341 Pages • 165,867 Words • PDF • 3.8 MB
+ Marie+ Karen+ Moning+ Fever+ Shadowfever
Uploaded at 2021-06-30 12:55
Report DMCA
PREVIEW PDF
Moning Karen Marie
Shadowfever - Fever Tom 05 nieof. tłum. chomik cuk-chomik http://chomikuj.pl/cuk-chomik
Książka składa się z 5 części I rozdział 1-14 II rozdział 15-35 III rozdział 36-44 IV rozdział 45-52 V rozdział 53-54
CZĘŚĆ I Pomiędzy ideę
I rzeczywistość Pomiędzy zamiar I dokonanie Pada Cień T. S. Eliot
Czuję to głęboko w duszy Jest tuż pod skórą Muszę wyznać ,że czuję się jak potwór Skillet — Monster 1.Fragment wiersza The Hollow Men w przekładzie Czesława Miłosza 2.Fragment piosenki Monster zespołu Skillet
Chcesz mnie poznać? Ustaw siebie w centralne pozycji jednego z twoich kalejdoskopów, i chwyć czas jako wielobarwne fragmenty które wybuchają z ciebie w wielu stale rozprzestrzeniających się wymiarach na zewnątrz w coraz to szersze, coraz bardziej niestałe, nieskończone układy. Dostrzeż to ,że możesz rozwijać każdy z tych bezkresnych wymiarów i to ,że z każdym wyborem wymiary te poszerzają się i przemieszczają ponownie. Spotęgowana wykładnicza nieskończoność Zrozum ,że nie ma czegoś takiego jak rzeczywistość To fałszywy bóg którego twoja rasa czci z tak ślepym oddaniem Rzeczywistość oznacza jedną możliwość Oskarżasz mnie o iluzję. Ty, z twoją absurdalną konstrukcją liniowego czasu Zaprojektowałaś dla siebie więzienie, zegarków, zegarów i kalendarzy. Łomoczesz kraty wykute z godzin i dni, a drzwi z przeszłością, teraźniejszością i przyszłością trzymasz zamknięte na kłódkę Ograniczony umysł potrzebuje ograniczonej jaskini Nie możesz dostrzec prawdziwej twarzy czasu bardziej niż ujrzeć mojej Aby zrozumieć siebie jako centrum, aby jednocześnie postrzegać wszystkie kombinację wszystkich możliwości, powinnaś wybrać poruszanie się w dowolnym kierunku. Kierunek. Bardzo ograniczony sposób próby przekazania koncepcji na którą twoja rasa nie zna określenia, tak to jest być mną — rozmowa z Sinsar Dubh
Jeden
Nadzieja dodaje sił. Strach zabija Ktoś naprawdę mądry kiedyś mi to powiedział Za każdym razem kiedy myślę ,że jestem mądrzejsza, bardziej kontroluje to co robię Zostaje wrzucona w sytuację które czynią mnie straszliwie świadomą tego ,że wszystko co udało mi się osiągnąć to zamiana jednego zestawu urojeń na drugi, znacznie bardziej rozbudowany, atrakcyjniejszy zestaw urojeń. To właśnie ja królowa samooszukiwania się Nienawidzę samej siebie w tym momencie. Bardziej niż kiedykolwiek myślałam ,że to możliwe Kucam na krawędzi klifu, krzycząc, przeklinając dzień w którym przyszłam na świat, żałując ,że moja biologiczna matka nie utopiła mnie tuż po urodzeniu. Życie jest za ciężkie, za ciężkie aby je unieść. Nikt nie powiedział mi ,że będą dni takie jak ten Jak to możliwe ,że nikt nie uprzedził mnie o tym ,że będą dni takie jak ten? Jak to
możliwe ,że pozwolili mi tak dorastać, tak szczęśliwe, różowo i głupiutko? Ból który czuje jest gorszy niż wszystko czego doświadczyłam ze strony Sinsar Dubh. Przynajmniej kiedy książka mnie miażdży wiem ,że nie jest to moja własna wina Ta chwila? Mea culpa. Przez całą drogę od początku do końca za to jestem odpowiedzialna sama, i nigdy nie będę mogła się od tego uwolnić Myślałam ,że straciłam już wszystko Jak wielką ignorantką byłam? Ostrzegał mnie. Miałam tak wiele więcej do stracenia! Chce umrzeć To jedyny sposób aby zatrzymać ten ból Miesiące temu, piekielnie długiej nocy, w grocie pod Burrenem, też chciałam umrzeć ale to nie było to samo. Mallucé miał zamiar torturować mnie do śmierci i śmierć była jedyną szansą aby pozbawiać go tej pokręconej przyjemności. Moja śmierć była nieunikniona Myliłam się. Porzuciłam nadzieję i prawie zginęłam z tego powodu Zginęłabym, gdyby nie Jericho Barrons To on nauczył mnie tych słów Ta prosta maksyma jest panem każdej stacji, każdego wyboru. Codziennie budzimy się, wybieramy pomiędzy strachem a nadzieją i aplikujemy jedną z tych emocji do wszystkiego co robimy. Czy witamy wszystko co staje nam na drodze z radością czy podejrzliwością Nadzieja wzmacnia Ani razu nie pozwoliłam sobie na żywienie jakiejkolwiek nadziei w stosunku co do osoby leżącej twarzą w dół w kałuży krwi. Ani razu nie użyłam jej do wzmocnienia naszej więzi. Pozwoliłam aby ciężar naszych relacji spoczywał na szerokich ramionach strachu i podejrzeń. Nieufność kierowała każdym moim działaniem A teraz jest już za późno aby to cofnąć Przestaje krzyczeć i zaczynam się śmiać. Słyszę szaleństwo w tym śmiechu Nie dbam o to Moja włócznia stercz pionowo, okrutny oszczep, kpiący ze mnie w żywe oczy. Pamiętam jak go kradliśmy Na chwilę, jestem z powrotem na ciemnej, mokrej od deszczu ulicy Dublina. Schodzę do systemów kanalizacji miasta razem z Barronsem, włamuje się do prywatnej kryjówki religijnych artefaktów Rockiego O'Banniona. Barrons ma na sobie jeansy i czarny T-shirt. Mięśnie jego ciała pracują kiedy odrzuca na bok właz do kanalizacji z łatwością mężczyzny rzucającego w parku Frisbee Jest niepokojąco seksualny, zarówno dla mężczyzn jak i kobiet w taki sposób ,że czujesz się przy nim wręcz nieswojo. Z Barronsem, nigdy nie masz pewności czy cię zerżnie, czy zmieni całkowicie, wywróci na drugą stronę i postawi nową, nierozpoznawalną osobę, dryfującą bez cumy po morzu bez dna i zasad Nigdy nie byłam na niego odporna. Były to zaledwie jakieś stopnie zaprzeczenia Moja chwila wytchnienia jest zbyt krótka. Wspomnienia zniknęły i znowu jestem w konfrontacji z rzeczywistością która zagraża roztrzaskaniem mojego zdrowego rozsądku Strach zabija... Dosłownie Nie mogę mówić. Nie mogę myśleć. Nie mogę zacząć Przytulam się do swoich kolan i kołyszę Jericho Barrons jest martwy Leży na brzuchu, nieporuszony. Nie poruszył się ani nie wydał z siebie tchnienia
przez tą małą wieczność kiedy krzyczałam. Nie mogę wyczuć jego zapachu. Przy wszystkich innych okazjach, byłam w stanie wyczuć go kiedy był w pobliży, elektryzujący, bardziej niż życie, ogrom stłoczony w niewielkiej przestrzeni. Dżin w butelce. To właśnie Barrons, śmiercionośna siła, powstrzymywana korkiem. Ledwie Kołysze się w przód i w tył Pytanie za milion, czym ty jesteś Barrons? Jego odpowiedź, podczas tych rzadkich okazji kiedy w ogóle jakiejś udzielał była zawsze taka sama Jedynym który nigdy nie pozwoli ci zginąć. Uwierzyłam mu. Niech go cholera — Cóż, spieprzyłeś, Barrons. Jestem sama i mam poważne kłopoty, więc wstawaj! Nie rusza się. Jest za dużo krwi. Sięgam swoim zmysłem sidhe-seer. Nie widzę niczego oprócz siebie na krawędzi klifu Krzyczę Nic dziwnego ,że powiedział mi aby nigdy nie dzwonić na numer który zaprogramował w mojej komórce jak IYD (Jeśli Umierasz) chyba ,że naprawdę tak będzie. Po jakimś czasie znowu zaczynam się śmiać. To nie on jest tym który spieprzył wszystko. Tylko ja sama. Czy tylko grałam czy zadyrygowałam to fiasko zupełnie sama? Myślałam ,że Barrons był niezwyciężony Wciąż czekam aż się poruszy. Przewróci na plecy. Usiądzie. Magicznie uzdrowi. Rzuci mi jedno z tych twardych spojrzeń i powie Weź się w garść panno Lane. Jestem królem Unseelie. Nie mogę zginąć To był jeden z moich największych lęków, ilekroć oddawałam się tysiącom innych go dotyczących , że to on był tym który stworzył Sinsar Dubh od samego początku, przesypując całe swoje zło do środka i chciał ją z powrotem ale nie mógł sam jej namierzyć. Na przestrzeni czasu rozważałam już wszystko, wróżka, w połowie wróżka, wilkołak, wampir, przeklęty jakąś antyczną klątwą od zarania dziejów, być może przez tą samą rzecz którą on i Christian próbowali wezwać w wieczór Halloween w zamku Keltar, kluczowe było to ,że był nieśmiertelny, czyli tak jakby nie do zabicia — Wstawaj Barrons! — krzyczę — Rusz się do cholery! Obawiam się go dotknąć. Obawiam się tego ,że jeśli to zrobię, jego ciało będzie odczuwalnie zimne. Jeśli poczuje kruchość jego ciała, śmiertelność Barronsa. Kruchość, śmiertelność i Barrons wszystko to spakowane razem w tej samej myśli wydaje się tak bluźniercze jak mocowanie przez Watykan krzyży do góry nogami na ścianach Kucam dziesięć kroków od jego ciała Pozostaje w oddali, ponieważ jeśli zbliżę się jeszcze bardziej będę musiała go obrócić i spojrzeć mu w oczy a co jeśli będą puste jak oczy Aliny? Wtedy będę wiedziała ,że jego już nie ma, tak jak wiedziałam ,że jej już nie ma, o wiele dalej poza moim zasięgiem, zbyt daleko aby usłyszeć mój głos, aby usłyszeć jak mówię. Przykro mi Alina, żałuję ,że nie dzwoniłam częściej, żałuje ,że nie słyszałam prawdy pod naszymi nudnymi siostrzanymi pogadankami, żałuje ,że nie przyleciałam do Dublina i nie walczyłam przy twoim boku, albo wściekała się na ciebie, ponieważ działałaś też pod wpływem strachu, Alina a nie nadziei, albo zaufała mi abym mogła ci pomóc. Albo może tylko przeprosić, Barronsa. Za to ,że byłam zbyt młoda aby mieć wyrafinowane priorytety, jak ty, ponieważ nie wycierpiałam tego co do cholery wycierpiałeś ty i nie przyszpiliłam do ściany i całowałam tak, że nie mogłeś oddychać, dokładnie tego co chciałam zrobić już pierwszego dnia kiedy zobaczyłam cię w twojej cholernej księgarni. Niepokoić ciebie tak jak ty niepokoiłeś mnie, sprawić ,że mnie dostrzeżesz, że mnie zapragniesz, różową mnie!, roztrzaskasz swoją samokontrolę i rzucę cię na kolana przed siebie, nawet jeśli wmawiałam sobie, że nigdy nie będę chciała mężczyzny takiego jak ty, że byłeś za stary,
za bardzo zmysłowy, że byłeś bardziej zwierzęciem niż mężczyzną, z jedną nogą zanurzoną w bagnie z którego wcale nie chciałeś wyjść w całości, prawdą jest ,że byłam przerażona tym co czułam dzięki tobie. To nie były uczucia o które zazwyczaj faceci przyprawiają dziewczęta, sny o wspólnej przyszłości wypełnionej dziećmi i domkami z ogródkiem, ale nieprzytomne, ciężkie, ostre zatracenie samej siebie, to ,że nie możesz żyć bez mężczyzny wewnątrz ciebie, wokół ciebie, cały czas z tobą i liczy się tylko to co on o tobie myśli, reszta świata może sobie iść do diabła i nawet wtedy wiedziałam ,że mogłeś mnie zmienić! Kto chce być w pobliży kogoś kto może go zmienić? To zbyt wielka władza aby pozwolić na to drugiej osobie, łatwiej było z tobą walczyć niż przyznać ,że miałam nieodkryte miejsce wewnątrz siebie które było głodne rzeczy nie do zaakceptowania w każdego rodzaju świecie jaki znałam, a najgorsze jest to ,że wybudziłeś mnie z mojego świata Barbie i teraz jestem tutaj, świadoma jak nigdy dotąd, ty draniu, nie mogłabym być już bardziej świadoma a ty mnie opuściłeś Chyba będę krzyczeć do czasu aż nie wstanie To on powiedział mi ,żebym nie wierzyła ,że coś jest martwe dopóki tego nie spalę i nie rozrzucę prochów a potem poczekam dzień albo dwa aby sprawdzić czy nic z nich nie powstało Na pewno nie mam zamiaru go spalić Nie sądzę aby jakiekolwiek okoliczności były w stanie mnie do tego zmusić Kołyszę się Krzyczę Wstaje. Nie cierpi kiedy dramatyzuje Gdy czekam aż powstanie, nasłuchuje dźwięków wspinaczki na skraju klifu. Na wpół oczekuje ,że Ryodan zaciągnie swoje, zakrwawione, poranione ciało na krawędź. Może tak naprawdę wcale nie jest martwy. W końcu jesteśmy w krainie wróżek, albo przynajmniej wewnątrz luster, kto mógł wiedzieć co to za wymiar? Może woda tutaj miała jakieś uzdrawiające moce? Czy powinnam spróbować przenieść do niej Barronsa? Może jesteśmy w Krainie Snów i ta straszna rzecz która miała miejsce jest koszmarem, i obudzę się na kanapie w Książkach i Bibelotach Barronsa, a znakomity, irytujący właściciel podniesie brew i pośle mi to swoje spojrzenie, a ja odpowiem coś soczystego i życie będzie znowu śliczne, pełne potworów i deszczu, takie jak je lubiłam Kołyszę się Nie słyszę żądnych dźwięków wspinaczki po kamiennych łupkach. Mężczyzna z włócznią wbitą w plecy nie rusza się Moje serce jest pełne dziur Oddał za mnie życie. Barrons oddał za mnie życie. Mój egoistyczny, arogancki, niezmienny dupek, który był stałą opoką pod moimi stopami, był gotowy umrzeć po to abym ja mogła żyć Dlaczego do cholery to zrobił? Jak ja mam z tym żyć? Straszna myśl przyszła mi do głowy, tak straszna ,że przez kilka chwil przysłoniła mój żal, nigdy bym go nie zabiła gdyby nie pojawił się Ryodan. Czy Ryodan mnie wrobił? Czy przybył tu aby zabić Barronsa, który tak naprawdę nigdy nie był niezwyciężony a jedynie trudny do zabicia? Może Barrons mógł zostać zabity tylko w swojej zwierzęcej formie i Ryodan wiedział ,że będzie to wtedy kiedy będzie mnie chronił. Czy to podstęp który nie miał ze mną nic wspólnego? Czy Ryodan pracował z LM, i chcieli usunąć Barronsa z drogi tak aby łatwiej im było poradzić sobie ze mną, a uprowadzenie moich rodziców było tylko pretekstem? Popatrz tam podczas gdy my będziemy zabijać mężczyznę który jest zagrożeniem dla nas
wszystkich A może Barrons został przeklęty aby żyć z jakimś piekielnym wyrokiem a zabić mógł go tylko ktoś komu ufał a zaufał mi. Czy pod całą tą chłodną arogancją, kpiną, ciągłym naciskiem, przekazał najbardziej prywatną cześć siebie w moje ręce? Zaufanie którego nigdy nie zdobyłam tak jakbym nie mogła udowodnić tego już bardziej niż gdybym dźgnęła go w plecy? No chwila, zrobiłam to. Na jedno słowo Ryodana odwróciłam się od niego Oskarżenie o zdradę w oczach bestii nie było iluzją. To Jericho Barrons był tam w środku, spoglądając na mnie z poza tego prehistorycznego czoła, szczerząc swoje kły, pretensja i nienawiść płonąca w jego dzikich, żółtych oczach. Złamałam nasz niewypowiedziany pakt. Był moim demonem stróżem a ja go zabiłam Czy pogardzał mną za to ,że nie przejrzałam bestii i nie dostrzegłam mężczyzny który był w środku? Dostrzeż mnie. Ile razy mi to powtarzał? Dostrzeż mnie kiedy na mnie patrzysz! Gdy miało to największe znaczenie, byłam ślepa. Chodził za mną krok w krok, traktując mnie z charakterystyczną dla Barronsa kombinacją agresji i tej zwierzęcej zaborczości a ja ani razu go nie rozpoznałam Zawiodłam go Przyszedł do mnie w barbarzyńskiej, nieludzkiej formie aby utrzymać mnie przy życiu. Ustawił się jako IYD niezależnie od tego ile mogło go to kosztować, wiedząc ,że zmieni się w bezmyślną, szalejąca bestię zdolną tylko zarzynać wszystko co pojawi się w jego bezpośrednim sąsiedztwie dla jednej rzeczy Dla mnie Boże, to spojrzenie! Nakrywam twarz dłońmi ale obrazy nie chcą odpłynąć, bestia i Barrons, jego ciemna skóra i egzotyczna twarz, ciemnoszara skóra bestii i jej pierwotne cechy. Te antyczne oczy które widziały tak wiele a chciały tylko być dostrzeżone, paliły z pogardą Czy choć raz nie mogłaś mi zaufać? Czy choć raz nie mogłaś mieć nadziei? Dlaczego wybrałaś Ryodana zamiast mnie? Utrzymywałem się przy życiu. Miałem plan. Czy kiedykolwiek cię zawiodłem? — Nie wiedziałam ,że to ty! — oram dłonie paznokciami, krwawią przez chwilę, po czym zaleczają się Ale ta bestia/Barrons w mojej głowie jeszcze nie skończyła mnie torturować. Powinnaś była wiedzieć. Wziąłem twój sweter. Poczułem cię i pozwoliłem ci przejść. Zabijałem świeże, delikatne mięso dla ciebie. Nasikałem wokół ciebie. Pokazałem ci w tej formie jak w każdej innej ,że jesteś moja a ja dbam o to co moje Oślepiają mnie łzy. Zginam się wpół. Ból jest tak wielki ,że nie mogę oddychać, nie mogę się poruszyć. Garbię się, zwijam w kłębek i kołyszę Ponad bólem jeśli jest takie miejsce, wiem pewne rzeczy Rzeczy takie jak, według Ryodana (jeśli nie jest zdrajcą, a jeśli jest i w jakiś sposób wciąż żyje, zabiję go, będzie martwy tak jak Barrons), mam piętno z tyłu mojej czaszki, umieszone tam przez Lorda Master, który prawdopodobnie wciąż miał moich rodziców, ponieważ Barrons jest tu było dla mnie oczywiste ,że nie udało mu się dotrzeć do Ashford. Chyba że… czas płynął inaczej tu w lustrach i miał czas aby dostać się do Ashford zanim wcisnęłam IYD, wzywając go tutaj do siódmego wymiaru w którym byłam od momentu kiedy weszłam na różowy śliski korytarz Lorda Mastera, prowadzący z powrotem do Dublina Nie miałam pojęcia jak długo byłam w Korytarzu Wszystkich Dni ani jak dużo czasu upłynęło w prawdziwym świecie podczas gdy ja opalałam się z Christianem nad jeziorem
Kiedy dzięki uprzejmości V'lane'a, spędziłam jedno popołudnie na plaży w krainie wróżek, z iluzją mojej siostry kosztowało mnie to cały miesiąc w ludzkim świecie. Kiedy wróciłam, Barrons był wściekły. Przykuł mnie do stalowej belki w garażu a ja miałam na sobie tylko różowe bikini Walczyliśmy. Zamknęłam oczy chłonąc wspomnienie Stoi tam, wściekły, otoczony przez igły i butelki z tuszem, gotowy aby mnie wytatuować (lub bardziej, udawać ,że będzie mnie tatuował w miejscu w którym już to zrobił a ja jeszcze tego nie odkryłam) tak aby mógł mnie namierzyć jeśli kiedykolwiek zdecyduje się na coś tak głupiego jak pozostanie w krainie wróżek na jakikolwiek okres czasu. Mówię mu ,że jeśli mnie wytatuuje to z nami koniec, oskarżam go o to ,że nigdy nie czuł niczego więcej niż chciwość i kpinę, oskarżam go o to ,że jest niezdolny do miłości. Nazywam go najemnikiem, obwiniam go za to ,że nie zapanował nad sobą i rozwalił księgarnię kiedy nie mógł mnie znaleźć, zjadliwie przyznaje ,że może i od czasu do czasu mu staje ale niewątpliwie z powodu czegoś takiego jak pieniądze, artefakty czy książka nigdy z powodu kobiety Pamiętam każde słowo jego odpowiedzi — Tak, kochałem panno Lane i chociaż to nie Twoja sprawa, utraciłem. Wiele rzeczy. I nie, nie jestem jak każdy inny gracz w tej grze i nigdy nie będę taki jak V'lane i staje mi i to o wiele częściej niż okazjonalnie. Czasem nie z powodu kobiety tylko rozpuszczonej małej dziewczynki i tak rozwaliłem księgarnię kiedy nie mogłem Cię znaleźć. Będziesz też musiała wybrać sobie nową sypialnie. I przykro mi ,że Twój śliczny mały świat cały się popieprzył, ale nie Tylko twój świat się rozpadł, więc musisz iść dalej. To jak sobie z tym poradzisz zdefiniuje Cię jako osobę W retrospekcji spoglądam na siebie z patetyczną łatwością Oto jestem, przykuta, prawie naga, sama z Jericho Barronsem, mężczyzną który jest tak daleko poza moim zrozumieniem, ale boże! Podnieca mnie! Planuje powoli i ostrożnie pracować na mojej nagiej skórze godzinami. Jego twarde, wytatuowane ciało jest niewypowiedzianą obietnicą wstąpienia do sekretnego świata gdzie będę czuła rzeczy których nie jestem sobie w stanie wyobrazić i chcę ,żeby pracował nad moim ciałem, godzinami. Desperacko. Ale nie tatuując mnie. Chcę aby wziął ode mnie to czego brak odwagi nie pozwala mi jemu zaoferować Co za skomplikowane, śmieszne, autodestrukcyjne uczucie! Obawiam się prosić o to czego chcę! Obawiam się swoich własnych pragnień! Prowadzona przez ograniczenia natury, a nie samą naturę On był czystą naturą, próbując nauczyć mnie jak się zmienić Tak jak mówiłam, stopnie zaprzeczania Pochylił się nade mną, w tym garażu, sex i ledwie trzymana na smyczy przemoc, i kiedy poczułam jaki jest twardy poczułam się tak żywa i dzika w środku, że później musiałam zerwać z siebie bikini i zadbać o swoją potrzebę pod prysznicem, raz za razem, fantazjując o zupełnie innym zakończeniu tego spotkania w garażu. Takim które zajęłoby całą noc Wmawiałam sobie ,że to z powodu który spędziłam w pobliżu zabijającej seksem wróżki. Kolejne kłamstwo. Rozwiązał mnie i wypuścił Gdybym była znowu przypięta do tej belki, nie miałabym żadnego problemu z powiedzeniem mu dokładnie czego chciałam. I nie zawierałoby to rozkucia mnie. Przynajmniej nie na początku Próbuję skupić się przez łzy Trawa. Drzewa. On
Leży twarzą w dół. Muszę do niego podejść Ziemia jest mokra, błotnista po deszczu który spadł ostatniej nocy, od jego krwi Muszę go oczyścić. Nie powinien byś taki niechlujny. Barrons nie lubi być niechlujny. Jest pedantyczny, wyrafinowany, wykwitnie ubrany. Chociaż wygładzałam klapę jego marynarki kilka razy, była to tylko wymówka aby go dotknąć. Aby wejść w jego przestrzeń osobistą. Ćwiczyć poufałość, podkreślić ,że miałam do niej prawo. Nieprzewidywalny jak głodny lew, mógł być postrachem wszystkich innych, ale nigdy nie rozszarpał mojego gardła, tylko lizał i nawet jeśli jego język był czasem trochę za ostry, to i tak warto było kroczyć obok króla dżungli Moje serce eksploduje Nie mogę tego zrobić. Niedawno przeszłam przez to samo z moją siostrą. Żal na Żalu. Stracone szanse. Złe decyzje. Ile jeszcze osób będzie musiało zginąć zanim nauczę się jak żyć? Miał rację, jestem chodzącą katastrofą Grzebie w kieszeniach szukając telefonu. Pierwsze co robię to wybieram komórkę Barronsa . Telefon milczy. Wybieram YCGM. Telefon milczy. Naciskam IYD i wstrzymuje oddech, obserwując Barronsa uważnie. Nie ma połączenia Tak jak on sam wszystkie linie są martwe Zaczynam się trząść. Nie wiem dlaczego, ale fakt, że wszystkie numery nie działają przekonuje mnie bardziej niż cokolwiek innego, że jest poza moim zasięgiem Pochylam głowę, odrzucam włosy na dół i chociaż zabiera mi to kilka prób aby ustawić się pod właściwym kątem, robię zdjęcie okolic karku. Rzeczywiście mam dwa tatuaże. Znak Barronsa to smok z literą Z na środku która mieni się delikatnie Na lewo od jego tatuażu widniej czarny okrąg wypełniony dziwnym symbolem którego nie rozpoznaje. Wygląda na to ,że Ryodan mówił prawdę. Jeśli tatuaż został tam umieszczony przez LM, to wiele wyjaśnia. Dlaczego Barrons tak mocno obwarował piwnicę w której przywracał mnie ze stanu Pri-ya, jak LM znalazł mnie w opactwie kiedy zabezpieczenia zostały zamalowane, jak znalazł mnie ponownie a domu który ja i Dani zajęłyśmy i jak namierzył mnie w domu moich rodziców w Ashford. Wyciągam niewielki sztylet który wzięłam z KiBB Moje ręce drżą Mogę zakończyć mój ból. Mogę zwinąć się w kłębek i wykrwawić obok niego. Szybko nadszedłby koniec. Może dostanę jakąś inną szansę, w innym czasie, w innym miejscu. Może on i ja przeżyjemy proces reinkarnacji jak w tym filmie Czym mogą stać się marzenia, którego Alina i ja nienawidziłyśmy tak bardzo kiedy byłyśmy dziećmi, mąż umiera a jego żona popełnia samobójstwo Teraz kocham ten film. Zrozumiałam go, całą idee dobrowolnego udania się do piekła dla kogoś. Życie tam, nawet jeśli oszalejesz, ponieważ wolisz być szalonym z nimi niż znosić swoje życie bez nich Gapię się na ostrze Zginął po to aby ja żyła — Niech cię cholera! Nie chcę żyć bez ciebie! To jak sobie z tym poradzisz, cię określi — Och zamknij się, mógłbyś? Jesteś martwy, zamknij się! Ale straszliwa prawda rozdziera moje serce To ja jestem tą dziewczyną To ja wybrałam IYD. To ja nie sądziłam ,że sama przetrwam spotkanie dzika. I zgadnijcie co?
Zrobiłam to Odpędziłam go i byłam bezpieczna do czasu kiedy pojawił się Barrons Ostatecznie nie umierałam On zginął dla mnie i to nie było konieczne Przesadziłam A teraz jest martwy Gapię się na sztylet. Zabicie siebie byłoby nagrodą. Zasługuje jedynie na kare Gapię się na zdjęcie tyłu mojej głowy Jeśli Lord Master znajdzie mnie w tej chwili nie jestem pewna czy będę walczyć o swoje życie Rozważam próbę operacji własnej czaszki ale zdaje sobie sprawę ,że nie jestem w najlepszym stanie umysłowym aby to robić Mogę nie przestać ciąć. To blisko kręgosłupa. Łatwa droga ucieczki Rzucam ostrze w błoto zanim skieruje je w swoją stronę. Kogo by to ze mnie uczyniło? Tchórza. Ale nie to kogo by to ze mnie uczyniło, mnie dręczy. Ale to co uczyniłoby z niego, zmarnowaną śmierć Śmierć mężczyzny takiego jak on, zasługuje na więcej niż to Zagryzam kolejny krzyk. Jest teraz uwięziony wewnątrz mnie, przeszywa mnie w dół aż do brzucha, pali wnętrze mojego gardła, sprawiając ,że przełykanie staje się bolesne. Słyszę go w uszach chociaż moje usta nie wydają żadnego dźwięku. To cichy krzyk. Najgorszego rodzaju. Żyłam już kiedyś z takim aby mama i tata nie wiedzieli Śmierć Aliny też mnie zabija. Wiem co teraz będzie i wiem ,że będzie gorzej niż ostatnim razem. Że ja sama chcę aby było gorzej Znacznie, znacznie gorzej Pamiętam krwawe sceny które Barrons pokazał mi w swojej głowie. Teraz je rozumiem Rozumiem co może doprowadzić kogoś do takiego stanu Klękam obok jego nagiego, zakrwawionego ciała. Transformacja z człowieka w bestie musiała zniszczyć jego ubrania, rozerwać srebrne bransolety z jego nadgarstków. Prawie dwie trzecie jego ciała są pokryte tatuażami, czarno szkarłatnymi ochronnymi runami — Jericho — mówię — Jericho, Jericho, Jericho — Dlaczego kiedykolwiek żałowałam mu tego imienia? Barrons było murem który wzniosłam pomiędzy nami i jeśli pojawiały się na nim pęknięci choćby tak cienkie jak włos, szybko zaklejałam je zaprawą strachu Zamykam oczy i próbuje się uspokoić. Kiedy je otwieram, oplatam obie dłonie wokół włóczni i próbuje wyciągnąć ją z jego pleców. Nie chce wyjść. Jest wbita do kości. Muszę o nią walczyć Przerywam. Zaczynam ponownie. Płaczę Nie rusza się Potrafię to zrobić. Potrafię Próbuje uwolnić włócznie Po długiej chwili przewracam go Jeśli były w mojej głowie jakiekolwiek wątpliwości w to ,że nie żyje, to teraz zniknęły. Jego oczy są otwarte. Są puste Jericho Barronsa nie ma już dłużej tutaj Otwieram moje zmysły na otaczający mnie świat. W ogóle nie mogę go wyczuć Jestem na tym klifie sama Nigdy nie byłam taka samotna Próbuje wszystkiego co tylko przychodzi mi do głowy aby przywrócić go do życia Pamiętałam mięso Unseelie które spakowałam do plecaka wydawać by się mogło,że
w innym życiu, w księgarni gdzie szykowałam się na spotkanie z Lordem Master. Większość z tego wciąż tam była Gdybym tylko wtedy wiedziała to co wiem teraz! Że następnym razem kiedy zobaczę Jericho Barrons, będzie martwy Ostatnie słowa jakie kiedykolwiek od niego usłyszę — I Lamborghini — z tym wilczym uśmiechem i obietnicą ,że zawsze będę miała go na karku, że zawsze będzie mnie osłaniał Wijące się, rozdrobnione ciało Nosorożcowych chłopców wciąż znajduje się w słoiczkach po jedzeniu dla dzieci. Wciskam je pomiędzy jego opuchnięte, pokrwawione usta i trzymam zamknięte. Kiedy wypełza z poszarpanej rany na jego jego szyi, mój uwięziony krzyk prawie mnie ogłusza Nie myślę jasno. Przepełnia mnie panika i żal. Barrons powiedziałby Niepotrzebne emocje panno Lane, wznieś się ponad nie. Przestań reagować i zacznij działać. Oto jest, znowu ze mną rozmawia Czego bym dla niego nie zrobiła? Nic nie jest zbyt odrażające, zbyt barbarzyńskie. To Barrons. Chcę go znowu, całego Ryodan podziurawił mu całą klatkę zanim poderżnął gardło. Ostrożnie odciągam ciało z jego wytatuowanego podbrzusza i wpycham Unseelie do jego odsłoniętego, rozciętego żołądka. Wypełzło. Rozważam nawet zszycie żołądka tak aby jego ciało zostało zmuszone do strawienia mrocznych wróżek,i zastanawiam się czy zadziała ale nie mam igły, i czegokolwiek co można na nią nawlec ani żadnych innych sposobów do naprawy jego okaleczonego ciała Próbuje umieścić z potworem jego wnętrzności w środku ciała, układając je w jakimś pozornym porządku, słabo świadoma tego ,że nie jest to normalne, że to co robie jest szalone Kiedyś powiedział Wejdź do mojego wnętrza, i zobacz jak głęboko będziesz w stanie się dostać. Z dłońmi na jego śledzionie, wydaje mi się ,że wystarczająco Oto jestem. Trochę za późno Używam mojej nowo odkrytej biegłości w magii głosu i rozkazuje mu wstać. Kiedyś powiedział mi ,że uczeń i nauczyciel są odporni na siebie w tym zakresie. Czuje ulgę. Obawiam się ,że magia głosu mogłaby spowodować powstanie zombie, ożywiony ale tak naprawdę wcale nie żywy. Zapieram jego usta patykiem aby były otwarte i przecinam nadgarstek, upuszczam krwi do środka. Muszę nacinać się głębiej aby zdobyć kilka kropli i ciągle to powtarzać tak szybko się zaleczam. To tylko sprawia ,że jest bardziej zakrwawiony Przeszukuje moje głęboko ukryte miejsce sidhe-seer szukając magi która mogłaby go uleczyć. Nie mam wewnątrz siebie niczego takiego. Nagle ogarnia mnie wściekłość Jak mógł być śmiertelny? Jak śmiał być śmiertelnikiem? Nigdy nie powiedział mi ,że jest śmiertelny! Gdybym wiedziała, może traktowałabym go inaczej — Wstawaj! Wstawaj! Wstawaj! — krzyczę Jego oczy są wciąż otwarte. Nienawidzę tego ,że są otwarte i takie puste i bez wyrazu ale zamknięcie ich byłoby przyznaniem, akceptacją której nie mam w sobie Nigdy nie zamknę oczu Jericho Barronsa W życiu były szeroko otwarte. Teraz też chciałby mieć je otwarte. Rytuały nie są dla niego. Gdziekolwiek teraz jest, śmiałby się gdybym próbowała czegoś tak prozaicznego jak pogrzeb. To zbyt mało dla tak wielkiego człowieka Umieścić go w trumnie? Nigdy Pogrzebać go? Nie ma mowy Spalić?
To również byłaby akceptacja. Przyjęcie do wiadomości ,że jest martwy. Nigdy Nawet teraz wygląda na nieposkromionego, jego duże, wytatuowane na szkarłatno czarno ciało jest jak epicki gigant, poległy w walce Sadowie się na ziemi, delikatnie podnoszę jego głowę, wsuwając nogi po niego, i tule jego twarz w moich ramionach. Koszulką i gorącymi łzami które nie chcą przestać płynąć zmywam brud i krew, oczyszczam go czule. Szorstka, groźna, piękna twarz. Dotykam jej. Śledzę palcami, ciągle i ciągle do póki nie znam subtelnych niuansów każdej płaszczyzny i kąta do póki nie mogłabym wyrzeźbić go z kamienia nawet gdybym była ślepa Całuje go Kładę się i wyciągam obok niego, przyciskam moje ciało do jego i trzymam Trzymam go tak jak nigdy nie pozwoliłam sobie trzymać go kiedy żył. Mówię mu te wszystkie rzeczy których nigdy wcześniej mu nie mówiłam Przez pewien czas, nie mam pojęcia gdzie on się kończy a ja zaczynam
Dziennik Dani
91 Dni AWC ZRÓB SOBIE WŁASNEGO POGROMCĘ CIENI!!! PRZECZYTAJ O TYM!!! Tak, dobrze słyszeliście! Tych popaprańców można zabić! Przekazane wam przez dziennik Dani, twoje jedyne źródło informacji AWC (Po tym jak ściany runęły, kretyni, nie będę tego dla was literować) Dani Mega O'Malley POGROMCZYNI CIENI • 1 kawałek ciała Unseelie • Lont • Wybuchowy proszek. Używaj tylko standardowych mieszanek pirotechnicznych. NIE UŻYWAJ chloranu ani siarki. WYSOCE niestabilne. Słuchaj mnie wiem o czym mówię! Zrób wiśniową bombę. Umieść ją w środku kawałka ciała. Odpal. Ukształtuj ciało Unseelie tak aby łatwo się toczyło. Przyszpil cienie i potocz w ich kierunku POGROMCE CIENI, ZAKRYJ USZY! Ci popieprzeńcy są kanibalami !!! Obserwuj kiedy cień pożera przekąskę i rozpada się po tym jak bomba eksploduje w jego wnętrzu! PRZESTROGI! *Dzieci poniżej 14 lat, nie róbcie tego bez pomocy, niczego dobrego nie przyniesie jeśli rozerwiecie swoje własne ręce. Potrzebujemy was w tej walce. Bądźcie cool. Mądry jest nowym odpowiednikiem tego słowa! *Musicie działać szybko! Jeśli znajdziecie jakąś wyjątkowo kiepską kryjówkę, napiszcie jej adres w dzienniku Dani i wetknijcie w ścianę pod tym adresem O' Conell Street, Dublin 1,a ja już się tym zajmę (Nie nazywają mnie MEGA bez powodu) *Nie używajcie siarki! Sprawia ,że mieszanka jest nieprzewidywalna. Wciąż czekam aż odrosną mi brwi i włoski w nosie *Czasem wiśniowa bomba wybucha zanim Cienie ją zjedzą. Niektóre z nich są na tyle głupie ,że pożerają następną zaraz kiedy tylko ją rzucisz! ZASTRZEŻENIA PRAWNE! Dziennik Dani (TDD, LLC) i partnerzy nie są odpowiedzialni za uszkodzenia i obrażenia!
Dwa
Ludzie mówią zabawne rzeczy kiedy ktoś umiera Jest teraz w lepszym miejscu Skąd to wiedzą?
Życie toczy się dalej To ma niby poprawić moje samopoczucie? Jestem straszliwie świadoma tego ,że życie toczy się dalej. Czuje ból w każdej cholernej, sekundzie. Jak dobrze wiedzieć ,że ciągle tak będzie, dziękuje za przypomnienie Czas leczy rany Nie, nieprawda. W najlepszym wypadku, czas jest wielkim wyrównywaczem, wrzucając nas wszystkich do trumien. Znajdujemy sposoby aby odwrócić swoją uwagę od bólu. Czas nie jest ani skalpelem ani bandażem. Jest obojętny, blizna nie jest niczym dobrym, to tylko inna twarz rany Żyje z widmem Aliny każdego dnia. Teraz będę żyła też z duchem Barronsa. Pomiędzy nimi, jedno po lewej drugie po prawej. Będą mówić do mnie nieprzerwanie. Nigdy się nie wydostanę, umieszczona pomiędzy moimi największymi porażkami Dzień staje się chłodniejszy do czasu kiedy zmuszam się do jakiegokolwiek ruchu. Wiem co to oznacza. Oznacza to ,że niedługo nadejdzie noc, zwali się na mnie z ostatecznością z jaką opuszcza się stalowa kratownica na szklany front ekskluzywnego sklepu w zrujnowanej dzielnicy. Próbuje się z niego wyplątać. Nie chcę. Dopiero po pół tuzinie prób udaje mi się usiąść. Głowa boli mnie od płaczu, gardło płonie, zdarte od krzyków. Kiedy siadam, tylko skorupa mojego ciała się porusza. Moje serce wciąż leży na ziemi obok Jericho Barronsa. Uderza jeszcze jeden raz a potem staje W końcu spokój Krzyżuje nogi pod sobą i sztywno podnoszę się do góry. Wstaje jakbym miała sto lat, każda moja kość trzeszczy Jeśli Lord Master na mnie poluje, to siedziałam na skraju tego klifu przez niebezpiecznie długi okres czasu. Lord Master, Darroc, przywódca mrocznych wróżek, drań który zburzył ściany w noc Halloween i wypuścił hordy Unseelie na mój świat Sukinsyn który zaczął to wszystko, uwiódł i albo sam zabił Alinę albo kazał komuś to zrobić, sprawił ,że zostałam zgwałcona przez książęta Unseelie i przekształcona w bezwolnego niewolnika, porwał moich rodziców i zmusił mnie do wejścia pomiędzy lustra, doprowadził na skraj tego klifu gdzie zamordowałam Barronsa Gdyby nie jedna była wróżka, która nie cofnie się przed niczym aby odzyskać utraconą łaskę i dokonać zemsty, nic z tego nie miałoby miejsca Zemsta nigdy nie będzie wystarczająca. Zemsta zakończy się zbyt szybko. Nie usatysfakcjonuje złożoności potrzeb istoty którą się stałam podczas gdy leżałam trzymając go tutaj Chcę wszystko z powrotem Wszystko co zostało mi odebrane Gejzer gniewu eksploduje we mnie sącząc się do wszystkich zakamarków mojego żalu, które okupuje mój smutek. Witam go, zachęcam, padam na kolana przez moim nowym bogiem. Chrzczę się w jego parze, syczącej furii. Oddaje samą siebie Domagaj się, weź mnie na własność, jestem twoja Kraj w którym się urodziłam jest zwiastunem śmierci, myśl ta zmusza mityczną istotę do krzyku napędzanego furią Przeszukuje to ciemne, szklane jezioro w moim umyśle. Stoję na czarnej, pokrytej żwirem plaży. Runy unoszą się na gładkiej, błyszczącej powierzchni, mieniąc się mocą Pochylam się, przesuwając palcami przez czarną wodę, nabieram dwie garści, i oferuje dnu jeziora głęboki ukłon wdzięczności Jest moim przyjacielem. Teraz to wiem. Zawsze tak było Moja wściekłość jest zbyt wielka aby ukryć się w zakamarkach
Nie staram się jej ograniczać. Pozwalam jej przekształcić się w mroczną, niebezpieczną melodię. Odrzucam głowę do tyłu, robiąc dla niej miejsce kiedy wzrasta. Pęczniej, otula gardło, wypycha policzki. Gdy wybucha z moich ust jest nieludzkim krzykiem który szybuje nad drzewami, pruje w powietrze i burzy spokój lasu Wilki zaczynają budzić się w swoich jaskiniach, wyjąc w żałosnym refrenie, dziki ryczą i stworzenia których krzyków nie jestem w stanie określić. Nasz koncert jest ogłuszający Temperatura spada a las wokół mnie wydaje się nagle zamknięty w grubej powłoce srebrzystego lodu, od najkrótszej trawy do najwyższego drzewa Ptaki zamarzają w mgnieniu oka i giną, gdy ich dzioby rozdzielając się karmią dzieci Wiewiórki zamarzają w pól skoku i opadają jak kamienie na ziemię gdzie się roztrzaskują Zerkam na swoje dłonie. Są splamione czernią, moje dłonie są kielichem srebrnych run Teraz wiem gdzie Barrons się kończy a ja zaczynam Kiedy Barrons się skończył ja się zaczęłam Ja. Mac O’Connor Sidhe-seer którego świat powinien się bać, tak powiedział pewien księże Seelie Klękam i całuje Barronsa po raz ostatni Nie nakrywam go ani nie odgrywam żadnego rytuału. To byłoby dla mnie, nie dla niego. Jest tylko jedna rzecz którą zrobię dla siebie Wkrótce, nic z tego nie będzie miało znaczenia Muszę rozdzielić się na pół żeby przestać czuć się taka rozdarta. Podzielona, nigdy nie wiedząc komu zaufać Teraz jestem kobietą z jedną ambicją Wiem dokładnie co zrobię I wiem też jak to zrobię
Trzy
Po tym jak zostawiam ciało Barronsa, udaje się w kierunku w którym mój demon stóż mnie prowadzi. Wierzę w to ,że chcę abym poszła tędy z jakiegoś powodu Ufam mu po śmierci tak jak nigdy nie ufałam za życia Wybitny ze mnie egzemplarz Idę wzdłuż rzeki kilometrami. Znika za mną, więc mogę i ja. Z każdym krokiem pozbywam się kolejnego kawałka siebie. Tych słabych kawałków. Kawałków które nie pozwolą mi osiągnąć mojego celu. I nawet jeśli są tymi tak zwanymi ludzkimi kawałkami, to niech tak będzie. Nie mogę jednocześnie czuć i przetrwać tego przez co mam zamiar przejść Kiedy mam pewność ,że jestem gotowa. Zatrzymuje się i czekam na mojego wroga Nie zawodzi — Już myślałam ,że nigdy tu nie dotrzesz — mówię, mój głos jest chrapliwy od krzyków. Mówienie sprawia ból. Delektuje się bólem. Na niego właśnie zasługuje LM wciąż jest jeszcze daleko, ukryty w lesie ale widzę cienie które ruszając się zbyt charakterystycznie na to by mogły być rzucane przez jakiekolwiek drzewa — Wyjdź — opieram się plecami o drzewo, jedna ręka w kieszeni na biodrze, druga w pasie — Ja jestem tym czego chcesz, prawda? Po co tu przyszedłeś, powodem dla
którego to wszystko. Dlaczego teraz się wahasz? Moja włócznia jest w kaburze pod ramieniem, sztylet za paskiem. Czarny, skórzany pokryty runami woreczek, w którym znajdują się trzy kamienie których chce LM (trzy czwarte tego co wszyscy mamy nadzieję ,że jest swego rodzaju klatką dla Sinsar Dubh ) są schowane bezpiecznie w moim plecaku, który mam przewieszony przez ramie Kształty suną z ciemności, LM i dwaj ostatni książęta Unseelie Jack i Rainey Lane nie są razem z nimi To by mnie rozproszyło, tylko ,że Mac która kochała swoich rodziców była w tych kawałkach które pozostawiłam z ciałem Barronsa. Barrons jest martwy. To moja wina. Nie mam rodziców. Miłości. Słabości. Nie ma ani jednego promienia słońca w mojej duszy Czuje się niesamowicie lżejsza, silniejsza Darroc. Nie będę go już więcej nazywać LM ( nawet skrót jego zadowolonego z siebie tytułu sugeruje wyższość) jadł naprawdę sporo Unseelie. Moc jest gęsta w powietrzu pomiędzy nami. Nie jestem pewna jaka jej część pochodzi od niego a jaka spływa ze mnie. Zastanawiam się co jego podwładni myślą o kanibalizmie który uprawia na ich własnej rasie. Być może to co jest odrażające dla Dworu Światła jest powszechne na Mrocznym Dworze ,dopuszczalne ryzyko bycia Unseelie. Kiedy nadchodzi krąg srebrzystego światła w którym stoję, jego oczy rozszerzają się nieskończenie Śmieje się, gardłowy pomruk. Wiem jak wyglądam. Umyłam się po tym jak zostawiłam Barronsa i przygotowałam się starannie. Mój stanik jest w plecaku. Włosy układają się dziko w miękkie pukle wokół twarzy. Trochę zajęło mi pozbycie się czarnych plam z dłoni. Nie ma we mnie niczego co nie jest bronią, kapitałem, czymś czego mogę użyć aby zdobyć to czego chcę, włączając w to moje ciało. Nauczyłam się kilku rzeczy od Barronsa. Moc jest seksowna. Kształtuje mój kręgosłup, przyzywa moje dłonie Nie zostanę zniszczona śmiercią Barronsa. Alchemia mojego żalu stworzyła nowy kruszec Zostałam przekształcona Jest tylko jeden sposób na to abym mogła zaakceptować jego śmierć. Cofnąć ją I kiedy będę to robić cofnę też śmierć Aliny Każda osoba którą poznałam a wiedziała coś na temat Sinsar Dubh była tajemnicza. Nikt nie był skłonny powiedzieć mi co dokładnie się w niej znajduje. Jedyną rzecz jaką wszyscy mi powtarzali to to ,że koniecznie trzeba było ją znaleźć i to szybko, ponieważ może to powstrzymać ściany przez upadkiem Cóż, ściany już runęły. Więc jest za późno Biorąc pod uwagę to ,że polowałam na tą książkę z jednomyślnym poświęceniem od miesięcy, to zdumiewające jak niewiele myśli poświęcałam jej zawartości. Przełykałam to co mi powiedziano i ścigałam ją posłusznie Teraz podejrzewałam ,że każdy trzymał mnie ściśle skupioną na znalezieniu książki po to aby utrzymać ściany w całości specjalnie tak abym nigdy nie myślała zbyt długo i mocno o innych możliwościach użycia Sinsar Dubh. Oto byłam, polując na obiekt o niewypowiedzianej mocy, otoczona przez ludzi którzy chcieli go ze swoich własnych powodów nigdy ani razu nie pomyśłam, chwila a co ja mogłabym z tego mieć? Co książka mogłaby zrobić dla mnie? Darroc powiedział mi ,że z pomocą Sinsar Dubh mógł przywrócić z powrotem Alinę. Powiedział ,że chce odzyskać swoją istotę wróżki i dokonać zemsty V'lane powiedział mi ,że Czarna Księga zawiera całą wiedzę króla Unseelie, każdy ostatni nikczemny kawałek jego istoty. Powiedział ,że chce tego dla królowej Seelie, tak
aby mogła wykorzystać ją i przywrócić ich rasę do dawnej świetności i ponownie uwięzić Unseelie. Wierzy on ,że zawiera ona fragmenty Pieśni Zrobienia, zagubionej dla ich rasy tak dawno temu i ,że królowa będzie w stanie wykorzystać te fragmenty aby odtworzyć antyczną melodię. Nie wiem dokładnie czym jest Pieśni Zrobienia ani co potrafi zrobić, ale wydaje się być ostateczną mocą wróżek To Barrons powiedział mi najwięcej. Powiedział ,że Sinsar Dubh posiada zaklęcia które pozwala tworzyć i odtwarzać (niszczyć) światy. Miało to coś wspólnego właśnie z tymi zawartymi w niej fragmentami Pieśni. Nigdy nie powiedział mi dlaczego on sam jej pragnie Mówił ,że jest kolekcjonerem książek. Jasne. A ja jestem królem Unseelie Leżąc tam, trzymając ciało Barronsa, rozważałam wykorzystanie Sinsar Dubh po raz pierwszy w bardzo osobisty sposób Szczególnie tą część dotyczącą tworzenia i odtwarzania światów Wszystko stało się dla mnie całkowicie jasne Przy użyciu Sinsar Dubh, osoba mogła sobie wykreować świat z inną przeszłością i inną przyszłością Zasadniczo można było po prostu cofnąć czas Wymazać wszystko co złe Zastąpić te rzeczy których utraty nie można było znieść, włączając w to ludzi bez których nie można było żyć Oderwałam się od ciała Barronsa mając tylko jeden cel Zdobyć Sinsar Dubh, a kiedy już to zrobię, nie oddam jej nikomu. Będzie moja. Przestudiuje ją. Żal powodował u mnie maksymalne skupienie. Mogłam nauczyć się wszystkiego. Nic nie stanie mi na drodze Odbuduje świat w taki sposób w jaki chcę — Chodź — śmieje się — Dołącz do mnie — moja twarz promieniuje tylko ciepłem, zaproszeniem, przyjemnością jego obecności. Jestem ostatnia rzeczą jakiej oczekiwał. Wierzył w to ,że znajdzie sterroryzowaną, rozhisteryzowaną dziewczynę Nie jestem nią i nigdy więcej nie będę Ruchem odsuwa na bok książęta, i robi lekki krok do przodu ale widzę wystudiowaną grację w jego ruchu. Jest wobec mnie nieufny. Powinien być Miedziane oczy wróżki napotykają moje. Jak Alina mogła nie widzieć ,że to nieludzkie oczy? Bez względu na to jak ludzkie wydawało się jego ciało? Odpowiedz jest prosta. Wiedziała. To dlatego go okłamała, dlatego powiedziała ,że nie ma rodziny, że jest sierotą. Chroniła nas od samego początku. Wiedziała ,że jest w nim coś niebezpiecznego i mimo to i tak go pragnęła, pragnęła posmakować takiego życia. Nie winię jej. Wszystkie jesteśmy wadliwe. Powinniśmy mieć zakaz przyjazdu do Irlandii dla dobra wszystkich Ocenia mnie. Wiem ,że mijał ciało Barronsa. Próbuje wykombinować co się stało ale nie chce zapytać. Podejrzewam ,że nic nie mogłoby przekonać go bardziej niż śmierć Barronsa ,że MacKayla z którą myślał ,że ma do czynienia już nią nie była. Jego spojrzenie opada do cienkich, srebrzystych run o postrzępionych krawędziach otaczających mnie na ziemi, kapiących mnie w chłodnym niesamowitym świetle. Jego ozy rozszerzając się ponownie kiedy je skanuje, i na krótki moment wygląda na zaskoczonego — Dobra robota — jego spojrzenie przeskakuje pomiędzy runami a moją twarzą — Czym one są? — Nie rozpoznajesz ich? — zarzucam. Wyczułam oszustwo. Wiedział czym są. Ja nie. A chciałabym Następną rzeczą którą wiem to to ,że jego miedziane oczy spotkały się z moimi i wibrującym niebiesko czarnym światłem połyskującym z jego pięści. Nie widziałam kiedy
sięgnął pod koszulę po relikt — Wyjdź z kręgu natychmiast — zarządza Nie używa magi Głosu. Trzyma amulet, jeden z czterech reliktów Unseelie, ozdobny naszyjnik, z kamieniem wielkości pięści pośrodku, o niewytłumaczalnej kompozycji. Król stworzył go dla swojej konkubiny aby umożliwić jej naginanie rzeczywistości do jej własnego kaprysu. Amulet wzmacnia czyjąś wolę. Miesiące temu siedziałam na bardzo ekskluzywnej aukcji w schronie przeciw bombowym i obserwowałam starego Walijczyka jak płaci za niego ośmiocyfrową sumę. Miał silną konkurencję. Mallucé zamordował staruszka i zabrał go zanim Barrons i ja byliśmy w stanie go ukraść. Ale ten który chciał być wampirem nie był w stanie go użyć Darroc był. Wierzyłam ,że ja też mogłam, jeśli uda mi się go zabrać Trzymałam go raz w dłoniach i odpowiedział. Ale jak wiele rzeczy ,że świata wróżek, czas nasycił go stopniem wrażliwości i chciał też czegoś ode mnie (przywiązania, deklaracji, nie rozumiałam) i nie byłam w stanie się na to zgodzić, obawiając się ile będzie mnie to kosztować. Straciłam relikt na rzecz Darroca kiedy zmusił mnie do tego magią głosu, zanim sama nauczyłam się jej używać. Nie miałaby żadnej skruchy aby zbadać pragnienia amuletu w tej chwili. Żadna cena nie jest zbyt wysoka Czuje czarno niebieską moc, czuje jak promieniuje, okraszając jego komendę przymusem. Presja jest ogromna Chciałam opuścić krąg. Mogłabym oddychać, jeść, spać, żyć bez bólu wiecznie gdybym tylko opuściła krąg Śmieje się — Rzuć mi amulet teraz — głos eksploduje ze mnie Głowy książąt Unseelie obracają się i studiują mnie uważnie, trudno z nimi cokolwiek stwierdzić na pewno ,ale chyba w końcu wydałam im się bardzo interesująca Dreszcz przeszedł po moim kręgosłupie. Nie ma strachu, nie ma przerażenia wewnątrz mnie, jednocześnie te......rzeczy.....te lodowate nienaturalne aberrację.......wciąż jeszcze wpływają na mnie. Nie spojrzałam jeszcze na nich bezpośrednio. Ręce Darroca tężeją na połyskującym amulecie — Wyjdź z kręgu! Moc jest przygniatająca, zostanie złagodzona jedynie przez posłuszeństwo — Rzuć amulet! Wzdryga się, podnosi rękę, warczy i szarpie go z powrotem do tyłu Przez następne kilka minut, oni i ja próbujemy nagiąć naszą wolę, aż w końcu zostajemy zmuszeni do przyznania ,że jesteśmy w impasie. Moja magia głosu nie działa na niego. Ale ani jego magia głosu ani amulet nie działa na mnie Jesteśmy dopasowani. Fascynujące. Jestem mu równa. Niech mnie, jakim stworzeniem się stałam Okrąża mnie, obracam się wraz z nim, lekki uśmiech zakrzywia moje usta, oczy płoną. Jestem ładunkiem. Jestem rozanielona. Jestem napompowana siłą moich run i moją własną. Przyglądamy się sobie jakbyśmy kontrolowali nowy gatunek Oferuje dłoń, zapraszając do mojego kręgu Spogląda na dół na runy — Nie jestem aż tak wielkim głupcem — jego głos jest głęboki, melodyjny. Jest piękny. Rozumiem dlaczego moja siostra go pragnęła. Wysoki o złotej skórze, jest w nim jakiś nieziemski erotyzm którego nie pozbawiło go przekształcenie w śmiertelnika przez jego królową. Blizna na jego twarzy przyciąga wzrok, błaga palce aby po niej sunęły, ucząc się historii która się za nią kryje Nie mogę go zapytać jak wielkim byłby głupcem, ponieważ zdradziłabym wtedy ,że nie wiem czym są moje runy — Co stało się z Barronsem? — mówi po chwili — Zabiłam go
Przeszukuje moją twarz i wiem ,że próbuje wykombinować scenariusz który mógł zakończyć się takim obrotem sprawy Barrons został okaleczony i zabity. Jeśli obejrzał ciało, widział ranę po włóczni i wie ,że ją noszę. Wie ,że dźgnęłam go przynajmniej raz — Dlaczego? — Zmęczyło mnie jego nieustanne chamstwo — mrugam, niech myśli ,że oszalałam. Tak było. W każdym znaczeniu tego słowa — Nie sądziłem ,że można go zabić. Wróżki bały się go od dawna — Okazało się ,że włócznia była jego słabością. To dlatego nigdy nie chciał jej dotknąć Pochłania moje słowa i wiem ,że próbuje zadecydować z jakiego powodu broń wróżek mogła zabić Jericho Barronsa. Ja też chciałabym to wiedzieć. Czy to włócznia zadała mu śmiertelny cios? Czy i tak zginął by od tej rany bez względu na to czy Ryodan podciął mu gardło czy nie? — A mimo wszystko cię w nią uzbroił? Oczekujesz ,że w to uwierzę? — Jak ty, sadził ,że jestem tylko puchem i nie mam zębów. Zbyt głupia aby była warta podejrzeń, Jagnię do zaszlachtowania, tak lubił to nazywać. Małe jagnię zabiło lwa, no to mu pokazałam co nie? — mrugam ponownie — Spaliłem jego ciało. Zostały tylko prochy — obserwował moją twarz ostrożnie — Dobrze — Jeśli był jakikolwiek sposób na to ,że powstanie to teraz już nigdy tego nie zrobi. Książęta rozsypali jego prochy w setkach wymiarów — jego spojrzenie jest teraz przeszywające — Sama powinnam była to zrobić, dzięki ,że tak dokładnie to zakończyłeś — mój umysł jest już w nowym świecie który planuje wykreować, z tym już się pożegnałam Miedziane oczy zmrużyły się, błyszcząc pogardą — Nie zabiłaś Barronsa. Co się stało? W co ty grasz? — Zdradził mnie — kłamie — Jak? — Nie twoja sprawa. Miałam swoje powody — obserwuje jak mi się przygląda. Zastanawia się czy gwałt dokonany na mnie przez książęta Unseelie i czas spędzony w Korytarzu Wszystkich Dni wytrącił mnie z równowagi. Zastanawia się czy naprawdę straciłam równowagę, oszalałam i rzeczywiście zabiłam Barrons za to ,że mnie wkurzył. Kiedy znowu spogląda w dól na runy wiem ,że uważa ,że może jeszcze coś ze mnie wycisnąć — Wyjdź z kręgu. Mam twoich rodziców i zabije ich jeśli nie będziesz mi posłuszna — Nie dbam o to — kpię Gapi się. Słyszy prawdę w moich słowach Nie dbam o to. Zasadnicza cześć mnie jest martwa. Nie opłakuje jej. To już nie jest mój świat. To co się tu stało nie ma znaczenia. W tej rzeczywistości. Już teraz działam na pożyczonym czasie. Odbuduje nową albo zginę próbując — Jestem wolna Darroc. Jestem naprawdę wolna — wzruszam ramionami, odrzucam głowę i śmieje się Wciąga gwałtownie powietrze kiedy wypowiadam jego imię i się śmieje i wiem ,że przypominam mu moją siostrę. Czy kiedyś powiedziała do niego te słowa? Czy słyszał jej radość w moim śmiechu tak jak kiedyś słyszał w jej? Zatacza ciasne kręgi wokół mnie, ze zmrużonymi oczami — Co się zmieniło? Od dnia w którym porwałem twoich rodziców do dzisiaj? Co się z tobą stało? — To co się ze mną stało zaczęło się dawno temu. Powinieneś utrzymać Alinę przy
życiu. Nienawidziłam cię za to — A teraz? Przyglądam mu się z góry na dół — Teraz jest inaczej. Wszystko się zmieniło. My się zmieniliśmy Jego oczy przeszukują moje, z lewej do prawej i z powrotem, wartko — Co chcesz powiedzieć? — Nie widzę powodu dla którego nie możemy być...przyjaciółmi Wypróbowuje to słowo — Przyjaciółmi? Kiwam Rozważa możliwość tego ,że jestem szczera. Człowiek nigdy by nie wziął tego pod uwagę Wróżki są inne. Bez względu na to jak dużo czasu spędziły pośród nas, po prostu nie mogą zrozumieć subtelność ludzkich emocji. To różnica na którą właśnie liczę. Kiedy zostawiłam Barronsa, wszystko co chciałam to położyć się i zaczekać na Darroca, użyć moich run i mojego nowo odkrytego mrocznego szklanego przyjaciela aby zabić go w chwili w której się pojawi Pozbywam się tego uczucia szybko Ta była wróżka przekształcona w człowieka wie więcej zarówno o dworze Seelie i Unseelie, oraz książce którą jestem zdeterminowana jak nikt inny aby zdobyć. Kiedy powie mi wszystko co wie, będę smakować jej śmierć Rozważałam zawarcie sojuszu z V'lanem, i kiedy skończę już zabierać wszystko czego potrzebuje od Darroca, być może wciąż tak zrobię. W końcu potrzebuje czterech kamieni. Ale V'lane wydaje się nie posiadać żadnej prawdziwej wiedzy na temat książki, poza kilkom starymi legendami Lepiej postawić na to ,że Unseelie wiedzą więcej na temat Czarnej Księgi niż prawa ręką królowej Seelie Może nawet gdzie znaleźć przepowiednie. Jak Barrons, Darroc rzeczywiście widział strony z tajemnej księgi. Zostałam zmuszona do kontynuowania tego karkołomnego polowania, do czasu aż odkryje jak ją kontrolować. Ale Darroc nigdy nie zaprzestał swoich poszukiwań. Dlaczego? Co takiego wiedział czego nie wiedziałam ja? Czym prędzej wydobędę z niego jego sekrety tym prędzej nauczę się jak pochwycić w swoje ręce i wykorzystać Sinsar Dubh i tym prędzej przestanę żyć w tej bolesnej rzeczywistości, której nie zawaham się zniszczyć i zastąpić moim światem. Tym właściwym. Gdzie wszystko dobrze się kończy, — Przyjaciele pracują na rzecz wspólnego celu — mówi — Jak polowanie na książkę — zgadzam się — Przyjaciele ufają sobie na wzajem. Nie odgradzają się od siebie — spojrzał na moje stopy. Runy pochodzą z mojego wnętrza. To ja jestem kręgiem. On tego nie wie. Kopię je na bok. Zastanawiam się czy zapomniał o mojej włóczni. Tak nakarmiony Unseelie jak jest, jeden jej cios posłaliby go na tą samą powolną,ohydną śmierć jaką wycierpiał Mallucé Kiedy wychodzę z kręgu, przygląda mi się powoli z góry na dól Widzę myśli które przepływają przez jego głowę kiedy jego oczy podróżują po moim ciele zabij ją/zerżnij/rzuć się na nią i zniewol/zbadaj jej przydatność? Dużo trzeba aby mężczyzna zabił piękną kobietę z którą się jeszcze nie przespał. Zwłaszcza jeśli rozkoszował się jej siostrą — Przyjaciele nie próbują się do niczego zmuszać — mówię z wzrokiem przypiętym do amuletu Pochyla głowę i wkłada go z powrotem za koszulę Oferuje mu dłoń z uśmiechem. Barrons dobrze mnie wyszkolił. Trzymaj przyjaciół
blisko ....... Darroc przyjmuje ją, pochyla się i umieszcza lekki pocałunek na moich ustach. Napięcie pomiędzy nami jest namacalne. Jeden nagły ruch, któregoś z nas i będziemy próbowali się zabić, i wiemy o tym. Jego ciało jest giętkie. Jesteśmy jak dwa skorpiony, z podwiniętymi ogonami próbującymi się sparować. Na więcej nie zasługuje, karą jest to ,że pozwalam mu się dotykać w ten sposób. Skazałam Barronsa na śmierć Rozsuwam swoje usta poniżej jego, ale skromnie, zęby stoją na straży. Wypuszczam miękki szept oddechu w jego usta. Podoba mu się to a wrogów jeszcze bliżej… Za nami książęta Unseelie zaczynają wtórować miękko jak czarne kryształy. Pamiętam ten dźwięk. Wiem co poprzedza. Zaciskam dłonie na jego — Nigdy oni. Nigdy więcej Darroc odwraca się w ich stronę i warczy ostrą komendę w języku który rani moje uszy Znikają. W chwili w której już dłużej nie wiem gdzie są, czy może stoją tuż za mną, sięgam po swoją włócznie. Zniknęła Książęta Unseelie nie mogą się teleportować w Lustrach z jakąkolwiek przewidywalnością. Darroc mówi mi ,że to ślepy strzał za każdym razem jak próbują. Po raz kolejny klątwa Cruce'a coś spieprzyła Mówię mu ,że kamienie nie są wcale lepsze, że niezależnie od wymiaru do którego próbuje się przedostać raz odkryte, pokryte runami czarno niebieskie kamienie próbują powrócić do klifu lodowatego więzienia Unseelie skąd zostały wykute Jestem zaskoczona ,że tego nie wie i tak też mu mówię — Nie rozumiesz jak wygląda życie na dworze Seelie, MacKayla. Ci z prawdziwą wiedzą, prawdziwymi wspomnieniami naszej przeszłości, strzegą gorliwie. Jest wiele wersji Starych Dni i sprzecznych opowieści o naszym pochodzeniu tak samo jak istnieją wymiary które można wybrać z wnętrza Korytarza Wszystkich Dni. Jedyny Unseelie jakich kiedykolwiek widzieliśmy to ci z którymi walczyliśmy w dniu w którym walczyli król i królowa i król zabił naszą królową. Od tego czasu, piliśmy z kotła niezliczoną ilość razy Porusza się wzdłuż krawędzi klifu z nienaturalną gracją i wdziękiem. Wróżki poruszają się jak królewskie drapieżniki, rodzące się z pewnością ,że nigdy nie zginą, albo przynajmniej bardzo rzadko i tylko w wyjątkowych okolicznościach. Nie stracił arogancji, a może zregenerował ją w sobie przez tych wszystkich Unseelie których zjadał. Nie ma już na sobie szkarłatnej szaty tej która kiedyś tak mnie przerażała. Wysoki, umięśniony, ubrany w Versace z długimi oświetlonymi księżycem włosami, zamocowanymi nad karkiem Jest niezaprzeczalnie seksowny. W swojej sile i pewności siebie przypomina mi Barronsa. Nie pytam dlaczego piją. Rozumiem. Gdybym znalazła kocioł i napiła się z niego, wymazałabym cały swój ból i mogłabym zacząć życie od nowa, czysty początek. Nie mogłabym odczuwać żalu z powodu czegoś o czym nie pamiętałabym ,że w ogóle miało miejsce. To ,że z niego piją implikuje jednocześnie ,że wróżki czują. Jeśli nie ból, to przynajmniej znaczący dyskomfort — Więc jak się stąd wydostaniemy? — pytam Jego odpowiedź przyprawia mnie o nagłe dreszcze, poczucie czegoś o wiele większego i niezrozumiałego niż deja vu, nieuchronność ostatecznego objawienia — Przez Białą Rezydencję
Cztery
Tej nocy kiedy ściany runęły, i przyczaiłam się w dzwonnicy moim jedynym celem było przetrwać do rana Nie miałam pojęcia czy świat przetrwa razem ze mną Myślałam ,że to najdłuższa noc mojego życia. Myliłam się To jest najdłuższa noc mojego życia, idąc ręką w rękę z moim wrogiem, opłakując Jericho Barronsa, tonąc w moim własnym poczuciu winy Rozciąga się i rozciąga. Liczę pod nosem od jednego do sześćdziesięciu, wciąż i wciąż, odliczając minuty które udało mi się przetrwać, sądząc ,że jeśli umieszczę ich wystarczającą dużo pomiędzy sobą a jego śmiercią, ból może stępieje i będę w stanie złapać oddech bez noża wbijającego się w moje serce Nie robimy przerw ,żeby jeść czy spać. Trzyma mięso Unseelie w woreczku i od czasu do czasu przeżuwa podczas drogi, co oznacza ,że może tak iść o wiele dłużej niż ja. W którymś momencie będę zmuszona aby odpocząć. Myśl o utracie świadomości w jego obecności nie jest zbyt przyjemna Mam broń w swoim arsenale której jeszcze na nim nie wypróbowałam. Nie mam żadnych wątpliwości co do tego ,że on też ukrywa broń. Nasz rozejm jest jak podłoga ze skorupki jajka a obydwoje idziemy po niej ciężkimi butami — Gdzie jest król Unseelie? — pytam, mając nadzieję ,że jakieś rozproszenie uwagi przyśpieszy upływający czas — To w końcu jego książka jest gdzieś tam zagubiona. Słyszałam ,że chce ją zniszczyć. Więc dlaczego nic z tym nie robi? — równie dobrze mogę rozpocząć połów na Unseelie, rzucając moją sieć próbując złowić wszystko czego tylko mogę użyć. Do czasu aż nie dowiem się jak potężny jest Darroc i nie zrozumiem lepiej co mam w moim mrocznym, szklistym jeziorze, subtelność będzie nazwą mojej gry. Nie uczynię żadnych nierozważnych ruchów które mogłyby zagrozić mojej misji. Od tego zależy wskrzeszenie Barronsa Wzrusza ramionami — Zniknął dawno temu. Niektórzy mówią ,że jest zbyt szalony ,żeby się tym przejmować. Inni wierzą ,że nie może opuścić więzienia Unseelie i leży w grobowcu z czarnego lodu, drzemiąc przez wieki. Jeszcze inni twierdzą, że więzienie nigdy go nie powstrzymywało i wyrzuty sumienia z powodu śmierci jego konkubiny były jedynym zniewoleniem na które się zgodził — To oznacza miłość, wróżki tego nie czują — Kwestia sporna. Rozpoznaje samego siebie w tobie i uważam ,że to....… zniewalające. To sprawia ,że czuję się mniej samotny Tłumaczenie. Służę jako lustro dla wróżki która lubi podziwiać sama siebie — Czy to wskazane dla wróżki, aby czuła się mniej samotna? — Kilka wróżek może znieść samotność. Niektóre zużywają energię formując coś co nie odzwierciedla, nie odbija, pozwalają aby ta energia rozproszyła się aż nie pozostaje nic. Być może jest to wada — Coś jak oklaski dla dzwoneczka? — kpię — Weryfikujące lusterko Posyła mi spojrzenie — Czy to z tego są stworzone wróżki? Z energii? Posyła mi kolejne spojrzenie które przypomina mi V'lane'a, i wiem już ,że nigdy nie będzie dyskutował o tym z czego składają się wróżki ani ze mną ani z żadnym innym człowiekiem. Jego kompleks wyższość w żaden sposób nie został pomniejszony czasem spędzonym jako śmiertelnik. Raczej podejrzewałam ,że jest wręcz odwrotnie. Teraz znał obie strony. To dawało mu przewagę taktyczną nad każdą inną wróżką. Rozumie co nas motywuje i powoduje ,że zachowujemy się w określony sposób i z tego powodu jest bardziej niebezpieczny.
Zostawiam to na późniejsze rozważania. Żelazo wpływa na wróżki. Dlaczego? Czy są one swego rodzaju energią w której można spowodować zwarcie? — Przyznajesz się do wad? — naciskam — Nie jesteśmy idealni. Jaki bóg jest? Zbadaj swojego. Według waszych mitów, był tak rozczarowany swoim początkowym wysiłkiem stworzenia waszej rasy ,że spróbował ponownie. My przynajmniej uwięziliśmy nasze pomyłki. Twój bóg, pozwala ,żeby jego włóczyły się wolno. W zaledwie kilka tysięcy lat, wasze mity stworzenia świata są o wiele bardziej absurdalne niż nasze. A jednak zastanawiasz się dlaczego nie pamiętamy naszych początków, sprzed miliona albo i więcej lat Zbliżyliśmy się do siebie podczas rozmowy i obydwoje zdaliśmy sobie sprawę z tego w tym samym czasie. Cofamy się z powrotem natychmiast, odzyskując taki dystans ,że będziemy w stanie dostrzec atak drugiej strony. Jakaś część mnie uważała to za zabawne Książęta jeszcze nie powrócili. Jestem wdzięczna. Chociaż już dłużej nie wpływają na mnie seksualnie, ich obecność jest głęboko przerażająca. Pozostawiają mnie z dziwnym dwuwymiarowym odczuciem, minus coś istotnego, poczucie winy, zdrady w sposób którego nie potrafię zrozumieć i nie chcę. Nie wiem czy czuję się tak bo kiedyś byłam pod nimi, z całym moim jesceństwem rozebranym aż do kości czy dlatego ,że zasadniczo są anatemą dla wszystkich ludzi. Zastanawiam się czy to z czego zostali stworzeni przez króla Unseelie jest tak obce i przerażające, że są dla nas odpowiednikiem psychicznej czarnej dziury. A to ,że są niewymownie piękni tylko pogarsza sprawę. Drżę Pamiętam Nigdy nie zapomnę. Ich trzech i niewidoczny czwarty, poruszający się nade mną, we mnie Ponieważ Darroc im to nakazał. Tego też nigdy nie zapomnę Myślałam ,że ich gwałt był straszny, wyrzeźbił mnie dogłębnie, przekształcił mój wrodzony makijaż. Ale wtedy nie wiedziałam nic o bólu i przekształcających mnie zmianach. Teraz już wiedziałam Wyszliśmy z lasu i teren zaczął opadać w dół. Z księżycem oświetlającym naszą drogę, wędrowaliśmy przez ciemne łąki Jak na razie odpuszczam sobie mój połów na informację. Gardło mam zdarte od krzyku i stawianie jednej nogi przed drugą utrzymując niewzruszony wyraz twarzy wymaga całej mojej koncentracji. Przedzieram się przez piekło niekończonej się ciemności przed świtem Odtwarzam scenę na klifie w swojej głowie tysiące razy, udając ,że zakończyła się w jakiś inny sposób Gęsta trawa i smukłe sitowie szeleści na moim pasie i muska spód moich piersi. Jeśli są jakieś zwierzęta w tych gęstych zaroślach to trzymają się na dystans. Gdybym była zwierzęciem, też trzymałabym się od nas na dystans. Klimat staje się bardziej umiarkowany, ogrzewa powietrze zapachem egzotycznego kwitnącego nocą jaśminu i wiciokrzewu Równie nagle jak zapada tu noc, przełamuje się świt. Niebo w jednej chwili jest czarne, potem różowe a następnie niebieskie. W trzy sekundy z nocy do dnia Udało mi się przetrwać noc. Oddycham płytko i ostrożnie Kiedy została zamordowana moja siostra. Odkryłam, że światło dnia ma irracjonalny wpływ na smutek i żal. Nie miałam pojęcia dlaczego. Może tylko wzmacniało nas tak abyśmy mogli przetrwać, samotną, czarną, ponurą noc ponownie Nie wiedziałam ,że byliśmy na wyżynie dopóki nagle nie znaleźliśmy się na skraju płaskowyżu. Stoję zaskoczona tym jak dolina opada gwałtownie daleko przede mną Po drugiej stronie doliny, na oceanicznych, wzbierających wzgórzach, wynurza się,
wznosi, rozciąga na mile w każdym kierunku Biała Rezydencja Ponownie nachodzi mnie to niesamowite uczucie, nieuniknionego, w ten czy inny sposób, życie deponujące mnie tutaj, przeczucie ,że w każdej rzeczywistości dokonałabym tych samych wyborów które zaprowadziłyby mnie do tych drzwi Dom ukochanej konkubiny króla Unseelie dla której zabił królową Seelie, jest tak ogromny ,że zdumiewa umysł. Odwracam głowę z boku na bok, z góry na dół, starając się to wszystko ogarnąć. Czy to było miejsce do którego próbował poprowadzić mnie Barrons? Jeśli tak, to dlaczego? Czy Ryodan kłamał kiedy znalazł mnie na krawędzi klifu i powiedział ,że wracamy do Dubina przez IFP, między wymiarowe wyboje wróżek, tak jakbym wątpiła ,że lustra w rzeczywistości wróżek rozbiły nasz świat, teraz kiedy mury pomiędzy naszymi rzeczywistościami już upadły? Ściany są alabastrowe, odbijając światło słoneczne, i promieniują takim blaskiem ,że muszę mrużyć oczy do małych szparek Niebo ponad Domem (nie potrafię inaczej o tym myśleć, to o wiele więcej niż tylko miejsce zamieszkania) pogłębia się do olśniewającego błękitu istniejącego tylko w krainie wróżek, odcień którego nigdy nie zobaczy się w ludzkim świecie Istnieją pewne kolory pochodzące ze świata wróżek które mają swój wymiar, składają się z niezliczonej ilości uwodzicielskich subtelności na których oko może zatrzymać się na niezliczoną ilość czasu. Niebo jest prawie tak przyciągające jak złota podłoga w Korytarzu Wszystkich Dni Zmusiłam wzrok aby opadł z powrotem na Rezydencję. Badałam jej krzywizny, linie, podstawę dachu, tarasy na wierzy, ogrody i fontanny. Jak wstęga warstwowych struktur w tym krajobrazie, wywrócona na drugą stronę tu i tam, ciągła i nieprzerwana, ciągle się zmieniająca i rozwijająca. Nadwyręża wzrok, testuje mój umysł. Ale widziałam już wróżki w ich prawdziwej formie. Wydaje mi się to...kojące. W moim czarnym, martwym sercu, czuje coś. Nie rozumiem jak cokolwiek może się tu poruszać ale tak jest. Nie w pełnowymiarowym odczuciu ale w echu emocji, słabe jednocześnie niezaprzeczalne Darroc obserwował mnie. Udawałam ,że tego nie widzę — Twoja rasa nigdy nie zbudował czegoś tak pięknego, złożonego i doskonałego — mówi — Ani nie stworzyła Sinsar Dubh — odcinam się — Małe istoty tworzą małe rzeczy — Ego dużych istot jest tak duże, że nie dostrzegają kiedy nadchodzą małe rzeczy — wymamrotałam. Jak pułapki, tego już nie mówię Wyczuwa to. Śmieje się i mówi — Zapamiętam ostrzeżenie MacKayla Po tym jak znalazł dwa pierwsze lustra na aukcji w Londynie, Darroc mówi mi ,że musiał nauczyć się jak ich używać. Dziesiątki prób zajęło mu ustalenie statycznego połączenia z wymiarami wróżek, potem, raz kiedy był wewnątrz luster, miesiące zajęło mu znalezienie drogi do więzienia Unseelie . Słychać dumę w jego głosie kiedy mówi o swoich próbach i sukcesach. Pozbawiając go jego istoty wróżki, nie tylko przeżył kiedy jego rasa wierzyła w to ,że mu się nie uda, ale osiągnął cel który realizował jako wróżka z powodu którego został wygnany. Czuł się lepszy od innych w swoim rodzaju Słucham analizując wszystko co mi mówi, szukając dziur w jego zbroi. Wiem ,że wróżki posiadają 'uczucia' takie jak arogancja, wyższość, kpina i lekceważenie. Słuchając jego, dodaje do tego jeszcze dumę, zemstę, niecierpliwość, pychę i rozbawienie Rozmawialiśmy przez jakiś czas, obserwując siebie w skupieniu. Opowiadam mu o
dorastaniu w Ashford, moich pierwszych wrażeniach z Dublina, miłości do szybkich samochodów. On mówi mi więcej o swoim upadku, co zrobił a czego nie. Konkurujemy w rozbrajaniu się wzajemnie nic nie znaczącymi zwierzeniami, nie zdradzając przy tym niczego ważnego. Kiedy przeszliśmy dolinę, powiedziałam — Dlaczego poszedłeś do więzienia Unseelie? Dlaczego nie na dwór Seelie? — Po to aby dać Aoibheal okazję aby ze mną skończyć na dobre? Następnym razem jak zobaczę tą sukę, będzie martwa Czy to dlatego zabrał moją włócznie? Żeby zabić królową? Zabrał mi ją bez mojej wiedzy, dokładnie tak samo jak V 'lane. Jak? Nie był już dłużej wróżką. Czy zjadał tak dużo Unseelie ,że teraz był jakimś mutantem z nieprzewidywalnymi umiejętnościami? Pamiętałam o czasie spędzonym w kościele, zakleszczona pomiędzy książętami Unsselie, jak zwróciłam włócznie przeciwko sobie, po czym odrzuciłam ją, rzucając ją na podest naczynia z wodą święconą, która rozprysnęła się, sycząc parą Jak udało mu się zmusić mnie aby wtedy ją odrzuciła? Jak mi ją odebrał? — Czy królowa jest teraz na dworze Seelie? — zarzucam ponownie moją sieć — Skąd miałbym wiedzieć? Zostałem wygnany, zakładając ,że znalazłbym drogę na dwór, pierwsza wróżka Seelie która by mnie zobaczyła zabiłaby mnie — Nie masz żadnych sprzymierzeńców na dworze Seelie? Czy V'lane nie jest twoim przyjacielem? Prycha z pogardą — Zasiadaliśmy razem w jej Wysokiej Radzie. Chociaż mówił o zwierzchnictwie wróżek i swobodnym chodzeniu po ziemi bez ohydnego porozumienia regulującego nas (nas, tak jakby ludzie mogli kierować swoimi bogami!) kiedy przyszło do działania, V'lane był tylko pieskiem na posyłki Aoibheal i tak już zostało. Teraz jestem człowiekiem, przynajmniej według moich bardziej sprawiedliwych braci, gardzą mną — Myślałam ,że mówiłeś ,że czczą cię jak bohatera za to ,że zburzyłeś ściany i wypuściłeś ich na wolność Zmrużył oczy — Mówiłem ,że będą. Wkrótce, będę opisywany jako zbawca naszej rasy — Więc poszedłeś do wiezienia Unseelie. To było ryzykowne — prowokowałam aby mówił dalej — Potrzebowałem Łowców. Jako wróżka, mogłem ich wezwać. Jako śmiertelnik, musiałem znaleźć ich fizycznie — Jestem zdziwiona ,że nie zabili cię kiedy tylko ujrzeli — Łowcy nienawidzą ludzi. Pokryte czarną skórą, skrzydlate demony, nie kochają niczego oprócz siebie — Śmierć nie jest uciechą Łowcy. Zbyt ostateczna Wspomnienia przeleciały przez jego oczy, i wiem ,że kiedy ich odnalazł, robili mu takie rzeczy ,że krzyczał naprawdę długo — Zgodzili się pomóc w zamian za wolność już na stałe. Nauczyli mnie jeść Unseelie. Po wyśledzeniu pęknięć w ścianach wiezienia Unseelie uciekli wcześniej, zanim zdążyłem je załatać — Aby uczynić siebie jedynymi graczami w mieście Pokiwał — Jeśli moi mroczni bracia, zostaną uwolnieni, mi za to podziękują. Odkryłem jak połączyć lustra i stworzyłem przejście do Dublina przez Białą Rezydencję — Dlaczego tutaj? — Z pośród wszystkich wymiarów które zbadałem, ten wydaje się być najbardziej stabilny, pomijając kilka.....niedogodności. Wygląda na to ,że klątwa Cruce'a miała niewielki efekt na tym wymiarze, inny niż na odłamkach wymiarów, których można łatwo uniknąć Nazywam je IFP esami ale nie mówię mu o tym. To wywołało uśmiech na twarzy
Barronsa. Niewiele rzeczy wywoływało uśmiech Barronsa Wydaje mi się ,że się kontroluje, że pozbyłam się wszystkich słabości. Że poświęcenie mojej misji uczyniło mnie nieczułą. Jestem w błędzie. Myśl o uśmiechu Barronsa przynosi też inne myśli Barrons nagi Tańczy Odrzuca do tyłu czarną głowę Śmiej się Wspomnienia nie wypływają delikatnie w mojej głowie, w ten senny i rozmarzony sposób jaki oglądamy w filmach. Nie, to jedno uderza w moją głowę jak rakieta atomowa, eksploduje w moim mózgu z graficznymi detalami. Duszę się w po atomowej chmurze bólu Nie mogę oddychać. Zamykam oczy Białe zęby migoczą w jego ciemnej twarzy, Coś zwala mnie z nóg, ale znów wstaje Ty nigdy nie pozwolisz mi upaść Chwieję się Ale nie wstał. Drań. Pozostał na dole Z moją włócznią wbitą w jego plecy. Jak mam odnaleźć swoją drogę każdego dnia? bez niego? Bez jego pomocy? Nie wiem co zrobić, jak podjąć decyzję Nie mogę przetrwać tego żalu! Potykam się i upadam na kolano. Zaciskam dłonie na głowie Darroc jest przy moim boku, pozwala mi wstać. Jego ramiona mnie otaczają. Otwieram oczy Jest tak blisko ,że widzę złote centki w jego miedzianych oczach. Zmarszczki otaczające kąciki. Niewyraźne linie okalającej jego usta. Czy aż tak często śmiał się podczas swojego czasu który spędził jako śmiertelnik? Moje dłonie zaciskają się w pięści Jego dłonie są delikatne na mojej twarzy kiedy odsuwa do tylu moje włosy — Co się stało? Obrazy i ból nie zniknęły z mojego umysłu. Nie mogę funkcjonować w tym stanie. Za chwilę padnę na kolana, krzycząc z żalu i wściekłości a moja misja pójdzie prosto do piekła. Darroc dostrzeże moje słabości i zabije mnie albo gorzej. W jakiś sposób uda mi się przeżyć. Nie mam zielonego pojęcia ile czasu zajmie mi znalezienie książki i nauczenie się jak jej użyć, oblizuje usta — Pocałuj mnie — mówię — Mocno Jego usta tężeją — Nie jestem głupi MacKayla — Po prostu to zrób!— warczę Obserwowałam go jak rozważa tą opcję. Dwa skorpiony. Jest sceptyczny. Jest też zafascynowany Kiedy mnie całuje, Barrons znika z mojej głowy. Ból ustępuje Z ust mego wroga, kochanka mojej siostry, zabójcy mojej siostry, smakuję karę na którą zasłużyłam, smakuje zapomnienie To czyni mnie znowu zimną i silną Całe życie śniłam o domach. Mam w swojej podświadomości całą dzielnicę do której mogę udać się tylko w czasie snu. Ale nie mogę kontrolować moich nocnych wizyt, nie bardziej niż kiedykolwiek byłam w stanie ich unikać. Zimne, senne miejsce. Czasem zostaje mi przyznane przejście a czasem nie. W pewne noce, drzwi otwierają się łatwo podczas gdy w inne, stoję na zewnątrz z zakazem wejścia, tęskniąc za tymi wszystkimi cudami które znajdują się w środku Nie rozumiem ludzi którzy mówią ,że nie pamiętają swoich snów. Z wyjątkiem snów o tym zimnym miejscu które zaczęłam blokować tak dawno temu, pamiętam wszystkie
inne. Kiedy budzę się rano, przepływają przez mój umysł fragmentami, i mogę albo wyskoczyć z łóżka i o nich zapomnieć albo pozbierać fragmenty i je zbadać Gdzieś czytałam ,że sny dotyczące domów są snami naszej duszy. W tych mieszkaniach naszej psyche, przechowujemy najskrytsze tajemnice i pragnienia. Być może to dlatego niektórzy ludzie ich nie pamiętają, po prostu nie chcą. Dziewczyna którą znałam w ogólniaku kiedyś powiedziała mi ,że też śnią jej się domy, ale zawsze jest tam ciemno i nigdy nie może znaleźć włącznika. Nienawidziła tych snów, cóż nie była najjaśniejszą żarówką w pudełku Moje domy są nieskończone, wypełnione słońcem i muzyką, ogrodami i fontannami. I z jakiegoś powodu, jest w nich zawsze wiele łóżek. Dużych łóżek. O wiele więcej niż potrzeba w jakimkolwiek domu. Nie wiem o co tu chodzi ale wydaję mi się ,że może znaczyć to iż sporo myślę o seksie Czasem obawiam się ,że w moim mózgu nie ma wystarczającej ilości miejsca na moje sny i rzeczywistość, że jestem twardym dyskiem z ograniczoną ilością miejsca i któregoś dnia nie będę w stanie utrzymać zapory pomiędzy nimi. Zastanawiam się czy tym właśnie jest starość Przez te wszystkie lata, zaczęłam spekulować ,że wszystkie te domy o których śniłam są różnymi skrzydłami tego samego wspaniałego domu Dziś zdałam sobie sprawę ,że to prawda Dlaczego śniłam o Białej Rezydencji? Przez te wszystkie lata? Jak mogłam wiedzieć o jej istnieniu? Teraz kiedy i tak czuję się trochę pozbawiona kontroli, jestem w stanie coś przyznać. Przez całe życie, sekretnie obawiałam się ,że pod moją ostro skoncentrowaną na uwodzeniu i akcesoriach, powierzchnią jestem...no cóż psychotyczna Nigdy nie lekceważcie dobrze ubranej bimbo Prawdziwi myśliciele tego świata nie są tymi najlepiej ubranymi. Trzymanie się najnowszych trendów, akcesorii i ogólnej idealnej prezentacji swojej osoby jest czasochłonne. Bycie nieustannie szczęśliwym i nienagannie utrzymanym wymaga wiele wysiłku, energii i koncentracji. Jak spotkacie kogoś takiego, to zadajcie sobie pytanie, przed czym ten ktoś ucieka Kiedy byłam w liceum, zaczęłam podejrzewać ,że jestem dwubiegunowa. Był czas kiedy bez żadnego dobrego powodu, czułam się wręcz cóż..morderczo było jedynym dobrym określeniem na to. Nauczyłam się ,że czym bardziej zajęta byłam tym mniej czasu miałam na to aby coś odczuwać Czasem zastanawiam się czy ktoś przed moim urodzeniem pokazał mi skrypt wypełniony istotnymi momentami. To jak deja vu najgorszego ekstremum. Nie chcę wierzyć w to ,że brałam udział w przesłuchaniu do tej roli Kiedy wpatruje się w Białą Rezydencję i wiem jak każda jej część wygląda w środku ( i wiem ,że w żaden sposób nie mogę wiedzieć tych rzeczy) zastanawiam się czy jestem poważnie popaprana. Jeśli nic z tego się nie dzieję, ponieważ tak naprawdę jestem zamknięta, gdzieś w jakiejś celi, i mam halucynację. Jeśli tak jest, to mam nadzieję ,że wkrótce zmienią mi narkotyki Bez względu na to na jakich teraz jestem, nie działają Nie chcę tam iść Chce tam iść i nigdy nie wychodzić Dwoistość to ja Dom posiada liczne wejścia, prowadzące przez starannie utrzymane ogrody Darroc i ja wchodzimy do jednego. Jest tak piękny ,że patrzenie na niego nieomal sprawia ból. Iskrzące się na złoto, brukowane ścieżki, wiją się przez egzotyczne,
zapachowe krzewy i skupiają się w okręgach wokół drzew o srebrnych liściach. Zacienione perłowe ławki oferujące odpoczynek od słońca pod koronkowymi liśćmi, leżaki z jedwabiu . Kwiaty wyginające się i kołyszące w lekkiej idealnej bryzie, o idealnym stopniu parności, nie zbyt gorącej i mokrej tylko ciepłej i wilgotnej jak seks Śniłam o ogrodzie takim jak ten. Z niewielkimi różnicami ale niezbyt wieloma Mijamy fontannę która tryska skrzącą się tęczowo wodą w powietrze. Otaczają ją tysiące kwiatów w każdym olśniewającym odcieniu żółci, aksamitne jaskry, woskowe tulipany, kremowe lilie i inne kwiaty które nie istnieją w naszym świecie. Przez moment myślę o Alinie, ponieważ kochała żółty, ale ta myśl cuchnie śmiercią i przynosi ze sobą inne myśli więc odwracam się z daleka od pięknej fontanny i skupiam na znienawidzonej twarzy i głosie mojego towarzysza Zaczyna dawać mi instrukcję. Mówi mi ,że szukamy pokoju z lustrem w złoconej ramię, które jest wysokie na około dziesięć szerokie na pięć stóp. Ostatnim razem jak widział ten pokój, był pusty bez mebli, było w nim tylko lustro. Korytarz jest przewiewny i ma podłogę z nieskalanego białego marmuru. Ściany korytarza również są białe, ozdobione wspaniałymi malowidłami umieszczonymi pomiędzy wysokimi oknami Miej oko na białe marmurowe podłogi, instruuje mnie, ponieważ tylko dwa skrzydła (tak było ostatnim razem kiedy tu był) je mają. Podłogi w innych skrzydłach są złote, brązowe, srebrne, opalizujące i pastelowe, różowe, żółte, lawendowe. Rzadkie skrzydła są szkarłatne. Jeśli zobaczę czarną podłogę, mam zawrócić natychmiast Wchodzimy w owalne foyer z wysokim szklanym sufitem który gromadzi promienie słońca. Ściany i podłoga są przezroczyście srebrne i odbijają niebo ponad nami w tak najdrobniejszych szczegółach ,że kiedy chmura jak kremówka przepływa mi nad głową czuje się jakbym przez nią przeszła. Co za przemyślana konstrukcja! Niebiański pokój. Czy to konkubina go wykreowała? Czy zaprojektował go król Unseelie dla niej? Czy ktoś zdolny do stworzenia takiego horroru jakim są Unseelie był w stanie wykreować takie piękno? Promienie słońca kąpią mnie z góry, odbijając się na mnie również ze ścian i podłogi Mac 1.0 wyciągnęłaby ipoda i rozciągnęła się tu na długie godziny Mac 5.0 drżała. Nawet taka ilość słońca nie była w stanie ogrzać tej części jej która zrobiła się zimna Zdałam sobie sprawę ,że zapomniałam o moim wrogu Zakładając oczywiście mówi Darroc ,że pokój który przeszukujemy wciąż otwiera się na jeden z tych korytarzy z białą marmurową podłogą To przyciąga moją uwagę — Zakładając? — Rezydencja zmienia się sama. To jedna z tych niedogodności o których wspominałem — Co jest z wami wróżkami? — krzyczę — Dlaczego wszystko musi się zmieniać? Dlaczego rzeczy nie mogą pozostać takimi jakie są? Dlaczego dom nie może być normalnym domem? Dlaczego wszystko musi być takie skomplikowane? — chciałam wracać do Dublina, teraz, znaleźć książkę, zrobić to co musi zostać zrobione i uciec z tej cholernej rzeczywistości! Nie odpowiada ale wcale nie musi. Jeśli wróżka zapytałaby mnie dlaczego jabłko w końcu zgnije a człowiek umrze, wzruszyłabym ramionami i powiedziała ,że tak już po prostu jest, taka jest ludzka natura Zmiana jest naturą wróżek. Zawsze stają się czymś innym. To krytyczna rzecz do zapamiętania kiedy masz do czynienia z jakąkolwiek wróżką, nauczyłam się tego od Cieni. Zastanawiam się jak bardzo ewoluowały od czasu kiedy je ostatnio widziałam — Czasem zmienia się na naprawdę wielką skalę — kontynuuje Darroc — Kiedy w innym czasie zmienia zaledwie tylko kilka rzeczy. Tylko raz zajęło mi znalezienie pokoju
którego szukałem kilka dni, zazwyczaj znajduje go szybciej Dni? Moja głowa obraca się i gapi się. Mam tu tkwić z nim przez kilka dni? Czym szybciej zaczniemy tym lepiej Kilkanaście korytarzy wychodzi z foyer, niektóre są jasno oświetlone inne kojąco słabo. Nic nie jest przerażające. Dom emanuje poczuciem dobrobytu i spokoju. Wciąż jednak jest to wielki labirynt i czekam na niego aż wybierze naszą ścieżkę. Chociaż długi czas śniłam o tym miejscu nie znam tego foyer. Podejrzewam ,że dom jest tak duży ,że całe ludzkie życie i sny nie byłyby wystarczające aby go poznać — Istnieje kilka pokoi w Rezydencji w których znajdują się lustra. Ten którego szukamy ma tylko jedno Posyła mi ostre spojrzenie — Unikaj innych luster jeśli się na nie natkniesz. Nie zaglądaj do nich. Nie zabraniam ci dostępu do wiedzy, tylko próbuje cię chronić Jasne a Biała Rezydencja jest tak naprawdę Czarna — Mówisz tak jakbyśmy się rozdzielali — jestem zaskoczona. Tak ciężko pracował aby mieć mnie przy swoim boku, a teraz puszcza mnie wolno? Czy byłam aż tak przekonywująca? Czy ma asa w rękawie o którym nie wiem? — Nie możemy sobie pozwolić na to aby tracić tu czas. Czym dłużej tu jestem, tym większa szansa na to ,że ktoś inny próbuje teraz znaleźć moją książkę — Moją książkę — poprawiam Śmieje się — Naszą książkę Nic nie odpowiadam. Moją książkę, i będzie martwy w chwili kiedy będę ją miała i wiedziała jak użyć. Nawet wcześniej jeśli okaże się już dłużej nie przydatny Opiera się o ścianę i krzyżuje ramiona na klatce. W tym niebiańskim pokoju, jest złotym aniołem, ramiona ma wsparte na chmurach — Obydwoje możemy mieć wszystko czego tylko chcemy MacKayla. Sprzymierzeni razem nie mamy ograniczeń. Nic i nikt nie może nas powstrzymać, zdajesz sobie z tego sprawę? — Będę musiała użyć jej pierwsza — nie będzie już żył żeby ją wykorzystać, kiedy ja z nią skończę. Nie, chwila, sprawienie żeby nigdy nie powstał będzie zbyt łatwą śmiercią Chciałam go zamordować — Mamy mnóstwo czasu aby zdecydować kto co będzie robił pierwszy. Ale teraz, jesteśmy przyjaciółmi czy nie? — na końcu języka mam ochotę aby go wykpić i powiedzieć, że słowa nic nie znaczą Dlaczego zadaje mi te absurdalne pytania? Tak łatwo mogę skłamać. Powinien osądzać moje czyny ale nie dzielę się radami z wrogiem — Jesteśmy przyjaciółmi — mówię z łatwością Gestem kieruje mnie do najbliższego korytarza po prawej, tego z ciemno różaną podłogą a sam odwraca się do tego po lewej który lśni głębokim brązem — Co mam zrobić kiedy je znajdę? — pytam. W końcu nie mamy zaprogramowanych telefonów — Oznaczyłem cię na podstawie czaszki. Przyciśnij palec do znaku i wezwij mnie Już się odwrócił i zaczął iść w dół swojego korytarza. Syknęłam do jego pleców. Ten dzień nadejdzie i to wkrótce, pozbędę się jego znaku choćbym miała wyskrobać swoją czaszkę do samych kości. Już teraz bym to zrobiła, tylko ,że nie chcę ryzykować uszkodzenia tatuażu Barronsa. To wszystko co mi po nim pozostało. Jego dłonie były w tym miejscu na mnie, delikatne, zaborcze Słyszę uśmiech w głosie Darroca kiedy ostrzega — Jeśli znajdziesz lustro i wrócisz do Dublina beze mnie, wytropię cię — To się tyczy również ciebie Darroc — mówię tym samym, lekkim ostrzegawczym tonem — Nawet nie myśl o tym aby odejść stąd beze mnie. Może i cię nie zaznaczyłam ale znajdę cię. Zawsze cię znajdę — mówiłam poważnie. Myśliwy stał się ofiarą. Miałam go na
celowniku i miałam zamiar go tam zatrzymać. Dopóki nie zdecyduje się nacisnąć na spust. Koniec z uciekaniem. Przed czymkolwiek Przystaje i spogląda na mnie przez ramię. Maleńkie złote centki w jego oczach jaśnieją i oddycha gwałtownie Jeśli znam wróżki tak dobrze jak mi się wydaje to chyba właśnie go podnieciłam
Dziennik Dani
97 Dni po AWC Dani “Mega” O’Malley Pogromczyni Łowców!!! PRZECZYTAJ O TYM WSZYSTKIM W DZIENNIKU DANI, TWOIM JEDYNYM ŻRÓDLE INFORMACJI I NAJŚWIEŻSZYCH WIADOMOŚCI Z OKOLIĆ DUBLINA! Sidhe-seers świętują! Zrobiłyśmy to, zdjęłyśmy jednego!!! Zajęło nam to całą pieprzoną noc ale inspektorowi Jayne i jego ludziom w końcu udało się przyszpilić jednego z tych trzepoczących popieprzeńców! Naszpikowali go do pełna żelazem, tak ,że zwalił się na ulicę! Dźgnęłam go prosto w serce Mieczem Światła! To było coś wartego zobaczenia! Wszyscy powinniście to zobaczyć! Wykrwawił się na miecz aż po rękojeść i przez sekundę martwiłam się ,że może go złamać albo coś!, ale działa znowu sprawnie, więc powiedziałam Ro ,żeby się nie pociła Wzywam was do broni! Wyjdźcie z opactwa i walczcie!! walczcie! walczcie! Wystarczy tego rozpoznania! Zróbcie coś ! Możemy coś zmienić!.Przyciągnijcie swoje tyłki do zamku w Dublinie jest nową siedzibą policji i są naprawdę w porządku. Powiedzieli ,że wszystkie sidhe-seers są miło widziane ZWŁASZCZA TE SAMOTNE!!!! Trzeba odbudować populację Dublina, wiecie? I samo się to nie zrobi. Sporo bohaterów na ulicach, ryzykujących życie, kopiący tyłki wróżek, spiknijcie się już teraz!!!! SPOTKAJMY SIĘ DZISIAJ!!! ZAMEK W DUBLINIE !!! ÓSMA WIECZOREM!!! DOŁĄCZ DO POLOWANIA!!! PS: Mac jest przykro ,że nie może być tutaj wciąż jest zajęta innymi sprawami ale wróci naprawdę wkrótce Przyklejam ostatnie wydanie mojego brukowca do ulicznej latarni. Powiem im co mi odpowiada i nie powiem co nie. Nadchodzi czas kiedy musisz kłamać Wpycham resztki batona w usta i przemieszczam się super szybkością do następnej ulicznej lampy którą mam na drodze. Wiem ,że moje gazetki docierają do tego kogo trzeba. Już widzę rezultaty. Kilka sidhe-seers już porzuciło opactwo. Przejmuje to w miejscu w którym zostawiła wszystko Mac, łamiąc reguły Ro i jednocześnie mówiąc jej wszystko co chce usłyszeć Dwa batony proteinowe później kończę rozklejanie i udaje się w okolice mojego ulubionego miejsca. Mam teraz czas dla siebie i spędzę go krążąc wokół Chester, krojąc wszystko co znajdzie się w promieniu dziesięciu przecznic Chełpię się idąc ulicą Ry-O i jego ludzie są tutaj, tak przynajmniej myślę. Nie widziałam nikogo od jakiegoś czasu ale wciąż mam nadzieje. Wkurzają mnie strasznie. Grozili mi Nikt nie grozi Dani Mega. Chichocze. Pub na nic się nie zda skoro klienci nie mogą do niego wejść. Nie mogę powstrzymywać ich przez całą noc ponieważ poluje z inspektorem Jayne i jego ludźmi i
zabijam wszystko co uda im się wytropić, ale zadaje straty w ciągu dnia. Jayne złapał mnie po południu, powiedział ,że mnie za to zabiją. Słyszał opowieści o nich. Powiedział ,że nie są bardziej ludźmi niż wróżki Powiedziałam tym fiutom ,że mogą spróbować ze mną zadrzeć. Jest coś o czym nie powiedziałam nikomu kiedy dźgnęłam Łowce stało się coś dziwnego. Ciemność zalała cały mój miecz i dostała się też trochę do mego ramienia. Infekując mnie jak drzazga. Przez kilka dni, moja ręka miała czarne żyły i była lodowata jakby była martwa. Musiałam nosić rękawiczkę aby to ukryć. Myślałam ,że mogę ją stracić, musiałam nauczyć się walczyć prawą ręką Teraz wygląda już dobrze Ale wydaje mi się ,że jestem szybsza. A rozkazy Ro nie powodują we mnie takie poczucia konfliktu jak kiedyś Sądzę ,że Ry-O i jego kolesie nie mają już na de mną przewagi i chciałabym to przetestować. Pokazać Mac, ale minęły już ponad trzy tygodnie od kiedy ją ostatni raz widziałam. Od czasu kiedy włamałyśmy się do biblioteki Barronsa też nie ma Nie martwię się. To nie leży w mojej naturze. Żyje Ale chciałabym aby się pokazała. Byłoby naprawdę dobrze Sinsar Dubh była w całym mieście w ciągu kilku minionych dni. Przejęła kilkunastu ludzi inspektora Jayne jednej tylko nocy, tak jakby się z nami bawiła. Wciąż nas dzieliła, zbierała Trochę zaczynam się zastanawiać czy szuka też i mnie
Pięć
W tym domu z dala od mego wroga, na jakiś czas znajduje ulgę. Żal, utrata, ból, odpływają. Zastanawiałam się czy nie mogły istnieć wewnątrz tych ścian Ciężar włóczni w kaburze pod ramieniem powrócił, ciężko przy moim boku. Jak V'lane, Darroc miał jakiś sposób na to aby mi ją odbierać, ale kiedy się rozdzieliliśmy, powróciła. Być może po to abym mogła się bronić. Jakoś nie mogę sobie wyobrazić abym musiała jej użyć w miejscu takim jak to Nigdy nie było i nigdy nie będzie innego miejsca w żadnym innym wymiarze które, trzymałoby mnie w takiej niewoli jak Biała Rezydencja. Nawet księgarnia nie mogła konkurować z nią o dominację nad moją duszą Rezydencja jest magnetyzująca. Jeśli, gdzieś w głębi w miejscu w którym czuje się psychotyczna, jestem tym faktem rozgniewana, to czuje się zbyt oszołomiona przez jakiekolwiek narkotyki jakimi mnie ona karmi abym mogła skupić się na niej zbyt długo Wędruje po korytarzu z ciemno różaną podłogą, absorbując wszystko w bajkowym oszołomieniu. Linia okien rozciąga się po prawej stronie korytarza, a w niej kryształowe szyby, poza nimi rumieniący się świt, ogrody pełne różowych róż, których główki kiwają się sennie w lekkim porannym powiewie bryzy Pokoje wychodzące z tego korytarza urządzone są w kolorze porannego nieba. Kolory korytarza są odcieniami następującego po poranku dnia i doskonale uzupełniają się wzajemnie tak jakby z każdej strony, skrzydła domu były zaprojektowane jako strój, idealnie dobrane pod względem akcesori i dodatków w zależności od panującej mody Kiedy różana podłoga się kończy i gwałtownie skręcający korytarz przenosi mnie na lawendową ścieżkę, zmierzch w odcieniach fioletów zapada za oknami. Nocne stworzenia baraszkują na leśnej polanie w blasku księżyca. Pokoje wychodzące z tego korytarza są urządzone w odcieniach zmierzchu. Żółte i odbijające światło podłogi otwierają się na
słoneczne dni i nasłonecznione pokoje. Brązowe korytarze nie mają okien, tylko wysokie, łukowate drzwi prowadzące do ogromnych, wysoko sufitowych, królewskich pokoi, niektórych jadalnych, innych wypełnionych książkami i wygodnymi fotelami, jeszcze innych służących do tańca i wciąż jednak spora ich część przeznaczona do rozrywek których nie rozumiałam. Wyobrażam sobie ,że słyszę echo śmiechu. Podświetlone przez świece, pokoje wychodzące z brązowego korytarza są męskie i pachną korzenną, pikantną wonią. Zapach ten jest odurzający i niepokojący Idę i idę, zaglądając do pokoi, zachwycona rzeczami które tam znajduje, rzeczami które rozpoznaje W tym miejscu, każda godzina dnia czy nocy jest zawsze dostępna Byłam tu już wiele razy przedtem Tu jest pianino na którym grałam Tam pokój słonecznym w którym siadywałam czytając Jest i kuchnia gdzie jadłam duszone w śmietanie trufle i delikatne owoce które nie istnieją w naszym świecie Tutaj, flet leży na stole, obok otwartej książki, przy imbryku do herbaty ozdobionym tak znajomym wzorem ,że aż cofam własną dłoń Wysoko na szczycie wieży znajduje się ogród na dachu gdzie spoglądałam przez teleskop na lazurowe morze Tam biblioteka z nieskończoną ilością książek w której spędzałam tyle czasu Każdy pokój jest studium piękna, każdy bibelot jest zdobiony zawile i szczegółowo tak jakby jego twórca miał nieskończoność aby go stworzyć Zastanawiam się jak długo była tutaj konkubina. Zastanawiam się jak wiele z tego domu zostało wykreowane przez nią samą Czuje wieczność w tym miejscu, ale inaczej niż w Korytarzu Wszystkich Dni wieczność tutaj jest delikatna i znakomita. Dom obiecuje błogą wieczność. Nie przeraża,nie zastrasza. Dom jest czasem takim jakim powinien być, niekończącym się, spokojnym Tutaj, w pokoju tysiąca sukien! Przedzieram się przez rząd za rzędem, z szeroko otwartymi ramionami, moje ręce dotykają wspaniałych tkanin, uwielbiam te suknie! Zdejmuje jedną z wieszakiem i przewieszam sobie przez głowę, kręcą się po pokoju. Lekkie dźwięki muzyki dryfują w powietrzu i tracę poczucie czasu Jest tu unikatowa domowa szafka pełna przedmiotów których nie potrafię nazwać ale mimo wszystko rozpoznaje. Wkładam do kieszeni kilka mniejszych drobiazgów. Otwieram pozytywkę i melodia która płynie sprawia ,że dryfuje w ogromnej, wolnej przestrzeni, czuje się bardziej na miejscu w mojej własnej skórze niż czułam się kiedykolwiek przedtem, gotowa na wszystkie możliwości. Na jakiś czas zapominam o wszystkim, zatracona w radości która jest większa niż sama rezydencja Pokój za pokojem, znajduje coś znajomego, coś co mnie uszczęśliwia Widzę pierwsze z wielu łóżek. Tak jak w moich snach, jest ich tak wiele ,że tracę rachubę Wędruje po wspaniałych pokojach, jeden za drugim, widzę łóżko za łóżkiem. Niektóre pokoje nie mają niczego poza łóżkiem Zaczynam się czuć...niespokojnie. Nie lubię patrzeć na te łóżka Łóżka niepokoją mnie Odwracam głowę, ponieważ sprawiają ,że czuje rzeczy których nie chcę czuć Potrzebę. Pragnienie. Samotność Puste łóżka Nie chcę być już dłużej sama. Jestem taka zmęczona samotnością. Zmęczona oczekiwaniem
Po pewnym czasie przestaje przeszukiwać pokoje Myliłam się kiedy myślałam ,że nie możliwym jest odczuwać negatywne emocję wewnątrz Białej Rezydencji Żal wypływa ze mnie Żyłam tak długo. Straciłam tak wiele rzeczy Zmuszam się do skupienia. Przypominam sobie, że miałam czegoś szukać. Lustra Uwielbiam to lustro Potrząsam głową. Nie, wcale nie. Po prostu go potrzebuje. Nie odczuwam w związku z nim żadnych emocji! To daje mi taką przyjemność! Łączy nas razem! Biały marmur, mówił Darroc. Muszę znaleźć białą marmurową podłogę. Nie szkarłatną, nie brązową, nie różową a już na pewno nie czarną Wyobrażam sobie lustro jak je opisał, dziesięć stóp wysokie, pięć szerokie W złotej ramie jak te na 1247 LaRuhe. Lustro jest częścią rozległego reliktu Unseelie na którą składa się cała sieć Luster. Potrafię wyczuwać relikty. Potrafię wyczuwać wszystkie przedmioty magiczne wróżek. Jest to chyba mój największy atut Rozciągam mój zmysł sidhe-seer, przeszukując Niczego nie wyczuwam. W Korytarzu Wszystkich Dni też nie działał. Jak sądzę niemożliwe jest wyczucie lustra wewnątrz Luster Moje stopy skręcają i zaczynam iść w nowym kierunku z całkowitym przekonaniem. Nagle jestem pewna ,że wyczułam lustro, wiem dokładnie gdzie się znajduje Znajdę drogę wyjścia na długo wcześniej niż zrobi to Darroc. I chociaż nie odejdę stąd bez niego (muszę go wykorzystać) to wyprowadzenie go w pole sprawi mi przyjemność Śpieszę się podążając korytarzem w kolorze mięty, skręcam bez wahania na opalizującą ścieżkę i biegnę w dół jasno niebieskiego korytarza. Korytarz srebra zmienia się w ten koloru wina Lustro jest przede mną. Przyciąga mnie. Nie mogę się doczekać aby do niego wejść Jestem skupiona, tak skupiona ,że szkarłatny korytarz ledwie odcina się w mojej świadomości Jestem skupiona, tak skupiona na moim celu, że kiedy zdaje sobie sprawę co zrobiłam jest już za późno Nie wiem co sprawia ,że spoglądam na dół ale robie to Zamieram Jestem na skrzyżowaniu, przecięciu dwóch korytarzy Mogę pójść na wschód, zachód, północ lub południe, jeśli takie kierunku w ogóle istnieją w tym domu, ale którykolwiek wybiorę podłoga jest i tak tego samego koloru Czarna Stoję oddychając niepewnie, besztając się w myślach za to ,że kolejny raz spieprzyłam sprawę, kiedy nagle dłoń wślizguje się w moją Jest ciepła, znajoma. I zdecydowanie zbyt prawdziwa Zamykam oczy. Już wcześniej kiedyś bawiłam się z wróżkami. Przez kogo jestem torturowana teraz? Jaka będzie moja kara? Który duch będzie teraz wbijał we mnie igły swoich zębów? Alina? Barrons? Obydwoje? Zaciskam drugą dłoń w pięść tak aby nic nie mogło jej złapać
Wiem ,że nawet jeśli będę miała zamknięte oczy mój duch nie odejdzie. To nie działa w ten sposób Kiedy twoje prywatne demony decydują się z tobą zabawić, żądają swojej zapłaty. Najlepiej jest zapłacić i mieć to z głowy Wtedy będę mogła się skupić na znalezieniu drogi powrotnej z tej czarnej podłogi. Przygotowuje się na to jak źle będzie. Spekuluje ,że jeśli złote podłogi w Korytarzu Wszystkich Dni były złe, czarne podłogi w Białej Rezydencji będą.....gorsze, zakazane Palce owijają się wokół moich. Znam tą dłoń tak dobrze jak własną Wzdychając otwieram oczy Szarpię się do tyłu i potykam, buty ślizgają się na błyszczącej, czarnej powierzchni. Rozkładam się płasko na plecach, z taką gwałtownością ,że przegryzam sobie język Zaczynam hiper wentylować. Czy ona mnie widzi? Czy mnie zna? Czy tam jest? Czy ja jestem? Śmieje się, srebrzysty dźwięk który sprawia ,że boli mnie serce. Pamiętam jak kiedyś też tak się śmiałam. Szczęśliwa, taka szczęśliwa Nawet nie próbuje wstawać. Po prostu tam leżę i obserwuje ją. Jestem oszołomiona. Zahipnotyzowana. Czuje poczucie dwoistości z którym nie mogę sobie poradzić Nie Alina. Nie Barrons Stoi na połączeniu wschodu, zachodu, północy i południa Smutna, piękna kobieta która nawiedza mnie w snach Jest tak olśniewająca ,że chce mi się płakać Ale nie jest smutna Jest tak szczęśliwa ,że mogłabym ją znienawidzić Świeci pełnym blaskiem, uśmiech się i zakrzywia usta w tak miękkiej, boskiej perfekcji,że jakaś część mnie, instynktownie chcę odebrać od niej pocałunek Czy to ona? Konkubina króla Unseelie? Nic dziwnego ,że miał na jej punkcie obsesję Kiedy zaczyna przesuwać się w dół jednego z korytarzy (najczarniejszego z wszystkich czterech, tego który absorbuje światło rzucane przez świece w kinkietach) podnoszę się na nogi Jak ćma do ognia, idę za nią Według tego co mówił V'lane, konkubina była śmiertelniczką. W zasadzie, jej śmiertelność była pierwszym kawałkiem domina w tej jego długiej, krętej linii, który wymknął się spod kontroli i leciał aż do tej pory Prawie milion lat temu król Seelie poprosił oryginalną królową Seelie (od czasu jej śmierci wznosiło się na tron wiele innych królowych, tylko po to aby za jakiś czas zostały wyparte przez inne które osiągnęły większą moc i wsparcie) żeby przemieniła jego konkubinę we wróżką, by uczynić ją nieśmiertelną tak aby mógł zatrzymać ją na wieczność. Kiedy królowa odmówiła, król zbudował swojej konkubinie Białą Rezydencję wewnątrz siecie luster. Ukrył swoją ukochaną przed mściwą królową, gdzie mogła żyć starzejąc się do czasu aż nie będzie w stanie odtworzyć idealnie Pieśni Zrobienia i przekształcić jej sam Gdyby tylko królowa spełniła tą jedną prostą prośbę! Ale przywódczyni Prawdziwej rasy była zazdrosna i krótkowzroczna Niestety wysiłki króla aby z duplikować Pieśń Zrobienia (mityczną siłę tworzenia, władzę i prawo które królowa ich matriarchalnej rasy samolubnie gromadziła) stworzyły Unseelie, niedoskonałe na wpół żyjące wróżki ,do których zabicia nie mógł się zmusić. Żyli. Byli jego synami i córkami
Stworzył nowy wymiar Dwór Cieni, miejsce w którym jego dzieci mogły żyć podczas gdy on kontynuował swoją pracę, pracę którą wykonywał z miłości Ale nadszedł dzień w którym został zdradzony przez jedno ze swoich własnych dzieci i znaleziony przez królową Seelie Starli się w bitwie która zakończyła wszystkie walki. Seelie pobili swoich ciemnych braci którzy chcieli jedynie prawa do istnienia Domino poleciało, jedno po drugim, śmierć królowej Seelie z rąk króla, samobójstwo konkubiny, akt pojednania w wyniku którego król Seelie stworzył śmiercionośną Sinsar Dubh. Przechrzcił się na króla Unseelie, nigdy więcej nie będzie wiązany z drobnymi okrucieństwami Seelie, od tej pory będzie nazywany Unseelie, co dosłownie znaczyło nie Seelie. Nie nazywał już dłużej swojego domu Dworem Cieni, w którym ukrywał swoje laboratorium pracy wykonywanej z miłości. Stał się on po prostu dworem Unseelie Jednakże, dwór stał się więzieniem dla jego dzieci, makabrycznym miejscem cienia i lodu. Okrutna królowa Seelie w ostatnim akcie wykorzystała Pieśni Zrobienia nie dla tworzenia, nie po to aby zrobić z jego ukochanej nieśmiertelną ale po to aby zniszczyć, uwięzić, i torturować przez całą wieczność, każdego kto ośmielił się jej sprzeciwić A domino upadało... Książka która zawierała wiedzę króla Unseelie, całą jego ciemność i zło, w jakiś sposób skończyła w moim świecie, chroniona przez ludzi. Została uwolniona w sposób którego jeszcze nie ustaliłam, ale jednego byłam pewna, morderstwo Aliny, moje spieprzone życie i śmierć Barronsa, wszystko to jest rezultatami tego łańcucha Wydarzeń w świecie wróżek które rozpoczęły się milion lat temu z powodu jednego śmiertelnika Mój świat, my ludzie, jesteśmy tylko pionkami na tablicy nieśmiertelnych Weszliśmy im w drogę Ponieważ nie do pomyślenia było ,że oryginalna królowa zginie zanim zdąży przekazać Pieśń Zrobienia jednej z księżniczek jako swojej następczyni, ród wróżek zaczął podupadać. Wiele księżniczek wznosiło się na tronie królowej Seelie, ale były to panowania krótkie zanim następna nie wyrywała poprzedniej władzy Królowe były zabijane, detronizowane, wypędzane. Konflikty i zamachy stawały się częstsze. Rasa wróżek została ograniczona. Wszystko co mieli było wszystkim co mogli kiedykolwiek mieć Nic nowego nie mogło zostać zrobione. Stare moce zostały utracone a przez wieczność antyczna magia zapomniana, aż w końcu pewnego dnia aktualna królowa nie była już w stanie wzmacniać osłabionych ścian pomiędzy wymiarami i trzymać kontroli nad śmiercionośnymi Unseelie. Darroc wykorzystał tą słabość i doprowadził ściany pomiędzy naszymi światami do upadku. Teraz wróżki i śmiertelnicy rywalizują o kontrolę nad planetą która jest zbyt mała, zbyt krucha dla obu naszych ras Wszystko to z powodu jednego śmiertelnika, domino które zaczęło wszystkie inne upadki Podążałam za kobietą która jak podejrzewałam jest właśnie tym śmiertelnikiem w dół atramentowego korytarza Jeśli nawet to ona jest konkubiną, nie mogę skierować w jej stronę gniewu, nawet choćbym chciała Na ich nieśmiertelnej szachownicy też była pionkiem Jest oświetlona od wewnątrz. Jej skóra iskrzy półprzezroczystym blaskiem który oświetla ściany tego tunelu
Korytarz robi się ciemniejszy, czarniejszy, bardziej obcy z każdym krokiem który stawiam. W kontraście do tego korytarza ona jest świetnością, czymś niebiańskim, aniołem pędzącym prosto do piekła Jest ciepłem, schronieniem i przebaczeniem. Matką, kochanką, córką, prawdą. Jest wszystkim Jej tempo się wzmaga i biegnie teraz w dól tunelu, przechodząc bezgłośnie po obsydianowej podłodze, śmiejąc się z radością Znam ten dźwięk. Kocham ten dźwięk. Oznacza ,że jej kochanek jest w pobliżu Nadchodzi. Ona to czuje Jest taki potężny! To właśnie jako pierwsze zwróciło jej uwagę. Nigdy nie spotkała nikogo takiego jak on. Była onieśmielona tym ,że ją wybrał Nadal każdego dnia czuje się onieśmielona jego wyborem Jego fragmenty eksplodują przez Dwór Cieni, mówiąc jej ,że nadchodzi, wypełniając jej dom (więzienie) gdzie żyje bajecznym życiem (to nie jej określenie) w otoczeniu wszystkiego czego chce (iluzji, ona tęskni za swoim światem, który jest tak daleko, a wszyscy już dawno martwi) i czeka na niego z nadzieją (ogarnięta coraz większą rozpaczą) Zaniesie ją do swego łóżka i będzie jej robił te wszystkie rzeczy dopóki jego czarne skrzydła nie otworzą się szeroko, tak szeroko, przyćmiewając świat a kiedy jest już w niej, nic innego nie ma znaczenia, tylko ta chwila, ich mocne, intensywne pożądanie, ta niekończąca się pasją którą dzielą Bez względu na to czym jeszcze jest, jest jej To co jest pomiędzy nimi jest całkowicie pozbawione winy Miłość nie zna zła czy dobra Miłość jest tylko miłością Ona (Ja) pędzi przez ciemny, ciepły, zapraszający korytarz, spiesząc się do jego (mojego) łóżka. Potrzebujemy naszego kochanka. Minęło zbyt wiele czasu W jej komnacie dostrzegam dwoistość z której jestem wyrzeźbiona Połowa buduaru konkubiny jest olśniewająco biała, jasno oświetlona. Druga połowa jest uwodzicielską, witającą czernią. Jest podzielona równo na połowę Światło i jego brak Smakuje obie połowy. Żadna z nich mi nie przeszkadza. Nie odczuwam żadnego konfliktu w stosunku co do rzeczy wobec których prosty umysł byłby zmuszony do podziału i rozdzielenia etykietek Dobra i Zła bo inaczej zatraciłby się w szaleństwie Pod jedną matową, krystaliczną ścianą, białej części pokoju stoi ogromne okrągłe łóżko, na piedestale, spowite w jedwab i śnieżne futra z gronostaja. Alabastrowe płatki rozrzucone są wszędzie, perfumując powietrze Podłoga jest usłana białymi pluszowymi futrami. Długie polana ze srebrno białymi płomieniami skrzącymi się i trzaskającymi, płoną w ogromnym alabastrowym palenisku. Maleńkie diamenty unoszą się leniwie w powietrzu, połyskując Kobieta śpieszy do łóżka. Jej ubrania odpływają i ona (Ja) jest naga Ale nie! To nie jego przyjemność, nie tym razem! Jego potrzeby są inne, głębsze, bardziej wymagające tej nocy Odwraca się i nasze spojrzenia się spotykają, usta rozchylają się, w kierunku czarnej części pokoju Udrapowana w czarny jedwab i futra, pokryta miękkimi hebanowymi płatkami które pachną nim, zagnieżdża się miękko pod naszą skórą, wszystko jest łóżkiem Od ściany do ściany On potrzebuje wszystkiego (Rozwija skrzydła, żaden śmiertelnik nie może ich
przejrzeć) Nadchodzi. Jest blisko Jestem naga, dzika, gotowa. Czuje potrzebę. Po to żyje On i ja stoimy wpatrując się w łóżko Wtedy on jest tam, podciąga ją do góry ale nie mogę go zobaczyć. Czuje jak ogromne skrzydła zamykają się wokół nas Wiem ,że tam jest, ona jest skopana w energii, w ciemności, mokrej i ciepłej jak seks i oddycham z pożądaniem. Czuje pożądanie i pragnę go zobaczyć, poczuć kiedy nagle Jestem zwyczajną bestią, na szkarłatnych prześcieradłach z Barronsem wewnątrz mnie. Krzyczę, ponieważ nawet tutaj w tym buduarze dualizmu i iluzji, wiem ,że to nie prawda. Wiem ,że go straciłam. Już go nie ma, nie ma na zawsze Nie wrócę już tam do tej piwnicy z nim, wciąż będąc Pri-ya ale jednocześnie będąc wystarczająco na powierzchni aby wiedzieć ,że właśnie zapytał mnie co miałam na sobie w dzień mojego balu, i odrzucając to wszystko, odcinając się od rzeczywistości i wracając z powrotem do swojego szaleństwa, tak abym nie musiała radzić sobie z tym co mnie spotkało ani z tym co zaczęłam podejrzewać ,że mogę zrobić Nie stoję tam kilka dni później, spoglądając na jego łóżko z tymi obszytymi futrem kajdankami, kontemplując aby wspiąć się na nie z powrotem i udawać ,że nie doszłam jeszcze do siebie abym wciąż mogła to robić (każdą ostrą, zwierzęcą rzecz którą robiliśmy w stanie mojego nienasyconego głodu) w pełni świadoma tego co robię i z kim to robię Śmierć, śmierć. Tak dużo straciłam Gdybym tylko wtedy wiedziała to co wiedziałam teraz... Król podnosi konkubinę. Widzę ją jak ześlizguje się w dół ciała którego nie mogę dostrzec w ciemności (siadam na Barronsa okrakiem i wbijam go w siebie, Boże, czuje się tak dobrze!) konkubina wypręża się, wygina szyję i wydaje z siebie dźwięki które nie pochodzą z naszego świata ( śmieję się kiedy dochodzę, jestem pełna życia, jestem tak pełna życia), kiedy jego ogromne skrzydła rozpościerają się szeroko, kiedy wypełniają ciemność jego buduaru, zaznaje w tym momencie więcej radości niż kiedykolwiek wcześniej, w całej swojej egzystencji i pomyśleć ,że ta suka królowa chciała mu tego odmówić? (I ja zaznaje w tej chwili więcej radości niż kiedykolwiek w życiu ponieważ nie czuje niczego właściwego, czy nie właściwego, jest tylko ta chwila) Ale chwila — Barrons znika! Odsuwa się ode mnie, wtapia się w ciemność. Nie starce go ponownie! Podnoszę się na nogi, plącze na moment w prześcieradłach po czym spieszę aby go złapać Robi się chłodniej, mój oddech zamarza w powietrzu Przed sobą widzę tylko, czarny, niebieski i biały który jest całkowicie wyjaskrawiony Biegnę w kierunku czerni tak szybko jak tylko niosą mnie moje stopy Ale ręce lądują na moich ramionach, odwracają mnie ku sobie, zmuszają do odwrotu, walczą ze mną! Są za silne! Ciągną mnie po czarnym korytarzu, uderzam w ciało które śmie nam przerywać! Nikt inny nie ma tu wstępu! To nasze miejsce! Intruz zginie! Choćby tylko za zerknięcie na nas! Okrutne ręce odpychają mnie, rzucają na ścianę. W uszach mi dzwoni od siły uderzenia. Jestem ciągnięta, ponownie popychana i znowu. Obijam się ściana od ściany aż w końcu wszystko ustaje Drżę i zaczynam płakać Ramiona otaczają mnie, trzymając ciasno. Przyciskam twarz do ciepła twardej,
umięśnionej piersi Jestem zbyt małym statkiem aby przetrwać na oceanie takich emocji! Łapię go za kołnierz i trzymam. Próbuje oddychać Płonę z potrzeby, czuje pustkę, taką pustkę Straciłam wszystko, i za co ? Nie mogę powstrzymać drżenia — Której części z 'jeśli zobaczysz czarną podłogę, zawróć natychmiast' nie zrozumiałaś? — ryczy Darroc — Kurwa! Poszłaś prosto do najczarniejszej z nich wszystkich! Co jest z tobą nie tak?! — ledwie podnoszę głowę z jego piersi. Przez chwilę wszystko co robię to gapienie się na dół. Podłoga jest jasno różowa. Zaciągnął mnie z powrotem do innego skrzydła. Szukam włócznie. Znowu zniknęła Świadomość powraca powoli Odpycham go — Ostrzegałem cię — mówi zimno, obrażony moim gniewem Cóż, ja też czuje się obrażona przez niego — Nie powiedziałeś mi wystarczająco dużo, tylko tyle ,że mam trzymać się z daleka! Powinieneś był powiedzieć mi więcej! — Nie będę tłumaczył spraw wróżek człowiekowi. Ale skoro najwyraźniej nie będziesz posłuszna jeśli tego nie zrobię, czarne podłogi to jego skrzydła. Nigdy na nie nie wchodź. Nie jesteś wystarczająco silna aby tam przetrwać. Pozostałości wszystkiego co kiedyś się wydarzyło wciąż istnieją w tych skrzydłach. To może cię uwięzić, Zmusiłaś mnie abym po ciebie przyszedł narażając nas oboje na ryzyko! Spoglądamy na siebie oddychając ciężko. Chociaż jest napompowany ciałem Unseelie i z tego powodu o wiele silniejszy niż ja, naraziłam go na naprawdę ciężkie starcie. Nie było łatwo mnie stamtąd wyciągnąć — Co chciałaś zrobić MacKayla? — mówi w końcu miękko — Jak mnie tam znalazłeś? — Mój znak. Byłaś w skrajnym niebezpieczeństwie — maleńkie złote centki w jego oczach rozbłysły — Byłaś również bardzo podniecona — Potrafisz wyczuć co czuje ze swojego znaku? — jestem oburzona. Narusza moją wolność i przestrzeń raz za razem — Tylko te intensywne odczucia. Książęta wskazali mi twoją dokładną lokalizację. Ciesz się ,że to zrobili. Znalazłem cię w ostatnim momencie. Biegłaś do czarnej połowy buduaru — I co z tego? — Linia która rozdziela dwie części tej komnaty to żadna linia. To lustro. Największe jakie kiedykolwiek zostało zrobione przez króla. Jest również pierwsze i najbardziej antyczne z nich wszystkich w przeciwieństwie do pozostałych. Kiedy była taka potrzeba używano go do wykonywania kar. Biegłaś do lustra które prowadzi prosto do komnaty sypialnej króla Unseelie, w fortecy z czarnego lodu, głęboko w więzieniu Unseelie. Jeszcze kilka twoich ludzkich sekund i byłabyś martwa — Martwa? Dlaczego? — Tylko król Unseelie i jego konkubina mogli podróżować przy pomocy tego lustra, każdy inny kto choćby spróbuje go dotknąć ginie natychmiast. Nawet wróżka
Sześć Dziennik Dani — 102 Dni po AWC …
Zerkam w dół na kawałek papieru, ale z wyjątkiem tytułu mojego brukowca i daty nic nie przychodzi mi do głowy, Nic nie nadchodzi od pieprzonej godziny Wciąż siedzę w jadalni opactwa, pośrodku tych bezmyślnych, pieprzonych owiec które mają czelność nazywać siebie sidhe-seers i dają się prowadzić z taką łatwością ,że powinny nosić pieprzone powrozy i machać puszystymi ogonkami swoich owczych tyłków, ale słowa po prostu nie nadchodzą. A muszą. Muszę wypełnić powstałą lukę dopóki nie wróci Mac. Głupie owce znowu są posłuszne Ro zebrała je z powrotem do kupy, dała im robotę, starając się oczyścić całe opactwo z cieni Mówię wam, że one się mnożą. Jedzą, rosną, dzielą się. Jak pieprzone ameby. Śledzę je, obserwuje tak intensywnie ,że jestem w stanie je odseparować wzrokiem. Czasem pogrywam sobie z nimi, bawiąc się światłem, sprawdzam jak blisko naprawdę mogą do mnie podejść. To stąd tak dużo o nich wiem, ale nikt mnie nie słucha. Słuchają mnie tylko kiedy czytają moją gazetkę. Nie rozmawiają o tym ale wszystkie używają teraz Pogromcy Cieni. Czy ktoś mi chociaż podziękował? Nie. Ani jednego, dobra robota Mega, nawet najmniejszego potwierdzenia ,że to ja je wynalazłam Potrzebuje Mac. Minął już prawie miesiąc i zaczynam się martwić ,że ona..… Nie, nie mam zamiaru iść w te stronę Ale gdzie do cholery ona się podziewa? Nie widziałam jej od czasu gdy razem włamałyśmy się do Zakazanych Bibliotek. Znowu jest w krainie wróżek? Nie wie o tym ale czytałam jej dziennik kiedy była zamknięta w celi jako Pri-ya, i nikt nie interesował się jej rzeczami z wyjątkiem Ro. Ona też go czytała. Ale odebrałam jej go. Musiałam wiedzieć to co wie Ro. To jeden z elementów mojej gry. Muszę wiedzieć wszystko co wie Ro i wykombinować dokąd zmierza zanim ona sama tam dotrze. Jeśli będę mogła to zrobić, będę mogła dowodzić tym miejscem! Wiem ,że czas spędzony w krainie wróżek nie upływa w ten sam sposób jak prawdziwy czas na świecie, więc nie martwię się o Mac tak jakbym mogła. V'lane też zniknął, więc podejrzewam ,że jest z nim Najdziwniejsze jest to ,że wpadłam do KiBB i wygląda na to ,że Barrons też zniknął! Próbowałam dostać się do Chester ostatniej nocy, zapytać o niego ale ci pieprzeni popieprzeńcy wyrzucili mnie już przy drzwiach Mnie! . Dani Mega! Uśmiecham się i przemieszczam odrobinę na krześle Trzeba było do tego aż sześciu!! Sześciu przerażających popieprzeńców Barronsa musiało naprawdę wysilić swoje tyłki aby utrzymać mnie z daleka i zajęło im to ponad godzinę Nie poddałabym się tak łatwo, ale przemieszczanie w super szybkość powoduje u mnie niesamowity głód a nie miałam przy sobie wystarczającej ilości proteinowych batonów. Kiedy robię się głodna, muszę jeść. Powiedziałam im ,żeby poszli się pieprzyć i odeszłam. Jeden z nich podążył za mną Na rogatki Dublina, tak jakby myślał ,że wyrzuca mnie z miasta!! tak jakby mógł!!! Wkrótce znowu spróbuje Wciąż jednak trochę się martwię Gdzie do cholery wszyscy zginęli? Dlaczego nikt już nie mówi o LM? Gdzie jest Sinsar Dubh? Było spokojnie, zbyt spokojnie, i to cholernie mnie przerażało. Kiedy ostatnio było tak spokojnie… tak cóż, to przeszłość
Ważne jest to co dzieję się teraz Myślę tylko o przyszłości. Jutro mój dzień Dzisiejszy to pewne jak cholera ,nim nie jest. Nigdy mi się to wcześniej nie przytrafiło ale chyba mam jakąś pisarską blokadę. Podejrzewam ,że to z powodu tego ,że siedzę tutaj i obserwuje kilkaset owiec/sidhe-seer wytwarzających kule. Mamy linię produkcyjną utworzoną w jadalni, robią kule z żelaza. Ale wyobraźcie sobie ,że nie dla nas! Dla inspektora Jayne i jego ludzi Nie wiem jak Ro udało się znowu sprawić ,że boją się własnego cienia, ale jakoś to zrobiła. Te wszystkie niewielkie rzeczy które im mówi, sprawiają ,że w siebie wątpią. Dwa tygodnie po zniknięciu Mac i przekonała je ,że Mac nie żyje! Owce, mówię wam! Muszę naprawdę bardzo się starać aby nie wstać, pokazać im tyłka i krzyknąć Baaaaa! Ale chyba to owcze gówno które tu zalega jest zbyt głębokie abym mogła się tu poruszać, ponieważ siedzę, żując długopis i czekając na inspirację W międzyczasie, obserwuje Jo. Kiedyś się z nią przyjaźniłam. Myślałam ,że ma swoje zdanie Jest mądra, naprawdę mądra. Umie poskładać wszystko do kupy tak jak inne nie potrafią Ale kilka miesięcy temu zrobiła się dziwna. Zaczęła trzymać się przez cały czas z Barb i Liz i już nie miała dla mnie czasu. Kiedyś to ona jedna nie traktowała mnie jak dziecka. Kiedyś wszystkie traktowały mnie jak dziecko, teraz ledwie mnie tolerują. Nikt nie siada ze mną przy stoliku I dobrze! Nie ma miejsca na owce przy moim stoliku Jo siedzi naprawdę spokojnie, obserwując Liz. Obserwując ją intensywnie Zastanawiam się czy zmienia orientację czy co i to wyjaśniałoby dlaczego tak się zmieniła. Wyszła z ukrycia i wkroczyła do gry, może załatwiła sobie trójkąt z Liz i Barb. Chichoczę z mojego własnego żartu. Jeśli nie potraficie rozgryźć samego siebie to nigdy nie rozgryziecie nikogo innego Na początku strzały są tak ciche ,że nawet mój super słuch nie rozpoznaje czym są. Wtedy, kiedy już to robię, Myślę sobie ,że kolesie Barronsa musieli tu wrócić z jakiegoś powodu, jak ostatnio kiedy tu ostrzegawczo strzelali. I chociaż mamy Uzi i inną broń, nie używamy jej tutaj. Tylko w Dublinie. Broń nie działa na cienie. Nie przynosimy naszej broni do opactwa. Zostawiamy ją w autobusie Nagle spływa na mnie myśl jaka to głupota Później dowiem się ,że zaczęło się we wschodnim skrzydle opactwa. W miejscu w którym spała Mac kiedy się tu zatrzymała, i gdzie ja ostatnio sypiałam, w bibliotece. Kiedy zaczynają sie krzyki, przechodzę na super szybkość ale z ostrożnością. Strzały z automatycznej broni są czymś co mogę przyrównać do mojej super szybkości Jestem szybka ale odgłos z karabinu maszynowego też jest szybki. I z tego co słyszę jest ciągły. Jestem na jednym z korytarzy, kierując się w stronę krzyków ale nagle zapada ciemność, nadal kieruję się w stronę krzyków ale robi się tak ciemno jak musi być kiedy Rowena trzyma głowę głęboko w swoim tyłku. Znowu chichotami. Pękam tej nocy ze śmiechu Zatrzymuje się, przyciskam do ściany i zaczynam poruszać jak Joe. Obserwując, z wysiłkiem aby zobaczyć coś w ciemnym korytarzu. Nie mam mojego MacHalo, ale mam kilka latarek w kieszeniach. Wyciągam jedną i zapalam Nigdy nie udało nam się pozbyć wszystkich Cieni z opactwa. Nikt już nie wkłada swoich butów bez uprzedniego poświecenia tam latarką, i wytrząśnięcia ich zanim to zrobi.
I tak tylko w świetle dnia Nikt, absolutnie nikt, nie chodzi tymi korytarzami po ciemku Więc dlaczego jest tak ciemno i kto do cholery strzela? Słyszę sporo jęków, sporo rannych, to nie były strzały ostrzegawcze, tylko prawdziwe Robię krok w stylu Joe do przodu tak cicho jak tylko potrafię. Szkło chrzęści mi pod nogami i wiem już czemu jest ciemno. Strzały potłukły lampy Słyszę, miękki, okropny śmiech który sprawia ,że moja krew robi się lodowato zimna. Świecę latarką w głąb ciemnego korytarza ale ciemność tak jakby ją absorbuje Słyszę jak ktoś szybko oddycha Słyszę więcej odgłosów chrzęstu szkła i nie pochodzą one ode mnie Jestem całkiem pewna ,że strzelec idzie prosto na mnie! Rozciągam palce i zaciskam je wokół rączki miecza. Ro próbował mi go odebrać. Powiedziałam jej ,że będę jej osobistym strażnikiem jeśli tylko pozwoli mi go zatrzymać. Stoję i obserwuję kiedy śpi. Uczę się kompromisów Co do cholery porusza się w moją stronę? Później kiedy będę opowiadać tą historię nie będę mówić całej prawdy. Prawdą jest to ,że stało się to co było nie do pomyślenia. Przestraszyłam się w ciemnym korytarzu. Czułam ,że coś nadchodzi i wpadłam w panikę Powiedziałam ,że nigdy nie byłam w tym korytarzu Nigdy nie przyznałam się ,że wycofałam się z podkulonym ogonem, wycofałam się w krąg światła, po czym super szybkością wróciłam z powrotem do jadalni Strzały rozległy się ponownie jak również krzyki i wszystkie zaczęłyśmy uciekać, ale była tylko jedna droga wyjścia i była ona też jednocześnie drogą wejścia, więc przewróciłyśmy stoliki i schowałyśmy się za nimi Jo i ja, skończyłyśmy za tym samym stolikiem. Tak długo jak nie będzie na mnie stosować żadnych lesbijskich sztuczek nie mam nic przeciwko. Dotknęłam stołu. Jest ciężki zrobiony z solidnego drewna. Może wytrzymać w zależności od kul i dystansu Więcej krzyków. Mam ochotę zatkać uszy Przykrywam je. Brzydzę się sobą Musze zerknąć. Musze wiedzieć kto nam to robi! Jo i ja ruszamy w przeciwnych końcach stołu w tym samym czasie i pochylamy głowy. Zerka na mnie — Tak jakby to była moja wina — syczę defensywnie — Ty też się ruszyłaś — Gdzie Liz? — syczy w odpowiedzi Wzruszam ramionami. Na czworakach. Wypinam i macham tyłkiem. Całe opactwo rozpada się na części a ona martwi się o swoją małą przyjaciółeczkę — Baaaaa — mówię Patrzy na mnie jakbym była szalona. Wtedy obie chowamy głowy za stołem Kule roztrzaskują się po jadalni, odbijając się rykoszetem od ścian i sufitów. Brunatna krew rozpryskuje wszędzie, krzyki wciąż płyną. Strzelec stoi w drzwiach jadalni Jo sapię i jest tylko o krok od zadławienia się. To Barb! O co tu chodzi? Strzela seriami, niosąc największe Uzi jakie kiedykolwiek widziałam. Biała jak płótno , przeklina nas krzycząc, strzelając do nas jak do kaczek. Sapię — Barb? — mamroczę. To nie ma sensu Najdziwniejsze było to ,że Jo oszołomiona wypaliła — Myślałam ,że to Liz! Gapię się na nią za stołem. Wszystko co widze to jej głowa, ale wzrusza ramionami i
mówi tylko — Długa historia Spoglądam na pomieszczenie. Jesteśmy na tyłach. Będziemy ostatnimi które zginą. Co mam zrobić do cholery? Dlaczego Barb do nas strzela? Spoglądam na Jo. Za bardzo mi nie pomoże. Wygląda tak pusto jak kartka z tytułem, którą do tej pory zapisałam Chciałabym aby Mac tu była! Co by zrobiła? Czy powinnam użyć super szybkości i spróbować odebrać jej broń? Czy jestem wystarczająco szybka? Nie chcę dzisiaj umierać ! Jutro mój dzień, i wiem,że będzie dobry! Mam zbyt wiele do zrobienia, poza tym ktoś musi mieć oko na Ro Ale padamy jak kaczki! Barb przerzedza nasze szeregi! Wpycham sobie do ust batona, przeżuwam energicznie aby szybko spłynął do żołądka. Będę potrzebowała każdej uncji mojej energii, jeśli mam się tym zająć. Muszę coś zrobić. Barb starczy kul na jeszcze długi czas. Mega Dani nie może chować się za stołem i nic nie robić Podnoszę głowę z za stołu, przyglądam się temu co się dzieję i pochylam z powrotem. Zaznaczam sobie w głowie miejsca w którym znajdują się osoby, stoły, krzesła i inne przeszkody Problemem jest Barb. Ona jest nieznanym. Porusza się i strzela tak chaotycznie, że nie mogę zamknąć siatki możliwości na mojej mentalnej mapie. Cholera! Gapię się, próbując określić jakiś wzorzec Pochylam głowę ponownie kiedy słyszę strzały. Znowu wysuwam głowę. I nadal nic Oddycham super szybko, rozdmuchując policzki w tą i z powrotem, podnoszę poziom swojej adrenaliny. Wysuwam głowę i już mam zamiar ruszać kiedy Barb staję się trochę rozmyta na krawędziach a w pomieszczeniu robi się tak pieprzenie zimno,że mój oddech robi się biały Jo wydaje z siebie dziwny dźwięk Obydwie widzimy to w tym samym czasie To co do nas strzela wcale nie jest Barb Cóż.... jest, i krzyczy, ale nie jest jakąś psychotyczną, żądną zemsty suką z piekła rodem, którą myślałam ,że jest Krzyczy w przerażeniu Walczy próbując odzyskać kontrolę nad bronią ale nie udaje jej się. Kieruje ją na dół, i zrzuca na podłogę, ale broń wraca. Próbuje przechylić ją na lewo w kierunku ściany, ale broń znowu sie szarpię. Jej palce tężeją na spuście cały czas Wyrywa się znowu Jest tylko Barb Nie, nie jest! Ona, co to jest do cholery? Ma zbyt wiele głów, zbyt dużo zębów! Jest jakimś potworem! I nie jest na pewno cieniem! To znowu Barb Zmuszana aby nas zabijać Tuż za nią, cień wspina się po ścianie. Jest ogromny! Wznosi się ! Rozwija! I kiedy się śmieje, krew krzepnie mi w żyłach i nie dopływa do mózgu ponieważ jest w niej tak wiele lodu — Gdzie Wielka Suka? — ryczy — Chcę jej pieprzonej głowy!! Jo i ja spoglądamy na siebie Już wiemy Obydwie wiemy co ma ją w swoim posiadaniu, co naprawdę wystrzeliwuje te serię Ja i Jo pochylamy się z powrotem za stołem Tylko dwa małe kształty
Kryjące się przez książką Książka Ta którą miałyśmy nadzieje odnaleźć. I ponownie uwięzić, Taa, jasne, tylko co myśmy do cholery myślały ,że uda nam się z nią zrobić? Szlag by to trafił. Przyszła tutaj. Tutaj, do miejsca w którym tak długo była więziona. Musi czuć się naprawdę pieprzenie, niezwyciężenie. Wkurza mnie to tak bardzo,że cała się trzęsę! Przyszła tutaj!, to jest po prostu złe! Czytałam dziennik Mac wiem jak to działa. Sprawia, że ludzie ją podnoszą. Ja, Barb i Jo oraz około piętnaście innych pojechaliśmy do Dublina tego ranka, po zapasy. Nie trzymałyśmy się razem przez cały czas. Rozdzieliłyśmy i poszłyśmy w różnych kierunkach Barb musiał być sama kiedy ją podniosła Poczułam dreszcze przerażenia które oblały całe moje ciało kiedy to na mnie spłynęło. Pieprzona! Sinsar Dubh przyjechała z nami do opactwa tego ranka! W naszym autobusie! Siedziałam z książką króla Unseelie w tym samym autobusie i nawet o o tym nie wiedziałam! Myślę o swoich opcjach. Nie jestem odporna na kule. Jeśli dzisiaj zginę nie przyniesie to nikomu niczego dobrego, zwłaszcza mnie samej. Nie wiem jak to powstrzymać. Ale nie mam zamiaru sobie tego wyrzucać, bo nikt nie wie jak to powstrzymać Nie śmiem podchodzić Wykorzystując mnie, mogłaby pozbyć się całego opactwa w rekordowo krótkim czasie Przełykam. Zaczynam się zastanawiać czy mnie szukała. Ale chyba chciała po prostu dostać jakąkolwiek sidhe-seer, tak aby mogła pozbyć się nas z wewnątrz i zemścić się za swoją niewolę Umierają. Wszystkie one tutaj, przed moim stołem. Dobija mnie to ,że umierają I nie przychodzi mi do głowy ani jedna pieprzona rzecz którą mogłabym zrobić! Mam tylko jedną szanse i nie zatrzymuje się. Łapię Jo i uciekam przy pomocy mojej super szybkości Twarz Ro jest blada, odpłynęła z niej cała krew. Nigdy wcześniej jej takiej nie widziałam. Wygląda tak jakby postarzała się o jakieś dwadzieścia lat, jednego dnia. Zginęło sto osiemnaście sidhe-seers zanim Barb wyszła z opactwa, zabrała nasz autobus z całą bronią i zniknęła Kolejna setka była ranna Sinsar Dubh złożyła nam wizytę, dała nam mały pokaz, poszturchała nas swoim nosem bestii Jo i ja siedzimy po drugiej stronie biurka Ro. — Nawet nie probowałaś jej powstrzymać — mówi w końcu. Pozwala nam się podduszać własnym zdenerwowaniem. Lubi to robić. Ziemniaki i marchewki przekształcają się w papkę jeśli zbyt długo dusza się w gulaszu. Był czas ,że ze mną też tak się działo. Ale już teraz nie daje się tak łatwo Nie musze usłyszeć jak Ro to mówi. Gapię się na oskarżenie płynące w jej niebieskich oczach przez ostatnie pięć minut. Nie odpowiadam. Skończyłam z tym. Powinna była nam powiedzieć. Powinna była nas ostrzec. Nigdy nie wyobrażałam sobie ,że Sinsar Dubh mogła zrobić coś takiego. Nie wytrenowała nas. Trzymała nas w niewiedzy. Zlęknione. Dokładnie takjak mówiła Mac. Co, może miałam próbować zginąć tylko po to aby mogła powiedzieć, Dani próbowała? Pieprzyć to Nie mam zamiaru umierać tylko po to aby poczuła się lepiej
Jo mówi — Wielka Mistrzyni, wygląda na to ,że Barb z nią walczyła. Z informacji które Jayne i jego ludzie zebrali na temat książki, jesteśmy całkiem pewne ,że tak było — Och, a teraz ufasz jemu? To ja cię uczyłam! Ja trenowałam Jo odwraca na chwilę wzrok i przypominam sobie ,że Barb była jedną z jej najlepszych przyjaciółek. Ale Jo, zaskakuje mnie odrobiną wewnętrznej stali. Kiedy odwraca się z powrotem, i zaczyna mówić, jej głos jest mocny i spokojny — Sama wkrótce się zabije, Rowena. Naszym głównym celem było powstrzymanie książki przed zawładnięciem nowym ciałem. Jeśli Dani znalazłaby się w jej pobliżu, mogłaby przejąć i zatrzymać jej ciało Ro puszcza mi zjadliwe spojrzenie — Czy ty kiedykolwiek będziesz odpowiedzialna, czy nie Danielle? Krzywię się, nie mogę nic na to poradzić. Zawsze mnie za coś obwinia. Mam jej dość. Koniec z udawaniem kogoś kim nie jestem — Zależy od tego jak na to spojrzysz, Ro — mówię chłodno — A ty zawsze spoglądasz na wszystko ze złej strony Jo wciąga gwałtownie powietrze Posunęłam się za daleko, i mam zamiar posunąć się dalej. Od czasu zniknięcia Mac, Ro jasno dała do zrozumienia ,że przyjmie mnie z powrotem w swoje dobre łaski jeśli będę choć trochę współpracować. Poruszałam się na obrzeżach tematu, próbując ugłaskać ją na tyle aby myślała ,że tak będzie Ale to nigdy się nie wydarzy Właśnie obserwowałam setki moich sióstr (co z tego ,że są owcami? Wciąż są moimi siostrami) jak zostały zmasakrowane. A ta stara baba ma czelność stać tu i rzucać mi wściekłe spojrzenia? Ja przynajmniej przyznaje się do moich grzechów. Co noc chodzę spać wraz z nimi. Budzę się z nimi co rano Widzę je w lustrze jak spoglądają na mnie z drugiej strony. I Mówię, daj już sobie z tym spokój — W jaki sposób książka została puszczona wolno, Ro? — jestem na nogach, miecz w dłoni — Dlaczego nam wszystkim tego nie powiesz? Może dlatego ,że zasnęłaś w trakcie pełnienia swoich obowiązków? Czy tak było? Jej głos jest sztywny i jest jeszcze bledsza kiedy spogląda na Jo i warczy — Natychmiast odeskortujesz to dziecko do jej pokoju! Tak jakby to miało się wydarzyć! Nikt tutaj nie będzie mnie kontrolował. Od czasu zabicia tego Łowcy, czuje się jak ten koleś co zabił giganta kamieniem z procy. Ro już nie może pieprzyć mi w głowie tak jak kiedyś — Wszystko co zrobiłam to powiedziałam to co wszyscy myślą ale są za bardzo przestraszeni aby to powiedzieć. Ja już się ciebie nie boje, Ro. Widziałam dzisiaj Sinsar Dubh . Wiem czego się obawiam— kopię moje krzesło tak mocno ,że rozwala się na ścianie poza mną— Odchodzę. Skończyłam — naprawdę tak myślę. Kiedyś sądziłam ,że w opactwie jest przynajmniej odrobinę bezpieczniej ale wtargnęły tu cienie a teraz książka podkradła się tutaj i tak naprawdę mogę sobie stworzyć bezpieczniejsze miejsce niż ta pieprzona Ciemna strefa! Nikt tu nawet nie zauważy ,że mnie nie ma. Może sprawdzę co u inspektora Jayne, pobędę trochę z jego ludźmi — Pójdziesz natychmiast do swojego pokoju Danielle Megan! Boże, nienawidzę tego imienia. Głupiutkie imię. Głupiutka dziewczyna — Co na boga pomyślałaby o tobie twoja matka! — warczy — A co pomyślałaby o tym co ze mnie zrobiłaś? — warczę w odpowiedzi — Zrobiłam z ciebie dumną i prawdziwą broń dla właściwej sprawy
— Pewnie dlatego przez większość czasu czuję się tak jak mój miecz. Zimna, twarda i krwawa — Zawsze melodramatyczna, prawda? Dorośnij Danielle O'Malley! I usiądź — Pieprz się Ro Uruchamiam swoją super szybkość Chłodne irlandzkie powietrze smaga mnie, i nawet jeśli klika miejsc na moim policzku jest wyjątkowo zimnych to je ignoruje. Nie płaczę. Nigdy nie płaczę Chociaż czasem tęsknie za mamą Świat jest duży Tak jak i ja Jestem bezdomna! Pysznie się w kierunku otwartej nocy Przynajmniej wolna
Siedem
— Dlaczego umieściłeś lustro prowadzące do Dublina w jednym z białych skrzydeł, skoro wiedziałeś ,że dom sam się zmienia? Dlaczego nie umieściłeś go w jakimś bardziej stabilnym miejscu, bardziej dostępnym? — ponawiam moje pytanie kiedy idziemy To uczucie dwoistości pochodzące jeszcze z czasów moich dni w ogólniaku powraca wraz z chęcią zemsty. On jest wszystkim czym pogardzam. Tak bardzo chce go zabić, że muszę trzymać ręce w kieszeniach, zaciśnięte w pięści Jest również osobą która była w intymnej relacji z moją siostrą, w czasie jej ostatnich miesięcy życia, jedynym który może odpowiedzieć na wszystkie te pytania na które nie może odpowiedzieć nikt inny, i tym który poważnie może skrócić mój pobyt na tej pustyni rzeczywistości Zabrałeś jej dziennik? Czy znała Rowenę albo jakąś inną sidhe-seer? Czy powiedziała ci o przepowiedni? Dlaczego ją zabiłeś? Czy była szczęśliwa? Proszę powiedz mi ,że była szczęśliwa zanim zginęła — Żadne pokoje w Białej Rezydencji nigdy nie robią się kompletnie ciemne, nawet wtedy gdy zapada noc. Popełniłem ten błąd pierwszy raz kiedy otworzyłem lustro.. powiesiłem je w miejscu w którym było ciemno. Stworzenie które wierzyłem ,że było bezpiecznie uwięzione (takie którego nigdy nie chciałbym uwolnić z więzienia Unseelie) uciekło — Jakie stworzenie? — domagałam się odpowiedzi. Ten mężczyzna który wygląda jak model Versace, który chodzi i mówi jak człowiek, nim nie jest. Jest kimś gorszym niż ktoś przejęty w posiadanie przez 'Chwytającą wróżkę' jedną z tych pięknych Unseelie które potrafią wśliznąć się w czyjeś ciało i przejąć nad nim kontrolę. Jest stu procentową wróżką w ciele które nigdy nie powinno należeć do niego. Jest zimno krwistym zabójcą, odpowiedzialnym za wyrżnięcie milionów ludzkich istnień, setek tysięcy w samym tylko Dublinie w jedną noc, bez zawahania. Jeśli było jakieś stworzenie w lodowym więzieniu Unseelie którego nigdy nie chciałby uwolnić, to chce wiedzieć dlaczego i czym dokładnie jest to stworzenie jak również jak je zabić. Jeśli martwi to jego to mnie przeraża — Uważaj na podłogi MacKayla Spoglądam na niego. Nie ma zamiaru mi odpowiedzieć. Nacisk tylko uczyniłby mnie słabszą w jego oczach
Wznowiliśmy nasze poszukiwania razem. Nie chcę po raz kolejny zostawić mnie samej. Jakoś wcale mi do tego nie śpieszno. Wciąż czuje ból z powodu tego co przydarzyło mi się w czarnym skrzydle. Zostałam zamurowana we wspomnieniach i jeśli Darroc nie wyciągnąłby mnie stamtąd, mogłabym nigdy nie uciec Ścigając Barronsa, mogłaby wcale nie chcieć uciekać. Przypomniałam sobie kości w Korytarzu Wszystkich Dni, plażę z Aliną w krainie wróżek. Gdybym wybrała wtedy aby tam pozostać, czy zginęłabym ewentualnie od jedzenia bez żadnych odżywczych substancji, picia wody która nie była wcale bardziej prawdziwa niż moja siostra? Cholerne wróżki z tymi ich zabijającymi iluzjami! Odpycham wspomnienia seksu z królem, z Barronsem, daleko. Rozkojarzam się nienawiścią do mężczyzny który zabił moją siostrę Czy Alina była szczęśliwa? Znowu mam to na końcu języka — Bardzo — odparowuje i zdaje sobie sprawę ,że nie tylko powiedziałam to głośno ale wydawało się jakby tylko czekał aż o to zapytam Jestem zbulwersowana tym ,że okazuję się taka słaba. Oferując mojemu wrogowi okazję aby mógł mnie okłamać! — Gówno prawda! — Jesteś niemożliwa — lekceważenie pojawia się na tej przystojnej twarzy — Nie była ani trochę do ciebie podobna. Była otwarta. Jej serce nie ukrywało się za wzniesionymi murami — I zobacz dokąd ją to doprowadziło. Do śmierci Wysuwam się do przodu, idąc w dół olśniewającego żółtego korytarza. Okna wychodzą na dokładnie taki letni dzień jaki Alina i ja zawsze kochałyśmy. Nie mogę uciec przed jej duchem! Przyśpieszam. Idziemy korytarzem w kolorze mięty, następnie w kolorze indygo z francuskimi drzwiami które otwierają się na sztormową noc, zanim skręcamy na blado różową ścieżkę i w końcu jest, wysokie łukowate wejście prowadzące do białego korytarza z marmuru. Za eleganckim wejściem, okna wychodzą na oślepiający, zimowy dzień gdzie pokryte lodem drzewa lśnią w słońcu jak diamenty Ogarnia mnie spokój. Byłam w tym miejscu, w moich snach. Kochałam to skrzydło Kiedyś, dawno temu w jej świecie, słoneczny dzień wiosną był jej ulubionym, ale teraz słoneczny dzień zimą zachwycał ją bardziej. To idealna metafora dla ich miłości. Słońce na lodzie. Ona ogrzewa jego chłód. On chłodzi jej gorączkę — Mówiłaś ,że Alina zadzwoniła do ciebie — zaczyna Darroc idąc tuż za mną — Mówiłaś ,że płakała przez telefon, że ukrywała się przed mną. Czy dzwoniła tego dnia kiedy zginęła? Zaskakuje mnie w mojej zadumie i bez zastanowienia kiwam głową — Co dokładnie powiedziała? Rzucam mu spojrzenie przez ramię które mówi, Naprawdę sądzisz ,że ci to powiem? Jeśli ktokolwiek będzie odpowiadał na pytania jej dotyczące, to będzie to on, odpowiadający przede mną. Wchodzę na biały marmurowy korytarz Podąża za mną — Wszystko co osiągniesz przez swoje idiotyczne i błędne przekonanie ,że to ja zabiłem Alinę to gwarancja ,że nigdy przenigdy nie znajdziesz jej prawdziwego mordercy. Ludzie mają takie zwierzę które mi przypominasz. Strusia — Moja głowa nie jest zakopana w piasku — Nie, tylko w twoim tyłku — warczy Odwracam się do niego Rzucamy sobie wściekłe spojrzenia ale jego słowa dają mi do myślenia. Czy rzeczywiście jestem strusiem? Czy odmawiam sobie okazji do pomszczenia siostry
ponieważ trzymam się rutyny z której sama nie chcę się wydostać? Czy pozwalam prawdziwemu mordercy mojej siostry wymigać się z tego ponieważ nie potrafię otworzyć swojego umysłu i spojrzeć ponad swoje uprzedzenia? Barrons ostrzegał mnie od samego początku, abym tak ślepo nie zakładała ,że to Darroc był jej zabójcą Mięśnie mojej szczęki zaciskają się. Za każdym razem jak tylko przypominam sobie coś na temat Barronsa, jeszcze bardziej nienawidzę Darroca za to ,że mi go odebrał. Ale przypominam sobie dlaczego tu jestem i dlaczego jeszcze go nie zabiłam Aby osiągnąć swój cel potrzebuje pewnych odpowiedzi Spoglądam na niego spekulując. Ale są też inne których po prostu chcę A kiedy dostanę już w swoje ręce książkę, i zmienię wszystko, nigdy nie będę miała kolejnej szansy aby zapytać. Już go nie będzie. Zabiję go. Tu i teraz to moja jedyna okazja — Powiedziała ,że spróbuje wrócić do domu ale bała się ,że nie pozwolisz jej wyjechać z kraju — mówię sztywno — Powiedziała ,że muszę znaleźć Sinsar Dubh. Wtedy brzmiała już na przerażoną i powiedziała ,że nadchodzisz — Ja? Użyła mojego imienia? Powiedziała ci Darroc nadchodzi? — Nie musiała. To co powiedziała wcześniej jasno dawało to do zrozumienia — I co to niby było? Co tak bardzo mnie obciążyło? Wciąż miałam jej wiadomość w pamięci. Czasem śni mi się, słowo po słowie — Powiedziała, myślałam ,że on mi pomaga ale, boże, nie mogę uwierzyć ,że byłam taka głupia! Myślałam ,że jestem w nim zakochana a on jest jednym z nich! Mac! On jest jednym z nich! Kto jeszcze mógłby to być? Wciąż mi powtarzasz ,że cię kochała. Czy był ktoś inny z kim była związana, o kim myślała ,że— — Nie! Byłem tylko ja. Nigdy nie szukałaby innego. Dawałem jej wszystko — Więc, chyba rozumiesz dlaczego uważam ,że to ty ją zabiłeś — Nie i nigdy nie zrozumiem. Dziury większe niż Łowcy są w twojej mizernej ludzkiej logice! — Kto jeszcze mógłby to być? Kogo jeszcze się bała? Odwraca się i spogląda w jedno z okien, wyglądając na oślepiający zimowy dzień. Pokryte lodem drzewa iskrzą się jakby były obrzucone diamentami. Dryfują na miękki śnieg i błyszcząc w blasku słońca. Sceneria wydaje się podświetlona od środka, jak sama konkubina Ale wewnątrz mnie jest tylko ciemność. Czuje jak wzrasta — Jesteś pewna, że dzień w którym przeprowadziłaś z nią tą rozmowę był dniem w którym zginęła? To nie była rozmowa, ale nie mówię mu tego — Chociaż policja nie znalazła jej ciała jeszcze przez dwa dni, ustalili jej czas zgonu na jakieś cztery godziny po tym jak wykonała ten telefon. Powiedzieli ,że ciężko określić dokładną przyczynę i czas zgonu, ze względu na to w jaki sposób ciało zostało zmasakrowane. Nie chciałam używać słowa 'przeżute' Wciąż spoglądając przez okno, ze zwróconymi w moją stronę plecami powiedział — Któregoś ranka po tym jak wyszedłem, poszła za mną do domu na LaRuhe Wstrzymałam oddech. To słowa które chciałam usłyszeć od dnia w którym zidentyfikowałam ciało mojej siostry. Aby dowiedzieć się jak wyglądały jej ostatnie dni kiedy jeszcze żyła. Dokąd poszła. Jak doszło do tego gorzkiego zakończenia — Wiedziałeś? — domagałam się odpowiedzi — Jadłem Unseelie Wiedział. Oczywiście ,że wiedział. To wyostrza wszystkie zmysły, słuch, smak, wzrok, dotyk, węch. To dlatego tak uzależnia, a super siła jest jak lukier na ciastku. Czujesz się niesamowicie żywo Wszystko jest bardziej żywe
— Pieprzyliśmy się całą noc — TMI — warczę — Sądzisz ,że nie wiem co to znaczy. Alina też tak mówiła. Too much information (zbyt wiele informacji) Przeszkadza ci słuchanie o pasji jaką dzieliłem z twoją siostrą? — Mdli mnie Kiedy się obraca jego spojrzenie jest chłodne — Uszczęśliwiałem ją — Nie zapewniłeś jej bezpieczeństwa. Nawet jeśli jej nie zabiłeś, masz jej śmierć na swoich rękach, nie upilnowałeś jej Wzdrygnął się prawie niedostrzegalnie Myślę sobie, Nie źle, naprawdę nie źle, dobrze udajesz te fałszywe emocje — Myślałem ,że była gotowa. Wierzyłem w to ,że to co do mnie czuła wygra w jednej z waszych idiotycznych ludzkich bitew z moralnością. Myliłem się — Więc poszła za tobą, Czy skonfrontowała cię wtedy? Potrząsa głową — Widziała mnie przez okna na LaRuhe — Są zamalowane na czarno — Wtedy nie były. Zrobiłem to później. Obserwowała mnie z moimi strażnikami Unseelie i podsłuchała naszą rozmowę o uwolnieniu większej części mrocznego dworu. Po tym jak moi strażnicy odeszli zostałem sam, czekałem aby zobaczyć co zrobi, czy wejdzie, czy da nam szanse. Nie zrobiła tego. Uciekła, poszedłem za nią w pewnej odległości. Spędziła godziny spacerując po dzielnicy Temple Bar, płacząc w deszczu. Czekałem dając jej czas aby uporządkować myśli, ludzie nie myślą tak szybko jak wróżki. Zmagają się z prostymi pojęciami. To zdumiewające ,że twojemu gatunkowi udało się kiedykolwiek — — Oszczędź mi swoich protekcjonalnych osądów a ja oszczędzę ci moich — przerywam mu, nie mam nastroju na słuchanie jak potępia moją rasę. Jego rasa już to zrobiła. Miliony martwych. Wszystko to z powodu ich drobnej rozgrywki o władzę Skłania władczo głowę — Tamtego dnia później poszedłem do jej mieszkania. Znalazłem ją w sypialni, wspięła się za okno, na schody pożarowe — Widzisz? Bała się ciebie — Była przerażona. To spowodowało mój gniew. Nie dałem jej żadnego powodu aby się mnie bała. Zaciągnąłem ją z powrotem. Walczyliśmy. Powiedziałem jej ,że jest głupim i małym człowiekiem. Nazwała mnie potworem. Powiedziała ,że ją oszukałem. A to wszystko było kłamstwem. Tak nie było. Albo może na początku było ale potem już nie. Uczyniłbym ja moją królową. Powiedziałem jej to. I to ,że wciąż chce to zrobić. Ale nie słuchała. Nawet na mnie nie spojrzała. W końcu wyszedłem. Ale nie zabiłem jej MacKayla. Tak jak i ty, nie wiem kto to zrobił — Kto rozwalił jej mieszkanie? — Mówiłem ci ,że walczyliśmy. Nasz gniew był tak intensywny jak nasze pożądanie — Wziąłeś jej dziennik? — Wróciłem po niego po tym jak dowiedziałem się ,że nie żyje. Nie było go tam. Zabrałem jej album ze zdjęciami. Wtedy znalazłem jej kalendarz i odkryłem ,że jej przyjaciółka Mac tak naprawdę była jej siostrą. Okłamała mnie. Nie byłem jedynym który był dwulicowy. Żyłem pośród twojego rodzaju wystarczająco długo aby wiedzieć ,że oznacza to iż od początku wiedziała ,że nie wszystko we mnie było takie jak jej się wydawało. I pragnęła mnie mimo wszystko. Wierzę w to ,że gdyby nie została zamordowana przyszłaby w końcu do mnie, wybrała mnie z własnej i nieprzymuszonej woli Tak, myślę, przyszłaby do ciebie, z bronią w dłoni tak jak przyjdę ja — Musiałem wiedzieć czy podzielasz jej niezwykłe talenty. Gdybyś nie przyjechała do Dublina sama, sprowadziłbym cię do siebie Chłonę to i jestem wściekła. Wskazanie dokładnego momentu kiedy moje życie
zaczęło toczyć się nie tak jak trzeba jest dla mnie niesamowicie ważne. Zwłaszcza teraz Sięgało to wszystko głębiej niż zdawałam sobie sprawę W momencie kiedy Alina wyjechała do Dublina i zaczęła zmierzać w stronę dnia w którym się na niego natknęła, nie było nadziei na to ,że moje życie potoczy się inaczej. Wydarzenia które mnie tu uwięziły zostały wprawione w ruch. Podążyłabym dokładnie tą samą ścieżką, tylko ,że przez inne drzwi. Gdybym posłuchała rodziców i nie poleciała do Dublina aby wyjaśnić morderstwo Aliny, czy wysłałby za mną Łowców? Książęta? A może Cienie aby pożarły moje miasto i wygnały mnie z niego? Tak czy inaczej, skończyłabym tutaj, z nim, po środku tego całego bałaganu — Z powodu twojej siostry nie chciałem cię krzywdzić Te słowa oszołomiły mnie bardziej niż cokolwiek innego co kiedykolwiek powiedział. Stoję na wpół oszołomiona kiedy odbijają się echem w moim mózgu, uderzając w luźne, sprzeczne myśli, przesuwając je do miejsca w którym już dłużej nie są sprzeczne. Bez ostrzeżenia moje przekonania zmieniają się i osiadają w całkiem nowym miejscu. Jestem zaskoczona miejscem w którym kończą, ale przemieszają się tam z taką logiką i prostotą ,że nie mogę zaprzeczyć ich prawdziwości Darrocowi naprawdę zależało na Alinie Wierzyłam mu Było coś czego nie byłam nigdy w stanie logicznie wyjaśnić. Zastanawiałam się dlaczego Darroc nie był bardziej agresywny, brutalny w stosunku co do mnie, od razu od samego początku. Nie miało to dla mnie żadnego sensu. Wydawał się prawie ,że sentymentalny w tych swoich nieustających wysiłkach aby mnie porwać wciąż oferując abym poszła sama z własnej woli. Jakiego rodzaju niszczący świat czarny charakter robi coś takiego? Na pewno nie tego oczekiwałam po mordercy mojej siostry. Mallucé był groźniejszy i o wiele bardziej bezwzględny. Z nich dwóch o wiele bardziej byłam przerażona facetem który chciał być wampirem kiedy tu przyjechałam Najprostsze wyjaśnienie które zawiera wszystkie zmienne jest najprawdopodobniej prawdziwe. Darroc nie chciał mnie krzywdzić przez wzgląd na Alinę. Powstrzymywał się bo zależało mu na mojej siostrze To jak bardzo ( i jak bardzo będę mogła wykorzystać to przeciwko niemu ) dopiero się okażę — Mój szacunek do ciebie osłabił moje wysiłki, a Łowcy zaczęli kwestionować moją pozycję — Więc kazałeś mnie zgwałcić i przekształcić w Pri-ya — mówię gorzko. Jak szybko przeskoczył z poszanowania do morderstwa, ponieważ tym właśnie było przekształcenie mnie w Pri-ya. Do czasu aż Barrons nie przywrócił mnie z powrotem, nikt nigdy wcześniej nie wyszedł ze stanu bycia pozbawioną zmysłów, seksualną niewolnicą wróżek. Od tego się umierało — Musiałem umocnić moja pozycję. Ale straciłem cię zanim miałem szansę wykorzystać — Kim był czwarty Darroc? Dlaczego mi nie powiesz? — stał tam i przyglądał się jak książęta Unseelie mnie niszczyli. Widział mnie nagą, na ziemi, bezbronną, płaczącą. Uspokajam się i wyobrażam sobie te wszystkie sposoby na które będę mogła go zabić kiedy już do tego dojdzie — Mówiłem ci już wcześniej MacKayla, nie było czwartego. Ostatni książę Dworu Cieni którego stworzył król był pierwszym mrocznym księciem który zginął. Cruce został zgładzony w antycznej bitwie pomiędzy królem a królową. Niektórzy twierdzą ,że sama królowa go zabiła — Cruce był czwartym księciem Unseelie? — krzyczę
Kiwa. Wtedy martwi się i dodaje — Jeśli był ktoś czwarty w kościele to ani ja ani moi książęta nie byli w stanie go zobaczyć — wydaje się być zaniepokojony tą myślą tak samo jak ja — Wielokrotnie proponowałem ci sojusz. Potrzebuje tej książki. Ty możesz ją namierzyć. Niektórzy wierzą ,że możesz ją przyprzeć do muru. Niektórzy wierzą ,że ty jesteś czwartym kamieniem Najeżam się. Jest naprawdę niewiele rzeczy co do których jestem pewna ostatnimi czasy ale na to mogłabym postawić — Nie jestem kamieniem — byłam prawie pewna ,że V'lane miał czwarty, ostatni kamień — Przedmioty wróżek zmieniają się. Stają się innymi rzeczami — Nie ludźmi — szydzę — Spójrz na mnie. Nie zostałam wykuta z klifu piekła Unseelie! Urodziła mnie ludzka kobieta! — Wiesz to na pewno? Moje źródło mówi ,że ty i Alina zostałyście adoptowane Nie odpowiadam, zastanawiając się kim są jego źródła Śmieje się — Nikt tak naprawdę nie wie co zrobił król kiedy oszalał. Być może uczynił jeden z kamieni czymś innym, aby lepiej go ukryć — Kamienie nie stają się ludźmi! — To właśnie próbuje zrobić Sinsar Dubh Mrużę oczy. Czy Ryodan miał rację? Czy to o to chodziło? książka przyjmująca cielesną, odczuwającą formę? Interesujące jest to ,że obydwoje on i Darroc w to wierzyli, tak jakby być może dyskutowali o tym planując co innego, na przykład zabicie Barronsa aby usunąć go z drogi! W końcu to Barrons przywrócił mnie z powrotem ze stanu Pri-ya w którym z łatwością mogłam zostać użyta i wykorzystana. Cholernie niewygodnie jak dla nich — Ale ludzie których przejmuje zabijają się sami — mówię — Ponieważ książka nie znalazła jeszcze na tyle silnej osoby aby zniosła połączenie — Co masz na myśli mówiąc, zniosła połączenie? Chcesz powiedzieć ,że właściwa osoba będzie mogła podnieść Sinsar Dubh i kiedy to zrobi nie zabije się? — I będzie mogła ją kontrolować — mówi gładko Oddycham ostro. To pierwszy raz kiedy słyszę o czymś takim. I brzmi na tak przekonanego, pewnego — Użyć ją samą a nie zostać użyta przez nią? Kiwa Nie dowierzam — Tylko podnieść i otworzyć? Bez uszczerbku, bez konsekwencji? — Pochłonąć. Całą moc — Jak? Kto jest tą właściwą osobą? — żądam. Czy to ja? Czy to dlatego jestem w stanie ją namierzyć? Czy to dlatego wszyscy mnie ścigają? Posyła mi kpiący uśmiech — Och, mało ważny człowieku, cierpisz na aż tak wielkie urojenia. Nie, MacKayla. Nigdy nie chodziło o ciebie — Więc kto? — Ja Gapię się na niego. On? Spoglądam z góry na dół, jak to możliwe? Co on wie czego ja nie wiem? Czego nie wiedział Barrons? — Co w tobie takiego specjalnego? Śmieje się i posyła mi spojrzenie które mówi Naprawdę sądzisz ,że ci to powiem? Nienawidzę kiedy ludzie rzucają mi moje własne spojrzenia prosto w twarz — Ale ja ci powiedziałam. Odpowiedziałam na twoje pytania — Banalne pytania Mrużę oczy — Skoro wiedziałeś jak się z nią połączyć to dlaczego nalegałeś abym przyniosła do tunelu ze sobą kamienie, kiedy pojmałeś moich rodziców? Dlaczego jesteś
nimi taki zainteresowany? — Mówi się ,że kamienie mogą ją unieruchomić. Odniosłem sukces jeśli chodzi o zbliżenie się do niej, ale jeśli nie uda mi się podejść bliżej na własną rękę, może będę musiał ich użyć. Mam ciebie abyś ją namierzyła, i kamienie aby ją unieruchomić, resztę zrobię sam — Czy to dlatego ,że zjadasz Unseelie? Czy dlatego będziesz w stanie to zrobić? — ja też mogę ich ciąć i pochłaniać. Widzicie Mac pożera — Zupełnie nie — Czy to coś czym jesteś? Coś co zrobiłeś? Coś co wiesz jak zrobić? — słyszę szaleństwo w swoim głosie i przeraża mnie to, ale jeśli on zna jakiś sposób na ominięcie tej absurdalności zdobycia czwartego kamienia od V'lane'a, i zebrania pięciu Druidów ( Barrons był całkiem pewny ,że jedynym z nich jest Christian, a on wciąż jest zagubiony w lustrach) odczytania przepowiedni i odprawienia jakiejś skomplikowanej ceremonii to chciałam wiedzieć co to było! Jeśli jest jakiś skrót, jakakolwiek szansa ,że mogę osiągnąć mój cel już za kilka godzin lub dni a nie tygodni czy miesięcy które będę próbowała przetrwać, to chcę go poznać! Czym mniej czasu będę musiała spędzić w tej piekielnej rzeczywistości tym lepiej — Spójrz na siebie MacKayla, zarumieniona promieniejąca, śliniąca się na samą myśl o połączeniu się z książką Złote cętki w jego oczach zaczynają błyszczeć na nowo Poznałabym to spojrzenie na twarzy każdego mężczyzny — Taka sama jak Alina — mamrocze — A jednocześnie tak do niej nie podobna To różnica która wydaje się mu podobać — Co jest takiego w tobie? Dlaczego będziesz w stanie się z nią połączyć?— żądam — Powiedz mi! . — Znajdź książkę, MacKayla, a ci pokażę Kiedy w końcu zlokalizowaliśmy pokój z lustrem, było dokładnie tak jak mówił Darroc, puste pomieszczenie bez mebli, z wyjątkiem lustra pięć stóp na dziesięć Lustro wydaje się być wklejone bezproblemowo w cokolwiek z czego zrobione są ściany domu Ale mi nie w głowie lustro. Tylko to co powiedział mi Darroc Kolejny kawałek układanki wskoczył na miejsce. Zastanawiałam się nad jego determinacją aby zdobyć książkę, gdy nikt z nas nie wiedział jak jej dotknąć, przemieścić, zatrzymać, zrobić z nią chociaż jedną cholerną rzecz tak aby nie zostać przez nią przejętym, przeciągniętym na stronę zła i zabitym, po tym jak już zostanie się zmuszonym do zabicia wszystkich wokoło Wraz z zastanawianiem się dlaczego Darroc nie był bardziej brutalny, zastanawiałam się też dlaczego polował na nią skoro nie był w stanie jej użyć, kiedy nawet Barrons i ja musieliśmy przyznać ,że ściganie jej było bezcelowe Jednak Darroc nigdy nie ustąpił. Wciąż wysyłał swoich Unseelie aby przeszukiwali Dublin nieustannie. Cały ten czas kiedy potykałam się w ciemności, próbując dowiedzieć się czegoś o przepowiedni, pięciu i czterech kamieniach Darroc podążał o wiele łatwiejszą ścieżką Znał sposób aby połączyć się z Sinsar Dubh aby ją kontrolować! W mojej głowie nie ma żadnych wątpliwości co do tego ,że Darroc mówi prawdę. Nie mam pojęcia skąd ma tą informację ale zdecydowanie wie jak użyć Sinsar Dubh tak aby nic mu się przy tym nie stało Potrzebowałam tej wiedzy! Obserwuje go z przymrużonymi oczami. Już tak mi nie spieszno aby go zabić, faktem jest ,że zabiję chroniąc tego drania jeśli będę musiała
Mentalnie udoskonalam swoją misję. Nie potrzebuje przepowiedni, kamieni, druidów. Nigdy w przyszłości nie będę musiała zawierć sojuszu z V'lanem Potrzebuje tylko jednej rzeczy, muszę odkryć sekret Darroca Kiedy już to zrobię. Sama namierzę i zablokuje książkę. Nie mam żadnego problemu aby dostać się w jej pobliże. Lubi się ze mną tak bawić Moje dłonie drżą z podniecania które trudno jest mi powstrzymać. Próba spełnienia absurdalnych warunków proroctwa zajęłaby wieki, mój nowy plan mogłam wykonać w ciągu kilku dni, doprowadzając swój żal do szybkiego końca — Dlaczego sprowadziłeś Unseelie przez dolmen w magazynie na LaRuhe kiedy miałeś lustro którego mogłeś użyć? — zaczynam od małych pytań aby uśpić jego czujność. Zbić go z tropu. Wtedy uderzę z czymś większym .Jak większość mężczyzn lubi słuchać samego siebie — Unseelie z niskiej kasty są rozpraszane praktycznie przez wszystko czym mogą się pożywić. Potrzebowałem krótszego przejścia, pozbawionego życia, przez które mogłem je poprowadzić. Inaczej nigdy nie wyciągnąłbym ich z tamtego świata i przyprowadził do twojego. Poza tym wiele z nich miałoby problem aby zmieścić się w tak niewielkim otworze Przypomniałam sobie hordę Unseelie ( niektóre delikatne i drobne, inne ogromne i mięsiste) która przelewała się przez gigantyczny dolmen, tej nocy kiedy pierwszy raz dostrzegłam odzianego w szkarłatne szaty Lorda Mastera i zdałam sobie sprawę, ku mojemu przerażeniu ,że był chłopakiem mojej siostry. Tej nocy kiedy Mallucé prawie mnie zabił i zrobiłby to gdyby Barrons nie pojawił się w cudowny sposób i mnie uratował, próbuje odrzucić od siebie wspomnienia ale jest już za późno Jestem w magazynie, uwięziona w pułapce pomiędzy Darrockiem i Mallucem Barrons opada tuż obok mnie, długi czarny płaszcz trzepocze To było po prostu głupie panno Lane, mówi z tym swoim kpiącym uśmiechem Musiałaś przyjść i powiedzieć im kim jesteś? Wkrótce i tak by się tego domyślili Walczymy z Darrockiem i jego sługusami. Mallucé mocno mnie rani. Barrons zanosi mnie z powrotem do swojej księgarni, gdzie leczy moje rany. To pierwszy raz kiedy mnie całuje. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie czułam Kolejny raz mnie uratował, a co zrobiłam ja kiedy mnie potrzebował? Zabiłam go Milczący krzyk powraca, wystrzeliwując w moim wnętrzu. Spuszczenie go z powrotem na dół zabiera mi cała moją siłę Potykam się Darroc łapie moje ramię i przytrzymuje Strząsam jego ręce — Nic mi nie jest. Jestem głodna — wcale nie jestem, moje ciało się zamknęło — Chodźmy już stąd — wchodzę do lustra, oczekuje napotkać jakiś opór ponieważ w przeszłości zawsze tak było kiedy wchodziłam w lustra, więc pochylam głowę u napieram odrobinę do przodu. Srebrzysta powierzchnia jest gruba i kleista Wyskakuje po drugiej stronie, lecąc prosto jak na złamanie karku. Wstaje i odwracam się do niego, patrzę jak wysuwa się z lustra z kocią gracją — Co zrobiłeś? Popchnąłeś mnie? — Nie zrobiłem takiego czegoś. Być może to sposób lustra na przekazanie jednemu z kamieni aby już sobie poszedł i nigdy nie wracał — kpi Nie wzięłam pod uwagę jaki mogą mieć wpływ. Schowane bezpiecznie w pokrytym runami skórzanym woreczku, ukryte w plecaku, całkiem o nich zapomniałam. Mój zmysł sidhe-seers wydaje się nie działać w lustrach. Nie czuje ich chłodu, ani mrocznego ognia w czeluściach mego mózgu Uśmiecha się — A może mówiło do ciebie abyś poszła i nigdy już nie wracała,
MacKayla. Oddaj mi je. Przeniosę je przez następne lustro i zobaczymy co się wtedy stanie Następne lustro? Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę ,że nie byliśmy z powrotem w Dublinie ale w kolejnym białym pokoju w którym wisiało na ścianie dziesięć luster. Robił tak ,żeby obojętnie komu ciężko było za nim podążyć. Zastanawiałam się dokąd prowadziło pozostałe dziewięć — Tak jakby to miało się kiedykolwiek wydarzyć — mamroczę pod nosem. Poprawiam plecak i otrzepuje się z kurzu — Nie chcesz wiedzieć. Czy jesteś człowiekiem czy kamieniem? — podjudza — Jeśli je przeniosę i lustro znowu potraktuje cię z taką samą siłą, będziemy znali odpowiedź Nie jestem kamieniem — Po prostu powiedz które lustro prowadzi do Dublina — Czwarte od lewej Wpycham się do środka, ale tym razem ostrożnie, nie jestem w nastroju na kolejny upadek. Lustro jest dziwne. Zabiera mnie do długiego tunelu gdzie przechodzę przez jedną ceglaną ścianę za drugą Pustynia Christiana znajdowała się we wnętrzu kaktusa, te lustra są ukryte w ceglanych ścianach Ale gdzie? Przez następne dostrzegam przebłysk nocnej ulicy i czuje jak smaga mnie chłodna bryza Wtedy zostaje tak mocno przyszpilona do ceglanej ściany po drugiej stronie brukowanej alei, że mnie to ogłusza. Ta jedna jest solidna i nieprzenikniona Nawet z zawiązanymi oczami poznałabym moje miasto. Jesteśmy z powrotem w Dublinie. Przytulam się do ściany, zdeterminowana aby utrzymać się na nogach. Już wystarczająco wiele razy dzisiaj leżałam na tyłku Może i trzęsą mi się nogi ale przynajmniej wciąż na nich stoję kiedy mój zmysł sidhe-seer kopie z zemsty, tak jakby obudził się z pretensjami po długim czasie przymusowej drzemki podczas pobytu w lustrach. Obca energia uderza w mój mózg. Miasto tętni wróżkami Przedmioty magiczne wróżek i same wróżki, kiedyś powodowały u mnie mdłości, ale stałe z nimi spotkania zmieniły mnie. Ich obecność nie jest już dłużej dla mnie paraliżująca. Teraz przyprawiały mnie o mroczny, intensywny przypływ adrenaliny. Już i tak drżę wystarczająco mocno z braku snu i jedzenia. Nie dbam o to gdzie są Unseelie, i nie mam zamiaru zacząć szukać teraz książki. Zamykam oczy i koncentruje się na wyłączeniu tego 'głosu' dopóki nie zalega w końcu błoga cisza Wtedy oplatają mnie ramiona Darroca, przyciągając do siebie, podtrzymując. Przez chwilę, zapominam kim jestem, co czuje, co straciłam i wiem tylko tyle ,że te silne ramiona mnie wspierają. Czuje Dublin. Odwraca mnie, pochylając głowę do mojej, trzymając mnie tak jakby mnie chronił i przez chwilę udaje ,że jest Barronsem Przyciska swoje usta do mojego ucha i szepcze — Mówiłaś ,że jesteśmy przyjaciółmi, MacKayla, jednak nie widzę tego w twoich oczach. Jeśli dasz mi siebie, całkowicie oddasz siebie, nigdy nie pozwolę, jak mówiłaś? Zginąć ci, na mojej warcie. Wiem ,że jesteś zła z powodu twojej siostry, ale razem moglibyśmy to zmienić....albo nie, gdybyś chciała. Przywiązałaś się do swojego świata, ale czy nie możesz dostrzec miejsca dla siebie samej w moim? Jesteś jeszcze bardziej niepodobna do zwykłych ludzi niż Alina. Ty nie należysz do tego świata. Nigdy nie należałaś. Zostałaś przeznaczona do czegoś więcej — jego melodyjny głos pogłębia się uwodzicielsko — Nie czujesz tego? Czy zawsze
tego nie czułaś? Jesteś...czymś więcej niż reszta twojego rodzaju. Otwórz oczy. Rozejrzy się dobrze. Czy ci śliczni, rozmnażający się ludzie są warci tego aby za nich walczyć? Umierać? Czy może odważyłabyś się posmakować wieczności? Absolutnej wolności. Kroczyć pośród innych którzy są również czymś więcej niż jedno śmiertelne życie Jego dłonie otulają moją głowę, kołyszą moją twarz. Jego usta poruszają się przy moim uchu. Jego oddech jest płytki, szybki, i ostry. Czuję jego twardość na swoim udzie. Mój własny oddech przyśpiesza Znowu udaje ,że to Barrons i nagle czuje też jakby to był Barrons, walczę aby utrzymać jasny umysł. Obrazy przeskakują przez moją głowę, te długie, nieprawdopodobne godziny spędzone w mokrym od seksu łóżku Czuje Barronsa na skórze, smakuje go na ustach. Pamiętam. Nigdy nie zapomnę. Wspomnienia są takie żywe. Przysięgam, że mogłabym sięgnąć i dotknąć tych szkarłatnych, jedwabnych prześcieradeł Leży rozwalony na łóżku, mroczna, wytatuowana, góra mężczyzny, ramiona założone za głową, obserwuje mnie kiedy tańczę naga. Manfred Mann śpiewa stary cover piosenki Bruce'a Springsteena a moim iPodzie, Doszedłem dla ciebie, dla ciebie, doszedłem dla ciebie Zrobił to. A ja go zabiłam Oddałabym prawą rękę aby znaleźć się tam raz jeszcze chociaż na jeden dzień. Przeżyć to jeszcze raz. Dotknąć go ponownie. Usłyszeć te dźwięki które z siebie wydaje. Uśmiechnąć się do niego. Być czułą. Nie obawiać się bycia czułą. Życie jest zbyt kruche, wyborne i krótkie. Dlaczego musiałam uświadomić to sobie za późno? Znak z tyłu mojej czaszki płonie, ale nie potrafię stwierdzić czy to znak Darroca, czy tatuaż Barronsa płonie, ponieważ dotyka go Darroc — Porzuć swoją przysięgę, że zniszczysz mnie i zabijesz MacKayla — szepcze wprost do mego ucha. — O tak, widzę to w twoich oczach za każdym razem jak na mnie patrzysz. Musiałbym być ślepy ,żeby tego nie dostrzegać. Żyłem przez setki tysięcy lat na dworze wielkiej iluzji. Nie możesz mnie oszukać. Twoje bezsensowne poszukiwanie zemsty, skończy się tylko zniszczeniem ciebie samej, nie mnie. Pozwól mi wznieść cię do góry, nauczyć cię latać. Dam ci wszystko. I ciebie nigdy nie stracę. To błąd którego już nigdy więcej nie popełnię. Jeśli przyjdziesz do mnie wiedząc czym jestem, nie będzie strachu czy nieufności pomiędzy nami. Przyjmij mój pocałunek MacKayla. Zaakceptuj moją ofertę. Żyj ze mną. Wiecznie Jego usta przemieszczają się z mego ucha, muska pocałunkami mój policzek. Ale zatrzymuje się i czeka na mnie, aż odwrócę głowę o te kilka ostatnich cali. Aż wybiorę Mam ochotę zwymiotować żółcią nienawiści na niego. Twierdzi ,że czuł coś do mojej siostry i próbuje uwieść też mnie! Czy to co czuł do Aliny było mu tak łatwo zdradzić? Nienawidzę go za to ,że ją uwiódł. Nienawidzę go za to ,że nie jest wierny jej pamięci Jednak żadnej z tych emocji Barrons nie nazwałby użyteczną. Mam wspomnienia i dwa duchy które muszę przywrócić do życia. Skupiam się na tym co jest tu i teraz. Czego mogę użyć a czego nie Poza jego ramionami, dostrzegam gdzie jesteśmy. To jak uderzenie prosto w żołądek Cwana, cwana była wróżka. Drań Jesteśmy w alejce, przy Książkach i Bibelotach Barronsa. Ukrył lustro w ceglastej ścianie pierwszego budynku w Ciemnej Strefie, naprzeciwko mojej księgarni Miałam rację przez cały czas. Zawsze mnie obserwował. Obserwował nas
Kiedy byłam tu po raz ostatni, nawet chociaż wiedziałam ,że idę prosto w pułapkę, była jakaś euforia w moim kroku. Barrons powiedział mi ,że jeśli wyjdę z tego cała, z martwym Darrockiem i żywymi rodzicami da mi KiBB, akt własności i wszystkie papiery Nie miałam żadnych wątpliwości ,że zdobędę ten dokument. Byłam tak zarozumiała, tak pewna siebie Darroc obserwuje mnie ostrożnie Gra w tym miejscu jest już zdradziecko głęboka. Zawsze była. Po prostu nigdy nie widziałam wszystkiego tak czysto i dokładnie jak teraz. Powołuje się na moją nienawiść do niego, i robi coś co prawdopodobnie tylko istota która przez małą wieczność była wróżką, może zrobić, akceptuje to i w pełni mi przebacza. Proponuje coś znacznie więcej niż tylko zwykłą transakcję biznesową i czeka na moją odpowiedź. Rozumiem jego grę. Studiował moją rasę, swoim zimny, analitycznym umysłem wróżki i zna nas dobrze Zgadzając się na intymność, narażam się na dwóch poziomach, fizycznym ponieważ zbliżam się do niego na tyle blisko ,że może zrobić mi krzywdę, oraz emocjonalnym, podejmuje ryzyko które podejmuje każda kobieta będąca w intymnym związku z mężczyzną, tam gdzie idzie ciało, maleńkie kawałeczki serca też próbują podążać Na szczęście dla mnie, ja już nie mam serca. W tym zakresie jestem bezpieczna. I naprawdę cholernie ciężko zranić mnie fizycznie Moje duchy szepczą miedzy sobą, przede mną ale nie mogę ich usłyszeć. Jest tylko jeden sposób abym mogła je znowu kiedykolwiek usłyszeć Odwracam głowę czekając na pocałunek Darroca Kiedy jego usta zamykają się na moich, dwoistość w moim wnętrzu grozi ,że rozszarpie mnie na połowę, i jeśli jej się uda stracę moją najlepszą szanse na zakończenie mojej misji sukcesem Czuje ból Potrzebuje kary za moje grzechy Zakopuje ręce w jego włosach i przekształcam te wszystkie uczucia w pasję, przelewam je na mój dotyk, całuje go mocno, gwałtownie, z całą eksplozją uczuć. Odwracam nas oboje i popycham go na ścianę, całując go tak jakby był wszystkim co tylko istniej, całując go z całą miarą człowieczeństwa. To coś czego wróżki nigdy nie mogą poczuć, bez względu na formę jaką przyjmują, człowieczeństwo. To dlatego tak pragną nas w swoich łóżkach Chwieje się przez chwilę, cofa i spogląda na mnie Moje oczy są dzikie. Czuje w swoim wnętrzu coś co mnie przeraża, i mam nadzieję, że będę mogła powisieć na skraju tego klifu na którym teraz jestem. Wydaje z siebie dźwięk zniecierpliwienia, oblizuje usta i napieram na niego — Więcej — żądam Kiedy całuje mnie ponownie, ostatnia część mnie która mogła jeszcze znieść mnie samą umiera
Osiem Powrót zajął mi cały pieprzony miesiąc Umarłem trzy razy Było gorzej niż w 1800 kiedy musiałem zarezerwować miejsce na parowcu aby przekroczyć cholerny ocean. Fragmenty rzeczywistości wróżek były wszędzie, zrzucając każdy samolot którym leciałem Brałem pod uwagę możliwość ,że do czasu mojego powrotu złapię ją, wytnie mój tatuaż z jej czaszki i tym samym uczyni niemożliwą do namierzenia
Wtedy zacząłem ją wyczuwać Żyje. Wciąż nosi mój znak Ale to co wyczuwam jest nie przystające do jej sytuacji. Oczekuje żalu. Ta kobieta mnie zabiła, u ludzi zażyłość rodzi pewną emocjonalną więź Ale pożądanie? Kogo pożąda tuż po tym jak mnie zamordowała? Zabawiam się myślami o tym aby przypiec boleśnie mój znak na jej czaszce Kiedy w końcu pojawiam się w księgarni, co widzę w alejce tuż za nią? Kobieta która wezwała mnie abym ją uratował, po czym dźgnęła mnie w plecy przy pierwszej nadarzającej się okazji, nie jest zagubiona w lustrach w potrzebie ratunku Stoi w mojej alejce, całując drania, który kazał ją zgwałcić i przekształcił w Pri-ya. Nie, bądźmy całkowicie dokładni, ociera się o niego i wpycha swój język co najmniej do połowy jego gardła Mój potwór grzechocze w swojej klatce Gwałtownie
Dziewięć
— Mac! Hej, Mac! Nie słyszałaś? — mówi — Co ty do cholery robisz? Sztywniej. Odpływam do mrocznego miejsca w którym nie czuje niczego, ponieważ gdybym czuła, zabiłabym się. Nie ma tego co dobre, co złe. Jest tylko dystrakcja — Zignoruj ją — warczy Darroc tuż przy moim uchu — Mac, to ja! Dani. Hej kogo ty do cholery całujesz? Czuje jak przeskakuje z jednej strony na drugą tuż za mną, rozwiewając moje włosy bryzą którą kreuje, próbując zobaczyć kogo trzymam przyszpilonego do ściany Widziała go już poprzednio dwukrotnie i na pewno go rozpozna. Ostatnie czego mi teraz trzeba to to aby zaniosła nowiny do opactwa. Mac współpracuje z Lordem Master, dokładnie tak jak jej siostra! Dokładnie tak jak mówiła Ro, pieprzona zdrajczyni, to musi płynąć w tej ich pieprzonej krwi! Rowena wykorzystałaby to bezwzględnie, wysyłając każdą sidhe-seer którą posiada aby weszła mi w drogę i spróbowała zabić. Ta ograniczona umysłowo suka włoży więcej wysiłku w polowanie na mnie niż kiedykolwiek włożyła w polowanie na wróżki Nagły powiew wprawia w ruch moją koszulkę i włosy które lecą prosto do góry — To nie jest Barrons!— warczy Dani zaskoczona i oburzona Te słowa przebijają się przez ze mnie jak nóż. Nie, to nie Barrons i jeśli nie będę bardzo przekonywująca to nigdy nie będzie — Ani V'lane! — gniew miesza się z zakłopotaniem w jej głosie — Mac, co ty robisz? Gdzie do cholery byłaś? Szukałam cię wszędzie, minął miesiąc! Maaac ! — ostatnią część wyjękuje z żałością — Mam nowiny! Możesz zwrócić na mnie uwagę! — Mam się jej pozbyć?— mamrocze Darroc — Trochę ciężko jest nią czymkolwiek wstrząsnąć — mamrocze w odpowiedzi — Daj mi chwilę Cofam się uśmiechają do niego. Nikt nie może oskarżyć wróżki o braki w kwestiach okazywania pożądania. Gorąco rozbłyskuje w tych jego nieludzkich oczach. W tej gorączce, widzę zaskoczenie które próbuje zamaskować ale z niepowodzeniem. Podejrzewam ,że moja siostra była trochę bardziej.... wysublimowana niż ja — Zaraz wracam — obiecuję i odwracam się powoli, zyskując na czasie, próbując przygotować się na konfrontację z Dani. Będę musiała ją zranić aby się jej pozbyć
Jej twarz jest rozpromieniona i ochocza. Niesforna, masa kasztanowych loków tylko trochę okiełznana pod czarnym, rowerowym kaskiem, płonącym od świateł. Ma na sobie czarny, długi, skórzany płaszcz i wysokie czarne trampki. Gdzieś pod tym płaszczem jest miecz światła, chyba ,że Darroc go odebrał. Jeśli wciąż tam jest, zastanawiam się czy udałoby mi się wyciągnąć go i przebić nim na tyle szybko ,że nie zdołałaby mnie powstrzymać Ale mam swoje cele. Skupiam się na nich. Nie czas teraz na oddawanie się moim wyrzutom sumienia. Kiedy już skończę to co planuje zrobić, wszystko co stało się dzisiaj w tej alejce nigdy nie będzie miało miejsca, więc nie ma znaczenia ,że skrzywdzę tym Dani, ponieważ nie będzie musiała przeżywać tego w przyszłości którą wykreuje Ogrom tej wolności pozbawia mnie tchu. Nic co zrobię od teraz, od tej chwili nigdy nie wróci aby ugryźć mnie w tyłek. Jestem w strefie bez kary. Byłam w niej od momentu w którym zdecydowałam się przerobić to wszystko Obserwuje Dani z dziwnym odseparowaniem, zastanawiając się jak bardzo powinnam go dla niej zmienić. Mogłabym odwrócić śmierć jej matki. Dać jej życie które nie zrobiłoby z niej takiej twardej, które pozwoliłoby jej na pozostanie miękką i otwartą Pozwoliłoby jej na zabawę, taką jaką zawsze miałam z Aliną, na bycie na plaży a nie przeszukiwaniu ulic, i zabijaniu potworów, od samej młodości....ile w ogóle miała lat kiedy Rowena przekształciła ją w broń?..Osiem? Dziesięć? Teraz kiedy już posiada moją całą uwagę, promienieje, a kiedy Dani promieniej jej cała twarz zupełnie się rozjaśnia. Przeskakuje z nogi na nogę z nadmiaru podekscytowania i energii — Gdzie byłaś Mac? Tęskniłam za tobą! Stara! ...to znaczy — poprawia się szybko z ponurym grymasem, zanim zagrożę jej tak jak kiedyś, że będę nazywała ją pełnym imieniem jeśli nie przestanie tak do mnie mówić. Teraz wydaje się jakby to było w innym życiu — Nie uwierzysz co się działo! Wymyśliłam Pogromce Cieni i teraz używa go całe opactwo!, chociaż żadna nie powiedziała jak wspaniała i pomysłowa jestem! Tak jakbym przypadkiem gdzieś na niego wlazła, te głupie owce nie wymyśliłyby tego nawet i za milion lat! — wymamrotała kwaśno. Ale wtedy znowu pojaśniała — I nigdy w to nie uwierzysz, nawet mi z trudem to przychodzi ale skopałam tyłek Łowcy i zabiłam popieprzeńca! — marszczy się i wygląda na trochę rozdrażnioną — Cóż, Jayne pomógł trochę ale to ja go zabiłam, ale tego to już nigdy nie zgadniesz stara! Zaczyna przeskakiwać z nogi na nogę tak szybko ,że staje się dla mnie tylko czarną, skórzaną smugą pośród nocy — Pieprzona Sinsar Dubh przyszła do opactwa i — Nagle, już dłużej nie podskakuje ale stoi spokojnie, zerkając na mnie, usta ma szeroko otwarte ale nic z nich nie wypływa Gapi się poza mnie, na mnie, potem znowu poza mnie. Jej usta tężeją a oczy mrużą się. Dłoń pędzi do wnętrza płaszcza Mogę stwierdzić z wyrazu jej twarzy ,że napotyka pustkę w miejscu w którym powinien być jej miecz. Ale ona się nie wycofuje, nie Dani. Stoi twardo na nogach. Gdyby cokolwiek pozostało w moim wnętrzu uśmiechnęłabym się. Ma zaledwie trzynaście lat i już serce lwicy — Co tu jest grane, nie kapuje tego Mac? — mówi sztywno — Stoję tutaj, patrzę, próbuje znaleźć jakikolwiek powód dla którego mogłabyś całować tego popieprzeńca ale nie znajduje żadnego — rzuca mi piorunujące spojrzenie — To chyba jeszcze gorsze ode mnie oglądającej porno stara! O tak, jest zła. Bez żadnej krępacji czy przepraszania tytułuje mnie 'starą' . Uspokajam się wewnętrznie — Dzieje się tu wiele rzeczy których nie rozumiesz — mówię chłodno Przeszukuje moją twarz, zastanawiając się czy gram tutaj w roli podwójnego agenta
czy coś w tym rodzaju, pod przykrywką z moim wrogiem. Muszę ją przekonać, bez cienia wątpliwości, że tak nie jest. Muszę zmusić ją żeby odeszła i trzymała się z daleka. Nie stać mnie na ingerencję w moje plany super szybkiego, super szpiega Nie chcę również ,żeby była w pobliżu na tyle długo aby Darroc zdał sobie sprawę, że może być dla nas poważnym problemem jeśli tylko będzie miała na to ochotę. Nie ma rzeczywistości w której mogłabym zabić Dani lub patrzeć jak zabija ją ktoś inny. Rodzina nie zawsze się rodzi, czasem się ją znajduje Mówiła ,że książka była w opactwie. Muszę wiedzieć kiedy. Do czasu aż nie odkryje jak Darroc planuje się z nią połączyć i nie będę pewna ,że mogę zrobić to sama, nie chcę aby znajdował się w jej pobliżu. Będę grała w tą samą grę z Darrockiem w którą grałam z V'lanem i Barronsem, tylko ,że teraz z zupełnie różnych powodów. Gra nosi nazwę Unikanie Czarnej Księgi — Na przykład jakich Mac? — opiera zaciśnięte pięści w pasie. Jest tak zła ,że cała wibruje, drży tak szybko ,że krawędzie jej postaci stają się rozmyte — Ten fiut zburzył ściany, zabił biliony ludzi, wymazał cały Dublin, załatwił ci grupowy gwałt, to ja jestem tą która cię ocaliła, pamiętasz? A ty teraz tak po prostu ssiesz ! — skrzywiła się i wzdrygnęła — język tego pieprzonego, pożeracza Unseelie! Co do cholery!? Zignorowałam wszystko — Kiedy książka była w opactwie? — nie pytam czy ktoś ucierpiał. Kobieta która z własnej woli sprzymierzyła się z Darrockiem nie dba o takie rzeczy. Poza tym nie pozwolę aby to miało miejsce w mojej nowej ulepszonej wersji przyszłości — Może spróbujesz jeszcze raz Mac? Co do cholery jest grane? — wypala Odpowiadam tym samym — Może ty spróbujesz jeszcze raz Dani, kiedy? Gapi się długą chwilę, po czym jej szczęka uśmiecha się uparcie i krzyżuje te swoje chude ramiona na piersi. Rzuca wściekłe spojrzenie na Darroca a potem znowu na mnie — Znowu jesteś Pri-ya Mac? Tylko bez tego ,że jesteś naga i napalona przez cały czas? Co ci zrobił? — Odpowiedź na pytanie, Dani Jeży się — Barrons wie co jest grane? Chyba powinien. Gdzie jest Barrons? — Martwy — mówię gładko Jej smukłym ciałem wstrząsają dreszcze w końcu przestaje wibrować. Była poważnie zadurzona w Barronsie — Nie, nie jest — protestuje — Czymkolwiek jest, nie można go zabić. Przynajmniej nie zbyt łatwo — Nie było łatwo — mówię. Potrzeba było do tego dwójki ludzi którym ufał najbardziej na świecie, włóczni wbitej w plecy, wypatroszenia i poderżnięcia gardła. Nie nazwałabym tego czymś łatwym. Gapi się na mnie twardo, przeszukując moje spojrzenie Skupiam się na tym aby ociekać lekceważeniem Dostrzega to i sztywniej — Co się stało? Darroc przesuwa się za mnie i obejmuje w pasie. Opieram się o niego — MacKayla go zabiła — mówi bez ogródek — A teraz odpowiedź na pytanie. Kiedy książka była w opactwie? Wciąż tam jest? Dani wciąga powietrze. Znowu wibruje. Nie patrzy na Darroca, tylko na mnie — To nie jest śmieszne Mac Zgadzam się. Nie jest. To piekło. Ale konieczne — Dostał to na co zasłużył — kłamie zimno — Zdradził mnie Nadyma się, pięści zaciskają się na jej pasie — Barrons nie jest typem który zdradza. Nigdy cię nie zdradził! Nie zrobiłby tego! — Dorośnij w końcu! Gówno wiedziałaś na temat Barronsa! Nie jesteś na tyle
dorosła aby wiedzieć cokolwiek o czymkolwiek! Jest spokojna, mruży te swoje olśniewające, zielone oczy — Opuściłam opactwo Mac — mówi w końcu. Śmieje się zupełnie pusto — Chyba w końcu udało mi się spalić wszystkie mosty, wiesz? — przeszukuje moją twarz i czuje kolejne ostrze w swoim sercu. Spaliła je z mojego powodu. Ponieważ wierzyła ,że jestem gdzieś tam i ,że nadal mamy siebie Pocieszałam się myślą, że teraz przynajmniej nie pospieszy do Roweny aby poinformować ją ,że sypiam z wrogiem i nie będę miała stada wściekłych sidhe-seers na ogonie — Myślałam ,że jesteśmy przyjaciółkami Mac Widzę w jej oczach ,że wszystko co tylko muszę powiedzieć to jesteśmy a znajdzie jakiś sposób aby poradzić sobie zresztą, z tym na co teraz patrzy. Jak śmie pokładać we mnie aż tyle wiary? Nigdy jej o to nie prosiłam, nigdy na to nie zasłużyłam — Źle myślałaś, a teraz odpowiedź na pytanie — jestem jedyną osobą która nigdy nie traktowała jej jak dziecko Nienawidziła tego jak ktoś nazywał ją dzieckiem, bardziej niż czegokolwiek innego — Więc wynoś się stąd dzieciaku. Zabieraj swoje zabawki i idź bawić się gdzie indziej Jej brwi wędrują aż na czoło a usta wyginają się w przeciwną stronę — Co powiedziałaś? — Powiedziałam, odpowiadaj na moje pytanie i odejdź stąd dzieciaku! Jesteśmy tu trochę zajęci, nie widzisz? Znowu przeskakuje z nogi na nogę, smuga ciemności na tle nocy — Pieprzeni dorośli — wypluwa przez zaciśnięte zęby — Wszyscy tacy sami. Pieprzenie dobrze, że opuściłam to pieprzone opactwo, możecie wszyscy iść do diabła! — wykrzyczała ostatnie słowa, ale rozmyły się odrobinę kiedy opuściły jej usta, tak jakby zaplątały się w płacz który powstrzymywała Nawet nie widzę oddalającej się rozmytej czerni. Tylko błysk światła z jej MacHalo kiedy wprawia się w ruch niczym Enterprise osiąga prędkość i znika, pozostawiając pustą alejkę Zaczynam zdawać sobie sprawę ,że chyba porusza się jakby odrobinę szybciej niż zwykle. Czy ona zjada Unseelie? Skopie jej tyłek jeśli to robi — Dlaczego jej nie powstrzymałaś MacKayla? Mogłaś wykorzystać jej zaufanie aby dowiedzieć się czegoś o książce Wzruszam ramionami — Dzieciaki zawsze działały mi na nerwy. Zapolujemy sami, znajdziemy jakąś inną sidhe-seer. Jeśli nie znajdziemy żadnej, ludzie inspektora Jayne będą wiedzieli co jest grane Odwracam się z dala od Książek i Bibelotów Barronsa w kierunku który kiedyś był największą czarną strefą Dublina. Teraz był pustkowiem, nie pozostał ani jeden cień. Kiedy Darroc zburzył ściany w noc Halloween i w Dublinie zapadła ciemność, pozbawione kształtu wampiry uciekły ze swojego więzienia światła i przeniosły na zielone pastwiska Zranienie Dani odebrało mi całą energię. Nie jestem w nastroju aby przechodzić obok KiBB. Musiałabym wtedy skonfrontować się z tym co oczywiste, faktem ,że jak ten mężczyzna, sklep jest duży, milczący i martwy Jeśli przejdę obok, będę musiała zmusić się aby nie spoglądać na niego wygłodniałym wzrokiem. Zignorować to ,że w tej rzeczywistości, już nigdy więcej nie przekroczę tych drzwi. Jego już nie ma. Naprawdę nie ma Moja księgarnia została utracona dla mnie tak całkowicie i nieodwołalnie jakby ciemna strefa w końcu ją pochłonęła
Nigdy nie będzie moja. Nigdy nie otworzę tych wiśniowych drzwi z diamentową szybą aby zacząć kolejny dzień Nigdy już nie usłyszę maleńkiego dzwoneczka zamontowanego przy mojej staroświeckiej kasie, ani nie skulę się na kanapie z kubkiem kakao i książką, ogrzewana przez płomienie gazowego kominka i obietnicę ewentualnego powrotu Jericho Barronsa. Nigdy nie będę się już z nim drażnić, praktykując naukę magii głosu, czy poddawać się testom wykonywanym przez strony z Sinsar Dubh. Nigdy nie będę rzucać tych głodnych spojrzeń kiedy myślę ,że na mnie nie patrzy, ani słyszeć jak się śmieje, czy wspina po schodach do mojej sypialni która jest czasem na czwartym a czasem na piątym piętrze, gdzie leżę nie śpiąc i przerabiając w myślach rzeczy które mam mu do powiedzenia, tylko po to aby skończyć odrzucając je wszystkie ponieważ Barrons nie dba o słowa Tylko o czyny Nigdy już nie będę prowadzić jego samochodów. Nie poznam jego sekretów Darroc łapie mnie za ramię — Tędy — odwraca mnie wokoło — Do dzielnicy Temple Bar Czuje jego oczy na sobie kiedy prowadzi mnie z powrotem w kierunku księgarni Przystaję i spoglądam na niego — Myślałam ,że potrzebujesz czegoś z domu na LaRuhe — mówię obojętnie. Naprawdę nie chcę przechodzić obok KiBB — Sądzę ,że powinniśmy zebrać twoje oddziały, sporo czasu nas nie było — Jest wiele miejsc w których trzymam niezbędne rzeczy, a moja armia jest zawsze w pobliżu — wykonuje przecinający powietrze gest i mamrocze coś w języku którego nie rozumiem Powietrze nagle ochładza się o jakieś dwadzieścia stopni. Nie muszę spoglądać za siebie aby wiedzieć, że są tam książęta Unseelie. Noc staje się aż gęsta od nagromadzenia mocy mrocznych wróżek. Nawet z moim wewnętrznym głosem jako tako wyciszonym, jest ich tak wiele i tak blisko,że czuje je w dole brzucha Czy on utrzymuje ich cały kontyngent zaledwie o jedną teleportację dalej przez cały czas? Czy książęta unosili się tu cały czas, nasłuchując wezwania, w pół wymiarze gdzieś poza moją świadomością? Muszę to zapamiętać — Nie mam zamiaru chodzić po Dublinie z książętami za plecami — Powiedziałem ,że nie pozwolę im cię skrzywdzić, MacKayla i mówiłem poważnie — Chcę z powrotem moją włócznię. Oddaj mi ją natychmiast — Nie mogę na to zezwolić. Widziałem co zrobiłaś nią Mallucéowi — Powiedziałam, że cię nie skrzywdzę Darroc i mówiłam poważnie — kpię — Widzisz jakie to uczucie? Trochę ciężkie do przełknięcia, prawda? Nalegasz na to abym ci zaufała ale sam nie chcesz zaufać mi — Nie mogę podjąć tego ryzyka — Zła odpowiedź — czy powinnam naciskać i próbować odebrać włócznie? Czy jeśli mi się uda będzie mi mniej ufał? Czy bardziej szanował? Gdy szukam tego bezdennego jeziora w swojej głowie, nie zawracam sobie głowy zamykaniem oczu. Pozwalam im aby były otwarte i tylko odrobinę mniej skupione. Potrzebuje mocy, siły i wiem gdzie znaleźć obie. Prawie bez żadnego wysiłku, stoję na czarnej żwirowanej plaży. Zawsze tu dla mnie była. Zawsze będzie W oddali słyszę jak Darroc przemawia do książąt. Drżę. Nie mogę znieść myśli ,że mam ich za sobą Głęboko w jego przepastnych głębinach, czarna woda wzburza się i zaczyna bulgotać
Srebrne runy takie jak te którymi otoczyłam się na krawędzi klifu, wypływają na powierzchnię, woda wciąż się gotuje, i wiem ,że to jeszcze nie koniec. Jest coś więcej......jeśli tylko będę chciała. Chcę Po kilku chwilach, jezioro wypycha do góry garść szkarłatnych run, które pulsują w atramentowej wodzie jak smukłe, zdeformowane serca. Bulgotanie ustaje. Powierzchnia ponownie robi się gładka jak czarna szklana tafla Pochylam się aby je podnieść. Trzepoczą w moje pięści, ociekają krwią W oddali, słyszę jak książęta Unseelie zaczynają wtórować sobie wydając dźwięki, ale nie miękko. Ten dźwięk przypomina potłuczone kawałki kryształów uderzających o metal Nie odwracam się aby na nich spojrzeć. Wiem wszystko co muszę wiedzieć. Jaki kolwiek dar posiadałam, nie bardzo im się podobał Moje spojrzenie wraca do skupienia Darroc patrzy na mnie, potem w dół na moje dłonie — Co masz zamiar z nimi zrobić? Co robiłaś w lustrach zanim cię znalazłem? Czy byłaś w Białej Rezydencji be ze mnie MacKayla? Tuż za mną książęta wtórują głośniej. To kakofonia która przecina dusze jak brzytwa, zrywa ścięgna aż do samych kości. Zastanawiam się, czy to właśnie powstało z niedoskonałej Pieśni Zrobienia, melodia która może odtwarzać to co został stworzone na poziomie molekularny Nienawidzą moich szkarłatnych run a ja nienawidzę ich mrocznej muzyki Nie będę jedyną która będzie ustępować — Dlaczego? — pytam Darroca. Czy to stamtąd pochodzą runy w mojej dłoni? Co on wie na ich temat? Nie mogę go zapytać, bez zdradzenia mu ,że chociaż posiadam moc to nie wiem skąd ona pochodzi ani w jaki sposób jej używać. Podnoszę pięść i otwieram ją, dłonią do góry. Moje ręce spływają gęstą, czerwoną cieczą. Smukłe runy skręcają się w ich wnętrzu Tuż za mną, zawodzenie książąt staje się piekielnym wrzaskiem który wydaje się wpływać nawet na Darroca Nie mam pojęcia co zrobić z runami. Myślałam o książętach Unseelie, o tym ,że potrzebuje broni przeciwko nim, i pojawiły się w moim umyślę. Nie mam pojęcia jak przetransportowałam je z tego mrocznego, szklanego jeziora w którym istnieją. Nie wiem nic więcej o tych szkarłatnych symbolach niż wiedziałam o tamtych srebrnych — Gdzie się tego nauczyłaś, MacKayla? — domaga się Darroc Ledwie go słyszę przez hasał który powodują książęta — W jaki sposób chcesz się połączyć z książką? — odparowuje. Muszę podnieść głos prawie ,że do krzyku aby mnie usłyszał — Czy ty masz w ogóle pojęcie do czego są zdolne te runy? — żąda, czytam z ruchu jego warg. Już go nie słyszę Krzyk tuż za mną wznosi się do nieludzko wysokiego tonu, który przeszywa mi bębenki jak szpikulce do lodu — Oddaj mi włócznię, a je odrzucę — krzyczę Darroc przysuwa się bliżej próbując mnie usłyszeć — To niemożliwe! — eksploduje — Moi książęta nie będą nas chronić jeśli będziesz miała włócznię — jego spojrzenie prześlizguje się z dystansem po runach znajdujących się wciąż w moich rękach — Ani z obecnością tego! — Sądzę ,że sami możemy o siebie zadbać! — Co? — krzyczy — Nie potrzebujemy ich! — lodowe szpikulce w moich uszach wwiercają się teraz do mojej głowy. Jestem na skraju ogromnej migreny
— Ja potrzebuje. Nie jestem już wróżką. Moja armia podąża za mną tylko dlatego ,że książęta to robią! — Komu potrzebna armia? — jesteśmy oddaleni od siebie zaledwie o cale, krzycząc na siebie i mimo to słowa wciąż rozpływają się w hałasie Rozciera policzki. Nos zaczyna mu krwawić — Nam! Wróżki Seelie się gromadzą, MacKayla !One też polują na Sinsar Dubh. Zbyt dużo nie zmieniło się od kiedy byłaś tu po raz ostatni ! — Skąd wiesz? — jakoś nie widziałam żadnego kiosku z najświeższą prasą kiedy byłam w lustrach Łapię moją głowę i przyciąga do swojej — Jestem informowany na bieżąco! — warczy tuż przy moim uchu Krzyk staje się orkiestrą dźwięków nie do zniesienia których ludzkie ucho nigdy nie miało usłyszeć. Moja szyja jest mokra, zdaje sobie sprawę ,że uszy mi krwawią, jestem trochę zaskoczona, ponieważ już tak łatwo nie krwawię Od czasu kiedy jadłam Unseelie. — Musisz mi być posłuszna w tej kwestii, MacKayla! — krzyczy — Jeśli chcesz pozostać przy moim boku, pozbądź się ich! Czy chcesz między nami wojny? Myślałem ,że to sojuszu poszukujesz! — ociera krew z ust i rzuca ostre spojrzenie na książęta Na szczęście ku mojej radości, hałas ustaje. Lód przebijający moje bębenki znika Oddycham głęboko, połykając chciwie czyste, świeże powietrze, tak jakby mogło wypłukać moje komórki, oczyścić je z plam przerażającej, książęcej symfonii Jednakże moja ulga jest krótkotrwała. Tak nagle jak skończyła się piekielna muzyka, moje ramiona i ręce zaczęły zamarzać i mam wrażenie ,że kawałki lodu mogą rozpaść się na drobne okruchy jeśli się tylko poruszę. Nie muszę odwracać głowy aby wiedzieć ,że książęta teleportowali się na inne pozycję, jeden po mojej lewej drugi po prawej. Wyczuwam ich tam. Wiem ,że ich nieludzko piękne twarze są tylko cale od mojej. Jeśli odwrócę głowę, wejrzą w głąb mnie tymi przekuwającymi, hipnotyzującymi, antycznymi oczami, które potrafią spojrzeć poza miejsce w którym znajduje się ludzka dusza, potrafią dostrzec sam środek tego z czego się składa, i rozedrzeć to na strzępy kawałek po kawałku Niezależnie od tego jak bardzo gardzą moimi runami, wciąż są gotowi aby mnie zabrać Spoglądam na Darroca. Zastanawiałam się jaka będzie jego reakcja, jeśli spróbuje mu odebrać włócznię. Widzę w jego oczach spojrzenie którego jeszcze chwilę temu tam nie było. Jestem zarówno większym ciężarem i odpowiedzialnością niż sądził ale też większym kapitałem i cennym nabytkiem i to mu się podoba. Lubi siłę, mieć ją samemu jak również posiadać kobietę którą też ją ma Gardzę spacerowaniem z książętami Unseelie za moimi plecami. Ale jego komentarz o wróżkach Seelie gromadzących swoje armię, moja niewiedza dotycząca run które trzymam w rękach, i lodowe mroczne wróżki, otaczające mnie z obu stron są dość przekonującymi argumentami. Podnoszę głowę, odrzucam z oczu ciemne pukle i spoglądam na niego. Lubi kiedy używam jego imienia. Wydaję mi się ,że to sprawia ,iż czuje się jakby znowu był z Aliną. Alina była miękka i prawdziwie południowo kobieca aż do szpiku kości. My kobiety z południa wiemy nie jedno o mężczyznach. Wiemy aby używać często ich imienia ,żeby czuli się silni i potrzebni, tak aby myśleli ,że mają ostatnie słowo nawet wtedy kiedy go nie mają i zawsze ale to zawsze utrzymywać ich w przeświadczeniu ,że wygrali najlepszą nagrodę w jedynej konkurencji jaka kiedykolwiek będzie miała znaczenie i któregoś dnia powiemy im tak
— Jeśli będziemy walczyć, Darroc, obiecujesz ,że oddasz mi włócznie tak abym mogła użyć jej żeby pomóc nas bronić? Pozwolisz na to? Podobają mu się te słowa pomóc nas bronić i pozwalać, widzę to w jego oczach. Uśmiech wypływa na jego twarz. Dotyka mojego policzka i kiwa — Oczywiście MacKayla Spogląda na książęta i nie stoją oni już dłużej przy mnie Nie jestem pewna w jaki sposób pozbyć się run. Nie wiem czy mogę je tak po prostu 'zwrócić' ani jak to zrobić Kiedy rzucam je przez ramię w kierunku miejsca w którym stoją, wydają z siebie dźwięk jak roztrzaskujące się kryształy i teleportują się szybko ,żeby uniknąć spotkania z nimi. Słysze jak runy parują i syczą kiedy upadają na chodnik Śmieję się Darroc posyła mi spojrzenie — Jestem grzeczna — odpowiadam słodko — Nie możesz mi powiedzieć ,że się tego nie spodziewali Coraz lepiej idzie mi rozszyfrowywanie go. Uważa ,że jestem zabawna. Wcieram dłonie w moje skórzane spodnie, próbując pozbyć się krwawych śladów po runach. Próbuje też na koszulce, ale bez powodzenia. Przebarwienia z czerwieni nie schodzą Kiedy Darroc łapię mnie za rękę i prowadzi w dół alejki pomiędzy Książkami i Bibelotami Barronsa a jego garażem, w którym stoi kolekcja samochodów której kiedyś pożądałam, nie patrzę w żadną stronę. Trzymam wzrok wbity prosto przed siebie Straciłam Alinę, zawiodłam i nie uratowałam Christiana, zabiłam Barronsa, wchodzę w coraz bardziej intymne relację z kochankiem mojej siostry. Zraniłam Dani aby trzymać ją z daleka a teraz nawiązuje współpracę z armią Unseelie Skupiam się na nagrodzie, nie ma odwrotu
Dziesięć
Zaczął padać śnieg, pokrywając noc miękkim, białym szeptem. Przechodzimy po nim, ciemna plama Unseelie, tupiąc, czołgając się, ślizgając w kierunku dzielnicy Temple Bar Tuż za mną idą kasty które widziałam tylko raz ( tej nocy kiedy Darroc sprowadził je przez dolmen) Nie mam żadnej ochoty aby przyglądać im się bliżej niż zrobiłam to wtedy. Niektóre z Unseelie nie są aż takie złe z wyglądu. Nosorożcowi chłopcy są odrażający, ale nie sprawiając ,że czujesz się po prostu...brudno Inne wróżki...cóż już sam sposób w jaki się poruszają przyprawia moją skórę o dreszcze, sprawiają ,że czujesz się oślizgło gdy ich spojrzenie utrzymuje się na tobie Kiedy mijaliśmy lampę uliczną, zerknęłam na przyklejoną na niej ulotkę Dziennik Danni 97 dni AWC. Nagłówek głosił ,że zabiła Łowcę. Postawiłam się na miejscu Dani aby dowiedzieć się jaka jest data. Zajęło mi to minutę ale udało się, rozszyfrowałam skrót AWC po tym jak upadły ściany. Dokonałam szybkich obliczeń. Ostatnim dniem kiedy byłam w Dublinie był 12 styczeń
97 dni od nocy Halloween ( Nocy podczas której runęły ściany) czyli jest 5 luty Co oznaczało ,że nie było mnie tu co najmniej 24 dni, prawdopodobnie dłużej. Ulotka była zniszczona i wyblakła. Trochę więcej śniegu i nigdy bym jej nie zobaczyła Jakkolwiek długo mnie nie było, Dublin nie wiele się zmienił Wiele zniszczonych i powyrywanych z betonu ulicznych lamp, zostało naprawionych, i świeciło się chociaż cała sieć energetyczna nadal nie działała. Tu i tam słychać było szum
generatorów, prezenty od życia dla zabarykadowanych w budynkach lub zaszywających się pod ziemią Minęliśmy czerwoną fasadę dzielnicy Temple Bar, jednej z dzielnic barowych. Zerknęłam na nią. Nie mogłam się powstrzymać. Kochałam to miejsce, zanim upadły ściany Teraz jest to ciemna skorupa, z porozbijanymi witrynami i oknami, porozwalanymi krzesłami i stołami i łuskami, ludzkich szczątków. Z tego jak są ułożone w stosy wiem ,że klienci tłoczyli się w środku, przytuleni do siebie kiedy nadszedł koniec Pamiętałam w jaki sposób dzielnica Temple Bar wyglądała po raz pierwszy kiedy ją zobaczyłam, jasno oświetlona, wypleniona ludźmi i muzyką wypadającą z za otwartych drzwi, do tego brukowane uliczki i zaułki tuż za nią. Facetów posyłających mi pełne uznania gwizdy. Zapominałam wtedy na błogosławioną sekundę czy dwie o moim żalu po śmierci Aliny. Po czym nienawidziłam siebie za tą krótką chwilę zapominania Prawie słyszę śmiech i pieśni śpiewane przez irlandzkie głosy. Teraz wszyscy oni są martwi tak samo jak Alina i Barrons Pamiętam jak spędziłam cały tydzień przed nocą Halloween chodząc ulicami Dublina przez godziny, od świtu do nocy, czując się bezradna i bezwartościowa pomimo wszystkich moich umiejętności sidhe-seer. Nie byłam pewna czy ktokolwiek z nas przeżyje Halloween, więc starałam się użyć sobie życia w tych ostatnich dniach ile tylko mogłam Rozmawiałam z ulicznymi sprzedawcami i grałam w karty z bez zębnymi staruszkami którzy mówili wersją angielskiego tak mocno zniekształconą przez akcent i bezzębne dziąsła ,że rozumiałam tylko kilka słów, ale to nie miało znaczenia. Byli zachwyceni uwagą jaka poświęca im ładna dziewczyna a ja byłam głodna ojcowskiego komfortu Odwiedzałam sławne turystyczne miejsca. Jadałam w spelunkach i popijałam tam kolejki whiskey z każdym kto tylko chciał się ze mną napić Zakochałam się w mieście którego nie mogłam chronić Po tym jak Unseelie uciekli ze swojego więzienia i bestialsko zniszczyli tą dzielnice byłam zdeterminowana aby zobaczyć jak zostaje odbudowana Teraz pragnęłam tylko ją zastąpić — Wyczuwasz ją, MacKayla? — pyta Darroc Swój zmysł sidhe-seer trzymam tak szczelnie zamknięty jak to tylko możliwe. Jestem zmęczona i nie mam ochoty szukać Sinsar Dubh. Przynajmniej do póki nie będę wszystkiego wiedziała Otwieram mój zmysł, ostrożnie i podkręcam na dwójkę w skali od jeden do dziesięciu. Mój zmysł sidhe-seer wyczuwa esencję niezliczonej ilości wróżek oraz przedmiotów pochodzących z ich świata, ale żaden z nich nie jest Sinsar Dubh — Nie — Wyczuwasz wiele wózek? — W mieście aż roi się od nich — Dwór światła czy mroku? — To nie działa w ten sposób. Wyczuwam tylko wróżkę, a nie to z jakiego jest dworu czy kasty — Ile? Podkręcam moc do jakiś trzech i pół. Część takiej ilości wróżek w pobliżu kiedyś sprawiało ,że musiałam zginać się w pół, próbując się nie porzygać. Teraz czułam się jakbym była przez nie podładowywana. Bardziej żywa niż chciałam się czuć — Otaczają nas z wszystkich stron, dwójkami i trójkami. Są nad nami, na dachach i na niebie. Nie wyczuwam ,żeby jakoś specjalnie nas obserwowały, nie bardziej niż wszystko inne — czy one też polują na moją książkę? Zabije je wszystkie. Ona jest moja
— Setki? — naciska — Tysiące — poprawiam — Zorganizowane? — Jest jedna grupa na wschód od nas która jest znacznie większa jeśli o to pytasz — Więc idziemy na wschód — mówi. Odwraca się do książąt i warczy komendę. Znikają Wypowiadam na głos swoje podejrzenia — Tak naprawdę wcale nie zniknęli, prawda? Nigdy nie znikają kiedy ich odsyłasz? — Pozostają blisko, obserwując podczas gdy sami są niewidoczni. Teleportację dalej z większą ilością mojej armii — A kiedy już znajdziemy tą grupę wróżek? — naciskam — Jeśli to Unseelie, to należą do mnie — A jeśli Seelie? — To pozbędziemy się ich z Dublina Dobrze. Czym mniej wróżek na mojej drodze tym lepiej Mało kto widział Seelie, z wyjątkiem tych kilku rzadkich śmiertelników którzy przetrzymywani byli na dworze wróżek, i oczywiście Barronsa, który kiedyś spędził tam całkiem sporo czasu, sypiając z księżniczką którą potem zabił i wkurzył V'lane'a już na wieczność Widziałam tysiące Unseelie, ale aż do teraz nawet jako wyjątkowy sidhe-seer tylko jedną wróżki Seelie Zaczynam się zastanawiać dlaczego W tych ciemnych nocnych godzinach, zastanawiam się czy może był jedynym który pozostał, czy coś ukrywał i być może wcale nie był Seelie, pomimo dowodów popierających jego twierdzenia Widząc go jednak tak jak teraz wszystkie moje wątpliwości wyparowują Oto Seelie. W końcu wychylili się ponad ich własne tyłki i zaczęli zwracać uwagę na bałagan który uczynili z mojego świata. Zgaduje ,że chyba nie mogli sobie zawracać wcześniej głowy Pomimo tego jak bardzo jestem wypełniona nienawiścią do wszystkich wróżek, nie mogę zaprzeczyć ,że V'lane wygląda jak anioł zemsty, który z lądował z nieba aby ustawić mój świat z powrotem na osi i uprzątnąć cały ten bałagan. Promieniujący, złoty, hipnotyzujący, prowadzący armię aniołów Wysoki, wdzięcznie umięśniony, stoją z nim ramię w ramię, wypełniają ulicę. Oszałamiający, z jedwabistą skórą, posypaną złotem, są tak przerażająco wspaniali ,że ciężko mi na nich patrzeć, a jestem niewrażliwa na ich seksualną stronę, uleczona ze stanu Pri-ya, uzależnionej od seksu z wróżką. Są nieziemscy, boscy Tuzin z kasty V'lane'a, męskich i żeński wróżek. Posiadają przerażający erotyzm który jest śmiertelny dla ludzi. Jeśli jedna z nich wpadłaby naukowcom w ręce nie byłabym zaskoczona gdybym dowiedziała się ,że ich skóra wytwarza feromony których pragniemy Wieczysta obietnica unosi się w uśmiechu na tych nieprawdopodobnych ustach, pod tymi antycznymi, opalizującymi, obcymi oczami Pomijając wszystko co wycierpiałam z ich rąk, chce pobiec do przodu i paść przed nimi na kolana. Chce przesuwać dłońmi po ich pozbawionej skaz skórze, odkryć czy smakują tak samo niesamowicie jak pachną. Chcę pogrążyć się w uścisku wróżki, oddać swoje wspomnienia, umysł, wolę i udać się na dwór wróżek gdzie pozostanę wiecznie młoda, otoczona przez iluzję Kastę V'lane'a (która zakładam po tym jak inne wróżki ją ochraniają ,jest tu
najwyższa ) otaczają bajkowe rzeczy. Są tu delikatne wróżki w kolorach tęczy które ciskają się jak kolibry na ażurowych skrzydełkach, srebrzyste nimfy tańczące na filigranowych stopach i inne których nawet nie widzę, z wyjątkiem oślepiającego blasku światła, które zostawiają za sobą jak się poruszają. Są tak lśniące i ogniste ,że mogą być tylko przyziemnymi gwiazdami Wykpiwam delikatność tej jego armii. Jest eteryczna, zrodzona do uwodzenia i bycia obsługiwaną Moja jest ziemska, solidna. Zrodzona aby pożerać, zabijać i rządzić Idziemy w swoją stronę, w dół usłanej śniegiem ulicy W miejscu w którym stopy wróżek Seelie dotykają ziemi, śnieg topnieje z sykiem. Para wrasta i kwiaty przepychają się przez powstałe pęknięcia, kwitnąc wspaniale, przesycając powietrze zapachem jaśminu i drzewa sandałowego. Seelie stojące na końcu ulicy są skopane w złotym świetle Podczas gdy moja armia, ma kopyta i pokryte łuskami brzuchy a przechodząc po kamieniach, pozostawia skorupę czarnego lodu. Ogarnia nas noc, przecinając cienie, wysączamy się z ciemności i przemy do przodu Tylko raz do tej pory wróżki Seelie i Unseelie spotkały się w taki sposób i tego dnia zginęła królowa Seelie. To co ma teraz miejsce jest swego rodzaju legendą, nigdy nie widzianą przez żadnego człowieka, no chyba ,że w naszych snach Zdeformowane potwory i ohydne demony gapią się złowrogo, wypełnioną nienawiścią oczami, na ich doskonałe złote odpowiedniki Anioły spoglądają z odrazą i pogardą na obrzydliwości które nigdy nie powinny się narodzić, które kalają perfekcyjność rasy wróżek, po prostu przyćmiewają ich całą egzystencję Zastanawiam się co myśli sobie Darroc przyprowadzając ich tutaj ot tak Zatrzymujemy się kilka kroków od siebie Lód i gorączka uderzają w tym samym czasie w ulicę Mój oddech zamraża powietrze, po czym zamienia się w parę i robi się niewidzialny. Wiry tworzą się na chodniku pomiędzy nami, gdzie gromadzą niestrawione przez cienie ludzkie szczątki, i zaczynają tworzyć małe tornado Zdaje sobie sprawo ,że ten kto puścił informację o tym ,że wróżki nie czują pieprzył czyste bzdury. Czują całą gamę ludzkich emocji. Tylko radzą sobie z nimi zupełnie inaczej, z cierpliwością zrodzoną z wiecznego życia. Szkolone w dworskich manierach, nie maskują obojętności ponieważ mają całą wieczność aby grać w tą swoją grę Kiedy przyglądamy się sobie przez gwałtownie wzrastające tornado, przypominam sobie jak V'lane powiedział mi ,że zniszczyli walką swój własny świat. Pękł z jednego końca na drugi Czy to dlatego? Czy zaburzenia pogodowe generowane przy zderzeniu tych dwóch potężnych dworów, pogłębiają się kiedy walczą miedzy sobą i rozszarpują w końcu ich świat? Nie ,żeby miała coś przeciwko, skoro i tak mam zamiar odtworzyć świat przy pomocy książki ale potrzebuje książki zanim ten świat zostanie zniszczony! Co z grubsza oznacza ,że to ich sztormowe pozerstwo musi się zakończyć — Dość tego melodramatu, V'lane — mówię zimno Jego oczy są obce. Posyła mi takie samo spojrzenie jakie posyła też w kierunku potworów za moimi plecami. Jestem trochę za bardzo zirytowana ,żeby zdać sobie sprawę iż nie patrzy na Darroca. Jego spojrzenie przesuwa się po nim tak jakby go tam wcale nie było. W końcu jest on upadłą wróżką, zdrajcą rasy, odpowiedzialnym za zburzenie ścian. Ja jestem tylko sidhe-seer próbującą przeżyć Obsypany złotem grecki bóg, staje po prawej stronię V'lane'a warcząc — To...coś....
jest człowiekiem którego mówiłeś ,że musimy chronić? Przystaje z tymi paskudztwami! Bogini o złoconej skórze po lewej, ryczy — Zniszczyć ją natychmiast! Setki Seelie, idące, tańczące i lecące, nawołujące, pragnące mojej śmierci Bez odwracania spojrzenia, warczę do Darroca — Naprawdę przydałaby mi się teraz moja włócznia — zakładam ,że wciąż ją ma, że V'lane w jakiś magiczny sposób nie zabrał mu jej, tak samo jak on zabrał ją mi Kiedy jedna z maleńkich, skrzydlatych wróżek, proponuje metodę mojej egzekucji, każdą wolniejszą i bardziej bolesną niż poprzednia, bóg i bogini otaczają V'lane'a — Ona jest człowiekiem i wybrała mroczną stronę! Spójrz na nią! Nosi ich barwy! — Mówiłeś ,że nas wielbi! — I ,że będzie nam posłuszna we wszystkim! — Dotykali jej! Czuje to na jej skórze! — bóg wygląda na wzburzonego i podnieconego. Opalowe oczy błyszczą złotym blaskiem — Używali jej! — warczy bogini — Jest skażona! Nie będę tolerować jej na dworze! — Cisza! — gromi V'lane — Ja dowodzę Prawdziwą Rasą w imieniu naszej królowej. Ja przemawiam za Aoibheal! — To nie do zaakceptowania! — Oburzające! — Niemożliwe do wytrzymania V'lane! — Zrobisz jak mówię, Dree'lia! Ja zdecyduje o jej przeznaczeniu! I tylko ja je zrealizuje! Mamrocze do Darroca — Musisz podjąć decyzję, i to szybko — Zawsze przesadzają — mamrocze Darroc — To jedna z wielu rzeczy którą pogardzam na dworze. Sesja w Wysokim Konsylium królowej mogła tak trwać przez kilka ludzkich lat. Daj im czas. V'lane urządzi im piekło Jeden z maleńkich skrzydlatych Seelie łamię formacje i pruję prosto w kierunku mojej głowy. Pochylam się ale śmiga wokół mnie Słyszę swój własny śmiech Kolejna dwójka łamie szyk i zaczyna zakreślać ciasne kręgi wokół mojej głowy Kiedy przelatują obok mnie, mój śmiech osiąga histeryczną nutę. Nie ma niczego zabawnego w tym co się dzieję, wciąż jednak, zanoszę się dalej i parskam, nie mogę nic na to poradzić. Nigdy w całym swoim życiu nie byłam tak rozbawiona. Trzymam się pod boki i pochylam do przodu, dławiąc się, plącząc z przymusowej wesołości kiedy zbliżają się do mnie coraz bliżej. Jestem przerażona dźwiękami które wydobywają się z moich ust, przerażona ich niekontrolowaną naturą. Nienawidzę wróżek i tego jak zawsze pozbawiają mnie mojej woli — Przestań się śmiać — warczy Darroc Wesołość trzymająca mnie na skraju histerii boli. Udaje mi się podnieść głowę z nad kolan tylko na tyle aby posłać mu paskudne spojrzenie. Chciałabym przestać się śmiać ale nie mogę. Chcę mu powiedzieć aby sprawił ,że ten cholerny stan przeminie tylko ,że nie mogę oddychać. Nie mogę nawet zamknąć ust na tyle długo aby zazgrzytać zębami wypowiadając choć jedną spółgłoskę. Czymkolwiek są te śliczne, malutkie, potwory Seelie ich specjalnością jest zabijanie śmiechem. Co za diabelska śmierć. Po zaledwie kilku minutach, bolą mnie wnętrzności, boki i jestem tak pozbawiona oddechu ,że kręci mi się w głowię. Zastanawiam się ile czasu zajmuje taka śmierć Godziny? Dni? Czwarta maleńka wróżka przyłącza się do gry, i przygotowuję sie do tego aby zanurkować w głąb siebie, szukając broni w mojej mrocznej, wypełnionej jeziorem jaskini,
kiedy nagle długaśny, ociekający jadem język wystrzeliwuje tuż z za mojego ucha i wyłapuję skrzydlaty przysmak Seelie prosto z powietrza Słyszę odgłosy przeżuwania tuż za mną Chichoczę bezradnie — V'lane! — złota bogini wrzeszczy — Ta rzecz, ta okropna rzecz, zjadła M’ree! Słyszę kolejne chapnięcie, po którym następują kolejne dźwięki przeżuwania i druga znika. Rechocze szaleńczo Pozostałe dwa zagrożenia, potrząsają maleńkimi piąsteczkami i krzyczą w języku którego nie rozumiem. Nawet wściekłość brzmi w nim jak najpiękniejsza aria Mój śmiech zanika powoli Po chwili jestem w stanie się zrelaksować i przestaje wydawać z siebie te szalone rozbawione dźwięki. Salwy zamieniają się w jęki a potem w milczenie. Puszczam obie strony swoich boków i oddycham kojącym powietrzem Wstaje, nagle wściekła i ta emocja jest w całości tylko moja. Mam dość bycia taką podatną na zranienie. Gdybym miała włócznie, te wstrętne małe zabijające śmiechem wróżki nigdy nie odważyłyby się do mnie zbliżyć. Nadziałabym je na włócznie w powietrzu i zrobiła z nich wróżkowe szaszłyki — Przyjaciele — syczę na Darroca — Ufają sobie na wzajem Ale on mi nie ufa, widzę to na jego twarzy — Powiedziałeś ,że mi ją oddasz, tak abym mogła nas bronić Uśmiecha się nieznacznie i wiem ,że pamięta jak zginął Mallucé, powoli, makabrycznie, gnijąc od środka i na zewnątrz. Włócznia zabija wszystko co pochodzi ze świata wróżek a Darroc zjadał takie ilości Unseelie, że jest praktycznie jak jedna z nich. Jedno maleńkie ukłucie końcówką mojej włóczni będzie dla niego wyrokiem śmierci — Jak na razie nie zostaliśmy zaatakowani — Z kim rozmawiasz człowieku — żąda odpowiedzi bogini Spoglądam na Darroca, który wzrusza ramionami — Mówiłem ci ,że pierwszy Seelie który mnie zobaczy będzie próbował mnie zabić. Dlatego mnie nie widzą. Moi książęta trzymają mnie w ukryciu przed ich wzrokiem Teraz rozumiem dlaczego spojrzenie V'lane'a prześlizgiwało się po nim jakby go tam nie było. Bo go nie było — Więc wygląda na to ,że stoję tu sama? Oni sądzą ,że to ja dowodzę twoją armią! — Nigdy się nie obawiaj sidhe-seer — mówi chłodno V'lane — Czuję zapach tej obrzydliwości która była kiedyś wróżką a teraz uprawia kanibalizm na naszej rasie. Wiem kto dowodzi tą armią. Co do ciebie będącą jego przyjaciółką, tą która tak nie mądrze prowadza się z tym który nie ma przyjaciół. Zawsze interesował go tylko jego własny cel Podnoszę głowę — Czy ty jesteś moim przyjacielem, V'lane? — Byłbym. Oferowałem ci moją ochronę wielokrotnie Bogini sapie — Zaoferowałeś naszą ochronę a ona odmówiła? Wybrała te...te rzeczy zamiast nas? — Cisza Dree’lia! — Wróżki Tuatha Dé Danann nigdy nie oferują niczego dwukrotnie! — wścieka się — Powiedziałem cisza! — warczy V'lane — Najwyraźniej nie jesteś — Zapowietrzam się Dree’lia nie ma już ust. Tylko gładką skórę w miejscu w którym kiedyś były jej usta. Delikatne nozdrza drgają pod tymi, antycznymi, przepełnionym nienawiścią oczami Złoty bóg przesuwa się i ją obejmuje. Opiera głowę w zagłębieniu jego szyi i wczepia się w niego
— To było niepotrzebne — mówi do V'lane'a Uderza mnie absurdalność tej sytuacji. Stoję oto tutaj, pomiędzy przeciwnymi połowami najbardziej potężnej rasy jaką tylko można sobie wyobrazić. Są ze sobą w stanie wojny. Pogardzają sobą i ubiegają się o tą samą nagrodę A Seelie (które rozkoszowały się absolutną wolnością i mocą przez całą swoją egzystencję) sprzeczają się między sobą o błahostki podczas gdy Unseelie (które były uwięzione, głodzone i torturowane przez setki tysięcy lat) cierpliwie trzymają swoją formację i czekają na rozkazy Darroca I nie mogę się powstrzymać ale widzę samą siebie w nich. Seelie są tym czym byłam zanim zginęła moja siostra. Różową, śliczną, frywolną Mac. Unseelie są tym czym się stałam, wykutą przez stratę i rozpacz. Czarną Mac Unseelie są silniejsze, mniej podatne na złamanie. Ciesze się ,że jestem taka jak oni — Pomówię z sidhe-seer na osobności — mówi V'lane — Nie zrobi tego — ryczy przy moim boku Darroc V'lane wyciąga dłoń kiedy się nie ruszam — Chodź musimy porozmawiać prywatnie — Dlaczego? — Jakiego subtelnego niuansu słowa prywatnie nie rozumiesz? — Prawdopodobnie tego samego subtelnego niuansu słowa nie którego ty nigdy nie rozumiałeś. Nie mam zamiaru nigdzie się z tobą teleportować Bóg po jego prawej sapię na mój brak szacunku względem swojego księcia ale dostrzegam niewielki kształt uśmiechu błąkający się w kącikach ust V'lane'a — Przystawanie z Barronsem zmieniło cię. Sądzę ,że by to zaaprobował To imię jest trucizną w moich żyłach, od której umieram powolną śmiercią w każdej minucie którą muszę spędzać w tym świecie bez niego. Już nigdy nie będę odbiorcą jednego z tych spojrzeń. Nigdy nie zobaczę tego niecnego, kpiącego uśmiechu. Nigdy nie odbędę jednej z tych pozbawionych słów konwersacji w których mówimy o wiele więcej naszymi oczami niż żadne z nas byłoby skłonne kiedykolwiek powiedzieć ustami. Jericho, Jericho, Jericho. Ile razy tak naprawdę nazwałam go jego imieniem? Trzy? — Barrons jest martwy — mówię chłodno Poprze szeregi Seelie przetacza się poruszenie i szmer niedowierzania Oczy V'lane'a zwężają się — Nie jest — Jest — mówię gładko. I to ja jestem tą królową suk z piekła rodem która sprawi ,że oni wszyscy mi za to zapłacą. Ta myśl wywołuje we nie uśmiech Przeszukuje moje oczy przez długą chwilę, zatrzymując się na zakrzywianych w uśmiechu ustach — Nie wierzę ci — mówi gładko — Darroc spalił jego ciało i rozrzucił prochy. Jest martwy — Jak został zabity? — żąda odpowiedzi — Przy pomocy włóczni Miękkie szepty przetaczają się ponownie i V'lane ryczy — Muszę to potwierdzić. Darroc, pokaż się! Po obu moich stronach robi się lodowato zimno. Stoję w otoczeniu książąt Unseelie V'lane sztywniej. Cała armia Seelie milknie. I wydaje mi się ,że Darroc mógł właśnie rozpocząć wojnę. Ile setek tysięcy lat temu królewskie dwory Seelie i Unseelie spoglądały sobie w twarz? Nienawidzę patrzeć na książęta Unseelie. Są hipnotyzujący, uwodzą, niszczą. Ale tu ma miejsce coś czego nigdy żaden człowiek nie widział. Moja ciekawość jest chorobliwa i głęboka Ustawiam się w lepszym miejscu aby mieć dobry widok na nich wszystkich
Książęta Unseelie stoją obok mnie, oszałamiający, nadzy. Z całej czwórki (którzy są tak trafnie przyrównywani do czterech jeźdźców apokalipsy) zastanawiam się którzy pozostali. Zaraza, głód, wojna? Mam nadzieję ,że nie stoję obok śmierci Chcę iść ze śmiercią, sprowadzić ją na tą nieśmiertelną, arogancką rasę Mroczne, potężne ciało, zdolne do rozdzierającej duszę przyjemności, jest wyśmienite. Badam każdy jego cal z makabryczną fascynacją. Nawet nienawidząc książąt tak mocno jak ich nienawidzę,...podniecają. Wywołują dreszcz emocji. Co sprawia ,że nienawidzę ich nawet jeszcze bardziej. To wywraca mnie na drugą stronę. Pamiętam kalejdoskopiczne tatuaże poruszające się pod ich skórą. Twarze posiadające dzikie piękno które powoduje obsesję a nawet przeraża Usta są wyrysowane czernią, obnażając ostre, śnieżnobiałe żeby. A oczy...o boże te oczy! Zmuszam spojrzenie do skierowania się na V'lane'a. Po czym rozciągam spojrzenie aby spojrzeć na nich obu, ostrożnie tak aby unikać oczu księcia Unseelie Teza i antyteza. Materia i antymateria Stoją jak statuy, żadna się nie porusza ani nie wydaję się oddychać. Przyglądają się sobie, oceniając, mierząc Książęta trawiący noc. Książę chwalebnego świtu Powietrze pomiędzy nimi jest tak naładowane ,że mogłabym rozświetlić cały Dublin, gdybym tylko wiedziała jak Czarny lód wystrzeliwuje do przodu spod stóp książąt Unseelie, pokrywając brukowany chodnik. Spotyka się w połowie drogi z pokładem wspaniałych ,kolorowych kwiatów Ziemia drży pod moimi stopami. Słychać odgłos gromkiego pęknięcia i nagle brukowana nawierzchnia rozstępuje się pomiędzy nimi, odsłaniając wąską czarną szczelinę — Co robisz Darroc? — żądam — Powiedz mu — zarządza Darroc, i książę otwiera usta aby przemówić Zaciskam dłońmi uszy aby pozbyć się tego piekielnego dźwięku V'lane używa języka do komunikacji ze mną. Wszystkie wróżki Seelie używał w mojej obecności mojego języka. Teraz zdaje sobie sprawę ,że było to wielkie ustępstwo Książęta Unseelie nie czynią żadnych ustępstw. Ich język jest ciemną melodią nie przeznaczoną dla ludzkiego ucha. Kiedyś już zostałam zmuszona aby słuchać tego bezradnie i doprowadziło mnie to do szaleństwa Kiedy książęta Unseelie przestają mówić, V'lane przygląda mi się z wyrazem lekkiego zaskoczenia Ostrożnie, usuwam ręce z uszu ale trzymam je w pobliżu na wypadek gdyby zdecydowali się ponownie przemówić — Twierdzi ,że zabiłaś Barronsa sidhe-seer. Dlaczego? Nie uszło mojej uwadze ,że V’lane nie używał mojego imienia. Podejrzewałam ,że gdyby tak zrobił, jego poplecznicy uznaliby go za słabego — Kogo to obchodzi? Jest martwy. Zginął. Zszedł z drogi nam obojgu. Przecież nie jest tak ,że tego nie chciałeś Zastanawiam się czy naprawdę spalili jego ciało. Nigdy o to nie zapytam — I to włócznia go zabiła? Kiwam. Nie mam pojęcia ale najprościej się z tym zgodzić. Czym mniej czasu spędzę na rozmyślaniu o Barronsie tym lepiej. Spogląda ode mnie do książąt stojących po obu moich stronach — I po tym jak zabiłaś Barronsa zdecydowałaś ,że twój wróg jest twoim przyjacielem? — Dziewczyna potrzebuje przyjaciół — jestem znudzona, zmęczona tym
pozowaniem. Muszę się przespać. Muszę zostać sama — Posłuchaj V'lane, wróżki Seelie są nieśmiertelne i Unseelie też są nieśmiertelne. Co zamierzacie robić? Tracić czas bijąc się wzajemnie przez całą noc? Z tego co mi wiadomo jest tu tylko jedna broń zdolna zabić wróżkę i ja ją mam — Nie masz — Ma — poprawia Darroc Tak po prostu moja włócznia znowu jest ciężka w kaburze. Posyłam ostre spojrzenie w jego stronę — Najwyższy czas — chyba w końcu poczuł ,że poziom zagrożenia wzrósł wystarczająco. A może też jest znudzony Wślizguję rękę do wnętrza kurtki, zamykam dłoń na rękojeści. Kocham moją włócznię. Zamierzam zatrzymać ją w tym nowym świecie który wykreuję, mimo to ,że będzie to świat bez wróżek — Nie zrobisz tego — mówi V'lane — Myślałam ,że nie możesz go zobaczyć ani usłyszeć — Czuje jego smród Moja włócznia znika Znowu jest na miejscu Znowu znika Spoglądam od V'lane'a do Darroca. V'lane spogląda w generalnym kierunku gdzie znajduje się Darroc. Darroc gapi się twardo na książęta Unseelie. Odbywają między sobą cichą bitwę, o mnie o moją broń i doprowadza mnie do furii ten brak kontroli. W jednej chwili, V'lane przejmuje moją włócznię w następnej, Darroc ją oddaje, Mam ją między palcami, po czym znika, po czym znowu wraca Potrząsam głową. To może tak trwać całą noc. Mogą sobie tu grać w swoją głupiutką gierkę ale ja mam ważniejsze rzeczy do zrobienia, jak na przykład, wyspać się porządnie, ponieważ jestem już niebezpiecznie wyczerpana Już nie czuję się odrętwiała. Jestem krucha a to co kruche może pęknąć Zamierzam odwrócić się i odejść z dala od tego wszystkiego, kiedy dźwięk strzałów z automatycznej broni, przeszywa noc Seelie syczą, i wszystkie te zdolne się teleportować znikają ( włączając w to V'lane'a) pozostawiając około jedną trzecią z nich nadal stojących na ulicy. Odwracają się do atakujących, warcząc. Kiedy kule w nie uderzają, niektóre z niższej kasty chwieją się i upadają. Inne obracają się w naszą stronę i rzucają pomiędzy Unseelie ratując się ucieczką Słyszę głos inspektora Jayne i jego ludzi krzyczących do siebie. Dostrzegam błysk karabinu znajdującego się na dachu przecznicę dalej i już wiem ,że snajper się przemieszcza Dobrze. Mam nadzieję ,że uda im się zdjąć dzisiaj setki wróżek, uwięzić je przy pomocy żelaza. Mam nadzieję ,że Dani zabije te które uda im się złapać Ale ja sama nie mam zamiaru umierać od przyjacielskich strzałów w tej popieprzonej rzeczywistości. Mam cały nowy świat który czeka na mnie w przyszłości Odwracam się do książąt Unseelie aby wydać im rozkaz ,żeby mnie stąd teleportowali. Moi wrogowie, moje zbawienie Darroc warczy ostro komendę Dłonie książąt są na mnie i przenoszą mnie zanim jestem w stanie powiedzieć chociaż słowo
Czas jest jedynym prawdziwym bogiem, a ja jestem wieczna dlatego to ja jestem bogiem Twoja logika jest błędna. Czas nie jest wieczny. Jest zawsze.
Przeszły, Teraźniejszy i Przyszły Był taki czas w przeszłości kiedy nawet nie istniałaś, dlatego nie jesteś bogiem Kreuje. Niszczę. Z fantazją zepsutego dziecka Nie udało ci się odgadnąć boskiego wzorca Nawet to co nazywasz chaosem ma swój wzór i cel — rozmowa z Sinsar Dubh
Jedenaście
Stoję na balkonie wpatrując się w ciemność. Śnieg wiruje wokół mojej twarzy, ląduje na włosach. Łapię kilka płatków w dłonie. Dorastając na głębokim południu nie miałam zbyt wielu okazji aby oglądać śnieg ale to co widziałam w niczym nie przypominało tego teraz Te płatki miały kompleksową, krystaliczną strukturę, a niektóre lekko kolorowy odcień na krawędziach. Zielony, złoty, brudny jak proch. Nie traciły struktury na cieple mojej skóry. Albo są twardsze niż przeciętne płatki albo ja jestem zimniejsza niż przeciętny człowiek. Kiedy zamykam dłonie aby je stopić jeden z nich przecina moją rękę swoją ostrą krawędzią Cudownie. Ostry jak brzytwa śnieg. Więcej zmian spowodowanych przez wróżki w moim świecie. Czas na kolejną Czas Zastanawiam się nad tym. Od kiedy przyjechałam do Dublina na początku sierpnia, czas był przedziwną rzeczą. Muszę tylko zerknąć na kalendarz aby potwierdzić to co wiedzą komórki mojego mózgu, minęło sześć miesięcy Ale z tych sześciu miesięcy, straciłam cały miesiąc września na rzecz jednego popołudnia w krainie wróżek. Listopad, Grudzień i część Stycznia były stronami kalendarza które zostały wyrwane z mojego życia podczas gdy żyłam w bezmyślnym, szalonym, seksualnym zapomnieniu. A teraz część stycznia i luty przeleciały w kilka dni, gdy byłam w lustrach W sumie w czasie ostatnich kilku miesięcy, cztery z nich świsnęły w przestrzeni, ze mną praktycznie nie świadomą upływającego czasu, z tego czy też innego powodu Mój mózg wie ,że od śmierci Aliny minęło sześć miesięcy Moje ciało nie wierzy w ani jedno słowo Czuje się jakbym dowiedziała się ,że moja siostra została zamordowana, dwa miesiące temu. Mam wrażenie ,że wpadłam w pułapkę podczas nocy Halloween zaledwie dziesięć dni temu. Czuję jakby moi rodzice zostali porwani cztery dni temu a Barronsa dźgnęłam i obserwowałam jak umiera trzydzieści sześć godzin temu Moje ciało nie może nadążyć za moim mózgiem. Wszystkie moje emocję są surowe, ostre ponieważ wszystko odczuwam tak jakby miało miejsce tak niedawno Odsuwam mokre włosy z twarzy i oddycham głęboko zimnym nocnym powietrzem. Jestem w apartamencie w jednej z wielu twierdz Darroca rozsianych po całym Dublinie. To apartament typu penthouse, wysoko ponad miastem, umeblowany w tym samym bogatym stylu jak dom na1247 LaRuhe. Darroc zdecydowanie lubi swoje luksusy. Jak ktoś inny kogo znam Znałam Będę znowu znała. Poprawiam
Darroc powiedział mi ,że ma kilkanaście takich bezpiecznych domów i nigdy nie pozostaje w żadnym dłużej niż jedną noc. W jaki sposób kiedykolwiek uda mi się je wszystkie odnaleźć i przeszukać w poszukiwaniu jakiś wskazówek? Przeraża mnie myśl o pozostaniu z nim tak długo aby zabierał mnie do każdego, co noc innego Zaciskam dłonie w pięści. Mogę sobie z tym poradzić. Wiem ,że mogę. Mój świt od tego zależy Rozkładam dłonie i rozcieram sobie boki. Nawet godziny po tym jak dotykali mnie książęta Unseelie, skóra jest wciąż chłodna w miejscach z kształtem odciśniętych dłoni. Odwracam się od zimnej, śnieżnej nocy, zamykam francuskie drzwi i rozpraszam moje pozostałe runy na progu, gdzie pulsują jak mokre purpurowe serca na podłodze Moje mroczne jezioro obiecuję ,że będę spała bezpiecznie jeśli tylko obwaruje nimi ściany i zabezpieczę próg i parapety Odwracam się i gapię na łóżko, w tym samym oszołomieniu w jakim funkcjonowałam przez ostatnie kilka godzin. Doczłapuje się do łazienki gdzie ochlapuję twarz zimną wodą. W oczach mam piasek, są całe opuchnięte. Spoglądam w lustro. Kobieta która na mnie patrzy, przeraża mnie. Darroc chciał 'porozmawiać' kiedy przybyliśmy. Ale wiedziałam tak naprawdę o co mu chodzi. Sprawdzał mnie. Pokazywał zdjęcia Aliny. Kazał siedzieć i patrzeć na nie razem z nim, i słuchać tych historyjek które opowiadał do czasu aż sądził ,że nie wytrzymam i oszaleje Zamykam oczy ale twarz mojej siostry, płonie pod moimi powiekami. A obok niej stoją moi rodzice. Mówiłam ,że nie dbam o to co się z nimi stanie w tej rzeczywistości, ponieważ stworzę sobie nową ale prawdą jest ,że dbam o to w każdej rzeczywistości. Po prostu staram się to zablokować Nie pytam Darroca co stało się z moimi rodzicami po tym jak znalazłam się Korytarzu Wszystkich Dni, a on nie oferuje informacji Jeśli powie mi ,że oni też nie żyją to nie wiem co zrobię Podejrzewam ,że to kolejna z jego gróźb, będę ponad to Moja dziewczynka zachęca w głowie mój tata Głowa do góry, możesz to zrobić, wierzę w ciebie skarbie! Mówi i uśmiech się. Chociaż nie chciał abym kontynuowała cheerleading, wciąż woził mnie na próby, a kiedy zdobyłam pierwsze szlify poprosił swojego klienta pracującego w cukierni aby upiekł mi specjalny tort w kształcie pary liliowo różowych pomponów Zginam się jakby ktoś kopnął mnie w żołądek, moje usta są szeroko otwarte z wypluwającym się z nich krzykiem rozpaczy, który nie wydaje żadnego dźwięku ponieważ wdycham go bardzo głęboko w ostatniej sekundzie Darroc jest gdzieś tam ze swoimi książętami. Nie śmiem zdradzić swojego żalu. Nie śmiem wydać z siebie dźwięku który mogliby usłyszeć Tatuś był moją największą cheerleaderką, zawsze mówił mi mądre rzeczy których rzadko słuchałam i nigdy nie rozumiałam. Powinnam dać sobie trochę czasu aby to zrozumieć. Powinnam spędzać więcej czasu skupiona na tym kto był w środku a mniej na tym kto na zewnątrz.. Spóźniony refleks Łzy płyną mi po twarzy. Kiedy odwracam sie od lustra, moje kolana się buntują i upadam na biodro na podłogę w łazience. Zwijam się w kłębek, kołysząc się ciężko Trzymam to pod kontrolą tak długo jak tylko mogę. Żal spływa na mnie, zatapia mnie. Alina. Barrons. Mama i tata też? Nie mogę tego znieść. Nie mogę utrzymać tego wszystkiego Zwijam dłoń w pięść i wkładam do ust, zaciskam ,żeby powstrzymać krzyk Nikt nie może usłyszeć. Wiedzieliby wtedy ,że nie jestem tym kogo udaje. Co muszę naprawić w moim świecie
Wtedy siedzę razem z nim na kanapie, spoglądając na moją siostrę na wszystkich tych zdjęciach. I każde z nich przypomina mi o czasie kiedy byłyśmy małe, na każdym jednym zdjęciu które przedstawiało nas razem, jej ramiona są wokół mnie, chroniąc mnie, pilnując Była szczęśliwa na tych zdjęciach które pokazywał mi Darroc. Tańcząc, rozmawiając z przyjaciółmi. Zwiedzając. Zabrał dużo jej albumów z mieszkania. Pozostawiając nam zaledwie jaki kolwiek Tak jakby te kilka marnych miesięcy które z nią spędził, dawało mu większe prawo do niej niż mi! Tej która całe swoje życie spędziła kochając ją! Nie mogłam sobie pozwolić na przesuwaniu palcami po jej twarzy na zdjęciach bo to zdradziłoby emocję, słabość. Musiałam całą swoją uwagę skierować na niego. Obserwował mnie z rozświetlonymi, miedzianymi oczami, absorbując każdy szczegół mojej reakcji Wiedziałam ,że byłby to śmiertelny błąd ( i mój ostatni) gdybym zlekceważyła ten antyczny, wspaniały umysł, znajdujący się poza tymi zimnymi, metalicznymi oczami Po tym co wydawało się być latami tortur, w końcu zaczął wyglądać na zmęczonego, ziewał a nawet pocierał ze zmęczenia oczy Zapomniałam ,że jego ciało jest ludzkie. Podlegające ograniczeniom Zjadanie Unseelie nie powstrzymuje potrzeby snu. Jest jak kofeina czy speed, który pobudza cię ostro ale jak już z niego schodzisz to też na ostro. Podejrzewam ,że to właśnie jest dużą częścią powodu dla którego nie śpi więcej niż jedną noc w tym samym miejscu. To czas kiedy jest najbardziej wrażliwy. Wyobrażam sobie ,że musi go to drażnić, posiadać ludzkie ciało które potrzebuje snu po tym jak był wróżką i nie potrzebował niczego Zdecydowałam ,że to właśnie wtedy go zabiję. Kiedy będzie spał. Po tym jak już da mi to czego chcę. Obudzę go, kiedy wciąż będzie czuł się ludzko zamroczony, uśmiechnę się i wbije włócznie w jego serce ze słowami to za Ailinę i za Jericho Moja pięść powstrzymuje płacz Ale zaczyna wypuszczać ciche westchnienia. Jestem zatracona w bólu, miażdżą mnie fragmenty wspomnień, Alina macha na do widzenia przy bramie w dniu w którym wyjeżdża do Dublina, Mama i tata przywiązani do krzeseł, zakneblowani i związani, czekający na ratunek który nigdy nie nadchodzi, Jericho Barrons, martwy na ziemi Każdy mięsień w moim cielę kurczy się i nie mogę oddychać. Moja pierś jest gorąca, ściśnięta, zmiażdżona pod masywnym ciężarem Walczę ze szlochem. Jeśli otworze usta aby odetchnąć, wydostanie się na zewnątrz, ale to przegrana bitwa, łkać i oddychać, czy nie łkać i udusić się Mój wzrok robi się zamglony. Jeśli stracę przytomność od wstrzymywania oddechu, wypłynie ze mnie przynajmniej jeden głośny dźwięk Czy on nasłuchuje pod moimi drzwiami? Wyszukuje w głowie wspomnienia aby pozbyć się bólu Kiedy doszłam do siebie po byciu Pri-ya, byłam zbyt przerażona. Chociaż mój czas z książętami i potem w opactwie był jak za mgłą, zachowałam w pamięci każde pojedyncze wspomnienie tego co robiliśmy z Barronsem razem w łóżku z graficznymi szczegółami Teraz jestem za to wdzięczna Mogę użyć tych wspomnień aby powstrzymać się od krzyku To ty mnie opuszczasz, Tęczowa Dziewczyno Nie! To jedno jest złe! Przewijam szybko! Tak, to. Pierwszy raz kiedy do mnie przyszedł, kiedy mnie dotknął, kiedy był we
mnie. Poddaje się temu, odtwarzając każdy szczegół ku pamięci Po jakimś czasie, jestem w stanie usunąć pięść. Napięcie w moim ciele maleje Ogrzane we wspomnieniach, moje ciało drży na zimnej marmurowej podłodze łazienki Alina jest zimna. Barrons jest zimny Ja też powinnam być zimna *** Kiedy w końcu zasypiam, zimno wdziera się w moje sny. Idę przez wąwozy o poszarpanych krawędziach wykute w klifach z czarnego lodu. Znam to miejsce. Ścieżki którymi idę są znajome tak jakbym chodziła nimi wcześniej setki razy. Stworzenia obserwują mnie z jaskiń wyrytych w zimnych ścianach Dostrzegam błysk pięknej, smutnej kobiety, ślizgającej się boso po śniegu przede mną. Wzywa mnie. Ale za każdym razem jak otwiera usta, lodowy wiatr skrada jej słowa — Musisz — wyłapuję zanim podmuch porywa całe zdanie i wznosi je daleko Nie mogę — łka Pośpiesz się! — ostrzega przez ramię Biegnę za nią w moich snach, próbując usłyszeć co mówi. Wyciągając dłoń aby ją złapać Ale ona potyka się na skraju przepaści, traci równowagę i znika Gapię się oniemiała i przerażona Utrata jest nie do zniesienia, tak jakbym sama zginęła Budzę się gwałtowne, podnosząc z podłogi, sapiąc Wciąż staram się ogarnąć ten sen kiedy moje ciało szarpię się i zaczyna poruszać jak zaprogramowany automat Obserwuje w przerażeniu jak moje nogi zmuszają mnie do opuszczenia łazienki. Stopy niosą mnie przez pokój, dłonie opierają się na balkonowych drzwiach. Moje ciało jakby poruszało się napędzane jakąś niewidzialną mocą, poza moją szkarłatną linie ochronną Nie funkcjonuje przy użyciu mojej własnej woli. Wiem o tym i nie mogę się powstrzymać. W miejscu w którym stoję jestem kompletnie niechroniona. Nie mam włóczni. Darroc zabrał ją zanim książęta mnie przenieśli Gapię się na zewnątrz na na pokryty cieniem zarys dachów, obawiając się jaka komenda może nadejść jako następna Wiedząc ,że nie będę w stanie zignorować kolejnego rozkazu bardziej niż tego Jestem marionetką a ktoś pociąga za moje sznurki Jakby dla podkreślenia tej myśli a może tylko po to aby ze mnie zakpić moje ramiona nagle wystrzeliwują w powietrze, fruną dziko ponad głową po czym opadają z powrotem na boki Obserwuje moje stopy kiedy te człapią krok po kroku. Chciałabym uwierzyć ,że śnię, ale tak nie jest. Tańczę na balkonie, coraz szybciej i szybciej Właśnie wtedy kiedy zaczynam się zastanawiać czy zatańczę się na śmierć, moje stopy się zatrzymują. Dysząc, zaciskam sztywno palce wokół żelaznej poręczy. Jeśli mój nieznany pan zdecyduję ,że za chwilę sfrunę z balkonu, to czeka go nie mała walka Czy to Darroc? Dlaczego miałby to robić? Czy może to robić? Czy ma aż taką moc? Temperatura spada tak ostro, że dłonie przymarzają mi do poręczy. Kiedy je obszarpuję, lód kruszy się i spada w noc poniżej, uderzając o chodnik. Maleńkie kawałki skóry z opuszków palców pozostają na poręczy. Cofam się, zdeterminowana aby nie popełnić samobójstwa na komendę Nigdy cię nie skrzywdzę, Mac, Sinsar Dubh zawodzi w moim umyślę
Oddycham gwałtownie. Powietrze jest tak gorzko zimne ,że parzy moje gardło i płuca — Właśnie to zrobiłaś — zgrzytam zębami Czuje jej ciekawość. Nie rozumie w jaki sposób mnie zraniła. Skóra się wyleczy To nie był ból Sztywniej. Nie podoba mi się jej ton. Jest zbyt jedwabisty, zbyt pełny obietnic. Desperacko próbuje dostać się do mojego mrocznego jeziora aby uzbroić się na czas, przeciwko niej, aby się bronić, ale ściana wzrasta pomiędzy mną a moją wodną otchłanią i nie mogę znaleźć żadnej drogi aby ją obejść lub przejść przez z nią Sinsar Dubh zmusza mnie abym padła na kolana. Walczę przeciw temu każdym kawałkiem woli ,zaciskając zęby. Obraca mnie wokoło i upadam na plecy. Moje ramiona i nogi poruszają się tak jakbym robiła śnieżnego anioła. Jestem przyszpilona do zimnego, metalowego stropu To, Mac, mruczy Sinsar Dubh, jest ból Dryfuje w agonii. Nie mam pojęcia jak długo mnie torturuje ale przez cały czas, jestem straszliwie świadoma jednej rzeczy, Barrons tym razem mnie nie uratuje Nie przywróci mnie swoim rykiem z powrotem do rzeczywistości jak zrobił ostatnim razem kiedy książka powaliła mnie na ulicy, ostatnim razem kiedy się we mnie rozsmakowywała Nie zaniesie mnie po wszystkim z powrotem do księgarni, nie zrobi kakao i nie otuli kocami. Nie sprowokuje mnie do śmiechu kiedy zapyta czym jestem, czy później doprowadzi do płaczu kiedy ukradnę wspomnienia z jego głowy i zobaczę go zdruzgotanego przez żal, trzymającego w ramionach umierające dziecko Podczas gdy książka trzyma mnie rozłożoną na ziemnej, stalowej balkonowej podłodze, każda komórka w moim ciele jest zwęglana a każda kość jest systematycznie miażdżona jedna po drugiej, czepiam się wspomnień Nie mogę dostać się do mojego jeziora ale mogę dostać się do warstw zewnętrznych mojego umysłu. Sinsar Dubh jest tu też, egzaminuje moje myśli, sonduje, 'uczy się mnie' jak kiedyś powiedziała. Czego szuka? Powtarzam sobie ,że muszę to przetrwać. Że tak naprawdę nie robi krzywdy mojemu ciału. Tylko się ze mną bawi. Przyszła do mnie dziś wieczorem. Ja na nią poluję. I z jakiegoś powodu poza moim pojęciem, nawiedza mnie. Czy jest to pomysł książki na makabryczny żart? Nie ma zamiaru mnie zabić. Przynajmniej nie dzisiaj. Chyba ją rozbawiam Chce tylko sprawić abym żałowała ,że nie jestem martwa ale ja już znam to uczucie. Czuję je, chodzę z nim codziennie już od jakiegoś czasu Po nieokreślonym, niekończącym się czasie, ból w końcu odpuszcza i podnoszę się na nogi Moje dłonie łapią poręcz a górna część mego ciała przechyla się przez nią Zaciskam mocno pięści. Blokuje nogi. Wzywam każdą uncję energii którą jeszcze posiadam aby wypełniła moje kości i uczyniła je ponownie silnymi. Wpatruję się w dachy, wzmacniając silę mojej woli Nie umrę Jeśli dzisiaj umrę świat pozostanie taki sam jak jest teraz a to nie do zaakceptowania. Zbyt wiele osób zginęło. Zbyt wiele wciąż będzie ginąć jeśli czegoś z tym nie zrobię. Wypełniona potrzebą obrony czegoś większego niż ja sama, wznoszę swoją wolę i rzucam się jak pocisk do jeziora w mojej głowie Uderzam w ścianę którą Sinsar Dubh utworzyła pomiędzy mną a moi arsenałem Nie wiem kto jest bardziej zaskoczony ja czy Sinsar Dubh.
Wtedy nagle robi się zła Czuje jej furię, ale nie jest zła dlatego ,że przebijam mur który wzniosła. Jest zła z jakiegoś innego powodu Tak jakbym ja sama osobiście czymś ją wkurzyła Czy jest...mną zawiedziona? Wydało mi się to niewymownie niepokojące Moja głowa załamuję się nad kręgosłupem i jestem zmuszona spojrzeć w dół Ktoś stoi poniżej, ciemna plama na iskrzącym się jasnym śniegu, książka wciśnięta pod ramię Osoba przechyla głowę i spogląda do góry Dławię się milczącym krzykiem Rozpoznaje płaszcz z kapturem wirujący cicho, drażniony przez lekką bryzę. Rozpoznaje włosy Ale nie rozpoznaje niczego więcej (jeśli naprawdę jest Fioną, byłą pracownicą księgarni Barronsa i kochanką Dereka O’Banniona) została obdarta ze skóry. Najgorszym horrorem tego wszystkiego jest to że nie zginęła od tego ponieważ O'Bannion nauczył ją jeść Unseelie. Instynktownie sięgam po włócznię. Oczywiście nie ma jej tam — Litości — krzyczy Fiona. Jej pozbawione skóry wargi odsłaniają zakrwawione zęby I zastanawiam się, czy pozostała we mnie jeszcze jakaś litość? Czy sięgnęłam po włócznię bo jest mi jej żal? Czy dlatego ,że nienawidzę jej za to ,że miała Jericho Barronsa przede mną i dłużej ode mnie? Gniew książki na mnie rośnie Czuje jak się rozszerza, wypełnia ulicę. Jest ogromny, ledwie się mieści Jestem zaskoczona Dlaczego się powstrzymuje? Dlaczego nie zniszczy wszystkiego? Ja bym tak zrobiła, gdybym pozostała w miejscu na tyle długo abym mogła jej użyć. Wtedy odtworzyłabym wszystko tak jakbym chciała Nagle przekształca się w bestię, cień czarniejszy niż czerń. Rozszerza się, wznosi, wspina w górę, dopóki nie znajduję się na tym samym poziomie co moje oczy Wisi tam w powietrzu, migocząc w tą i z powrotem pomiędzy swoim własnym przerażającym obliczem a obdartą ze skóry twarzą Fiony Zamykam oczy Kiedy otwieram je ponownie jestem sama
Dwanaście
— Pieprzeni popieprzeńcy! — posyłam kopniakiem puszkę w dół alei. Kręci się w powietrzu, uderza w ceglastą ścianę i zgniata się na niej zatrzymując płasko w ścianie. I naprawdę mam na myśli w ścianie. Kilka cali w głębi. Śmieję się wiedząc ,że ktoś będzie tędy przechodził jednego dnia i powie coś w stylu Stary jak do cholery ta puszka wbiła się w tą ścianę? To tylko jeszcze jedna tajemnica Mega O' Malley! Miasto jest nich pełne Zostawiam swoje ślady w całym Dublinie. To mój sposób na powiedzenie byłam tu! Oznaczałam tak wszystko latami, od kiedy Ro zaczęła wysyłać mnie samą aby załatwiać dla niej różne sprawy. Zwykle ograniczałam się do czegoś niewielkiego, jak wygięcie rzeźby tuż przed muzeum tak abym wiedziała ,że jest inna ale nikt inny prawdopodobnie
by nie zauważył. Ale od kiedy ściany upadły, to już nie ma znaczenia. Wbijam przedmioty w cegły i kamienie, zostawiam na nich swój podpis Dodaje trochę zuchwalstwa do mojego kroku Super siła to ja. Jęczę — Pieprzeni, popieprzeńcy — mamroczę Hormony to ja. Do góry w jednej chwili na dół w następnej. Moje nastroje zmieniają się tak szybko jak idą moje stopy. W jednej minucie nie mogę się doczekać aby dorosnąć i uprawiać sex, w następnej nienawidzę ludzi i mężczyzn i ludzi, i wydaje się to być najobrzydliwszą rzeczą jaką kiedykolwiek widziałam? Naprawdę eew, kto chciałby aby jakiś koleś tryskał smarkami do jego ust? Radzę sobie sama już od kilku dni i jest słodko! Nikt nie mówi mi co mam robić, kiedy iść do łóżka, co myśleć. Jestem tylko ja i mój cień i jest naprawdę cool Kto nie chciałby być mną? Wciąż jednak.....martwię się o te głupie owce w opactwie Pieprze to! Wcale nie! Jeśli nie chcą wyciągnąć tyłków ze swoich głów to nie są moim zmartwieniem! Szkoda ,że niektórzy nie potrafią potraktować mnie poważnie. Będę musiała rozpieprzyć ich świat aby mnie w końcu dostrzegli Znowu byłam w Chester Tym razem trzeba było siedmiu popieprzeńców aby utrzymać mnie z daleka. Wciąż im powtarzam ,że musze porozmawiać z Ry-O, ponieważ sądzę ,że on jest liderem kiedy nie ma w pobliżu Barronsa A Barronsa nie ma w pobliżu Szukałam go wczoraj wszędzie, po tym jak moje gałki oczne osiągnęły maksymalny poziom obrzydzenia przez okropności które Mac robiła z Lordem Monster O co w tym chodzi? Mogłaby mieć V'lane'a albo Barronsa! Kto chciałby to zamienić na tego pożeracza Unseelie? Zwłaszcza na tego który spowodował ten cały pieprzony bałagan! Gdzie była przez tyle czasu?! Co się z nią stało? Nie wpuścili mnie do Chester. Kolejny pieprzony raz! To już się robi naprawdę nudne. Przecież nie jest tak ,że będę pić czy coś! Alkohol to trucizną! Chciałam tylko ich wtajemniczyć! W końcu powiedzieć aby przekazali Ry-O ,że chyba Mac ma kłopoty, że prowadza się z Darrockiem i dwoma książętami, którzy ich chronią Chyba zrobił jej pranie mózgu czy coś w tym rodzaju! znowu będę musiała ją uratować!. Potrzebuje wsparcia kiedy będę to robić a nie mam moich owiec sidhe-seere tuż za mną. Od kiedy opuściłam opactwo jestem Persona Non Grata, bo nie chciałam się płaszczyć a tylko płaszcząc się możesz uzyskać cokolwiek od Ro i jej stadka. Nawet Jo nie opuściłaby opactwa. Powiedziała, że dla Mac jest już za późno I tu właśnie pojawia się Ry-O . Powiedziałam jego świrom ,że zdejmę dzisiaj w nocy Lorda Monster i mogą mi pomóc jeśli chcą Albo i nie Nie potrzebuje nikogo. Nie ja Mega w natarciu! Szybsza niż wiatr! Pokonuje budynki jednym tylko skokiem! Zzzoooom! Obserwuje się w lustrze z zimną obojętnością. Uśmiech wykrzywił usta kobiety spoglądającej z drugiej strony Sinsar Dubh złożyła mi zeszłej nocy wizytę. Przypomniała mi o swojej miażdżącej sile, poczęstowała mnie swoim sadyzmem
Ale jestem daleka od bycia przez nią zastraszoną, jestem bardziej zdecydowana niż kiedykolwiek To musi się skończyć, a osoba która wie jak osiągnąć to w jak najkrótszym czasie siedzi teraz w sąsiednim pokoju, śmiejąc się z czegoś co powiedział właśnie jeden z jego strażników Tak wiele ludzi zginęło przez niego. A on siedzi tam sobie i śmieje się w najlepsze. Teraz dopiero zdaję sobie sprawę ,że Darroc był zawsze bardziej niebezpieczny niż Mallucé. Mallucé wyglądał przerażająco i zachowywał się jak potwór, ale rzadko zabijał wyznawców w swojej enklawie Darroc jest atrakcyjny, uroczy, czuły, i potrafi zgładzić trzy biliony ludzi bez mrugnięcia okiem, bez utraty choćby uncji tego uroku. Zaraz po wymordowaniu tylu osób może uśmiechnąć się do mnie i powiedzieć jak bardzo zależało mu na mojej siostrze, pokazać mi ich wspólne zdjęcia kiedy bawią się razem. A wtedy zabić kolejne trzy biliony jeśli tylko położy ręce na księdze Połączy się z nią, i do czego wtedy będzie zdolny? Czy będzie w stanie się powstrzymać z powodu czegokolwiek? Czy wykorzystuje mnie tak samo jak ja staram się wykorzystać jego i w momencie w którym dostanie to czego ode mnie chcę będę martwą kobietą? Jesteśmy zamknięci w tej śmiertelnej rozgrywce. To wojna i zrobię wszystko aby wygrać Wygładzam sukienkę, staję bokiem, wysuwam stopę i podziwami linię moich nóg na obcasach. Mam nowe ciuchy. Po noszeniu praktycznych ubrań, w tych ślicznych fatałaszkach czuje się dziwna i niepoważna Ale to przebranie jest konieczne dla potwora o marnym apetycie Ostatniej nocy po tym jak książką zniknęła, próbowałam spać ale udało mi się tylko zaplątać w koszmar na wpół jawie. Byłam w nim zdana na litość Darroca, ponownie gwałcona przez książęta Unseelie, wtedy poczułam ukłucie igieł na karku kiedy tatuował moją czaszkę, a potem książęta znowu byli we mnie. Później byłam w opactwie, drżąc z nieugaszonego pożądania na podłodze celi, moje kości topniały, moje pragnienie i potrzeba seksu była bólem poza wszelkim wyobrażeniem, wtedy pojawiła się Rowena, pochyliła nade mną i przycisnęła mi do twarzy dziwnie pachnącą szmatę. Walczyłam, kopałam, drapałam ale nie byłam żadnym przeciwnikiem dla starej kobiety, na końcu koszmaru umarłam Już więcej nie próbuje zasnąć Rozbieram się, staje pod prysznicem i pozwalam gorącej wodzie parzyć i karać moją skórę. Przegrzana promieniami słońca do samego wnętrza nigdy w całym swoim życiu nie było mi tak zimno jak przez te kilka miesięcy spędzonych w Irlandii Wyszorowałam się do czysta ( przynajmniej na tyle na ile mogłam) aż moja skóra nabrała różowego odcienia. Przesunęłam stos czarnych skórzanych ubrań z obrzydzeniem. Zdecydowanie zbyt długo miałam na sobie tą samą bieliznę. Skórzane spodnie były przemoczone, poplamione, wyblakłe i skurczone. To były ciuchy w których zabiłam Barronsa. Chciałam je spalić Zawinęłam się w prześcieradło i wyszłam na korytarz gdzie stał na straży tuzin Unseelie Darroca. Wydałam im szczegółowe instrukcję dokąd mają się udać i co mi przynieść Kiedy ruszyli w kierunku innej sypialni aby obudzić Darroc by wydał pozwolenie Warknęłam, Nie pozwala wam podejmować własnych decyzji? Jeden albo dwóch z was nie
może wyjść i załatwić dla mnie paru spraw? Jesteście Unseelie czy pieskami kanapowymi? Unseelie są przepełnione emocjami. W odróżnieniu od Seelie, nie nauczyli się jeszcze tego ukrywać. Dostałam co chciałam, torebki i pudełka z ciuchami, buty, biżuterię i kosmetyki Każda broń jest dobra Teraz podziwiam się w lustrze i jestem wdzięczna ,że urodziłam się ładna. Muszę wiedzieć jaka będzie jego odpowiedź. Jakie są jego słabe punkty. Jak wielką słabość może do mnie poczuć. Kiedyś był wróżką Seelie. Tym właśnie jest, a ostatniej nocy mogłam spojrzeć z bliska na to czym są wróżki Seelie Władcze. Piękne. Aroganckie Ja też mogę taka być Mam tylko trochę cierpliwości. Chcę odpowiedzi i chcę je dostać szybko Dokańczam starannie makijaż, pudrując opalizującym pudrem policzki i dekolt, naśladując obsypaną złotem skórę wróżki Moja żółta sukienka opina ciało wykształcone tak perfekcyjnie przez seks maraton z Barronsem. Buty i akcesoria są złote. Będę w każdym calu wyglądała jak jego własna księżniczka Kiedy już go zabiję Przestaje mówić gdy mnie dostrzega i przypatruje mi się przez długą chwilę — Twoje włosy kiedyś były jasne jak jej — mówi w końcu Kiwam — Lubiłem jej włosy Odwracam się do najbliższego strażnika i mówię mu czego potrzebuję aby zmienić kolor włosów. Spogląda na Darroca, który kiwa Odrzucam do tyłu głowę — Proszę o najzwyklejsze rzeczy, a oni to kwestionują. To irytujące! Nie możesz mi dać dwóch strażników na własność? — domagam się — Czy nic mi się nie należy? Spogląda na moje nogi, długie i smukłe, na stopy, całość śliczna w wysokich obcasach — Oczywiście — mruczy — Których sobie życzysz? Macham lekceważąco ręką — Sam wybierz, wszyscy są tacy sami Wybiera mi parę do spełniania moich życzeń — Będziecie jej posłuszni tak samo jak bylibyście posłuszni mnie — mówi do nich — Natychmiast i bez pytania. Chyba ,że jej rozkazy będą w konflikcie z moimi Przyzwyczają się do okazywania mi posłuszeństwa. Jego inni strażnicy przyzwyczają się do tego ,że widzą ich posłusznych właśnie mi. Erozja dokonywana maleńkimi krokami Dołączam do niego na śniadaniu i uśmiecham się dławiąc jedzeniem o posmaku prochów i krwi Sinsar Dubh rzadko jest aktywna w ciągu dnia Jak reszta Unseelie, preferuje noc. Ci którzy przez tak długi czas byli uwięzieni w lodzie i ciemności wydają się uznawać światło słoneczne za szokujące i bolesne. Czym dłużej chodzę z tym żalem w moim wnętrzu tym bardziej to rozumiem. To tak jakby słońce było policzkiem w twarz mówiącym, Patrz świat jest jasny i błyszczący! Szkoda ,że ty nie jesteś! Zastanawiam się czy to dlatego Barrons był rzadko w pobliżu w ciągu dnia. Ponieważ on też był zbyt zniszczony ja my i komfort znajdował tylko w sekrecie cieni. Cienie są wspaniałą sprawą. Ukrywają ból i ukryte motywy Darroc wychodzi na dzień z niewielką częścią swojej armii i nie chcę wziąć mnie ze
sobą. Mam ochotę naciskać, czuję się jak zwierzę w klatce, ale wiem ,że ma granicę których lepiej nie przekraczać jeśli chcę aby mi ufał Spędzam popołudnie w jego penthousie, trzepocząc się po nim jak jaskrawy motyl, podnosząc przedmioty, przeglądając książki, szafki i szuflady, wykrzykując na to czy tamto, przeszukując miejsca pod płaszczykiem zwyczajnej ciekawości pod czujnym okiem jego strażników Niczego nie znajduje. Nie pozwalają mi wejść do jego sypialni Obydwoje możemy grać w tą grę. Ja nie wpuszczam nikogo do mojej Zabezpieczam pokój runami aby kamienie i plecak leżące tam były bezpieczne Dostanę się do jego sypialni w ten czy też inny sposób Po południu farbuje włosy, susze i stylizuję na duże, niesforne loki Znowu jestem blondynką. Jak dziwnie. Pamiętam jak Barrons nazywał mnie dziarską tęczą. To sprawia ,że tęsknie za białą mini spódniczką i różowym sweterkiem Zamiast tego, wślizguję się w krwisto czerwoną sukienkę, czarne buty na wysokim obcasie, które opinają moje nogi aż do połowy uda, i czarny skórzany płaszcz z futrem na kołnierzu i mankietach, który zawiązuje ciasno w talli aby wyeksponować moje krągłości. Czarne rękawiczki, szalik i diamenty w uszach i na szyi uzupełniają mój wizerunek. Z tak wymarłym Dublinem, zakupy to marzenie. Szkoda ,że już mnie to nie interesuje Kiedy wraca Darroc wiem z wyrazu jego oczu ,że dobrze wybrałam. Wydaje mu się ,że ubrałam czarny i czerwony dla niego, kolory jego straży, kolory które wybrał dla swojego przyszłego dworu, jak sam powiedział Ale wybrałam czerń i czerwień z powodu tatuażów na ciele Barronsa. Dzisiaj noszę na sobie moją obietnicę, którą mu złożyłam, że wszystko naprawię — Czy twoja armia nie idzie z nami — pytam kiedy wychodzimy z apartamentu. Noc jest chłodna i czysta, niebo jaśnieje od gwiazd, śnieg stopniał w ciągu dnia i brukowane ulice są teraz suche — Łowcy czują odrazę do niższych kast — Łowcy? — powtarzam jak echo — A jak chciałaś przeprowadzić poszukiwania Sinsar Dubh? Kiedyś już na jednym leciałam, z Barronsem, tej nocy kiedy próbowaliśmy namierzyć i zatrzymać książkę z trzema z czterech kamieni. Zastanawiałam się czy Darroc o tym wiedział. Z jego sprytnie ukrytym lustrem w tylnej alejce Książek i Bibelotów Barronsa, trudno powiedzieć ile tak naprawdę o mnie wiedział — A jeśli ją dzisiaj znajdziemy? Uśmiecha się — Jeśli ją dzisiaj dla mnie znajdziesz MacKayla, zrobię z ciebie moją własną królową Zmierzyłam go z góry na dół. Jest kosztownie ubrany w Armaniego, kaszmir i skórę. Niczego ze sobą nie ma — Gdzie leży klucz do połączenia się z książką? Rytuał? Runy? Jakiś magiczny obiekt? — pytam w ciemno Śmieje się — Ach, więc to skoordynowany atak, dziś wieczorem. Z tą sukienką — mówi jedwabiście — A już miałem nadzieję na uwiedzenie Podnoszę ramię i pozwalam mu opaść w beztroskim wzruszeniu które odpowiada mojemu uśmiechowi — Wiesz co chce wiedzieć. Nie widzę sensu aby udawać ,że tak nie jest. Jesteśmy czym jesteśmy, ty i ja Podoba mu się ,że klasyfikuje nas w tej samej kategorii. Widze to w jego oczach — A co to by było MacKayla? Czym jesteśmy? — odwraca się lekko w bok i wypowiada ostrą komendę w obcym języku. Pojawia się jeden z książąt Unseelie, słucha, kiwa po czym znika
— Tymi którzy przetrwają. Dwójką którą nikt nie będzie rządził bo sama została stworzona do rządzenia Przeszukuje moją twarz — Naprawę w to wierzysz? Ulica się ochładza a na moim płaszczu lądują kryształki czarnego lodu. Wiem co to znaczy. Królewski Łowca materializuje się ponad nami, czarne skórzane skrzydła, burzą powietrze Moje włosy wzburza lodowaty wiatr, zerkam do góry, na pokryte łuskami podbrzusze kasty wyspecjalizowanej w polowaniu i zabijaniu sidhe-seers. Wielki diaboliczny smok, składa skrzydła i opada ciężko na ulicę, ledwie mieści się pomiędzy budynkami znajdującymi się po obu stronach Jest ogromny W przeciwieństwie do mniejszego Łowcy którego wolę udało się nagiąć Barronsowi, i zmusić do przewiezienia nas nocą po całym Dublinie, ten jest stu procentowym Królewskim Łowcą. Wyczuwam bezkresną antyczność. Wydaje się starszy niż cokolwiek co kiedykolwiek widziałam lub wyczułam latającego na nocnym niebie. Robi się piekielnie zimno, promieniujące poczucie pustki i rozpaczy jest nienaruszone. Ale nie wpędza mnie w depresję czy marazm Ten jeden sprawia ,że czuje się...wolna Kuje mnie delikatnie, mentalnie. Wyczuwam przymus. On nie ma w sobie mocy, sam jest mocą Oddaje mu z pomocą mojego szklanego jeziora. Wydaje z siebie miękki dźwięk zaskoczenia Odwracam swoją uwagę z powrotem do Darroca Sidhe-seer? mówi Łowca Ignoruje to SIDHE-SEER? Łowca wbija się do mojej głowy tak mocno ,że przyprawia mnie o jej ból Obracam wokoło głową — Czego? — warczę Wielki czarny kształt, kuca w cieniu. Głowa nisko, zewnętrzna strona jego podbródka muska chodnik. Przenosi swój ciężar z jednej pokrytej pazurami stopy na drugą, kiedy masywny ogon zamiata ulicę, czyszcząc ją z nieużywanych kontenerów na śmieci i resztek ludzkich szczątków. Ogniste oczy błyszczą na mnie Czuje jak naciska na mnie mentalnie, ostrożnie. Legendy wróżek mówią ,że Łowcy ani nie są ani są całkowicie wróżkami. Nie mam pojęcia czym są ale nie lubię ich w swojej głowie Po chwili mówi, Ahhhh, i sadowi się Tu jesteś Nie wiem co to znaczy. Wzruszam ramionami. Nie ma go już wewnątrz mojej głowy a to wszystko co mnie obchodzi, odwracam się z powrotem do Darroca, który powraca do naszej rozmowy w miejscu w którym została przerwana — Naprawdę wierzysz w to co powiedziałaś, na temat tego ,że urodziłaś się aby rządzić? — Czy kiedykolwiek zapytałam cię gdzie są moi rodzice? — odparowuje pytaniem które tak bardzo łamie mi serce, łamię moją dusze jeśli tylko o tym pomyślę, ale jestem w nastroju wszystko albo nic. Jeśli dzisiaj dostanę to czego chcę, zniknę stąd. Mój ból i cierpienie się zakończy. Nie mogę przestać nienawidzić samej siebie. Do rana mogę już ponownie rozmawiać z Aliną, dotykać Barronsa Jego spojrzenie się wyostrza — Kiedy pierwszy raz zobaczyłaś ,że ich przetrzymuje, pomyślałem ,że jesteś słaba, kierowana przez sentymenty. Dlaczego nie zapytałaś Teraz rozumiałam dlaczego Barrons zawsze nalegał abym przestała zadawać mu pytania a sądziła go po jego czynach. Tak łatwo można skłamać. A co jest nawet jeszcze
gorszę to jak czepiamy się tych kłamstw. Błagamy o iluzję tak abyśmy nie musieli stawiać czoła prawdzie, nie musieli czuć się samotni Pamiętam jak miałam siedemnaście lat, i sądziłam ,że jestem zakochana na zabój, zaprosiłam moją randkę na bal (gorącego Roda McQueena) Katie tak naprawdę wcale nie widziała jak całujesz Brandi w korytarzu przy łazience, prawda Rod? A kiedy powiedział Nie, uwierzyłam mu, pomijając smugę pomadki na jego policzku, która była zbyt czerwona aby należała do mnie i sposobu w jaki Brandi zerkała w naszą stronę wisząc na ramieniu swojej randki. Dwa dni przed wakacjami nikt nie był zaskoczony kiedy był jej chłopakiem a nie moim Wpatruję się w twarz Darroca i widzę w jego oczach coś co mnie podnieca. Nie żartuje na temat tego ,że uczyni mnie swoją królową. Pragnie mnie. Wiem dlaczego, być może z powodu tego ,że próbował odtworzyć Alinę a ja jestem najbliższą rzeczą która mu o niej przypomina. Być może dlatego ,że on i moja siostra odkryli kim byli razem i do czego byli zdolni, połączeni potężną więzią mieli moc. Być może z powodu mojego dziwnego, mrocznego ,szklanego jeziora czy czegokolwiek co sprawia ,że Sinsar Dubh lubi sobie ze mną pogrywać Być może dlatego ,że część z niego jest człowiekiem, i pragnie tej samej iluzji co i reszta z nas Barrons był purystą. Teraz go rozumiem. Słowa są bardzo niebezpieczne Mówię — Wszystko się zmieniło. Przystosowałam się. Odcięłam to czego wymagała ode mnie zmiana mojej sytuacji — sięgam i obejmuje jego twarz, muskając palcem wskazującym jego perfekcyjne usta, śledząc bliznę — I z czasem dostrzegłam ,że moja sytuacja uległa polepszeniu a nie pogaszeniu jak początkowo myślałam. Nie wiem dlaczego odmawiałam ci tyle razy. Rozumiem dlaczego moja siostra cię pragnęła — mówię to wszystko tak prosto ,że brzmi jak prawda. Nawet ja sama jestem zaskoczona szczerością z jaką brzmią moje słowa — Sądzę ,że powinieneś być królem, Darroc, i jeśli mnie chcesz, będę zaszczyconą będąc twoją królową Oddycha gwałtownie a jego miedziane oczy błyszczą. Obejmuje moją głowę, zanurzając dłonie we włosach, bawiąc się jedwabistymi lokami, przesuwając je pomiędzy palcami — Udowodnij ,że naprawdę tak myślisz, MacKayla, a nie odmówię ci niczego. Nigdy Przechyla moją głowę i przysuwa usta do moich Zamykam oczy. Otwieram usta Właśnie wtedy coś go zabija
Trzynaście
Przeszłam kilka zmian paradygmatu od dnia kiedy mój samolot wylądował w Irlandii i zaczęłam polować na zabójcę Aliny ( dużych, tak przynajmniej myślałam) ale to przebijała wszystko Oto stoję, oczy zamknięte, rozchylone, czekając na pocałunek kochanka mojej siostry, kiedy nagle coś mokrego i ciepłego ochlapuje moją twarz, spływa z podbródka, moczy szyję, i płynie dalej do stanika Więcej tego czegoś ochlapuje mój płaszcz Kiedy otwieram oczy krzyczę Darroc już dłużej nie ma zamiaru zaraz mnie pocałować, ponieważ jego głowy już nie ma (po prostu nie ma) i na coś takiego nigdy nie możesz się przygotować, bez względu na to jak zimy, twardy i martwy wydajesz się być w środku. Bycie skąpanym we krwi pozbawionych głowy zwłok ( zwłaszcza kogoś kogo znasz, bez względu na to czy się go lubiło czy nie) rzuca ci się na poziom trzewi. A nawet podwójnie kiedy właśnie miałeś
pocałować tą osobę Ale bardziej martwiło mnie to ,że nadal nie wiedziałam jak połączyć się z książką Wszystko o czym mogłam myśleć to Nie ma głowy a ja nie wiem jak połączyć się z książką. Jadł Unseelie. Czy mogę przywrócić mu głowę z powrotem? Jeśli tak czy będzie mówił? Może uda mi się go połatać i torturować? Zaciskam dłonie w pięści, wściekła na taki obrót sprawy Byłam o pocałunek ( no dobra może o kilka nocy sypiania z wrogiem i pogardzania sobą bardziej niż myślałam ,że to kiedykolwiek możliwe) od dostania w końcu tego czego chciałam. Ale to się nie wydarzy. Zdobywałam jego zaufanie. Widziałam to w jego oczach. Miał zamiar mi się zwierzyć. Miał zamiar opowiedzieć mi wszystkie swoje sekrety a ja miałam zabić go i naprawić świat A teraz jego głowa nie jest już dłużej przytwierdzona do ciała, a ja nie wiem tego co muszę wiedzieć i nie mogę żyć w tej piekielnej rzeczywistości przez miesiące które może zająć mi zebranie, kamieni i druidów Moja cała misja była skoncentrowana na jednym celu a ten miał obciętą głowę! I stało się to prawie na moich oczach! To całkowite fiasko! Pozwalałam mu się dotykać i wszystko na nic. Wpatruję się w krwawy kikut szyi podczas gdy jego ciało zatacza się w niewielkich kręgach, bez głowy. Jestem zaskoczona ,że wciąż się porusza. To musi być siła Unseelie płynąca w jego żyłach Potyka się i upada na ziemię. Gdzieś w pobliżu, słyszę zniekształcone dźwięki. Och, boże, jego głowa wciąż mówi Dobrze! Czy uda mu się sformować zdanie? Jestem na dobrej pozycji do negocjacji. Powiedz mi co chcę wiedzieć a umieszczę twoją głowę na miejscu Marszczę się. Gdzie są książęta? Dlaczego go nie ochronili? Chwilka! Kto mu to zrobił? Czy ja będę następna? Rozglądam się dziko wokoło Sidhe-seer, Łowca mruczy w mojej głowie Patrzę tempo. Łowca którego wezwał dla nas Darroc przykucnął kilkanaście kroków dalej, kołysząc głową Darroca zaczepioną za włosy na jednym z jego szponiastych pazurów Jeśli Łowca jest w stanie się uśmiechać, to ten zdecydowanie to robi. Pokryte skórą usta, zęby jak szable, emanuje rozbawieniem Jego...dłoń z braku lepszego słowa jest wielkości małego samochodu. Jak udało mu się oderwać głowę Darroca? Czy to jego szpony? To stało się tak absurdalnie szybko Dlaczego miałby go zabić? Darroc był sprzymierzony z Łowcami. To Łowcy nauczyli go jeść Unseelie. Czy oni (tak jak kiedyś ostrzegałam go ,że zrobią) zmęczyli się nim i odwrócili od niego Sięgam po moją włócznię. Jest na miejscu. Wspaniale, książąt zdecydowanie nie ma. Ale zanim mogę ją wyciągnąć, śmiech Łowcy, suchy i pustynny rozlega się w mojej głowie i atakuje mnie poczucie wiekowości które wymyka się ramom czasowym, rozumność która została wykuta wzdłuż długiej ścieżki szaleństwa. Wcześniej sam się wyciszył. Ten jeden jest całkowicie inny od reszty Łowców Nie byłabym zaskoczona gdybym odkryła ,że jest dziadkiem ich wszystkich Nazywa siebie K’Vruck. Ludzie nie mają na to odpowiednika. Oznacza to stan po śmierci, śmierć jest czymś niewielkim w porównaniu do K’Vruck'a
— Co? — jąkam się, głos przemawia w mojej głowie K’Vruck jest o wiele bardziej kompletny niż śmierć. Jest ograniczeniem materii do stanu zupełnego bezruchu, z którego nic nigdy nie może ponownie powstać. To mniej niż nic. Nic jest czymś. K’ Vruck jest absolutem. Twój gatunek utraciłby duszę gdyby próbował ogarnąć to swoim skromnym umysłem Sztywniej. Znam ten głos. Tą kpinę. Moja włócznia nie będzie przeciw niemu skuteczna. Jeśli zabiję Łowce, prawdopodobnie po prostu przerzuci się na mnie Powiem ci sekret, mówi jedwabiście. Rób dalej swoje. Ludzie. Chyba ,że ( śmieje się miękko) zostałaś z K’ Vruck- owana Wydaje z siebie poszarpany oddech MacKayla, nikomu nie pozwalam się kontrolować. Darroc nigdy nie użyłby swojego skrótu, a ty nigdy być go nie poznała Łowca strzela głową Darroca jak winogronem. Włosy i kości uderzają o chodnik. I teraz kiedy już dłużej nie jestem sparaliżowana tym widokiem dostrzegam co Łowca trzyma w drugiej dłoni. Co trzymał przez cały czas Cofam się szybko Nigdy nie było szansy na to abym wzniosła się w moc z Darrociem poszukując Sinsar Dubh . Wykiwała nas, wykonując pierwszy ruch Załapała się na okazję, przylatując z naszym Łowcą I oto jestem, bezradna. Nie mam kamieni, włócznia jest bezużyteczna— Amulet! Kiedy Łowca oderwał mu głowę wciąż pozostał na jego szyi! Rozglądałam się dziko dookoła, bardzo starając się nie patrzeć na nic szczególnie i jednocześnie spoglądać na wszystko, tak aby za bardzo nie ujawnić swoich intencji Gdzie do cholery są książęta? Mogliby mnie stąd teleportować! Co zrobili, zniknęli w jednej chwili Darroc został zabity? Tchórze! Jest tutaj! Kiedy ciało Darroca upadło na ziemie, amulet ześliznął się z kikuta jego szyi. Srebro i złoto, leżało teraz w basenie krwi, tuzin stóp ode mnie! Mam moc w moim szklanym jeziorze. Z amuletem który mnie wzmocni, może wystarczy abym mogła ją sama utrzymać? Wstępuje na moją czarną kamienistą plażę, ale ten cholerny mur wyrasta przede mną Sinsar Dubh się śmieję. Skruszyłam tą ścianę ostatniej nocy. Zrobię to dzisiaj znowu albo zginę próbując Na moc trzeba zasłużyć, a ty tego nie zrobiłaś Nie muszę patrzeć aby wiedzieć ,że wzrasta, oddzielając mnie od Łowcy, unosi się do rozmiarów wieży Bestia z książki, przygotowuje się aby zmiażdżyć mnie bólem Albo kto wie czym jeszcze tym razem? Może gorzej. Może ma zamiar mnie z K’Vruck- ować Rzucam się do przodu i łapię. Moje palce muskają łańcuszek. Mam go! Przyciągam do siebie! Wtedy nagle coś uderza mnie w bok, amulet wypada z mojego uścisku i znika. Ramię mam wykręcone pod dziwnym kątem, rozpostarte w pół chwycie słyszę jak strzela kiedy jestem pchana, w długim bezradnym, rajdzie na jednym boku, zeskrobując chodnik. Moja głowa uderza w ziemie i skóra na czole schodzi kiedy jestem ciągnięta Wtedy zostaje podniesiona i przerzucona w powietrzu. Rozgadam się dziko wokoło
ale nigdzie nie widzę amuletu. Kiedy ląduje na dole ktoś przerzuca mnie przez ramię. Włosy zasłaniają moją twarz, ramiona wiszą bezładnie, a czoło krwawi zalewając oczy. Prawie oskalpowałam się na tym chodniku Wszystko porusza się tak szybko ,że jest tylko rozmytą mgłą Super siła. Super szybkość. Czuję jak nadchodzą mdłości — Dani? — wysapuje. Czy przybyła aby mnie uratować, chociaż byłam dla niej taką suką i odesłałam ją? — Dani, nie! Potrzebny mi amulet! Wiszę do góry nogami, obserwując wirujący chodnik — Dani, przestań! Ale nie przestaje. Słyszę warczenie oddalające się szybko za nami Łowca ryczy Mrożące krew w żyłach wycie roztrzaskuje noc Szarpię się. Znam te dźwięki. Słyszałam je już wcześniej — Zabierz mnie z powrotem, zabierz mnie z powrotem! — krzyczę ale z całkowicie innych powodów, te bestię brzmią jak Barrons? Muszę wiedzieć! — Dani, musisz zabrać mnie z powrotem! Ale nie robi tego. Wciąż biegnie. Nie słucha ani słowa z tego co mówię. Prowadzi mnie prosto do jednego miejsca którego już nigdy więcej nie chcę oglądać Książek i Bibelotów Barronsa
Czternaście
Moje pierwsze podejrzenie ,że to nie Dani niesie mnie z tyłkiem przerzuconym przez ramię pojawiło się kiedy wpadliśmy przez frontowe drzwi księgarni Albo inaczej, kiedy to moje podejrzenie odwróciło głowę i zlizało krew z tylnej części mojego uda Chyba ,że Dani miała jakieś poważne zaburzenia o których nie wiedziałam, to nie przez jej ramię wisiałam przerzucona Polizało mnie ponownie, przeciągając językiem przez nogę, tuż pod krągłością mojego tyłka. Sukienka podjechała do góry i była uwięziona pomiędzy moim brzuchem a tymi ramionami. Ugryzło mnie. Mocno — Au! Kłami. Nie na tyle głęboko aby poleciała krew ale wystarczająco głęboko aby ukuło. Przejechałam rękawem przez twarz, ścierając krew z oczu futrzanym mankietem Byłam oszołomiona nagłym morderstwem Darroca i tym ,że K'Vruck był książką. Gdybym myślała jasno, wiedziałabym od pierwszej chwili ,że byłam zdecydowanie za daleko od ziemi aby mogła to być Dani. Kilka stóp wyżej Ramiona na których spoczywałam były masywne, tak samo jak i cała reszta ale było za ciemno abym mogła dostrzec wyraźnie. Reflektory z dachu już dłużej nie oświetlały zewnętrznej części księgarni, tak samo jak i bursztynowe światło w którym skąpane było zawsze jej wnętrze. Jedynym światłem było tylko to padające z trzech czwartych widocznego księżyca, wsączające się przez witrynę Co mnie miało? Unseelie? Co przyprowadziło mnie tutaj? Nigdy więcej nie chciałam widzieć tego miejsca! Nienawidziłam KiBB. Było tu ciemno i pusto a duchy czaiły się wszędzie. Spoglądały na mnie smutnymi oczami znad mojej kasy, porozstawiane wzdłuż półek z książkami, udrapowane, cienkie jak papier i pokonane, na moich sofach, drżąc przed kominkiem który już nigdy więcej nie zostanie zapalony Nie byłam przygotowana ,że zostanę zrzucona z jego ramion. Poleciałam w
powietrzu, uderzyłam w sofę w tylnym kąciku do czytania, odbiłam się od niej, rozbiłam na krześle i zaplątałam w jeden z kosztownych dywanów Barronsa, na koniec prześlizgując się po wypolerowanej podłodze. Moja głowa uderzyła w emaliowany kominek Przez chwilę wszystko co mogłam zrobić to tylko tam leżeć. Każda kość w moim ciele była posiniaczona. Na twarzy i w kącikach oczu miałam krwawą skorupę Z jękiem bólu, przeturlałam się i podparłam na łokciach oceniając uszkodzenia. Przynajmniej moje ramie nie było złamane tak jak wcześniej myślałam Odsunęłam włosy z twarzy I zamarłam. W przydymionym świetle księgarni stał kształt który był porażająco znajomy — Wyjdź z cienia — powiedziałam Niski ryk był jedyną odpowiedzią — Proszę, rozumiesz mnie? Wyjdź Przyczaił się w pobliżu regału ciężko dysząc. Było ogromny, przynajmniej dziewięć stóp wysokości. Sylwetkę oświetlał wpadający przez okno tuż za nim księżyc, miał trzy rzędy ostry, zakrzywionych rogów umieszczonych w równych odstępach wzdłuż dwóch kościstych grzebieni które rozciągały się po obu stronach jego głowy Już kiedyś widziałam takie rogi. Mój woreczek z kamieniami był przyczepiony do podobnych. Rogi które obserwowałam, znikały kiedy bestia przybierała ludzką formę W lustrach, Barrons miał ciemnoszarą skórę z żółtymi oczami w czasie dnia i czarną skórę ze szkarłatnymi oczami w nocy. Ten był w pełnym nocnym rynsztunku, aksamitna czerń w ciemnościach z błyskiem dzikich oczu. Słyszałam więcej takich bestii tam na ulicy zanim ta jedna przyniosła mnie tutaj. Skąd się wzięły? Ręce zaczynaj mi drżeć. Podnoszę się do pozycji siedzącej, doskonale świadoma każdego nadszarpanego mięśnia i naciągniętego ścięgna. Opieram się o kominek, podciągam w górę kolana i obejmuje je rękoma. Nie ufam sobie na tyle aby wstać. To stworzenie jest tego samego rodzaju bestią którą był Barrons i jest w jakiś sposób połączone z mężczyzną którego straciłam Co on tu robi? Czy nadal w jakiś sposób mnie chroni? Nawet po śmierci? Czy nakazał innym takim jak on chronić mnie gdyby stało się najgorsze i sam zostałby zabity? Stworzenie w cieniu nagle odwraca się i uderza zakończoną pazurami pięścią w regał z książkami. Półki kołyszą się na śrubach. Z metalicznym zgrzytem, ozdobna biblioteczka zostaje wyrwana z podłogi i zaczyna upadać Ląduje zahaczając o następną i następną i następną, rozwalając je wszystkie jak domino, całkowicie niszcząc moją księgarnię — Przestań! — krzyczę z płaczem Ale jeśli mógł mnie zrozumieć, czy nawet usłyszeć przez powstały hałas, nie dbał o to. Odwrócił się do stojaków z magazynami i roztrzaskał go obok. Dzienniki i miesięczniki fruwały po całym pomieszczeniu. Krzesła roztrzaskiwane na podłodze. Mój telewizor został podeptany. Lodówka roztrzaskana. Kasa rozłupana przy dźwięku dzwoneczka Szalał w sklepie, całkowicie demolując pierwsze piętro, dziesiątkują wszystko co kochałam, doprowadzając moje cenione sanktuarium do ruiny Wszystko co mogłam zrobić to obejmować się i gapić Kiedy nie pozostało już nic co można by było rozwalić lub złamać, odwrócił się do mnie Światło księżyca posrebrzało jego hebanową skórę i rozjaśniało szkarłatne oczy. Żyły i ścięgna wyróżniały się na jego szyi i ramionach a pierś pompowała powietrze jak dmuchawa. Kawałki gruzu oblepiały jego rogi. Potrząsnął gwałtownie głową i kawałki tynku i drewna poleciały w powietrzu
Gapił się na mnie tą prehistoryczną twarzą, przez długie pasma zmierzwionych czarnych włosów, oczami przepełnionymi nienawiścią Wpatrywałam się w niego bojąc się oddychać. Czy ocalił mnie po to aby zabić? Tak naprawdę na nic więcej nie zasługiwałam Był żywym wspomnieniem tego co miałam i co straciłam. Tego czego tak naprawdę nigdy w pełni nie dostrzegłam i zabiłam. Był tak podobny do mojego stwora w lustrach a jednocześnie tak różny. Barrons był niekontrolowanie zabójczy, niezdolny, lub nie chcący powstrzymać się od zarzynania wszystkiego w zasięgu wzroku, bez względu na to jak małe czy bezradne to było. Tam na krawędzi tego klifu, w oczach Barronsa widziałam szaleństwo Ta bestia też była maszyną do zabijania ale nie bezmyślną. Nie było szaleństwa w jej oczach, tylko furia i żądza krwi To był Barrons.....ale nie był Zamknęłam oczy. Spoglądanie na niego raniło moją duszę Zaryczał głęboko w piersi o wiele bliżej niż był jeszcze chwilę temu Otworzyłam gwałtownie oczy Stał pół tuzina stóp ode mnie, górując nade mną, pełen wściekłości która nie znalazła jeszcze ujścia. Dzikie oczy utkwione w mojej szyi, zakończone szponami dłonie otwierały się i zamykały tak jakby nie pragnął niczego bardziej niż opleść je wokół mojej szyi i ścisnąć Roztarłam podstawę czaszki wdzięczna za tatuaż Barronsa. Najwyraźniej wciąż mnie ochraniał, ponieważ to stworzenie mnie nie zaatakowało, chociaż chciało. Zastanawiałam się czy jego znak chronił mnie przed całym stadem jemu podobnych stworów. Powiedział ,że nigdy nie pozwoli mi zginać. Wygląda na to ,że powziął pewne kroki aby ta ochrona była kontynuowana gdyby coś mu się stało. Jak na przykład Ryodan ja i włócznia — Dziękuje — wyszeptałam Moje słowa wydawały się go rozwścieczyć. Rzucił się w moją stronę i złapał za kołnierz płaszcza, podnoszą w powietrzu i potrząsając jak szmacianą lalką. Zęby mi klekotały a kości grzechotały Być może tatuaż wcale mnie jednak nie chronił Nie miałam zamiaru tu dzisiaj umierać. Trasa mojej misji być może się zmieniła ale nie jej główny cel. Kiedy tak wisiałam, z palcami ledwie dotykającymi podłogi, pozwoliłam swojemu spojrzeniu na małe rozkojarzenie i zagłębiłam się w poszukiwanie mojego jeziora wzywając szkarłatne runy. Powstrzymały książęta Unseelie a byli oni bardziej śmiercionośni i potężni niż ta bestia Inne rzeczy wypłynęły na powierzchnie mojego jeziora ale zignorowałam je. Będę miała mnóstwo czasu (więcej niż bym chciała, to pewne) w przyszłości na odkrycie wszystkiego co zostało ukryte pod tymi ciemnymi wodami. Złożyłam dłonie, wzięłam to po co przyszłam i szybko się stamtąd wydostałam Bestia wciąż mną potrząsała. Wpatrując się w jej zmrużone oczu, zdałam sobie sprawę ,że być może będę musiała skorygować moją wcześniejszą ocenę, dotyczącą tego ,że nie jest tak szalona jak Barrons Podniosłam pięści, ociekającą krwią. Bestia o hebanowej skórze potrząsnęła swoją rogatą głową i ryknęła — Postaw mnie — zarządziłam Poruszał się tak szybko, że miałam całą rękę w jego ustach zanim zdążyłam nawet pisnąć. Słowo 'na dole' nawet nie opuściło moich ust kiedy ręka zniknęła i ostre czarne kły zamknęły się wokół mego nadgarstka Ale nie odgryzł mi ręki tak jak oczekiwałam, tylko ssał. Jego język na moich palcach
był mokry i ciepły, poruszający się delikatnie pomiędzy nimi Tak samo nagle jak ją połknął tak też wypuścił. Moja pięść była pusta Gapiłam się na nią w osłupieniu. Runy których obawiały się najbardziej śmiercionośne z wróżek, zostały przez niego zjedzone? Zjadł je jak soczystą przekąskę? Oblizał usta. Czy ja byłam daniem głównym? Nawet nie wiem kiedy zniknęła też moja druga pięść Mokry nacisk na skórze, jedwabista precyzja języka, lekkie drapnięcie kłami nadgarstka i tych też nie było Upuścił mnie. Wylądowałam nieskładnie na nogach, odbiłam się od rozłupanej sofy i stanęłam Wciąż oblizując usta zaczął się cofać Kiedy przystanął w mlecznej poświacie księżyca, zmrużyłam oczy. Coś było....nie tak. Nie wyglądał dobrze. W zasadzie wyglądał jakby odczuwał ból Naszła mnie okropna myśl. Co jeśli to była zwyczajna, prosta bestia a ja właśnie nakarmiłam ją czymś śmiertelnym a ona zjada wszystko co widzi ,że jest krwawe, zupełnie jak pies który nie może odejść od zatrutego hamburgera? Nie chciałam zabić kolejnego z tych stworzeń! Tak jak Barrons, uratował mnie! Gapiłam się w przerażeniu, licząc na to ,że przeżyje cokolwiek mu zrobiłam. Chciałam się po prostu stąd wydostać, znaleźć jakieś miejsce w którym będę mogła się przegrupować, wezwać swoją siłę aby nad nią popracować. Miałam nieskończoną ilość broni do dyspozycji i zamierzałam zrobić z nich dobry użytek Zachwiał się Do cholery! Kiedy się w końcu nauczę? Chwiał się i upadł ciężko z głębokim, drżącym jękiem. Mięśnie drgały pod skórą Odrzucił głowę do tyłu i zawył Przycisnęłam dłonie do uszu ale nawet wtedy było to ogłuszające. Słyszałam odpowiadający mu ryk z oddali, włączający się do tego żałobnego koncertu Miałam nadzieję ,że nie popędzą prosto do księgarni aby dołączyć do swojego umierającego brata i rozszarpać mnie na kawałeczki Wątpiłam aby udało mi się oszukać wszystkich trującymi runami Bestia stała teraz na czworaka, rzucając swoją masywną głową z boku na bok, wyraźnie w agonii, szczęki szeroko otwarte, wyszczerzone kły Wyła i wyła, krzyk takiej rozpaczy i desperacji, że przebijał mi serce — Nie chciałam cię zabić! — krzyknęłam Przyczajony na podłodze zaczął się zmieniać O, tak, zabiłam go. Dokładnie to samo stało się kiedy zabiłam Barronsa Najwyraźniej śmierć zmuszała je do transformacji Byłam jak sparaliżowana, nie mogłam odwrócić wzroku. Będę nosić ten grzech jak wszystkie inne. Zaczekam aż się zmieni i zapamiętam jego twarz tak abym w nowym świecie który stworzę przy pomocy Sinsar Dubh, mogła zrobić dla niego coś specjalnego Być może ocalić go aby nie był tym czym jest. Jaki mężczyzna oddychał w skórze tej bestii? Czy to jeden z ósemki tych których Barrons przyprowadził do opactwa tego dnia gdy mnie stamtąd wyciągnął. Czy rozpoznam go z Chester? Jego rogi zaczynają się rozpływać po obu stronach twarzy. Głowa robi się obrzydliwie pozbawiona kształtu, rozszerza się i kurczy, pulsuje i zmniejsza się po czym znowu rozszerza, tak jakby zbyt wiele było sprasowane w zbyt małej formie i bestia się przeciwstawiała. Masywne ramiona zwijały się do wewnątrz, rozciągają, potem znowu zwijają. Wyżłabiając drewnianą podłogę, roztrzaskując na drzazgi kiedy pochyla się i drży
Szpony rozpostarte na podłodze stają się palcami. Podnosi biodra, opuszcza na dół i stają się nogami. Ale coś jest nie tak. Kończyny wykrzywiają się a kości nie cofają do miejsca w którym powinny być, rozciągając się w pewnych miejscach, wybrzuszając w innych Wciąż wyje, ale dźwięk ulega zmianie. Odsuwam dłonie od uszu. Człowieczeństwo w jego wyciu mrozi mnie do kości Jego bezkształtna głowa biczuje się z boku na bok. Przez zmierzwione włosy dostrzegłam błysk dzikich oczu i czarnych kłów które pokrywają się śliną kiedy warczy. Wtedy splątana grzywa zaczyna zanikać a gładka czarna sierść zaczyna się rozjaśniać. Opada na podłogę w spazmach Nagle wystrzeliwuje w górę na czworaka, z pochyloną głową. Kości pękają i trzeszczą, przybierając nowy kształt Uformowały się ramiona. Silne, gładkie, wypełnione mięśniami. Dłonie rozpostarły się szeroko. Jedna noga rozciągnęła się do tylu, druga zgięta, stężała w niskim wypadzie Nagi mężczyzna przyczajony w świetle księżyca Wstrzymuje oddech, czekając aż podniesie głowę. Kogo zabiłam swoją lekkomyślnością i idiotyzmem? Przez chwilę było tylko słychać dźwięk jego ciężkiego oddechu i mojego Wtedy odchrząknął a przynajmniej tak mi się wydaje. Bardziej brzmiało to na grzechotanie ogonem dochodzące gdzieś z głębi jego gardła. Po kolejnej chwili, zaśmiał się ale nie był to tak naprawdę śmiech a raczej dźwięk który mógłby wydać z siebie przychodzący po duszę diabeł Kiedy podniósł głowę, przeczesał włosy odsuwając je z twarzy i posłał mi szyderczy uśmiech pełen pogardy, osunęłam się w milczeniu na podłogę — Ależ moja droga panno Lane, chodzi właśnie o to ,że To zrobiłaś — powiedział Jericho Barrons
CZĘŚĆ II Pomiędzy koncepcję I kreację Pomiędzy wzruszenie I odczucie Pada Cień T. S. Eliot
W twoich kłamstwach można dostrzec prawdę To zwątpienie we własną wiarę Zaprzepaszczasz wszystko co zdążysz zbudować Linkin Park — In Pieces 1.Fragment wiersza The Hollow Men w przekładzie Czesława Miłosza 2..Fragment piosenki Linkin Park — In Pieces
Dlaczego mnie krzywdzisz? Kocham cię
Nie jesteś zdolna do miłości Nic nie wykracza poza moje możliwości. Jestem wszystkim Jesteś książką. Stronami z oprawą. Nie urodziłaś się. Nie żyjesz. Nie jesteś niczym więcej niż wysypiskiem śmieci wszystkiego tego co było nie tak z egoistycznym królem Jestem wszystkim co było właściwe w tym słabym królu. Obawiał się mocy. Ja nie znam żadnego strachu Czego chcesz ode mnie? Otwórz oczy. Zobacz mnie. Zobacz siebie Moje oczy są otwarte. Ja jestem dobra. Ty zła — rozmowa z Siinsar Dubh
Piętnaście
Nigdy tego nikomu nie mówiłam, ale kiedy przyjechałam do Dublina miałam sekretną fantazję która pomagała mi przetrwać najgorszy czas Udawałam ,że wszyscy zostaliśmy oszukani a ciało które zostało przysłane tak naprawdę nie należało do Aliny, tylko do jakiejś innej blondynki, która była niesamowicie do niej podobna. Twardo odmawiałam porównania dentystycznego na które tak nalegał mój tatuś. Kiedy chodziłam ulicami dzielnicy Temple Bar, polując na jej morderce, udawałam ,że w każdej minucie jak tylko się odwrócę, mogę się na nią natknąć Spojrzy na mnie, zaskoczona i zachwycona powie Junior, co się dzieje? Mama i tata zdrowi? Co tu robisz? uściskamy się i będziemy śmiały i będę wiedziała ,że to wszystko było tylko strasznym koszmarem, który na szczęście dobiegł końca. Wypijemy piwo, pójdziemy na zakupy, znajdziemy jakąś plażę na irlandzkim, skalistym wybrzeżu Nie byłam przygotowana na śmierć. Nikt nie jest. Tracisz kogoś kogo kochasz bardziej niż siebie samego. Leżysz nie śpiąc, noc za nocą, zastanawiając się czy naprawdę wierzysz w niebo i piekło i znajdujesz różnego rodzaju powody aby czepić się tej wiary, ponieważ nie możesz znieść myśli ,że nie ma ich gdzieś tam, kilka wyszeptanych modlitw dalej Gdzieś tam w głębi wiedziałam ,że to tylko fantazja. Ale potrzebowałam jej. Pomagała mi przez jakiś czas przetrwać Nie pozwoliłam sobie na tego rodzaju fantazję z Barronsem. Pozwoliłam aby poniosłam mnie wściekłość, bo jak wnikliwie zauważył Ryodan, była to benzyna i była świetnym paliwem. Moja wściekłość była plutonem. Za jakiś czas, zostanę zmutowana przez zbytnie napromieniowanie Najgorszą częścią tego kiedy tracisz kogoś kogo kochasz (poza agonią tego ,że już nigdy nie będzie ci dane go zobaczyć) są rzeczy których się nigdy nie powiedziało. Te niewypowiedziane rzeczy prześladują cię, kpią z ciebie, z tego iż myślałeś ,że masz na to nieograniczoną ilość czasu. Nikt z nas nie ma tego czasu Tu i teraz, twarzą w twarz z Barronsem, mój język nie mógł wymówić ani jednego słowa To co niewypowiedziane było popiołem na moim języku, zbyt suchym aby go przełknąć, takim który mnie dławił Ale jeszcze gorsze niż to była realizacja ,że znowu ktoś bawił się moim kosztem. Bez względu na to jak realistyczny wydawał się ten moment, wiedziałam ,że to nic więcej jak
iluzja Sinsar Dubh wciąż mnie miała Tak naprawdę nigdy nie opuściłam ulicy na której zabiła Darroca Wciąż stałam, albo prawdopodobnie leżałam na ziemi, na przeciwko K'Vrucka, rozkojarzona tą fantazją podczas gdy książka robiła ze mną to co chciała Nie było wcale inaczej niż tej nocy kiedy próbowałam razem z Barronsem namierzyć książkę i zatrzymać ją kamieniami i sprawiła ,że uwierzyłam iż kucam na chodniku, czytając ją, kiedy wszystko co miało wtedy miejsce to ona znajdująca się na nade mną i czytając mnie Powinnam walczyć. Powinnam zaczerpnąć z głębi mojego jeziora i zrobić co w mojej mocy, brnąć na przód w prostym kierunku, bez względu na to jak zły obrót przybrały by sprawy. Ale kiedy gapiłam się na tą jego perfekcyjną replikę nie mogłam wykrzesać z siebie energii aby pozbyć sie tej ułudy. Jeszcze nie Nie było już gorszego sposobu tortur niż wizja nagiego Jericho Barronsa Przeszukam moje wnętrze sidhe-seer i roztrzaskam ten obraz za minutę. A może za dziesięć. Oparłam sie o kominek z uśmiechem, myśląc No dalej, pokaż co dla mnie masz Iluzja Barronsa podniosła się i wstała, poruszając mięśniami Boże, był piękny. Spoglądałam z góry na dół. Książka wykonała niesamowicie dokładną robotę, aż na dół do jego bardzo hojnie obdarzonych przez naturę atrybutów Ale źle odtworzyła jego tatuaże. Znałam każdy cal tego ciała. Ostatnim razem kiedy widziałam Jericho Barronsa nagiego, jego ciało było pokryte szkarłatno, czarnymi ochronnymi tatuażami, później jeszcze jego ramie zostało nimi pokryte od bicepsów po nadgarstek. Teraz jedyny tatuaż który miał znajdował się na jego podbrzuszu — Spieprzyłaś sprawę — powiedziałam do książki — Ale niezła próba Fałszywy Barrons stężał, ugiął lekko kolana, przenosząc ciężar ciała do przodu i przez moment myślałam ,że rzuci się na mnie i zaatakuje — Ja spieprzyłem sprawę? — fikcyjny Barrons warknął i zaczął przemieszczać się w moim kierunku. Ciężko było patrzeć na jego twarz kiedy tak dużo więcej działo się poza poziomem jego wzroku — Którego słowa nie zrozumiałeś? — powiedziałam słodko — Przestań gapić się na mojego fiuta — zaryczał O,tak, zdecydowanie iluzja — Barrons uwielbiał kiedy gapiłam się na jego fiuta — poinformowałam — Byłby szczęśliwy gdybym robiła to przez cały dzień, komponując odę do jego doskonałości Jednym płynnym ruchem, złapał mnie za kołnierz i podniósł na nogi — Tak było zanim mnie zabiłaś, ty pieprzona kretynko! Byłam niewzruszona. Przebywanie tak blisko niego było jak narkotyk, którego potrzebowałam, którego byłam głodna. Z nim tutaj nie mogłam zakończyć tej farsy — Widzisz, sam przyznajesz ,że jesteś martwy — odparowałam gładko — I nie jestem kretynką. Kretynka dałaby ci się oszukać — Nie jestem martwy — rzucił mnie plecami na ścianę, przypierając do niej własnym ciałem Byłam zachwycona dotykiem Barronsa, tak szczęśliwa ,że mogę patrzeć w jego ciemne oczy, nawet jeśli była to iluzja, że ledwie poczułam to uderzenie w ścianę. To było o wiele bardziej realistyczne niż moja krótka chwila z jego wspomnieniem w czarnym skrzydle Białej Rezydencji — Jesteś — Nie jestem Jego usta były tak blisko. Kogo obchodziło ,że tak naprawdę nie był sobą? Miał jego usta. I inne części jego ciała. Czy jeden fałszywy pocałunek to tak wiele? Oblizałam wargi
— Udowodnij — Oczekujesz ,że udowodnię ci ,że nie jestem martwy? — zapytał z niedowierzaniem — Chyba nie proszę o wiele. W końcu to ja cię dźgnęłam Zaparł się dłońmi o ścianę po obu stronach mojej głowy — Mądrzejsza kobieta przestałaby mi o tym przypominać Wdychałam jego zapach, ostry i egzotyczny, cenione wspomnienie tego co sprawiało ,że czułam ,że żyje. Elektryczność która zawsze przepływała pomiędzy nami skwierczała na mojej skórze. Był nagi a ja przyparta do ściany i chociaż wiedziałam ,że to książka ze mną pogrywa, ledwie byłam w stanie skupić się na jego słowach. To było takie realne Z wyjątkiem tych brakujących tatuaży. Książka wiedziała jak duży był jego penis ale nie odtworzyła właściwie tatuaży Małe niedopatrzenie — Jestem pod wrażeniem — wymamrotałam — Naprawdę — Gówno mnie obchodzi czy jesteś pod wrażeniem, panno Lane. Obchodzi mnie tylko jedna i jedyna rzecz, wiesz gdzie jest Sinsar Dubh ? Znalazłaś ją dla tego pieprzonego pół krwi bękarta? — Och, to po prostu świetne! — parsknęłam ze śmiechem. Sinsar Dubh wykreowała iluzję osoby i to jakby przedłużenie Sinsar Dubh pyta mnie teraz gdzie jest Sinsar Dubh — Odpowiadaj albo urwę ci głowę Barrons nigdy by tego nie zrobił. Sinsar Dubh właśnie popełniła kolejny błąd. Barrons przyrzekał ,że utrzyma mnie przy życiu, i trzymał się tego aż do samego końca. Zginął aby mnie uratować. Nigdy by nie mnie skrzywdził a już na pewno nie zabił — Nic o nim nie wiesz — warczę — Wiem o nim wszystko — klnie — O sobie — Nie wiesz — Wiem — Bzdura! — Nie! — Tak — syczę — Nie! — odparowuje, po czym wypuszcza gwałtownie powietrze — Do ciężkiej cholery panno Lane, doprowadzasz mnie do pieprzonego szaleństwa! — Tak jak ty mnie, Barrons. I możesz sobie darować te wszystkie 'cholery' i 'pieprzone' Przesadzasz. Prawdziwy Barrons nigdy tak dużo nie przeklinał — Pieprzenie dobrze wiem ile pieprzonych i cholernych słów użyłby Barrons, Nie znasz go tak dobrze jak ci się wydaje ,że znasz — Przestań się pod niego podszywać! — popycham go w pierś — Nie jesteś i nigdy nim nie będziesz! — Poza tym, to było zanim mnie zabiłaś i zdecydowałaś zastąpić Darrockiem w mniej niż miesiąc! Widzę ,że bardzo nade mną rozpaczałaś panno Lane Och, jak on śmie? Rozpacz i żal to było wszystko czym byłam. Chodząca rozpacz i zemsta — Tak dla jasności, to byłeś martwy przez trzy dni. I nie mam zamiaru przez to przechodzić. Wynoś się stąd. Odejdź. Idź — odpycham jego dłonie z dala od mojej głowy i przepycham się obok niego — Nie mam zamiaru usprawiedliwiać przed tobą tego co zrobiłam kiedy tak naprawdę nawet cię tu nie ma. To psychotyczne nawet jak na mnie Łapię mnie i obraca — Lepiej uwierz w to ,że tu jestem panno Lane, i lepiej uwierz też w to ,że cię zabije. Nie mogłaś już bardziej dowieść braku swojej lojalności. Wskoczyłaś na mnie sekundę po tym jak Ryodan powiedział ci ,że jestem zagrożeniem i zabiłaś bez zawahania
— Wahałam się! Nienawidziłam tego ,że muszę zabić moją opiekuńczą bestię! Ryodan powiedział ,że muszę to zrobić! Nie wiedziałam ,że to ty! Świetnie. A teraz kłócę się z Sinsar Dubh udającą Barronsa, na temat tego dlaczego go zabiłam. Dlaczego ona mi to robi? Co mogła chcieć osiągnąć książka przerabiając ze mną tą kłótnie? — Powinnaś była wiedzieć! — eksploduje Wiedziałam ,że powinnam to zakończyć, przerwać tą iluzję w tej chwili ale nie mogłam Przebywanie w pobliżu Barronsa zawsze powodowało ,że czułam się i funkcjonowałam najlepiej i najintensywniej jak tylko mogłam i jakoś wydawało się nie mieć znaczenia, to ,że wiedziałam ,że ten Barrons był tylko ułudą. Niektórzy ludzie wyzwalają w tobie to co najgorsze, inni to co najlepsze, ale są też tacy, niezwykle rzadcy, którzy uzależniają, wyzwalając w tobie wszystko co najbardziej intensywne. We wszystkim Którzy sprawiają ,że czujesz się tak żywa, że poszłabyś za nimi prosto do piekła, tylko po to aby dalej się tak czuć — Skąd niby miałam wiedzieć? Bo zawsze byłeś ze mną taki szczery? Ponieważ dzielenie się informacjami jest tym co Jericho Barrons potrafi robić najlepiej, na jakim polu najbardziej błyszczy? Nie, ponieważ zawracałeś sobie głowę ostrzeżeniem mnie co się stanie jak wybiorę na telefonie IYD. Chwila!, nie zrobiłeś tego! Powinnam była widzieć bo mi się zwierzyłeś (w ten sam pełen zaufania i otwartości sposób w jaki dzieliliśmy się tyloma innym sekretami) ,że czasem przekształcasz się w dziewięcio stopowego, rogatego, szalonego potwora! — Nie jestem szalony. Byłem na tyle świadomy aby oznaczyć cię wysikanym przez siebie kręgiem. Zabijałem dla ciebie pożywienie. Nosiłem twoje rzeczy. Kto jeszcze kogo znasz zrobiłby dla ciebie coś takiego? V'lane nawet nie ma fiuta wystarczającego do tego aby sikać!!! Twój mały MacKeltar nie ma jaj żeby podjąć jakieś samodzielne działanie. Na pewno nie jest w stanie zrobić tego co trzeba aby posiadać kobietę! — Posiadać? Wydaje się ,że kobiety mogą być czyjąś własnością!? Posyła mi spojrzenie które mówi, Och, skarbie, oczywiście ,że mogą. Czyżbyś tak szybko zapomniała? — Byłam Pri-ya! — I lubiłem cię wtedy znacznie bardziej! — jego oczy zwężają się tak jakby dopiero co uświadomił sobie coś co powiedziałam wcześniej — Byłem dla ciebie martwy tylko przez trzy cholerne dni?! I już zdążyłaś przygruchać sobie Darroca, migdaląc się z nim przy mojej ścianie dwie noce temu?! Czekałaś jeden pieprzony dzień ,żeby mnie zastąpić?! Spędziłem tygodnie zamartwiając się o to czy nie pozbędzie się mojego znaku z twojej czaszki i nie będę w stanie namierzyć cię w lustrach!, cały czas starałem się wrócić ,żeby ocalić przed nim twój tyłek, a ty w tym czasie sama mu go dawałaś!! — Niczego mu nie dawałam! — wrócić skąd?, z czego?, ze stanu bycia martwym? — Kobieta nie ociera się o mężczyznę w taki sposób chyba ,że się z nim pieprzy! — Nic nie wiesz o tym czym byłam i co robiłam. Słyszałeś kiedyś o działaniu pod przykrywką?! — Sypiając z wrogiem? Sądzę ,że powinieneś być królem, Darroc, — kpi falsetem — i jeśli mnie chcesz, będę zaszczyconą będąc twoją królową Zapowietrzam się — Czy nie tak mówiłaś? — A ty co robiłeś, szpiegowałeś mnie? I jeśli jesteś Barronsem, to powinieneś wiedzieć ,że nie wierzy się słowom
— Bo twoje czyny tak dobrze o tobie świadczą, tak? Gdzie spałaś ostatniej nocy, panno Lane? Na pewno nie tutaj. Moja księgarnia stała otworem. Twoja sypialnia na górze czekała, Tak samo jak twoja pieprzona godność Otworzyłam usta, po czym je zamknęłam, ponownie. Godność? Barrons rzucał we mnie słowem 'godność? Er … tak w zasadzie to Sinsar Dubh to robiła. . Nie mogłam zdecydować co było bardziej anachroniczne. Zmarszczyłam się. Coś tu było nie tak. Coś bardzo ale to bardzo dziwnego. Chociaż Barrons i godność nie były dwoma słowami których użyłabym w jednym zdaniu, nie mogłam wymyślić ani jednego powodu dla którego Sinsar Dubh miałaby aż tak mnie wyprowadzić w pole. Nigdy wcześniej nie tworzyła tak szczegółowej i długotrwałej iluzji Nie przychodziło mi do głowy nic co mogłaby na tym zyskać — Wiesz dlaczego byłem na tej ulicy dzisiaj z tobą i Darrockiem? — kiedy nie odpowiadam, warczy na mnie — Odpowiadaj! Potrząsam głową — Nie byłem tam ,żeby szpiegować ciebie i twojego małego chłopaka. A skoro już o tym mówimy to jak to jest odgrywać kiepską imitację dla chłopaka swojej siostry? — Och pieprz się — mówię natychmiast — To niskie zagranie nawet jak na ciebie — Jeszcze niczego nie widziałaś. Przyszedłem go dzisiaj zabić. Powinienem to zrobić dawno temu. Ale niestety nie było mi dane doznać tej przyjemności. Sinsar Dubh mnie w tym pokonała — powiedział gorzko — Dobra wystarczy. Ty jesteś Sinsar Dubh! — Nie. Ale jestem tak samo zabójczy. Oboje możemy cię zniszczyć. Nic cię przede mną nie ocali jeśli się od ciebie odwrócę Najwyższy czas aby ta iluzja dobiegła końca. Jedyny powód dla którego pozwoliłam aby trwało to tak długo był taki ,że zaczęło się całkiem przyjemnie i miałam nadzieję ,że może coś z tego będzie. Ale w jakąkolwiek dziwaczną grę pogrywała książka nie pogrywała sobie zbyt przyjemnie a ten lodowato chłodny, warczący Barrons nie był mężczyzną którego chciałam pamiętać — Czas na ciebie — wymamrotałam — Nigdzie się nie wybieram. Nigdy. Jeśli chociaż przez minutę myślałaś ,że w połowie gry pozwolę ci na zmianę stron, to się pomyliłaś. Zainwestowałem w ciebie, siedzisz w tym za głęboko i jesteś mi coś winna. Przykuje cię, zwiążę, unieruchomię przy użyciu magii, cokolwiek będę musiał zrobić, ale pomożesz mi zdobyć książkę. A kiedy już będę ją miał, może pozwolę ci żyć — Sinsar Dubh — mówię ale mój protest jest słaby. Podczas gdy mówił, odszukałam moje wnętrze sidhe-seer ( to wszystko widzące oko które potrafi, rozerwać powłokę iluzji i ujawnić znajdującą się pod nim prawdę ) i skoncentrowałam je na tym mirażu Nic się nie wydarzyło. Żadna bańka nie pękła, żadna iluzja nie opadła. Ręce mi drżały, nie mogłam wpompować odpowiedniej ilości powietrza do płuc. To było niemożliwe Zabiłam go A kiedy zdałam sobie sprawę z tego co zrobiłam, przekształciłam mój żal i rozpacz w broń masowej destrukcji. Stworzyłam plan, z zacementowaną przeszłością i konkretną przyszłością Ta … ta … niezrozumiałość nie pasowała do mojego rozumienia rzeczywistości. Ani do żadnego z moich celów ani do tego czym się stałam — Ale mogę ci również nie pozwolić — mówi — W odróżnieniu od innych ja nie biorę
niczego z drugiej ręki Odetchnęłam ostro. Niebezpiecznie kręciło mi się w głowie. To niemożliwe. Nie mógł stać tu przede mną Prawda? Wyglądał jak Barrons, wyczuwałam ,że to Barrons, pachniał i brzmiał jak Barrons, i zdecydowanie miał jego posturę Pieprzyć moje miejsce sidhe-seer. Potrzebowałam czegoś mocniejszego. I wiedziałam gdzie to znaleźć. Pozwoliłam mojemu spojrzeniu odpłynąć, gorączkowo zasysając czystą moc z mojego szklanego jeziora Skupiając się ponownie, użyłam wszystkiego co miałam — Pokaż mi co jest prawdą — zażądałam — Nie rozpoznałabyś prawdy nawet gdyby ugryzła cię w tyłek, panno Lane. Co jeśli chodzi o ścisłość, dziś zrobiłem — posłał mi ten wilczy uśmiech, ale nie miał on w sobie ani jednej uncji uroku. Tylko zęby, przypominające mi o jego kłach na mojej skórze Moje kolana poddały się Jericho Barrons nadal tu stał Górujący, nagi i wściekły jak diabli, dłonie zaciśnięte w pięści jakby miał mnie zaraz sprać Gapiłam się na niego z podłogi — Nie jesteś martwy — zęby klekotały mi tak mocno ,że ledwie wydusiłam z siebie te słowa — Przykro mi ,że muszę cię rozczarować — gdyby spojrzenie mogło zabijać, to które mi posłał wciągnęłoby mnie sześć stóp pod ziemię — Och, chwila. Nie, nie jestem To było zbyt wiele. W głowie mi się kręciło a przed oczami zaczęło robić się czarno Zemdlałam
Szesnaście
Świadomość wracała stopniowo. Odzyskałam ją na podłodze ciemnej księgarni. Zawsze myślałam ,że omdlenie pokazuje wrodzoną słabość charakteru ale dopiero teraz to zrozumiałam. To był swego rodzaju akt samoobrony. Dokonywany w obliczu emocji tak silnych ,że niemożliwym było sobie z nimi poradzić. Ciało buntowało się i zamykało aby nie biegać w kółko jak kurczak z odciętą głową, i potencjalne nabawić się obrażeń Uświadomienie sobie tego ,że Barrons żył, było czymś więcej niż byłam w stanie udźwignąć. Zbyt wiele myśli i uczuć próbowało się ze sobą połączyć. Mój mózg miał problem aby przyswoić sobie ,że to co niemożliwe było możliwe, i wybrać odpowiednie słowa aby nazwać to co czułam, więc cicho upadłam — Barrons? — obróciłam się na plecy. Nie było odpowiedzi. Ogarnął mnie nagły lęk ,że to wszystko było tylko snem. Że tak naprawdę nie żył, a ja znowu będę musiała przyjąć to do wiadomości Wystrzeliłam do pozycji siedzącej i serce mi zamarło Byłam sama. Czy to wszystko było tylko okrutną iluzją? Snem? Rozglądałam się dziko dookoła, szukając dowodu jego istnienia Księgarnia była zdemolowana. Ta część na pewno nie była snem. Zaczęłam się podnosić ale przestałam kiedy zdałam sobie sprawę ,że do płaszcza mam przyklejoną kartkę papieru. Skołowana oderwałam ją Jeśli opuścisz tą księgarnie i każesz mi się szukać, sprawię ,że będziesz tego żałowała do końca swoich dni ~ Z Śmiałam się i płakałam w tym samym czasie. Siedziałam jak pijana, przyciskając
papier do piersi, Żył! Nie miałam pojęcia jak to możliwe i nie obchodziło mnie to. Jericho Barrons żył. Chodził po tym świecie, to mi wystarczało Zamknęłam oczy, drżąc kiedy ten miażdżący ciężar zsunął się z mojej duszy. Odetchnęłam, naprawdę odetchnęłam po raz pierwszy od trzech dni, napełniając chciwie płuca Nie zabiłam go Nie byłam winna. W jakiś sposób dostałam z Barronsem to czego nie udało mi się dostać z moją własną siostrą I nawet nie musiałam niszczyć świata, druga szansa! Otworzyłam oczy i ponownie przeczytałam notatkę, śmiejąc się Żył! Zrujnował moją księgarnię. Napisał mi liścik. Cudowny, cudowny liścik! Szczęśliwy dzień! Głaskałam arkusz papieru na którym wypisał swoją groźbę. Kochałam ten kawałek papieru. Kochałam jego groźbę Kochałam nawet moją zdemolowaną księgarnię. Zabierze to trochę czasu ale doprowadzę ją do porządku. Barrons był z powrotem. Odbuduje półki i regały, zastąpię meble, i pewnego dnia w przyszłości usiądę na mojej sofie wpatrując się w ogień a wtedy wejdzie Barrons i nawet nie będzie musiał niczego mówić. Będziemy tylko tak siedzieć w towarzyskiej lub (kogo to obchodzi?) ponurej ciszy. Na jakikolwiek dziwny wpadnie pomysł, zgodzę się na niego i ja. Posprzeczamy się jaki samochód wziąć i kto będzie prowadził. Będziemy zabijać potwory i polować na artefakty, próbując wykombinować w jaki sposób przechwycić książkę. Będzie idealnie Żył! Kiedy poruszyłam się ponownie wstając, coś ześliznęło się z moich kolan i opuściłam się ponownie na podłogę aby to podnieść To było zdjęcie Aliny które zostawiłam w skrzynce pocztowej moich rodziców tej nocy kiedy zabrał mnie tam V'lane aby pokazać ,że przywrócili do poprzedniego stanu moje rodzinne miasto i czuwali nad moją rodziną. Tej samej nocy Darroc namierzył mnie przez swój znak i porwał moich rodziców To była karta przetargowa którą Darroc zostawił we frontowych drzwiach KiBB, żądając abym przyszła do niego przez lustra jeśli nadal ceniłam ich życie To ,że Barrons mi ją zostawił powiedziało mi jedno, uratował moich rodziców zanim wezwałam go przez IYD do luster Ale nie dał mi tego zdjęcia jako prezentu po to abym poczuła się lepiej. Zostawił je z tego samego powodu z którego zostawił je Darroc. Aby przekazać mi tą samą wiadomość Mam twoich rodziców, więc nie zaczynaj ze mną. Okay, więc wciąż był na mnie trochę wkurzony. Mogłam sobie z tym poradzić. Gdyby to on mnie zabił też byłabym trochę wkurzona, bez względu na to jak irracjonalne to było. Ale przejdzie mu Nie mogłabym prosić o więcej. No cóż mogłabym, jak na przykład o Aliną i wszystkie wróżki martwe, ale tak też było dobrze. To był świat na którym chciałam żyć Moi rodzice byli bezpieczni Ścisnęłam liścik i zdjęcie i przycisnęłam je do piersi. Nienawidziłam tego ,że tak po prostu wyszedł i zostawił mnie leżącą na podłodze ale miałam dowód jego istnienia i wiedziałam ,że wróci
Byłam wykrywaczem przedmiotów magicznych a on jego dyrektorem. Byliśmy drużyną. Żył! Chciałam pozostać na nogach całą noc, pławiąc się w blasku tego ,że Jericho Barrons nie był martwy, ale moje ciało miało inny pomysł W momencie kiedy tylko weszłam do sypialni, prawie zasłabłam. Jeśli była jedna rzecz jakiej nauczyłam się odkąd umarła Alina, to to ,że rozpacz jest bardziej wykańczająca fizycznie niż nie jeden bieg czy maraton. Wykańcza cię i pozostawia twoje ciało i duszę posiniaczone Udało mi się jakoś opłukać twarz i umyć zęby, śmiejąc się do siebie w lustrze jak idiotka ale nić dentystyczna i nawilżanie skóry było poza moimi możliwościami. Zbyt duży wysiłek. Chciałam się skulić w stercie bezmyślności, wtulić w komfortowe ramiona wiedzy ,że go nie zabiłam. Nie byłam winna. Nie był martwy Było mi przykro ,że nie zaczekał w pobliżu. Chciałabym wiedzieć gdzie teraz był. Chciałabym mieć komórkę Powiedziałabym mu te wszystkie rzeczy których nigdy nie mówiłam. Wyznałabym swoje uczucia. Nie obawiałabym się być czuła. Jego utrata rozjaśniła moje uczucia i chciałam wykrzyczeć je z dachu Ale nie tylko nie miałam pojęcia dokąd udawał się nocą, ale też ledwie byłam w stanie się poruszyć. Ból był klejem który sklejał moje kości i trzymał wolę razem do kupy. Bez niego, byłam zwiotczała Juto będzie kolejny dzień A on będzie podczas niego żywy! Rozebrałam się i wczołgałam do łóżka Odleciałam kiedy jeszcze nakrywałam się kołdrą i spałam jak kobieta która właśnie wróciła ze wspinaczki przez odmęty piekła, pozbawiona odpoczynku i jedzenia przez miesiąc Moje sny były takie żywe czułam się jakbym je przeżywała Śniło mi się ,że ponownie obserwuje śmierć Darroca, wściekła ,że jego śmierć została mi tak nie klimatycznie po prostu ukradziona, a zemsta wyrwana w mgnieniu szpona Łowcy. Śniłam ,że jestem znowu w lustrach, szukając Christiana ale nigdy go nie znajdując. Siniałam ,że jestem w opactwie, na podłodze celi i Rowen przychodzi poderżnąć mi gardło czuję jak życie uchodzi ze mnie wraz z upływem krwi, która spływa na klepisko celi i miesza się z błotem. Śniłam ,że jestem w tym zimnym miejscu, ścigając piękną kobietę której nie mogłam dogonić a wtedy śniłam o tym ,że naprawdę to zrobiłam, zniszczyłam świat i zastąpiłam go nowym, takim jakiego chciałam Po wszystkim, leciałam nad moim nowym światem, okrakiem na potężnym, antycznym K'Vrucku. Jego wspaniałe czarne skrzydła, plątały moje włosy, i śmiałam się jak demon podczas gdy fałszująca, prześladująca mnie nuta remiksu Pink Martinia Qué Sera Sera pobrzmiewała w tle jak klawesyn z piekła rodem Spałam przez szesnaście godzin Potrzebowałam każdej minuty tego snu. Minione trzy dni był jakimś surrealistycznym koszmarem i całkowicie mnie wykończyły Pierwszą rzeczą którą zrobiłam zaraz po przebudzeniu było wyjęcie notatki Barronsa z pod poduszki i przeczytanie jej ponownie aby jeszcze raz upewnić się ,że żyje Wtedy rzuciłam się w dół schodów tak szybko ,że ześliznęłam się po ostatnich kilku stopniach na moim ubranym w piżamę tyłku, chcąc desperacko potwierdzić ,że księgarnia nadal była zdemolowana Była. Odtańczyłam tanieć radości na jej resztkach
Ponieważ było popołudnie a Barrons rzadko zjawiał się przed wieczorem, wróciłam na górę i wzięłam długi, gorący prysznic. Złuszczyłam się, nawilżyłam i ogoliłam Oparłam się o ścianę kabiny, rozciągając nogi i obserwując jak woda rozchlapuje się na włóczni przypiętej do mojego uda, pozwalając aby mój umysł odpłynął w tej jednej chwili relaksu Niestety mój umysł nie chciał odpłynąć a ciało nie chciało się zrelaksować. Mięśnie nóg stężały a kark i ramiona były spięte, palce wystukiwały rytm szybkiego staccato na prysznicowej podłodze Coś nie dawało mi spokoju. W zasadzie to całkiem sporo tego było. Pod moją wesołą szczęśliwą powierzchnią zaczynała się sztormowa burza Jak to możliwe ,że cokolwiek nie dawało mi spokoju? Mój świat był teraz błękitno niebieski, pomijając nieprzerwanie padający w Dubline deszcz. Jak to się stało ,że nie byłam ogłupiająco wręcz szczęśliwa w tym właśnie momencie? To był dobry dzień Barrons żył. Darroc był martwy. Nie byłam już dłużej uwięziona w lustrach, walcząc z potworami i iluzjami Zmarszczyłam się zdając sobie sprawę, że to właśnie był ten problem? W tym momencie wszystko było w porządku, poza tym wszystkim związanym z przeznaczeniem i losami świata z czym zdążyłam się już oswoić Nie mogłam sobie z tym poradzić. Byłam skompresowana, ściśnięta w imadle bólu Przywykłam do tego To właśnie to przeświadczenie o tym co było złe nadawało mi kształt i cel i sprawiało ,że parłam do przodu Ale w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin przeszłam ze stanu w stu procentach konsumowane go przez smutek i żal do stanu w którym nie miałam już powodu aby odczuwać którąkolwiek z tych emocji Barrons żył. Rozpacz, żal? Już was nie ma Mężczyzna który wierzyłam ,że zamordował moją siostrę, ten którego z takim oddaniem planowałam zabić, był martwy Niesławny Lord Master zniknął Ten rozdział mojego życia był zamknięty. Nigdy więcej nie poprowadzi Unseelie, aby siali spustoszenie w moim świecie, czy zapoluje na mnie i zrani. Nie musiałam już ciągle oglądać się przez ramie z obawy przed nim. Drań który zrobił ze mnie Pri-ya był poza moim mściwym uściskiem. Dostał to na co zasłużył. Cóż … tak czy inaczej był martwy. Spotkałoby go coś o wiele gorszego gdybym to ja miała na ten temat coś do powiedzenia Tak czy inaczej, prze długi czas to właśnie on był powodem mojej egzystencji. I już go nie było Z czym to pozostawiało mnie? Zemsta? Już jej nie ma Zawsze wyobrażałam sobie ten finałowy pojedynek pomiędzy nami i to jak go zabijam Kto teraz był moim czarnym charakterem? Kogo mam nienawidzić i winić za śmierć Aliny?? Nie był to Darroc. Miał do niej szczerą słabość. Nie zabił jej i nawet jeśli był w jakiś sposób odpowiedzialny za jej śmierć, to nie wiedział o tym. Sześć miesięcy w Dublinie i ani trochę nie zbliżyłam się do odkrycia zagadki śmierci mojej siostry Z Barronsem żywym i Darrociem martwym, nie miałam już niczego żadnych pochłaniających mnie myśli, skupiających się na zemście. Moi rodzice byli bezpieczni pod opieką Barronsa. Nie było nikogo kogo musiałabym ratować. Nie miałam żadnego niecierpiącego zwłoki celu, żadnego terminu. Czułam się zagubiona. Pozbawiona kierunku
Pewnie, miałam większość tych samych głównych celów które miałam przed tym zanim weszłam do luster i wszystko poszło nie tak jak trzeba, ale rozpacz i żal przelały mnie do ciasnego pudełka i ściany tego właśnie pudełka ukształtowały mnie na nowo. Teraz to pudełko zniknęło, i czułam jak wylewam się, przekształcając się w bezkształtną masę Co było dalej? Dokąd mam iść z tego miejsca? Potrzebowałam czasu aby przyswoić sobie te nagłe zmiany w mojej rzeczywistości, i skalibrować emocję. To co dezorientowało mnie jeszcze bardziej to to ,że pod płaszczykiem radości jaką czułam z powodu tego ,że Barrons żył, czułam się też...cóż zła....i to bardzo. A w zasadzie wściekła. Coś w moim wnętrzu kipiało. I nawet nie wiedziałam co to było. Ale w głębi, pod tym wszystkim, czułam się też głupio. Tak jakbym wyciągnęła przedwczesne wnioski Wyszłam spod prysznica, zupełnie niezadowolona, przebierając w ubraniach i odrzucając je wszystkie Wczoraj wiedziałabym dokładnie co ubrać .Dzisiaj nie miałam pojęcia. Różowy czy Czarny? A może nadszedł czas na nowy ulubiony kolor a może żadnego ulubionego koloru Deszcz bębnił w szyby. Dublin był ponownie szary Wyciągnęłam parę szarych dresów do połowy łydki z napisem SOCZYSTY na środku tyłka, zapinaną na zamek bluzę, i klapki. Jeśli Barronsa jeszcze nie było miałam zamiar zacząć sprzątać na dole W końcu zrobiłam to o co prosił Moi rodzice byli wolni, ja żyłam, Darroc był martwy, no i miałam kamienie ukryte bezpiecznie w ciężko strzeżonej runami sypialni apartamentu Darroca Według mojego rozumienia prawa to czyniło teraz księgarnię moją księgarnią Znaczyło również ,że miałam Lamborghini. I Vipera — To nie był też mój pieprzony pomysł! — usłyszałam ryk Barronsa kiedy zeszłam tylnymi schodami Drzwi do jego gabinetu były otwarte na kilka cali, i słyszałam jak porusza się w środku, podnosi przedmioty i odstawia je na miejsce Przystanęłam na ostatnim stopniu i uśmiechnęłam się, rozkoszując prostą przyjemnością wynikającą z tego ,że ponownie słyszę jego głos. Do czasu kiedy go nie było, nie rozumiałam jak pusty był świat bez niego Mój uśmiech zanikł. Przestąpiłam z nogi na nogę nas stopniu Mój nastrój może i był promieniami słońca odbijającymi się od wody ale ciemne wiry czaiły się pod powierzchnią Zeszłabym głębiej na samo dno, głębiej niż chciałam o tym myśleć, z całą tą moją determinacją aby zniszczyć ten świat. Byłam w stu procentach zaangażowana w zdobycie jakiejkolwiek mrocznej wiedzy której potrzebowałam z książki, bez względu na koszta dla mnie samej i każdego innego. Byłam gotowa zrobić wszystko aby nauczyć się jak zastąpić ten świat nowym. Wszystko dlatego ,że wierzyłam iż Jericho Barrons nie żyje Nawet nie miałam konkretnego planu z wyjątkiem tego aby zdobyć książkę wierząc ,że poradzę sobie z zaklęciem tworzenia które będzie miała do zaoferowania, jakiekolwiek by ono nie było. Spoglądając wstecz na swoje zachowanie, mogę stwierdzić ,że byłam przez nie napiętnowana. Chora z ambicji, szalenie skupiona Śmierć Aliny aż tak bardzo mnie nie zmieniła Wsunęłam dłonie we włosy i pociągnęłam tak jakby ten delikatny ból mógł oczyścić moje myśli. Zapalić światło w moim ostatnio tymczasowym szaleństwie To chyba ten aspekt zdrady wpędził mnie w aż takie szaleństwo. Gdybym to nie ja go dźgnęła, nigdy nie załamałabym się w taki sposób. Pewnie, moja rozpacz nad utratą Barronsa była intensywna, ale to poczucie winy tak mnie zmiażdżyło. Odwróciłam się od
tego który mnie chronił, a ten który mnie chronił okazał się być Barronsem. Wstyd, nie rozpacz, wypełniła moją potrzebę zemsty. To było to. Poczucie winy przekształciło mnie w szaloną, opętana obsesją kobietę, rozważającą zniszczenie jednego świata aby zastąpić go nowym. Gdybym to ja zabiła Alinę, lub w jakiś sposób przyczyniła się lub uczestniczyła w jej zabójstwie, czułabym się dokładnie tak samo i rozważała zrobienie tego samego. To nawet nie miłość motywowała mnie w taki stopniu jak desperacka potrzeba wymazania mojego własnego współudziału Teraz kiedy żal nie zaciskał się pięścią wokół mego serca, wiedziałam ,że nigdy bym tego nie zrobiła. Stworzenie nowego świata tylko dla Jericho Barronsa? Ta myśl była idiotyczna. Straciłam Alinę i nie przekształciłam się w niszczącą świat niosącą śmierć zjawę, a kochałam ją przez całe życie Barrons znałam zaledwie kilka miesięcy. Jeśli miałabym stworzyć nowy świat dla kogokolwiek, to byłaby to moja siostra Okay, więc to zostało rozwiązane. Nie zdradziłam Aliny przez to ,że nie przekształciłam się w Mad Max z jej powodu Więc dlaczego nadal czułam coś mrocznego, skręcającego się w moim wnętrzu, próbującego wydostać się na powierzchnie? Co zżerało mnie od środka? — Do ciężkiej cholery Ryodan, przerabialiśmy to tysiące razy! — eksploduje Barrons — Cała ta cholerna droga powrotna o której rozmawialiśmy. Mieliśmy plan, to ty od niego odbiegłeś! Miałeś zapewnić jej bezpieczeństwo! Nigdy nie powinna była się dowiedzieć ,że to ja. To twoja wina ,że wie o tym że nie możemy zginąć! Zamarłam. Ryodan też żył? Obserwowałam jak został rozerwany na strzępy i zrzucony ze stu stopowego urwiska. Zmarszczyłam się. Powiedział 'nie możemy zginąć' Co to znaczy? Tak jak nigdy? Bez względu na wszystko? Przez chwilę nic nie mówił i zdałam sobie sprawę ,że rozmawia przez telefon — Wiedziałeś ,że będę walczył. Wiedziałeś ,że wygram. Zawsze wygrywam. To dlatego miałeś nas rozdzielić i mnie zastrzelić, nie wiedziałaby wtedy ,że jestem martwy. Następnym razem weź więcej amunicji. Spróbuj wyrzutni rakietowej. Sądzisz ,że dałbyś rade mnie tym uderzyć? — powiedział sarkastycznie Wyrzutnia rakietowa? Barrons by to przeżył? — To ty spierdoliłeś. Obserwowała jak giniemy W rzeczy samej, tak było. Więc dlaczego nie byli martwi? Kolejna pauza. Wstrzymałam oddech nasłuchując — Gówno mnie obchodzi co myślą. I nie pierdol mi tu o jakimś głosowaniu. Nikt nie głosował. Lor nawet nie wie który mamy teraz wiek a Kasteo nie powiedział słowa od tysiąca lat. Nie zabijesz jej ani ty ani żaden z nich. Jeśli ktokolwiek ją zabije, to będę to ja. A w tej chwili to się nie stanie. Potrzebuje tej książki Zesztywniałam. Powiedział w tej chwil, silnie implikując ,że może nadejść inna chwila w której to się stanie I jedyny powód dla którego mnie nie zabił był taki ,że potrzebował książki To nad tym dupkiem rozpaczałam? Jego powrót tak celebrowałam? Nie zastanawiałam się nad tym komentarzem o tysiącu lat, później nad tym popracuje — Jeśli ci się wydaje ,że polowałem na nią przez tyle czasu i teraz zabiję najlepszą szansę jaką kiedykolwiek miałem, to gówno o mnie wiesz Znowu to samo, stwierdzenie którego użyła Fiona, tej nocy kiedy dźgnął ją nożem, żeby się zamknęła. Ja byłam jego 'najlepszą szansą. Tylko na co? — Spróbuj tylko. Ty. Lor. Kasteo, Fade. Ktokolwiek kto tylko chce wejść mi w drogę, ale gdybym był tobą to bym się odpierdolił. Nie dawaj mi powodu ,żebym kazał ci żyć żałując tego każdego następnego dnia. Tego chcesz? Bezsensownej, wiecznej wojny?
Chcesz żebyśmy skoczyli sobie do gardeł? Cisza — Nigdy nie zapominam lojalności. A ty zapomniałeś o swojej wierności. Trzymaj jej rodziców przy życiu. Wykonuj moje rozkazy. Wkrótce wszystko się skończy Zacisnęłam dłonie w pięści. Co dokładnie się skończy? — I właśnie tu się mylisz. Jeden świat nie jest tak samo dobry jak każdy inny. Niektóre są lepsze. Od samego początku wiemy ,że jest dziką kartą. Po tym czego dowiedziałem się o niej tamtej nocy, muszę pozwolić jej na to rozdanie. Zlokalizowałeś już Tellie? Muszę przepytać tą kobietę, zakładając ,że wciąż jeszcze żyje. Nie? Skieruj do tego więcej ludzi Co miał na myśli przez to 'po tym czego się o mnie dowiedział? To ,że nawiązałam współpracę z Darrociem? ,że według niego byłam gotowa go zdradzić? Czy chodziło o coś innego? Kim była Tellie i o co musiał ją wypytać? — Darroc jest martwy. Powie V'lanowi ,że to wymyśliła. Nikt nie uwierzy dzieciakowi — kolejna długa pauza — Oczywiście ,że zrobi co jej każe. Sam zajmę się V'lanem jeśli będę musiał — przerwał — Akurat kurwa byś mógł Cisza przeciągała się tak długo ,że zdałam sobie sprawę iż musiał zakończyć połączenie Z ręką na futrynie, stałam tam ,zerkając na schody — Zbieraj swój tyłek do środka, panno Lane. Natychmiast — Słyszałam — zaczęłam — Pozwoliłem ci na to — przerywa mi Zamykam usta i drzwi, opieram się o nie plecami. Kąciki jego ust, zakrzywiają się ku górze, jakby rozbawiło go coś tylko mu znanego i przez moment mam wrażenie ,że odbywamy jedną z tych pozbawionych słów konwersacji Uważasz ,że to bezpieczne? Zamykanie się tutaj z bestią Jeśli myślisz ,że się ciebie boję to jesteś w błędzie. Powinnaś się bać Może to ty powinieneś bać się mnie. No śmiało, możesz mnie wkurzyć i zobaczymy co się wydarzy Mała dziewczynka myśli ,że teraz już jest dorosła Jego grymas przekształca się w uśmiech z którym jestem już całkiem zaznajomiona, poznałam go dobrze przez ostatnie kilka miesięcy, ukształtowany z konkurujących ze sobą emocji, mieszaniny kpiny, irytacji i podniecenia. Faceci są tacy skomplikowani — Teraz już wiesz co o tobie myślą. Tylko ja stoję pomiędzy tobą a moimi ludźmi — mówi To i bardzo głębokie szklane jezioro. Jeśli będę musiała zejdę na same jego dno. Chociaż był ponownie żywy, chociaż teraz zrozumiałam ,że nigdy nie zniszczyłabym tego świata aby go wskrzesić, nie byłam już dłużej kobietą którą byłam przedtem zanim pomogłam go zabić i już nigdy nią nie będę Transformacja którą przeszłam dokonała permanentnych uszkodzeń. Emocję które czułam kiedy wierzyłam w to ,że był martwy, pozostawiły we mnie głębokie nacięcia, odmieniając moją dusze i serce, które było teraz pokryte odniesionymi w walce bliznami. Żal i rozpacz może i przeminęła ale wspomnienia tamtych dni, wybory których dokonałam, rzeczy które prawie ,że zrobiłam będą częścią mnie już na zawsze. Podejrzewałam ,że jakaś część mnie była wciąż lekko sparaliżowana i pozostanie taka przez długi czas Moje spojrzenie pozostało na jego szyi. Wyglądała tak jakby jego gardło nigdy nie zostało przecięte. Nie było żadnej rany, żadnej blizny
Był całkowicie zdrowy. Widziałam go nago ostatniej nocy i wiedziałam ,że na jego torsie też nie było śladu. Na jego ciele nie pozostał żaden ślad brutalnej śmierci której doświadczył Zerknęłam z powrotem na jego twarz. Wpatrywał się w moje świeżo ufarbowane włosy. Odrzuciłam je do tyłu i założyłam za uszami. Z wrogości którą emanowało jego spojrzenie, wiedziałam ,że jeśli ponownie otworze usta i tak nie pozwoli mi nic powiedzieć, więc czekałam, rozkoszując się widokiem Jedną rzeczą z której zdałam sobie sprawę kiedy po nim rozpaczałam było to jak bardzo mi się podobał. Barrons jest...uzależniający. Przekonuje cię do siebie, dopóki nie jesteś już sobie nawet w stanie wyobrazić nikogo na kogo wolałabyś patrzeć. Nosi swoje ciemne włosy gładko zaczesane z twarzy, czasem przycięte, czasem długie, tak jakby nie mógł zawracać sobie głowy czymś takim jak regularne przycinanie. Teraz już wiem dlaczego, ponad sześć stóp wzrostu, twarde mięśnie a porusza się z taką zwierzęcą gracją W końcu jest zwierzęciem Jego czoło, nos, usta i szczęka noszą w sobie ślady genów które wymarły bardzo dawno temu, zmieszanych z tym cokolwiek sprawia ,że jest bestią. Chociaż symetryczna, jego twarz jest zbyt prymitywna i pierwotna aby była przystojna. Barrons może ewoluował na tyle aby chodzić w pozycji pionowej ale nigdy nie zrezygnował z czystego i śmiałego popędu urodzonego drapieżnika. Agresywna bezwzględność i żądza krwi mojego demona stróża była jego pierwotną naturą Kiedy przyjechałam do Dublina, przerażał mnie Wdycham głęboko, napełniając płuca długim powolnym oddechem. Chociaż dzieli nas jakieś dziesięć stóp i szerokie biurko, wciąż potrafię go wyczuć. Zapachu jego skóry nie zapomnę nigdy, bez względu na to jak długo będę żyć. Znam jego smak w swoich ustach. Wiem jaki zapach tworzymy razem. Sex jest jak perfumy które mają swój własny zapach, potrzeba do nich dwójki ludzi i sprawienia ,że będą pachnieć jak trzecia osoba. To zapach którego żadna osoba nie może stworzyć sama. Zastanawiam się czy ten trzeci zapach może stać się narkotykiem, mieszaniną feromonów które mogą zostać wygenerowane jedynie przez pot, ślinę i nasienie, tej właśnie dwójki. Chciałabym pchnąć go plecami na biurko Usiąść na nim okrakiem. Zrzucić cały sztorm emocji na jego ciało przy pomocy swojego Zdaje sobie sprawę ,że gapi się na mnie, twardo, i ,że moje myśli mogą być trochę zbyt transparentne. Trudno jest ukryć pożądanie. Zmienia sposób w jaki oddychamy i w subtelny sposób poruszanie naszych kończyn. Jeśli dostrajasz się w tym do kogoś, niemożliwym jest tego nie zauważyć — Czy jest coś czego ode mnie chcesz, panno Lane? — mówi bardzo miękko. Żądza porusza się w jego antycznych oczach. Pamiętam pierwszy raz kiedy ją tam dostrzegłam. Chciałam uciekać z krzykiem. Dzika Mac chciała się zabawić Odpowiedź na jego pytanie była jednym przeogromnym tak. Chciałam rzucić się na niego i uwolnić ze swojego wnętrza coś pełnego przemocy. Chciałam go pobić, ukarać za to co wycierpiałam, chciałam go pocałować, zsunąć się w dół jego ciała i zapewnić siebie samą, że jest żywy w najbardziej elementarny sposób w jaki mogłam Jeśli ktokolwiek ją zabije, powiedział jeszcze chwilę temu to będę to ja Boże, jak nad nim rozpaczałam! A on mówi o zabiciu mnie w najnormalniejszy w świecie sposób. Wciąż mi nie ufając. Nigdy mi nie ufając. Jestem wściekła. Na niego. Zasługuje na taką samą porcję rozpaczy. Oblizuje usta — W zasadzie to tak, jest coś Skłania władczo głowę, czekając
— I tylko ty możesz mi to dać — mruczę, wyginają plecy Jego spojrzenie opada na moje piersi — Słucham — To już zaległa sprawa. Nie byłam w stanie myśleć o niczym innym. Dzisiaj prawie doprowadziło mnie to do szaleństwa, czekałam na ciebie aż tu dotrzesz, żebym mogła cię o to zapytać Prostuje się i przeszywa mnie zajadłym spojrzeniem Nie biorę niczego z drugiej ręki, mówią jego oczy Ty miałeś to pierwszy, odparowuje milcząco Sądzę ,że to oznacza ,że on dostał coś z drugiej ręki Odsuwam się od drzwi, okrążam biurko, przesuwając lekko opuszkami palców po jego lustrze które mijam po drodzę. Obserwuje moją dłoń i wiem ,że właśnie przypomina sobie jak kiedyś dotykałam jego Zatrzymuje się kilka cali od niego. Aż szumię od nadmiaru energii. On też. Czuje to — Mam obsesję na tym punkcie, aby to w końcu dostać i jeśli powiesz nie, będę musiała po prostu to sobie wziąć Oddycha gwałtownie — Uważasz ,że byś mogła? — wyzwanie przepływa w jego mrocznym spojrzeniu Nagle przeżywam wizję naszej dwójki odbywającej kłótnie połączoną z walką, po całej księgarni, zakończoną ,dzikim seksem pozbawionym wszystkich barier, i w ustach robi mi się tak sucho ,że przez moment nie mogę przełknąć — Cóż, trochę czasu może zająć mi.......położenie rąk dokładnie na tym czego chcę ale nie mam żadnych wątpliwości ,że bym mogła Jego oczy mówią Spróbuj. Ale masz całkiem sporo do odpokutowania Nienawidzi mnie za to ,że połączyłam siły z Darrociem. Wierzy w to ,że byliśmy kochankami I mimo to w ułamku sekundy zacząłby uprawiać ze mną seks. Wbrew sobie, bez żadnej czułości, ale zrobiłby to. Nie rozumiem mężczyzn. Gdybym myślała ,że zdradził mnie powiedzmy z Fioną, dzień po tym jak pomógłby mnie zabić, sprawiłabym aby cierpiał przez naprawdę długi czas zanim przespałabym się z nim ponownie Wierzy ,że uprawiałam seks z kochankiem własnej siostry dzień po tym jak go zadźgałam, że zapomniałam o nim i ruszyłam dalej. Mężczyźni są naprawdę dziwacznie inni. Myślę ,że dla nich chodzi tu o zatarcie wszystkich śladów, wspomnień konkurenta tak szybko jak to tylko możliwe. I uważają ,że jedyny sposób w jaki mogą to zrobić to przy użyciu własnego ciała, potu, śliny. Tak jakby mogli nas ponownie naznaczyć. Myślę ,że seks jest dla nich władzą, że z łatwością można dzięki niemu nimi rządzić, i wydaje im się chyba ,że z nami też tak właśnie jest Spoglądam do góry w te ciemne, bezdenne oczy — Czy możesz zginąć? W ogóle? Przez długą chwilę nie odpowiada. Po czym porusza głową, raz, w milczącej negacji — Tak ,jak nigdy? Bez względu na to co ci się stanie? Rozumiem tą cisze która rozciąga się z prawa na lewo i wraca do środka Drań. Teraz rozumiem gniew który czułam pod płaszczykiem ekscytacji i podniecenia. Jakieś części mego mózgu musiały już to poskładać do kupy Pozwolił mi na tą rozpacz Nigdy nie powiedział ,że jest bestią która nie może zginąć. Mógł oszczędzić mi tego całego bólu, jednym zdaniem, odrobiną prawdy, jednym maleńkim wyznaniem, a nigdy nie czułabym się taka mroczna, złamana i ogarnięta taką furią. Gdyby tylko powiedział Panno Lane, nie można mnie zabić. Więc jeśli kiedykolwiek zobaczysz mnie martwego, nie wysilaj się, wrócę
Utraciłam samą siebie. Przez niego. Z powodu tej idiotycznej potrzeby aby trzymać wszystko o sobie w sekrecie Nie było na to żadnego wytłumaczenia Ale jeszcze gorsze było to ,że sądziłam iż oddał życie aby mnie uratować, podczas gdy wszystko co tak naprawdę zrobił to uciął sobie dłuższą drzemkę. Co znaczyła śmierć dla kogoś, kto wiedział ,że nie może tak naprawdę zginąć? Cholerne nic. Niedogodność. Koniec końców IYD nie było wcale taką wielką sprawą Opłakiwałam go. Zbudowałam mu w swojej głowie ogromny i zupełnie niepotrzebny nikomu pomnik, Mężczyzny który zginął po to abym ja mogła żyć. Sądziłam ,że dokonał dla mnie ostatecznego poświęcenia, i to wydoiło moje emocje całkowicie i gwałtownie. Pozwoliłam aby to mnie skonsumowało, przejęło, i przekształciło w coś czym nie mogłam uwierzyć ,że byłam skłonna się stań I nigdy nie był gotowy zginąć po to abym ja mogła żyć. Chodziło o jego własny interes, jak zawsze. Barrons utrzymał swój wykrywacz przedmiotów magicznych żywy i sprawny, chłodny i bezosobowy, skupiony na jego celach. Co z tego ,że był tym który nigdy nie pozwoli mi zginąć? Nic go to przecież nie kosztowało. Chciał książki. Ja byłam sposobem na jej zdobycie Nie miał nic do stracenia. W końcu zrozumiałam dlaczego zawsze był taki nieustraszony Sądziłam ,że zależało mu na mnie tak bardzo ,że był gotowy poświęcić swoje życie. Uromantyczniłam to wszystko i dałam się porwać błędnej fantazji. I gdyby został tu ostatniej nocy, zrobiłabym z siebie kompletną idiotkę Nic się nie zmieniło Nie było pomiędzy nami żadnego głębszego porozumienia czy też emocji On był Jericho Barronsem, dyrektorem wykrywacza przedmiotów magicznych, wkurzonym ponieważ myślał, że przeszłam na stronę wroga, zirytowanym ,że musiał znosić swoją uciążliwą śmierć który wciąż niczego mi nie mówił, wykorzystując mnie by osiągać swoje tajemnicze cele Zjeżył się z niecierpliwości. Czułam spływające z niego gwałtowne pożądanie — Mówiłaś ,że czegoś chciałaś. Co to takiego panno Lane? Uśmiecham się chłodno — Akt własności mojej księgarni, Barrons. A cóż by innego?
Dziennik Dani
106 Dni po AWC DING-DONG FIUT JEST MARTWY! Przeczytaj wszystko na ten temat! LORD MASTER ZOSTAŁ ZAMRODOWANY!!! To tak jakby moje 14 urodziny już się odbyły, chociaż są dopiero w przyszłym tygodniu
20 Dostałam najbardziej fajoski prezent, Darroc, ten popieprzeniec który zburzył ściany pomiędzy naszymi światami nie żyje! Właśnie te oczy widziałam z bliska ostatniej nocy! Ale posłuchajcie tego! Jeden z jego własnych Łowców go zabił! Oderwał mu głowę! Teraz nadszedł najlepszy czas do walki! Teraz kiedy nikt nimi nie dowodzi! Jayne i jego ludzie mają nową metodę, dołącz do naszego szaleństwa na zamku w Dublinie! Annie, dorwałam całe gniazdo tych popieprzeńców na tyłach twojego mieszkania, ostatniej nocy Anonymous847, oczyściłam ten magazyn ale stary, wcale mnie nie potrzebowałeś. Było
tylko dwóch, możesz zbudować sobie swojego własnego Pogromcę Cieni, mówiłam ci wszystko na ten temat kilka dni temu. Jeśli potrzebujesz składników, sprawdź u Dex'a w Main. Przykleiłam przepis do ściany przy barze Musze kończyć, mam jeszcze sporo tyłków wróżek do skopania kiedy wciąż jeszcze mam trzynaście lat! Co nie potrwa już długo, jeszcze tylko sześć dni !!!!!!!!!!!!!! MEGA ZNIKA! PS: Szczęśliwego dnia świętego Walentego który od dziś zmieniam oficjalnie w dzień V'lane'a A jeśli już o tym mowa, to czy ktoś widział księcia ostatnio? Jeśli tak przekażcie mu ,że szuka go Mega. Wiem coś o czym musi się dowiedzieć
Siedemnaście
— Skręć tu w prawo — powiedziałam Barrons posłał mi spojrzenie które praktycznie mówiło Odpieprz się i giń Oddałam mu takie samo — Zostawiłam kamienienie w apartamencie Darroca Szarpnął kierownicą Vipera w prawo tak mocno ,że prawie wylądowałam na jego kolanie. Wiedziałam jak duży byłby to błąd. Od czasu naszego seksualnego, wyzwania w księgarni, nie odezwał się do mnie ani jednym słowem Nigdy nie widziałam go aż tak wściekłego. A często widywałam wściekłego Barronsa Kiedy zadałam mój ostateczny cios, przyglądał mi się z taką pogardą, jakbym była czymś mniejszym niż kobieta. Spojrzenie od którego zwiędłabym i zginęła. Nie jestem czymś mniejszym. Zasłużył na to Wtedy odsunął się ode mnie i stanął wpatrując się w lustro przez długą chwilę. Kiedy się w końcu odwrócił, przejechał spojrzeniem od moich potarganych blond włosów do klapek, po czym przerzucił spojrzenie na sufit, dając mi do zrozumienia tak samo wyraźnie jakby powiedział to głośno ,że mam iść przebrać się w coś co ubrałaby dorosła kobieta, ponieważ wychodzimy Kiedy wróciłam na dół, w ogóle mnie nie dotykając poprowadził do garażu. Czułam napięcie jak przypływa i odpływa gwałtownie surfując pod jego skórą, w ten sam sposób w jaki kolory rozbijały się nieustannie pod skórą książąt Unseelie Ze swojej kolekcji wybrał Vipera i wśliznął się na siedzenie kierowcy. Wiedziałam ,że zrobił to specjalnie aby mnie sprowokować. Aby przypomnieć mi ,że nic tutaj nie było moje. Wszystko jego — To jakaś bzdura i dobrze o tym wiesz — warknęłam. Nie mogłam kłócić się o to co naprawdę mnie wkurzało więc skupiłam się na tym co miałam pod ręką — Moi rodzice są wolni, ja żywa a Darroc martwy. Nigdy nie określiłeś specyficznie kto ma zrobić co, ani jak ma to zostać zrobione. Żądałeś tylko rezultatów. Twoje warunki zostały spełnione Viper huczał przejeżdżając ulicą i poczułam przebłysk zazdrości. Znałam dreszcz ciepła rury wydechowej na siedzeniu kierowcy, przyjemność gładkiej dźwigni zmiany biegów w dłoni, gorączkę masywnych mięśni na jałowym biegu, zachłannie czekających na moją następną komendę. Westchnęłam i wyjrzałam przez szybę, obserwując przesuwającą się za nią ciemność Nie musiałam dawać mu wskazówek. Dokładnie wiedział gdzie zatrzymałam się dwie noce temu. Skręcił w prawo, potem w lewo, dwanaście przecznic na wschód i siedem na południe Miasto było tak ciche jak on. Chociaż wyczuwałam dużą liczbę wróżek, nie znajdowały się one na ulicach. Zastanawiałam się czy mają gdzieś w okolicy jakieś zebranie, planując swój następny ruch. Zastanawiałam się czy nacja Unseelie została zakłócona przez utratę przywódcy i czy spotkali się już aby wybrać nowego.
Zastanawiałam się kto przejmie dowodzenie. Jeden z książąt Unseelie? W pewnym sensie Darroc nie był wcale takim złym wyborem jeśli chodzi o dowodzenie Mrocznym Dworem. Chciał pozostawić nasz świat nietknięty, ponieważ chciał rządzić nim razem ze światem wróżek. Lubił swoje ludzkie przyjemności i miał zamiar nadal z nich korzystać. Lata które spędził pośród nas zaostrzyły jego apetyt na śmiertelne kobiety i śmiertelne luksusy, zachowałby to wszystko A nie było żadnej gwarancji na to ,że ktokolwiek kto po nim nadejdzie będzie miał takie same poglądy. W zasadzie było nawet wielce prawdopodobne ,że nowy lider Unseelie nie będzie czuł niczego ani odrobinę ludzkiego Jeśli dowodzenie przejmie jeden z mrocznych książąt (powiedzmy, śmierć lub głód) oni nie mieli żadnych długo terminowych celów, żadnych ograniczeń. Będą sobie dogadzać dopóki nie pozostanie już nic do pożarcia. W zasadzie mieliśmy szczęście kiedy ta była wróżka Seelie dowodziła Unseelie. Wiedziałam z czego zostali oni stworzeni, mrocznej pustki, rozleglejszej niż nocne niebo. Ich apetyt był nieograniczony, nienasycony Widziałam co działo się na ulicy pomiędzy Seelie i Unseelie kiedy stanęli ze sobą twarzą w twarz. Ziemia zaczęła się rozstępować. Jeśli te dwa dwory zetrą się ze sobą na większą skalę, zniszczą nas świat I podczas gdy oni mogli po prostu przenieść sie na inną planetę, my nie mogliśmy Ludzka rasa wyginie Sądziłam ,że nie mam już żadnych naglących zobowiązań, żadnych naglących terminów. Ale miałam. Tak długo książka była gdzieś tam zagubiona, a wróżki walczyły między sobą, istniało wielkie niebezpieczeństwo całkowitej eksterminacji rasy ludzkiej Zastanawiałam się czy Barrons zdaje sobie w ogóle z tego sprawę. Zastanawiałam sie czy w ogóle go to obchodzi. Czymkolwiek był, prawdopodobnie przetrwałby nawet wybuch nuklearny, więc pewnie i wojnę wróżek. Czy po prostu spiknął by się z innymi nieśmiertelnymi z naszej planety i przeprowadził wraz z nimi? Musiałam wiedzieć jakie ma stanowisko — Mamy poważne problemy Barrons Dał po hamulcach tam mocno ,że poleciałam do przodu. Gdybym nie zapięła pasów wypadłabym przez przednią szybę. Byłam tak pogrążona we własnych myślach ,że nie zauważyłam iż już przyjechaliśmy — Hej! śmiertelnik w samochodzie! — powiedziałam z irytacją rozcierając kark — Może postaraj się to zapamięta......ć co do diabła...Barrons! — zostałam wyszarpana z samochodu za ramię tak mocno ,że prawie wypadło ze stawu Nawet nie widziałam kiedy wysiadł i podszedł z mojej strony. Wtedy znalazłam się na krawężniku, a potem chodniku, przygwożdżona płasko do kamiennej ściany budynku Naparł na mnie, więżąc moje nogi przy pomocy własnych, uzupełniając tą klatkę swoimi ramionami Zaparłam się rękoma o jego klatkę aby trzymać go na dystans. Jego pierś wznosiła się i opadła pod moim dłońmi, pompując jak dmuchawa. Był twardy jak skała, naciskając na moje udo, o wiele większy niż kiedykolwiek wcześniej kiedy go czułam. Zbyt duży. Usłyszałam dźwięk pękającego materiału Spojrzałam do góry na jego twarz. Skóra przybrała kolor mahoniu, ciemniejąc z sekundy na sekundę. Był wyższy niż powinien, iskierki szkarłatu połyskiwały w jego oczach Kiedy ryknął, w świetle księżyca dostrzegłam błysk długich, czarnych kłów Zmieniał się. Jego włosy robiły się dłuższe, grubsze, mierzwiąc się wokół jego twarzy. Przysunął głowę i ostre kły drasnęły moje ucho — Nigdy więcej. Nie używaj seksu. Jako broni. Przeciwko mnie — słowa były
gardłowe, zniekształcone przez zęby które były za duże jak na ludzkie usta, ale zrozumiałam je perfekcyjnie Zadrżałam — Kurwa, nie wij mi się tutaj!— ryknął. Jego policzek był tuż przy moim i czułam jak wyostrza się i poszerza. Znowu usłyszałam dźwięk rozrywanego materiału — Byłam zła. Miałam prawo być zła — Tak jak i ja. Nie pogrywam z tobą w takie gierki, nie mieszam ci w głowie — Manipulujesz mną cały czas — Czy jestem bezwzględny? Tak. Czy swoje plany i przemyślenia zatrzymuje dla siebie? Pewnie. Czy naciskam cię czasem abyś powiedziała coś co i tak sama chciałaś powiedzieć? Z pewnością. Ale nigdy nie pieprze ci w głowie — Słuchaj Barrons, czego ode mnie chcesz? To było...... — poszukiwałam odpowiedniego słowa i nie spodobało mi się to które znalazłam — Dziecinne, w porządku? Ale nie jesteś bez winy. Rozmawiałeś o zabiciu mnie Grzechotanie poruszyło się w jego gardle — Ty też jesteś mi winien przeprosiny — warknęłam — Za co? — coś drasnęło moje ucho, rozdzierając delikatną skórę, i poczułam ciepłą strużkę krwi a potem jego język na moim ciele — Za to ,że nie powiedziałeś ,że nie możesz zginąć. Masz w ogóle pojęcie co zrobiło ze mną patrzenie jak umierasz? — Ach, zobaczmy. Tak. Poszłaś pieprzyć się z Darrociem w przeciągu kilku godzin — Jesteś zazdrosny, Barrons? Bo tak to wygląda — nie miałam zamiaru się tłumaczyć, on też niczego mi nie wyjaśnił. A ponieważ tego nie zrobił, założyłam bardzo wiele różnych rzeczy i o mało nie zrobiłam z siebie przed nim kompletnej idiotki ostatniej nocy Powietrze zasyczało pomiędzy jego kłami kiedy odepchnął się od ściany. Nie zdawałam sobie sprawy jak chłodna była ta noc, dopóki gorączka jego ciała nie odsunęła się ode mnie. Stał po środku ulicy zwrócony do mnie plecami, dłonie zaciśnięte w pięści po obu stronach ciała, długie szpony wyślizgiwały się z monstrualnych palców, drżał i warczał Oparłam się o ścianę, obserwując go. Walczył o kontrolę nad tym która forma osiągnie dominację. I chociaż w tej chwili byłam wkurzona na obie jego formy to jednak preferowałam mężczyznę Bestia była bardziej… emocjonalna, jeśli to słowo w ogóle mogło określać Barronsa w jakiejkolwiek formie. Sprawiała ,że czułam się zagubiona, skonfliktowana. Nigdy nie pozbędę się ze swojej głowy tych obrazów kiedy go dźgnęłam Kiedy go prowokowałam nie przyszło mi do głowy ,że to może być rezultatem Barrons zawsze tak się kontrolował, był taki zdyscyplinowany. Sądziłam ,że jego transformacja w zwierzę była świadoma. Że jak wszystko inne w jego świecie, działo się to kiedy tego chciał, albo nie działo się wcale Pamiętałam pierwszy raz kiedy usłyszałam to dziwne grzechotanie w jego piersi, tej nocy kiedy on i ja polowaliśmy na książę przy użyciu trzech kamieni i zawiedliśmy. Zaniósł mnie z powrotem do księgarni i obudziłam się na sofie, znajdując jego wpatrującego się w ogień. Pamiętałam ,że pomyślałam wtedy iż skóra Barronsa może skrywać coś czegoś nie chciałam zobaczyć. Miałam rację. Pod swoją ludzką formą była ta druga zupełnie nieludzka. Ale dlaczego? Jak? Czym był? Ani razu nie stracił przy mnie kontroli w taki sposób. Czy jego zdolność do trzymania swojej zwierzęcej natury się osłabiła? Czy to może ja głębiej zakorzeniłam się pod tą zmienną skórą? Uśmiechnęłam się, ale nie był to wesoły uśmiech. Podobała mi się ta myśl. Nie
byłam pewna kogo z nas czyniła ona bardziej popieprzonym, jego czy mnie Zostałam przy ścianie on nadal stał na ulicy zwrócony do mnie plecami, przez dobre trzy cztery minuty Powoli z czymś co wyglądało na naprawdę wielki ból, zmienił się z powrotem, drżąc i rycząc w czasie gdy to robił Teraz już rozumiałam dlaczego sądziłam ,że zabiłam go moimi runami zeszłej nocy. Transformacja z bestii w mężczyznę wydawała się być intensywnie bolesna Kiedy się w końcu odwrócił, nie było żadnego śladu szkarłatu w jego ciemnym spojrzeniu. Żadnych wybijających się rogów z jego czaszki. Skrzywił się kiedy wszedł na krawężnik tak jakby kończyny go bolały, zęby błysnęły bielą nawet w świetle księżyca Znowu był potężnie zbudowanym mężczyzną około trzydziestki, noszącym długi płaszcz który teraz był rozdarty na ramionach i plecach — Jeśli jeszcze raz będziesz pieprzyć mi w głowię. Ja też cię wypieprzę. I bynajmniej nie przy użyciu mojej głowy — Przestań mi grozić — kusiło mnie żeby zrobić to tu i teraz aby sprawdzić czy naprawdę by to zrobił. Byłam na niego wściekła ale pragnęłam go. Jeśli chodziło o Barronsa byłam w całkowitej rozsypce — Nie robię tego. Ostrzegam cię Ostra riposta znalazła się na końcu mego języka Zawstydził ją swoim milczeniem — Spodziewałem się czegoś więcej po tobie, panno Lane — po czym odwrócił się do drzwi i wszedł do budynku Na w pól oczekiwałam straży Unseelie na najwyższym piętrze, ale albo Darroc był zbyt arogancki by zawracać sobie głowę pozostawieniem jakiś albo skoro został zabity, jego armia nie widziała już sensu w ochranianiu tego domu Kiedy znaleźliśmy się w środku, Barrons udał się prosto do sypialni którą zajmował Darroc. Poszłam za nim bo było to jedyne miejsce którego nie miałam szansy przeszukać. Stałam w drzwiach, obserwując jak plądruje bogato urządzony pokój, odrzucając krzesła , sofy i otomany ze swojej drogi, wywracając szuflady i przekopując się przez ich zawartość, zanim odwrócił się do łóżka. Zerwał prześcieradła i koce, przewrócił materac na drugą stronę, wyciągnął nóż i rozpruł go, przeszukując wnętrze, po czym przystanął, oddychając głęboko. Po chwili, przechylił głowę i nabrał powietrza ponownie Zrozumiałam od razu. Barrons miał niesamowicie wyczulone zmysły. Bycie w kontakcie ze swoim wewnętrznym zwierzęciem dawało mu przewagę. Znał mój zapach i nie mógł wyczuć go w łóżku Darroca. Wiedziałam dokładnie w której sekundzie zdecydował ,że robiliśmy to pewnie na kuchennym stole, albo pod prysznicem, albo ze mną przerzuconą przez oparcie kanapy, może na balkonie a może zrobiliśmy sobie orgię, podczas gdy wszyscy Nosorożcowi chłopcy mogli sobie na nas popatrzeć Wywróciłam na niego oczami i wyszłam, pozwalając mu samemu dokończyć przeszukanie sypialni Darroca. Mógł sobie wierzyć w co tylko chciał. Miałam nadzieję ,że tonął w obrazach mnie i Darroca uprawiających seks. Może nie odczuwał w stosunku co do mnie żadnych emocji ale zdecydowanie miał instynkt terytorialny zwierzęcia. Miałam nadzieję ,że sam pomysł dotyczący kogoś innego zabawiającego się na jego prywatnym boisku doprowadzał go do szaleństwa Pospieszyłam do swoich pokoi. Moje runy wciąż pulsowały szkarłatem na progu i ścianach. Były większe, pulsowały jaśniej. Nie ociągałam się, przeszukałam to miejsce dokładnie jednej nocy. Złapałam plecak i wyszłam z salonu, zapakowałam do niego albumy pełne zdjęć Aliny. Teraz były moje i kiedy to wszystko się skończy, usiądę i zatracą się w nich na długie dni, może tygodnie i opowiem sobie tą szczęśliwą części jej historii
Słyszałam Barronsa , kopiącego lampy, krzesła i rozwalającego wszystko wkoło. Weszłam do środka obserwując fruwające książki, i papiery rozrzucone w powietrzu. Miał swoją bestię pod kontrolą ale nie zawracał sobie głowy kontrolowaniem mężczyzny. Zamienił swój podarty płaszcz na jeden z szafy Darroca. Był dla niego za mały ale przynajmniej zakrywał resztę jego popękanych ciuchów — Czego szukasz? — Rzekomo znał skrót, inaczej zabiłbym go dawno temu — Kto powiedział ci o skrócie? — czy było coś o czym nie wiedział Barrons? Posłał mi spojrzenie — Nikt nie musiał mi o tym mówić, Prima facie, panno Lane. Fakty mówią same za siebie. Nigdy nie zastanawiałaś się nad tym dlaczego wciąż próbuje namierzyć książkę, chociaż nie ma żadnego z kamieni? I zostałby przez nią przejęty w momencie w którym by ją podniósł? Potrząsnęłam głową, czując niesmak do samej siebie. Dojście do tego zajęło mi miesiące. Ale ze mnie wielki detektyw — Uważasz ,że zostawił jakieś notatki? — Wiem ,że to zrobił. Ograniczenia jego ludzkiego umysłu były dla niego problemem. Przywykł do możliwości wróżek w zakresie pamięci i zdolności do zapamiętywania faktów Więc, Barrons też wiedział ,że istniał skrót i szukał go już od jakiegoś czasu — Dlaczego nigdy mi o tym nie powiedziałeś? — Nazywają to skrótem nie bez powodu. Czym są krótsze, tym większą cenę się za nie płaci. Wszystko ma swoją cenę, panno Lane Tak jakby o tym nie wiedziała. Uklękłam i zaczęłam przeglądać arkusze papierów leżących na podłodze. Darroc nie pisał w notatnikach, używał grubych, kosztownych welinowych arkuszy i pisał na nich fantazyjną kaligrafią tak jakby spodziewał się ,że jego praca któregoś dnia zostanie upamiętniona, jako dokumentacja Darroca, wybawcy wróżek, i wystawiona gdzieś w muzeum w taki sposób w jaki my prezentujemy konstytucję. Spojrzałam z powrotem na Barronsa. Już nie rzucał rzeczami, sortował papiery i notatki. Nie został nawet ślad po pełnej temperamentu bestii czy wściekłym mężczyźnie. Znowu był lodowatym, nieczułym Barronsem — Czy nikt nigdy nie powiedział mu ,że istniej urządzenie takie jak laptop? — wymamrotałam — Wróżki nie mogą ich używać. Palą je Być może jednak moja teoria o energii nie była tak do końca nietrafiona. Coraz więcej arkuszy sfruwało z powietrza, zbierałam je wszystkie i przeglądałam. Pod czujnym okiem strażników Darroca, nie mogłam przejrzeć jego prywatnych dokumentów. Były całkiem fascynujące. Te konkretne notatki dotyczyły różnic Kasty Unseelie — ich silne strony, słabości i niepowtarzalne gusta. Byłam zirytowana kiedy zdałam sobie sprawę ,że nie dowiedział się tego wszystkiego o Unseelie, tak samo jak my. Poskładałam strony i zaczęłam wpychać je do plecaka To były pożyteczne informację, powinny zostać przekazane Sidhe-seers a potem przekazywane z pokolenia na pokolenia. Z jego notatek można by zrobić encyklopedię dotyczącą wróżek Kiedy zabrakło mi już miejsca w plecaku, zaczęłam układać strony w stosy, żeby wrócić po nie później. Wtedy zauważyłam stronę która była inna niż wszystkie, wypełniona nabazgranymi przemyśleniami i wypunktowanymi listami, zakreślonymi komentarzami Znajdowało się na niej imię Aliny jak również Roweny i tuzina innych. Obok ich
imion opisane były ich specjalne 'talenty'. Była też lista krajów i adresów, i nazw firm które jak założyłam były zagranicznymi oddziałami Poste Haste, Inc, których przykrywką był usługi pocztowe. Jedna wypunktowana lista z nazwiskami sześciu naszych rodów, plus jeszcze jednym o którym nigdy nie słyszałam O'Callaghan. Czy istniała szansa ,że było więcej linii krwi niż te o których wiedziałyśmy? Co jeśli te informację dostałyby się w ręce innej wróżki? Mogłaby sprzątnąć nas wszystkie! Kontynuowałam czytanie i aż sapnęłam. Rowena miała dar mentalnego przymusu? Kat emocjonalnej telepatii? Jak do cholery dowiedział się tego Darroc? Według jego informacji, Jo była teraz członkinią sekretnej Przystani ! Imię Dani też znajdowało się na tej stronie, grubo podkreślone ze znakami zapytania. Mnie nie było na liście, co znaczyło ,że napisał ją zanim się o mnie dowiedział, ostatniej jesieni. Na szczycie strony znajdowała się krótka wypunktowana lista Sidhe-seers — wyczuwają wróżki Alina — wyczuwa Sinsar Dubh, relikty wróżek Opactwo — Sinsar Dubh Król Unseelie — sidhe-seers? Zamrugałam próbując coś z tego zrozumieć. Czyż Darroc nie mówił ,że to nie królowa Seelie jak twierdziła Nana O'Reilly dostarczyła Czarną Księgę do opactwa tak dawno temu? Czy to sam król Unseelie przyniósł ją do nas, ponieważ potrafiłyśmy wyczuwać wróżki i ich relikty a to czyniło z nas idealnych do tego strażników? Nagle Barrons znalazł się tuż za mną, zerkając przez ramię — Sprawia ,że myślisz o sobie trochę inaczej, prawda? — Nie bardzo, kogo to obchodzi kto przyniósł książkę do opactwa? Chodzi o to ,że miałyśmy jej pilnować — Czy tylko tyle wyczytałaś z tych notatek panno Lane? — mruczy Zerkam do góry na niego — A ty co z nich wyczytałeś? — mówię defensywnie. Nie podoba mi się ten ton, ani trochę bardziej niż ten jego rozbawiony błysk w tym ciemnym spojrzeniu — Mówi się ,że król był przerażony kiedy zdał sobie sprawę ,że jego akt pokuty którym było stworzenie książki doprowadził do powstania jego największej abominacji. Ścigał ją z jednego świata przez drugi przez wieki, zdeterminowany aby ją zniszczyć. Kiedy w końcu się z nią zrównał, ich bitwa trwała wieki i doprowadziła tuziny światów do ruiny. Ale było za późno. Sinsar Dubh stała się w pełni odczuwająca, była swoją własną mroczną siłą. Kiedy król stworzył Sinsar Dubh, był czymś więcej a książka była czymś mniejszym. Była ona przechowalnią królewskiego zła, ale bez napędu i własnych intencji. Jednak podczas swojej włóczęgi, ewoluowała, aż stała się tym wszystkim czym był król, a nawet czymś więcej. Stworzenie ( porzucone przez tego kto ją stworzył) nauczyło się nienawidzić. Sinsar Dubh zaczęła tropić króla — przerwał i posłał mi jeden z tych wilczych uśmiechów — Więc, co jeszcze mógł stworzyć mroczny król? Być może całą kastę która potrafiłaby namierzyć jego największego wroga, uwięzić i powstrzymać przed zniszczeniem jego samego? Chcesz mi powiedzieć ,że nigdy nie brałaś tego pod uwagę? Gapiłam się. Byliśmy tymi dobrymi. Ludźmi do szpiku kości — Sidhe-seers, psy stróżujące króla Unseelie — kpił Jego słowa mnie zmroziły. Już wystarczająco złe było odkrycie ,że byłam adoptowana i rodzice którzy mnie wychowali nie byli moimi biologicznymi rodzicami. A teraz on implikował ,że nie miałam żadnych rodziców? — To największa bzdura o jakiej kiedykolwiek słyszałam — najpierw Darroc sugerował ,że jestem kamieniem a teraz Barrons wysuwał wniosek ,że sidhe-seers były
sekretną kastą Unseelie — Jeśli coś wygląda jak kaczka i gdacze jak kaczka to prawdopodobnie jest kaczką — Nie jestem kaczką! — Dlaczego to tak bardzo cię obraża? Moc to moc — Król Unseelie mnie nie stworzył! — Ten pomysł cię przeraża. Strach jest niczym więcej jak tylko zmarnowaną emocją. To przedostatnia warstwa przed całkowitą ślepotą. Jeśli nie potrafisz stawić czoła swojej rzeczywistości nie możesz być jej częścią, nie możesz jej kontrolować. Równie dobrze możesz wywiesić białą flagę i zdać się na mądrość kogokolwiek z silniejszą od ciebie wolą. Lubisz być bezradna? Czy to dlatego w tej samej chwili w której już mnie nie było zwróciłaś się do tego drania który zorganizował twój gwałt? — Więc czym jesteś? Ty i twoi ludzie? — odparowałam chłodno — Kolejną sekretną kastą króla Unseelie? Tym właśnie jesteś Barrons? Dlatego tyle o nich wiesz? — Nie twój pieprzony interes Odwraca się i wznawia swoje przeszukanie. Drżę a w ustach mam kwaśny posmak. Odsuwam papiery wstaję i wychodzę na balkon, gdzie stoję wpatrując się w noc Barrons wstrząsnął mną dogłębnie, swoją sugestią ,że sidhe-seers były kastą Unseelie. Musiałam przyznać ,że konstrukcja notatek Darroca, zdecydowanie mogła o tym świadczyć I pomyśleć ,że jeszcze niedawno stałam pomiędzy dwoma armiami wróżek, myśląc jak to dobrze ,że jestem taka jak Unseelie, wzmocniona przez ból, mniej frywolna i podatna na złamanie Było jeszcze to mroczne, szklane jezioro w mojej głowie, które miało tak wiele niezrozumiałych darów do zaoferowania, jak runy które rozpoznała ta była wróżka, runy które ją powstrzymały i których bardzo intensywnie nie lubili książęta Unseelie Zadrżałam. Miałam nowe pytanie na którego punkcie dostałam obsesji, poza tym czym byłJericho Barrons? Czym byłam ja?
Osiemnaście
Kiedy wyszliśmy, zerwałam Dziennik Dani z lampy ulicznej na zewnątrz budynku, wśliznęłam się na siedzenie pasażera Vipera i zaczęłam czytać. Zbliżały się jej urodziny. Uśmiechnęłam się lekko. Tak myślałam ,że powie o tym całemu światu. Zrobiła by z tego święto narodowe gdyby tylko mogła. Nie byłam zaskoczona kiedy dowiedziałam się ,że była ostatniej nocy na ulicy i widziała jak Łowca zabił Darroca. Dani nie przyjmowała , nawet ode mnie. Czy była tam bo sama chciała zabić Darroca? Kiedy zapinałam pas, zastanawiałam się czy została tam na tyle długo aby zobaczyć jak Sinsar Dubh przejęła Łowcę czy zdecydowała się pominąć akurat te informację. Jeśli pozostała wystarczająco długo, i mnie porwała? Prawdopodobnie stwierdziła , jeszcze wcześniej nie widziała Chociaż byłam zszokowana tym ,że minęło aż tyle czasu kiedy byłam w lustrach i był już środek lutego, i tak powinnam była wiedzieć ,że dziś walentynki Zerknęłam kwaśno na Barronsa Nigdy nie miałam szczęśliwych walentynek. Były rżnymi odcieniami beznadziejności już od czas , kiedy to Chip Johnson zjadł zbyt dużo lodowych ciasteczek i zarzygał mi nową sukienkę. Piłam właśnie owocowy poncz, gdy uderzyły we mnie jego
wymiociny i zareagowałam mimowolną, wspłczulną odpowiedzią, zarzygując wszystko do okoła ponczem. To uruchomiło swego rodzaju reakcję łańcuchową wymiotowania u , bez odczuwania mdłości Nawet w drugiej i trzeciej klasie, walentynki były stresującym wydarzeniem jak dla mnie. Budziłam się bojąc iść do szkoły. Mama zawsze przygotowywała walentynkowe kartki ode mnie i Aliny dla wszystkich w naszej klasie, ale wiele mam nie było aż tak wrażliwych. Siedziałam przy swoim biurku i wstrzymywałam oddech, modląc się aby ktoś poza Tubbym Thompsonem czy Blinky Brewerem o mnie pamiętał Potem w gimnazjum mieliśmy ten taniec Sadie Hawkins, . Dodając obrazę do obrażeń w to co powinno być najbardziej romantycznym dniem w roku, zostałam zmuszona do zaryzykowania odrzucenia pr ,żeby do czasu aż się na to zdobędę został ktoś jeszcze poza Tubbym i Blinkym. , czekałam tak długo ,że nie został już nikt popularny, więc potraktowałam czoło strumieniem gorącego powietrza z suszarki, spryskałam prześcieradła wodą i udawałam grypę owego ranka. . Wydało mnie . Pośpiesznie e sama, nieszczęśliwa z bolącym oparzeniem i kiepską fryzurą . Potrząsnęłam głową nie będąc w nastroju aby wspominać nastoletni horror. Jasną stroną walentynek było to ,że mogło być o wiele wiele gorzej. Przynajmniej spałam dzisiaj z tą komfortową wiedzą ,że Barrons żyje — Dokąd teraz? — zapytałam Wpatrywał się prosto przed siebie. Grzechotanie przemieściło się w jego klatce Podjechaliśmy pod 939 Revemal , naprzeciwko zdemolowanego wejścia do klubu Chester, Dublina, dla zmęczonych bogatych i pięknych znudzonych, do czasu aż nie został zniszczony w noc Halloween. Gapiłam się na niego z niedowierzaniem Zaparkował i zgasił silnik — Nie idę do Chester. Chcą mnie tam widzieć martwą — I jeśli wyczują na tobie strach, — otworzył drzwi i wysiadł — Przejdź do rzeczy — Gdybym był tobą, postarałabym się pachnieć jakoś inaczej — Dlaczego muszę tam wchodzi? — gderałam — Nie możesz sam odwiedzić swoich kumpli? — ? Wyskoczyłam z samochodu, trzasnęłam drzwiami, i pobiegłam za nim, omijając gruzowisko. Nie miałam pojęcia dlaczego to zaproponował (na pewno nie dlatego ,że ) ale nie miałam zamiaru zmarnować okazji. Przy tym jak nieprzewidywalne było moje życie, nie miałam zamiaru stracić żadnej szansy na to aby Tak jakby czytał w moich myślach, rzucił przez ramię — Powiedziałem ,zobaczyć ich, nie odwiedzić Nienawidziłam myśli , Unseelie, ale musiałam przyznać ,że podziemie pomiędzy ludźmi Barronsa było dla nich prawdopodobnie najbezpieczniejszym miejscem. . Książęta Unseelie wiedzieli gdzie mieszkali
Inną możliwością było opactwo, księgarnia, albo V'lane. Ale nie tylko cienie były w opactwie, ostatnio i Sinsar Dubh złożyła tam śmiertelną wizytę poza tym nie ufałam Rowenie,ani trochę. Na pewno nie chciałam ,żeby spędzali czas ze mną, widząc w jakiej rozsypce byłam. A V'lane (z jego mglistym zrozumieniem ludzi) zostawić ich na jakiejś plaży z iluzją Aliny, mamę na pewno zepchnęłaby z krawędzi. Już nigdy moglibyśmy jej nie odzyskać Pozostawało Chester Klub był kiedyś najpopularniejszym miejsce w mieście, dostępnym tylko z zaproszeniami, z marmurowymi filarami otaczającymi ozdobne wejście do trzy piętrowego budynku. Gazowe latarnie we francuskim stylu zostały powyrywane z betonowych podstaw i teraz służyły jako wsporniki fasady. Zwalone wsporniki dachu zmiażdżyły ręcznie rzeźbiony elegancki bar i roztrzaskały eleganckie witraże. Znak klubu dyndał w kawałkach nad wejściem, fragmenty betonu blokowały drzwi a cały budynek został pokryty graffiti Nowe wejście do klubu znajdowało się z tyłu, wydzielone w niepozornie wyglądających, znajdujących się w ziemi metalowych drzwiach, blisko rozpadającej się . Jeśli nie wiedziało się o klubie, nigdy nie trafiło by się do środka tymi zapomnianymi, starymi drzwiami. Parkiet był tak głęboko i daleko pod ziemią i tak dobrze wytłumiony, że bez super słuchu Dani, nigdy w życiu nikt nie dowiedziałby się ,że na dole trwa jakaś impreza — Nie mogę być częścią kasty Unseelie — powiedziałam mu kiedy otwierał drzwi — — , sidhe-seers przy pomocy swojej nieperfekcyjnej Pieśni. ,że uprawiał seks z ludzką kobietą, aby założyć odpowiednią linię krwi. Być może twoja krew jest już na tyle rozcieńczona ,że nie stanowi to żadnego problemu Typowy Barrons. Miał odpowiedź na wszystko o czym nawet nie chciałam wiedzieć, ale żadnej na to co wiedzieć chciałam Po zejściu z drabiny, pchnięciu kolejnych drzwi i zejściu z kolejnej drabiny, dotarliśmy do prawdziwego wejścia do klubu, Od czasu gdy byłam tu ostatnio ktoś zatrudnił dekoratora wnętrz i zastąpił wysokie drewniane drzwi, , czarnym i błyszczącym, tak mocno wypolerowanym , podążała za nami. , buty na wysokich obcasach i obszyty futrem płaszcz. On stał w pobliżu, jego ciało ustawione do jej ciała pod kątem, jak chodząca tarcza ochronna Szarpnęłam się. Nikt za nami nie podążał. Nie rozpoznałam samej siebie. I nie chodziło o to ,że moje włosy znowu były blond, (czarne drzwi odbijały tylko kształt i ruch, żadnego koloru) chodziło o to ,że wyglądałam jak ktoś inny. Stałam inaczej. Zniknęły . Zastanawiałam się co pomyślą o mnie rodzice. Miałam nadzieję ,że będą potrafili spojrzeć głębiej poza te zmiany i odnaleźć w środku Mac . Czułam się zdenerwowana i podekscytowana tym ,że miałam ich znowu zobaczyć Otworzył pchnięciem drzwi — Trzymaj się blisko Klub uderzył we mnie jak podmuch przekwitłej zmysłowości, chłodny, w chromie i szkle, czerni i bieli, jak intensywne przemysłowe mięśnie przebrane w ekskluzywność Manhattanu. , nieskrępowany erotyzm, przyjemność dla dobra czystej przyjemności, sex warty tego aby za niego zginąć. Ogromne wnętrze było wypełnione parkietami, każdy obsłu poziomach. Mini kluby w środku klubu, ,
eleganckie na wypolerowanych drewnianych podłogach, inne ciężkie od tatuaży i miejskiej dekadencji Barmani i keln , , , jeszcze inni w smokingach. , bardzo młoda obsługa poprzebierana w uniformy uczennic. Na innym...... . Nie patrząc nie musiałam o tym myśleć. Miałam nadzieję ,że Barrons trzymał moich Chociaż mentalnie przygotowałam się na to ,że zobaczę ludzi i Unseelie, mieszających się flirtujących, łączących w pary, nigdy tak na prawdę nie mogłam się na to przygotować. Chester jest anatemą wszystkiego tego czym jestem ja Wrżki i ludzie nie powinni się mieszać. Wrżki to nieśmiertelni drapieżnicy, nie baczący na ludzkie życie a ci ludzie głupi na tyle aby chociaż przez moment pomyśleć ,że ich maleńkie, błahe życie ma jakiekolwiek znaczenie dla wrżek.... ,że ci ludzie zasługują na śmierć i kiedy widzę ich w miejscu takim jak Chester muszę się z nim zgodzić. Nie można ocalić ludzi przed nimi samymi. Tak wielka ilość stłoczonych w jednym miejscu Unseelie była dla mnie ogłuszająca. sidhe-seer Muzyka przelewała się z jednego poziomu na drugi, zalewając się wzajemnie i nachodząc na siebie. Sinatra w duecie z Mansonem, Zombie przenikało się z Pavarottim. Przesłanie było jasne. Jeśli tego chcesz, my to mamy, a nawet jeśli nie mamy możemy to mieć dla ciebie , wszystkich tych miejsc. Chester został udekorowane na Walentynki — To jest po prostu złe — wymamrotałam , dryfując po klubie, , bezczelnych do przerażających mna złota statua kupidyna trzymającego łuk i tuzin złotych, długich starzał Ludzki kontyngent klienteli Chester ścigał balony z jednego poziomu do drugiego, wspinając się po schodach, wchodząc na stołki, szarpiąc je niżej, czy przekuwając strzałami, czego wpada z niego kawałek papieru, po czym kilkanaście kobiet rzuca się na niego, walcząc, drapiąc jak dzikie koty zdeterminowane aby zdobyć nagrodę, czymkolwiek by ona nie była Kiedy jedna z kobiet w końcu wyrwała się z tego tłumu, , trzy inne otoczyły ją, popychając swoimi starzałam, odbierając jej zdobycz. przeciw sobie z szokującą wręcz brutalnością. Podleciał do nich jakiś mężczyzna, wyrwał kawałek papieru z ich dłoni i uciekł Rozejrzałam się szukając Barronsa, ale tłum nas rozdzielił. Odepchnęłam jedwabne tasiemki z balonami z mojej twarzy — Nie chcesz jednego? — zaćwierkała jakaś ruda, kiedy tylko złapała za tasiemkę — Co w nich jest? — zapytałam ostrożnie — Zaproszenie, głuptasie! Jeśli masz szczęście! Ale nie ma ich wiele! Jeśli je zdobędziesz zabiorą cię do prywatnych pokoi aby konsumować ciało nieśmiertelnych wrżek przez całą noc! — ćwierkała entuzjastycznie — Inne mają prezenty! — Na przykład jakie? Przekuła balon delikatną złotą strzałą, i ten eksplodował, deszczem zielonego konfetti zmieszanego z maleńkimi kawałkami wijącego się jeszcze ciała
— Trafiony! — krzyknęli ludzie Usunęłam się z drogi w sam raz aby nie zostać stratowaną Ruda zawołała — Do zobaczenia w świecie wrżek! — wtedy na czworakach lizała podłogę, Znowu rozejrzałam się szukając Barronsa. Przynajmniej nie pachniałam już jak strach. Byłam zbyt wściekła i zniesmaczona tym co się tu działo. Przepychałam się przez spocone i rozpychające się ciała. ? Tym właśnie się staliśmy? Co będzie jeśli nigdy nie uda nam się odbudować ścian? Tak będzie wyglądało życie? Zaczęłam spychać ludzi ze swojej drogi — Patrz jak leziesz! — warknęła jakaś kobieta — Wyluzuj suko! — ryknął jakiś facet — Szukasz guza? — zagroził jakiś mężczyzna — Hej piękna dziewczyno . To był chłopak z rozmarzonymi , w koledżu Trinity, Ostatnim razem kiedy go widziałam przeżyłam dość przerażającą wizję, spoglądając na jego odbicie w lustrze. Ale stał tutaj za biało czarnym barem, otoczonym murem luster, żeglując szkłem i napełniając kolejne kolejki, w bardzo efektownym stylu. On sam i jego odbicie wyglądały w każdym calu normalnie, jak każdy idealny młody wspaniały chłopak z Chociaż bardzo , ten chłopak wciąż się pojawiał i nie wierzyłam w tym przypadku już dłużej w zbieg okoliczności. Moi rodzice będą musieli poczekać Wysunęłam stołek obok wysokiego, chudego mężczyzny, w prążkowanym garniturze i cylindrze, kt . aby na mnie spojrzeć, . Nie spojrzałam ponownie. Pod rondem kapelusza nie było twarzy. Cienie wirowały jak ciemne tornado — Przepowiedzieć ci przyszłość? — powiedział — Zignoruj go piękna dziewczyno — Pokazać ci kim jesteś? Ponownie potrząsnęłam głową, cicho marząc o tym by odszedł — Wyśnij mi piosenkę — Zaśpiewaj choć linijkę — Pokaż mi swoją twarz a ja pokaże ci moją — karty strzeliły razem kiedy je tasował — Słuchaj kolego, nie chcę oglądać — Przerwałam psychicznie nie zdolna aby wypowiedzieć kolejne słowo. Otworzyłam usta i zamknęłam je, jak ryba potrzebująca wody, . To było tak mnie wyssane, pozostawiając mnie kompletnie pustą i milczącą Kształt moich myśli, je w słowa został mi odebrany. Wszystko co kiedykolwiek powiedziałam, wszystko co kiedykolwiek bym powiedziała, to coś teraz trzymało w garści. Czułam jakiś okropny nacisk w mojej głowie, . Naszła mnie ta szalona myśl ,że w tym momencie, byłam tak pusta za moją twarzą jak pusty był on pod swoim kapeluszem, pozostawiając tylko ciemne tornado, nieustannie wirujące wewnątrz mojej czaszki. I może,
ale tylko może, chociaż raz miał wszystko czego ode mnie chciał, fragment twarzy pojawił się pod jego rondem Ogarnął mnie terror Posłałam oszalałe spojrzenie w kierunku chłopaka z rozmarzonymi oczami. się i nalewał kolejkę. Wymamrotałam bezgłośny zarzut do jego odbicia w lustrze za barem — Wciąż ci powtarzam ,żebyś nie przemawiała do rzeczy — odpowiada odbicie chłopaka z rozmarzonym wzrokiem Nalewał i podawał, poruszając się od jednego klienta do drugiego, podczas gdy moja tożsamość była wymazywana Pomż mi, moje oczy krzyczały do lustra się do mnie — Ona nie jest twoja — powiedział wysokiemu, wychudzonemu mężczyźnie — — Po chwili — — rzecz tasująca karty powiedziała — Nie powtarzaj go więcej Tak nagle jak zniknęły odzyskałam moje słowa. ełen myśli i zdań. Byłam znowu osobą przepełnioną pomysłami i marzeniami. Prżnia zniknęła Zsuwam się ze stołka i odsuwam od mężczyzny bez twarzy. Na drżących nogach, przesiadam się trzy stołki dalej, wspinam na niego i trzymam baru — Nie będzie ci się więcej naprzykrzał — powiedział chłopak z rozmarzonymi oczami — Whiskey — skrzeczę . Odrzucam ją i żądam innej. Sapnęłam kiedy ogień eksplodował w moim wnętrzu. Chociaż nie pragnęłam niczego więcej jak mil separujących mnie od tasującego karty potwora, miałam pytania. takiego. ? — Człowiek Cień, Mroczny Strach, piękna dziewczyno — Czytasz mi w myślach? — Nie muszę, pytania są wypisane na twojej twarzy — Jak zabija? — mam na tym punkcie obsesję, robie notatki w moim dzienniku na temat rżnych kast i metod ich egzekucji — Śmierć nie jest jego celem — A co jest? — Poluje na twarze człowieczeństwa, piękna dziewczyno. Chcesz mu jednej użyczyć? Nie odpowiedziałam nic. Nie chciałam wiedzieć więcej. Chester było strefą bezpieczeństwa wrżek. Podczas mojej ostatniej wizyty w klubie, zostało mi absolutnie jasno dane do zrozumienia, ,że jeśli zabiję coś w jego wnętrzu, sama zostanę zabita. A skoro Ryodan i jego ludzie już i tak chcieli widzieć mnie martwą, dzisiejsza noc nie . Jeśli dowiem się o nim czegoś więcej, , mogę zrobić coś nierozważnego — Zerknęłam oniemiała na chłopaka z rozmarzonymi oczami. trzymałam wewnątrz płaszcza. Nawet nie zdawałam sobie sprawy ,że po nią sięgnęłam — To wrżka, tak? — — W większości — Więc, jak można to zabić?
— A czy musi zostać zabite? — Wstawiasz się za tym? — ? Podniosłam brew. Najwyraźniej, warunkiem pracy w Chester była konieczność lubienia wrżek, — Nie widziałem cię jakiś czas — gładko zmienił temat — Nie byłam w pobliżu, — — Teraz też prawie nie byłaś — Zabawny z ciebie facet, co nie? — . Jak się masz? — Dobrze, Ty? — Normalnie Uśmiechnęłam się lekko. rozmarzonymi oczami — Znowu jesteś jasna piękna dziewczyno? — — Większą niż tylko włosy? — Tak przypuszczam — Do twarzy ci — Dobrze mi tak — Chociaż zmiana może nie być przydatna. W czasach takich ja te. Gdzie byłaś? — podrzucał szkło w powietrzu i obserwowałam jak toczy się leniwie — W lustrach, spacerowałam po Białej Rezydencji, obserwując jak Unseelie uprawiają sex. namierzyć i kontrolować Sinsar Dubh , i poczułam powiew wiatru kiedy każda głowa, każdego Unseelie zn stronę Na ułamek sekundy cały klub zamarł rozmarzonymi oczami uderzyła w podłogę i roztrzaskała się Trzy stołki dalej, wysoka wychudzona rzecz wydała z siebie dławiący się dźwięk a talia kart rozsypała się w powietrzu, opadając na bar, podłogę i moje kolana Ha, pomyślałam, mam cię, rozmarzone oczy. Był graczem w tym wszystkim. Ale kim był i dla jakiej drużyny grał? — Więc, kim naprawdę jesteś, chłopaku o rozmarzonym spojrzeniu? I dlaczego ciągle się tak pojawiasz? — Czy tak właśnie mnie widzisz? W innym życiu zabrałabyś mnie na bal? Do domu, ? Pocałowała na dobranoc na ganku? — Powiedziałem ci trzymaj się blisko — ryczy za mną Barrons — I nie rozmawiaj w tym cholernym miejscu o tej cholernej książce. Ruszaj tyłek panno Lane, teraz — łapie mnie za ramię i ściąga ze stołka Karty rozsypują się spadając kiedy wstaje. Jedna wślizguje się za futrzany mankiet mojego płaszcza, wyciągam ją stamtąd i już mam wyrzucić kiedy w ostatniej chwili powstrzymuje się i spoglądam na nią Człowiek Cień potasował talię tarota. czernią i szkarłatem. W samym środku, nad miastem, nocą leciał Łowca. Wybrzeże było ciemną granicą połyskującą w oddali srebrem oceanu. Na plecach Łowcy, pomiędzy wspaniałymi, ciemnymi, machającymi skrzydłami, była kobieta, z miękko fruwającymi
puklami wokł jej twarzy. To była scena z mojego snu,
, śmiała się . Jak mogłam trzymać kartę , znajdującym się na niej?
Co było na reszcie kart? Zerknęłam na podłogę. Obok mojej stopy leżał pięcioramienny pentagram. Kobieta w cieniu stała na chodniku, zaglądając przez okno pubu, obserwując blond kobietę . Ja obserwująca Alinę Siła, kobieta siedzi ze skrzyżowanymi nogami w kościele, naga, wpatruje się w ołtarz tak jakby modliła się o przebaczenie. Ja po gwałcie , stojącą w KiBB, płaczącą. W tle mogłam dostrzec (pochyliłam się aby przyjrzeć się bliżej) parę ? I mojego iPoda! Na słońcu, dwie młode kobiety w bikini, rozłożone (jedna w limonkowo zielonym a druga rżowym) rozkoszowały się promieniami słońca Była też karta śmierci. Okryty kapturem ponury żniwiarz, kosa w ręku, stoi nad zakrwawionym kobiecym ciałem, Ja i Malluc驀. Była też jedna z pustym samochodowym fotelikiem, porzuconym w pobliżu kupki ubrań i biżuterii. fotelika Przeczesałam palcami włosy i odsunęłam ją , wpatrując się dalej — Proroctwa, piękna dziewczyno. Pojawiają się we wszystkich kształtach i rozmiarach , ale już go nie było. Zerknęłam na prawo. Pan wysoki, kościsty i wychudzony też zniknął Na barze, przy świeżo napełnionej kolejce Whiskey i butelce Guinnessa, leżała kolejna karta tarota, została umieszczona z troską, , była czarno srebrna — Teraz albo nigdy panno Lane. Nie mam całej nocy Przechyliłam kolejkę, popiłam piwem po czym podniosłam kartę i włożyłam ją do kieszeni na pźniej. Barrons skierował mni aby zobaczyć się z Ryodanem, ostatnim razem kiedy tu byłam. Byli ogromni ubrani w czarne spodnie i T-shirty, z ciężko umięśnionymi ciałami i tuzinem blizn na dłoniach i ramionach. Oboje nosili automatyczną broń . , , Kiedy nadeszliśmy skierowali broń w moją stronę — Co ona tu kurwa robi? — , Lor — — , ty pytasz jak wysoko , Lor walnął go w brzuch kolbą swojej broni. To było tak jakby uderzał w stal. Koleś ani drgnął — Akurat kurwa skoczę! Chyba w twoich snach. Zacznij sie znowu śmiać Fade, a będziesz jadł swoje jaja na śniadanie. Dziwka — Lor wypluł w moją stronę. Ale nie spojrzał na mnie, spoglądał przy tym na Barronsa i chyba to było to co przelało czarę Zerknęłam pomiędzy dwoma strażnikami. Fade spoglądał prosto przez siebie. Lor rzucał wściekłe spojrzenie na Barronsa. Odsunęłam się od niego i stanęłam dokładnie przed nimi. Ich spojrzenia nawet nie drgnęły, . Nie miałam żadnych wątpliwości ,że mogłabym tu odtańczyć nagi taniec a oni nadal spoglądaliby na wszystko inne tylko nie na mnie. Dorastałam na głębokim południu,
. Jeśli kobieta ta jest z mężczyzną z ( bez względu na to czy to jej ojciec, chłopak, mąż ) spoglądają na tego mężczyznę przez cały czas. Jeśli ta kobieta zadaje pytanie a oni w , odpowiadają bezpośrednio mężczyźnie. Nawet obracają się odrobinę w jego stronę, tak jakby to ,że mieli w zasięgu wzroku chociaż jej zarys mogło ich skazać na wieczne potępienie. Kiedy przydarzyło mi się to po raz pierwszy miałam piętnaście lat i oniemiałam. Zadawałam pytanie za pytaniem, ońcu zerknął w moją stronę. Zaczynałam już czuć się niewidzialna. W końcu przesunęłam się tak aby stanąć tuż przed nim Urwał w środku zdania , że staruszek uważał to za swego rodzaju szacunek . Że była to grzeczność, . Nie byłam wtedy w stanie zrozumieć sformułowania kobieta To była sprawa własności, czysta i prosta i najwyraźniej Lor ( Barronsa, nie wiedział nawet jaki mamy teraz wiek) wciąż żył czasami kiedy kobieta była czyjąś własnością. Nie zapomniałam też o jego komentarzu na temat Kasteo, odezwał się słowem od ponad tysiąca lat. Jak starzy byli ci mężczyźni? Kiedy, jak, gdzie oni żyli? Barrons złapał mnie za ramię i z Ostatnio miałam zdecydowanie zbyt dużo kiepskiej prasy. Nie byłam z kamienia. Nie I nie byłam zdrajcą W imieniu jednej z tych r — Dlaczego jestem dziwką? — domagałam się odpowiedzi — Bo wydaje ci się ,że spałam z Darrockiem? — Ucisz ją zanim ją zabiję — Lor powiedział do Barronsa — . . Czy wydaje ci się ,że nie jestem warta twojego wysiłku bo kiedy uwierzyłam w to ,że Barrons jest martwy, połączyłam siły z wrogiem aby osiągnąć swoje cele? Jak okrutnie z mojej strony — kpiłam — Zgaduje ,że powinnam była po prostu się położyć i zginąć biadoląc. Czy to by ci zaimponowało Lor? — Zabierz tą sukę z moich oczu — Zgaduje ,że przystąpienie do Darroca uczyniło mnie.....całkiem ( wiedziałam ) interesowną, prawda? Możesz mnie za to winić ile tylko chcesz, albo możesz wyciągnąć głowę ze swojej dupy i mnie za to szanować języku. W przeciwieństwie do Barronsa, słowo to jakoś nie wydawało się go niepokoić. W zasadzie wydawał się to rozumieć, a nawet doceniać. Coś błysnęło w jego zimnych oczach. Zainteresowałam go — . kogoś kto przetrwał. Możesz nazywać mnie sobie jak chcesz, śpię w nocy bez problemu. Ale będzie spoglądał na mnie, kiedy będziesz to robił. W innym razie tak bardzo dam ci się we znaki ,że będziesz mnie widział nawet z zamkniętymi oczami. Będziesz mnie widział w swoich koszmarach. . Zejdź ze mnie i trzymaj się z daleka. . Jeśli chcesz prowadzić ze mną wojnę, będziesz ją miał. .
tym mrocznym miejscu wewnątrz mojej głowy — Mrocznym miejscu? — wymamrotał Barrons — Tak jakbyś ty nie miał swojego — warknęłam — Twoja jaskinia sprawia ,że moja wygląda jak biała plaża w słoneczny dzień — przepchnęłam się ramionami pomiędzy nimi, i . Wydaje mi się ,że słyszałam grzmot śmiechu tuż za mną i zerknęłam przez ramię. Trzech mężczyzn gapiło się na mnie z martwymi pozbawionymi Ale, hej — wszyscy patrzyli Poza chromowaną balustradą rozciągało się wyższe piętro, akry gładkiej, ciemnej ściany bez drzwi i klamek Nie miałam pojęcia ile pokoi tu było. Z rozmiaru dolnego piętra wywnioskowałam ,że mogło być z pięćdziesiąt albo i więcej wyłapać oznaczył wejście. Barrons przyłożył dłoń do panelu z ciemnego szkła, przesunął się na jedną stronę, po czym pchnął mnie do pomieszczenia. Nie zatrzymał się razem ze mną ale poszedł dalej, w dł korytarza do jakiegoś innego pomieszczenia Panel zamknął się tuż za mną, pozostawiając mnie samą z Ryodanem w pokoju . Wykonany był w całości ze szkła, ściany, podłogi, sufity. przez kamery ukryte w każdym pokoju w klubie, tak jakby nie można było zobaczyć już wystarczająco zaledwie zerkając na dł pomiędzy swoimi stopami. Stałam tam gdzie byłam. , kiedy jedyna solidna pod — Mac — powiedział Ryodan. Stał za biurkiem, przyczajony w cieniu, potężny mężczyzna, ciemny w białej koszuli. . Chciałam rzucić s , wydrapać mu oczy, pogryźć go, pobić, dźgnąć moją . To przez niego zabiłam Barronsa Wysoko na tamtym urwisku. , pobiła, pocięła i zadźgała mężczyznę . Barronsa — Myślałam ,że podstępem skłoniłeś mnie bym go zabiła. Myślałam ,że go zdradziłeś — Wciąż powtarzałem ci ,że masz odejść. Nie zrobiłaś tego. Nigdy nie miałaś zobaczyć czym jest — Masz na myśli czym wszyscy jesteście — poprawiam — Cała wasza dziewiątka — Ostrożnie, Mac. . Nigdy . ć mi prawdę tam na klifie ale jak Barrons, pozwolił mi cierpieć. Czym więcej myślałam o tym jak obydwoje ukryli przede mną prawdę i dostarczyli tym samym tej całej agonii, tym bardziej wściekła byłam — Chciałam się tylko upewnić ,że kiedy już dźgnę cię i zabiję, , ale nagle moja dłoń wykręciła się pod dziwnym Ryodan potrafił poruszać się tak szybko jak Dani, Barrons, i reszta. Tak szybko ,że nie mogłam się bronić. Stał za mną, ramiona oplecione wokł mojej tali — Nigdy więcej nie używaj tej groźby. Odłż to Mac, albo zabiorę to już na dobre —
— Barrons nie pozwoliłby ci tego zrobić — Mogłabyś się zdziwić, co pozwoliłby mi zrobić Barrons — Ponieważ uważa ,że jestem zdrajcą — Na własne oczy widziałem cię z Darrociem. Słyszałem cię w alejce tamtej nocy. , prawda jest jasna — Wierzyłam w to ,że oboje jesteście martwi. Czego się spodziewałeś? Ten sam . Sądzę ,że to was martwi. Sprawia ,że jestem bardziej nieprzewidywalna niż byście chcieli i to się wam nie podoba Poprowadził m — Nieprzewidywalna jest tutaj kluczowym słowem, zmieniłaś strony Mac? — Czy wyglądam jakbym zmieniła strony? Odsunął włosy z mojej twarzy i założył je delikatnie za uchem. Emanował tym samym rodzajem energii co Barrons ( gorączka, mięśnie i niebezpieczeństwo) Dotyk Barronsa mnie podniecał ale kiedy Ryodan stał tak za mną, zamykając w miejscu stalowym ramieniem, dotykając czule, czułam tylko cholerne przerażenie — Coś ci powiem na temat zamiany stron Mac — powiedział miękko tuż przy moim uchu — Większość ludzi jest dobra i tylko okazjonalnie robi coś o czym wiedzą ,że jest złe. . Inni są taną schwytani. Ale zło jest całkowicie innym, stworzeniem, Mac. Zło ,że jest dobrem — Co chcesz powiedzieć Ryodan? ,że przeszłam na drugą stronę i jestem za głupia aby to zauważyć? — Jeśli ci to pasuje — Nie pasuje. A tak z ciekawości, ? Zepsuci do szpiku kości mający wszystko gdzieś? — Jak sądzisz dlaczego książka zabiła Darroca? Wiedziałam do czego to prowadzi. Teoria Ryodana była taka ,że to wcale nie ja namierzałam Sinsar Dubh, tylko ona znajdowała mnie. Miał zamiar mi powiedzieć, że , czyli zbliżyć się do mnie. Był w błędzie — Zabiła Darroca ,żeby go powstrzymać. Powiedziała mi ,że nikt nie będzie jej kontrolował. Musiała dowiedzieć się ode mnie , wykorzystać, — ? Z pogadanki przy herbatce? — Znalazła mnie tej nocy kiedy zatrzymałam się w apartamencie Darroca. Przeglądała moje myśli. Smakowała, poznawała, tak przynajmniej twierdziła Jego ramię zaciska się boleśnie wokł mojej talli — ! Jego ramię luzuje się znikomo — ? — Barrons nie był raczej w nastroju do rozmowy Ryodan już dłużej nie stał za mną. Znowu był przy swoim biurku. Roztarłam żołądek, czując ulgę ,że już dłużej mnie nie dotyka. Tak bardzo przypominał Barronsa ,że jego ciało znajdujące się tak blisko mojego było niepokojące na niezliczonej ilości . Nie mogłam dostrzec jego twarzy w cieniu ale nie nie musiałam jej widzieć. Był tak wściekły ,że nie ufał samemu sobie iż nie skrzywdzi mnie jeśli pozostanie tak blisko — Sinsar Dubh potrafi wybierać myśli z twojego umysł? Czy chociaż raz rozważyłaś jakie mogą być tego potencjalne konsekwencje? Wzruszyłam ramionami. W końcu nie było tak ,że miałam niezliczoną ilość czasu na rozważanie czegokolwiek. Byłam zajęta przeskakiwaniem z przypiekającej mnie patelni
nad rżnymi . Kto martwiłby się o potencjalne konsekwencję kiedy te prawdziwe wciąż kopały cię po zębach? — To oznacza, że książka wie o nas — powiedział spięty — Po pierwsze, co to ją obchodzi? Po drugie, sama praktycznie nic o was nie wiem, więc nie dostała zbyt wielu informacji — Zabijałem już za mniej Co do tego to nie miałam żadnych wątpliwości. Ryodan był zimny jak kamień i nie czuł się z tego powodu rozdarty wewnętrznie — y sobie głowę wyciąganiem jakichkolwiek informacji na wasz temat, dowiedziała to to ,że sądziłam iż obydwoje jesteście martwi a nie jesteście — Nie prawda. Wiesz o nas znacznie więcej, a to , o nas ,że żyje — Cż, wybacz ale byłam tak pieprzenie zszokowana kiedy zdałam sobie sprawę ,że nie jest martwy ,że jakoś o tym nie pomyślałam. Dlaczego to ty nie powiedziałeś mi ,że jest bestią Ryodan? Dlaczego musieliśmy go zabić? Wiem ,że nie dlatego ,że nie potrafi się kontrolować kiedy jest bestią. Kontrolował się ostatniej nocy kiedy uratował mnie przed książką. Może się zmieniać w dowolnym momencie?, prawda? Co stało się w lustrach? Czy to miejsce ma na was jakiś wpływ, pozbawia was kontroli? Prawie walnęłam się w czoło. Barrons powiedział mi ,że wytatuował się czarno szkarłatnymi ochronnymi runami ponieważ korzystanie z czarnej magii ma swoją cenę, chyba ,że podejmiesz odpowiednie działania ,żeby się przed nimi ochronić. Czy użycie IYD wymagało najczarniejszej z magi aby zadziałało? Czy gwarantowałoby mu to spełnienie , bez względu na to gdzie bym nie była? Ale w zamian za to jako cenę, przekształcało go w najbardziej dziką wersję samego siebie? — To z powodu tego jak się tam dostał, prawda? — powiedziałam — Zaklęcie nad , odesłało by go do mnie tak jak powinno ale kosztowało tyle ,że . Szaloną maszynę do zabijania. Co stwierdził ,że było w porządku bo skoro umierałam, prawdopodobnie potrzebowałam w pobliżu maszynki do zabijania. zdziesiątkuje . O to chodziło, prawda? Ryodan był kompletnie spokojny. Nie drgnął ani jeden mięsień. Nie byłam pewna — Wiedział co się stanie jeśli wcisnę IYD, i ułożył plan razem z tobą abyś sobie z tym poradził — to właśnie Barrons, zawsze myślący, zawsze kalkulujący ryzyko, kiedy chodziło o mnie — Wytatuował mnie, zabić. A ty miałeś go namierzyć ( to dlatego obydwoje nosicie te obręcze, tak żebyście mogli się znaleźć) . A ja nigdy bym się nie dowiedziała, zostałabym uratowana i nie miałabym pojęcia ,że zrobił to Barrons ani o tym ,że czasem przekształca się w bestię. Ale ty to spieprzyłeś. I dlatego był na ciebie zły kiedy rozmawialiście dziś rano przez telefon. To twoja porażka go zabiła i wyciągnęła kota z worka Maleńki mięsień drgnął w jego szczęce. Był wkurzony. Zdecydowanie miałam rację — Zawsze może obejść cenę używania czarnej magii — zdumiałam się — Kiedy go zabiłeś, , prawda? całe ciało ochronnym runami, , zabija się, wraca z czystym
początkiem, może zacząć wszystko jeszcze raz — to dlatego jego tatuaże nie zawsze były takie same — ! I gdybyś nie spartolił tego planu, nigdy bym się nie dowiedziała. To twoja wina, że wiem Ryodan. To chyba oznacza ,że nie mnie powinieneś zabić tylko siebie Och, kurcze — powiedziałam sarkastycznie — To by nie zadziałało prawda? — Wiesz ,że książka złożyła wizytę w opactwie, gdy byłaś w lustrach? Wzdrygnęłam się — Dani mi powiedziała. Ile sidhe-seers zginęło? — Nieistotne. Jak ci się wydaje dlaczego książka się tam udała? Nieistotne, moja dupa. To , ł zginąć (wciąż nie mogłam sobie tego przyswoić, na tyle , ) — Niech zgadnę — powiedziałam cierpko — To pewnie w jakiś ? Ryodan wcisnął guzik na swoim biurku i powiedział do interkomu — Powiedz Barronsowi ,żeby zostawił ich tam gdzie są. Są tam bezpieczni. Przyprowadzę ją do nich. Mamy problem i to duży — puścił guzik — Tak — powiedział do mnie — Jest. Uważam ,że kiedy nie mogła cię znaleźć udała się do opactwa, polując na ciebie, — Czy inni też w to wierzą? Czy to twoja osobista ułuda? Perspektywa, Ryodan. Nabierz jej trochę — To nie ja jej potrzebuje — Dlaczego mnie nienawidzisz? — Nie odczuwam w stosunku co do ciebie żadnych emocji Mac. Dbam o swoje. Ty nie jesteś moją własnością — przesunął się obok mnie, przycisnął dłoń do drzwi i stał czekając aż wyjdę — zajmiesz się już książką, pamiętała ,że są tutaj. Ze mną, — Uroczo — wymamrotałam — Pozwoliłem im żyć, wbrew sobie, jako przysługa dla Barronsa. Kończą mu się jednak już te przysługi. To też zapamiętaj
Dziewiętnaście
— Umieściłeś ich w szklanym pokoju? Nie mogłeś dać im chociaż odrobiny prywatności? — gapię się na moich rodziców przez ścianę. Chociaż komfortowo umeblowany dywanami, łóżkiem, sofą, małym stolikiem, dwoma fotelami, pokój był zrobiony z tego samego szkła co gabinet Ryodana, tylko odwrotnie. Mama i tata nie mogli zobaczyć co dzieję się na zewnątrz, ale wszyscy mogli zobaczyć co dzieję się w środku Zerknęłam na lewo. Prysznic miał swego rodzaju obudowę ale toaleta już nie — Czy oni wiedzą ,że ktoś może ich oglądać? — Oszczędziłem ich życie a ty pytasz o prywatność. To nie dla ciebie. Czy dla nich. To ubezpieczenie dla mnie — mówi Ryodan Barrons do nas dołącza — Kazałem Fadeowi przynieść prześcieradła i taśmę klejącą — Po co !? — byłam przerażona. Mieli zamiar zawinąć moich rodziców w prześcieradła i obwiązać taśmą?? — Będą mogli przykleić prześcieradła do ścian — Och — mówię — Dzięki — wymamrotałam. Przez chwilę milczałam obserwując ich przez szybę. Tata siedział na sofie, przodem do mamy, trzymając ją za ręce, rozmawiając miękko. Był solidny i przystojny jak zawsze, te dodatkowe pasemka siwizny we włosach sprawiały tylko ,że wyglądał jeszcze bardziej wytwornie. Mama miała to zaszklone spojrzenie które zawsze miała kiedy nie mogła sobie dać z czymś rady, i wiedziałam ,że prawdopodobnie mówił do niej teraz o normalność, codziennych sprawach, aby sprowadzić
ją do rzeczywistości której mogła stawić czoła. Nie miałam żadnych wątpliwości w to ,że zapewniał ją teraz ,że wszystko będzie dobrze, ponieważ to właśnie robił Jack Lane, wysączał z siebie bezpieczeństwo i ochronę, sprawiał ,że wierzyłaś ,że mógł dostarczyć ci to wszystko co obiecał. To właśnie czyniło z niego takiego świetnego adwokata, takiego wspaniałego ojca. Żadna przeszkoda nie wydawała się zbyt duża, żadne zagrożenie zbyt wielkie czy straszne gdy tatuś był w pobliżu — Muszę z nimi porozmawiać — Nie — powiedział Ryodan — Dlaczego? — zażądał Barrons Zawahałam się. Nigdy nie powiedziałam Barronsowi ,że byłam w Ashford z V'lanem, ani też przyznałam ,że podsłuchałam rozmowę moich rodziców, w której oboje dyskutowali o okolicznościach naszej adopcji, ani tego ,że tatuś wspomniał dotyczącą mnie przepowiednie, według której miałam rzekomo przesądzić o losach całego świata Nana O' Reilly dziewięćdziesięcio siedmio letnia staruszka która ją i Kat odwiedziłyśmy w jej domu nad oceanem wspominała dwie przepowiednie, jedna obiecywała nadzieję, druga ostrzegała przed złym urokiem rozprzestrzeniającym się na ziemi. Jeśli rzeczywiście byłam częścią jednej z nich, byłam zdeterminowana wypełnić pierwszą. Chciałam dowiedzieć się więcej o drugiej tak abym mogła jej unikać Chciałam poznać nazwiska tych ludzi z którymi tatuś rozmawiała te wszystkie lata temu kiedy to wybrał się do Irlandii aby pogrzebać trochę w historii medycznej Aliny, kiedy ta była chora. Chciałam się dowiedzieć czego dokładnie się dowiedział Ale nie było mowy o tym abym zapytała go o tuż pod nosem Barronsa czy Ryodana. Jeśli zwęszą choćby najmniejszy powiew istnienia proroctwa według którego rzekomo mam zniszczyć świat, mogą mnie po prostu zamknąć i wyrzucić klucz — Tęsknie za nimi. Muszą wiedzieć ,że żyje — Wiedzą. Nagrałem cię jak weszłaś, Barrons pokazał im nagranie — Ryodan przerwał po czym dodał — Jack na to nalegał Zerknęłam ostro na Ryodana. Czy to niewyraźny cień uśmiechu na jego twarzy? On lubił mojego ojca. Usłyszałam to w jego głosie kiedy nazwał go Jackiem. Szanował go. Rozbłysłam wewnętrznie. Zawsze jestem dumna z mojego taty, ale kiedy ktoś taki jak Ryodan go lubi........Nawet pomimo ,że nie mogłam znieść właściciela Chester odebrałam to jako komplement — Szkoda ,że tak naprawdę nie jesteś jego córką. Wywodzi się z naprawdę silnego rodu Posłałam mu spojrzenie którego nauczyłam się od Barronsa — Ale nikt nie jest tak naprawdę pewny skąd ty pochodzisz, prawda Mac? — Moją biologiczną matką była Isla O'Connor, liderka Przystani sidhe-seers — poinformowałam go chłodno — Doprawdy? Ponieważ pokopałem trochę kiedy Barrons przekazał mi to co powiedziała ci ta kobieta O'Reilly i okazało się ,że Isla miła tylko jedno dziecko, nie dwoje. Nazywała się Alina. I jest martwa — Najwyraźniej nie kopałeś wystarczająco głęboko — odparłam. Ale nagle poczułam się nieswojo. A więc dlatego Nana nazwala mnie Aliną — Musiała urodzić mnie później, a Nana po prostu o tym nie wiedziała — Isla była jedynym członkiem Przystani który przetrwał noc w której Sinsar Dubh została uwolniona ze swojego więzienia — Skąd bierzesz te informacje? — zażądałam — I nie było już dla niej ,żadnego później — Skąd o tym wiesz? Co wiesz o mojej matce Ryodan? Ryodan zerknął na Barronsa. Spojrzenia które wymienili przemówiły głośno, ale
niestety nie miałam pojęcia w jakim języku mówili Rzuciłam wściekłe spojrzenie w kierunku Barronsa — I ty się zastanawiasz dlaczego ci się nie zwierzam? Nie mówisz mi niczego! — Zostaw to, zajmę się tym — powiedział Barrons do Ryodana. — Sugeruje zrobić to lepiej — A ja sugeruje żebyś się odpierdolił — Nie powiedziała ci ,że książka odwiedziła ją jednej nocy u Darroca. Przeszukała jej umysł, wybierając myśli — Sądzę ,że poznała tylko te znajdujące się na powierzchni — powiedziałam pośpiesznie — Nie wszystkie — Zabiła Darroca ponieważ dowiedziała się od niej, że zna skrót. Zastanawiam się czego jeszcze się dowiedziała — Głowa Barronsa odwraca się gwałtownie i spogląda na mnie I nic mi o tym nie powiedziałaś? Ty nie powiedziałeś mi niczego o mojej matce! Co o niej wiesz? Co wiesz o mnie? Jego ciemne spojrzenie obiecuje karę za moje przeoczenie Tak jak i moje Nienawidzę tego. Barrons i ja byliśmy wrogami. To mieszało mi w głowie i raniło moje serce. Rozpaczałam po nim tak jakbym straciła jedyną osobę na całym świecie która się dla mnie liczyła, a teraz znowu byliśmy przeciwnikami. Czy byliśmy przeznaczeni do tego aby być wiecznymi wrogami? Jedno z nas będzie musiało zaufać drugiemu, mówię do niego Ty pierwsza panno Lane. To był właśnie cały problem. Żadne z nas nie chciało podjąć tego ryzyka. Miałam długą listę powodów dlaczego nie powinnam, i były naprawdę mocne. Mój tata spokojnie mógłby wziąć tą sprawę przed Sąd Najwyższy argumentując po mojej stronie. Barrons nie wzbudzał zaufania. Nawet nie zawracał sobie głowy tym aby spróbować Kiedy piekło zamarznie Barrons Ta sama cholerna strona, panno Lane. To samo cholerne— Odwróciłam głowę w połowie jego zdania, co było odpowiednikiem pokazania mu środkowego palca Ryodan obserwował nas, intensywnie — Odczep się — ostrzegłam — To sprawa pomiędzy nim a mną. Wszystko co musisz zrobić to zapewnić moim rodzicom bezpieczeństwo i— — Trochę ciężko to zrobić kiedy jesteś taką pieprzoną tykającą bombą Drzwi otworzyły się z impetem i do środka wpadł Lor z dwoma innymi mężczyznami. Napięcie które z nich spływało było tak gęste ,że wydawało się ,iż wyciąga cały tlen z pomieszczenia Fade podążał tuż za nimi, niosąc stos prześcieradeł i rolkę taśmy klejącej — Nigdy nie uwierzysz co właśnie weszło do klubu — powiedział Lor do Ryodana — Każ mi się zmienić, powiedź słowo Zmrużyłam oczy. Czy Lor potrzebował zgody Ryodana? Czy może chodziło o grzeczność z racji jego klubu? — Sinsar Dubh, tak? — Ryodan posłał Barronsowi dosadne spojrzenie — Ponieważ przeszukała myśli Mac i teraz wie gdzie nas znaleźć — Jesteś pieprzonym paranoikiem Ryodan. Dlaczego miałaby nawet chcieć cię znaleźć?— powiedziałam — Może — powiedział jeden z mężczyzn — Dlatego ,że załatwilibyśmy jej cholernie dobrą jazdę, przy pomocy naszych ciał, a nie lubimy być przez nikogo wykorzystywani
— Nie nauczyłeś jej niczego dotyczącego strategi!? — Ryodan wypalił w kierunku Barronsa — Nie miałam aż tyle czasu — odparł Barrons — Seelie. Pieprzony książę! — powiedział Lor — Ma ze sobą kilka set innych Seelie z tuzina innych kast czekających na zewnątrz. Grożących wojną. Żądających abyś zamknął to miejsce, przestał karmić Unseelie Sapnęłam — V'lane? — Kazałaś mu tu przyjść! — oskarżył Ryodan — Ona go zna? — eksplodował Lor — Tak, to jej inny chłopak — powiedział Ryodan — Poza Darrociem? — domagał się odpowiedzi inny mężczyzna Lor zerknął na Barronsa — Kiedy w końcu zmądrzejesz i uciszysz tą dziwkę na dobre? Poziom testosteronu podniósł się niebezpiecznie wysoko. Nagle zaczęłam się martwić ,że wszyscy oni przekształcą się w bestię i utkwię po środku stada ryczących potworów z pazurami, rogami i kłami i jakoś nie wydawało mi się aby tatuaż Barronsa ochronił mnie przed tą piątką. Nie byłam nawet pewna czy podziałałby na niego samego — Wydaje cię się ,że to o Seelie musisz się martwić? — powiedział Fade — A o co kurwa według ciebie powinienem się martwić? — odparł niecierpliwie Barrons Fade podniósł swoją broń i wystrzelił serię w kierunku Barronsa zanim ktokolwiek zdołał się poruszyć — O mnie
Dwadzieścia
Udało sie to tylko dlatego ,że wziął go z zaskoczenia. Barrons potrafi poruszać się tak szybko ,że zastrzelenie go nie jest najłatwiejszym sposobem aby go zabić Ale nie spodziewał się ,że Fade go zastrzeli a Fade jest tak szybki jak Barrons Nie wiedziałam czym jest Barrons i cała reszta ale do póki ktoś nie powie mi ,że jest inaczej zakładałam ,że wszyscy oni są tym samym. Mają wyostrzone zmysły, zapach, wzrok, słuch. Barrons ma siłę dziesięciu mężczyzn a jego kości są bardzo elastyczne. Wyobrażam sobie ,że muszą takie być, aby mógł przekształcać się w taki sposób w jaki to robi. Obserwowałam jak zeskoczył z wysokości trzydziestu stóp i wylądował na własnych nogach lekko jak kot Fade zaskoczył ich wszystkich. Udało mu się dopaść też Ryodana, zanim reszta zaatakowała go i odebrał mu broń Fade zatoczył się na ścianę i pomyślałam sobie jak dziwne było to ,że stracił swoją broń ale wciąż trzymał prześcieradła — Fade? Co jest kurwa? — warknął Lor — Znowu nie wziąłeś swoich lekarstw? Fade spojrzał na mnie — Twoi rodzice są następni — wymruczał — Zniszczę wszystko co kochasz MacKayla Wciągnęłam powietrze z przerażeniem. Ryodan wcale nie wpadł w paranoje. Miał rację. Sinsar Dubh przeszukała mój umysł, wybrała z niego informację na ich temat i zaatakowała szybko Była tutaj, w pokoju razem ze mną! Dowiedziała się o Chester i wpadła się rozejrzeć, zobaczyć co może tu znaleźć Byłam poza lustrami od trzech dni a to był trzeci dzień z rzędu gdy mnie odnalazła! Czy to naprawdę była moja wina?, że poszła do opactwa? Bo nie była w stanie
odnaleźć mnie w Dublinie? Czy byłam odpowiedzialna za śmierć tych wszystkich sidhe-seers które zginęły tamtej nocy? Jak długo tu była, poruszając się od jednej osoby do drugiej, zbliżając się do mnie przez ten cały czas? Wystarczająco długo aby odkryć moich rodziców — Jest w prześcieradłach! — krzyknęłam — Zabierzcie prześcieradła! — pożałowałam tych słów natychmiast jak tylko je wypowiedziałam. Ktokolwiek jej dotknie, zostanie przez nią przejęty a inni mężczyźni wciąż mieli broń — Nie! Nie dotykajcie prześcieradeł! — krzyczałam Fade poruszył sie i zniknął Reszta ruszyła za nim pozostawiając mnie samą Ruszyłam w kierunku drzwi ale zamknęły się zanim zdążyłam do nich dotrzeć a nie miałam pojęcia jak je otworzyć. Przyciskałam dłoń jak szalona do różnych miejsc, bez sukcesu Obróciłam się wpatrując w inny pokój. Jeśli Sinsar Dubh dotrze do moich rodziców...jeśli Fade zaniesie ją tam....jeśli ich zabiję Nie mogłam znieść myśli o tym Moi rodzice stali, spoglądając na mnie, ale wiedziałam ,że nie mogą mnie zobaczyć. Wpatrywali się w kierunku z którego nadeszły strzały Drzwi otworzyły się z sykiem i zaraz zamknęły — Musze cię stąd zabrać — ryknął Lor Obróciłam się z włócznią w dłoni — Skąd mam wiedzieć ,że nie jesteś książką? — Spójrz na mnie. Gdzie miałby ją ukryć? Jego spodnie i koszula przylegały do jego muskularnego ciała jak druga skóra. Zerknęłam na jego buty — Buty, zdejmij je Kopniakiem pozbył się butów — Teraz ty, zdejmij płaszcz Zsunęłam go — Spódnica też — Nie mamy na to czasu — warknęłam — Moi rodzice— — Fade opuścił klub. Są teraz bezpieczni — To nie wystarczy! — Musimy podjąć pewne środki ostrożności. Teraz my będziemy tego pilnować. Ktoś musiał wnieść ją do środka. Nikt nie wejdzie na górne piętra klubu ani do celi twoich rodziców w ubraniu Moje brwi wystrzeliły do góry. To będzie prawdziwy wstrząs dla mojej mamy. — Powiedziałem ,zdejmij spódnicę — W jaki sposób Fade miałby mi ją przekazać? — Ograniczam wszystkie możliwości. Nie będę ryzykował Wzdychając, rozpięłam i upuściłam spódnicę. Mój sweter był dopasowany. Miałam na sobie czarne stringi, buty ciasno opinały kształt moich nóg. Żadnego miejsca do ukrycia książki — Zadowolony? — Twardy Kiedy zapięłam z powrotem spódnicę, rzuciłam ostatnie spojrzenie na moich rodziców i odwróciłam się. Szarpnęłam się kiedy moje spojrzenie przejechało po martwym ciele Barronsa i zadrżałam gwałtownie Oto i był Barrons, znowu martwy Wiedziałam ,że tak naprawdę nie był martwy, a przynajmniej nie będzie za jakiś czas, ale moja rozpacz i żali były zbyt świeże a emocję zbyt skomplikowane
— Jak długo zanim on — przerwałam, przerażona wyraźnie słyszalnym w swoim głosie szlochem — A co to cię kurwa obchodzi? — Nie obchodzi, to znaczy, ja tylko... cholera — odwróciłam się i waliłam pięściami w ścianę. Nie obchodziło mnie to czy usłyszą mnie moi rodzice, czy ściana skruszy się pod moimi ciosami. Nie obchodziło mnie co pomyśli sobie o mnie Lor, Nienawidziłam tego ,że Barrons był martwy. Nienawidziłam, tego ,że było to poza moim zrozumieniem. Waliłam tak dopóki Lor nie złapał moich zakrwawionych pięści i nie odciągnął mnie na bok — Jak długo? — zażądałam — Chce wiedzieć! Odpowiadaj albo! Lekki uśmieszek pojawił się na jego twarzy — Co zrobisz? Nakarmisz mnie krwawymi runami? Jęknęłam — Czy wy faceci mówicie sobie absolutnie wszystko? — Nie wszystko. Pri-ya nadal brzmi jak dla mnie pieprzenie fascynująco. Nigdy nie poznałem wszystkich szczegółów — Jak długo? Odpowiedź — użyłam na nim głosu — Nie jestem pewny, tym razem. Ale nie będzie to trwało tak długo jak ostatnim razem. I jeśli jeszcze kiedykolwiek spróbujesz użyć na mnie Głosu, kobieto, własnoręcznie zabiję twoich rodziców
Dwadzieścia jeden
— Co musi zrobić książę aby dostać walentynkowego całusa MacKayla? Słowa nadpłynęły z ciemności, Eros na mojej skórze nakłuwał mnie setką maleńkich strzał kupidyna. Pomimo tego ,że byłam niewrażliwa na jego urok wróżki, po moich doświadczeniach jako Pri-ya, wciąż drżałam na dźwięk melodyjnego, zmysłowego dźwięku głosu V'lanea. Już się nie rozbierałam kiedy się pojawiał, ale gdzieś głęboko wewnątrz mnie była ta letnia dziewczyna która nigdy nie przestała chcieć tego robić, zwłaszcza gdy był taki swawolny i uwodzicielski Jak wiele walentynkowych dni w moim życiu zakończyło się pocałunkiem? Mogłam zliczyć je na dwóch palcach I były to przyzwoite pocałunki, a nie te wspaniałe. Zdecydowanie nic co zatrzęsłoby światem kobiety Przystanęłam z ręką na klamce Książek i Bibelotów. Barrons zmienił zamki w garażu i przy tylnych drzwiach, więc musiałam zaparkować Vipera w alejce i przejść za róg aby wejść od frontu. To była ciężka noc. Byłam gotowa aby ją zakończyć. Chciałam nakryć się kołdrą i spać głęboko, nie śniąc o niczym Kilka godzin wcześniej pocieszałam się tym ,że chociaż Barrons był na mnie wściekły to przynajmniej będę dzisiaj spać z tą kojącą wiedzą ,że jest żywy Jasne. Szczęśliwego dnia św walentnego dla mnie samej — Wierze w to ,że ludzcy mężczyźni prezentują kwiaty Nagle zostałam spowita w delikatnym zapachu róż. Bukiet pojawił się w moich ramionach Płatki łaskotały mi nos. Ziemia pod stopami była nimi zasypana. Zroszone i bujne uwalniały z siebie pikantny zapach innego świata Oparłam czoło o oszklone diamentem wiśniowe drzwi. I mogłam dostrzec przez nie mój zdemolowany sklep — Czy przyszedłeś tu aby też oskarżyć mnie o zdradę? — to byłoby bardzo w stylu wróżki, obsypać mnie prezentami i jednocześnie grozić. Byłam dla siebie twardym sędzią. Zobaczenie Barronsa znowu pozbawionego życia, nieomal postawiło mnie z powrotem na krawędzi tego klifu. Nie miałam pojęcia dlaczego, tak bardzo nienawidziłam widzieć go martwym,
przecież wiedziałam ,że tak naprawdę wcale nie był. Lor zapewnił mnie ,że wróci, chociaż nie potrafił powiedzieć kiedy. Dlaczego nie mógł powiedzieć kiedy? Czy ciało Barronsa musiał się uleczyć, a pewne obrażenia wymagały więcej czasu niż inne? Nie mogłam pozbyć się tego obrazu z mojej głowy. Teraz miałam dwie wizję Barronsa którymi mogłam się torturować, z wyprutymi bebechami i zastrzelonego. Na szczycie tego wszystkiego był jeszcze mój strach o rodziców. Byłam przerażona tym z jaką łatwością książka przenikała do tych którzy byli mi bliscy. Najpierw opactwo, potem Darroc, Barrons a teraz była zagrożeniem dla moich rodziców. Nie mogłam już dłużej spierać się z przekonaniem Ryodana ,że książka mnie namierzała, odnajdowała, bawiła się ze mną. Ale dlaczego po prostu mnie nie zabiła i nie dała sobie z tym spokoju? Czy naprawdę sądziła ( jak powiedział Ryodan) ,że przejdę na druga stronę? Nic co dotyczyło Sinsar Dubh nie miało dla mnie żadnego sensu. Czasem przyprawiała mnie o rozdzierający czaszkę ból głowy i mogłam wczuć ją z odległości mili, kiedy indziej, jak na przykład dzisiaj, nie miałam pojęcia ,że była w tym samym pokoju co ja Zabijała każdego kto wszedł z nią w kontakt. Ale nie mnie. Raniła ale zawsze pozostawiała przy życiu Dlaczego? Zażądałam aby Lor przeniósł mamę i tatę, wywożąc ich z Dublina, ale odmówił, nie chciał nawet tego rozważyć. Powiedział ,że nikt nie ruszy palcem, dopóki nie każe im tego zrobić Barrons. I to by było na tyle jeśli chodziło o domaganie się przez nich mojej głowy, najwyraźniej Barrons miał ostatnie słowo na każdy temat Zawsze mogłam jeszcze przekonać V'lane'a aby ich teleportował, w jakieś bezpieczne miejsce, tylko ,że.....nie wiem może to sidhe-seer w mojej krwi, ale jakoś nie mogłam zaufać i powierzyć moich rodziców wróżce . — Nie jestem idiotą, MacKayla. Grałaś z Darrociem. Moje jedyne pytanie brzmi, dlaczego? Ciężar ześliznął się z moich ramion. Najwyższy czas aby ktoś w końcu mi uwierzył. Tak myślałam ,że będzie to V'lane — Dziękuje — powiedziałam po prostu Odwróciłam się i moje oczy rozszerzyły się z uznaniem. V'lane zawsze jest zjawiskiem. Wyciszył swoje seksualne zdolności, przybierając swoją ludzką formę, ale w niewielkim stopniu zmniejszało to jego nieziemski urok. W czarnych spodniach, butach i czarnym kaszmirowym swetrze, ze swoimi długimi włosami, rozpuszczonymi na plecach i jedwabistą skórą przyprószoną złotem wyglądał jak upadły archanioł Dzisiaj był jeszcze bardziej majestatyczny niż zwykle. Zastanawiałam się czy dowodzenie armią Seelie dawało mu wreszcie cel którego tak pragnął, nie był już dłużej, znudzonym nieśmiertelnym z drobnymi pragnieniami ale stawał się prawdziwym liderem i przywódcą swoich ludzi. Będzie miał pełne ręce roboty próbując rządzić dworem Seelie Być może jeśli Jayne i jego ludzie zastrzelą i uwiężą wystarczającą ilość wróżek z jego dworu to trochę spasują, nabiorą pokory. Odrobina cierpienia i trudności naprawdę mogłaby mieć zbawienny wpływ na Seelie — Nigdy we mnie nie zwątpiłeś? Nawet wtedy kiedy stałam tu na tej ulicy z armią Unseelie? — Wiem jaką jesteś kobietą, MacKayla. Gdybyś była wróżką należałabyś do mojego dworu — studiował mnie tymi antycznymi, opalizującymi oczami — Moja armia nie jest tak bystra jak ja. Wierzą ,że jesteś jego sojuszniczką. Przekonamy ich ,że jest inaczej — uśmiech pojawił się w kącikach jego ust — Nawet jeśli nie inne rzeczy to twoje twierdzenie ,że Barrons jest martwy, cię wydało. Widziałem go dzisiaj razem z tobą w Chester — przerwał — Nie jestem tylko pewien w jaki sposób udało ci się oszukać książęta Unseelie.
Byli przekonani ,że nie żyje Wygłosił to oświadczenie tak słodko, że prawie umknęło mi zawarte w nim pytanie i groźba. Jego jedwabiste słowa podbite były stalą. Pod całą tą żartobliwością V'lane był w niebezpiecznym nastroju. Ale dlaczego? Wiedziałam ,że był w Chester. Czy coś się stało po tym jak Lor wyniósł mnie na zewnątrz i wrzucił do Vipera? Czy wiedział ,że Sinsar Dubh też tam była? — Taki mały podstęp którego się nauczyłam — wymigałam się — Barrons nigdy nie był martwy? Czy został pozbawiony.....życia na jakiś czas? V'lane i Barrons nienawidzili się nawzajem, miało to coś wspólnego z tym ,że dawno temu Barrons zabił księżniczkę V'lane'a. Jakiś instynkt głębszy niż byłam go w stanie pojąć kazał mi skłamać — Żartujesz tak? Barronsa nie można zabić — Chciałbym wiedzieć jak oszukałaś książęta Unseelie MacKayla — ponownie ta stal, podszywająca jedwab. To nie było pytanie, to było żądanie Przesunął się, stając razem ze mną we wnęce, i upajający zapach dworu wróżek, jaśminu i drzewa sandałowego, perfumowało delikatny zapach purpurowych płatków miażdżonych pod jego butami. Niebezpieczeństwo kroczyło razem z nim Przechyliłam głowę, obserwując go. Nagle wiedziałam już skąd pochodził jego gniew. Był na tej niebezpiecznej krawędzi nie dlatego ,że myślał iż w jakiś sposób udało mi się wprowadzić w błąd książęta. Martwił się ,że wiedzieli oni cały czas ,iż Barrons nie był martwy i w jakiś sposób udało im się oszukać jego V'lane zasiadał w Wysokim Konsylium królowej. Został wybrany przez liderkę jego rasy jako ktoś kto potrafi przejrzeć dworskie intrygi, i dostrzec co się pod nimi kryje. I zawiódł. Jego niezdolność do odróżnienia prawdy od kłamstwa (w przypadku wróżek Unseelie) wstrząsnęła nim. Rozumiałam to. To osłabiające kiedy zdajesz sobie sprawę ,że nie możesz wierzyć w swój własny osąd Jednakże, w tej sprawie się nie pomylił. Barrons naprawdę był martwy, i książęta Unseelie go nie oszukali, ale nie miałam zamiaru mu tego mówić. Nie tylko Barrons nalegał abym okłamała V'lane'a ale wydawałam się być zaprogramowana z jakąś niezłomną koniecznością zachowania tajemnicy Barronsa Jak go znam to pewnie mi to gdzieś wytatuował Wciąż, jednak mogłam dać mu odrobinę prawdy — Pamiętasz jak powiedziałeś ,że dopiero zaczynam odkrywać czym jestem? Jego spojrzenie się wyostrza i kiwa. Dotyka moich włosów — Cieszę się ,że przywróciłaś je do poprzedniego stanu, MacKayla. Są śliczne Tak, cóż, Barrons chyba tak nie myśli, więc — Miałeś rację. Dopiero niedawno stałam się świadoma pewnych miejsc które istnieją w moim wnętrzu, w których wiem pewne rzeczy i nie potrafię wyjaśnić skąd je wiem. Znajduje tam rzeczy których nie rozumiem Pochyla głowę czekając — Znalazłam runy których nie lubią książęta. Użyłam ich z kombinacją innych aby stworzyć iluzję martwego Barronsa — skłamałam Przetwarzał moje słowa — Unseelie go nie oszukali. To ja oszukałam Unseelie. Napięcie na jego twarzy uległo złagodzeniu — Przekonałaś Darroca i książęta, że Barrons jest martwy tak aby Darroc uwierzył ,że naprawdę chciałaś się z nim sprzymierzyć? — Dokładnie — Dlaczego? Zawahałam się
— MacKayla, czy nie możemy w końcu sobie zaufać? — powiedział miękko — Co musze zrobić aby cię przekonać? Rozkaż, jestem twój Byłam tak zmęczona kłamaniem i byciem okłamywaną, nie ufaniem nikomu i tym ,że nikt nie ufał mi — Znał skrót aby kontrolować Sinsar Dubh. To dlatego książka go zabiła — A więc prawdą jest to co słyszeliśmy — wymamrotał — To wcale nie Łowca Pokiwałam — I czym był ten skrót? — Nie udało mi się tego z niego wyciągnąć, zanim zginał Obserwował mnie, oszukanie książąt tak dokładnie wymagało nie małej mocy. Chciał coś powiedzieć ale wydawał się zmienić zdanie i przerwał. Po chwili powiedział ostrożnie — Te runy których użyłaś, jakiego były koloru? — Szkarłatne Był spokojny, przyglądał mi się tak jakby sam nie wiedział czego szukał. Poczułam się bardzo niekomfortowo. Wtedy powiedział — Czy biły jak niewielkie ludzkie serca? — Tak — Niemożliwe! — Czy chciałbyś abym je teraz wezwała? — Mogłabyś? Z taką łatwością? Pokiwałam — To nie będzie konieczne. Ufam twojemu słowu MacKayla — Czym one są? Darroc nie chciał mi powiedzieć — Wyobrażam sobie ,że był tobą jeszcze bardziej zainteresowany po tym jak je zobaczył. Niesamowita moc, MacKayla. Pasożyty, zaszczepiają się na wszystkim czego dotkną, rosną i rozprzestrzeniają jak ludzka zaraza Wspaniale. Pamiętałam jak wydawały się większe w sypialni domu Darroca. Czyżbym przypadkowo uwolniła na tym świecie kolejne zło Unseelie? — Używane z Pieśnią Zrobienia, potrafią stworzyć nieprzeniknioną klatkę — powiedział — Sam nigdy ich nie widziałem ale nasi historycy opowiadali ,że pierwsza królowa Seelie wykorzystywała je okazjonalnie do stosowania kar, i były składnikiem wykorzystanym do budowy ścian więzienia Unseelie Szarpnęłam się — Jak to możliwe, żebym wiedziała cokolwiek o runach z których zbudowane było więzienie Unseelie? — To właśnie też chciałbym wiedzieć Westchnęłam i potarłam oczy. Jeszcze więcej pytań. Zaczynały już wpływać na zdrowie moje psychiki — Jesteś zmęczona — powiedział miękko — Tej nocy przeznaczonej dla kochanków, gdzie będziesz spała MacKayla? W jedwabnym hamaku, zawiązanym pomiędzy palmami, kołysząc się w tropikalnej bryzie, z oddanym ci kochankiem wróżką który spełni każde twoje pragnienie? Czy podzielisz buduar z księciem Seelie? Czy wejdziesz na górę schodami zrujnowanej księgarni aby spać samotnie w budynku mężczyzny który nigdy ci nie zaufał i nigdy tego nie zrobi? Auć Dotknął mojej szczęki, przejeżdżając palcem pod podbródkiem, i przechylił moją twarz — Jaką piękną kobietą się stałaś. Już nie jesteś dzieckiem które przyjechało tu miesiące temu. Zostałaś zahartowana. Emanujesz siłą i determinacją, przekonaniami i celem ale czy jesteś mądra? Czy może rządzi tobą serce które tak niemądrze wyryło się w złym mężczyźnie? Czy jak większość ludzi, jesteś nie zdolna do zmiany? Zmiana wymaga przyznania się do błędu. Twoja rasa poświęca się ocenianiu swoich błędów, a nie
korygowaniu ich — Moje serce nie wyryło się w nikim — Dobrze. Więc może jeszcze być moje — opuścił głowę i mnie pocałował Zamknęłam oczy i wtopiłam się w jego ciało. Była to miła odmiana, to .że ktoś we mnie wierzył, odpowiadał na moje pytania, wtedy kiedy je zadawałam, po prostu był dla mnie najzwyczajniej miły, plus nie mogłam zaprzeczyć jego erotycznemu urokowi. Kiedy jego imię wróżki, delikatnie osiadło na moich ustach, drażniąc, oferując, czekają aż zaproszę je do środka, tchnęłam w ten pocałunek a on odpowiedział tym samym. Spółgłoski których nigdy nie byłabym w stanie wymówić, z samogłoskami składającymi się z delikatnych arii, zaczęły przekłuwać skórę, dostarczając mojemu całemu ciału fali zmysłowej rozkoszy Wdychałam zapach księcia wróżek i ten odurzający aromat pikantnych róż w moje płuca. Całkiem niezły walentynkowy pocałunek, całkiem niezły Nie śpieszył się, przekazując mi swoje imię, pozwalając niemożliwym do wymówienia sylabom pracować czule i powoli, dopóki nie opadła ostatnia i nie eksplodowałam drżąc przy nim. Stałam we wnęce KiBB, całując go jeszcze długo po tym jak jego imię było ponownie moje Wciąż promieniałam wspinając się po schodach i opadłam na łóżko — Stara, co tu się stało? Oparłam miotłę o przewrócony regał i odwróciłam się tylko po to aby zobaczyć Dani, stojącą w otwartych drzwiach KiBB, wpychając do usta batona proteinowego. Oczy miała zmrużone kiedy absorbowała tą całą destrukcję Poranne promienie słońca wpadające do wnęki, otaczały jej kasztanowe loki ognistą aureolą. Chociaż dzień był jasny i prawie bezwietrzny (solidne sześćdziesiąt stopni po niedawnych opadach śniegu) nie mogłam się rozgrzać, nawet pomimo ,że zapaliłam oba gazowe kominki — Zamknij drzwi, mogłabyś? — powiedziałam. Całą noc śniłam o tym zimnym miejscu. Wielokrotnie. Szarpałam się i już prawie budziłam przez jakiś nieokreślony strach (terror bez nazwy który mnie prześladował) ale za każdym razem koszmar wciągał mnie z powrotem na dół. Skalowałam lodowe klify, szukając piękniej, smutnej kobiety, nawołując, pewna ,że znajdę ją tuż za następnym grzbietem. Ale za każdym wzywającym mnie szczytem, jedyne co znajdowałam to tuzin klepsydr, z drobnym czarnym piaskiem szybko przesypującym się do dolnej połowy. Pędziłam od jednej do drugiej, z szaleństwem obracając je na drugą stronę, ale one znów opróżniały się w ułamkach sekund Chwilę przed tym zanim w końcu się obudziłam, zdałam sobie sprawę, że nie mogłam jej znaleźć bo czekałam zbyt długo. Czas był najważniejszy i było już za późno. Zniknęła. Nadzieja, jak drobne spływające ziarnka pisku, też zniknęła Zdmuchnęłam ją Wzięłam prysznic i ubrałam się, poczucie klęski ciążyło mi na kościach. Desperacko chciałam zrobić jakiś postęp, zobaczyć osiągniecie jakiegokolwiek celu. Zaatakowałam śmieci w zdemolowanej księgarni z miotłą i zemstą. Trwałam przy tym godzinami, sprzątając trociny, śmieci i wióry z dywanów Barronsa, a rozbite szkło zmiatając w równe kupki Dani napuszyła się i zamknęła drzwi — V'lane powiedział ,że chciałaś mnie widzieć. Nie wiedział dlaczego, ale skoro nie jestem jakoś bardzo zajęta dziś rano, pomyślałam ,że cię wysłucham. Ale lepiej ,żebyś miała mi do powiedzenia coś innego niż to co powiedziałaś
ostatnim razem kiedy cię widziałam, bo nie mówiłaś wtedy jak moja przyjaciółka — pyszniła się dalej — Przyniósł mi czekoladę, stara, tak jakbym była jego walentynką czy coś. Ja i on, porozmawialiśmy sobie. Powiedziałam mu ,że mam już prawie czternaście lat i kiedyś oddam mu moje dziewictwo Jęknęłam. Naprawdę mu to powiedziała? Zanim go po nią wysłałam, kazałam mu przysiąc, że wyłączy przy tym spotkaniu ten cały śmiertelny erotyzm — Odbędziemy sobie długą rozmowę na temat twojego dziewictwa i V'lane'a tak szybko jak tylko to wszystko się uspokoi — Nowina Mac, nigdy się nic nie uspokoi. Świat jest tym czym jest. Tym jest teraz właśnie życie — pomijając jej napuszony, nonszalancki ton, jej oczy były zimne, ostrożne Ostre słowa. Gorzka prawda do przełknięcia. Nie miałam zamiaru jej przełykać — To wszystko tak się nie zakończy, nie zostanie w taki sposób, Dani, nie pozwolimy na to — A co możemy z tym zrobić? Świat jest zbyt duży, poza tym nie jest aż tak źle, przynajmniej do czasu aż nie wyjdziesz tam i wszystkich nie wkurzysz. Sądziłam ,że ty i ja jesteśmy takie same, ale potem okazało się ,że zaczęłaś odgrywać tą szopkę z Lordem Monsterem wkurzając mnie niezmiernie — rzuciła mi wściekłe spojrzenie, wypełnione słowami których nigdy by nie powiedziała głośno Porzuciłaś mnie, zostawiłaś samą, jestem tutaj i lepiej ,żebyś miała do powiedzenia coś naprawdę wartego wysłuchania Wyjęła jabłko z kieszeni i zaczęła chrupać Ostatniej nocy, zanim V'lane odszedł, poprosiłam go aby znalazł ją dziś rano i powiedział ,że Barrons nigdy nie był martwy, że działałam pod przykrywką i było mi naprawdę przykro z powodu oszustwa. Ale wiedziałam ,że żadne przeprosiny przez posłańca nie mogły tak naprawdę tego naprawić. Musiała to usłyszeć ode mnie. A ja musiałam jej to powiedzieć — Przepraszam Dani. Nienawidziłam tego ,że muszę cię zranić — Stara, daj sobie spokój. Nie zraniłaś mnie. Potrzeba czegoś znacznie większego niż to ,żeby to zrobić. Stwierdziłam ,że pewnie masz PMS. Nic się nie stało. Po prostu chciałam usłyszeć to od ciebie — Może się tym nie przejęłaś ale mnie to doprowadzało do szaleństwa. Wybaczysz mi? Szarpnęła się i posłała mi spojrzenie które mówiło ,że nie czuje się z tym wszystkim zbyt swobodnie. Zmuszona do zbyt szybkiego dorastania ta, utalentowana nastolatka była traktowana w opactwie w jeden z dwóch sposób, ignorowana albo rządzona przez wszystkich. Wątpiłam w to ,że ktokolwiek w ogóle zawracał sobie głowę przepraszaniem jej za cokolwiek Stanęła obok wraku mojego kontuaru i próbowała uśmiechnąć się w moją stronę ale wyszło to trochę koślawo — Więc, co się stało? Wpadło tu jakieś minii tornado? — Zdejmij płaszcz — zrobiłam unik. Raczej nie mogłam powiedzieć, Po tym jak zabiłam Barronsa, był na mnie tak wkurzony ,że rozwalił księgarnię — Jasne. Zapomniałam Wysunęła się z niego, pozwalając aby czarna skóra, zwinęła się w kupkę na podłodze. Pod płaszczem miała, obcisłe, czarne dżinsy biodrówki i dopasowany sweter, czarne trampki za kostkę. Jej zielone oczy błyszczały — Z książką, przemieszczającą się po mieście, ukrywającą wśród ludzi, chyba wszyscy nie będziemy poubierani zbyt ciekawie przez jakiś czas? Wszystko dopasowane do ciała jak druga skóra. Stara, wszystkim będzie widać dosłownie wszystko! A niektóre z tych tłustych lasek w opactwie będą mnie przyprawiać o mdłości już od samego patrzenia!
Przygryzam wargę, próbując się nie śmiać. To właśnie była Dani. Ani uncji taktu. Dokładnie tak jak świat który ją otaczał, był czym była, bez żadnego tabu — Nie każdy ma taki super szybki metabolizm — powiedziałam sucho. Och co bym za niego oddała. Jadłabym czekoladę na śniadanie, a ciasto na kolację — Nie mogę się już doczekać kiedy zobaczę Barronsa — powiedziała entuzjastycznie — A ty? Nie, ciebie to już chyba nie obchodzi w końcu widziałaś go nagiego, przez....miesiące, prawda? Był czas kiedy poważnie żałowałam ,że nie potrafiła wziąć sobie na wstrzymanie. Nagle znalazłam się z znowu w piwnicy, obserwując jak nagi Barrons przechadza się po pokoju, mówiąc mu ,że jest najpiękniejszym mężczyzną jakiego kiedykolwiek widziałam Zmieniłam szybko temat — Co słychać w opactwie? Wiem ,że odeszłaś, ale jak stały sprawy zanim to zrobiłaś? Jej twarz pociemniała — źle, Mac, naprawdę źle, dlaczego pytasz? Myślisz ,żeby tam wrócić? Muszę ci powiedzieć, że nie sądzę aby to był dobry pomysł Dobry czy zły pomysł, nie miałam wyboru. Według tego co mówiła Nana, kiedy Sinsar Dubh uciekła z opactwa dwadzieścia parę lat temu, moja matka była mistrzynią Przystani. Według Ryodana, cała Przystań została zniszczona tamtej nocy z wyjątkiem mojej matki Nana nazwał mnie Aliną. Według Ryodana, Alina była jedynym dzieckiem jakie kiedykolwiek miała Isla. Przesłuchanie w tej sprawie Ryodana byłoby stratą czasu, biorąc pod uwagę jaki był rozmowny, plus i tak w tej chwili był martwy i nie miałam pojęcia jak długo to potrwa To pozostawiało mi tylko Nanę albo opactwo Opactwo było bliżej, a jego mieszkańcy nie byli liczącą sobie blisko wiek staruszką która zasypia w połowie co drugiego zdania. Oryginalne członkinie Przystani może i wszystkie są martwe, ale niektóre rówieśnice mojej mamy musiały wciąż żyć, nawet po ostatniej masakrze jaką zrobiła książka, poza Roweną, ktoś musiał znać moją matkę. Inni coś wiedzieli (nawet jeśli tylko plotki) o tym co stało się tamtej nocy I były tam jeszcze te biblioteki do których musiałam się dostać. Zabezpieczenia przez które nie byłam w stanie przejść, takie które nawet V'lane'a przyprawiały o ataki złości. A jeśli już o nim mowa to zapomniałam go zapytać o to co stało mu się tamtego dnia kiedy wezwałam go do opactwa. Zrobiłam sobie mentalną notatkę aby to później zrobić Bawiłam się również pomysłem skonfrontowania Roweny i próby wymuszenia z niej prawdy. Zastanawiałam się czy jej moc, siła mentalnego przymusu którą według Darroca posiadała starucha była porównywalna do mocy która ostatnio w sobie odkryłam. Jedną z rzeczy która mnie powstrzymywała przed przetestowaniem tego było to ,że wiedziałam ,że kiedy to zrobię nie tylko spalę most za mostem ale podpalę też ziemię na której stałam razem z wszystkimi sidhe-seers. Bez względu na to czy zgadzają się czy nie z decyzjami Roweny, większość sidhe-seers nadal była jej całkowicie lojalna Kolejną rzeczą która mnie powstrzymywała był fakt, że nie byłam pewna skąd pochodzi ta moc i nie chciałam zdradzić czegoś co Wielka Mistrzyni mogła wykorzystać przeciw mnie. Poza tym, co jeśli wszystkie runy które miałam były swego rodzaju pasożytami które mogły spowodować tylko dalsze szkody w naszym świecie? Wciąż jednak miałam jeszcze jedną broń w swoim zakresie użycia którą mogłam wykorzystać. Stałam się biegła w magii Głosu i mogłam ją z łatwością wyjaśnić jako sztukę druidów której nauczył mnie Barrons — Potrzebuje odpowiedzi Dani. Jesteś ze mną? — Ro dostanie szału jeśli nas złapie — ostrzegła. Jej oczy błyszczały i zaczynała już
poruszać się z podekscytowania Uśmiechnęłam się. Kochałam tego dzieciaka. Znowu było między nami wszystko w porządku. Jeszcze jeden ból mniej z mego serca — Och, zdecydowanie nas złapię. Mam zamiar zamienić sobie parę słów z tą staruchą — jeśli wszystko pójdzie gładko to będę trzymać moją moc w ryzach i pozwolę Dani nas przenieść, albo wezwę V'lane'a — Chcesz iść ze mną? — Żartujesz, prawda? Nie przegapiłabym tego za nic w świecie
Dwadzieścia dwa
Nawet z Dani transportującą nas do środka za pomocą jej super szybkości, znalazły nas w południowym skrzydle w mniej niż trzy minuty Ro musiała ustanowić nowe zabezpieczenia, wyczuwające nas zaraz po wejściu do opactwa. Zastanawiałam się jak to zrobiła, czy było to coś w stylu czarów które wymagały czegoś takiego jak włos, krew, paznokieć i tym podobne? Z łatwością mogłam sobie wyobrazić tą staruchę jak stoi nad gotującym się kotłem, wrzucając składniki, mieszając i gdacząc z rozkoszy Jakkolwiek by tego nie dokonała, grupka sidhe-seers prowadzona przez Kat, skonfrontowała nas na skrzyżowaniu dwóch korytarzy, zanim w ogóle znalazłyśmy się w połowie drogi do zakazanych bibliotek do których włamałam się ostatnim razem kiedy tu byłam. Wtedy gdy zostawiłam grupkę przeszukującą a sama próbowałam przedostać się przez holograficznego opiekuna w dół kolejnego pozornie ślepego zaułka w opactwie Jak my były ubrane w dopasowanych ciuchy, tak aby książka nie mogła się pod nimi ukryć. Wyobrażałam sobie ,że pomiędzy cieniami i odwiedzinami Sinsar Dubh atmosfera w opactwie musiała być dość napięta — Co jest w torbie? — zażądała odpowiedzi Kat Otworzyłam plastikową, przezroczysta torbę którą miałam ze sobą i pokazałam jej ,że w środku nie ma książki. Kiedy już upewniły się ,że nie mam niczego, przeszły od razu do rzeczy — Wielka Mistrzyni powiedziała ,że nie żyjesz, tak mówiła — powiedziała Jo — Potem powiedziała ,że żyjesz ale uważa cię za martwą, ponieważ przeszłaś na stronę Lorda Master, dokładnie tak jak Alina — oskarżyła Clare — Ale ty tak naprawdę wcale nie jesteś siostrą Aliny, prawda? — domagała się odpowiedzi Mary — Po tym jak odwiedziłyśmy Nanę O'Reilly — powiedziała Kat — Rozmawiałam z Roweną, i potwierdziła to co Nana powiedziała nam o Mistrzyni Przystani nazwiskiem O'Connor. Ale powiedziała ,że Isla zmarła klika nocy po tym jak książka uciekła i wierzono ,że Alina również zmarła, chociaż ciała dziewczynki nigdy nie odnaleziono. Tak czy inaczej, Alina była jej jedynym dzieckiem, Więc Mac, kim jesteś? Tuzin sidhe-seers gapiło się na mnie, czekając na odpowiedź — Nie musi ci odpowiadać — powiedziała wojowniczo Dani — Banda owiec nie jest w stanie nawet dostrzec tego co ma przed swoimi własnymi oczami — Pewnie ,że możemy. Widzimy sidhe-seer która rzekomo nie istniej. Martwi to nas tak jak powinno — dodała Kat — I jesteś jeszcze ty, tak zdeterminowana aby jej bronić? Dlaczego to robisz? Dani zacisnęła usta w cienką linijkę i skrzyżowała swoje chude ramiona na piersi. Stukała stopą wpatrując się w sufi — Mówię tylko, że rzeczy nie zawsze są złe, tylko dlatego ,że ich nie rozumiesz czy nie lubisz. To jak myślenie ,że każdy kto jest mądrzejszy czy szybszy jest niebezpieczny, tylko dlatego ,że ma więcej szarych komórek czy też
szybciej przebiera stopami. To nie w porządku. Nikt nie może poradzić nic na to jaki się urodził — Stoimy tutaj i czekamy, chcemy to zrozumieć — Kat zwróciła spojrzenie na mnie — Pomóż nam to zrobić Mac — To prawda? — powiedziałam — Że emocjonalna telepatia to twój darsidhe-seer? Kat wygładziła koszulkę i poprawiła włosy — Gdzie to usłyszałaś? Wyciągnęłam notatki Darroca z mojej plastikowej torby, podeszłam do przodu i podsunęłam w jej stronę, ale będzie musiała wyjść mi naprzeciw aby je dostać Nie przyniosłam wszystkiego co zapakowałam do plecaka, tylko tyle aby wystarczyło na gest dobrej woli. Gówno mnie obchodziło co myślała na mój temat Rowena, ale chciałam mieć po swojej stronie sidhe-seers. Część mnie nienawidziła tego opactwa, gdzie Rowena tak ściśle kontrolowała moce sidhe-seers a jednocześnie zawiodła w sprawie kontroli nad największą odpowiedzialnością jaką miała. Jednak jakaś część mnie wciąż chciała gdzieś należeć. Moja dwubiegunowość znowu się ujawniała — Znalazłam to kiedy działałam pod przykrywką — rozciągnęłam to słowo — Z Darrociem, przeszukując jego apartament. Miał notatki dotyczące wszystkiego, włączając w to Unseelie o których nigdy nie słyszałam ani których nigdy nie widziałam. Pomyślałam ,że będziecie chciały dodać to do swojej biblioteki. Będą przydatne kiedy spotkacie jakieś nowe kasty. Nie wiem skąd wiedział co działo się wewnątrz tych ścian, ale musiał mieć kogoś w środku. Być może ten ktoś wciąż tu jest. Dani powiedziała mi ,że ktoś sabotażował zabezpieczenia mojej celi kiedy byłam Pri-ya. Może zainteresuje was to ,że uważał iż darem Roweny jest mentalny przymus — powiedziałam puentując — Skąd mamy wiedzieć ,że te papiery nie są jakimś podstępem który sama wymyśliłaś i zrobiłaś? — domagała się Mary — Same zdecydujcie. Skończyłam już z bronieniem samej siebie — Nie odpowiedziałaś na moje pytanie Mac — powiedziała Kat — Kim jesteś? Napotkałam pogodne spojrzenie jej szarych oczu. Kat była jedyną której ufałam ,że przemyśli sprawę i podejmie mądrą decyzję. Szczupła brunetka była twardsza niż wyglądała, miała otwarty umysł, spokojna w sytuacjach stresowych i miałam nadzieję ,że któregoś dnia zastąpi Rowenę jako Wielka Mistrzyni opactwa. Ta pozycja nie wymagała aby przejęła ją najpotężniejsza sidhe-seer, jak w przypadku Przystani, ale najmądrzejsza kobieta z przyszłościową wizja i długoterminowymi celami. Kat miała możliwości, niemal całkowity brak ego, sprawny umysł oraz solidne serce. Bez wątpienia miała mój głos Jeśli rzeczywiście posiadała dar emocjonalnej telepatii, wyczuje moją szczerość, jeśli powiem jej tak dużo prawdy ile sama wiem — Nie wiem kim jestem Kat. Naprawdę wierzyłam ,że jestem siostrą Aliny, i nadal nie jestem do końca przekonana ,że tak nie jest. Nana powiedziała ,że wyglądam jak Isla. Najwyraźniej byłam podobna na tyle ,że wyglądałam tak jak spodziewała się ,że będzie wyglądać dorosła Alina. Jednakże, tak jak i ty słyszałam ,że Isla nie miała drugiego dziecka. Jeśli uważasz ,że to cię irytuje wyobraź sobie jak ja się czuje — posłałam jej gorzki uśmiech — Najpierw dowiaduje się ,że jestem adoptowana, potem ,że nie istniej, ale to dopiero prawdziwy wstrząs dla ciebie Kat, według notatek Darroca znał on oryginalne pochodzenie sidhe-seers. Rzekomo— Trzy przeraźliwe podmuchy gwizdka rozeszły się w powietrzu, i wszystkie sidheseers stanęły na baczność — Dość! — zarządziła Rowena, kiedy płynęła za nimi, ubrana w dopasowany chabrowy kostium, jej długie białe włosy, zaplecione jak królewska korona na głowie.
Miała perły w uszach i na szyi, oraz cieniutki łańcuszek pereł na którym wisiały jej okulary — To wszystko! Pojmać zdrajce i poprowadzić go za mną, a ty Danielle Megan O'Malley, jeśli choć przez jedną cholerną sekundę pomyślałaś o tym ,żeby ją stąd zabrać, to zastanów się dwa razy za nim to zrobisz! Bądź bardzo ale to bardzo ostrożna Danielle — odwracając się do Kat, powiedziała — Wydałam rozkaz, wykonać! Natychmiast! Kat zerknęła na Rowenę — Czy ona mówi prawdę? Czy twoim darem jest mentalny przymus? Brwi Roweny złączyły się razem nad jej szpiczastym, wąskim nosem. Niebieskie oczy rozbłysły — Stawiasz jej kłamstwa dotyczące tego co twierdziła ta była wróżka ponad tym co ci mówię? Nigdy mnie nie zawiodłaś, nie rób tego i teraz — Moim darem jest emocjonalna telepatia — odparła Kat — Miał co do tego rację — Najlepsi kłamcy wiedzą jak doprawiać swoje machlojki okazjonalną prawdą, tak aby nadać wszystkiemu posmak wiarygodności. Nigdy nie przymuszałam do niczego moich córek i nigdy tego nie zrobię — Powiedziałabym ,że nadszedł czas naprawdę, Wielka mistrzyni — powiedziała Jo — Zostało nas tylko 358. Jesteśmy już zmęczone ciągłą utratą naszych sióstr — Tracimy więcej niż tylko nasze siostry — dodała Mary — Tracimy nadzieję — Zgadzam się — dodała Clare — Tak — wymamrotała Josie i reszta Kat pokiwała — Powiedz nam w co wierzył Darroc, na temat naszego pochodzenia Mac Rowena rzuciła mi wściekłe spojrzenie — Nie waż się! Wtedy to poczułam ( subtelną presję wywieraną na mój umysł) i zastanawiałam się czy użyła tego na mnie już przy pierwszym naszym spotkaniu. Pomijając teraz nie było to dla mnie żadne zagrożenie, nauczyłam opierać się magii Głosu, i presja pochodząca od niej była niczym w porównaniu z tamtym. Z Barronsem byłam na kolanach, cięłam się nożem, miałam cholernie dobrego nauczyciela Zignorowałam Rowenę i zwróciłam się do sidhe-seers — Darroc wierzył ,że to nie królowa Seelie sprowadziła Sinsar Dubh do opactwa aby została pogrzebana tak dawno temu Rowena potrząsnęła głową — Nie rób tego. One potrzebują wiary. Tak niewiele im jej zostało. Nie do ciebie należy odbieranie im tego. Nie masz żadnego potwierdzenia tego co twierdził Czułam jak ten początkowo delikatny nacisk się wzmagał — Wiedziałaś. Zawsze wiedziałaś, i tak jak o wielu innych rzeczach nigdy niczego im nie powiedziałaś — Jeśli uwierzysz ,że ziarno zła znajduje się w tobie, to ta wiedza może zjeść cię żywcem — przeszukiwałam jej twarz — Och ty jak nikt inny na pewno to rozumiesz — Można się o to kłócić, ponieważ jeśli uwierzysz ,że znajduje się w twoim wnętrzu ziarno zła, masz również okazję aby nauczyć się jak je kontrolować — odparowałam — Można również twierdzić, że ignorancja jest bezpieczeństwem — Bezpieczeństwo jest ogrodzeniem a ogrodzenie jest dla owiec. Wolałabym już raczej zginąć w wieku 22 lat znając prawdę niż żyć przez setki lat w klatce z kłamstw — Jesteś tego taka pewna. Gdybyś została poddana próbie zastawiam się po której stronie naprawdę byś się opowiedziała — Iluzja nie może być substytutem życia — powiedziałam — Więc dopuść je do ich przerażającej historii — powiedziała Rowena — A co jeśli wcale nie jest taka przerażająca? — zapytałam — Powiedz nam — domagała się odpowiedzi Clare — Mamy prawo wiedzieć Rowena odwróciła głowę i spojrzała na mnie kątem oka tak jakby mój widok był zbyt nieprzyjemny aby mogła patrzeć na mnie bezpośrednio — Wiedziałam od chwili w
której cię ujrzałam, że nas zniszczysz MacKayla, czy kimkolwiek jesteś. Powinnam była wtedy cię zabić Kat odetchnęła ostro — Ona jest osobą, nie zwierzęciem, Rowena. My nie zabijamy ludzi — Właśnie Ro — powiedziała Dani — My nie zabijamy ludzi Zerknęłam na Dani. Gapiła się na Rowenę z przymrużonym oczami wypełnionymi nienawiścią, O tak czas na prawdę w tych murach nadszedł już dawno temu, bez względu na to czy podobała nam się ta prawda czy nie. Może Darroc był w błędzie. Może to co napisał było tylko jego domniemaniami. Ale nie mogłyśmy kwestionować czegoś czemu bałyśmy się stawić czoła A niekwestionowane podejrzenia miały tendencję do tego ,że lubiły się rozwijać, wiedziałam o tym przecież. Jedno z nich rozwijało się właśnie wykładniczo w mojej głowie, sercu, nawet w tej chwili — Rowena ma rację — rzuciłam — Nie wiem czy Darroc miał rację czy jej nie miał. Ale powinnyście wiedzieć ,że Barrons też to podejrzewa — Powiedz nam — zażądała Kat Wzięłam głęboki oddech. Wiedziałam jaki to miało wpływ na mnie a nie spędziłam całego życia, indoktrynowana w credo sidhe-seer. Przejrzałam jeszcze raz notatki Darroca zanim je tu przyniosłam. Dalej w swoich zapiskach, zaznaczył to już nie jako zwyczajne podejrzenia ale prosty fakt król Unseelie stworzył sidhe-seers — Darroc wierzył w to ,że sam król Unseelie uwięził książkę i stworzył dla niej więzienie, tutaj, w naszym świecie. Wierzył również w to ,że król stworzył strażników tego więzienia — zawahałam się po czym dodałam ponuro — Sidhe-seers. Według Darroca były ostatnią kastą Unseelie stworzoną przez mrocznego króla Zapadła martwa cisza. Nikt nic nie powiedział. Nikt się nie poruszył Teraz kiedy już puściłam w obieg nowinę, zwróciłam swoją uwagę do Roweny. Nie miałam żadnych wątpliwości w to ,że wiedziała to czego i ja chciałam się dowiedzieć— Powiedz mi co mówi proroctwo, Rowena Zesztywniała i odwróciła się — Możemy to zrobić w prosty sposób albo w ten trudniejszy — Bzdury, dziecko. W ogóle nie będziemy tego robić — Powiedz mi co mówi przepowiednia, Rowena — powiedziałam ponownie tym razem używając magii głosu aby jej to nakazać. Rozbrzmiała, odbijając się echem od kamiennych ścian opactwa i powracając do mnie. Sidhe-seers szumiały i szeptały. Oczy miała wybałuszone, dłonie zaciśnięte w pieści, Rowena zaczęła wypluwać z siebie słowa w języku którego nie rozumiałam Już miałam nakazać jej mówić po angielsku, kiedy Kat odchrząknęła i wysunęła się do przodu. Jej twarz była blada, ale jej głos spokojny i zdeterminowany kiedy powiedziała — Nie rób tego Mac. Nie musisz jej zmuszać. Znajdziemy księgę zawierając przepowiednie w zakazanej bibliotece którą wtedy otworzyłaś. Możemy ci powiedzieć wszystko co musisz wiedzieć — wyciągnęła dłoń po papiery które przyniosłam — Mogę? Podałam je jej. Przeszukiwała moje spojrzenie — Wierzysz w to ,że Darroc miał rację? — Nie wiem. Mogłabym użyć głosu i sprawdzić co wie na ten temat Rowena. Mogłabym przesłuchać ją na każdy temat Kat spojrzała z powrotem na Rowenę, która wciąż mówiła — To bardzo stary irlandzki — powiedziała — Trochę nam to zajmie ale możemy to przetłumaczyć. Chodź z nami, ale ucisz ją, mogłabyś? — zadrżała — To nie jest właściwe Mac. To dokładnie to
samo co zrobiłaś Nanie. Nasza wola musi należeć do nas samych — Jak możesz coś takiego mówić, wiedząc ,że prawdopodobnie używała na was przymusu psychicznego przez wszystkie te lata? — Jej mocy nie można porównać do twojej. Jest uwiedzenie i jest gwałt. Niektóre z nas podejrzewały ,że miała..... wręcz nakazujące pewne rzeczy zdolności przywódcze, wciąż jednak używała ich z rozwagą i podejmowała sprawiedliwe decyzje — Okłamała cię — powiedziałam. Kat miała o wiele większą zdolność do wybaczania niż ja — Powstrzymywała się od powiedzenia czegoś, to niewielka ale ważna różnica Mac. Miała rację co tego co mówiła na temat wiary. Gdybyśmy jako dzieci dowiedziały się ,że możemy być Unseelie, mogłyśmy podążyć zupełnie inną ścieżką Uwolnij ją, proszę cię o to Spoglądałam na nią przez długą chwilę i zastanawiałam się czy posiadała jeszcze jakiś dar poza emocjonalną telepatią, jakiś rodzaj emocjonalnego łagodzącego balsamu, który mogła stosować jeśli tak wybrała. Kiedy spojrzałam w jej oczy cały mój gniew na Rowenę jakoś się ulotnił. I byłam w stanie dostrzec ziarnko prawdy w tym co powiedziała Kat. Alina i Christian nazywali je koniecznymi kłamstwami Zastanawiałam się czy gdyby ktoś powiedział mi kiedy miałam powiedzmy dziewięć lat ,że jestem Unseelie, to czy pomyślałabym ,że zostałam stworzona po to by być zła i nigdy już nie próbowałabym być dobra. Czy pomyślałabym sobie Po co? Gdzie tu sens? Westchnęłam. Życie było skomplikowane — Zapomnij o przepowiedni Rowena — nakazałam Nagle przestała mówić Kat podniosła brew i spojrzała rozbawiona — Czy naprawdę chciałaś aby to właśnie zrobiła? Zamrugałam — Nie! Nie zapominaj! Po prostu przestań o niej mówić! Ale było już za późno. Magią głosu nakazałam jej żeby zapomniała i z wyrazu jej twarzy mogłam stwierdzić ,że każde słowo jej dotyczące zniknęło z jej umysłu — Jesteś zagrożeniem dla nas wszystkich — powiedziała wyniośle Przeczesałam dłońmi włosy. Magia głosu była podstępna — Moje córki powiedzą ci o przepowiedni, ja już dłużej nie mogę tego zrobić dzięki twoim nieumiejętnym sposobem posługiwania się magią Druidów. Powiedzą ci same, bez stosowania na nich przymusu. Ale zgodzisz się na moje warunki. Będziesz pracowała dla nas i naszego celu i nikogo innego. Namierzysz ją. My zrobimy resztę, z..... — przerwała, masując sobie czoło — Z pięcioma Druidami i kamieniami — podpowiedziała Kat — Znalazłyście przepowiednie i jest w niej napisane dokładnie co mamy zrobić? — zapytałam Kat pokiwała — Chcę ją zobaczyć Zebrałyśmy się w zakazanej bibliotece, małym pozbawionym okien pokoju, który zawiódł mnie swoim wyglądem już za pierwszym razem kiedy tu byłam, w końcu byłam rozpieszczona wnętrzem KiBB. Tuziny lamp umieszczone wokół niskiego kamiennego sufitu, obmywały pomieszczenie miękką poświatą bursztynowego światła. Było na tyle jasno aby utrzymać z daleka cienie ale światło było na tyle rozproszone ,że minimalizowało potencjalne uszkodzenia które mogłyby powstać od światła, takie jak blaknące strony Teraz kiedy się tutaj rozglądałam, to miejsce wpływało na mnie zupełnie inaczej niż za pierwszym razem. Podczas mojej nieobecności sidhe -seers zorganizowały ten pokryty kurzem chaos, odkopały stare księgi, poukładały na reglach tak ,że dostęp do nich był naprawdę łatwy, puls wszystko skatalogowały
Kochałam książki, miałam je we krwi. Wędrowałam po suchym, kamienny pokoju, zatrzymując się to tu to tam, tylko po to aby musnąć pacami kruche okładki, chciałam dotykać ich dłużej ale nie chciałam ryzykować ,że je uszkodzę — Kopiujemy wszystko i aktualizujemy — powiedziała Kat — Przez millennia, tylko Przystań miała dostęp do tych historycznych zapisków i zbiorów. W ciągu tych kilku stuleci z wielu z nich pozostał prawie tylko pył — posłała Rowennie delikatne upomnienie — Niektóre z nich już tylko nim są — Och, jeśli któregoś dnia będziesz nosić berło mojego stanowiska Katrino — powiedziała Rowena, surowo — Zaczniesz doceniać ograniczenia pojedynczego ludzkiego życia i trudne wybory które muszą zostać dokonane — Przepowiednia — powiedziałam niecierpliwie Kat poprowadziła nas do ogromnego, owalnego stołu. Odsunęłyśmy krzesła i ustawiłyśmy wokół jej — Przetłumaczyłyśmy najlepiej jak potrafimy — Niektóre ze słów nie są napisane w staro irlandzkim — powiedziała Jo — Ale wydają się być wynalezione przez kogoś — Jo jest naszym tłumaczem — powiedziała Dani, z taką samą mieszaniną dumy i pogardy — Wydaje jej się ,że prace badawcze są ciekawe, takjakby pieprzenie były! — Język — warknęła Rowena — To już nie jest dłużej twój problem, już mną nie rządzisz — Dani posłała Rowenie twarde spojrzenie — O tak, a ty jesteś taka szczęśliwa, pozostawiona sama sobie, prawda Danielle O'Malley? Twoja mama przewraca się w grobie, widząc ,że jej trzynastoletnia córka opuściła opactwo, zadaje się z księciem wróżek i innymi o wątpliwym pochodzeniu — Daruj sobie te gadki — jęknęła Dani — Poza tym wkrótce będę miała czternaście lat — promieniała, przechadzając się wokół stołu — 28 luty, nie zapomnijcie. Lubię ciasto czekoladowe, nie żółte i nie cierpię owoców na cieście. Czekolada i tylko czekolada, czym więcej tym lepiej — Jeśli nie możecie być cicho to wyjdziecie — powiedziałam Książka którą otworzyła Kat, była zadziwiająco mała, cienka, oprawiona w brązową skórę i przewiązana, zniszczonym skórzanym rzemykiem. — Moreena Bean żyła w tych murach trochę ponad tysiąc lat temu — Sidhe-seer z darem wizji przyszłości? — zgadywałam Kat potrząsnęła głową — Nie, praczka opactwa. Nazywali ją Szaloną Morry, za te jej wywody, wyśmiewali jej wiarę w to ,że sny są tak samo prawdziwe jak wydarzenia które przeżywamy. Szalona Morry wierzyła ,że życie nie było czymś co kształtowało się z przeszłości czy przyszłości ale z rożnych możliwości. Wierzyła w to ,że każdy moment był jak nowy kamień wrzucany do jeziora, który powodował marszczące się kręgi na jego powierzchni ale te czczone pośród kobiet dla których ona harowała, miały umysły zbyt tępe aby je dostrzec. Twierdziła ,że widziała to całe jezioro, każdy wrzucany do niego kamień. Mówiła ,że nie jest szalona, tylko przytłoczona — uśmiechnęła się lekko Kat — Sporo z tego co napisała, nie miało żadnego sensu. Jeśli to dopiero ma się stać, to nie możemy powiązać tego z obecnymi czasami czy też zrozumieć jej znaków. Jeśli wszystko co zapisała na tych ma wydarzyć się w odpowiednim porządku, to znajdujemy się dopiero na samym początku jej przepowiedni. Po zaledwie dwudziestu stronach przepowiada ucieczkę Sinsar Dubh — Naprawdę tak to nazwała? — Nic co się tu znajduje nie jest do końca jasne. Piszę o wielkim źle które drzemie pod naszym opactwem, i ucieknie, przy pomocy, jednej z najwyższego kręgu
— Praczka wiedziała o Przystani? — krzyknęłam — Lub po prostu podsłuchiwała — ogłosiła Rowena Wywróciłam oczami — Elitarna aż do szpiku kości, nieprawdaż? Kat usunęła żółty arkusz papieru na którym Jo zapisała tłumaczenie i wręczyła go mnie — Jest tam naprawdę sporo chaotycznych zapisków zanim w końcu przechodzi do rzeczy — powiedziała mi Jo — To zapiski praczki sprzed tysiąca lat, która nigdy nie widziała samochodu, samolotu, telefonu komórkowego, trzęsienia ziemie, i nie znała zbyt wielu słów którymi mogła opisywać rzeczy. Wciąż piszę o tym dniu chyba w celu określenia kiedy to wydarzenie będzie miało miejsce. Skupiłam się na przetłumaczeniu tylko tego co dotyczyło Sinsar Dubh. Wciąż pracuje nad resztą jej przepowiedni ale idzie mi dość powoli — Przeglądałam to, pragnąc znaleźć dowód mojej heroicznej roli, albo przynajmniej znaleźć dowód na to ,że nie jestem tą złą Bestia uwolni się i zaleje plagą ziemię. Nie może zostać zniszczona. Nie może zostać uszkodzona. Bestialskie drzewo, obrośnie w nowe warstwy. Muszą zostać utkane. (otoczone murem? Uwięzione w klatce?) Z najpotężniejszych rodów przybędą obie, jeśli jedna zginie młodo, druga która pragnie śmierci będzie na nie polować. Klejnoty z lodowych klifów, prowadzące na wschód, zachód, północ i południe, sprawią ,że troje stawi czoło jednemu. Pięć ukrytych barier będzie śpiewać kiedy klejnoty się ułożą i to co płonie żywo ( spalone na stosie?) powróci do miejsca z którego uciekło. Gdy zamieszkały … owładnięty (nie jestem pewna tego słowa … przeobrażony) zapieczętuje to w sercu ciemności będzie drzemać, z jednym okiem otwartym — Stara, to do kitu! Kto pisze takie brednie? — Dani krzyknęła nad moim ramieniem. Jo zesztywniała — Zrobiłam wszystko co mogłam, ta kobieta nie napisała ani jednego słowa dwukrotnie w ten sam sposób — Zabiłoby ją gdyby była trochę bardziej precyzyjna? — gderała Dani — Prawdopodobnie, uważała ,że jest całkiem precyzyjna — powiedziałam. Niuanse językowe stale ulegały zmianie, szczególnie w dialekcie i żargonie — Poważnie Dani, kto byłby w stanie przetłumaczyć, stara — do kitu — za tysiąc lat od teraz? Ale to nie tylko język komplikował sprawę. Komunikacja przy pomocy snów była trudna. Miałam takie problemy z moim snami o tym zimnym miejscu, gdzieś w połowie szkoły średniej ,że w końcu powiedziałam o tym tacie jako o nawracającym koszmarze. Zachęcał mnie aby to opisała i wtedy razem postaramy się zdecydować co to oznacza Logiczny, pragmatyczny Jack Lane wierzył w to ,że mózg jest jak wielki komputer a sny były świadomym sposobem umysłu na tworzenie kopi zapasowych i przechowywanie wydarzeń dnia w podświadomości. Ale wierzył również ,że jeśli sen wciąż nawracał, sugerował ,że umysł albo serce miał z czymś problem, że nie mógł dać sobie z czymś rady Sugerował ,że mój sen symbolizuje naturalną obawę dziecka przed utratą matki, ale nawet kiedy miałam dziesięć lat nie brzmiało to dla mnie zbyt prawdziwie. Teraz zastanawiałam się czy tatuś obawiał się w sekrecie, że ten powracający sen miał coś wspólnego z biologiczną matką którą utraciłam, że być może byłam uwięziona w jakimś chłodnym miejscu, zmuszona obserwować jak umiera Ja też często o tym myślałam, od czasu moich niedawnych doświadczeń w Białej Rezydencji, z konkubiną i królem kiedy zdałam sobie sprawę ,że to ona była kobietą z mojego snu, w połączeniu z moim ostatnim snem w którym obserwowałam jak umiera i
czułam się tak jakbym sama zginęła, miałam całkiem nowych zestaw możliwości którymi musiałam się martwić Niezależnie od tego, kiedy próbowałam opisać to moje zimne miejsce ze snu, wyglądało to bardzo podobnie do tej przepowiedni,było niejasne, senne, i cholernie kłopotliwe — Poza tym, wydaje nam się ,że udało się ją tak jakby rozwiązać — powiedziała Jo — Słowo Keltar oznacza płaszcz magii. Klan Keltar, lub MacKeltar, służył jako druidzi rasie Tuatha Dé Danann tysiące lat temu, kiedy wróżki wciąż jeszcze żyły pośród nas. Kiedy porozumienie zostało wynegocjowane i wróżki wycofały się z naszego świata, pozostawiły w dowodzeniu klan Keltar jako uhonorowanie porozumienia i ochronę starych tradycji — I dowiedziałyśmy się ,że jest pięciu żyjących druidów — powiedziała Mary — Dageus, Drustan, Cian, Christian, i Christopher — dodała Jo — Już przesłałyśmy im wiadomość, prosząc aby tu do nas dołączyli Niestety, Christian raczej będzie problemem — Mówiłaś ,że wiesz gdzie są cztery kamienie — powiedziała Kat Pokiwałam — Więc, wszystko czego potrzebujemy, to to ,żebyś powiedziała nam gdzie jest książka, jeden z druidów klanu Keltar podniesie ja i sprowadzi tutaj, cztery kamienie rozłożymy wokół niej i ich pięciu ponownie ją uwięzi jakąkolwiek wiążącą pieśnią czy zaklęciem które znają. Wygląda na to ,że jeden z nich będzie wiedział co trzeba będzie zrobić na końcu. Rozmawiałam z jedną z ich żon, i wydawała się rozumieć co znaczyło owo zamieszkały … owładnięty z przepowiedni — Uwięzić ją ponownie gdzie? — zażądałam obserwują przy tym dokładnie Rowenę. Wyglądało na to ,że moją jedyną rolą w tej całej sprawie było jej namierzenie. Przez ten cały czas czułam się tak jakbym musiała zrobić wszystko, ale moja część przepowiedni była tak naprawdę bardzo niewielka. Nie było w niej niczego co dotyczyło mnie i było złe. Tylko to ,że Alina może zginąć a ja będę pragnęła śmieci, tak było, rzeczywiście przez to przeszłam. Poczułam jak jakiś ogromny ciężar ześlizguje się z moich ramion. Było pięciu innych ludzi odpowiedzialnych za to wszystko. Prawie nie mogłam się powstrzymać ,żeby nie wystrzelić pięścią w powietrze i nie krzyknąć Tak! — Tam gdzie była wcześniej — odparła chłodno — Czyli gdzie? — Dalej, w dół korytarza którego jak twierdziła Dani nie mogłaś przekroczyć — powiedziała Jo Wielka mistrzyni posłała jej miażdżące spojrzenie — Czy wy możecie go przekroczyć? Ominąć kobietę która go strzeże? — zapytałam Rowenę — Nie mieszaj się w moje sprawy ,dziewczyno. Wykonam swoją część, ty wykonaj swoją — V'lane też nie mógł go przekroczyć — łowiłam na ślepo, zastanawiając się dlaczego — Żadna wróżka nie może — zadowolenie sączyło się z jej słów i wiedziałam ,że miała z tym coś wspólnego — Kim jest kobieta która pilnuje korytarza? Jo odpowiedziała — Ostatnia znana liderka Przystani Aktualna Przystań Roweny trzyma była w tajemnicy — Masz na myśli moją matkę? — Isla nie była twoją matką! Miała tylko jedno dziecko — warknęła Rowena — Więc kim ja jestem?
— Właśnie — udało jej się skazać mnie i wykonać wyrok przy pomocy tego jednego słowa — Przepowiednia mówi ,że było nas dwie. Jedna zginie młodo a druga pragnie śmierci — gdybyśmy były w tej chwili same, nie wiem jak daleko posunęłam się aby wydusić z niej odpowiedzi, ale wiedziałam ,że gdybym już z nią skończyła nie lubiłabym samej siebie za bardzo — Równie dobrze nie musi, praczka zjadła jakąś starą rybę, miała sny połączone z mdłościami żołądka i ogłosiła siebie samą prorokiem Nie wiadomo czy miała na myśli liczbę mnogą — Jej pisownia była zatrważająca w wielu miejscach, dodatkowe litery są w wielu słowach — odparła Jo — Będziesz musiała zneutralizować te konkretne zabezpieczenia — powiedziałam chłodno — Żadna wróżka nie będzie obecna podczas pieczętowania i odsyłania tej abominacji! — V'lane nie odda mi kamienia — powiedziałam — Nie ma mowy ,że tak po prostu go przekaże — Rozłóż nogi dla kolejnej wróżki a na pewno uda ci się go dostać — powiedziała gładko — Wtedy przekażesz nam je wszystkie. Nie ma takiej potrzeb abyś była obecna kiedy rytuał zostanie odprawiony Moje policzki zaróżowiły się nieznacznie i to rozwścieczyło mnie chyba nawet bardziej. Ta starucha potrafiła zajść mi za skórę jak nikt inny. Zastanawiałam się czy moja matka (Isla, poprawiłam szybko) czuła to samo. Byłam tak dumna i podekscytowana odkryciem tożsamości mojej biologicznej matki ,a teraz kiedy każdy mówił mi ,że miała tylko jedno dziecko, czułam się tak jakby nie tylko moja matka została mi ukradziona ale również moja siostra. Nigdy w całym swoim życiu nie czułam się taka samotna — Pieprze cię starucho — powiedziałam — Nie marnuj się na mnie — odparła — To nie ja mam kamień — Co to było co kiedyś do mnie powiedziałaś? Czekaj, pamiętam — użyłam głosu z całą swoją mocą i powiedziałam — Zamknij się, Rowena — Mac — ostrzegła Kat — Ona może mnie obrażać i wyzywać ale ja nie mogę kazać się jej zamknąć!? — Pewnie ,że możesz, na tym samym poziomie, bez używania przymusu. Wykorzystujesz tak wielką moc kiedy nie ma do tego potrzeby, ryzykujesz przez to utratę tego co czyni cię człowiekiem. Masz gorący temperament i jeszcze bardziej gorące serce. Musisz ostudzić jedno i drugie — Możesz mówić Rowena — magia głosu nigdy jeszcze nie brzmiała tak wkurzenie nawet kiedy używał jej Barrons — Twoja lojalność musi w pierwszej kolejności należeć do nas, sidhe-seers — powiedziała natychmiast — Czy chcesz aby odbudowano ściany Rowena? — zażądałam odpowiedzi — Oczywiście ,że chcę! — Więc wróżki Seellie, będą musiały zostać zaangażowane. Kiedy tylko książka zostanie ponownie uwięziona, królowa Seelie będzie musiała przyjść poszukać Pieśni Zrobienia— — Pieśń Zrobienia znajduje się we wnętrzu Sinsar Dubh? — wykrzyknęła — Królowa wierzy ,że znajdują się tam jej fragmenty i z nich może odtworzyć całą Pieśń — I jesteś taka pewna ,że chcesz aby tak się stało?
— Nie chcesz aby wróżki Unseelie zostały ponownie uwięzione? — Tak, chcę. Ale radziły sobie bez Pieśni Zrobienia na długo przed naszą pierwszą z nimi potyczką. Jeśli wróżki odzyskają tą antyczną melodię, ich moc ponownie stanie się nieograniczona. Masz w ogóle pojęcie jak mogłoby to wyglądać w tych czasach? Jesteś taka pewna ,że ludzka rasa by to przetrwała? Zamrugałam na nią zaskoczona w milczeniu. Byłam tak skupiona na ponownym uwięzieniu Unseelie i odesłaniu Seelie z powrotem na ich dwór, że nie przeanalizowałam dogłębnie skutków odzyskania Pieśni Zrobienia przez wróżki. Musiało to być widoczne na mojej twarzy, ponieważ ton Roweny zmiękł gdy powiedziała — Więc jednak nie jesteś kompletną idiotką Posłałam jej zimne spojrzenie — Miałam sporo innych rzeczy na głowie. I zdecydowanie nauczyłam się dość szybko magi głosu prawda? Ale mamy teraz bardziej palące problemy. Znam Christiana MacKeltara, i wiem ,że zaginął. Został uwięziony wewnątrz luster podczas nocy Halloween. Nie możemy nic zrobić dopóki go nie zajdziemy — W lustrach? — krzyknęła Kat — Nie możemy pójść do wnętrza luster! Nikt nie może! — Sama byłam tam całkiem niedawno. Można to zrobić Rowena oceniała mnie przez chwilę— Byłaś w lustrach? — Stałam w Korytarzu Wszystkich Dni — powiedziałam i sama byłam zaskoczona słysząc dumę w swoim głosie. W końcu pozwoliłam sobie zadać to pytanie które gryzło mnie od czasu kiedy usłyszałam ,że były dwa proroctwa i według jednego z nich miałam zniszczyć świat. Czy naprawdę dotyczyło mnie? Czy było tak samo niejasne jak to pierwsze? — Słyszałam ,że były dwie przepowiednie. Gdzie jest ta druga? — Kat i Jo wymieniły niespokojne spojrzenia — Praczka pisała chaotycznie aż do końca strony o tym jak wiele kamieni zostało wrzuconych do jeziora w danym momencie i o tym ,że niektóre były bardziej prawdopodobne niż inne — powiedziała Jo — Twierdziła ,że śniła o dziesiątkach takich kamieni, ale tylko dwa wydawały się prawdopodobne. Pierwszy mógł nas uratować. Drugi wielce prawdopodobne zgubić Pokiwałam niecierpliwie — Wiem o tym, więc czego dotyczy ta druga przepowiednia? Kat podała mi cienki tomik — Obróć stronę — Nie potrafię czytać staro irlandzkiego — Po prostu ją obróć Zrobiłam to. Ponieważ atrament którego używała przebijał się i zostawiał plamy na drugiej stronie, Szalona Morry pisała tylko na jednej stronie dziennika. Następnej brakowało. Małe kawałki pergaminu wystawały z miejsca w którym został obszyty — Ktoś ją wyrwał? — powiedziałam z niedowierzaniem — Jakiś czas temu. To jedna z pierwszych ksiąg jakie skatalogowałyśmy po tym jak usunęłaś zabezpieczania chroniące bibliotekę. Znalazłyśmy książkę otwartą na stolę, z tą stroną i kilkom innymi brakującymi. Podejrzewałyśmy ,że musiało to być to samo co zniszczyło zabezpieczenia na zewnątrz twojej celi kiedy byłaś Pri-ya — powiedziała Kat — W opactwie jest zdrajca — dodała Jo — I ktokolwiek nim jest albo tłumaczy tak dobrze jak ja albo wyrwał i zabrał przypadkowe strony — Aby ominąć moje zabezpieczenia i dostać się do biblioteki — dodała ponuro Rowena — Musiał to być ktoś z mojej zaufanej Przystani
Dwadzieścia trzy
Zaparkowałam Vipera za księgarnią i siedziałam wpatrując się w coś co kiedyś było największą ciemną strefą w mieście, wypełnioną cieniami, z jednym gigantycznym wysysającym życie który szczególnie upodobał sobie grożenie mi tak samo jak ja rozkoszowałam się zagrażaniem jemu Zastanawiałam się gdzie był teraz. Miałam nadzieję ,że jeszcze będę miała szanse go dopaść, i wypróbować na nim moje nowo odkryte runy, licząc na to ,że zniszczą go raz na zawsze, ponieważ jeśli uciekł tak duży jak był już wcześniej tej nocy kiedy zgasły wszystkie światła w Dublinie, wyobrażałam sobie ,że mógł jednym połknięciem pożreć małej wielkości miasteczko. Zerknęłam na garaż. Zerknęłam na księgarnię. Westchnęłam Tęskniłam za nim. Jak na ironię, teraz kiedy miałam obsesję na temat tego kim i czym sama byłam, jakoś nie zastanawiałam się i martwiłam tym kim i czym był on. Zaczynałam rozumieć dlaczego zawsze nalegał abym oceniała go przez jego czyny. Co jeśli sidhe-seers naprawdę były kastą Unseelie? Czy to czyniło nas z natury złymi? Czy tylko znaczyło ,że ( jak reszta ludzkiej rasy) musiałyśmy wybrać czy być dobrymi czy złymi? Wysiadłam z samochodu, zamknęłam go i zwróciłam się w kierunku księgarni — Barrons powiedział ,że możesz prowadzić jego Vipera? — Lor zapytał tuż za mną Z ręką na klamce, odwróciłam się, machając kluczykami zawieszonymi na palcu — Skoro mam go już w swoim posiadaniu, trudno będzie mi go teraz odebrać Kąciki jego ust zakrzywiły się — Spędzasz z nim zbyt dużo czasu — Gdzie Fade? Złapaliście go? — Książka zostawiała go martwego — I kiedy spodziewacie się go z powrotem? — zapytałam słodko — Melduj, czego dowiedziałaś się w opactwie? — Wydaje ci się ,że teraz tobie będę zdawać relację? — Do czasu aż Barrons nie wróci i nie przejmie znowu nad tobą kontroli — Czy tak właśnie myślisz? Że ma nade mną kontrolę? — mój temperament płonął — Lepiej miej nadzieję, że tak jest, bo jeśli jej nie ma, zabijemy cię — Groźba została wypowiedziana całkowicie bezbarwnym tonem, z kompletnym brakiem zainteresowania. Przyprawiła mnie o dreszcze — My nie istniejemy. Tak właśnie jest, było i będzie. Jeśli ludzie się o nas dowiadują zabijamy ich, to nic osobistego — Cóż, wybacz, że decyduje się jednak fakt ,że próbujecie mnie zabić odebrać cholernie osobiście — Nie próbujemy. W tym momencie. Melduj Parsknęłam i obróciłam się aby wejść do księgarni Był za mną, jego dłoń na mojej którą trzymałam na klamce, jego twarz w moich włosach, usta blisko ucha. Wdychał mój zapach — Nie pachniesz jak inni ludzie, Mac. Zastanawiam się dlaczego. Nie jestem jak Barrons. Ryodan jest wręcz ucywilizowany. Nie mam tych samych problemów co Kasteo, a Fade wciąż jeszcze się bawi. Śmierć to moja poranna kawa. Lubię krew i dźwięk łamanych kości. To mnie nakręca. Mów czego dowiedziałaś się o przepowiedni i następnym razem przynieś mi książkę. Jeśli chcesz aby twoi rodzice pozostali....nietknięci, będziesz współpracować tylko z nami. Będziesz okłamywać wszystkich innych. Jesteś naszą własnością. Nie zmuszaj mnie abym dał ci lekcję. Są pewne rzeczy które mogą cię złamać. Nie uwierzyłabyś w szaleństwo do którego może doprowadzić, pewien specyficzny rodzaj bólu Odwróciłam się aby stanąć z nim twarzą w twarz. Przez moment nie pozwolił mi na to, zmuszają abym pchała się na jego ciało i szarpała o każdy ruch. Jego ciało było w każdym calu tak samo elektryzujące jak Barronsa i Ryodana. I wiedziałam ,że sprawia mu
to przyjemność, całkiem możliwe ,że na poziome jakiejś prymitywnej cielesności którego w ogóle nie rozumiałam Są pewne rzeczy które mogą cię złamać , powiedział. Prawie zaczęłam się śmiać. Nie miał pojęcia ,że tym co złamało mnie prawie całkowicie była moja wiara w to ,że Barrons jest martwy Jedno spojrzenie w oczy Lora i zdecydowałam ,że poczekam na powrót Barronsa zanim poruszę z nim pewne kwestię — Myślisz ,że Barrons ma do mnie słabość — powiedziałam — To właśnie cię martwi — To zakazane — Gardzi mną. Myśli ,że spałam z Darrociem, pamiętasz? — Przejmuje się tym ,że spałaś z Darrociem — Przejmuje się też tym ,że popaliłam mu dywan. Robi się trochę wkurzony jeśli chodzi o rzeczy o których lubi myśleć ,że są jego własnością — Wy dwoje wkurwiacie mnie dokumentnie. Przepowiednia. Mów Przesłuchiwał mnie prawie przez pół godziny zanim poczuł się usatysfakcjonowany. Poszłam do mojej położonej na czwartym piętrze sypialni, zmęczona jak nigdy. Mój pokój był pogrążony w chaosie, opakowania po batonach, puste butelki po wodzie, ciuchy, walały się wszędzie. Obmyłam twarz, wyszczotkowałam zęby, wśliznęłam się w piżamie i już miałam wczołgać się do łóżka kiedy przypomniałam sobie o kracie tarota z ostatniej nocy którą dał mi chłopak z rozmarzonymi oczami Pogrzebałam w kieszeni płaszcza i wyciągnęłam ją. Tył był czarny, pokryty srebrnymi symbolami i runami które wyglądały jak srebrne akwaforty. Połyskiwała jedną z trzech form Sinsar Dubh ,antycznym, czarnym tomem z ciężkimi zamkami Przewróciłam ją na drugą stronę. ŚWIAT było napisane na szczycie To był piękna karta, obramowana czernią i szkarłatem. Kobieta stała w profilu na białym krajobrazie, z niebieskim zabarwieniem który wyglądał, lodowo, zakazanie. Na tle rozgwieżdżonego nieba, planeta obracała się tuż na przeciw jej twarzy, ale miała odwrócony wzrok, spoglądała gdzie indziej, nie na świat, wpatrywała się w dal. Czy może spoglądała na kogoś kto nie był przedstawiony na karcie? Nie miałam pojęcia co miała oznaczać karta ŚWIAT według tarota. Nigdy wcześniej tego nie robiłam. Mac 1.0 uznawała odczytywanie przyszłości z kart tarota za tak idiotyczne jak próbę wezwania zmarłego krewnego przez tablice Ouija. Mac 5.0 z radością przyjęłaby każdą pomoc jaką tylko mogła otrzymać z każdego źródła. Wpatrywałam się w nią. Dlaczego chłopak z rozmarzonymi oczami mi ją zostawił? Czego powinnam się z niej dowiedzieć? Tego ,że muszę spoglądać na świat? Tego ,że byłam rozkojarzona przez inne rzeczy i ludzi i nie widziałam niczego wyraźnie? Że naprawdę byłam osobą trzymającą losy tego świata w swoich rękach? Bez względu na to jak na nią spoglądałam, karta implikowała zbyt dużo odpowiedzialności. Przepowiednia była jasna, moje zaangażowanie wcale nie było takie duże. Wsunęłam ją pomiędzy strony książki leżącej na stoliku przy moim łóżku i poszłam spać, zakrywając kołdrą głowę Ponownie śniłam o smutnej, pięknej kobiecie, miałam w tym śnie dziwne poczucie dwoistości, widziane jej oczami i moimi, czułam jej smutek i moją dezorientację Chodź, musisz się pośpieszyć, musisz wiedzieć Pośpiech mnie porwał Tylko ty możesz. Nie ma inne drogi do … jej słowa odbijały się echem od klifów, coraz słabsze z każdym odbiciem. Też próbowałam…tak długo…tak mocno … Wtedy książę Unseelie znalazł się obok niej (obok nas). Ale nie był jednym z trzech których znałam, jednym z trzech którzy mnie zgwałcili.
To był czwarty, ten którego nigdy nie widziałam W snach miałam ten dziwny sposób na to ,że po prostu wiedziałam o pewnych rzeczach. Wiedziałam ,że był wojną Uciekaj, ukryj się! krzyczała Nie mogłam, Moje stopy były jak wrośnięte w ziemię a oczy skupione na nim. Był o wiele piękniejszy niż inni książęta Unseelie i o wiele bardziej przerażający. Tak jak inni, spoglądał wewnątrz mnie a nie na mnie, a jego spojrzenie odczułam jak ostrza przecinające moje najbardziej prywatne nadzieję i lęki. Wiedziałam ,że specjalnością Wojny nie było zwyczajne nastawianie przeciw sobie przeciwnych frakcji, ras, czy populacji, ale znalezienie dwóch stron w jednej osobie i zwrócenie ich przeciwko sobie To był ostateczny oszust i niszczyciel I zrozumiałam ,że to nie śmierci powinnam się bać, to wojna była tym co obracało w perzynę życie Śmierć była po prostu facetem do sprzątania, dozorcą, ostatecznym aktem I chociaż ta sama czarna obręcz obracała się też wokół szyi wojny, to jednak pokryta była srebrem. Kalejdoskop kolorów poruszał się pod jego skórą, otaczała go chmura złota a na jego plecach dostrzegłam przebłysk czarnych piór. Wojna była skrzydlata Jesteś za późno, powiedział
Dwadzieścia cztery
Następnego ranka zostałam obudzona przez jakiś dziwny hałas, usiadłam i rozejrzałam się wokoło. Jeszcze dwukrotnie usłyszałam ten dźwięk zanim zorientowałam się skąd pochodzi. Ktoś rzucał kamieniem w moją szybę Przetarłam oczy i przeciągnęłam się — Idę — jęknęłam i odrzuciłam kołdrę. Domyślałam się ,że to Dani. Skoro wciąż nie było zasięgu a sklep nie miał dzwonka, był to jedyny sposób w jaki mogła przyciągnąć moją uwagę, Odsunęłam zasłonę i wyjrzałam na alejkę V'lane leżał na masce Vipera Barronsa, opierając się plecami o przednią szybę. Chociaż rzekomo samochód nie był mój ( jeszcze zobaczymy co do tego) natychmiast zaczęłam martwić się o potencjalne uszkodzenia jakie mógł zrobić V'lane z uszkodzeniem lakieru włącznie. Po prostu kocham sportowe samochody. Zdecydowałam ,że spokojnie mogę założyć iż miękki, biały ręcznik zahaczony luźno w pasie raczej niczego nie podrapie. Jego perfekcyjne ciało było obsypane złotem, a oczy lśniły jak mieniące się diamenty Podniosłam okno do góry. Do środka wpadło zimne powietrze. Temperatura spadła, nisko wiszące chmury przesuwały się na niebie. Znowu było pochmurno i zimno w Dublinie Podniósł kubek kawy Starbucka — Dzień dobry MacKayla. Przyniosłem ci kawę Przyglądałam jej się z taką samą nutą tęsknoty i podejrzliwości — Znalazłeś gdzieś otwarty Starbuck? — Teleportowałem się do Nowego Jorku. Zmieliłem ziarna i zrobiłem ją sam, nawet....jak wy to mówicie spieniłem mleko — podniósł do góry torebki — Słodzik czy cukier? Ciekła mi ślinka. Cukier i kofeina z samego rana. Tylko seks mógłby to jeszcze ulepszyć — Czy Barrons jest w pobliżu? — zapytał Potrząsnęłam głową — Gdzie jest? — Zajęty, nie będzie go cały dzień — skłamałam — Masz coś niecierpiącego zwłoki dzisiaj w planach?
Zmrużyłam oczy — V'lane nie mówił tak jak zazwyczaj. Zazwyczaj rozmawiał formalnie i sztywno. Dzisiaj brzmiał, prawie ludzko. Zerknęłam na ręcznik, próbując zdecydować czy książka może być ukryta pod nim. Cóż było to całkiem możliwe — Mógłbyś zamienić ten ręcznik na coś powiedzmy jak na przykład dopasowane do ciała szorty? Nagle był nagi Zdecydowanie nie było tam książki — Załóż z powrotem ręcznik — powiedziałam pośpiesznie — Dlaczego tak zabawnie mówisz? — A robię to? Staram się nauczyć człowieczeństwa MacKayla. Myślałem ,że wyda ci się to bardziej atrakcyjne. Jak sobie radzę? Nie czekaj... doświadczam ludzkich skurczy. Jak mi idzie? Wciąż był nagi — Ręcznik, natychmiast. Użyłeś niewłaściwego słowa, ale tak naprawdę jest nieźle. Skurcze i tak nie brzmią we właściwy sposób kiedy wychodzą z twoich ust Posłał mi olśniewający uśmiech — Lubisz mnie jako księcia którym jestem. To całkiem obiecujące. Przyszedłem zabrać cię na plażę. Tropikalna woda i ławice piasku, kokosy i palmy, piasek i słońce, chodź — zaoferował swoją dłoń. Nie była to jedyna część jego ciała wyprostowana w moją stronę. Z każdej strony otaczali mnie niesamowicie seksualni mężczyzn — Ręcznik — zażądałam, przygryzając wargę. Nie powinnam, nie miałam prawa, cały ciężar tego świata spoczywał na moich ramionach, miałam nawet kartę tarota na potwierdzenie tego faktu — Nie wiem dlaczego nie rozkoszujesz się widokiem mojego nagiego ciała. Ja rozkoszuje się widokiem twojego — Chcesz abym poszła z tobą na plażę czy nie? Jego oczy lśniły — Zaakceptowałaś moje zaproszenie, widzę to w twoich oczach, rozbłysły — Ale nie na plażę w świecie wróżek — powiedziałam — Żadnych iluzji, możesz przenieść nas do Rio, w ludzkim świecie gdzie tylko ludzkie godziny będą upływać — Rozkaż mi, jestem twój, MacKayla. Spędzimy razem ludzką liczbę godzin, określonych przez ciebie Miałam swoje wady. Nie mogłam powiedzieć nie — Teraz wezmę kawę — sięgnęłam po nią za okno, oczekując ,że wzbije się w górę czy coś w tym stylu — Nie jestem w stanie nic zrobić. Zabezpieczenia tego paranoika są wciąż aktywne. Trzymają mnie z dala od budynku, o kilka stóp — Ale nie z dala od jego samochodu — powiedziałam i uśmiech zagościł na moich ustach, Barrons chyba by oszalał gdyby wiedział ,że V'lane dotykał jego Vipera. A ,że leżał rozciągnięty na nim nago? Chyba dostałby wylewu — Obawiam się ,że będziesz musiała zejść na dół po swoją kawę. Jest gorąca, więc się pośpiesz Przeczesałam szczotką włosy, opłukałam twarz, wśliznęłam się w szorty i koszulkę na ramiączka, na nogi wsunęłam klapki i dziesięć minut później byłam już w Rio Nie potrafię przebywać na plaży i nie myśleć o Alinie. Wciąż sobie powtarzam ,że kiedy to wszystko się skończy, poproszę V'lane'a aby podarował mi ponownie jej iluzję, i spędzimy cały dzień na plaży grając razem w siatkówkę, słuchając muzyki i popijając Coronę z limonką. Pożegnam się z nią wtedy, raz na zawsze. Pozbędę się bólu i gniewu, skupiając się na wspaniałych momentach życia które dzieliłyśmy wspólnie w jakimś uświęconym kąciku mojej duszy, i zaakceptuje życie bez niej Gdyby Barrons naprawdę był martwy i minęło wystarczająco dużo czasu, czy w
końcu zaakceptowałabym życie bez niego? Bałam się ,że nigdy nie byłabym w stanie tego zrobić Zwróciłam swoją uwagę na księcia Seelie idącego tuż przy mnie. Cieszyłam się ,że przyszedł znaleźć mnie tego ranka. Gdyby tego nie zrobił, wezwałabym go przy pomocy tego zmysłowego żądła jego imienia które pozostawił na moim języku Moje sny ostatniej nocy pozostawiły mnie w stanie głębokiej niepewności. Miałam pytania a on był jedynym który mógł mi na nie odpowiedzieć Przeszliśmy krótki dystans w dół piaszczystej plaży, do pary jedwabnych leżaków zatopionych w białym piasku, blisko słonej morskiej wody. Moje ubranie zniknęło, zastąpione różowym bikini, i złotym łańcuszkiem na brzuchu ozdobionym ognistym kamieniem. Plaża była wyludniona. Nie miałam pojęcia czy faktycznie nie było tu żadnych ludzi czy odesłał ich V'lane aby zapewnić nam trochę prywatności — O co chodzi z tym łańcuszkiem?— wydawało mi się ,że miał do nich jakieś zamiłowanie — Kiedy będę uprawiał z tobą seks od tyłu, użyje go aby przyciągnąć cię bliżej i wejść w ciebie głębiej Otworzyłam usta po czym je zamknęłam. To ja byłam idiotką która zapytała — A teraz za każdym razem kiedy zobaczysz złoto lśniące w słońcu, pomyślisz o tym aby mnie pieprzyć Zapadłam się w leżak, obserwując ptaki latające nad moją głową. Miękki szum fal, uspokajał mi duszę — Czapka z daszkiem i okulary proszę Nachylił się nakładając mi na głowę czapkę i opierając na nosie okulary słoneczne. Zerknęłam na niego, znowu był nagi, miał tylko zmięty ręcznik pomiędzy nogami — Odkryłem ,że można się tam oparzyć, to bardzo nieprzyjemne — Czy twoja skóra jest prawdziwa? Usunął materiał — Dotknij — kiedy nie wykonałam ,żadnego ruchu aby to zrobić, powiedział — Żałuje ,że jesteś na mnie niewrażliwa. Uwiedzenie człowieka takiego jak ty może zająć mi wieczność. Tak, MacKayla, moja skóra jest w każdym calu tak samo prawdziwa jak twoja Drink pojawił się w mojej dłoni, kremowa mieszanka ananasa i kokosa doprawiona rumem — Cruce, opowiedz mi o nim — powiedziałam — Dlaczego?— zapytał V'lane — Interesuje mnie — Dlaczego? — Wydaje się ,że w jakiś sposób był inny niż reszta książąt Unseelie. Inni nie mieli imion. Dlaczego Cruce je miał? Kiedy spotkałam cię po raz pierwszy zaoferowałeś mi bransoletę Cruce'a Dlaczego tak się nazywała? W jaki sposób Cruce przeklął lustra? Wydaje się być znacznie więcej historii dotyczącej jego niż innych książąt V'lane westchnął, parodiując wręcz doskonale ludzką mimikę — Pewnego dnia, będziesz chciała mówić o mnie. Będziesz miała wiele pytań dotyczących mojej egzystencji i mojego miejsca w historii wróżek. Moje miejsce jest o wiele bardziej majestatyczne niż Cruce'a. Był tylko młodym księciem, ja mam znacznie więcej do zaoferowania Stukałam palcami czekając Przesunął swoją dłonią po moim ramieniu, złączył swoje palce z moimi. Jego dłoń była ciepła i silna, dokładnie jak dłoń prawdziwego mężczyzny. Naprawdę postarał się dzisiaj w kwestii swojego człowieczeństwa — Już powiedziałem ci więcej o antycznej historii wróżek, niż jakikolwiek człowiek kiedykolwiek będzie wiedział
— A ja nadal znam tylko najmniejszy zarys wydarzeń. Mówiłeś ,że chcesz abym dostrzegła w tobie mężczyznę, abym ci zaufała, ale zaufanie rodzi się z dzielenia się wiedzą i znajdowania wspólnych płaszczyzn porozumienia — Gdyby inni z mojej rasy odkryli jak dużo ci powiedziałem.... — Podejmę to ryzyko. A ty? Wpatrywał się w ocean, jakby szukał jakiejś mądrości w turkusowych falach. W końcu powiedział — Jak sobie życzysz MacKayla, ale nigdy nie możesz ujawnić poziomu swojej wiedzy innej wróżce — Rozumiem — Kiedy już król Unseelie poczuł się usatysfakcjonowany tym ,że wystarczająco ulepszył początkowe, niedoskonałe eksperymenty w wyniku których powstały niższe kasty Unseelie, zaczął odtwarzać hierarchię Seelie. Stworzył cztery królewskie dwory, mroczne odpowiedniki królewskiej linii Seelie. Ród Cruce'a był ostatnim który stworzył. Cruce sam w sobie był ostatnim Unseelie powołanym do życia. Do czasu kiedy król zaczął pracę nad tworzeniem swojego czwartego królewskiego rodu, był już wirtuozem w powoływaniu do życia jego dzieci, nawet bez Pieśni Zrobienia. Chociaż z ich kruczoczarnymi włosami, czarnymi naszyjnikami na szyi i natarczywymi melodiami, nigdy nie mogliby uchodzić za Seelie, wciąż jednak dorównywali pięknem, erotyzmem i majestatem tym najwyższym rangą wróżką dworu światła. Niektórzy mówią ,że król poprzestał na stworzeniu Cruce'a ponieważ wiedział ,że jeśli stworzy chociaż jeszcze jedno ze swoich 'dzieci' (podobnie jak w twojej własnej mitologii) dziecko to zabije ojca i przywłaszczy sobie jego królestwo Pokiwałam przypominając sobie Edypa z czasów koledżu — Na początku, król cieszył się Crucem i dzielił swoją wiedzą swobodnie. Znalazł sobie godnego towarzysza, który wspomagał jego wysiłki aby konkubina mogła zostać wróżką. Cruce był przebiegły, uczył się szybko, i wynalazł wiele nowych rzeczy. Bransoleta byłą pierwszą z jego kreacji. Stworzył ją jako prezent od króla dla konkubiny, tak aby kiedy tylko pragnęła jego obecności, musiała jedynie dotknąć bransolety i o nim pomyśleć. Chroniła ją także przed pewnymi zagrożeniami. Król był bardzo zadowolony z tego dowodu przyjaźni. Razem stworzyli kilka amuletów i podarowali jej prezent w postaci możliwości tworzenia iluzji. Sam król stworzył ostateczny amulet który podarował ukochanej. Niektórzy twierdzą ,że mogła oszukać iluzją nawet jego samego. Cruce dostał szerszy dostęp do jego badań, bibliotek i laboratorii — Ale skąd ty miałeś bransoletę Cruce'a ? — Moja królowa mi ją podarowała — A skąd ona ją miała? — Zakładam ,że została ona mu odebrana, kiedy został zabity, a potem przekazywana z królowej na królową w celu ochrony — Więc, kiedy już król zaufał Cruce'owi z całą swoją wiedzą, książę zdecydował się go obalić i ukraść jego konkubinę?— zapytałam. Nie mogłam zwalczyć potępienia w moim głosie — Od kogo to usłyszałaś? Zawahałam się — Zaufanie musi działaś w obie strony MacKayla — zbeształ — Widziałam Christiana w lustrach. Powiedział ,że dowiedział się iż Cruce nienawidził króla, pragnął jego konkubiny, i przeklął lustra aby trzymać króla od niej z daleka. Powiedział mi ,że Cruce planował zatrzymać kobietę króla i wszystkie światy wewnątrz luster dla siebie V'lane potrząsnął głową, płowe włosy połyskiwały w słońcu — To nie było takie proste. Rzeczy rzadko takie są. Żeby użyć ludzkich słów, Cruce kochał króla, ponad
wszystkimi innymi. Stwórca Unseelie był istotą tak doskonałą ,że było to wręcz nie do zniesienia. Jeśli w rzeczywistości był wróżką, musiał pochodzić z najbardziej antycznej, najczystszej linii jaka kiedykolwiek istniała. Niektórzy mówią ,że był ojcem wszystkich wróżek. Niektórzy mówią ,że przeżył setki królowych przed królową którą w końcu zabił. Wiele form które może przyjmować jest poza zdolnością zaabsorbowania nawet dla wróżek. Został opisany jako postać posiadająca ogromne czarne skrzydła która mogą otulić sobą cały dwór Unseelie. Gdyby chciał spróbować przyjąć ludzką formę, musiałby przejąć kilka ciał i podzielić samego siebie. Jest zbyt duży aby mógł zawrzeć się tylko w jednym śmiertelnym naczyniu Zadrżałam ponownie. Widziałam fragment tych skrzydeł w Białej Rezydencji Czułam jak konkubina na nie reaguje, sama dzieliłam jej fascynację ich pierzastym dotykiem na mojej nagiej skórze — Myślałam ,że królowa jest najpotężniejsza wśród twojej rasy — Królowa jest spadkobierczynią magii naszego ludu. To co innego. Ta magia nigdy nie zaakceptowała mężczyzny z prawdziwej rasy, chociaż... — Chociaż co? Spojrzał się na mnie bokiem spod swoich powiek — Mówię ci zbyt wiele rzeczy — westchnął — I sprawia mi to zbyt dużą przyjemność. Minęło dużo czasu od kiedy znałem kogoś godnego zwierzeń. Jest pewien stary mit który mówi o tym ,że jeśli nie będzie więcej pretendentów do tronu matriarchalnego, magia prawdopodobnie podąży ku najpotężniejszemu mężczyźnie naszej rasy. Niektórzy twierdzą ,że nasi rządzący są twoim yin i yang. Król jest siłą naszej rasy, królowa jego mądrością. Moc czerpie z brutalnej siły, mądrość czerpię z prawdziwej mocy. W harmonii, Królowa i król rządzą zjednoczonym dworem. W opozycji, mamy wojnę. Trwamy w takiej opozycji od dnia w którym król zabił królową — Ale nadeszły inne królowe. Czy król nie mógł zawrzeć pokoju? — Nie próbował. Ponownie, porzucił swoje dzieci. Po znalezieniu swojej konkubiny martwej, poprzez swój akt pokuty zrobił coś czego przysięgał ,że nigdy nie zrobi. Przelewając całą swoją mroczną wiedzę na strony tego tomu, nieumyślnie, jednak stworzył swoje najpotężniejsze 'dziecko'.Po tym zniknął. Chodzą plotki pośród wróżek Seelie i Unseelie ,że próbował (jak wy ludzie powiedzielibyście o kulawym koniu) od tego czasu, złożyć ją w dole. Łowca który zabił Darroca był podobno osobistym Łowcą króla przez setki tysięcy lat. Przenosił go ze świata do świata, polując na jego nemezis. Król, jak każda wróżka, nie kochał niczego bardziej niż swojej własnej egzystencji. Tak długo jak książka jest wolna, nie zazna on spokoju. Podejrzewam ,że Sinsar Dubh była rozbawiona możliwością przejęcia osobistego rumaka króla. Podejrzewam również ,że jeśli król już dłużej nie korzysta z tego Łowcy i Łowca jest tu w twoim mieście, to jest w nim także i król Sapnęłam — Tutaj w Dublinie? V'lane pokiwał — W ludzkiej formie? — Któż to może wiedzieć? Nie ma nikogo tak nieprzewidywalnego jak on Musiałby przejąć kilka ludzkich ciał. Pomyślałam o Barronsie i jego ósemce. Potrząsnęłam głową, odrzucając tą myśl — Wracając do Cruce'a — powiedziałam pośpiesznie — Co w nim jest takiego fascynującego? — Staram się zrozumieć chronologię wydarzeń. Więc król mu zaufał, wyszkolił a Cruce go zdradził. Dlaczego?
Oczy V'lane'a zmrużyły się a nozdrza zadrgały chłodną pogardą — Przywiązanie króla do konkubiny było nienaturalne. To odchylenie od normy w naszej rasie. Ludzie cenią monogamię ponieważ mają zaledwie mgnienie oka na to aby cierpieć w swoim wzajemnym towarzystwie. Rodzicie się już w cieniu śmierci. To sprawia ,że pragniecie tej nienaturalnej niewoli. My nie spędzamy z partnerem dłużej niż wiek ,może dwa. Pijemy z kotła. Zmieniamy się. Idziemy dalej. Król tego nie zrobił — A jeśli już o tym mowa, to skąd ty wiesz to wszystko? — Mamy uczonych spisujących naszą historię. Jako członek Wysokiego Konsylium królowej moim obowiązkiem jest relacjonowanie naszej przeszłości, przy tych rzadkich okazjach kiedy wydaje edykt. Nalega abym był zdolny opowiedzieć jej każdy fragment o każdym czasie — Więc, król był wierny, a wróżki tego nie lubią Posłał mi spojrzenie — Spędź z kimś tysiąc lat i powiedz mi ,że to nie jest nienaturalne, a przynajmniej nudne — Najwyraźniej król tak nie uważał — lubiłam za to króla. Lubiłam idee prawdziwej miłości Może, tylko może, pewni ludzie mieli tyle szczęścia, że odnajdowali swoją drugą połówkę, tą która ich uzupełniała, dokładnie jak yin i yang — Król stał się niebezpieczeństwem dla swoich dzieci. Na dworze zaczęto plotkować. Zdecydowali się go przetestować. Cruce uwiódłby króla, odwrócił jego obsesję na punkcie konkubiny, sprawił ,że porzuciłby swoje ograniczone tylko na śmiertelniku myślenie — Czy król jest biseksualny? V'lane posłał mi puste spojrzenie — Sądziłam ,że wróżki były raczej określone płciowo — Ach, masz na myśli to kto pieprzy kogo i to czy jesteśmy, jak wy to mówicie? — Heteroseksualni — podpowiedziałam. Usłyszenie słowa pieprzyć wypowiedzianego przez V'lane'a, jego melodyjnym, zmysłowym głosem, samo w sobie było jak gra wstępna. Wzięłam łyka drinka, zsunęłam nogi z leżaka i schłodziłam je w przybrzeżnej fali — Kiedy mówię o uwodzeniu przez wróżkę, to mam na myśli coś innego niż ludzka żądza. To jak przejęcie czyjejś.........— wydawał się szukać odpowiedniego słowa — Ludzie nie mają na to odpowiedniego określenia. Jak uwiedzenie czyjejś duszy, całej istoty. Cruce stałby się ulubieńcem króla, zastępując śmiertelnika, na którego punkcie miał przez tyle czasu obsesję, a który nawet nie był naszego rodzaju. Cruce miał sprawić ,że król raz jeszcze zakocha się w naszej rasie. A kiedy zwróciłby swoje zainteresowanie ponownie na Dwór Cieni, przywróciłby ich na właściwe im miejsce, na dworze światła, pośród innych należących do ich rasy. Jego niższej kasty bracia byli już zmęczeni ukrywaniem. Chcieli poznać swoich braci. Chcieli posmakować ich życia, tego życia którym cieszyli się ich odpowiednicy. Chcieli aby król dla nich walczył, sprawił ,że królowa ich zaakceptuje, ujednolicił dwory, ładząc w jedno. Czuli ,że tak właśnie powinno być. Królowa była mądrą i prawdziwą przywódczynią Seelie, król silnym i dumnym liderem Unseelie. Byli kompletną całością, gdyby tylko król i królowa pozwolili im żyć razem jako jedno — Czy wróżki Seelie czuły tak samo? — jakoś nie mogłam sobie wyobrazić ,że tak było — Wróżki Seelie były całkowicie nieświadome istnienia Unseelie — Do czasu aż ktoś nie zdradził króla przed królową — Różni ludzie mają różne poglądy na temat tego co jest zdradą — powiedział ostro V'lane. Zamknął oczy na moment. Gdy otworzył je ponownie, złote błyski wściekłości zniknęły — Sparafrazuje to dla ciebie właściwie. Ktoś powinien był powiedzieć królowej prawdę na długo wcześniej zanim się o niej dowiedziała. Królowa była posłuszna we
wszystkim. Król wielokrotnie okazywał jej swoje nieposłuszeństwo. Kiedy król odrzucił Cruce'a, Unseelie wiedzieli ,że nigdy się za nimi nie wstawi. Mówili o buncie, wojnie domowej, aby tego uniknąć Cruce udał się do królowej aby porozmawiać w imieniu swoich mrocznych braci. Podczas gdy był daleko, inni książęta zaprojektowali klątwę która miała zostać wrzucona w lustra. Jeśli król nie zrezygnowałby ze śmiertelniczki, zabroniliby by mu do niej dostępu, blokując go tak aby już nigdy nie mógł wejść w lustra i tym samym nigdy już jej nie zobaczyć — Więc, to nie Cruce, uszkodził sieć luster? — Oczywiście ,że nie. Pośród naszej rasy imię Cruce'a stało się synonimem, tak jak imię jednego z twoich ludzi...wierzę ,że nazywał się Murphy? Gdy coś idzie źle wini się Murphiego. Tak samo działa u nas imię Cruce'a. Gdyby Cruce rzeczywiście rzucił klątwę na lustra to zrobiłby to tak aby nie uszkodzić ich pierwotnej funkcji. Po prostu nie dopuściłby aby król mógł w nie wchodzić. Cruce uczył się z samym królem, był w tym o wiele lepszy niż jego bracia — Co powiedziała królowa kiedy do niej poszedł? — spytałam. Mogłoby się wydawać ,że Cruce był jakimś bohaterem renegatem. Chociaż Unseelie były o wiele bardziej podłe niż Seelie które poznałam, jeśli chodzi o mnie to zasługiwali na siebie nawzajem. Powinny powrócić razem na jeden dwór, nadzorować się na wzajem i trzymać w cholerę z daleka od mojego świata — Nigdy się nie dowiemy. Po wysłuchaniu tego co miał do powiedzenia, zamknęła go w swoim buduarze. Wtedy wezwała króla i spotkali się na firmamencie jeszcze tego samego dnia, chociaż nie posiadam żadnych wspomnień tego wydarzenia, według naszych historyków to właśnie mnie wysłała po Cruce'a i kiedy go przyprowadziłem, przywiązała go do drzewa wzięła Miecz Światła i zabiła go na oczach króla Sapnęłam, dziwnie się czułam zdając sobie sprawę ,że V'lane żył w tamtym czasie. Że bezpośrednio brał w tym udział a jednocześnie nic z tego nie pamiętał. Musiał czytać to co chętnie zapomniał w opisanych przez historyków wydarzeniach aby się o tym w ogóle dowiedzieć. Zastanawiałam się, co jeśli ci co spisują historyczne wydarzenia wróżek, zniekształcają trochę obraz rzeczy dokładnie tak jak ludzie kiedy to robią? Znając ich skłonność do rzucania iluzji jakoś nie widziałam tego ,żeby jakakolwiek wróżka powiedziała całą prawdę. Czy tak naprawdę kiedykolwiek dowiemy się co się wtedy stało? Mimo to i tak wersja V'lane'a była prawdopodobnie najbliższa tej jaką kiedykolwiek otrzymam, tak przynajmniej sądziłam — I rozpętała się wojna Pokiwał — Po tym jak król zabił królową i powrócił na swój dwór, znalazł swoją konkubinę martwą. Według tego co twierdzili książęta, kiedy dowiedziała się o bitwie, i odkryła ,że król zaczął zarzynać swoją własną rasę z jej powodu, wyszła z luster, położyła się na jego łóżku i zabiła. Mówi się ,że zostawiła mu liścik. Mówi się ,że wciąż go przy sobie nosi Co za feralni kochankowie! To była taka smutna historia, czułam ich miłość na tych obsydianowych podłogach w Białej Rezydencji, nawet pomimo tego ,że oboje byli głęboko nieszczęśliwi, król ponieważ jego ukochana nie była wróżką tak jak on, a konkubina ponieważ była uwięziona w pułapce, czekająca w samotności, na niego aż sprawi ,że będzie w końcu dla niego wystarczająco dobra, bo tak właśnie się czuła. Gorsza. Kochałaby go taka jaka była, przez jedno śmiertelne życie i byłaby szczęśliwa. Mimo to nie można było kwestionować ich wzajemnej miłości. Byli dla siebie wszystkim czego chcieli — Następnym razem kiedy usłyszeliśmy o Sinsar Dubh, była już utracona w twoim świecie. Są tacy pośród wróżek Seelie którzy od dawna pragnęli wiedzy ukrytej na jej stronach. Darroc był jednym z nich
— W jaki sposób królowa planuje jej użyć? — zapytałam — Wierzy w to ,że matriarchalna magia naszej rasy jej na to pozwoli — zawahał się — To ,że sobie ufamy, podoba mi się. Minęło dużo czasu odkąd byłem sprzymierzony z mocą, witalnością i intrygującym umysłem — wydaje się oceniać mnie, ważyć decyzję, po — czym mówi Mówi się również ,że każdy kto zna pierwszy język ( antyczny język... wierze ,że jedynym ludzkim słowem które to oddaje jest Zmiana' ) w którym król opisał swoją mroczną wiedzę) będzie wstanie usiąść i przeczytać Sinsar Dubh, kiedy już zostanie unieruchomiona, strona po stronie, absorbując całą zakazaną magię, całą wiedzę króla — Czy Darroc znał ten język? — Nie. To wiem na pewno. Byłem przy tym kiedy po raz ostatni pił z kotła. Gdyby ktokolwiek z mojej rasy wiedział ,że Sinsar Dubh była złożona pod twoim opactwem, zanim pili z kotła tak wiele razy ,że antyczny język została utracony w oparach ich porzuconych wspomnień, zrównaliby z ziemią twoją planetę aby do niej dotrzeć — Dlaczego tak bardzo chcieli wiedzy którą król tak żałował ,że posiadał ,że skazał na wygnanie? — Jedyną rzeczą którą moja rasa kocha tak samo jak siebie jest władza. Jesteśmy przyciągani do niej bez powodu, w bardzo podobny sposób w jaki umysł ludzkiego mężczyzny może zostać tak ogłupiony przez olśniewającą, seksowną kobietę, że podąży za nią nawet wtedy gdy doprowadzi go to do jego własnej zguby. Jest taki moment który nazywacie 'Przed' w którym mężczyzna lub wróżka, może rozważać konsekwencję. Jest on krótki nawet dla nas. Poza tym król wybrał czynienie głupstw przy użyciu swojej mocy i wiedzy, kto inny z nas nie musiałby tak czynić. Moc nie jest zła czy dobra. Jest tym czym staje się w rękach tego kto nią włada Był tak uroczy kiedy mówił tak otwarcie, swobodnie o wadach swojej rasy, nawet porównując jemu podobnych do nas. Może istniała nadzieja ,że pewnego dnia wróżki i ludzie mogli nauczyć się...potrząsnęłam głową, odrzucając tą myśl. Byliśmy różni, równowaga sił pomiędzy nami była zbyt przesadzona — Odpłać za moje zaufanie, MacKayla. Wiem ,że byłaś w opactwie. Dowiedziałaś się w jaki sposób książka została po raz pierwszy zahamowana? — Tak sądzę. Znaleźliśmy proroctwo które mówi o podstawach tego co trzeba zrobić aby ją ponownie uwięzić Usiadł i zdjął okulary. Opalowe oczy przeszukiwały moją twarz — I dopiero teraz o tym wspominasz? — powiedział z niedowierzaniem — Co musimy uczynić? — Jest pięciu druidów którzy muszą odprawić jakiś rodzaj rytuału wiążącego. Podobno nauczono ich tego bardzo dawno temu, jeszcze przed twoją rasą. Żyją w Szkocji — Klan Keltar — powiedział — Antyczni Druidzi królowej. Więc dlatego tak długo ich chroniła. Musiała przewidzieć, że takie wydarzenia mogą nastąpić — Znasz ich? — Ona.....zmieszała się z ich rodem. Ich ziemia jest chroniona. Żadna wróżka Seelie czy Łowca nie może się tam teleportować — Brzmisz jakbyś był z tego powodu zły — Trudno jest zapewnić bezpieczeństwo mojej królowej kiedy nie mogę przeszukać wszystkich miejsc w poszukiwaniu narzędzi do tego mi niezbędnych. Zastanawiam się czy pilnują też kamieni Teraz ja oceniałam jego — Skoro juz sobie ufamy, masz jeden kamień prawda? — Tak. Czy udało ci się zlokalizować któryś z pozostałych? — Tak — Ile? — Wszystkie trzy
— Masz pozostałe trzy? Jesteśmy bliżej niż śmiałem mieć nadzieję! Gdzie one są? Czy klan Keltar ma je tak jak podejrzewałem? — Nie — technicznie, miałam je w tej chwili, zabezpieczone ale jakoś lepiej czułam się pozwalając mu wierzyć ,że miał je Barrons — Barrons je ma Zasyczał, dźwięk niesmaku wydawany przez wróżki — Powiedz mi gdzie są! Odbiorę mu je i skończymy z Barronsem na dobre! — Dlaczego nim pogardzasz? — Kiedyś wyrżnął sobie szeroką ścieżkę poprzez moich ludzi — Włączając w to twoją księżniczkę? — Uwiódł ją, aby dowiedzieć się więcej o Sinsar Dubh. Stała się czasowo w nim zakochana i powiedziała mu o nas wiele rzeczy które nigdy nie powinny zostać ujawnione. Barrons poluje na nią od długiego czasu. Wiesz dlaczego? Potrząsnęłam głową — Ani ja. Nie jest człowiekiem, może zabijać wróżki i szuka książki. Zabiję go przy najbliższej okazji Powodzenia, pomyślałam — Nigdy nie odda kamieni — Zabierz mu je Zaczęłam się śmiać — Nie wykonalne. Nie okrada się Barronsa. To tak nie działa — Jeśli dowiesz się gdzie są, pomogę ci je zdobyć. Zrobimy to, tylko my dwoje. Oczywiście klan Ketlar też jest niezbędny aby ją unieruchomić ale nikt inny, MacKayla. Kiedy ty i ja zabezpieczymy ją dla królowej, sowicie ci to wynagrodzi. Wszystko czego będziesz chciała będzie twoje — przerwał na chwilę po czym powiedział delikatnie — Może nawet zwrócić ci to co utraciłaś i nad czym rozpaczałaś Wpatrywałam się w wodę, próbując nie dać się kusić marchewką zawieszoną na końcu tego kija. Alina. Rowena nalegała żebym pracowała z sidhe-seers. Lor żądał abym pracowała tylko dla Barronsa i jego ludzi. Teraz V'lane chciał abym sprzymierzyła się z nim i odrzuciła całą resztę Ufałam im wszystkim tak samo, czyli wcale — Od dnia w którym przyjechałam do Dublina, każdy próbował zmusić mnie abym wybrała stronę. Nie zrobię tego. Nie wybiorę żadnego z was kosztem innego. Zrobimy to razem albo wcale. A kiedy już to zrobimy chcę aby sidhe-seers mogły na to patrzeć, tak aby jeśli kiedykolwiek w przyszłości znowu coś pójdzie nie tak, wiedziały jak to powstrzymać — Zbyt wielu ludzi będzie zaangażowanych — powiedział ostro Wzruszyłam ramionami — Więc przyprowadź więcej Seelie jeśli dzięki temu poczujesz się lepiej Spokojny dzień nagle się ochłodził. Był głęboko niezadowolony ,ale nic mnie to nie obchodziło. W końcu poczułam ,że mamy konkretny plan, taki który mógł zadziałać. Mieliśmy kamienie i przepowiednie, potrzebowaliśmy tylko Christiana. Nie chciałam martwić się o to co zrobimy kiedy książka zostanie już zabezpieczona, czy królowa powinna dostać zgodę na to aby ją przeczytać. Byłam w stanie zająć się tylko jedną przeszkodą nie do pokonania na raz, a nie miałam pojęcia jak zlokalizować Christiana w lustrach. Szkoda ,że Barrons też go nie oznaczył. Miałam więcej pytań. Gryzło mnie to przez całą naszą rozmowę. Nie mogłam nic na to poradzić ale czułam ,że było coś dotyczącego mnie samej czego musiałam się dowiedzieć, prawda która sprawi ,że sny które miałam przez całe moje życie w końcu staną się jasne — V'lane, jak wyglądał Cruce? Podniósł ramie i pozwolił mu opaść, po czym założył je za głową, wystawiając twarz w kierunku słońca — Jak reszta książąt Unseelie
— Mówiłeś ,że stawali sie coraz lepsi z czasem jak tworzył ich król. Czy Cruce w jakiś sposób różnił się od reszty? — Dlaczego pytasz? — Z powodu czegoś co powiedziała mi jedna sidhe-seers — skłamałam — Kiedy planujesz próbę wypełnienia proroctwa? — W momencie w którym uda nam się zebrać wszystkich druidów i namierzyć książkę Spojrzał na mnie — A więc wkrótce — wymamrotał — Już niedługo Pokiwałam — To musi nastąpić tak szybko jak się da, martwię się o królową — Spytałam cię o Cruce'a — przypomniałam — Tak wiele pytań o jakiegoś nic nie znaczącego księcia który przestał istnieć setki tysięcy lat temu — I? — Czy to rozdrażnienie słyszałam w jego głosie? — Gdyby nie był martwy mógłbym czuć się… co to? czym wy ludzie tak często się kierujecie? Ach, mam, zazdrosny Po długiej chwili, wydał siebie kolejny z tych całkowicie naśladujących ludzkie westchnień — Według naszych historyków, Cruce był najpiękniejszy ze wszystkich, chociaż świat nigdy nie będzie o tym wiedział, strata perfekcji, nikt nigdy nie zawiesił wzroku na czymś takim jak on. Naszyjnik jego królewskiego rodu był gwintowany srebrem, a jego oblicze emanowało czystym złotem. Ale podejrzewam powód dla którego król czuł z nim takie pokrewieństwo (zanim pozwolił aby jego miłość do śmiertelniczki zniszczyła wszystko czym mogło się stać ) było tak ponieważ Cruce był jedynym z jego dzieci opatrzonym podobieństwem do ojca. Jak sam król Cruce miał majestatyczne, czarne skrzydła
Dwadzieścia Pięć
Krótko po północy, spacerowałam w alejce za Książkami i Bibelotami Barronsa, kłócąc się sama ze sobą, co w sumie doprowadziło mnie donikąd Barrons wciąż jeszcze nie wrócił, co doprowadzało mnie do szaleństwa. Planowałam ostro sobie z nim porozmawiać, jak tylko się pokaże. Miałam zamiar wyprać te wszystkie brudy zalegające pomiędzy nami. Chciałam wiedzieć dokładnie jak długo go nie będzie jeśli ponownie zostanie zabity. Stałam na ciągłej krawędzi, czekając, w połowie obawiając się ,że może już nigdy nie wrócić. Nie poczuje się usatysfakcjonowana, wiedzą ,że żyje dopóki nie zobaczę go na własne oczy. Za każdym razem kiedy dzisiaj zamykałam oczy, wślizgiwałam się do tego zimnego miejsca z moich snów. Myśli te czekały aby zasadzić się na mnie w momencie w którym się relaksowałam. Obracałam końce klepsydry wypełnionej czarnym piaskiem, przeczesywałam mile i mile lodu, z pilną potrzebą szukając pięknej kobiety. Wielokrotnie uciekałam przed skrzydlatym księciem którego obie się lękałyśmy Dlaczego wciąż śniłam ten cholerny sen? Dziesięć minut temu, kiedy obudziłam się z niego po raz piąty, zostałam zmuszona zaakceptować fakt ,że nie uda mi się zaznać normalnego snu bez wycieczki do lodowatej krainy, a taki sen nie był tak naprawdę żadnym snem. Strach i udręka które czułam podczas tego snu były tak wykańczające ,że budziłam się jeszcze bardziej wykończona niż byłam kiedy zamykałam oczy Przestałam chodzić i gapiłam się na kamienną ścianę Teraz kiedy wiedziałam ,że tu jest, mogłam je wyczuć, ukryte w kamiennej ścianie lustro Darroca, które ostrożnie zakamuflował wewnątrz narożnej ściany księgarni Wszystko co musiałam zrobić to wejść do niej, podążyć kamiennym tunelem do
pomieszczenia z lustrami, i przejść przez czwarte od lewej aby powrócić do Białej Rezydencji. Musiałabym się śpieszyć, ponieważ czas w lustrach płynie inaczej. Tylko rozejrzałabym się szybko wokoło. Zobaczyła czy było coś co umknęło mi za pierwszym razem — Jak może portret mnie samej, wiszący na ścianie, ramię w ramię z królem Unseelie — wymamrotałam Zamknęłam oczy. Oto było tuż przede mną. Powiedziałam na głos moje obawy, teraz musiałam tylko stawić im czoła. To wydawało się być jedyną rzeczą która wyjaśniałaby te wszystkie luźne nitki które nie chciały się ze sobą połączyć Nana nazwała mnie Aliną Ryodan powiedział ,że Isla miała tylko jedno dziecko (co potwierdziła Rowena, no chyba ,że kłamała) i ,że była martwa i nie było dla kobiety która chciałam wierzyć ,że była moją matką już żadnego 'potem' Nikt nie wiedział kim byli moi rodzice I było jeszcze to towarzyszące mi przez całe życie uczucie dwoistości, rzeczy stłumionych tuż pod powierzchnią. Wspomnienia innego życia? Kiedy chodziłam po Białej Rezydencji z Darrociem, to wszystko było dla mnie znane, rozpoznawałam pewne rzeczy, byłam tam już wcześniej i nie tylko w moich snach Jeśli już mowa o snach, to w jaki sposób mój uśpiony umysł wyczarował czwartego księcia którego nigdy nie widziałam? Skąd mogłam wiedzieć ,że Cruce miał skrzydła? Mogłam wyczuć Sinsar Dubh. Wciąż mnie odnajdowała, lubiła sobie ze mną pogrywać. Dlaczego? Ponieważ podczas wcześniejszych interakcji (kiedy była królem Unseelie a nie książką z zakazaną wiedzą) mnie kochała? Czy wyczuwałam ją ponieważ kochałam ją w jej wcześniejszym wcieleniu? Zatopiłam dłonie we włosach, pociągając je tak jakby ból mógł uczynić moje myśli bardziej przejrzystymi albo być może wzmocnić moją wolę Dostrzeż mnie Barrons wciąż mi to powtarzał A całkiem nie dawno, Jeśli nie możesz zmierzyć się z prawdą o swojej rzeczywistości, nie możesz też jej kontrolować Ryodan miał rację. Byłam tykającą bombą, ale nie z powodu o którym myślał Nie znałam prawdy dotyczącej mojej rzeczywistości, i dopóki jej nie poznam, byłam dziką kartą, czymś co mogło zmienić strony. Pytanie które wciąż budziło mnie w nocy, nie dotyczyło tego czy sidhe-seers były czy nie były kastą Unseelie. To było nic w porównaniu do moich problemów. Pytanie które powstrzymywało mnie przed snem było o wiele bardziej alarmujące Jakkolwiek niemożliwe się to wydawało, czy w jakiś sposób mogłam być konkubiną króla Unseelie? Zreinkarnowaną? Przywróconą do życia w nowym ciele? Przeznaczoną jej nieludzkiemu kochankowi, przeznaczoną tragicznemu cyklowi odrodzenia? I gdzie w tym wszystkim stał Barrons i jego ósemka? Mój fatalny kochanek rozdzielił się na dziewięć ludzkich naczyń? To dopiero była myśl. Nic dziwnego ,że konkubina uważała króla za nienasyconego. W jaki sposób jedna kobieta mogła znieść dziewięciu mężczyzn? — Co robisz panno Lane? — tak jakbym przywołała go myślami, głos Barronsa nadpłynął z ciemności tuż za mną Spojrzałam na niego. Włączyłam zewnętrzne światła KiBB zasilane sklepowymi generatorami, ale światło padało na jego plecy i był mocno spowity cieniem. Wciąż jednak wiedziałabym ,że to on nawet gdybym była niewidoma. Mogłam go wyczuć w powietrzu, mogłam go wywąchać
Był na mnie wściekły. Nie obchodziło mnie to jednak. Wrócił. Żył. Moje serce wykonało radosnego fikołka. Byłam poruszona jego obecnością. Zawsze będę, w każdym miejscu, o każdym czasie, w każdych okolicznościach. Nie ważne czym był ani co zrobił. Nawet jeśli był jedną dziewiątą króla Unseelie który to wszystko zaczął — Coś jest naprawdę ze mną nie tak — powiedziałam pod nosem — I właśnie teraz sobie to uświadomiłaś, prawda? Posłałam mu spojrzenie — Dobrze widzieć cię znowu żywego — Dobrze być znowu żywym — Naprawdę tak uważasz? — wygłaszał już komentarze na temat śmierci w przeszłości, które dopiero teraz nabrały dla mnie sensu. Najwyraźniej nigdy jej nie doświadczy i czasami wydawał mi się o to prawie...zazdrosny — Niezła opalenizna. Po prostu nie możesz trzymać się z dala od wróżek, kiedy mnie nie ma, prawda? Czy V'lane znowu zabrał cię na plażę? Poparzyłaś sobie tyłek na piasku kiedy cię pieprzył? — Jesteś królem Unseelie Barrons? Czy tym jesteś ty i twoja ósemka? Twoje różne oblicza, ubite w ludzkiej formie, podczas gdy przeczesujesz Dublin szukając swojej zaginionej książki? — Jesteś konkubiną? Książka z pewnością wydaje się być tobą oczarowana, nie może się trzymać z daleka, zabija wszystkich, bawi się z tobą Zamrugałam. Zawsze było o krok przede mną, a nawet nie widział o moich snach, skrzydlatym księciu, doświadczeniu dejavu z Rezydencji. Myśleliśmy o sobie na wzajem te same rzeczy. Nie miałam pojęcia o tym ,że zastanawiał się czy nie byłam rzekomo martwą konkubiną — Jest tylko jeden sposób aby się o tym przekonać. Wciąż mi powtarzasz aby zobaczyła cię naprawdę, stawiła czoło prawdzie. Jestem gotowa — wyciągnęłam dłoń — Jeśli wydaje cię ,że znowu wpuszczę cię do swojej głowy, to jesteś w błędzie — Jeśli wydaje ci się ,że mógłbyś mnie powstrzymać gdybym chciała to zrobić, to ty jesteś w błędzie — Jesteśmy dzisiaj w zarozumiałym nastroju — kpił — Chce abyś gdzieś ze mną poszedł — powiedziałam. Czy Barrons wiedział dokładnie czym jest i nigdy po prostu tego nie przyznał? Czy było możliwe ,że król podzielił się w ludzkie części i zapomniał kim jest? Czy został podstępem zwabiony do ludzkiej formy, czy jego pojedyncze aspekty piły z kotła i teraz ten najgroźniejszy z Unseelie chodził po ziemi bez większej wskazówki czym był ? W ten czy inny sposób chciałam odpowiedzi. Byłam na tyle pewna prawdy o samej sobie ,że byłam zdecydowana i gotowa na tę próbę. Jeśli myliłam się co do niego, nie miał zbyt wiele do stracenia, po prostu zapadnie w kilkudniową drzemkę Ale w jakiś sposób wiedziałam ,że w tym przypadku tak nie będzie. Miałam rację co do tego. Musiałam ją mieć Wpatrywał się we mnie w milczeniu — Daj spokój Barrons. Co może się stać w najgorszym wypadku? Poprowadzę cię prosto w jakąś pułapkę i zginiesz, zaraz na jak długo tym razem? Nie żebym miała to zrobić — dodałam szybko — To mało przyjemne, panno Lane. To również bardzo kłopotliwe Kłopotliwe. Tym właśnie była śmierć za mnie tam na klifie. Niedogodnością, kłopotem. A ja byłam gotowa zniszczyć ten świat dla niego — W porządku. Rób co chcesz, Ja idę Odwróciłam się i weszłam w ścianę — Co ci się kurwa wydaje ,że rob—zabieraj stamtąd swój tyłek—panno Lane! Kurwa!
Mac! Kiedy zniknęłam w ścianie, poczułam jego dłoń blisko mojego płaszcza i zaczęłam się śmiać. Nazwał mnie Mac, i nawet nie umierałam — Które lustro teraz panno Lane? — rozejrzał się po białym pomieszczeniu, przyglądając się lustrom — Czwarte od lewej, Jericho — miałam dość tego ,że nazywał mnie panną Lane. Podniosłam się z białej podłogi. Po raz kolejny lustro wypluło mnie ze środka ze zbyt wielkim entuzjazmem, a nawet nie miałam ze sobą kamieni. Nie miałam niczego oprócz włóczni w mojej kaburze, proteinowego batona, dwóch latarek i słoiczka ciała Unseelie w kieszeni — Nie masz prawa nazywać mnie Jericho — Dlaczego? Ponieważ nie byliśmy ze sobą wystarczająco blisko? Uprawiałam z tobą seks w każdej możliwej pozycji, zabiłam dla ciebie, nakarmiłam cię własną krwią w nadziei że to przywróci ci życie, napełniłam twój żołądek ciałem Unseelie starając się przy tym poskładać do kupy twoje wnętrzności. Powiedziałabym ,że to całkiem osobiste doświadczenia. Na jakim większym stopniu zażyłości musielibyśmy być abyś poczuł się swobodnie kiedy nazywam cię Jericho? Jericho Oczekiwałam od niego komentarza na temat tego zdania dotyczącego seksu w każdej możliwej pozycji ale powiedział tylko — Nakarmiłaś mnie swoją— Przepchnęłam się do wnętrza lustra, przerywając mu. Jak pierwsze, na początku opierało mi się po czym wciągnęło i wypchnęło po drugiej stronie Jego głos poprzedził jego przybycie — Ty cholerna idiotko, nigdy nie zatrzymujesz się choć na chwilę aby rozważyć konsekwencje swoich działań? — wypalił z lustra tuż za mną — Oczywiście ,że tak — powiedziałam chłodno — Zawsze przecież jest tyle czasu aby rozważać konsekwencje — Zabawna z ciebie dziewczyna, nieprawdaż panno Lane? — Pewnie ,że tak. Jericho. Mac. Jestem Mac. Koniec z fałszywą formalnością między nami. Albo to zaakceptujesz i się do tego zastosujesz albo wynoś się stąd w cholerę Jego ciemne oczy rozbłysły — Ostre słowa, panno Lane. Spróbuje zastosować je w praktyce — wyzwanie płonęło w jego spojrzeniu Ruszyłam w jego stronę. Obserwował mnie chłodno i przypomniała mi się inna noc, kiedy udawałam ,że go atakuje ponieważ byłam wściekła. Myślał ,że znowu to robię. Ale tak nie było. Bycie w Białej Rezydencji z nim ,jakoś dziwnie na mnie wpłynęło. Odkrywając wszystkie moje zahamowania, tak jakby te ściany nie tolerowały kłamstwa, lub kłamstwa nie były tu potrzebne Wtedy nagle wpatrywał się już w coś ponademną — Nie wierze. Jesteśmy w Białej Rezydencji. Tak po prostu mnie tu przyprowadziłaś, jakbyś szła po sprawunki do sklepu Szukałem tego cholernego miejsca przez wieczność — Myślałam ,że byłeś wszędzie — nigdy tu nie był? Czy po prostu nie pamięta ,że tu był, dawno temu w innym wcieleniu ? Obracał się powoli w koło, absorbując białe marmurowe podłogi, wysokie sklepienia sufitów, kolumny, mieniące się okna otwierające się na olśniewający, mroźny, zimowy dzień — Wiedziałem gdzie powinna się znajdować ale Biała Rezydencja pokazuje się tylko temu kogo wybierze i kiedy sama będzie tego chciała. To nieprawdopodobne — podszedł do okna i wpatrywał się w krajobraz, potem odwrócił do mnie — Znalazłaś biblioteki? — Jakie biblioteki? — ciężko było mi na niego patrzeć, kiedy stał tak zahipnotyzowany przez iskrzący się zimowy dzień znajdujący się ponad jego ramionami. Ile
razy siadywałam w tym pokrytym śniegiem ogrodzie, otoczona przez olśniewające rzeźby z lodu i zamrożone fontanny, czekając na niego? Ogień dla jego chłodu. Lód dla jej płomienia Kochałam to skrzydło. Kiedy spojrzałam za okno, konkubina nagle się tam pojawiła, ale była słabo widoczna na krawędziach swego ciała, trochę mglista, jak częściowo zmaterializowane wspomnieniem Usiadła na kamiennej ławce, w krwisto czerwonej sukni i diamentach, przez które mogłam zobaczyć śnieg i okryte lodem konary. Światło było dziwne tak jakby wszystko oprócz niej zostało pomalowane w półtonach Szarpnęłam się. Czwarty książę Unseelie, skrzydlata wojna/Cruce, właśnie się pojawił. Również był półprzezroczysty, jak pozostałość z minionych czasów. Na jego nadgarstkach połyskiwały, szerokie, srebrne bransolety, a wokół szyi błyszczał amulet, całkiem inny niż ten który nosił Darroc Obserwowałam z zaskoczeniem jak konkubina podnosi się i obdarza go pocałunkiem w oba marmurowe białe policzki. Było pomiędzy nimi uczucie. Kiedyś dawno temu, piękna kobieta z mojego snu się go nie obawiała. Co sie zmieniło? Kruczo czarny skrzydlaty książę niósł srebrną tacę, na której stała jedna filiżanka herbaty i wykwintna czarna róża. Zaśmiała się, ale jej oczy były smutne Kolejna z jego trucizn aby mnie odmienić? Wojna/Cruce wymamrotał coś czego nie mogłam wyłapać Zaakceptowała filiżankę. Być może wcale nie chcę jego ocalenia. Ale wypiła wszystko — Król trzymał wszystkie swoje notatki i dzienniki dotyczące jego eksperymentów w Białej Rezydencji, aby ci z Mrocznego Dworu nie mogli wykraść mu jego wiedzy — głos Barronsa, szarpnął mną Zamrugałam i wspomnienie zniknęło — Sporo wiesz na temat króla — chciałam powiedzieć więcej ale nagle poczułam tak jakby jakaś zaklęta gumka była połączona z moim pępkiem i ściągała się, szarpiąc mnie w drugą stronę. Byłam za daleko, zbyt długo Bez żadnego słowa odwróciłam się i pobiegłam korytarzem z dala od niego. Zniknęło całe moje pragnienie aby z nim walczyć. Zostałam wezwana. Każde włókno mojej istoty było przyciągane, w ten sam sposób w jaki stało się to kiedy ostatnio tu byłam — Dokąd idziesz? Zwolnij! — krzyczał za mną Nie mogłam zwolnić nawet gdybym chciała a nie chciałam. Miałam konkretny powód aby tu przybyć i ten powód był tam gdzie byłam ciągnięta. Czarne podłogi króla Unseelie mnie wzywały. Chciałam znowu znaleźć się w tym buduarze. Chciałam tym razem go zobaczyć, zobaczyć twarz króla. Zakładając ,że jakąś miał Minęłam różowe podłogi, wpadłam w poślizg na brązowych, przedzierając się przez turkusowe, przeleciałam przez korytarze żółci, zanim poczułam duszne ciepło szkarłatnych skrzydeł. Czułam za sobą Barronsa Mógłby mnie złapać gdyby tylko chciał. Był tak szybki jak Dani, jak wszyscy jego ludzie. Ale pozwolił mi biec i podążył za mną Dlaczego? Ponieważ podejrzewał to samo co ja? Moje serce waliło lękiem i oczekiwaniem na koniec, kiedy w końcu będę wiedziała czym jestem i czym jest on Barrons nagle znalazł się obok mnie. Zerknęła na niego, posłał mi spojrzenie które na równi wyrażało wściekłość i żądzę. Naprawę będzie musiał sobie już odpuścić tą część z wściekłością. Zaczynało mnie to już wkurzać. Też miałam sporo powodów aby być na niego wściekłą — Nie spałam z Darrociem — znowu byłam zła, spragniona fizycznego kontaktu —
Nie żebym musiała się przed tobą tłumaczyć. W końcu ty nigdy nie tłumaczysz się z niczego przede mną. Ale nawet gdybym to zrobiła, nawet gdybym była zdrajcą którym jesteś tak bardzo zdeterminowany wierzyć ,że jestem, on jest martwy, więc według filozofii Barronsa, kogo to obchodzi? Oto jestem, znowu z tobą. To czyny powinny za mnie przemawiać, tak? Więc masz działanie którego chciałeś. Twój wykrywacz przedmiotów magicznych jest znowu pod kontrolą, uwiązany na krótkiej smyczy, możesz prowadzić mnie nawet za obroże, dlaczegóż by nie? Czy to wtedy nie jesteś najszczęśliwszy?— kpiłam — Nie pieprzyłaś mnie od czasu kiedy byłaś Pri-ya. To działanie które cię definiuje. Mówi praktycznie wszystko co jest do powiedzenia Więc to go paliło. Dobrze. Bo paliło też i mnie — Więc to jakiś pieprzony konkurs sikania? Darroc się pieprzy a ty nie? To jedyny powód dla którego jesteś zły?— o czym według niego to świadczyło? ,że dotknęłabym go tylko gdybym była umierająca z potrzeby seksu? Czy tylko wtedy gdy alternatywą byłaby śmierć jako pozbawione rozumu, szalone zwierzę? — Nie byłabyś w stanie tego zrozumieć — Spróbuj — gdyby chociaż raz przyznał ,że coś do mnie czuje, mogłaby przyznać ,że też czuję coś do niego — Nie przeciągaj struny panno Lane. To miejsce i tak na mnie wpływa. Chcesz mieć tu do czynienia z bestią? Zerknęłam na niego. Jego oczy iskrzyły się szkarłatem, oddychał ciężko ale nie z powodu wysiłku. Znałam go. Mógł biec godzinami — Pragniesz mnie, Jericho. Przyznaj to. O wiele bardziej niż tylko na raz czy dwa. Zalazłam ci za skórę. Myślisz o mnie cały czas. Nie śpisz przeze mnie w nocy, śmiało powiedz to — Pieprz się, panno Lane — Czy to twój sposób aby to powiedzieć? — To mój sposób aby powiedzieć ci dorośnij, mała dziewczynko! Wpadłam w poślizg, jeżdżąc na czarnej marmurowej podłodze. W momencie w którym przestałam biec, on też się zatrzymał, tak jakbyśmy byli spętani jednym i tym samym pętem — Jeśli ja jestem małą dziewczynką, to ty jesteś poważny perwerem — rzeczy które robiliśmy razem.... Posłałam mu graficzne przypomnienie moimi oczami Och, więc w końcu jesteś gotowa aby o nich porozmawiać, jego mroczne spojrzenie kpiło Może wcale nie chce wiedzieć. Trudno, zawsze rzucałeś mi w twarz te wspomnienia. Ale z pewnością tam w tym łóżku nie miałeś małej dziewczynki, Jericho. I nie z małą dziewczynką zadzierasz w tej chwili Stuknęłam go palcem w klatkę piersiową — Zginąłeś, na moich oczach i pozwoliłeś mi wierzyć ,że to było prawdziwe, ty draniu! — czułam się jakbym była rozdzielna na połowę, jedna część mnie była ciągnięta w kierunku buduaru, w kierunku mojego przeznaczenia, druga zakorzeniona w miejscu przez potrzebę wylania mojego żalu Odtrącił mój palec z daleka — Wydaje ci się ,że dla mnie to była zabawa? — Nienawidziłam patrzeć jak umierasz! — Nienawidzę tego robić, boli za każdym cholernym razem! — Rozpaczałam! — krzyczałam — Czułam się winna— — Poczucie winy nie jest rozpaczą — warknął — I zagubiona— — Znajdź sobie cholerną mapę! Zagubienie też nie jest rozpaczą! — I —i —i — przerwałam, nie było mowy abym powiedziała mu te wszystkie rzeczy
które naprawdę czułam. Jak na przykład to ,że chciałam zniszczyć dla niego ten świat — I co? Co czułaś? — Poczucie winy — krzyczałam. Uderzyłam go, mocno Odepchnął mnie i zatoczyłam się na ścianę Pchnęłam go w odpowiedzi — I starty — Nie mów mi ,że rozpaczałaś nad utratą mnie kiedy tak naprawdę byłaś po prostu wkurzona, z powodu tego bałaganu w który sama się wplątałaś. Zginąłem a ty użalałaś się nad sobą, nic ponad to — jego spojrzenie przeskoczyło na moje usta. Zrozumiałam przesłanie, znowu był na mnie wściekły i jednocześnie całkowicie gotowy aby uprawiać ze mną seks. Zagadka, tym właśnie był Barrons. Najwyraźniej niemożliwym było dla niego czuć w stosunku co do mnie cokolwiek i nie wściekać się z tego powodu. Czy gniew powodował ,że chciał uprawiać ze mną seks? Czy może to ,że zawsze chciał uprawiać ze mną seks powodowało w nim taką wściekłość? — Rozpaczałam bardziej niż ci się wydaje! Nic o mnie nie wiesz! — I powinnaś czuć się winna — Tak jak i ty! — Poczucie winy jest marnotrawstwem, żyj, panno Lane — Och! panno Lane! Pieprzona panno Lane! Znowu! Każesz mi czuć się winną a potem mówisz mi ,że to marnotrawstwo. Zdecyduj się w końcu! I nie każ mi żyć! To było dokładnie to co zrobiłam! I o co teraz jesteś taki wkurzony! Ruszyłam na przód! — Z wrogiem! — Co cię obchodzi jak to zrobiłam, tak długo jak udało mi się to w ogóle zrobić? Czy to nie lekcja której próbowałeś mnie nauczyć? Że od umiejętności dostosowania się zależy przetrwanie? Nie wydaje ci się ,że łatwiej byłoby mi położyć się i rzucić to wszystko kiedy byłeś już martwy? Ale nie zrobiłam tego! Wiesz dlaczego? Ponieważ pewien apodyktyczny kutas nauczył mnie, że to jak idziesz dalej ma znaczenie — Słowo które powinno być podkreślone w tym miejscu brzmi jak. Podobnie jak słowo z godnością — Co znaczy honor czy godność w obliczu śmierci? I proszę cię powiedz, czy honorowo zabiłeś tą kobietę którą niosłeś w lustrach w swoim gabinecie? — Tego też nie byłabyś w stanie zrozumieć — To twoja odpowiedź na wszystko, prawda? Nie mogłabym tego zrozumieć, więc nie będziesz sobie zawracał głowy aby mi o tym powiedzieć, chcesz wiedzieć co myślę Jericho? Jesteś tchórzem. Nie używasz słów, ponieważ nie chcesz aby ktokolwiek cię za coś obwiniał lub twierdził ,że jesteś za coś odpowiedzialny — oskarżyłam — Nie powiesz prawdy, ponieważ wtedy ktoś mógłby cię oceniać i boże— — to nie ma z tym nic wspólnego i — — zabronić ci rzeczywiście zbliżyć się do mnie— — gówno mnie obchodzi czy ktoś będzie mnie oceniał— — i nie mam tu na myśli tego ,że próbowałeś uprawiać ze mną seks— — nie próbowałem uprawiać z tobą seksu— — nie mam na myśli tego szczególnego momentu. Mam na myśli to— — poza tym i tak byłoby to niemożliwe, ponieważ biegliśmy. Chociaż nie mam cholernego pojęcia dlaczego biegliśmy — powiedział rozdrażniony — Ale to ty jesteś tą która to zaczęła i i ty jesteś tą która to przerwała — jak na przykład zburzyć kilka ścian pomiędzy nami i zobaczyć co się stanie. Ale nie, jesteś takim tchórzem ,że nazywasz mnie moim imieniem tylko wtedy kiedy jesteś całkiem przekonany ,że umieram albo jestem w takim stanie ,że tego nie zauważę. Wygląda to jak dla mnie na cholerną ścianę wzniesioną pomiędzy sobą samym i kimś kogo
nie lubisz — To nie żadna ściana, zaledwie wsparcie które ma pomóc ci utrzymać nasze granice. I nie powiedziałem ,że cię nie lubię.. Lubić to takie naiwne słowo. Przeciętni ludzie lubią rzeczy. Jedyne pytanie o jakiekolwiek istotne emocjonalne aspekty brzmi Czy jesteś w stanie żyć bez nich? Znałam odpowiedź na to pytanie jeśli chodziło o niego i nie podobała mi się ona ani trochę — Wydaje ci się ,że to ja potrzebuje pomocy w zrozumieniu gdzie leżą nasze granice? Ponieważ wydają się być cholernie tajemnicze i ruchome jak dla mnie! — To ty stoisz tu i kłócisz się o imiona którymi się do siebie zwracamy! — Jak nazywałeś Fionę? Fio! Jak uroczo Och i nie zapominajmy o tej zdzirze z Casa Blanc z tej nocy kiedy poznałam tego dziwacznego McCabe'a? Marilyn! — Nie mogę uwierzyć ,że zapamiętałaś jej imie — wymamrotał — Nazwałeś ją jej imieniem, a nawet jej nie lubiłeś. Ale nie mnie, o nie, ja jestem tylko panną Lane! przez cholerną pieprzoną wieczność! — Nie miałem pojęcia ,że jesteś taka wrażliwa na punkcie twojego imienia Mac — warknął — Jericho — warknęłam w odpowiedzi i pchnęłam go Uwięził oba moje nadgarstki w swojej dłoni tak ,że nie mogłam go już pchnąć Rozwścieczyło mnie. Uderzyłam go głową — Myślałam ,że zginąłeś dla mnie! Pchnął mnie na ścianę i usztywnił przedramieniem moje gardło tak abym nie mogła go znowu uderzyć głową — Na litość boską, czy o to właśnie chodzi? — Nie zginąłeś. Okłamałeś mnie, uciąłeś sobie krótką drzemkę i zostawiłeś na tym klifie, z myślą ,że cię zabiłam! Przeszukiwał moją twarz, jego ciemne oczy były jak dwie szczeliny — Ach, już rozumiem, myślałaś ,że to coś znaczyło.....to ,że zginąłem dla ciebie. Ubrałaś to w romans? Skomponowałaś sonet upamiętniający moje wielkie poświęcenie? Czy przez to lubiłaś mnie bardziej? Czy musiałem być martwy abyś w końcu mnie dostrzegła? Obudź się kurwa w końcu panno Lane. Śmierć jest przereklamowana. Ludzki sentymentalizm sprowadził ją do ostatecznego aktu miłości. To największy stek bzdur na świecie. Umieranie za kogoś nie jest trudne. Mężczyzna który umiera, ucieka. To jasne i proste. Koniec gry. Koniec bólu. Alina miała szczęście. Spróbuj żyć dla kogoś. Przeżyć wszystko to co, dobre, złe, ciężkie, wątłe, radość i cierpienie. To właśnie jest trudne Alina była szczęściarą Też tak myślałam i wstydziłam się tego. Uderzyłam go tak mocno ,że potknął się i upadł na śliską, czarną podłogę. Kiedy upadał poczułam przerażenie obserwują jak to robi. Nigdy więcej nie chciałam już widzieć jak upada, więc złapałam go i obydwoje znaleźliśmy się na kolanach na czarnej podłodze — Bądź przeklęty, Jericho! — Za późno tęczowa dziewczyno — złapał garść moich włosów — Ktoś już zrobił to przed tobą — zaśmiał się i kiedy otworzył usta na moich, kły drasnęły moje zęby Tak, to było to czego potrzebowałam, to czego potrzebowałam od dnia w którym obudziłam się w tej piwnicy i opuściłam jego łóżko. Jego język w moich ustach, dłonie na mojej skórze. Ogień tego ciała na moim. Złapałam jego głowę w obie dłonie i wbiłam swoje usta głębiej. Smakowałam własną krew z nacięć pozostawionych przez jego zęby. Nie dbałam o to. Nie mogłam być wystarczająco blisko. Potrzebowałam ostrego, mocnego seksu, po którym nastąpiłyby godziny tego wolnego, intymnego, dokładnego pieprzenia. Potrzebowałam tygodni w łóżku z nim. Może gdybym uprawiała z nim seks chętnie i świadomie, wystarczająco długo, udałoby mi się z niego wyleczyć. Jakoś jednak w to
wątpiłam Syknął — Pieprzona wróżka jest w twoich ustach. Masz mnie w swoich ustach, nie masz nikogo innego, albo nie masz mnie — ssał mój język, mocno i poczułam jak imię V'lane'a odrywa się z jego środka. Wypluł je jak odpinany kolczyk, nie obchodziło mnie to. I tak nie miałam tam wystarczająco dużo miejsca dla nich obu. Naparłam na jego ciało, ocierając się o niego rozpaczliwie. Ile czasu minęło odkąd miałam go ostatni raz w sobie? Zbyt dużo. Złapałam poły jego koszuli i rozdarłam posyłając guziki w powietrze. Potrzebowałam skóry na skórze — Kolejna z moich ulubionych koszul. Co jest z tobą i moją garderobą? — wsunął dłonie w górę, pod moją koszulką i odpiął stanik. Kiedy jego racę musnęły moje sutki, szarpnęłam się Chodź musisz się spieszyć… Zamknij się, warknęłam cicho. Pozostawiłam ten głos w Dublinie gdzie torturował mnie w mojej sypialni Wszyscy będziemy zgubieni.… To musisz być ty… Chodź Burknęłam. Czy ona nie mogła zostawić mnie w spokoju? Nie mówiła nic w mojej głowie przez ostatnie 45 minut Dlaczego teraz? Przecież nie spałam. Byłam dziko przebudzona i potrzebowałam tego, potrzebowałam jego Odejdź, tego chciałam — Proszę — jęknęłam — O co prosisz Mac? Tym razem będziesz musiała o to poprosić, opisać z graficznymi szczegółami. Skończyłem z dawaniem ci wszystkiego czego chcesz bez konieczności proszenia o to — Racja. Słowa nic dla ciebie nie znaczą, ale teraz na nie nalegasz — powiedziałam przy jego ustach — Jesteś takim hipokrytą — A ty jesteś dwubiegunowa. Pragniesz mnie. Zawsze tak było. Myślisz ,że nie mogę tego na tobie wyczuć? — Nie jestem dwubiegunowa — czasem trafiał naprawdę za blisko celu. Rozerwałam guzik jego spodni, rozpięłam je i wepchnęłam swoje dłonie do środka. Był twardy jak skała. Boże, co za wspaniałe uczucie Zesztywniał, powietrze syczało między jego zaciśniętymi zębami Śpiesz się … On nadchodzi… — Zostaw mnie w spokoju! — warknęłam — Po moim trupie — odparł ostro — Masz mojego fiuta w swoich rękach — powiedział mi gdzie znajdzie się za chwilę i moje kości przekształciły się w wodę, próbując rozlać ciało na podłodze i pozwolić mu zrobić z sobą co tylko będzie chciał — Nie ty. Ona — Jaka ona? Jakaś dłoń pociągnęła rękaw mojej kurtki i wiedziałam bez patrzenia ,że to nie on — Pocałuj mnie a ona odejdzie — potrzebowałam go wewnątrz siebie tak strasznie ,że czułam ból. Byłam gorąca i mokra i nic nie miało znaczenia, tylko ta chwila i ten mężczyzna — Kto? — Pocałuj mnie! Ale nie zrobił tego. Odsunął się i spojrzał po nade mną, i wiedziałam z wyrazu jego twarzy ,że nie jestem jedyną która ją widzi — Wydaje mi się ,że ona jest mną — wyszeptałam Spojrzał na mnie, potem na nią i znowu na mnie — Czy to jakiś żart? — Znam ten dom. Znam to miejsce. Nie wiem jak to wytłumaczyć — To niemożliwe
Jest już prawie za próżno. Chodź. Natychmiast Nie był to już dłużej zarzut. To była komenda, a dłoń na moim ramieniu była nieubłagana. Nie mogłam okazać nieposłuszeństwa bez względu na to jak bardzo chciałam zostać tutaj i zatracić się w seksie, bez względu na to jak desperacko potrzebowałam go wewnątrz siebie, jak bardzo musiałam poczuć ,że połączyliśmy się w ten najbardziej pierwotny sposób, że byłam w ustach Jericho Barronsa, w jego ramionach i po jego skórą I boże, potrzebowałam tego! Tak bardzo ,że aż mnie to oburzało. Nigdy nie chciałam aż tak bardzo pragnąć mężczyzny, tak bardzo ,że nie posiadanie go było wręcz fizycznym bólem. Nigdy nie chciałam czuć ,że jakikolwiek mężczyzna ma nade mną i moim życiem aż taką kontrole Podniosłam się i przepchnęłam przez niego Złapał rękaw mojego płaszcza, porwał się gdy się szarpnęłam — Musimy o tym porozmawiać! Mac! Pobiegłam w dół korytarza, biegnąć za nią tak jak pies który goni własny ogon Biała połowa buduaru konkubiny była usłana zroszonymi płatkami i oświetlona tysiącem świateł. Migoczące diamenty które unosiły się w powietrzu były jak maleńkie ogniste gwiazdy. Te kilka które przepłynęło przez ogromne lustro na ciemną stronę króla gasło natychmiast tak jakby nie było tam wystarczającej ilości tlenu do podtrzymania płomienia, a może to ciemność była zbyt gęsta aby umożliwić przepływ światła Konkubina leżała rozłożona nago na stosie śnieżnobiałych futer z gronostaja przed białym paleniskiem W cieniach najdalszej części komnaty, poruszyła się ciemność. Król obserwował ją przez lustro. Czułam go tam, ogromnego, antycznego, zmysłowego. Wiedziała ,że czekał. Wyciągnęła się leniwie, prześlizgując dłońmi w górę po swym ciele do włosów i wyprężyła się w łuk Oczekiwałam ,że ta przyciągając mnie gumka była połączona z konkubiną, ale szarpała mnie nadal. Ciągnęła mnie niewidzialnie przez to masywne czarne lustro które dzieliło ich komnatę sypialną na połowę Chciałam przez nie przejść i dołączyć do tej ogromnej antyczności Nigdy nie chciałam zbliżyć się ani na krok do tych cieni Czy to sam król mnie wzywał? Czy część króla stała za mną, nawet w tej chwili? Musiałam wiedzieć, nazwałam Jericho tchórzem ale zbyt łatwo mogłam zostać oskarżona o to samo Potrzebuje …wzywał głos Rozumiałam to. Też czułam potrzebę. Seksu. Odpowiedzi. Końca moich lęków w ten czy inny sposób Ale głos nie pochodził od kobiety na dywanie Pochodził z ciemnej strony buduaru, który był tylko łóżkiem, ponieważ on potrzebował tak wielkiego łoża To była komenda której nie mogłam odmówić. Przejdę przez to lustro a Barrons położy mnie z powrotem w łóżku króla Unseelie i nakryje żądzą i ciemnością. I będziemy wiedzieli kim jesteśmy. Będzie w porządku. W końcu wszystko będzie jasne Kiedy wpatrywałam się w lustro, lustro które wiedziałam ,że jest zabójczym lustrem dla każdego kto nie był królem albo konkubiną, nagle poczułam się jakbym miała znowu pięć lat. Więcej szczegółów z mojego zimnego snu, spłynęło na mnie i zdałam sobie sprawę ,że było wiele rzeczy których wciąż nie pamiętałam Zawsze musiałam przejść przez tą komnatę pierwsza, na wpół białą, na w pól mroczną, na wpół zimną. Ale przez mój odrętwiały i przerażony koszmarami dzieciństwa rozum, zawsze zapominałam jak rozpoczynał się ten sen. Zawsze tu tak było
I zawsze było mi tak trudno zmusić się do przejścia przez to ogromne czarne lustro, ponieważ niczego nie pragnęłam bardziej niż pozostać na ciepłej, białej połowie komnaty już na zawsze, zatracić się w odtwarzanych w nieskończoność scenach tego co było kiedyś a tego co teraz utraciłam i czego już nigdy nie mogłam mieć, i żal och boże, tak naprawdę nigdy nie znałam smutku, żalu i rozpaczy! Żal chodził tymi czarnymi korytarzami i wiedział ,że będzie nawiedzany przez wieczność, pozostałościami kochanków zbyt głupich aby delektować się czasem który był im razem dany Wspomnienia skradały się tymi korytarzami a ja śledziłam te wspomnienia jak smutnego ducha Wciąż jednak czy iluzja nie była lepsza niż nic? Mogłabym tu zostać i nigdy już nie musieć mierzyć się z tym ,że moja egzystencja była pusta, że pustka była wszystkim czym kiedykolwiek było moje życie, snami, uwodzeniem, iluzjami Kłamstwa. Wszystko kłamstwa Ale tu mogłam zapomnieć Chodź. Natychmiast — Mac — Jericho mną potrząsał — Spójrz na mnie! Widziałam go w oddali, przez migoczące diamenty i duchy minionych czasów. A za nim, przez lustro mogłam dostrzec monstrualny, ciemny kształt króla Unseelie, tak jakby formował Jericho jako swój cień po drugiej stronie, na białej stronie pokoju. Zastanawiałam się czy cień konkubiny też był inny, widziany z drugiej strony lustra króla. Czy ona stała się taka jak on na jego połowie? Ogromna i złożona na tyle aby połączyć się z nim bez względu na to czym był? Tam w tej błogosławionej, komfortowej, uświęconej ciemności, czym ona była? Czym byłam ja? — Mac, skup się na mnie! Patrz na mnie, mów do mnie! Ale nie mogłam spojrzeć, nie mogłam się skupić ponieważ cokolwiek było za tym lustrem wzywało mnie przez całe moje życie Wiedziałam ,że lustro mnie nie zabije, wiedziałam to bez cienia wątpliwości — Przykro mi. Muszę iść Jego ręce zacisnęły się na moich ramionach, probując mnie zawrócić — Odejdź od niego Mac, odpuść. Niektóre rzeczy nie muszą być znane. Czy twoje życie nie jest wystarczające takie jakie jest? Śmiałam się. Mężczyzna który zawsze nalegał abym widziała rzeczy takimi jakie są naprawdę, teraz przekonywał mnie do ich zatajenia? Na dywanie za nim, konkubina też się śmiała. Jej głowa wygięła się w łuk, podbródek przechylił, tak jakby była całowana przez niewidzialnego kochanka Musiał być królem. Ześliznęłam dłonie wzdłuż jego ramion, plącząc moje palce z jego własnymi — Chodź ze mną — powiedziałam i wbiegłam do lustra
Dwadzieścia sześć
Byłam zaskoczona łatwością z jaką prześliznęłam się przez czarną membranę. Byłam oszołomiona przez zimno które jak nóż wbiło się we mnie Mój mózg wydał komendę aby odetchnąć. Moje ciało zawiodło przy wykonaniu tego polecenia. Od stóp do głów byłam pokryta skorupą cienkiego mieniącego się lodu. Pękła kiedy zrobiłam krok, zabrzęczała spadając koło mojej stopy i nagle znowu byłam nią pokryta Jak miałam tu oddychać? Jak oddychała tu konkubina? Lód powlókł wnętrze mego nosa, ust, języka i zębów, w dół do mych płuc. Wszystkie te części mojego ciała które potrzebowały powietrza, były pokryte
nieprzeniknioną warstwą. Potknęłam się do tyłu, szukając drugiej strony lustra, gdzie znajdowała się biel, światło i tlen Było mi tak zimno ,że ledwie mogłam się poruszyć. Przez chwile nie byłam pewna czy uda mi się wrócić z powrotem przez lustro. Obawiałam się ,że zginę w komnacie sypialnej króla Unseelie, powtarzając historię, tylko ,że tym razem, nie zostawię żadnego listu Kiedy w końcu prześliznęłam się przez czarną membranę, ciepło uderzyło we mnie jak piec hutniczy, zachwiałam się i poleciałam przez pomieszczenie lądując na ścianie. Konkubina rozciągnęła się na dywanie zupełnie na mnie nie zważając. Zassałam powietrze z chciwym piskiem Gdzie był Jericho? Czy mógł oddychać po drugiej stronie? Czy musiał oddychać, czy było to jego środowisko naturalne, zerknęłam z powrotem w lustro, oczekując ,że zobaczę go jak przemieszcza się po ciemku po drugiej stronie, rzucają mi pochmurne spojrzenie za to ,że zmusiłam go do ujawnienia jego prawdziwej tożsamości Zatoczyłam się i prawie upadłam Byłam taka pewna ,że mam rację Barrons leżał na podłodze na granicy światła i ciemności, po białej stronie pokoju Tylko dwa istnienia ,ze wszystkich możliwych mogły przekroczyć to lustro, król Unseelie i jego konkubina, tak powiedział mi Darroc, kto inny kiedy go tylko dotknie ginie natychmiast, nawet wróżka — Jericho!— pobiegłam do niego, odciągnęłam z dala od lustra i opadłam na podłogę tuż przy nim. Obróciłam go, nie oddychał. Był martwy. Znowu Gapiłam się w dół na niego. Gapiłam się w ciemność lustra Lustro mnie nie zabiło. Ale zabiło jego. Ani trochę nie podobało mi się znaczenie tego faktu Dowodziło to bowiem ,że rzeczywiście byłam jego konkubiną Ale znaczyło to również ,że Jericho nie był moim królem NATYCHMIAST Komenda była olbrzymia, niemożliwa aby jej się oprzeć. Głos do entej potęgi. Chciałam z nim zostać. Ale nie mogłam nawet gdyby zależało od tego moje życie, i byłam całkiem pewna ,że tak właśnie było — Nie mogę tam oddychać Nie żyjesz po tej stronie lustra. Zmodyfikuj swojej oczekiwania. Zapomnij o oddechu. Strach a nie fakt cię wstrzymuje Czy to było w ogóle możliwe? Jakoś tego nie kupowałam. Ale najwyraźniej to akurat nie miało znaczenia, ponieważ moje dłonie pomagały mi się podnieść a stopy poruszały się prosto w kierunku ciemnego lustra — Jericho! — załkałam kiedy czułam jak jestem zmuszana aby odejść Nienawidziłam tego. Nienawidziłam wszystkiego co tego dotyczyło. Byłam konkubiną ale Jericho nie był królem i nie mogłam się z tym uporać, nie żebym wiedziała jak uporać się z faktem ,że jest królem, gdyby faktycznie nim był. Teraz byłam wzywana do miejsca w którym nie mogłam oddychać, gdzie tak naprawdę nie żyłam według mojego pozbawionego ciała dręczyciela, i nie miałam wyboru, znowu musiałam zostawić go samego kiedy był martwy Nagle już nie chciałam niczego się o sobie dowiadywać. To mi wystarczyło. Było mi przykro ,że od początku byłam taka uparta i chciałam się dowiedzieć. Miał rację. Czy zawsze jej nie miał? O niektórych rzeczach po prostu nie trzeba nic wiedzieć — Nie mam zamiaru tego zrobić, nie będę grać w twoje głupie gierki, czymkolwiek
one są, czymkolwiek ty jesteś. Wracam teraz do swojego życia. I chodzi mi tu o życie Mac — wyjaśniłam. Nie było żadnej odpowiedzi. Tylko nieubłagane przyciąganie ciemności Po raz kolejny zostałam sprowadzona do roli lalki dla niewidzialnego, pociągającego za sznurki pana. Nie miałam wyboru. Zostanę przez nie przeciągnięta i nic nie mogę na to poradzić Szarpiąc się, zgrzytając zębami, opierając się z każdym krokiem, przeszłam nad martwym ciałem Jericho i weszłam z powrotem do lustra
Dwadzieścia siedem
Walka o oddech była czystym instynktem Ponownie zostałam pokryta skorupą lodu jak tylko przeszłam przez lustro Przejście z powrotem przez ciemną, lustrzaną zasłonę, wyeksponowało te bardziej zapomniane z dzieciństwa wspomnienia Nagle przypomniałam sobie kiedy miałam cztery, pięć, sześć lat i byłam uwięziona w tym obcym, nocnym, sennym krajobrazie. Jak tylko wypowiadałam modlitwy, zamykałam oczy i odpływałam w sen ta gotowa komenda przedostawała się do niego Przypomniałam sobie jak odchodziłam od tych koszmarów, sapiąc i drżąc, biegnąc szukając tatusia, płacząc ,że zamarzam, dusząc się Zastanawiałam się co młody Jack Lane z nimi czynił, jego adoptowana córka która miała zakaz powrotu kiedykolwiek do kraju swojego urodzenia, i była dręczona przez przeraźliwie zimne koszmary. Jaki według niego horror musiałam przeżyć aby pozostały mi po nim takiego rodzaju blizny? Kochałam go całym moim sercem za dzieciństwo które mi dał. Zakotwiczył mnie rutyną zwyczajnej codzienności, prostego życia, zapchanego do pełna, słońcem, rowerowymi wycieczkami, lekcjami muzyki, pieczeniem ciast z mamą w naszej jasnej, ciepłej kuchni. Być może.... być może pozwolił mi być zbyt lekkomyślną, chcąc pomóc mi zwalczyć ból tych koszmarów. Ale nie mogłam powiedzieć ,że jako rodzic zrobiłabym coś inaczej Niemożność oddychania była tylko jedną z wielu rzeczy którą mój dziecięcy umysł uważał za przerażające Kiedy byłam starsza, wzmocniona przez kokon rodzicielskiej miłości, nauczyłam się tłumić te nocne lodowate obrazy oraz emocje wywołane zimnym miejscem. Kiedy byłam nastolatką, powracający koszmar został pochowany, pozostawiając we mnie tylko intensywną niechęć do zimna i niejasne poczucie dwoistości które w końcu zaczęłam rozumieć. Jeśli okazjonalnie, obrazy które nie miały dla mnie sensu, prześlizgiwały się przez jakąś szczelinę, wyjaśniałam je jakimś horrorem który wcześniej musiałam obejrzeć w telewizji Nie bój się. Wybrałam cię bo wiem ,że mogłabyś To też sobie teraz przypomniałam. Głos który domagał się abym przyszła, próbował mnie uspokoić i obiecać ,że byłam gotowa i zdolna do wypełnienia zadania, czymkolwiek by ono nie było Nigdy w to nie wierzyłam. Jeśli byłabym do tego zdolna, to nie bałabym się tego tak bardzo Potrząsnęłam sobą mocno, krusząc lód. Opadł ale natychmiast pokrył mnie na nowo Powtórzyłam drżenie ale oblodzenie powróciło. Zrobiłam to jeszcze cztery czy pięć razy, przerażona tym ,że gdyby nie to pękanie obrosłabym w tak grubą warstwę lodu ,że pozostałabym w tym miejscu w którym stałam, jak statua kobiety, zamrożona i zapomniana w komnacie sypialnej króla Unseelie
Kiedy Barrons wróci do życia, będzie stał i wpatrywał się poprzez lustro we mnie, próbując swoim rykiem przywrócić mnie do normalnego stanu i ruchu ale ja oto będę, tuż przed nim, na zawsze poza jego zasięgiem, ponieważ nikt oprócz mnie i króla Unseelie nie będzie mógł wejść przez jego kreację do tego tajemniczego buduaru. A kto mógł wiedzieć gdzie był król? Jeśli już o to chodzi to kto mógł wiedzieć kim w ogóle był król? A ja naprawdę chciałam to wiedzieć, co znaczyło ,że musiałam znaleźć sposób aby poruszać się wokół jego naturalnego środowiska. Robiłam to już kiedyś, dawno temu, w innym życiu, jako jego kochanka, więc na pewno mogłam wykombinować jak zrobić to ponownie. Wydawało się jakbym sama pozostawiła dla siebie wskazówki Strach nie fakt ci to utrudnia Powinnam zmienić swoje oczekiwania i poradzić sobie bez oddechu Kiedy ponownie pokryłam się lodem, stałam spokojnie i pozwoliłam aby lodowa pokrywa mnie pokryła, zamiast opierać się i walczyć o oddech. Próbowałam ją sobie wyobrazić ,jako kojący chłód przy bardzo wysokiej gorączce. Udało mi się wytrzymać całe trzydzieści sekund zanim spanikowałam. Srebrzysta warstwa spłynęła ze mnie roztrzaskując się na obsydianowej podłodze kiedy poruszyłam się z szarpnięciem Udało mi się wytrzymać całą minutę za drugim razem Za trzecim, olśniło mnie ,że w rzeczywistości nie oddychałam od momentu w którym przeszłam przez lustro. Byłam tak zajęta walką z lodem, że nie zdawałam sobie sprawy z tego ,że już dłużej nie oddycham Parsknęłabym gdybym mogła. Dosłownie nie można było oddychać po tej stronie lustra. Moja fizyczność była tutaj całkowicie inną rzeczą Tu gdzie stałam walcząc o coś czego nawet nie potrzebowałam, napędzana przez normalne życiowe potrzeby Czy mogłam mówić po tej stronie? Czy to nie głos mieścił w sobie oddech i go napędzał? — Hallo — wzdrygnęłam się Wydawałam z siebie ten sam odgłos dźwięcznego zawodzenia jak mroczni książęta, tylko ,że w innej skali, wysoki i żeński. Chociaż moje pozdrowienie składało się z angielskich sylab i wypowiedziane było bez oddechu, brzmiało jak walenie młotkiem na jakimś piekielnym ksylofonie — Czy ktoś tu jest? — ponownie pokryłam się lodem, zamarzając w miejscu przez czyste zdziwienie wywołane tym dziwacznym dźwiękiem. Mówiłam w dźwiękach cylindrycznych dzwonów Upewniwszy się ,że się nie uduszę, że tak jakby mogę mówić, i ,że tak długo jak będę się poruszać, lód wciąż będzie się kruszył, zaczęłam biec w miejscu rozglądając się wokoło Komnata sypialna króla była wielkości stadionu. Ściany czarnego lodu górowały nad nią, aż do samego sufitu tak ,że nie można było niczego zobaczyć. Pikantne, czarne płatki, z ogrodu różanego innego świata, wirowały przy moich stopach kiedy lekko przeskakiwałam z nogi na nogę. Spadające w dół kawałki lodu które starały się uformować na mojej skórze dołączały do nich. Byłam zahipnotyzowana przez chwilę, spadającymi kryształkami lądującymi na czarnej podłodze i kwiatach Opada do tyłu, śmiejąc się, lód w jej włosach, garść aksamitnych płatków spadająca w dól aby wylądować na jej nagich piersiach... Nigdy nie jest tu zimno Zawsze razem Ogarnął mnie smutek, którym prawie się udławiłam
Miała w sobie tak wiele ambicji Miała jedno. Do kochania Mogłem nauczyć się od niej Maleńkie diamenty z konkubiny ( nie mogłam zmusić się aby powiedzieć z mojej, zwłaszcza stojąc tak blisko łóżka króla) strony komnaty sypialnej wcale nie zgasły. Stały się po prostu czymś innym, kiedy przechodziły przez lustro i teraz lśniły w ciemności, jak świetliki mrugające niebieskim płomieniem Łóżko było okryte czarnymi zasłonami, które fruwały wokół sterty czarnego jedwabiu, futer wypełniając część komnaty widoczną z drugiej strony. Podeszłam do niej, przesuwając dłońmi po tych futrach Były eleganckie i zmysłowe. Chciałam wyciągnąć się na nich nago i nigdy już stąd nie odchodzić Nie było to białe, ciepłe miejsce które wydawało mi się takie komfortowe i znajome, ale tu też było piękno, po drugiej stronie lustra. Jej świat był jasnym, wspaniałym, letnim dniem bez tajemnic, a jego mrocznym, błyszczącym nocą, gdzie wszystko było możliwe. Przechyliłam głowę do tyłu. Czy to czarny sufit był pomalowany gwiazdami tak wysoko po nade mną czy nocne niebo usłane nimi, przyniesione tu z innego świata, tylko po to aby sprawić mi przyjemność? Byłam w jego sypialni. Pamiętałam to miejsce. Przyszłam czy przyjdzie i on? Czy w końcu zobaczę twarz mojego utraconego na tak długo kochanka? Jeśli był moim ukochanym królem to czego się tak obawiałam? Śpiesz się! Prawie jesteś...chodź szybko! Komenda nadeszła spoza gigantycznego łukowatego otwartego przejścia znajdującego się po drugiej stronie komnaty sypialnej. Wezwanie było poza moją możliwością aby mu zaprzeczyć. Zaczęłam biec, podążając za głosem z dzieciństwa Kiedyś król wyróżniał królową Seelie ponad wszystkimi innymi, ale gdzieś po drodze podczas wieków rzeczy uległy zmianie. Była zagadką którą rozwiązywał przez tysiące lat, studiował ją, rzucał wyzwania, subtelnie testował w celu wyjaśnienia czy problem leżał w niej czy w nim W końcu pocieszył się kiedy zdał sobie sprawę ,że to nie z ich winy. Po prostu ci dwoje którzy byli klejem scalającym ich rasę rozdzielili się ponieważ ona była zastojem a on był zmianą. To była ich natura. Osobliwością było to jak długo pozostali razem Nie mógł zapobiec swojej ewolucji, przynajmniej nie bardziej niż ona mogłaby zapobiec swojej stagnacji. Wszystko czym była królowa w tej chwili było wszystkim czym byłaby kiedykolwiek Jak na ironię, matka ich rasy, ta która władała Pieśnią Zrobienia, ta która mogła zarządzić najpotężniejsze akty wszelkiego stworzenia nie była twórcą. Była mocą bez podziwu, satysfakcją bez radości Czym było istnienie bez radości i podziwu? Było pustką bez znaczenia I ona myślała ,że to on był niebezpieczny Zaczął się wymykać coraz częściej, odkrywać światy bez niej, wygłodniały rzeczy których nie potrafił nazwać. Jasny, głupiutki dwór, który kiedyś wydawał mu się tak niewinnie zabawny stał się dla niego miejscem pustych zajęć i rozrywek w kiepskim guście Zbudował fortecę z czarnego lodu ponieważ było to przeciwieństwo wszystkiego co wybrałaby królowa Tutaj, w jego ciemnym, cichym zamku mógł pomyśleć. Tu gdzie nie było jaskrawego przepychu czy oślepiających dworzan, czuł ,że się rozwija. Nie tonął w nieustanym śmiechu czy też niekończących się sprzeczkach dworu. Był wolny Raz królowa szukała go w jego zamku wykutym z lodu i rozbawiło go gdy zobaczył
jej przerażenie kiedy całe to jej jasne upierzenie i otoczka zostały wysączone przez to dziwne światło w świecie który wybrał. Światło ukazujące wszystko w odcieniach, czerni bieli i niebieskiego. To pasował do jego potrzeby typowo spartańskiego otoczenia podczas gdy sortował złożoność swojej egzystencji i decydował o następnej rzeczy którą się stanie. To stało po tym jak znalazł swoją konkubinę, długo po tym jak zdał sobie sprawę ,że nie jest już zdolny tolerować swoich własnych ludzi dłużej niż kilka krótkich godzin na raz, ale za nim podjął wysiłki aby stworzyć swoje ukochane wróżki na swoje własne podobieństwo Królowa była uwodzicielska, podstępna i pełna pogardy. W końcu próbowała użyć niewielkiej części Pieśni przeciw niemu ale był na to przygotowany ponieważ tak jak ona spoglądał w przyszłość tak często jak tylko mógł i przewidział nadejście tego dnia Trzymali się od siebie z daleka przy pomocy swojej broni po raz pierwszy w historii całej ich rasy Kiedy apodyktyczna, pamiętliwa matka ich rasy wypadła z jego fortecy zablokował swoje drzwi przed nią, przysięgając ,że dopóki nie da mu tego czego chciał, sekretu nieśmiertelności dla jego ukochanej, żadna wróżka Seelie nigdy więcej nie przekroczy jego lodowych korytarzy. Tylko królowa mogła przekazać eliksir życia. Trzymała go w ukryciu w swoim prywatnym buduarze. Chciał tego i jeszcze więcej, wystarczająco tyle aby uczynić konkubinę jemu równą na każdy możliwy sposób Potrząsnęłam sobą ciężko i przestałam biec. Natychmiast pokryłam się lodem, ale nie przerażało mnie to. Odczekałam kilka chwil zanim zrobiłam krok i go skruszyłam Wspominania po królewskiej stronie lustra nie rozgrywały się przed moimi oczami jak pozostałości minionych czasów po stronie konkubiny. Tutaj wydawały się być przekazywane jak slajdy bezpośrednio do mego mózgu To było tak jakbym była dwiema osobami, jedna biegła w dół ogromnych korytarzy czarnego lodu a druga stała w królewskiej powitalnej sali i obserwowała jak pierwsza królowa wróżek walczy z potężną ciemnością, sondując słabości, manipulując, zawsze manipulując. Znałam każdy szczegół jej istoty, wiedziałam jak wyglądała w swojej prawdziwej formie i jej preferowanej postaci. Wiedziałam nawet jaki miała wyraz twarzy kiedy ginęła Chodź do mnie … Znowu zaczęłam biec, po podłogach obsydianu. Król nie był zbyt dobrym dekoratorem wnętrz, Żadne okno nie otwierało się na świat poza tymi murami, chociaż wiedziałam ,że kiedyś tak było, w tych wcześniejszych dniach, zanim królowa przekształciła jego planetę w więzienie. Wiedziałam również ,że kiedyś były tu proste ale jednocześnie królewskie meble, a teraz jedynym wyposażeniem były bogato rzeźbione w lodzie samoistnie powstałe wzory, dodające temu miejscu swego rodzaju surowego majestatu. Jeśli dwór królowej był wyzywająco pomalowaną dziwką, dwór króla był dziwną lecz naturalnie piękną kobietą. Znałam tu każdy korytarz, każdy zakręt, każdą komnatę. Musiałam tu mieszkać, zanim stworzył dla niej lustra. Dla mnie Zadrżałam Więc gdzie był teraz Jeśli faktycznie byłam wcieleniem jego konkubiny, dlaczego na mnie nie czekał? Wydawało się ,że zostałam w jakiś sposób zaprogramowana aby tu skończyć, w ten czy inny sposób, kto mnie tu przyzywał ? Ja umieram.… Moje serce się ścisnęło. Jeśli wcześniej wydawało mi się ,że nie mogę oddychać, to było to niczym w porównaniu do tego co czułam teraz kiedy usłyszałam te trzy proste słowa. Oddałabym wszystko, rękę, oczy, zęby może nawet dwadzieścia lat mojego życia
aby powstrzymać to co się działo Wpadłam w poślizg i zatrzymałam się przed gigantycznymi drzwiami do fortecy króla gapiąc się na nie. Wyrzeźbione z lodu, musiały mieć ze sto stóp wysokości. Nie było mowy abym była je w stanie otworzyć. Ale głos dochodził spoza nich, gdzieś stamtąd z tego strasznego, lodowego piekła Unseelie Szczegółowe symbole dekorowały wysoki łuk na którym osadzone były drzwi i nagle zrozumiałam ,że to był kod aby przejść. Niestety nie byłam w stanie dosięgnąć żadnego z nich aby je nacisnąć, nie było też w pobliżu żadnej wysokiej na jakieś sto stóp drabiny Wtedy go poczułam Prawie tak jakby wzniósł się tuż za mną Usłyszałam komendę jak wypływa z moich własnych ust, słowa których nie byłam w stanie wypowiedzieć z pomocą ludzkiego języka i przeogromne drzwi otworzyły się cicho Lodowe więzienie było dokładnie takie jak śniłam, z jedną znaczącą różnicą Było puste W moich koszmarach, wiezienie zawsze było wypełnione niezliczoną ilością potworów Unseelie które przysiadały wysoko na klifach nade mną, zrzucając kwaki lodu w dół zbocza Inne opadały nisko próbując dźgnąć mnie swoimi wielkimi dziobami W momencie w którym przekroczyłam ogromne drzwi króla przygotowałam się na atak Nie nadszedł Arktyczny teren był wielką pustą więzienną skorupą z zardzewiałymi kratami Nawet bez tych kiedyś tu uwięzionych, wyczuwało się tu rozpacz przytuloną do każdej grani, zwalającą się z górskich klifów, i sączącą się w górę z bezdennych otchłani Podniosłam głowę do góry. Nie było nieba. Klify czarnego lodu rozciągały się dalej niż oko było w stanie podążyć. Niebieska poświata emanowała z nad klifów, było to jedyne jasne miejsce. Niebiesko czarna mgła wysączała się z ich szczelin Księżyc nigdy tu nie nastanie, słońce nigdy nie wzejdzie. Pory roku nie będą się zmieniać. Kolory nigdy nie pokryją krajobrazu Śmierć w tym miejscu byłaby błogosławieństwem. Nie było tu nadziei, żadnych oczekiwań tego ,że życie kiedykolwiek ulegnie zmianie. Przez setki tysięcy lat Unseelie mieszkały w tych zimnych, zabójczych pozbawionych słońca klifach. Ich potrzeba i pustka plamiła każdą rzecz z której zrobione i zaprojektowane było ich więzienie. Kiedyś, dawno temu, był to dobry nawet jeśli dziwny świat. Teraz był skażony do samego środka Wiedziałam ,że jeśli pozostanę zbyt długo na tym jałowym terenie, stracę całą tą resztkę woli do odejścia jaka mi jeszcze pozostała. Zacznę wierzyć ,że to arktyczne pustkowie, ten zmrożony loch nędzy był wszystkim co istniało, wszystkim co kiedykolwiek istniało a nawet gorzej, że jest dokładnie tym na co zasługiwałam Czy było już za późno? Czy powinnam była odpowiedzieć na to wezwanie na długo przed tym zanim ściany upadły? Czy to dlatego widziałam te klepsydry z przesypującym się czarnym piaskiem? Ale wciąż słyszałam głos w moich snach i teraz kiedy nie spałam. To musiało znaczyć ,że wciąż jeszcze był czas Na co? Skanowałam niezliczone ilości jaskiń wykutych w fasadach poszarpanych, skalnych ścian, zimnych domów wydrapanych pazurami przez Unseelie w tym niewybaczalnym krajobrazie. Nic się nie poruszało. Wiedziałam nawet bez spoglądania ,że nie znajdę tam żadnego stworzenia. Te pozbawione nadziei nie potrzebowały jaskini. Cierpiały. Byłam zaskoczona nagłym, głębokim smutkiem z powodu tego ,że ich egzystencja została
zredukowana do czegoś takiego. Co za mściwość ze strony królowej! Mogłyby być braćmi i siostrami wróżek Dworu Światła, nie zmuszane do tego by drżeć przez wieczność w zimnie i mroku Albo być na słonecznych plażach, w tropikalnym klimacie, gdzie być może stałyby się czymś mniej potwornym, ewoluowały tak jak król. Ale nie, okrutna królowa nie zadowoliła się samym tylko ich uwięzieniem. Chciała aby cierpiały. I to za jakie przestępstwa? Co zrobiły aby na to zasłużyć, co innego niż to ,że przyszły na świat bez jej zgody Byłam zaniepokojona kierunkiem moich myśl. Czułam litość dla Unseelie i myślałam ,że król ewoluował To musiały być pozostałości wspomnień tego miejsca Chrzęściłam idąc po pokrytym lodem wyrobisku i skręciłam w wąskie przejście pomiędzy klifami wysokimi na setki stóp. Wąska szczelina przez którą przechodziłam była kolejną obawą mojego dzieciństwa. Szeroka na zaledwie dwie i pół stopy, sprawiała ,że czułam się miażdżona, jak w klaustrofobii a jednocześnie wiedziałam, że mój szlak prowadził właśnie tędy Z każdym krokiem który robiłam moje uczucie dwoistości rosło Byłam Mac, która polowała na Unseelie i niczego bardziej nie pragnęła niż zobaczyć jak ściany więzienia zostają przywrócone, a potwory powstrzymane już na zawsze Byłam konkubiną, która kochała króla i wszystkie jego dzieci. Kochałam nawet to miejsce. Były tu szczęśliwe chwilę zanim ta suka królowa zniszczyła wszystko w tych ostatnich sekundach zanim zginęła A jeśli już mowa o umieraniu, to sama powinnam zginąć. Nie oddychałam, nie przepływała we mnie krew nie było żadnego tlenu. Powinnam mieć śmiertelne odmrożenia w chwili w której tylko przeszłam przez lustro. Nie było możliwe ,że mogłam chodzić tu w takich warunkach a mimo to tak właśnie było Było mi tak zimno ,że śmierć byłaby mile widzianą ulgą. Łatwo było zrozumieć dlaczego mój dziecięcy umysł zachwycał się wierszem Kremacja Sama McGee Pojęcie tego ,że jest mi ciepło było poza moim zrozumieniem Pół tuzina razy rozważałam przerwanie mojej niechcianej misji. Mogłam się odwrócić, wrócić do Rezydencji, prześliznąć przez lustro, znaleźć Jericho, wznowić nasze plany i udawać, że nic z tego nie miało nigdy miejsca. On nigdy by nie powiedział. Sam miał kilka swoich własnych, mrocznych sekretów które musiał zachować Mogłam zapomnieć ,że byłam konkubiną. Zapomnieć ,że miałam jakąś minioną, przeszłą egzystencję. Naprawdę, kto chciałby być zakochany w kimś kogo nawet nigdy nie spotkał, przynajmniej nie w tym życiu? Myśl o królu Unseelie była jednym wielkim węzłem emocji wewnątrz mnie który preferowałabym pozostawić nierozplątany i niezbadany Szybko! Musisz się spieszyć! Śnieg o ostrych krawędziach zaczął padać. Głęboko w jaskiniach coś zawodziło straszliwie, zgrzytliwym dźwiękiem. Jericho powiedział mi ,że w więzieniu Unseelie były stworzenia tak przerażające i pokręcone ,że pozostały w nim nawet wtedy gdy ściany upadły, ponieważ lubiły one swój dom. Jak miałam się przedostać dalej skoro to miejsce było nadal w pełni zaludnione? Jak w ogóle miałam znaleźć tu drogę? Od czego zacząć? Jak to się stało ,że zostałam tu sprowadzona, właśnie w tym momencie, w taki a nie inny sposób i bardziej istotne przez kogo? Czyją zabawką byłam? Byłam tu niechętnie i nie mogłam się tak po prostu odwrócić i zawrócić choćby nie wiem co Nie miałam pojęcia jak długo brnęłam przez rozpacz i daremność tak namacalną ,że każdy krok wydawał się jak przedzieranie się przez mokry cement. Przedziały czasowe nie istniały w tym miejscu. Nie było zegarków, godzin, minut, nocy, dnia, księżyca czy słońca.
Tylko bezwzględna czerń, biel, i niebieski który towarzyszył nieustającemu nieszczęściu Ile razy szłam tą ścieżką we śnie? Jeśli miewałam ten sen od urodzenia, więcej niż osiem tysięcy razy Powtórka czyniła każdy krok instynktownym. Ominęłam niebezpiecznie cienki lód który nie mogłam wiedzieć ,że tam był. Wyczułam położenie bezdennego wyrobiska. Znałam kształt i liczbę wejść do jaskiń wykutych w wysokich ścianach czarnego lodu. Rozpoznawałam krajobraz po zbyt niewielkich szczegółach jak na kogoś kto nie przechodził tą ścieżką niezliczoną ilość razy Gdyby moje serce mogło walić, to właśnie by to zrobiło. Nie miałam pojęcia co mnie czeka. Jeśli kiedykolwiek docierałam do końca podróży w moich snach, to zawsze go dokładnie blokowałam To zawsze był kobiecy głos, rozkazujący mi, nakazujący posłuszeństwo. Czy moja wewnętrzna konkubina przejmowała mnie za każdym razem kiedy zasypiałam i karmiła moje sny, próbując zmusić mnie aby o tym pamiętać i coś z tym zrobić? Darroc mówił mi ,że niektórzy twierdzili ,że król Unseelie został pochowany w czarnym lodzie, drzemiąc w więzieniu wieczności. Czy został podstępem zwabiony w pułapkę i próbował dotrzeć do mnie we śnie aby nauczyć mnie wszystkiego tego co muszę wiedzieć aby go uwolnić. Czy właśnie tego dotyczyło całe moje życie? Pomijając miłość którą wiedziałam ,że on i konkubina dzielili, miałam za złe ,że moja egzystencja była wykorzystywana bez względu na to czym mogła się stać, bez względu na to czym ja mogłam się stać. Czy już kiedyś wcześniej nie żyła wystarczająco długo, czekając na niego aż w końcu się obudzi i zacznie żyć? Nic dziwnego ,że zawsze czułam się tak psychotyczne w ogólniaku! Chodziłam od samego dzieciństwa ze stłumionymi wspomnieniami z innego, fantastycznego życia osadzonego w mojej podświadomości Nagle wszystko co mnie dotyczyło wydawało mi się podejrzane. Czy naprawdę kochałam aż tak bardzo słońce? Czy była to tylko pozostałość jej uczuć? Czy naprawdę miałam aż takiego fioła na punkcie mody, czy była to obsesja konkubiny, która brała się z jej szafy pełnej tysiąca olśniewających sukni? Czy naprawdę byłam aż tak bardzo zafascynowana upiększaniem swojego otoczenia czy była to jej potrzeba zmiany oblicza podczas oczekiwania na swojego kochanka Czy w ogóle lubiłam różowy? Próbowałam sobie przypomnieć ile jej sukien było w odcieniach różu — Ugh — powiedziałam. Zabrzmiało to jak głęboki, dudniący dzwon Nie chciałam być nią. Chciałam być sobą. Ale z tego co na razie było mi wiadomo, to nawet się nie urodziłam Przyszła mi do głowy straszna myśl. Może wcale nie byłam wcieleniem konkubiny, może to ja byłam konkubiną i ktoś zmusił mnie do wypicia z kotła! — Jasne, a potem wysłał na operację plastyczną i zmienił moją twarz? — wymamrotałam. W ogóle nie byłam podobna do konkubiny Moja głowa pękała od lęków i obaw, każda nowa myśl bardziej niepokojąca niż ostatnia Przystanęłam, tak jakby ten sygnał prowadzący mnie tutaj który coraz szybciej i szybciej bił w moim wnętrzu nagle stał się jednym długim dźwiękiem Byłam tam. Gdziekolwiek to tam w ogóle być powinno. Cokolwiek mnie spotka, ktokolwiek mnie tu sprowadził, znajdował się tuż za najbliższym grzbietem czarnego lodu, jakieś dwadzieścia stóp dalej Stałam spokojnie tak długo że znowu zaczęłam pokrywać się lodem Przepełniała mnie rozpacz. Nie chciałam patrzeć. Nie chciałam przejść tego grzbietu.
Co jeśli nie spodoba mi się to co znajdę? Czy zablokowałam te wspomnienia ponieważ tutaj zginę? Co jeśli przyszłam za późno? Więzienie było puste. Nie było żadnego sensu aby iść dalej. Powinnam podać się, zamienić w lód permanentnie i zapomnieć. Nie chciałam być konkubiną. Nie chciałam znaleźć króla. Nie chciałam zostać w krainie wróżek ani być jego wieczną miłością Chciałam być człowiekiem. Chciałam mieszkać w Dublinie i Ashford i kochać mamę i tatę. Chciałam walczyć z Jericho Barronsem i prowadzić księgarnie, i któregoś dnia zobaczyć jak nasz świat zostaje odbudowany. Chciałam obserwować jak Dani dorasta i zakochuje się po raz pierwszy. Chciałam zastąpić tą staruchę w opactwie Kat i spędzać wakacje na tropikalnych ludzkich plażach Stałam, rozdarta przez niezdecydowanie. Iść przywitać moje przeznaczenie jak potulny, mały manekin? Czy zamarznąć i zapomnieć, jak przytłaczająca skaza daremność w tym miejscu które próbowało przekonać mnie aby to zrobić? Czy odwrócić się i odejść? Ta myśl bardzo przypadła mi do gustu. Uderzała osobistą wolą, własnym wyborem aby pożeglować moim własnym kursem i na własnych warunkach Jeśli nigdy nie pokonam tego grzbietu i nigdy nie odkryje końca tego snu który dręczył mnie całe moje życie, czy się od niego uwolnię? Nie było żadnej siły wyższej zmuszającej mnie abym szła dalej, żadna boska istota nie wyzywała mnie argumentem namierzenia książki i odbudowania ścian. Tylko dlatego ,że mogłam nie znaczyło jeszcze że musiałam. Nie musiałam walczyć z wróżkami. Byłam wolnym strzelcem. Mogłam odejść właśnie teraz, odejść dalej, uchylić się od odpowiedzialności, zająć się sobą i zostawić ten bałagan komuś innemu. To był dziwny nowy świat. Mogłam przestać się opierać, zaadaptować się i uczynić z tego to co najlepsze. Jeśli nie udowodniłam sobie niczego więcej w ciągu ostatnich kilku miesięcy, to właśnie to ,że byłam dobra w adaptacji oraz dawaniu sobie rady kiedy rzeczy były dalekie od tego czym myślałam ,że są Wciąż jednak........ czy naprawdę mogłam odejść teraz i nigdy nie dowiedzieć się o co w tym wszystkim chodziło? Żyć z nierozwiązaną dwubiegunowością która kształtowała wszystkie moje wybory? Czy chciałam żyć w taki sposób? Skonfliktowana, popieprzona, na wpół obawiająca się egzystencji kogoś kto stchórzył w ostatnim krytycznym momencie? Bezpieczeństwo jest zagrodą, a zagrody są dla owiec powiedziałam Rowenię Gdyby wystawić cię na próbę odparła cierpko, zastawiam się po której stronie naprawdę byś się opowiedziała To był test Rozkruszyłam lód, strząsnęłam go ze skóry i skierowałam się na grzbiet wzgórza
Dwadzieścia osiem
W tamtej chwili, tuż przed tym zanim mogłam dostrzec co było za grzbietem ostateczne wspomnienie które tak hamowałam pod powierzchnią uderzyło w ostatniej desperackiej próbie, sprawienia ,że podwinę ogon i ucieknę Prawie zadziałało Kiedy już znajdę się na szczycie grzbietu, będzie tam trumna wrzeźbiona z tego samego czarno niebieskiego lodu z którego wykuto kamienie, stojąca na środku pokrytego śniegiem podium w otoczeniu klifów Chłodny gorzki wiatr będzie plątał moje włosy. Będę tam stała, debatując zanim podejdę do grobowca Pokrywa będzie bogato rzeźbiona antycznymi symbolami. Przyłożę dłonie do run na
dziesiętnej i drugiej i odsunę wieko zaglądając do środka Wtedy zacznę krzyczeć Moje kroki załamywały się Zamknęłam oczy, ale chociaż bardzo chciałam nie mogłam dostrzec co we wnętrzu tej trumny przyprawiło mnie o krzyk Najwyraźniej faktycznie będę musiała odtworzyć mój koszmarny sen aby się w końcu dowiedzieć jak się kończy Wyprostowałam ramiona, osiągnęłam szczyt i zatrzymałam się zaskoczona Był tam lodowy grobowiec, bogato rzeźbiony i zdobiony, dokładnie taki jak go sobie wyobrażałam. Zdecydowanie nie wyglądał na na tyle duży aby był w stanie pomieścić króla Ale kim był on? To było coś nowego. We wszystkich moich koszmarach, nigdy nikogo tu nie było, oprócz mnie i tego kto spoczywał we wnętrzu grobowca Wysoki, pięknie ukształtowany, lodowo biały, gładki jak marmur, z długimi włosami, siedział na ławce wykutej w skorupie śniegu obok grobowca, twarz miał zatopioną w dłoniach Stałam na szczycie grzbietu wpatrując się w niego. Wiatr spadający z wysokich klifów plątał moje włosy. Czy był on pozostałością? Wspomnieniem? Ale nie było żadnego rozmycia na krawędziach jego postaci, żadnej przejrzystości Czy on był moim królem? Jak tylko o tym pomyślałam, wiedziałam ,że tak nie było Więc kim był? To co mogłam dostrzec na jego skórze koloru kości słoniowej (dłoni na jego policzku i silnym białym ramieniu) to to ,że śmigały tam ciemne kształty i symbole Czy było możliwe ,że istniało pięciu książąt Unseelie? To nie był jeden z trzech który mnie zgwałcił, i nie miał skrzydeł co znaczyło ,że nie był wojną/Crucem Więc kim on był? — Cholera, najwyższy czas — rzucił przez ramię nie oglądając się — Czekam od tygodni Szarpnęłam się. Mówił z tym okropnym dźwiękiem i podczas gdy mój mózg to rozumiał, moje uszy nie mogły do tego przywyknąć. Chociaż to była zaledwie część tego co tak mną szarpnęło. Potrzeba skruszenia tego lodu była inną częścią. Ale największą częścią tego horroru była realizacja na kogo spoglądam — Christian MacKeltar — powiedziałam i skrzywiłam się. Mówiłam językiem moich wrogów, językiem którego nigdy się nie uczyłam, niemożliwym do wypowiedzenia ustami. Nie mogłam wrócić na moją stronę lustra za szybko — Czy to ty? — We własnym ciele. Cóż...głównie Nie byłam pewna czy miał na myśli głównie siebie czy głównie jego ciało. Nie pytałam Podniósł głowę i posłał mi dzikie spojrzenie przez ramie. Był piękny. Był skrzywdzony. Jego oczy były w pełni czarne. Zamrugał jeszcze raz i znowu zrobiły się białe W innym życiu, szalałabym na punkcie Christiana MacKeltara. Albo przynajmniej szalałabym na punkcie Christiana którego poznałam w Dublinie. Był teraz tak inny ,że gdyby się do mnie nie odezwał, nie jestem pewna ile czasu zajęłoby mi ustalenie w końcu kim jest. Ten przystojny student ze świetnym ciałem, sercem druida i zabójczym uśmiechem zniknął. Kiedy obserwowałam kształty i symbole poruszające się pod jego skórą, zastanawiałam się, czy gdybyśmy nie byli wewnątrz więzienia które wyciągało wszystkie kolory, to jego tatuaże wciąż były by czarne czy kalejdoskopiczne?
Stałam już zbyt długo i nagle zaczęłam spoglądać na niego przez cienką warstwę lodu. A on siedział tak spokojnie i nie był pokryty lodem? Dlaczego? Poza tym miał na sobie koszulę z krótkim rękawem, czy nie było mu zimno? Kiedy lód popękał, przemówił — Większość tego co się tutaj dzieję, odbywa się w twojej głowie. Cokolwiek pozwolisz sobie odczuwać, nasila się Słowa były jak ciemne dźwięki walące w ksylofon. Zarżałam. Usłyszałam maleńkim śladu szkockiego akcentu w tym dźwięku, i element człowieczeństwa w tym nieludzkim języku sprawił ,że to wszystko było tylko jeszcze bardziej niepokojące — Masz na myśli to ,że jeśli nie będę myśleć o tym ,że jestem pokryta lodem To się nim nie pokryje? — powiedziałam. Mój żołądek burknął i nagle byłam pokryta grubą warstwą, oszronionego, kremowego, niebieskiego oblodzenia — Pomyślałaś o jedzeniu, prawda, kobieto? — rozbawienie zabarwiło tubalny dźwięk, sprawiając ,że stał się bardziej znośny. Wstał ale nie wykonał w moją stronę żadnego ruchu — Zobaczysz ,że często się tu to robi Pomyślałam o tym aby przekształcił oblodzenie w lód. To było proste. Kiedy zrobiłam krok do przodu, skruszył się z mojej skóry — Czy to znaczy ,że jeśli pomyślę o ciepłej tropikalnej plaży— — Nie. To miejsce składa się z tego czym jest. Możesz je pogorszyć ale nigdy nie możesz go ulepszyć. Możesz tylko niszczyć, nie tworzyć. To taka drobna złośliwość na część królowej. Podejrzewam ,że to nie lód masz na sobie ale płatki mrozu wypełnione wnętrznościami czegoś czemu wolałabyś nie przyglądać się dość wnikliwie Zerknęłam na grobowiec. Nie mogłam nic na to poradzić. Wyglądał jak mroczny i cichy postrach, dwudziestoletniego złego snu. Starałam się go ignorować ale nie mogłam Wgryzał się w moją świadomość Stanę obok niego Otworzę go, zajrzę do środka i krzyknę Racja, nie ma się co spieszyć aby to zrobić Spojrzałam z powrotem na Christiana. Co on tutaj robił? Cokolwiek co sprowadziło mnie do tego miejsca konsumowało wszystkie moje nocne godziny przez większą część mego życia. Byłam upoważniona do tych kilku chwil dla siebie zanim stanie się to co przeznaczone Jeśli rzeczywiście były moim własnymi chwilami Nie umknęło mojej uwadze ,że właśnie znalazłam to czego potrzebowałam. Jakie trzeba mieć szczęście aby znaleźć piątego z niezbędnych pięciu druidów aby odprawić rytuał, zaraz obok tego do czego zostałam poprowadzona! Szkoda ,że już dłużej nie wierzyłam w łut szczęścia. Czułam się gorzko manipulowana. Ale przez kogo i dlaczego? — Co ci się stało? — zapytałam — Co mi się stało? — śmiech rozległ się brzmiąc jak metalowe szpikulce drapiące po kredowej tablicy — To byłabyś ty kobieto. Ty mi to zrobiłaś. Nakarmiłaś mnie Unseelie Byłam przerażona. To uczyniło z niego nakarmienie go ciałem mrocznych wróżek? Jakakolwiek transformacja jaka rozpoczęła się w ciele Christiana w tamtym świecie gdzie suszyliśmy nasze ubrania nad wodą, przyśpieszyła pędząc na łeb na szyje Wyglądał w połowie jak człowiek a w połowie jak wróżka, i w tym miejscu cienia i lodu skłaniał się bardziej ku wyglądowi Unseelie, a nie ich jaśniejszych braci. Wyglądał prawie jak jeden z książąt. Przygryzłam wargę. Co mogłam powiedzieć? Przykro mi? Czy to
cię boli? Czy wewnątrz siebie też przekształcasz się w potwora? Może będzie wyglądał lepiej kiedy już znajdzie się w prawdziwym świecie, gdzie znajdowały się inne kolory poza czernią bielą i niebieskim Posłał mi mroczniejszą wersję tego zabójczego uśmiechu z błyskiem białych zębów, przy jego kobaltowych ustach w białej marmurowej twarzy — Och twoje serce dla mnie płaczę, widzę to w twoich oczach — kpił. Uśmiech zniknął, a wrogość w jego oczach narastała — Powinno. Zaczynam wyglądać jak jeden z nich prawda? Nie mam tu żadnego lusterka, nie wiem jak wygląda moja twarz i wątpię w to ,że chciałbym się tego dowiedzieć — Zjedzenie Unseelie ci to zrobiło? Nie rozumiem, ja jadłam Unseelie. Tak jak Mallucé i Darroc, Fiona i O'Bannion. Również inspektor Jayne i jego ludzie, nic takiego nie przydarzyło się ani mi ani nikomu z nich — Podejrzewam ,że zaczęło się to w noc Halloween. Nie zostałem zabezpieczony ochronnymi runami wystarczająco dobrze — uśmiech na jego ustach przekształcił się z zabójczego w morderczy — Winię za to twojego Barronsa. Jeszcze zobaczymy kto jest teraz lepszym druidem. Zamienimy na ten temat słowo kiedy ponownie się zobaczymy Ze spojrzenia na tej, białej wyrzeźbionej twarzy, wątpiłam ,że będą to słowa — To Jericho cię tatuował? Podniósł brew — A więc teraz to Jericho ? Nie, mój wujek Dageus i Cian wykonali tą część ale to on powinien sprawdzić mnie kiedy skończyli, a nie zrobił tego. Pozwolił mi odprawić rytuał bez braku należytej ochrony — Jestem tylko ciekawa jak bardzo wkurzeni byliby twoi wujowie gdyby spróbował? — bronienie go było dla mnie instynktowne — Wciąż jednak powinien to zrobić. Wiedział więcej na temat ochronnych run niż my. Jego wiedza jest starsza niż nasza, co jest cholernie niepojęte jak dla mnie — Co się wydarzyło tej nocy, Christian? — ani on ani Barrons nigdy mi tego nie powiedzieli Roztarł swoją twarz, dłonią, skóra zgrzytała o niebiesko czarny zarost — Teraz już chyba nie ma znaczenia kto co wie. Myślałem o tym aby ukryć moją hańbę ale wygląda na to ,że skończyłem przywdziewając ją na siebie Zaczął chodzić w małych, wolnych kręgach wokół trumny, lód kruszył się pod jego butami. Była to całkiem dobrze wydeptana ścieżka, spędził tu trochę czasu Próbowałam skupić się na nim ale moje spojrzenie wciąż przeskakiwało niechętnie w kierunku grobowca. Lód był gruby, ale kiedy się przypatrzyłam byłam w stanie dojrzeć kształt poprzez niego. Wieko było cieńsze niż reszta trumny. Czy dostrzegłam właśnie niewyraźne kontury twarzy poprzez przydymiony lód? Szarpnęłam spojrzeniem z powrotem do Christiana o zbyt białej twarzy — I? — Próbowaliśmy przywołać antycznego boga Draghara, sektę czarnoksiężników. Byli czczeni na długo zanim pojawiły się w mieście wróżki. To była nasza jedyna szansa aby przeciwdziałać magii Darroca. Udało nam się wznieść tą moc. Czułem jak wzrasta — przerwał, pozwalając aby echo jego słów odbijało się od ścian ,coraz bardziej zmniejszając decybele aż całkiem zamilkło w ośnieżanych szczytach — Przyszła do mnie. Prosto do mnie, polując na mą duszę. Grałaś kiedyś w to kto pierwszy stchórzy Mac? Potrząsam głową — Przegrałem. To cud ,że nie zdziesiątkowała Barronsa. Czułem jak wybucha obok mnie prosto na niego, po czym po prostu zniknęła — Więc, w jaki sposób to było odpowiedzialne za to co ci się przytrafiło? — Ta moc mnie dotknęła — wyglądał jakby odniósł klęskę — Ona...nie chcę o tym mówić. Wtedy dałaś mi ciało mrocznej wróżki a to w połączeniu z tymi trzema latami które
tu spędziłem— — Trzy lata? — słowa eksplodowały ze mnie w kakofonii na tak wielki dystans ,że dziwiłam się iż nie wywołały lawiny — Jesteś w więzieniu Unseelie od trzech lat? — Nie, byłem w tym miejscu tylko przez kilka tygodni ale w lustrach spędziłem trzy lata — Ale minął mniej niż miesiąc na zewnątrz od czasu kiedy cię ostatnio widziałam! — Więc, czas płynie tu dla mnie szybciej — wymamrotał — Co jest dokładnie przeciwieństwem tego co dzieję się zwykle. Zwykle kilka godzin tutaj to kilka dni tam Wzruszył ramionami. Mięśnie i tatuaże zafalowały — Wszystko wydaje się nie działać tak jak należy, jeśli chodzi o mnie, stałem się odrobinę nieprzewidywalny — jego uśmiech był spięty, oczy znowu zrobiły się w pełni czarne Na końcu języka miałam przeprosiny ale teraz byłam bardziej pragmatyczna niż kiedyś i miałam już dość tego ,że każdy mnie za coś winił — Kiedy znalazłam cię na tej pustyni, umierałeś. Wolałbyś raczej abym pochowała cię w lustrach? Kąciki jego usta wykrzywiły się — Tak jest, w tym właśnie kłopot nieprawdaż? Cieszę się ,że żyje. Ale nie masz pojęcia co to ze mną uczyniło. Kiedyś byłem częścią klanu który ochraniał ludzkość przed wróżkami, utrzymywał w mocy warunki porozumienia i pilnował rozejmu między naszymi rasami. Teraz przekształciłem się w jedną z tych cholernych pokrak, zwykle myślałem ,że klan Ketlar to ci dobrzy faceci teraz już nie wierzę w to ,że pozostał ktoś jeszcze kto jest dobry — Lepiej ,żeby jeszcze pozostali, bo potrzebuję ich pięciu aby odprawić rytuał — moje spojrzenie z powrotem ześlizgnęło się na trumnę. Otrząsnęłam się z tego transu i odwróciłam w wzrok, zakładając ,że muszę się stąd wydostać zdrowa psychicznie i żywa — Przekonaj się sama i podejmij decyzję. Będę wpisywał się pomiędzy nich teraz zupełnie dobrze. Wujek Dageus kiedyś otworzył swoją duszę na trzynastu najbardziej złych Durdów jacy kiedykolwiek istnieli i nadal nie może pozbyć się ze swego wnętrza jakiejś ich części A więc Dageus był tym owładniętym czy też przeobrażonym o którym mówiła przepowiednia! — A wujek Cian był uwięziony w lustrach przez prawie tysiąc lat, tak jakby już na samym początku nie był wystarczającym barbarzyńcą. Według niego każda moc jest dobra i zrobiłby absolutnie wszystko co tylko by musiał aby utrzymać siebie i swoją żonę przy życiu i w szczęściu. Jest też Da, który będzie dla ciebie bezużyteczny. Zerknął tylko raz na tych dwoje kiedy się pojawili i przysiągł nigdy już więcej nie uczestniczyć w ceremoniach Druidów — To nie do zaakceptowania — powiedziałam gładko — Muszę mieć całą waszą piątkę — Powodzenia Spoglądaliśmy na siebie w milczeniu. Uśmiechnął się lekko po chwili — Wiedziałem ,że ktoś przyjdzie. Tylko nie spodziewałem się ,że będziesz to ty. Sądziłem ,że moi wujowie odnajdą to miejsce więc lepiej dla mnie jeśli będę trzymał się blisko. Zresztą i tak nie mogłem znaleźć stąd cholernego wyjścia — Co jadłeś? — To samo czym oddychamy. To właśnie część tego piekła. Nie ma jedzenia, nie ma oddechu. Jest tylko głód, który nigdy cię nie opuszcza. Twój żołądek zjada się sam, skręcając się nieustannie. Ale nie umierasz od tego. A seks, och boże, ta potrzeba! — spojrzenie którym mnie obrzucił z góry na dół, przyprawiło mnie o dreszcze. Nie było tak bezdenne jak spojrzenie księcia ale nie było to też ludzkie spojrzenie — Pożądasz w tym
miejscu, ale nie możesz ulżyć temu pożądaniu. Nie wynika z tego nic, tylko wciąż większa żądza. Straciłem tu kilka dni przebywając w nieodpowiednim miejscu, prawie straciłem pieprzony rozum. Gdybyśmy ty i ja uprawiali seks— — Dzięki, ale nie — powiedziałam szybko. Moje życie było już wystarczająco skomplikowane, a nawet gdyby nie było, to nie byłoby to miejsce które wybrałabym na to aby je bardziej skomplikować — Podejrzewam ,że i tak nic by z tego nie wyszło — zakończył sucho — Czy jestem aż tak odrażający, kobieto? — Tylko trochę.......przerażający Odwrócił wzrok — Chociaż wciąż seksowny jak cholera — dodałam Spojrzał z powrotem, błyskając uśmiechem — Oto Christian którego znam — próbowałam się z nich przekomarzać — Wciąż tam jesteś — Kiedy tylko wydostanę się z luster, mam nadzieję, że ten stan nie będzie trwał, że nie będę taki jak teraz To było nas dwoje, ja też miałam nadzieję ,że wszystko wróci do normy, kiedy tylko pozostawimy to miejsce za sobą Spojrzałam na trumnę. Będę musiała jakoś ją otworzyć. Stawić temu czoła i dać sobie z tym radę. Czy to był król? Czy mnie przerażał? Dlaczego? Co mogło być tam w środku, że doprowadziło mnie do krzyku? Podążył za moim spojrzeniem — Więc teraz wiesz dlaczego tu siedzę, ale dlaczego ty tu jesteś? Jak znalazłaś to miejsce? — Śniłam o nic, każdej nocy odkąd byłam dzieckiem, tak jakbym została zaprogramowana aby tu w końcu dotrzeć Jego usta się skrzywiły — Tak, ona tak robi. Pogrywa sobie z nami — Ona? Kto? Pokiwał w kierunku trumny — Królowa Zamrugałam — Jaka królowa? — to nie miało żadnego sensu — Aoibheal, królowa Seelie — Ona jest w trumnie? — A kogo spodziewałaś się znaleźć? Całe moje wahanie zniknęło, przesunęłam się do jednej strony grobowca i patrzyłam przez wieko Pod przydymionymi lodem runami, mogłam dostrzec przebłysk bladej skóry, złotych włosów, zarys kształtu — Musimy ją stąd zabrać i to szybko — powiedział — Jeśli w ogóle wciąż żyje. Nie potrafię tego stwierdzić przez ten cały lód. Próbowałem ją otworzyć ale nie mogłem jej ruszyć. Kilka razy myślałem ,że się poruszyła. Raz mógłbym przysiąc ,że wydała z siebie dźwięk Ledwie go słyszałam. Dlaczego królowa miałaby być tutaj ze wszystkich miejsc? V'lane powiedział ,że trzyma ją bezpieczną w krainie wróżek. Kłamał. Na jaki jeszcze temat kłamał? Czy on ją tu sprowadził? Jeśli nie to kto? Dlaczego? I dlaczego otwarcie wieka doprowadza mnie do krzyku? Odsunęłam włosy z twarzy i wpatrywałam się w dół. Coś mi umykało — Jesteś absolutnie pewny ,że to królowa Seelie spoczywa w tej trumnie? — dlaczego królowa miałaby wzywać mnie? Konkubinę? Skąd w ogóle wiedziała kim byłam, kiedy już przeszłam reinkarnację? W końcu nie wyglądałam teraz jak konkubina. Absurdalnym było myśleć ,że wybrała mnie przypadkiem. Nic z tego nie miało sensu. Nie
przychodził mi do głowy żaden powód, dla którego miałabym krzyczeć na widok królowej Seelie — Tak, jestem pewien. Moi przodkowie malowali ją przez milenia. Rozpoznałbym ją wszędzie, nawet przez pokrywę lodu — Ale dlaczego by mnie wzywała? Co ja mam wspólnego z czymkolwiek z tego wszystkiego? — Moi wujowie twierdzą ,że mieszała się z naszym klanem od tysięcy lat, przygotowując nas do momentu jej największej potrzeby. Wujek Cian widział ją jakieś cztery pięć lat wcześniej, stojącą za balustradą naszej Wielkiej Biblioteki, obserwującą nas. Powiedział ,że przyszła do niego później, we śnie i powiedziała ,że zostanie zabita w nie tak odległej przyszłości, i potrzebuje abyśmy wykonali określone zadanie aby temu zapobiec (i zapobiec destrukcji świata takiego jaki znamy). Zapowiedziała ,że ściany między światami upadną. Zrobiliśmy co w naszej mocy aby to powstrzymać. Powiedziała wtedy ,że nawet we śnie, wydawała się być w jakiś sposób ścigana, osłabiona. Podejrzewam teraz ,że ukazywała samą siebie stąd z tego grobowca, tu w tym więzieniu. Powiedziała ,że powróci aby powiedzieć mu więcej ale nigdy tego nie zrobiła. Wygląda na to ,że musiała również zmieszać się w jakiś sposób również z twoją rodziną Wykorzystała mnie, królowa wróżek w jakiś sposób dowiedziała się kim jestem i użyła mnie, czułam się tym faktem rozgniewana. Chociaż wiedziałam ,że była tylko jakimś jej odległym następstwem, nie oryginalną królową która odmówiła aby uczynić ze mnie, konkubiny wróżkę i spełnić życzenie króla, i pomijając fakt ,że nie była aktualnie tą suką która zasiała tą nienawiść i chęć zemsty, zamiast użyć swoich mocy i uczynić coś dobrego, jak w ogóle jakakolwiek królowa Seelie śmie używać mnie abym ją ratowała? Mnie! Konkubiny! Nienawidziłam jej i nie musiałam nawet na nią spoglądać aby to poczuć Bez niej to nigdy się nie skończy? Czy wtedy wiecznie będę pionkiem na ich szachownicy? Czy wciąż będę się odradzać, albo będę zmuszana aby napić się z kotła, czy zostanie mi zrobione to co zostało i popieprzyło moje wspomnienia, i będę wykorzystywana bez końca? Odwróciłam się, zgorzkniałość wciąż narastała — To co jest teraz ważne, to to ,że musimy ją stąd zabrać. Nie mogę wrócić tą samą drogą co przyszedłem. Lustro wyrzuciło mnie dwa piętra w górę, na jednej stronie klifu, byłem tak oszołomiony upadkiem ,że nie potrafiłem już ponownie znaleźć tej cholernej rzeczy w której było ukryte. Którędy ty tu dotarłaś kobieto? Odciągnęłam spojrzenie od trumny i zerknęłam na niego. Jak go stąd wydostać było całkowicie nowym problemem o którym nawet nie pomyślałam — Cóż, z pewnością nie będziesz mógł wrócić tą samą drogą którą ja weszłam — wymamrotałam — Dlaczego do ciężkiej cholery nie? Zastanawiałam się jak dużo wiedział o wróżkach i tym miejscu. Może moje źródła były w błędzie i Barrons zginął z powodu jakiejś przypadkowej przyczyny, a nie z powodu lustra. Może Christian usłyszy moją odpowiedź, wyśmieje mnie i powie ,że moja wersja jest stekiem bzdur, że wiele ludzi i wróżek używało tego lustra, albo ,że klątwa Cruce'a w tym wypadku zawiodła — Ponieważ dostałam się tu przez lustro z komnaty sypialnej króla Przez chwile był cicho — To nie jest zabawne kobieto Nic nie odpowiedziałam, tylko się mu przypatrywałam — To również jest niemożliwe — powiedział gładko Wsunęłam dłonie do kieszeni i czekałam aż w końcu to sobie przetworzy — Ta legenda jest znana w każdym świecie w którym byłem. Tylko dwie istoty mogą przejść przez lustro króla — powiedział
— Może klątwa Cruce'a je zmieniła — Lustro króla było pierwszym jakie kiedykolwiek stworzył i jego skład jest zupełnie inny Cholera. Naprawdę miałam nadzieję ,że tego nie powie. Odwróciłam się do niego plecami i przesunęłam do jednej strony trumny. Królowa wróżek doprowadzała mnie do krzyku. Zastanawiałam się dlaczego. Miałam już dość tego zastanawiania. Nadszedł czas na prawdę Poza mną, Christian wciąż mówił — A ty nie jesteś jedną z nich Przycisnęłam dłonie do run znajdujących się na dziesiątej i drugiej. Coś przeskoczyło. Rozległ się miękki świst powietrza i wieko podniosło się pod moimi dłońmi. Czułam pod nim wiosnę. Wszystko co teraz musiałam zrobić to odsunąć je na bok — Tylko król Unseelie i jego konkubina mogą korzystać z tego lustra — mówił nadal Christian Odsunęłam wieko i spojrzałam w dół Byłam cicho przez chwilę, absorbując to co zobaczyłam Wtedy zaczęłam krzyczeć
Dwadzieścia dziewięć
Na swoje usprawiedliwienie mam to ,że nie krzyczałam długo Ale ten krótki wybuch w ich piekielnym języku wystarczył aby zakłócić niebezpiecznie napakowane śniegiem i lodem zbocza. Mój zawodzący krzyk, odbijał się echem od klifów. Jednakże inaczej niż echo, wzrastał głośniej z każdym odbiciem i usłyszałam huk który mógł zwiastować tylko jedno, lawina Moja głowa obróciła się wokoło — Złap ją! Christian potrząsnął głową, klnąc — Chryste, otworzyłaś swój woreczek kamieni. Nakarmiłaś mnie Unseelie. Twój krzyk. Jesteś chodzącym— — Łap ją i biegnij! Teraz! Podbiegł do trumny, po czym przystanął i zawahał się — Co się z tobą dzieje? Podnieś ją! — To królowa wróżek — jego głos był zatrwożony — Dotykanie królowej jest zakazane — Dobrze, więc stój tutaj z nią i zostańcie razem pogrzebani żywcem — warknęłam Podniósł ją do góry Była taka wątła, taka zmarnowana...przez cokolwiek co marnowało wróżki. Sama mogłabym ją zanieść ale nie chciałam jej dotykać. Nigdy. Co było tak naprawdę dość zabawne na pewien mroczny i niepokojący sposób kiedy o tym pomyślałam. Więc tego nie robiłam Lód pękał i dudnił wysoko nad nami, obsypując swoimi kryształkami podium Nie potrzebowaliśmy kolejnej zachęty. Ślizgaliśmy się i zsuwaliśmy po zamrożonych grzbietach, uciekając tą sama droga którą przyszliśmy, kierując się do wąskiego przejścia pomiędzy klifami. To będzie ciasna i bliska ucieczka z szerokimi ramionami Christiana i ścigająca nas lawiną — Dlaczego tak w ogóle krzyczałaś?— zapytał próbując przekrzyczeć hałas — Zaskoczyła mnie, to wszystko — krzyknęłam w odpowiedzi — Cholernie świetnie. Następnym razem postaraj się opanować Żadne z nas już później nic nie mówiło, skupiając się na tym abym nie zostać pogrzebanym żywcem pod lawiną. Odbijałam się od ścian klifu jak piłeczka ping pongowa. Dwukrotnie poleciałam w dół. Christian leciał tuż za mną ale w jakiś sposób udało mu się trzymać nadal królową. Lawina nas doganiała, warcząc jak ciemne grzmoty, upadając z
wąwozu do wąwozu, wypełniając głębokie szczeliny śniegiem Udało nam się w końcu opuścić klaustrofobiczną ścieżkę prowadzącą przez klify, zjechaliśmy na tyłkach w dół stromego zbocza, po czym biegiem ruszyliśmy przez kanion w kierunku fortecy z czarnego lodu — Zamek króla Unseelie! — Christian dziwił się kiedy przekraczaliśmy wysokie drzwi. Spojrzał do góry, na dół, rozglądał się w około — Wyrastałem na opowieściach o tym miejscu ale nigdy nie wyobrażałem sobie ,że je zobaczę. Sądziłem ,że najbliżej jak uda mi się zbliżyć do legendarnej rasy Tuatha Dé to stanie obok portretu. A oto jestem, trzymając w rękach królową Seelie w fortecy króla Unseelie — uśmiechnął się gorzko — I zmieniając się w jednego z nich Wymamrotałam tą samą miękką komendą która otworzył wcześniej wysokie drzwi i poczułam ulgę kiedy otworzyły się ponownie i zamknęły za nami, pozostawiając za sobą grzmoty pędzącego śniegu. Czy lawina którą rozpoczęłam dotrze do zamku? Czy przywali zewnętrzne drzwi i uwięzi nas tutaj bardziej szczelnie niż jakiekolwiek zamki? Czekałam aż Christian zażąda odpowiedzi chcąc wiedzieć w jaki sposób je zamknęłam, ale był tak pochłonięty przyglądaniem się swojemu otoczeniu ,że nawet tego nie zauważył — Co teraz? — jego zafascynowane spojrzenie wciąż przesuwało się pomiędzy kruchą kobietą którą trzymał w ramionach a wnętrzem ciemnej twierdzy — Teraz pójdziemy do lustra które znajduje się w buduarze króla — powiedziałam — Po co? Ja nie mogę przez nie przejść, ona też nie może — Ale ja mogę. I mogę sprowadzić pomoc i przyprowadzić ich z powrotem do lustra tak abyś mógł z nimi porozmawiać. Wymyślimy jakiś plan aby cię stąd wyciągnąć Przechylił głowę i obserwował mnie przez chwilę — Jest coś co powinnaś wiedzieć, kobieto. Mój wykrywacz prawdy działa tu w więzieniu Unseelie całkiem w porządku — I co z tego? — To co powiedziałaś nie było prawdą — Mam zamiar przejść przez to lustro. Prawda? — zapytałam niecierpliwie Pokiwał — I mam zamiar sprowadzić pomoc i przyprowadzić ich tu po ciebie. Prawda? Ponownie pokiwał — Więc jaki masz do cholery problem? — miałam sporo na głowie. Opróżnienia były nieuzasadnione. Stojąc spokojnie, mój umysł zaczął myśleć. Musiałam się ruszyć. Nie mogłam patrzeć na kobietę w jego ramionach. Nie mogłam znieść tego co patrzenie na nią nakazywało mi myśleć Zmrużył oczy. Znowu były czarne. Był czas kiedy to wprawiłoby mnie w zdenerwowanie, ale wątpiłam ,że jeszcze kiedykolwiek byłoby coś w stanie wprawić mnie w zdenerwowanie. Byłam poza wszelkim stresem, poza lękiem, poza zasięgiem — Powiedz mi ,że planujesz mnie ocalić — zarządził To było łatwe. Z każdym mijającym dniem, rozumiałam Jericho coraz lepiej. Ludzie nie zadają właściwych pytań. I jeśli odpowie się na odpowiednią ilość tych niewłaściwych do czasu aż zorientują się ,że nie zadali właściwego, będzie można tak po prostu ich w końcu zamknąć. Ile razy mi to zrobił? Zaczynałam odczuwać niechętny szacunek do jego taktyki. Zwłaszcza teraz kiedy miałam coś do ukrycia — Planuje cię ocalić — powiedziałam, i nie potrzebowałam wykrywacza prawdy aby usłyszeć dźwięk szczerości w moim głosie — I zrobię to tak szybko jak to tylko będzie możliwe. To aby cię stąd wyciągnąć będzie moim priorytetem — będzie, potrzebowałam go, bardziej niż byłam w stanie zrozumieć — Prawda
— Więc w czym problem? — Nie wiem. W czymś — przesunął królową w swoich ramionach Miała na sobie iskrzącą się białą suknię. Znałam tą suknie. Kto ją dla niej wybrał? Czy ona sama? Jak i dlaczego? Nie chciałam na nią patrzeć. Przesunęłam spojrzenie z jej sukni do twarzy Christiana — Powiedz mi jeszcze raz dlaczego krzyczałaś — dokończył Był za blisko celu. Ale znałam tą grę. Barrons dobrze mnie wyszkolił — Byłam przerażona — Prawda. Dlaczego? — Na litość boską, Christian, już ci powiedziałam! Masz zamiar stać tu cały dzień i mnie przesłuchiwać czy masz zamiar się stąd wydostać?! — poza fortecą, lawina uderzyła i ryknęła. To było nic w porównaniu z rykiem który czułam ,że wzbiera w moim wnętrzu — Nie była tym czego oczekiwałam? W porządku?! — to zdecydowane była prawda — Nawet mimo tego ,że powiedziałeś mi ,że to ona była w trumnie, spodziewałam się w niej króla Unseelie — rzuciłam aby zatrzeć ślad W tym co powiedziałam było akurat tyle szczerości aby go uspokoić. Ale ledwie — Jeśli w jakiś sposób mnie okłamujesz... — ostrzegł To co by zrobił? Do czasu aż zorientuje się co miałam zamiar zrobić, będzie za późno. Poza tym, naprawdę nie byłam kimś komu chciał grozić, bez względu na to w co się przekształcał ani jak bardzo potężny się stawał. Właśnie się dowiedziałam ,że byłam o wiele bardziej przerażająca niż cokolwiek w co mógłby się kiedykolwiek zmienić — Komnata sypialna króla jest w te stronę — powiedziałam chłodno — I proponuje abyś mi nie groził. Mam dość bycia wykorzystywaną i popychaną w kółko przez wszystkich Christian odpłynął. Nie było na to innego słowa. Był zafascynowany fortecą króla Unseelie, jego obowiązki jako członka klanu Keltar i przechowywana wiedza o wróżkach podsycała tą fascynację od urodzenia, pomijając to co się z nim aktualnie działo Wyglądał jakby robił mentalne notatki na temat wszystkiego co widział, tak aby móc potem przekazać to wszystko członkom swojego klanu. Cieszyłam się ,że nie miał długopisu czy papieru inaczej nigdy mogłabym nie poprowadzić go do lustra — Patrz na to Mac! Jak ci się wydaje co to oznacza? Zerknęłam niechętnie w miejsce które wskazywał. Był to drzwi o wiele mniejsze niż inne. Nad łukiem znajdowała się inskrypcja. Były mocno zabezpieczone. Król trzymał tutaj rzeczy których za nic w świecie nie chciałby utracić. Zabezpieczenia zostały złamane dawno temu. Świetnie. Miałam tylko tylko nadzieję ,że te rzeczy nie znajdowały się teraz w moim świecie. Zaczęłam iść dalej, spoglądając prosto przed siebie, odtwarzając moje wcześniejsze kroki. W przeciwieństwie do Christiana, nie chciałam widzieć żadnej cholernej rzeczy — Będziesz miał czas aby się tu rozejrzeć kiedy mnie już nie będzie — powiedziałam — Będę musiał pozostać blisko lustra aby wiedzieć kiedy wrócisz — Ruszaj się odrobinę szybciej, mógłbyś? Nie mamy pojęcia ile czasu upłynęło w naszym prawdziwym świecie. Zwalniasz, przyśpiesz Czy jeśli minęła wystarczając ilość czasu Barrons będzie znowu żywy? Stojąc po drugiej stronie lustra, czekając na mnie? Czy może minęło tyle czasu ,że poddał się i ruszył do kolejnego zadania Dowiem się za kilka minut — Ona nie oddycha — powiedział — Tak jak i my — odparłam sucho — Ale wydaje mi się ,że żyje. Mogę ją....poczuć
— Dobrze. Potrzebujemy jej, teraz tutaj — powiedziałam Chwilę później, weszłam do komfortowej ciemności buduaru króla Unseelie, gdzie mroczny stwórca Dworu Cienie odpoczywał (nigdy nie sypiał ) pieprzył się i śnił Jericho nie był martwy po drugiej stronie lustra, nie czekał również na mnie. Zakładałam ,że nie było nas naprawdę długo w przeliczeniu na ludzki czas Christian bardzo mi to ułatwił Nie mogłam prosić o więcej Położył ją na łóżku króla, blisko lustra i okrył futrami — Jest zmarznięta. Musisz się spieszyć, Mac, Musimy ją rozgrzać. Podczas moich podróży, słyszałem ,że w czasie bitwy pomiędzy królem a oryginalną królową, niektóre z wróżek Seelie zostały wzięte w niewolę, zanim powstały ściany więzienia. Unseelie planowały torturować je przez całą wieczność ale legenda mówi ,że więźniowie Seelie zginęli jeszcze zanim powstały ściany więzienia, ponieważ to miejsce jest antytezą wszystkiego czym są one, to miejsce wsysa ich energię życiową — posłał mi ponure spojrzenie — Wydaje mi się ,że ktoś sprowadził tu królową Seelie, umieścił ją w tej trumnie i pozostawił aby zginęła po woli. Wujek Cian mówił ,że kiedy przyszła się z nim zobaczyć to tak naprawdę wcale tam nie była, była to tylko taka projekcja jej samej. Tak jakby była gdzieś uwieziona i zmusiła całą swoją energię na przesłanie tego obrazu tak abyśmy mogli wpłynąć na wydarzenia i ocalić ją kiedy nadejdzie odpowiedni czas. Ktoś chciał zemsty. Wydaje mi się ,że była tu od długiego czasu A V' lane zaczynał wyglądać jak główny podejrzany, biorąc pod uwagę to ,że okłamywał mnie na temat tego gdzie ona się znajduje już od pierwszego dnia. Ale jak cokolwiek z tego w ogóle mogło mieć miejsce? Co w ogóle wspólnego miał V'lane z ta kobietą? W jaki sposób skończyła na dworze Seelie? Prawdą było to ,że stałam pośród tak wielu kłamstw ( niektóre z nich z przed setek tysięcy lat) ,że nie wiedziałam w jakim miejscu zacząć je rozwikływać. Jeśli wyciągnę jeden wątek, prawdopodobnie rozplotę dziesięć innych a nie wiedziałam sensu aby robić to właśnie w tej chwili Wszystko co mogłam zrobić to to co musiało zostać zrobione. Wyciągnąć ich stąd oboje. Czym szybciej tym leniej. Zwłaszcza ją. Nie dlatego ,że była królową ale dlatego ,że legenda Christiana rozbrzmiewała wraz ze mną i wiedziałam ,że była prawdziwa. Seelie mogły przetrwać tutaj tylko określoną ilość czasu. Wątpiłam aby człowiek był w stanie przetrwać choć połowę tego czasu. I nie byłam całkowicie pewna czym ona była Była niebezpiecznie słaba. Masa srebrzystych włosów zamaskowała ciało które podupadło i wyglądał teraz jak ciało szczupłego, nierozwiniętego dziecka. Moje sny próbowały mnie ostrzec. Czekałam zbyt długo. Przybyłam prawie za późno — Spójrz tam — wykrzyknęłam, wskazując najdalszą stronę komnaty — Co jest na tej ścianie? Wydaje mi się ,że już wcześniej widziałam te symbole Był w połowie drogi przez komnatę kiedy jego szósty zmysł sprawił ,że obejrzał się przez ramię. Wiem, ponieważ spoglądał na mnie Było za późno Już zdążyłam ją podnieść i wepchnąć się do lustra. Była dziwnie nierealna, tak jakby przywdziała fizyczną formę tylko po to aby skomasować energię z której została stworzona a jej życiowa esencja wyparowała, tak aby fizyczność trzymała ją do kupy. Czy nie można było jej już uratować? Wiedziałam co myślał Że byłam zdrajcą Że próbowałam dokończyć robotę, zabicia królowej zmuszając ją do przejścia przez to lustro, przez które mogła przyjść tylko król i konkubina. Lustro które zabijało wszystkie
inne życia, nawet wróżki Ale wcale nie miałam takiego zamiaru Nie próbowałam zabić królowej. Wiedziałam ,że nic jej nie będzie. Wiedziałam ,że mogła przejść przez to lustro Ponieważ kobieta w moich ramionach nie była Aoibheal, królową wróżek Była konkubiną
Trzydzieści
To dlatego krzyczałam. Było mi wystarczająco ciężko uporać się z myślą ,że byłam konkubiną. Kiedy gapiłam się do środka trumny i rozpoznałam ją z Białej Rezydencji, tylko chwilę zajęło mi przetworzenie tego ,że, jeśli konkubina leżała w trumnie a ja mogłam przejść przez królewskie lustro, to miałam poważny problem Krzyk był instynktowny, zaprzeczenie od samego szpiku kości wspinające się do góry aż do gardła i przez usta Jeśli ona była konkubiną a ja mogłam przejść przez lustro, to była tylko jeszcze jedna....osoba (i korzystałam z tego terminu bardzo bardzo luźno) którą mogłam być — I nie była to konkubina, to na pewno — wymamrotałam kiedy przepchnęłam się przez lustro i wylądowałam na ścianie. Oczekiwałam oporu jak w każdym innym lustrze, ale to (pierwsze które zostało kiedykolwiek stworzone) nie było skażone klątwą Cruce'a. Odwróciłam się w ostatniej chwili, kryjąc ją w ramionach, i przyjmując impakt uderzenia na swoje ramię. Nic z tego wszystkiego nie miało sensu — Mac, co robisz? — ryknął Christian rzucając się w kierunku lustra — Nie dotykaj! — zawołałam — Zabije cię! — nie chciałam aby chociaż przez minutę pomyślał ,że tak się nie stanie i spróbował przez nie przejść. Zabiło Barronsa. Nie miałam żadnych wątpliwości ,że zniszczyłoby Christiana, a on nie posiadał karty, darmowej ucieczki przed śmiercią. A przynajmniej nic na temat nie wiedziałam. Ale jak boleśnie to sobie uświadomiłam, nie wiedziałam zbyt dużo na temat niczego więc może miał ich całą talię. Może wszyscy je mieli z wyjątkiem mnie. Wciąż jednak nie zamierzałam na to liczyć. Potrzebowałam go. Bardziej niż kiedykolwiek przedtem. Potrzebowałam go aby uwięzić Sinsar Dubh a on był jednym z niezbędnej piątki aby to zrobić. Teraz już rozumiałam dlaczego książka sobie ze mną pogrywała Zatrzymał się cale od lustra i spojrzał na mnie przez nie — Dlaczego jej nie zabiło? Poznam prawdę — ostrzegł Poprawiłam ją sobie w ramionach, odgarniając masę jej włosów i przerzucając je przez ramię, tak aby nie opadły na podłogę i nie wchodziły mi pod nogi. Spoglądałam na niego przez lustro — Ponieważ ona jest konkubiną. Dlatego krzyczałam, rozpoznałam ją — Ale sądziłem ,że ty jesteś konku— posłał mi spojrzenie z góry na dół — Ale przeszłaś przez—Ale to znaczyłoby— Mac? Wzruszyłam ramionami. Nie miałam nic do powiedzenia — Skąd wiesz ,że ona jest konkubiną? — domagał się odpowiedzi — Pozostałości wspomnień króla, pokazujące ich razem spacerujących tymi korytarzami. Ciężko jest się w nich nie zatracić. Ale wyobrażam sobie ,że nie było ci nawet w połowie tak ciężko jak mi, widząc jak nie jesteś całkiem.....osobiście zaangażowany — powiedziałam gorzko — Nie mam żadnych wątpliwości ,że zobaczysz ją kiedy mnie już tu nie będzie — wciąż nie chciałam na nią patrzeć, to było zbyt niepokojące. Była przerażająco lekka, delikatna i bardzo, bardzo zimna — Wrócę tak szybko jak tylko będę mogła Wpatrywaliśmy się w siebie
— Nie uwierzę w to — powiedział w końcu — To ma zbyt dużo sensu aby nie było prawdą. Nie ma żadnego śladu po moich narodzinach, Christian. Książka....ona na mnie poluje. Słyszałam ,że zawsze tak było — Nie kupuje tego — Daj mi inne wyjaśnienie — Może legenda jest nieprawdziwa. Może więcej osób może przechodzić przez to lustro. Może to blef ,żeby powstrzymać innych przed próbowaniem Moje serce zamarło kiedy zrobił krok do przodu — Nie, nie rób tego! Christian, posłuchaj. Nie mogę ci powiedzieć kto, ale wiem ,że potrafisz usłyszeć prawdę w tym co mówię. Obserwowałam jak lustro już kogoś zabiło Przechylił głowę po czym pokiwał — Tak, kobieto. Słyszę w tym prawdę, ale dlaczego nie możesz powiedzieć mi o kogo chodzi — To nie mój sekret aby o nim mówić — Kiedyś mi powiesz Nie odpowiedziałam — Wciąż tego nie kupuje — Znajdź mi alternatywę. Jakąkolwiek alternatywę. Będę bardziej niż szczęśliwa mogąc w nią uwierzyć — Może jesteś.....sam nie wiem....Może w jakiś sposób jesteś ich dzieckiem — zaoferował — Siedem tysięcy lat później? — już to rozważałam i odrzuciłam tą myśl. Nie tylko nie pokrywa się to z moimi przeczuciami ale też — Nie wyjaśnia to tego wszystkiego co wiem, czuję i pamiętam ani tego dlaczego książka ze mną pogrywa — powiedziałam. Nie mogłam wyjaśnić skąd to wiem, ale nie byłam potomstwem króla Unseelie i jego konkubiny. Moje uczucia były zbyt osobiste. Zbyt zmysłowe i zaborcze. Nie były to odczucia dziecka ale kochanka Wzruszył ramionami — Pozostanę tutaj ale śpiesz się — Obiecaj ,że nie będziesz próbował przez nie przejść Christian — Obiecuje, Mac. Ale pośpiesz się. Czym dłużej tu jestem, tym bardziej czuje jak się...zmieniam Pokiwałam. Kiedy odwróciłam się z królową/konkubiną/kobietą dla której najwyraźniej niszczyłam światy nie mogłam powstrzymać się przed zastanawianiem gdzie były moje inne części
Trzydzieści jeden
Gapiłam się przez frontowe drzwi Książek i Bibelotów Barronsa, niepewna co zaskoczyło mnie bardziej, to ,że znajdujący się od frontu kącik siedzący był nietknięty czy to ,że siedział tam Barrons z butami opartymi na stoliku, w otoczeniu stosów książek, i ręcznie rysowanych map poprzyklejanych do ścian Nie mogłabym policzyć ile nocy spędziłam siedząc dokładnie w tym samym miejscu i pozycji, przekopując się przez książki w poszukiwaniu odpowiedzi, od czasu do czasu zerkając przez szybę na Dublińską noc, czekając na niego aż się pojawi. Podobała mi się myśl ,że teraz to on czekał na mnie aż się pojawię Pochyliłam się bliżej, przypatrując się przez szybę Odnowił księgarnię! Jak długo mnie nie było? Był mój stojak na magazyny, moja lada, staroświecka kasa z dzwoneczkiem, mały płaski telewizor z wbudowanym odtwarzaczem który pochodził z tej dekady i kolumny do mojego iPoda! Nowy gładki czarny iPod Nano leżał na głośnikach. Zrobił o wiele więcej niż tylko odnowił to miejsce. Równie dobrze mógł wywiesić transparent z napisem WITAJ W
DOMU, MAC. Dzwonek zadzwonił kiedy wśliznęłam się do środka. Jego głowa obróciła się, podniósł się z kanapy, książki ześliznęły się na podłogę Ostatnim razem kiedy go widziałam był martwy. Stałam w drzwiach, bojąc się oddychać, obserwując jak podnosi się z tą swoją zwierzęcą gracją. Wypełniał to cztero piętrowe pomieszczenie maksymalnie, zmniejszając je swoją obecnością. Przez chwilę żadne z nas nic nie mówiło Trzeba to dać Barronsowi — świat się rozpadał a on nadal był ubrany jak bogaty potentat biznesowy. Kosztowny garnitur, śnieżno biała koszula, misternie wzorzysty i jednocześnie elegancko wyciszony krawat. Srebro odbiło się na jego nadgarstkach, znajome szerokie bransolety z celtyckimi wzorami które nosili on i Ryodan Nawet przy wszystkich moich obecnych problemach, kolana wciąż mi miękły. Nagle znalazłam się z powrotem w tamtej piwnicy. Dłonie miałam przywiązane do łóżka. On był pomiędzy moimi nogami ale nie dawał mi tego czego chciałam Używał swoich ust, potem ocierał się nim o moją łechtaczkę i ledwie we mnie wchodził po czym go wyciągał, potem jego usta, potem znowu on i tak bez końca, cały czas obserwując moje oczy. Przez cały czas patrząc na mnie Czym jestem Mac? mówił Moim światem, mruczałam i naprawdę tak myślałam. I bałam się ,że nawet teraz nie będąc już Pri-ya, w łóżku z nim będę tak samo pozbawiona kontroli jak byłam wtedy. Topniałabym, mruczała, przekazałabym mu swoje serce. I nie miałabym żadnej wymówki, nikogo kogo mogłabym winić. I jeśli wstałby, odszedł ode mnie i nigdy już nie powrócił do mego łóżka, nigdy nie doszła bym do siebie. Wciąż czekałabym na mężczyznę takiego jak on, a nie było żadnego innego mężczyzny takiego jak on. Musiałabym umrzeć stara i samotna, z bolesnym wspomnieniem najwspanialszego seksu mojego życia A więc żyjesz, powiedziały jego ciemne oczy. Wkurzyło mnie już to zastanawianie. Zrób coś z tym Jak co na przykład? Wszyscy nie mogą być tacy jak ty Barrons Jego oczy nagle pokryły się cieniami i nie mogłam już zrozumieć ani jednego słowa, wyrażały niecierpliwość, gniew, coś antycznego i bezlitosnego. Zimne spojrzenie przyglądało mi się z kalkulacją, tak jakby ważył coś przeciw czemuś, rozważając — słowo którego tatuś używał aby wskazać większą część premedytacji. Mawiał Skarbie, kiedy już zaczniesz o tym myśleć, to jesteś na dobrej drodze aby to zrobić Czy Barrons był na dobrej drodze aby coś zrobić? Zadrżałam — Gdzieś ty kurwa była? Minął ponad miesiąc! Wykręć jeszcze raz taki numer i nie poinformuj mnie wcześniej co zamierzasz zrobić a przykuję cię do swojego łóżka kiedy wrócisz Czy to powinno mnie odstraszyć? Czy zachęcić? Wyobraziłam sobie jak leżę rozłożona na plecach a jego ciemna głowa porusza się pomiędzy moimi udami Wyobraziłam sobie Mac 1.0, wiedzącą to co wiedziałam teraz, że za kilka miesięcy Barrons będzie mi robił wszystko co tylko mężczyzna może zrobić w łóżku kobiecie. Czy uciekłaby z krzykiem czy zerwała z siebie ubrania już tam wtedy? Kiedy wyszedł z za sofy z wysokim oparciem dostrzegł niewielką kobietę w moich ramionach, jej srebrne włosy ciągnęły się po podłodze. Wyglądał nieufnie, co jak na Jericho, znaczyło ,że jego głowa przechyliła się lekko na bok i zmrużył oczy — Gdzie do cholery ją znalazłaś? Przekazałam kruche ciało w jego ramiona. Dotykałam jej już wystarczająco długo. Moje uczucia były zbyt złożone aby je określić — W więzieniu Unseelie, w grobowcu z lodu
— V'lane, ten skurwiel, wiedziałem ,że był zdrajcą! Westchnęłam. To znaczyło ,że Jericho też myślał ,że ona była królową. A on powinien wiedzieć. Spędził sporo czasu na jej dworze. Ale ja wiedziałam ,że ona była konkubiną. Więc, kto tak naprawdę zginął w buduarze króla wieki temu? Czy w ogóle ktoś zginął? Konkubina się nie zabiła. Wydostała się z luster i skończyła jako aktualna królowa wróżek? Czy V'lane mnie okłamał? Czy oni wszyscy pili z kotła tak wiele razy, że wróżki tak naprawdę nie znały ani jednego fragmentu swojej własnej historii? Może ktoś sabotował to co spisywali? — Jak ją stamtąd wyciągnęłaś? Lustro powinno ją zabić — Najwyraźniej królowa jest w jakiś sposób niewrażliwa na lustro tak samo jak na Sinsar Dubh — byłam mile zaskoczona tym jak gładko udało mi się skłamać. Barrons ma dobry nos jeśli chodzi o wyczuwanie oszustwa — Może dotknąć obu. Wygląda na to ,że król i królowa rzucili zaklęcia których inni nie mogą złamać — najlepsze kłamstwa są solidnie ugruntowane w znanych wyjątkach od reguły, a przez swoją naturę jako matka rodu, rządząca dwoma dworami królowa była uniwersalnym wyjątkiem od każdej reguły dotyczącej dworu wróżek. I miałam zamiar wykorzystać ją aby zabezpieczyć moją własną przykrywkę do czasu aż nie będę wiedziała poza wszelkimi wątpliwościami co zrobić ze sobą. W jego ciemnym spojrzeniu dostrzegłam moment w którym zaakceptował logikę mego kłamstwa W jaki sposób ja mogłam być królem Unseelie? Nie czułam się jak król. Czułam się jak Mac, z całą kupą wspomnień Nie mogłam tego wyjaśnić. Cóż to nie była do końca prawda. Było jeszcze to miejsce w mojej głowie w którym miałam trochę małych drobiazgów jak na przykład pasożytnicze runy antycznego pochodzenia, ale nie chciałam o tym myśleć. Nie miałam ochoty mówić o tych wszystkich rzeczach które mnie dotyczyły a których nie potrafiłam wyjaśnić. Ta lista była nieszczęśliwie długa Zabrał ją na sofę, okrył kocami i przesunął sofę bliżej ognia — Jest lodowata. Nie miałbym nic przeciwko aby zabrać ją z powrotem i pozwolić temu miejscu ją wykończyć — powiedział ponuro — Potrzebujemy jej — Może — brzmiał na nieprzekonanego — Pieprzone wróżki Zamrugałam ale on już dłużej nie stał przy kanapie, stał nos w nos ze mną. Mój oddech przyśpieszył. To był pierwszy raz kiedy użył w pełni swojej nadprzyrodzonej szybkości tuż przede mną Założył pasmo moich włosów za ucho, przesuwał palcem w dół policzka, prześledził kształt ust, po czym pozwolił swojej dłoni opaść Oblizałam wargi i spojrzałam do góry na niego. Żądza jaką czułam kiedy stałam tak blisko niego była prawie nie do zniesienia. Chciałam oprzeć się na nim, przyciągnąć jego głowę i pocałować. Chciałam się rozebrać, pchnąć go na plecy i ujeżdżać mocno dopóki nie wyda z siebie tego surowego, seksownego, ostrego dźwięku który wydaje zawsze kiedy dochodzi — Od jak dawna wiesz ,że jesteś konkubiną króla Unseelie? — chociaż jego głos był miękki, słowa zbyt precyzyjne. Napięcie kształtowało jego usta. Znałam każdy niuans tych ust Zżerała go furia która potrzebowała ujścia — Naparłaś na to lustro bez żadnej wątpliwości ,że przez nie przejdziesz Mój śmiech miał w sobie nutę histerii Och, gdyby to były moje jedyne problemy! Czy byłam kobietą, z obsesją na punkcie kobiety leżącej na kanapie?
Czy byłam mężczyzną, królem wróżek, z obsesją na punkcie Jericho? Zawsze uważałam samą siebie za otwartą w kwestia preferencji seksualnych ( miłość to miłość, a kto miał prawo mówić w jaki sposób ciało ma podążać za sercem) ale oba te scenariusze ciężko było mi zaakceptować dla siebie samej. Żaden nie pasował do mnie jak rękawiczka a seksualność powinna. Kiedy jest właściwa, dobrze się z nią czujesz, jakby była twoją drugą skórą, a jedyną rzeczą którą odczuwałam jak skórę, była kobieta przeznaczona dla mężczyzny. Wtedy wszystko się dopełniało Och, gee, to ja jestem tą popieprzoną przyczyną tego całego bałaganu. Żadnego więcej obwiniania króla Unseelie za podjęcie tak wielu złych decyzji i spieprzenie mojego świata. Czy to ja byłam tą która spieprzyła ich? A jeśli tak to świdrowało mnie poczucie winy nie do zniesienia Przeczesałam włosy dłońmi, odgarniając je z twarzy. Jeśli wciąż będę o tym myśleć to oszaleję Nie jestem konkubiną, Jericho. Obawiam się ,że muszę być jakąś częścią króla Unseelie w ludzkiej formie — Niezbyt długo. Rozpoznałam rzeczy w Białej Rezydencji i miałam sny które nabierały sensu tylko gdybym była nią. Wiedziałam ,że to sposób na to aby to sprawdzić — Ty cholerna idiotko, gdybyś się myliła, zabiłoby cię to! — Ale się nie myliłam — To było tępe i nielogiczne! Wzruszyłam ramionami. Najwyraźniej, byłam o wiele gorsza niż to — Nigdy więcej nie zrobisz czegoś tak idiotycznego — powiedział, mięśnie jego szczęki pulsowały. Biorąc pod uwagę moje doświadczenia, byłam całkiem pewna ,że zrobię. Naprawdę, jeśli to ja byłam królem Unseelie (najpotężniejszą wróżką wszech czasów) i w jakiś sposób skończyłam ludzka i pozbawiona wszelkich informacji. To znaczyło ,że nie tylko byłam zła, destrukcyjna i miałam obsesję. Byłam też niewybaczalnie głupia Zaczął wokół mnie krążyć, spoglądając na mnie z góry na dół jak na jakiś okaz w zoo — A myślałaś ,że to ja byłem królem. To dlatego probowałaś przeciągnąć mnie przez nie razem z sobą. Nie masz dość co? po prostu nie możesz przestać mnie zabijać? Jaka była ostatnia rzecz którą do mnie powiedziałaś?— kpił falsetem — Co może się stać w najgorszym wypadku? Poprowadzę cię prosto w jakąś pułapkę i zginiesz, zaraz na jak długo tym razem? Nic nie odpowiedziałam. Już nie widziałam sensu w tym aby się usprawiedliwiać — Wyobrażam sobie ,że znowu ubrałaś wszystko w te swoje małe romantyczne wyobrażenia? Byłaś w stanie nerwowego podniecenia, nieprawdaż? — Czy w ogóle jest takie słowo? — Myślałaś ,że jesteśmy kochankami zapisanymi w gwiazdach panno Lane? Potrzebowałaś tej wymówki? Posłał mi ten wilczy uśmiech i pomyślałam, Jasne, kochankowie zapisani w gwiazdach z obusiecznym mieczem Ponieważ tym właśnie był ten mężczyzna. Ostry, niebezpieczny, gwałtowny. Bez żadnej bezpiecznej strony. I, tak, w zasadzie to myślałam ,że jesteśmy kochankami zapisanymi w gwiazdach. Ale nie miałam zamiaru mu tego mówić Zataczałam kręgi wraz z nim, napotykając, mroczne, wrogie spojrzenie — Sądziłam ,że rozwiązaliśmy to w Rezydencji Jericho. Jestem Mac — Jesteś Mac kiedy cię pieprze. Przez resztę czasu jesteś panną Lane. Przyzwyczaj się do tego — Granice Barrons?
— Właśnie. Gdzie król panno Lane? — Wydaje ci się ,że on dzwoni do mnie i się melduje? Mówi, hej skarbie, będę w domu na kolacji dzisiaj o siódmej Skąd do cholery miałabym wiedzieć? — co technicznie rzecz biorąc było prawdą. Nawet Christian miałaby z odróżnieniem tego ciężki problem, nie wiedziałam w końcu gdzie są wszystkie jego części Konkubina wydała z siebie słaby dźwięk i obydwoje odwróciliśmy się aby na nią spojrzeć Jego oczy zwęziły się — Muszę ją stąd zabrać. Nie chcę mieć na głowie całej rasy wróżek, próbującej się przedostać przez moje zabezpieczenia. Przypuszczam ,że będziemy musieli ją chronić — jego niesmak nie mógłby być już bardziej ewidentny. Jeśli miałby wybór pomiędzy lewatywą wykonaną przy użyciu ostrej brzytwy a ochroną wróżek (gdyby była to jakakolwiek inna wróżka niż wszechmocna królowa) Barrons chętnie zgodziłby się umrzeć kilkakrotnie z powodu wewnętrznego krwawienia Ale to była jedyna wróżka której nie był gotowy poświecić — jeszcze Zdecydowanie byłam za tym aby ją gdzieś przenieść, czym dalej ode mnie tym lepiej. Martwiłam się ,że może będzie chciał zatrzymać ją w księgarni i już przygotowałam się aby się o to kłócić, bez względu na to jak ogromne są jego zabezpieczenia, z naszą dwójką ciągle wchodzącą i wychodzącą, byłaby pozostawiona sama sobie zbyt często aby była bezpieczna — Co masz na myśli? — zapytałam Połowa Dziennika Dani latała na chłodnym nocnym wietrze, przyklejona do lampy ulicznej. Zerwałam go i sprawdziłam datę AWC, wykonując pospieszną kalkulację. Jeśli wyszedł dzisiaj (co było raczej mało prawdopodobne, zważywszy na stan w jakim się znajdował) to był 23 Marzec. Może tydzień później Przeczytałam i uśmiechnęłam się lekko. Złapała byka za rogi kiedy mnie nie było, ten dzieciak nie boi się niczego Dziennik Dani 147 Dni po AWC Słuchajcie jeśli chcecie przetrwać! Kilka prostych reguł utrzyma cię przy życiu! 1. Dopasowane ciuchy albo całkowity ich brak! Nie wstydzie się!, Nie bądźcie nieśmiali! Nie zostawiajcie na sobie żadnych miejsc w których mogłaby ukryć się książka! Ta popieprzona książka szaleje od tygodni! Trzeba sprawdzać na własne oczy czy nie ukrywa się na jakimś z waszych kumpli! 2. Nie rozdzielać się! Nie chodzicie nigdzie w pojedynkę! To wtedy właśnie was dopada! Jeśli zobaczycie książkę NIE PODNOŚCIE JEJ!!!!! 3.Nie zostawiajcie żadnych potencjalnych otwartych miejsc w nocy! Nie wiem dlaczego ale lubi ciemność!. Tak, mówię o SINSAR DUBH. Powiedziałam to głośno, sami słyszeliście. Wy wszyscy którzy nie czytaliście wcześniej mojej gazety, to książka o mrocznej magii stworzona przez króla Unseelie przed prawie miliona laty. Czas abyście poznali prawdę. Jeśli ją podniesiecie, sprawi ,że zabijecie wszystkich wokół was, zaczynając od tych których kochacie. Zacznijcie stosować się do reguł! Żadnych odstępstw! Żadnych głupich ruchów! Połowa była oderwana, ale nie musiałam widzieć niczego więcej. Tak naprawdę chciałam tylko znać datę. Przegapiłam jej urodziny. Czekolada na czekoladzie, mówiła. Planowałam sama upiec jej ciasto. Wyprawię dla niej przyjęcie, spóźnione ale wyprawie, nawet jeśli będziemy na nim tylko my dwie Raczej nie było to coś o czym myślałby król Unseelie, przyjęcia urodzinowe dla ludzi — Może ty masz całą noc, ale niektórzy z nas nie — ryknął Barrons przez ramię Włożyłam papier do kieszeni i pośpieszyłam aby go dogonić. Zaparkowaliśmy Vipera
przecznice dalej. Królowa miała na sobie pelerynę z kapturem i była owinięta kocami — Masz całą noc dzisiaj i jutro i przez całą wieczność jeśli już o to chodzi. Więc jak długo byłeś martwy tym razem? — zapytałam, piłując go Grzechotanie rozległo się we wnętrzu jego gardła Czerpałam jakąś perwersyjną przyjemność z drażnienia go — Dzień? Trzy? Pięć? Od czego to zależy? Od tego jak bardzo jesteś ranny? — Gdybym był tobą panno Lane, nigdy więcej nie poruszałbym tego tematu. Wydaje ci się ,że nagle jesteś głównym graczem bo przeszłaś przez to lustro— — Zostawiałam Christiana za tym lustrem. Znalazłam go w więzieniu — przerwałam mu Jego usta zamknęły się z trzaskiem a potem warknął — Kurwa, dlaczego zawsze tyle czasu zabiera ci poinformowanie mnie o ważnych rzeczach? — Ponieważ zawsze jest tak wiele ważnych rzeczy — powiedziałam defensywnie — Jej włosy znowu się ciągną — To je podnieś, mam pełne ręce — Nie chce jej dotykać Posłał mi spojrzenie — Masz z tym problem, panno konkubino? — Ona nawet nie jest prawdziwą królową — powiedziałam z irytacją — Nie tą która zrujnowała życie konkubiny. Po prostu nie lubię wróżek, jestem sidhe-seer, pamiętasz? — A jesteś? — Dlaczego jesteś na mnie taki wkurzony? To kim jestem nie jest moją winą. To co zamierzam z tym zrobić może być moją jedyną winą Posłał mi długie spojrzenie z boku którym powiedział To może być jedyna inteligenta rzeczą którą dzisiaj powiedziałaś Zerknęłam poza niego, na zniszczoną fasadę Chester i przez moment wyglądała jak ruina stojących kamieni, czarna na tle czarno niebieskiego nieba, jak z inne czasu i miejsca. Księżyc w pełni wisiał tuż na nad nią, nosząc szkarłatną aureolę nad okrągłą tłustą twarzą splamioną kraterami krwi. Coraz więcej zmian spowodowanych przez wróżki zmieniało nasz świat — Kiedy wejdziesz do środka, idź do schodów, jeden z nich odeskortuje cię do góry. Idź prosto do schodów — powiedział z naciskiem na prosto — Spróbuj nie wpaść w kłopoty, ani nie wywołać zamieszek po drodze — To stwierdzenie jest nie w porządku. Życie wokół mnie nie zawsze jest chaotyczne — Kiedy na przykład nie jest? — Na przykład kiedy jestem......— myślałam przez minutę — Sama — dokończyłam wkurzona — Albo śpię — nie pytałam o moich rodziców. Czułam się...źle, tak jakbym już dłużej nie miała prawa pytać o Jacka i Rainey Lane. To przyprawiało mnie o ból serca — Dokąd idziesz? — Spotkamy się w środku — Ponieważ gdybym wiedziała jakiegokolwiek sekretnego wejścia masz zamiar użyć — powiedziałam sarkastycznie — Mogłabym przekazać tą informację wszystkim wróżką, tak? — teraz kiedy myślał ,że jestem śmiertelną kochanką króla, ufał mi nawet jeszcze mniej. Jak traktowałby mnie gdyby myślał ,że jestem samym królem? — Rusz się panno Lane — to było wszystko co powiedział Wstąpiłam do paszczy wieloryba, tylko po to aby zobaczyć ,że jego brzuch jest wypełniony ludźmi i Unseelie Nie mogłam być królem. To byłby moje dzieci. Nie czułam się zbyt ojcowsko. Czułam się morderczo
A wiec to ustalone. Byłam człowiekiem. Nie miałam pojęcia dlaczego lustro pozwoliło mi przez nie przejść, ale w końcu się tego dowiem Rozejrzałam się wokoło zszokowana. Rzeczy uległy zmianie podczas gdy nie było mnie tutaj. Świat wciąż przekształcał się w coś nowego, beze mnie Teraz w Chester były też wróżki Seelie. Nie było ich wiele i nie wyglądało na to jakby otrzymywały najcieplejsze powitanie od Unseelie, ale już spostrzegłam tuzin, a ludzie na ich punkcie szaleli. Dwoje tych małych potworów które sprawiają ,że śmiejesz się dopóki nie zginiesz, nurkowało w tłumie, trzymając maleńkie drinki, które chlapały na lewo i prawo kiedy leciały. Trzy z tych, oślepiających światłem przelatywały ze świstem przez tłum. W klatce spuszczonej z sufitu tańczył nagi mężczyzna, wijący się w seksualnej ekstazie, otoczony przez eteryczne, skrzydlate nimfy Kontynuowałam skanowanie klubu i zesztywniałam. Na jedenastej platformie w pod klubie stworzonym dla tych gustujących w bardzo młodych ludziach, stał ten złoty bóg który uspokajał Dree'lie kiedy V'lane odebrał jej usta Wymagało to ode mnie naprawdę całej siły woli aby nie podejść tam, nie dźgnąć go włócznią i ogłosić V'lane'a zdrajcą Wtedy wpadłam na lepszy pomysł Przepchnęłam się przez tłum, znalazłam obok niego i powiedziałam — Hej pamiętasz mnie? Zignorował mnie. Wyobrażałam sobie ,że musiał to słyszeć naprawdę często kiedy tutaj przychodził. Stanęłam obok niego, spoglądając na morze głów — To ja jestem kobietą która była z Darrociem, tej nocy kiedy spotkaliśmy się na ulicy. Musisz wezwać dla mnie V'lane'a Głowa złotego boga obróciła się. Pogarda ukazała się na jego nieśmiertelnej twarzy — Wezwać V'lane'a. Tych dwóch słów razem nie można wypowiedzieć w żadnym języku, człowieku — Miałam jego imię na języku dopóki nie ze ssał mi go Barrons. Potrzebuje go. Natychmiast — złoty bóg może i raz zbił mnie z tropu ale teraz miałam włócznię w kaburze i mój mroczny sekret w sercu, i nic już mnie nie mogło zbić mnie z tropu. Chciałam V'lane'a tu i teraz. Było kilka rzeczy za które musiał odpowiedzieć — V'lane nie dał ci swojego imienia — Wielokrotnie. A jego wściekłość w stosunku co do ciebie nie będzie znała granic kiedy dowie się ,że prosiłam cię abyś go dla mnie sprowadził ty odmówiłeś Przyglądał mi się z kamiennym milczeniem Wzruszyłam ramionami — W porządku. Twoja decyzja. Tylko pamiętaj co zrobił Dree'li — odwróciłam się i odeszłam Znalazł się tuż przede mną — Hej, co ci się kurwa wydaje ,że robisz? Żadnej teleportacji wewnątrz klubu! — ktoś krzyknął. Głowa złotego boga szarpnęła się i zaplatał się w czyjeś ramie kiedy się zmaterializował. Chłopak do którego należało ramię był młody, miał irokeza, rozdrażniony wyraz twarzy i nerwowe, rozbiegane oczy. Chwycił swój obrażony przez teleportację wróżki fragment ciała, rozcierając. Dopiero po chwili wydawał się zauważyć co teleportowało się obok niego, a jego oczy zrobiły się komicznie okrągłe Drink pojawił się w dłoni złotego boga. Zaoferował go kolesiowi mamrocząc — Nie chciałem złamać reguł klubu. Twoje ramię za moment będzie w porządku — W porządku stary — chłopak zaakceptował drinka — Nie ma sprawy — wpatrywał się we wróżkę z uwielbieniem — Co mogę dla ciebie zrobić? — powiedział zdyszany — To znaczy, stary, zrobię wszystko co chcesz wiesz? Wszystko!
Złoty bóg pochylił się — Umarłbyś dla mnie? — Wszystko co chcesz stary! Ale zabierzesz mnie najpierw do krainy wróżek? Pochyliłam się od tyłu nad złotym bogiem i przycisnęłam swoje usta do jego ucha — Mam włócznię w kaburze, tuż pod ramieniem. Złamałeś regułę i teleportowałeś się. Założę się ,że to oznacza iż ja też mogę jedną złamać. Chcesz spróbować? Wydał z siebie ten syczący dźwięk niesmaku, który wydają z siebie wróżki. Ale odpuścił i stanął prosto — Bądź dobrą małą wróżką — wymruczałam — I sprowadź dla mnie V'lane'a — zawahałam się ważąc następne słowa — Powiedź mu ,że mam wieści na temat Sinsar Dubh Śmiech i głosy zamarły, w klubie zaległa cisza Ruch stanął Rozejrzałam się wokoło, absorbując wszystko. To wyglądało jakby całe miejsce zamarzło na chwilę na samą wzmiankę o Sinsar Dubh. Chociaż klub był jak zamrożony w czasie, mogłabym przysiąc ,że poczułam oczy spoczywające na mnie ciężko. Czy było tu rzucone jakiegoś rodzaju zaklęcie, tak ,że kiedy ktoś wypowiadał nazwę zakazanej księgi króla, wszyscy z wyjątkiem tej osoby która wypowiedziała słowa i osoby która rzuciła zaklęcie, momentalnie zamierały? Przeskanowałam pod kluby Powietrze zasyczało pomiędzy moimi zębami. Dwa parkiety w dół, mężczyzna w niesamowicie białym garniturze siedział na królewskim białym fotelu, trzymając swój 'dwór' w stanie zamrożenia, otoczony przez tuzin przyodzianego na biało personelu Nie widziałam go od tej nocy tak dawno temu, kiedy Barrons i ja przeszukiwaliśmy Casa Blanc. Ale on jak i ja nie był zmrożony McCabe skinął do mnie ponad morzem statuł Tak samo nagle jak wszystko zamarło, życie wróciło do normy — Obraziłaś mnie człowieku — mówił złoty bóg — I zabiję cię, niedługo. Nie tutaj. Nie dzisiaj, ale wkrótce — Jasne, nie ma sprawy, jak tam sobie chcesz — wymamrotałam — Po prostu go tu sprowadź — odwróciłam się i zaczęłam przepychać przez tłum ale zanim dotarłam do królewskiego białego krzesła McCabe już nie było Musiałam minąć pod klub w którym jako barman pracował chłopak z rozmarzonymi oczami aby dostać się do schodów — Prosto — interpretowane jako polecenie geograficzne, nie wykluczało zatrzymywania się po drodze a skoro i tak miałam parę pytań odnośnie karty tarota, stukałam knykciami po barze, zamawiając kolejkę. Ledwie pamiętałam jakie to uczucie miksować drinki i imprezować z przyjaciółmi, wypakowana niewiedzą i marzeniami Pięć stołków dalej, ciemny cylinder pokryty pajęczynami który wyglądał jak nieużywany komin który bardzo potrzebował zamiatania. Słomiane włosy spadały na ramiona które były tak kościste jak kij od miotły w tym prążkowanym garniturze. Człowiek Cień znowu spędzał czas z chłopakiem o rozmarzonych oczach. Przerażające Nikt obok niego nie siedział. Cylinder obrócił się w moją stronę kiedy zajęłam miejsce, cztery puste stołki dalej. Talia kart tarota została pomysłowo ułożona w kieszeni jego garnituru, schludna, ręcznie robiona chusteczka, rozdmuchiwała karty. Guzowate kostki trzymał skrzyżowane, eksponując lakierki z błyszczącymi czubkami — Masz na ramionach ciężar całego świata? — zawołał jak handlarz na stoisku który ma szanse coś sprzedać Gapiłam się w ciemne, wirujące tornado pod rondem jego cylindra. Fragmenty twarzy (połowa zielonego oka i brew, część nosa) pojawiały się i znikały jak skrawki zdjęć
wydartych z magazynów, które na moment opadły w należytym porządku na szybę po czym natychmiast zostały porwane przez kolejny podmuch burzy. Nagle wiedziałam ,że jowialny i niesamowity rekwizyt był tak antyczny jak sama wróżka. Czy Człowiek cień zrobił ten cylinder czy może to cylinder stworzył Człowieka Cienia? Ponieważ moi rodzice wychowali mnie na grzeczną a stare nawyki ciężko wyplenić, naprawdę ciężko było mi się nie odezwać Ale błąd jaki popełniłam odzywając się do niego po raz pierwszy był błędem którego nigdy więcej nie popełnię — Związek cię zdołował? — zawołał głosem napompowanym entuzjazmem jak z reklamy. Na wpół oczekiwałam, że zrobi mi zaraz wizualizację 'swojego towaru' czymkolwiek ten jego towar był Wywróciłam oczami. Zdecydowanie można było tak powiedzieć — Może to czego ci potrzeba to cała noc w mieście! — krzyknął entuzjastycznie zbyt wesołym głosem Parsknęłam Podniósł się ze stołka, wysuwając do przodu długie kościste ramiona i dłonie jak szkielet — Zatańcz z nami. Mówiono mi ,że niezły ze mnie Fred Astaire — wystukał szybki krok i pochylił się nisko aż do pasa, rozkładając szeroko chude ramiona Kolejka whiskey przesunęła się po kontuarze. Odsunęłam ją z powrotem szybko — Widzę ,że odrobiłaś lekcję, piękna dziewczyno — Sporo się ostatnio nauczyłam — Słucham — Talia tarota była moim życiem. Jak to możliwe? — Mówiłem ci. Proroctwa. Wszystkie kształty — Dlaczego dałeś mi ŚWIAT? — Nie dałem. Chciałabyś abym to zrobił? — Flirtujesz ze mną? — A jeśli tak? — Mogę uciec z krzykiem — Mądra dziewczyna Śmialiśmy się — Widziałaś ostatnio Christiana? — Tak Jego dłonie tężeją na butelce i czeka — Myślę ,że w coś się przekształca — Wszystko się zmienia — Chyba staje się Unseelie — Wróżki. Są jak rozgwiazdy, piękna dziewczyno — Jak to? — Ich brakujące części odrastają — Co chcesz powiedzieć? — Równowaga. Świat przechyla się w jej stronę — Myślałam ,że to entropia — Implikuje wrodzoną głupotę. Ludzie tacy są. Wszechświaty nie — Więc, jeśli księże Unseelie umiera, ktoś w końcu go zastąpi? Jeśli nie wróżka, to człowiek? — Słyszałem ,że księżniczki też są martwe Zatkało mnie. Czy ludzka kobieta mogła zmienić się poprzez jedzenie Unseelie i skończyć stając się jedną z nich po pewnym czasie?
Co jeszcze wróżki ukradną z mego świata? Cóż, technicznie, co ja i moje wróżki, zmieniłam gładko temat — Kto dał mi kartę? Szarpnął kciukiem w kierunku człowieka cienia Ani przez chwilę w to nie wierzyłam — Co powinnam z niej wyczytać? — Jego spytaj — Kazałeś mi tego nie robić — To właśnie problem — Rozwiązanie? — Może to wcale nie dotyczy świata — A czego innego mogłoby dotyczyć? — Masz oczy, wykorzystaj je — A ty usta, więc ich użyj Odszedł, rzucają w powietrzu butelkami jak profesjonalny żongler. Obserwowałam jego latające dłonie i zastanawiałam się jak skłonić go do mówienia Coś wiedział. Czułam to. Wiedział i to całkiem sporo Pięć kieliszków pojawiło się na kontuarze. Nalał je do pełna i przesunął wszystkie pięć z niesamowitą precyzją Zerknęłam w lustro znajdujące się za barem, które zawieszone pod kątem odbijało elegancki czarny kontuar. Zobaczyłam samą siebie. Zobaczyłam człowieka cienia. Zobaczyłam tuzin innych klientów stojących przy barze. Nie było tu wielkiego ruchu. To był jeden z tych mniejszych, mniej popularnych pod klubów. Nie było tu seksu czy też przemocy, tylko pajęczyny i karty tarota. Chłopak z rozmarzonymi oczami był nieobecny w odbiciu. Widziałam szkło i butelki migoczące w powietrzu kiedy w nim wirowały ale nikt nimi nie rzucał Zerknęłam na dół na niego Z powrotem do góry. Nie było odbicia Postawiłam mój pusty kieliszek po kolejce na bar. Pojawił się kolejny, wypyliłam też ten, obserwując go i czekając aż wróci Nie spieszył się — Wyglądasz na skonfliktowaną, piękna dziewczyno — Nie widzę cię w lustrze — Może, ja też cię nie widzę Zamarłam. Czy to było możliwe? Czy mojego odbicia nie było w lustrze? Śmiał się — Tylko żartuje. Jesteś tam — To nie jest śmieszne — To nie moje lustro — Co to znaczy? — Nie jestem odpowiedzialny za to co pokazuje albo czego nie — Kim jesteś? — A kim ty jesteś? Zmrużyłam oczy — Jakoś odniosłam wrażenie ,że próbowałeś mi pomóc. Chyba się myliłam — Pomoc. Niebezpieczna jak lekarstwo — Jak? — Ciężko jest wskazać właściwą dawkę. Zwłaszcza jeśli jest więcej niż jeden lekarz Nabrałam powietrza, chłopak z rozmarzonymi oczami nie miał już dłużej rozmarzonych oczu. Były.......gapiłam się Były … przygryzłam dolną wargę mocno zębami. Na co patrzyłam? Co się ze mną działo?
Nie był już dłużej za barem, ale siedział na barowym stołku, po mojej lewej, nie prawej Nie, siedział na stołku razem ze mną. Oto był, za mną, usta przyciśnie do mego ucha — Zbyt wiele fałszywego zadufania. Zbyt mało przygotowania. Najlepszy chirurg ma palce motyla. Zwiewne. Delikatne Jak jego palce na moich włosach — Czy jestem królem Unseelie — wyszeptałam Śmiech tak miękki jak skrzydła ćmy, wypełnił moje uszy i zmącił mi umysł, mieszając w odmętach mojej duszy — Nie bardziej niż ja — znalazł się z powrotem za barem — Zrzędliwy nadchodzi — powiedział, ze skinieniem w kierunku schodów Zerknęłam aby zobaczyć nadchodzącego Barronsa. Kiedy spojrzałam z powrotem, chłopak z rozmarzonymi oczami nie był bardziej widoczny niż jego odbicie — Szłam — powiedziałam z irytacją. Palce jak kajdanki zacisnęły się na moim nadgarstku, Barrons ciągnął mnie w kierunku schodów — Której części z prosto do schodów nie zrozumiałaś? — Tej samej z traktuj dobrze innych której ty nigdy nie zrozumiałeś, o zrzędliwy — wymamrotałam Zaczął się śmiać kompletnie mnie zaskakując. Nigdy nie wiem co go rozbawi. W najdziwniejszych momentach wydaje się znajdować rozbawienie w swoim własnym złym humorze — Byłbym o wiele mniej zrzędliwy gdybyś przyznała ,że chcesz się ze mną pieprzyć i w końcu byśmy to zrobili Żądza przetoczyła się przez mnie. Barrons mówił pieprzyć i byłam gotowa — Tylko tyle trzeba by było aby wprawić cię w dobry nastrój? — Wystarczyłoby, do pewnego stopnia — Czy my właśnie rozmawiamy Barrons? Czy ty naprawdę wyrażasz swoje uczucia? — Jeśli chcesz nazywać twardego fiuta uczuciami panno Lane Nagłe zamieszanie przy wejściu do klubu, dwa piętra ponad nami, przykuło jego uwagę. Był wyższy ode mnie i widział ponad tłumem — To chyba jakiś żart — jego twarz stwardniała kiedy spoglądał w górę na balkonowe foyer. — Co? Kto? — powiedziałam, wspinając się na palce, próbując zobaczyć — Czy to V'lane? — Dlaczego miałby...— spojrzał w dół na mnie — Usunąłem jego imię z twojego języka. Nie miałaś okazji aby je odzyskać — Powiedziałam jednemu z jego dworzan aby go sprowadził. Nie patrz tak na mnie. Chce wiedzieć co jest grane — To co jest grane panno Lane, to to ,że znalazłaś królową Seelie w więzieniu Unseelie. To co jest grane (biorąc pod uwagę stan w jakim się znajduje) to to,że V'lane najwyraźniej kłamał na temat miejsca jej pobytu od miesięcy, a to może oznaczać tylko jedno — Nie mogłem pozwolić na to aby dwór dowiedział się ,że królowa zaginęła, i to zaginęła dawno, na wiele ludzkich lat — powiedział sztywno ściszonym głosem V'lane tuż za nami — Dwór rozpadłby się. Bez niej, trzymającej ich lejce, tuziny różnych frakcji zaatakowałyby twój świat. Niepokoje w świecie wróżek istnieją od dawna. Ale to miejsce nie nadaję się do dyskusji o takich sprawach Barrons i ja odwróciliśmy się jak jedno — Velvet powiedział, że wymagałaś mojej obecności, MacKayla — kontynuował V'lane — Ale powiedział ,że twoje nowiny dotyczą książki a nie naszej przywódczyni — przeszukiwał moją twarz z chłodem którego nie widziałam u niego od czasu kiedy się
poznaliśmy. Przypuszczałam ,że moje metody przywołania, obraziły go. Wróżki są takie nadęte — Naprawdę ją znalazłaś? Żyje? W każdej wolnej chwil jej szukałem. Uniemożliwiło mi to asystowanie ci tak jak chciałaś — Velvet to imię wróżki? — Jego prawdziwe imię jest nie do wymówienia w twoim języku. Czy ona tu jest? Pokiwałam — Muszę ją zobaczyć Ręka Barronsa wystrzeliła i zamknęła się na gardle V'lane'a — Ty zakłamany popierdoleńcu V'lane złapał ramię Barronsa jedną dłonią a jego gardło drugą Gapiłam się zafascynowana. Byłam tak zaabsorbowana ostatnimi wydarzeniami ,że nie zdawałam sobie sprawy ,że Barrons i V'lane stoją twarzą w twarz na zatłoczonym parkiecie. przez prawdopodobnie pierwszy raz w ciągu całej wieczność tak blisko aby zabić się nawzajem. Cóż, na tyle blisko aby Barrons zabił V'lane'a Barrons wpatrywał się w księcia wróżek tak jakby w końcu udało mu się dopaść coś co torturowało go przez wieki podczas gdy on leżał rozłożony jak orzeł na pustyni i to znosił. V'lane spoglądał wściekle na Barronsa tak jakby nie mógł uwierzyć w to ,że był taki głupi — Mamy teraz większe problemy niż twoje osobiste pretensję — powiedział V'lane z lodowatą pogardą — Jeśli nie potrafisz wyciągnąć głowy z własnego tyłka i spojrzeć ponad to, zasługujesz na to co stanie się z twoim światem — Może nie dbam o to co stanie się ze światem Głowa V'lane'a obróciła się w moją stronę, szacujący chłód zabarwił jego spojrzenie — Pozwoliłem ci zachować włócznie, MacKayla. Nie pozwolisz mu zrobić mi krzywdy. Zabij go— Barrons zacisnął — Powiedziałem żebyś się zamknął — On ma czwarty kamień — przypomniałam — Potrzebujemy go — Klan Keltar! — powiedział V'lane patrząc się do góry na foyer. Zasyczał przez zęby — Wiem. Kurewsko duże mamy dzisiaj przyjęcie — odparł Barrons. — Gdzie? Czy to ci co właśnie weszli? Barrons przysunął się bliżej V'lane'a i powąchał go. Jego nozdrza zadrgały, tak jakby znalazł zapach zarówno odpychający jak również w sam raz na idealny krwawy filet — Gdzie ona jest? — ryknął jakiś mężczyzna. Akcent był szkocki jak akcent Christiana ale cięższy V'lane zarządził — Każ mu się zamknąć zanim ryknie swoje następne pytanie które będzie brzmiało Gdzie królowa i każdy Unseelie w tym miejscu odkryje ,że tu jest Barrons poruszał się za szybko abym mogła to zobaczyć. W jednej sekundzie V'lane był zwyczajowym wspaniałym sobą w następnej jego nos został zmiażdżony i zalewał się krwią. Barrons powiedział — Do następnego razu, wróżko — i już go nie było — Powiedziałem, gdzie do ciężkiej cholery jest— Usłyszałam pomruk, potem odgłos pięści i więcej pomruków, i piekło rozpętało się w Chester *** — Gówno mnie obchodzi co myślisz. Ona jest naszą odpowiedzialnością— — I cholernie dobrze poszło wam wykonywanie swoich obowiązków— — To moja królowa i nie pójdzie nigdzie z— — Jak na razie, utrata jej na rzecz pieprzonych Unseelie była— — Zabieramy ją ze sobą z powrotem do Szkocji, gdzie będzie należycie pilnowana—
— Para nieudolnych ludzi, ona należy do świata wróżek— — Wyślę cię z powrotem do świata wróżek, wróżko, w pieprzonej— — Pamiętaj o brakującym kamieniu, mieszańcu Spoglądałam pomiędzy szkotem, Barronsem, V'lanem, obserwując jak cała trójka się kłóci. Toczyli tą samą dyskusję i do niczego nie doszli już od kliku minut. V'lane wciąż domagał się aby mu ją przekazać, szkot nalegał ,że zabierze ją do Szkocji ale znałam Barronsa. Nie pozwoli aby żaden z nich ją miał. Nie tylko nie ufał nikomu, ale też królowa wróżek była potężnym atutem — Skąd do kurwy nędzy w ogóle wiedziałeś ,że tu jest? — zażądał Barrons V'lane, którego nos ponownie był już idealny powiedział — MacKayla mnie wezwała. Kiedy podszedłem usłyszałem to co usłyszeć mógł każdy inny. Narażasz jej życie swoją lekkomyślnością — Nie ty — ryknął Barrons — Góral Szkot powiedział — Prawie pięć lat temu odwiedziła Ciana we śnie, mówiąc mu ,że będzie tutaj tego wieczora. Królowa sama wydała nam rozkaz abyśmy ją odebrali spod tego adresu, tej nocy. Mamy niezbite prawo. Jesteśmy klanem Keltar i mamy na sobie magiczny płaszcz ochronny dla wróżek. Natychmiast nam ją zwrócisz Prawie zaczęłam się śmiać, ale coś w tych dwóch szkotach sprawiło ,że zastanowiłam się dwa razy zanim to zrobiłam. Wyglądali jakby podróżowali przez trudne tereny i nie myli się i nie golili przez kilka dni. Słowa takie jak cierpliwość i dyplomacja, nie znajdowały się w ich słowniku. Interesowały ich cele i rezultaty i czym mniej przeszkód pomiędzy tymi dwiema rzeczami tym lepiej. Byli jak Barrons, nakręceni, skupieni, bezwzględni Oboje mieli nagą pierś i byli mocno wytatuowani, Lor i kilku innych ludzi Barronsa których wcześniej nie widziałam kazał nam się rozebrać z ubrań pod którymi mogliśmy schować książkę, zanim pozwolił nam przejść na wyższe piętro klubu. Teraz nasza piątka stała tam, częściowo ubrana w nieumeblowanym pomieszczeniu ze szkła Ten który się kłócił, Dageus, był jednym długim, smukłym mięśniem, z szybkością i gracją ruchów dużego kota oraz gepardzimi złotymi oczami. Jego czarne włosy były tak długie ,że muskały jego pas, nie żeby jakiegoś potrzebował, w dopasowanych na smukłych biodrach czarnych skórzanych spodniach. Miał rozciętą wargę i podbite oko na prawym policzku z powodu potyczki która rozpoczęła się przy drzwiach i rozprzestrzeniła jak zaraza przez klientów kilku pod klubów. Trzeba było pięciu ludzi Barronsa aby wszystko ogarnąć i utrzymać znowu pod kontrolą. Możliwość poruszania się jak wiatr dawała im ogromną przewagę. Nie ostrzegali czy też nakazywani klientom aby ci przestali walczyć, po prostu pojawiali się i zabijali ich. Kiedy już ludzie i wróżki zorientowały się co się dzieję, eskalacja przemocy skończyła się tak szybko jak się zaczęła Drugi szkot, Cian, nie odezwał się jeszcze ani słowem a z bójki wyszedł bez szwanku, ale z wszystkimi tymi czerwono czarnymi tatuażami, nie jestem nawet pewna czy zauważyłabym u niego krew. Był masywny, z wiązanką mięśni tego rodzaju które mężczyzna nabywa przez ciężki trening w siłowni lub podczas długoterminowego pobytu na więziennym padoku Jego ramiona były ogromne, brzuch płaski, miał kolczyki, jeden z jego tatuaży głosił JESSI. Zastanawiałam się jakiego rodzaju kobieta mogła sprawić ,że mężczyzna taki jak on chciał sobie wytatuować jej imię na piersi To byli wujowie o których opowiadał Christian, mężczyźni którzy włamali się do zamku Walijczyka tej nocy kiedy Barrons i ja próbowaliśmy ukraść amulet, ci którzy odprawili rytuał razem z Barronsem w noc Halloween. W niczym nie przypominali typowych wujków jakich kiedyś widywałam. Oczekiwałam krewnych złagodzonych
znamieniem czasu w późnych latach trzydziestych, lub wczesnych czterdziestych ale ci byli utwardzonymi przez czas mężczyznami zaledwie trzydziestoletnimi, niebezpiecznymi i seksownymi Obydwoje mieli nieskupiony dystans w swoich oczach, tak jakby widywali rzeczy tak niepokojące, że tylko koncentrując wszystko z pewną nieostrością, mogli spoglądać na świat i dawać sobie z nim radę Zastanawiałam się czy moje własne oczy też zaczynają tak wyglądać — Jedno jest pewne, ona nie należy do ciebie — powiedział Dageus do Barronsa — Jak na to wpadłeś? Góralu? — Ochraniamy wróżki a on jest wróżką, co daje nam obu większe prawa niż tobie Czułam jak ktoś gapi się na mnie, twardo i rozejrzałam się wokoło. V'lane' obserwował mnie ze zmrużonymi oczami. Jak na razie wszyscy byli tak zajęci kłóceniem się o to co zrobić z królową ,że nikt nie zawracał sobie głowy spytaniem mnie jak ją znalazłam czy też jak udało mi się ją wyciągnąć z więzienia. Podejrzewałam ,że to nad tym zastanawiał się teraz V'lane Znał legendę dotyczącą królewskiego lustra. Wiedział ,że tylko dwie istoty mogły przez nie przejść, chyba ,że nieoczekiwanie natknął się na prawdę przy pomocy mojego kłamstwa i ktokolwiek był aktualną królową był niewrażliwy na magię króla, w co raczej wątpiłam. Jedyną osobą przed którą król chciałby najbardziej chronić konkubinę byłaby królowa Seelie. Zabezpieczył swój zamek przeciw oryginalnej, mściwej królowej ,tego dnia kiedy przyszła do jego fortecy i pokłócili się. Zabronił jakiemukolwiek Seelie wkroczenia na jego teren. Nie miałam wątpliwości ,że użył tych samych zaklęć albo gorszych na lustrze które było połączone z buduarem jego i konkubiny. V'lane musiał się zastanawiać czy miał w ogóle pojęcie kim naprawdę była ich królowa, kim ja naprawdę byłam, lub może po prostu cała ich historia była tak samo podejrzana i niejasna jak nasza. Niezależnie od tego V'lane wiedział ,że coś dotyczącego mnie nie było takie jak się wydawało Poza mną samą, tylko Christian wiedział ,że królowa była tak naprawdę konkubiną. I tylko ja wiedziałam o tej dwoistości w moim wnętrzu która mogła być starannie wytłumaczona gdybym była drugą połową królewskiego równania Po długim zamierzonym momencie, posłał mi sztywne kiwnięcie Co to do cholery miało znaczyć? Że od teraz będzie milczał i nie zadawał żadnych pytań które mogłyby zmąć już i tak błotniste wody? Odkiwałam w odpowiedzi tak jakbym miała jakieś pojęcie dlaczego w ogóle do mnie kiwał — Nie mogłeś nawet odprawić cholernego rytuału aby utrzymać ściany a chcesz żebym zaufał ci z królową? A ty — Barrons zwrócił się do V'lane'a który zachował ostrożny dystans — Nigdy jej ode mnie nie dostaniesz. Jeśli o mnie chodzi, to ty umieściłeś ją w trumnie w której została znaleziona — Dlaczego nie zapytasz królowej? — zasugerował zimno V'lane — To nie byłem ja i ona ci to powie — Wygodnie dla ciebie, ona nie mówi — Czy jest ranna? — Skąd niby mam wiedzieć? Nawet nie wiem z czego wy popieprzeńcy jesteście zrobieni! — Dlaczego ktoś miałby umieszczać ją w więzieniu Unseelie — zapytałam — To wolny ale pewny sposób aby ją zabić, kobieto — powiedział Dageus — Więzienie Unseelie jest przeciwieństwem tego wszystkiego czym jest ona, wysysa z niej życiową esencję — Jeśli ktoś pragnął jej śmierci, to są szybsze sposoby — zaprotestowałam — Może ten kto ją zabrał nie miał włóczni ani miecza
To wykluczało V'lane'a. Zabierał mi je regularnie, jak na przykład w tej chwili. Darroc tez to robił. Ktokolwiek więził królową musiał być na tyle potężny ,że mógł ją zabrać i uwięzić ale nie był na tyle potężny aby zdobyć włócznie czy miecz, dwie rzeczy które zdawały się wykluczać. Czy było możliwe ,że jej porywacz miał powód i chciał aby umierała powoli? — V'lane powiedział mi ,że wszystkie księżniczki Seelie są martwe — powiedziałam — Jest pewien stary mit który mówi o tym ,że jeśli nie będzie więcej pretendentów do tronu matriarchalnego, magia prawdopodobnie podąży ku najpotężniejszemu mężczyźnie rasy. Co jeśli ktoś próbował przejąć Sinsar Dubh zabijając przy tym wszystkie kobiece królewskie wróżki Seelie, zakańczając na samej Aoibheal, tak żeby kiedy królowa zginie, on sam skończy nie tylko z mocą króla Unseelie wynikającą z posiadani książki ale też z prawdziwą magią królowej, która uczni z niego pierwszego męskiego władcę ich rasy? Kto jest najpotężniejszym mężczyzną? Wszystkie głowy odwróciły się w kierunku V'lane'a — Co wy ludzie próbujecie powiedzieć? O już mam, dajcie spokój — powiedział sucho. Spojrzenie które mi posłał był na równi pełne gniewu i wyrzutu. Tak jakby mówił Ja nie wyjawiłem twoich sekretów więc ty nie wyjaw moich — To tylko legenda, nic więcej. Służyłem Aoibheal całe moje istnienie i nadal będę jej służył — Dlaczego kłamałeś na temat miejsca jej pobytu? — domagał się odpowiedzi Dageus — Ukrywałem jej nieobecność przez wiele ludzkich lat aby zapobiec wojnie domowej między wróżkami. Z martwymi księżniczkami, nie ma wyraźnego następcy Wiele ludzkich lat? To był drugi raz kiedy powiedział tak wiele ale konsekwencje tego wypłynęły dopiero teraz. Gapiłam się na niego. Powiedział mi o wiele więcej niż tylko jedno kłamstwo. Powiedział mi ,że w noc Halloween, był zajęty, zanosząc swoją królową w bezpieczne miejsce. Gdzie tak naprawdę był tej nocy kiedy tak desperacko go potrzebowałam? Chciałam to wiedzieć w tej chwili, zażądać odpowiedzi ale już i tak zbyt wiele się działo i kiedy go przesłucham to zrobię to na moich warunkach w miejscu które wybiorę — A w jaki sposób one zginęły? — zapytał Barrons V'lane westchnął — Zniknęły kiedy zniknęła i ona — znowu na mnie spojrzał Zamrugałam. Jego spojrzenie miało w sobie smutek i obietnicę tego ,że porozmawiamy wkrótce — Wygodnie dla ciebie wróżko — dodał Barrons V'lane przerwał mu spojrzeniem pełnym wzgardy — Spójrz ponad koniec swojego śmiertelnego nosa. Książęta Unseelie są tak samo potężni jak ja jeśli nie bardziej. A sam król Unseelie jest o wiele silniejszy niż my wszyscy. Magia głównie przeszłaby na niego gdziekolwiek by nie był. Niczego bym nie zyskał szkodząc mojej królowej, a raczej wszystko stracił. Musicie mi pozwolić ją zabrać. Jeśli była w więzieniu Unseelie przez cały czas podczas którego zaginęła, musi być bardzo bliska śmierci. Musicie pozwolić mi zabrać ją do świata wróżek, aby odzyskała siły! — To się nigdy nie wydarzy — Więc ty będziesz odpowiedzialny za śmierć naszej królowej — powiedział gorzko V'lane — A skąd mam wiedzieć, że nie tego właśnie chciałeś przez cały czas? — Pogardzasz nami wszystkimi. Pozwoliłbyś królowej zginąć aby tylko dopełnić swojej małostkowej zemsty Chciałam wiedzieć czym była ta małostkowa zemsta Barronsa. Ale znowu poczułam
tą cholerną dwoistość. To co się tu rozgrywało nie było tym co tak naprawdę się działo. Tylko ja znałam prawdę. To nie o królową walczyli. Tylko o konkubinę z przed setek tysięcy lat która w jakiś sposób skończyła jako królowa Seelie. Czy król w końcu dostał to na co liczył? Czy w końcu udało mu się zrobić z jego ukochanej wróżkę? Czy równowaga świata przechylała się tak jak mówił chłopak z rozmarzonymi oczami, przekształcając śmiertelniczkę i zastępując nią królową tak jak w końcu przekształci Christiana i zastąpi nim księcia? I skoro byłam królem dlaczego sie tym nie ekscytowałam? Konkubina w końcu była wróżką! Potrząsnęłam głową. Nie mogłam myśleć w ten sposób. To po prostu nie działało w moim przypadku — Mac — wymamrotałam — Bądź po prostu Mac Barrons przerwał mi ostrym spojrzeniem które mówiło, Odłóż to na później, panno konkubino — Słuchajcie chłopcy — powiedziałam. Cztery pary antyczny oczu przebiły mnie na wylot i zamrugałam na dwóch szkotów — Och, wy dwoje też wcale nie jesteście tym czym wydajecie się być prawda? — Czy ktoś jeszcze jest w tym pomieszczeniu? — Barrons powiedział z rozdrażnieniem — O co ci chodzi? — Tu jest najbezpieczniejsza — powiedziałam zwięźle — To starałem się powiedzieć przez cały czas — ryknął Barrons — To piętro jest zabezpieczone w taki sam sposób jak księgarnia. Nic nie może się tu teleportować— V'lane zasyczał — Ani stąd. Seelie czy Unseelie nic się do niej nie dostanie. Nie pozwolimy nikomu wejść do pokoju w ubraniu, Rainey się nią zajmuje— — Umieściłeś ją z moimi rodzicami? — powiedziałam z niedowierzaniem — Ludzie wchodzą tam nago? — A gdzie miałem ją umieścić? — Królowa wróżek jest w tym szklanym pokoju? Razem z moją mamą i tatą? — mój głos się podnosił ale nie dbałam o to Wzruszył ramionami. Jego oczy mówił Nie bardzo, i obydwoje o tym wiemy. Nawet nie jesteś z tego świata. Moje mówiły Gówno mnie obchodzi kim mogłam być w innym życiu, wiem kim jestem teraz — Sporo czasu zajmuje zabezpieczenie pomieszczenia w taki sposób w jaki zabezpieczony jest pokój Jacka i Rainey. Nie będziemy robić tego po raz drugi — powiedział — Zamek Keltar został zabezpieczony przez samą królową — powiedział Dageus — Z daleka od Dubilna, gdzie Sinsar Dubh wydaje się grasować, to byłoby lepszym wyborem — Ona zostaje. To nie podlega dyskusji. Nie podoba ci się to, to spróbuj ją odebrać — powiedział gładko Barrons a w jego ciemnych oczach zobaczyłam oczekiwanie. Liczył na to ,że spróbują. Był w nastroju do walki. Wszyscy w tym pomieszczeni w nim byli. Nawet ja zdałam sobie sprawę ,że poczułam nagłe niechciane uznanie dla mężczyzn. Miałam problem którego nie mogłam naprawić. Ale gdybym mogła stworzyć jakiś namacalny problem który zakończyłby się bójką na pięści i spuszczaniem łomotu, na pewno poczułabym się dzięki temu lepiej, przynajmniej przez jakiś czas — Jeśli ona zostaje, my też zostajemy — powiedział gładko Dageus — Będziemy strzec jej tu albo będziemy strzec jej tam, ale będziemy jej strzec — A skoro oni zostają to ja też zostaje — głos V'lane'a ociekał lodem — Żaden człowiek nie będzie chronił mojej królowej tak długo jak egzystuje — Jest całkiem proste rozwiązanie tego problemu wróżko. Sprawię ,że przestaniesz egzystować
— Wróżki Seelie nie są naszym wrogiem. Dotkniesz go, będziesz miał na głowie nas wszystkich — Wydaje ci się ,że nie mógłbym tego zrobić góralu? Przez chwilę napięcie w pomieszczeniu było nie do zniesienia, i w oczach mojego umysłu widziałam nas wszystkich jak rzucamy się sobie do gardeł Barrons był jedynym z nas który nie mógł zginąć. Potrzebowałam szkotów aby odprawić rytuał a V'lane'a i jego kamienia aby namierzyć książkę. Bójka w taki momencie była naprawdę kiepskim pomysłem — A więc ustalone — zaświergotałam — Wszyscy zostają. Witajcie w Chester! Przygotujemy wam jakieś łóżka Barrons spojrzał na mnie jakby oszalała — Więc wyjdźmy stąd i znajdźmy coś co nadaje się do zabicia — dodałam Dageus i Cian warknęli na znak zgody i nawet V'lane wygadał jakby poczuł ulgę
Trzydzieści dwa
Wyszłam z pod prysznica i spojrzałam na siebie w lustrze. Od momentu kiedy zaciągnęłam moje obolałe ciało do sypialni na górę KiBB, moje siniaki w jakiś czterdziestu procentach już zniknęły. Przesunęłam palcem po tym szczególnie kiepskim znajdującym się na obojczyku. Wydawało mi się ,że usłyszałam trzask i martwiałam się ,że coś złamałam ale był to tylko gorący, spuchnięty obrzęk po kontuzji i uleczył się naprawdę szybko Co się ze mną działo? Mogłam podejrzewać ,że chodziło o coś związanego z tym ,że byłam....no cóż, że nie byłam konkubiną, ale nigdy wcześniej nie leczyłam się tak szybko. Kiedy byłam dzieckiem ciągle biegałam z obdartymi kolanami Czy McCabe był jedną z moich części? Czy to dlatego też nie zamarł? Czy chłopak z rozmarzonymi oczami mógł być jakąś częścią? Kto jeszcze? Z jak wielu części składała się nie konkubina? — Nie jestem królem — powiedziałam na głos — Musi być jakieś inne wyjaśnienie — musi być, po prostu tego nie zaakceptuje Dziś było bardzo gorąco. Wpadliśmy na inspektora Jayne i jego ludzi, a czternastoletnia Dani wycięła szeroki pokos przez miasto. Dageus, Cian, i V'lane okładali pięściami. Dani i ja kroiłyśmy i dźgałyśmy Barrons robił cokolwiek co robił ale robił to zbyt szybko abym mogła zobaczyć. Po chwili przestałam próbować to dostrzec, zatracona zbyt bardzo w moim własnym pragnieniu krwi Kiedy wreszcie skończyłam liczyć, truchło przechodziło w setki Jak mogłam czuć się tak dobrze zabijając Unseelie jeśli byłam ich stwórcą? — Widzisz? Więcej dowodów na to ,że nim nie byłam — powiedziałam samej sobie w lustrze ze skinieniem. Moje odbicie skinęło mądrze w odpowiedzi Ustawiłam średni powiew powietrza na suszarce i zaczęłam suszyć włosy Unseelie się wycofały. Poszła plotka o tym ,że przeczesujemy ulicę i wycofywały się z walki, uciekały. Chyba po tym jak całą egzystencję przesiedziały w zamknięciu nie śpieszno im było umierać, teraz kiedy już były wolne. Zostawiłam Barronsa, dwóch z klanu Keltar, i V'lane'a wyglądających na wyjątkowo niezadowolonych i mających lada moment rzucić się sobie do gardeł. Byłam zmęczona, obolała i nie obchodziło mnie to Jeśli byli na tyle głupi aby pozabijać się wzajemnie, zasługiwali na powstałe problemy które by tym faktem stworzyli Kiedy wśliznęłam się w piżamę, usłyszałam żwir odbijający się od mojego okna w
sypialni W tej chwili naprawdę nie byłam w nastroju na towarzystwo V'lane'a. Tak, miałam pytania ale dzisiejsza noc nie była odpowiednia aby je zadać. Musiałam odpocząć i oczyścić myśli. Kopnęłam na bok plecak, wczołgałam się do łóżka i nakryłam całą głowę aby odciąć się od dochodzącego światła. Cieni już rzekomo nie było — Rzekomo — nie jest słowem z którym dobrze mi się żyję Kolejna porcja żwiru wylądowała na szybie Zacisnęłam oczy i czekałam aż przestanie Pięć minut później, nieustanego rzucania w moje okno, kamień rozbił szybę, roztrzaskując szło i cholernie mnie strasząc Podskoczyłam na łóżku i spojrzałam na bałagan znajdujący się na podłodze. Nie mogłam tam nawet podejść aby zmyć mu głowę Najpierw musiałam wygrzebać skądś buty Chłodny wiatr wpadał przez zasłony Nałożyłam buty i podeszłam do okna — Nie będę z tobą rozmawiać dopóki nie naprawisz tego cholernego okna V'lane — warknęłam — Och! Zamaskowana postać w kapturze stała w alejce poniżej i przez moment przypomniała mi Mallucé'a. Ciemne szaty wirowały kiedy figura pochyliła się do przodu, tak jakby każdy jej krok była agonią. Zewnętrzne światła ukazywały wyraźnie płaszcz i zobaczyłam ,że jest zrobiony ze spienionego szyfonu Moją pierwszą myślą było to ,że Sinsar Dubh, ukrywała się w tych wielu warstwach — Zdejmij płaszcz chcę zobaczyć wszystko Usłyszałam świst i jęk agonii. Ramiona poruszały się z ogromną ostrożnością, luzując troczki związane na gardle. Kaptur opadł i płaszcz zsunął się z szelestem na ziemię Prawie zwymiotowałam. Cofnęłam napływający do ust krzyk. Nie życzyłabym tego najgorszemu wrogowi. To była Fiona, ze strasznie uszkodzonym ciałem — Litości — rozłożyła usta i wysyczał Odwróciłam się od okna i oparłam o ścianę trzymając dłoń na ustach. Moje oczy były zamknięte, ale nie było żadnej ucieczki. I tak widziałam ją pod moimi powiekami Próbowała mnie zabić w czymś co teraz wydawało się być innym życiem. Związała się z Derekiem O'Bannionem a potem z Darrociem Wszystko dlatego ,że kochała Jericho Barronsa Tej nocy kiedy książka przyprowadziła ją pod mój balkon, obdartą ze skóry i żywą, zastanawiałam się czy ci wszyscy Unseelie których zjadła powstrzymują ją teraz od śmierci. Jedzenie Unseelie miało niezwykłe właściwości lecznicze. Ale najwyraźniej obrośnięcie w nową ludzką skórę, a może uleczenie magicznych obrażeń jakie pozostawiała Sinsar Dubh, była poza ich zdolnościami — Sądziłam ,że książka zabiła wszystkich których przejęła — powiedziałam w końcu. Moje słowa rozdzwoniły się w milczącej nocy — Ma różne...apetyty...na ..nas..tych którzy jedli Unseelie — jej zbolały głos rozbrzmiewał — Zabiła Darroca. On jadł Unseelie — Uciszyła go. Za to co wiedział — A to by było? — Gdybym tylko...wiedziała. To bym... — wydała z siebie jakiś zniekształcony dźwięk,i z sapnięć i jęków wywnioskowałam ,że schyliła się po swój płaszcz. Próbowałam sobie wyobrazić co mogłoby boleć bardziej na pozbawionym skóry ciele, chłodna nocna bryza czy ubranie. Chodzenie musiało być piekłem. Nie mogłam sobie wyobrazić jak znosiła ten ból
Nic nie mówiłam. Nie było nic do powiedzenia — Spróbowałabym....sama — w końcu zaczęła kontynuować — Modlić się....aby mnie też...zabiła — Dlaczego tu jesteś? — odwróciłam się i gapiłam na dół. Chociaż nałożyła swoją pelerynę, nie założyła kaptura — Nie mogę się uleczyć — szare oczy połyskiwały ciągłym bólem, nawet jej źrenice zniknęły — Nie mogę zginąć. Próbowałam...wszystkiego — Wciąż jesz Unseelie? — Łagodzi ...ból — To też prawdopodobnie utrzymuję cię przy życiu — Za...późno — Chcesz powiedzieć ,że uważasz iż jadłaś je tak długo ,że nawet jeśli teraz przestaniesz i tak możesz nie zginąć? — Tak Rozważałam to. W zależności o tego jak dużo zjadła, było to możliwe. Mallucé ociekał wróżkami jak stek tłuszczem. Może nawet gdyby przestała natychmiast, nigdy w pełni nie byłaby ponownie człowiekiem Jadłam je tylko dwukrotnie w swoim życiu i miałam nadzieję ,że nie były już w moim krwiobiegu — Nie mogę znaleźć.....— jej spojrzenie popłynęło w kierunku porzuconej Ciemnej Strefy i zrozumiałam ,że szukała cieni aby ją zabiły. Ale te już dawno przemieściły się na bardziej zielone tereny, i to dosłownie a ona nie byłaby w stanie dotrzeć aż tak daleko aby jakiegoś znaleźć. Nie mogłam sobie wyobrazić aby jechała samochodem, siedząc na tym pozbawionym skóry ciele. Zadrżałam — Tylko włócznia......miecz.....może — — Sprawią ,że te części wróżki które masz w sobie przestaną trzymać cię przy życiu — dokończyłam, odwracając wzrok i gapiąc się w dach garażu Barronsa, oraz setki ciemnych dachów ponad nim — Chcesz aby cię zabiła — była w tym jakaś straszliwa ironia — Tak — Dlaczego nie znajdziesz Dani? Nie wydaje cię się ,że z nią miałabyś więcej szczęścia? — Powiedziała nie Zamrugałam. Wiedziała o Dani, znalazła ją i Dani odmówiła? — Powiedziała...że ty musisz — I sądzisz ,że ja będę miała litość? Szarpnęłam spojrzeniem z powrotem na jej pozbawioną skóry twarz — Mogę cię ignorować przez resztę mojego życia — ale to nie była prawda I ona o tym wiedziała — Litości — wysyczała ponownie Uderzyłam w ramę okna Już nie było żadnych łatwych wyborów. Nie chciałam schodzić na dół i na nią patrzeć. Nie chciałam jej dźgać. Nie mogłam skazać jej na cierpienie skoro mogłam coś z tym zrobić, a mogłam Spojrzałam na łóżko. Niczego nie chciałam bardziej niż wczołgać się do niego z powrotem Moje okno było zniszczone. W pokoju zaraz i tak będzie lodowato Sięgnęłam po kaburę, zapięłam ją na topie od piżamy, wśliznęłam włócznie pod ramię, złapałam płaszcz z krzesła i skierowałam się na schody
W drodze na dół doznałam małego olśnienia Moja włócznia zabiję te części Fiony które należą do wróżki, sprowadzając ją do ostatecznego aktu śmierci którego chciała, ale stanie się to bardzo powoli. Śmierć Mallucé'a zajęła mu miesiące. Kiedy dźgam wróżkę, ginie ona natychmiast. Ale kiedy człowiek zjada Unseelie, wypełnia swoje ludzkie ciało kawałkami nieśmiertelnego ciała wróżki, i nie ma szans aby dźgnąć każdy taki kawałek znajdujący sie w ciele człowieka tak aby śmierć nie sączyła się wolno jak trucizna. Zastanawiałam się czy ten kto stworzył broń zabijającą nieśmiertelnych, celowo zaprojektował ją w taki sposób aby przeprowadzała jak najstraszniejszą karę za straszliwą zbrodnię Jednakże, była inna potencjalna metoda egzekucji która zabiłaby ją natychmiast, albo odpowiedziała na pytanie na które strasznie chciałam poznać odpowiedź Cały czas jak dzisiaj walczyłam myślałam właśnie o tym Chciałam przetestować lustro w Białej Rezydencji Może wiele ludzi i wróżek mogło przez nie przechodzić Rozważałam nawet zabranie zniewolonego Unseelie i zmuszenia go do przejścia przez lustro Teraz już nie musiałam. Miałam ochotnika I nawet lepiej, była w większości człowiekiem Jeśli Fiona mogła przejść przez lustro króla i nie zginąć, to by znaczyło ,że legenda była blefem Zabiło Barronsa Zadrżałam. To mogła być anomalia. Barrons zaprzeczał prawom fizyki. Może ludzie mogli normalnie przez nie przechodzić. Może król Unseelie nie zabezpieczył go tak dobrze jak myślał Może ludzie z naszej planety byli inni niż jego konkubina, i jak wtedy mógł zabezpieczyć je przed czymś o czym nawet nie wiedział ,że istniej? Wszystko co wiedziałam to to ,że nie byłam królem i to była moja szansa na to aby to udowodnić. Nienawidziłam tego ,że znowu stracę więcej czasu, ale spokój mego umysłu był warty jego utraty Weszłam do alejki i podeszłam do niej powili — Załóż kaptur Wydała z siebie dźwięk który był prawie śmiechem ale nie wykonała żadnego ruchu aby go podnieść — Chcesz umrzeć? Jeśli tak to go załóż Oczy płonęły nienawiścią, poruszając się sztywno i z przesadną troską, nałożyła materiał zakrywający jej twarz Kiedy opuściła ramiona na dól, podmuch wiatru buchnął smrodem jej ciała prosto w moje nozdrza. Zatkało mnie. Zapach krwi i gnijącego ciała pomieszany z silnym szpitalnym odorem, tak jakby jadła tabletki przeciwbólowe non stop — Chodź za mną — Dokąd? — Włócznia cię zabije, ale odbędzie się to powoli. Mogę mieć sposób na to aby zabić cię natychmiast Kaptur odwrócił się w moją stronę, tak jakby przeszukiwała moją twarz w poszukiwaniu ukrytych motywów Tatuś powiedział mi kiedyś ,że wierzymy ,że inni są zdolni do czegoś gorszego niż my sami Fiona zastanawiała się czy mogłam być dla niej tak samo okrutna jak byłaby ona dla mnie w tej samej sytuacji — Pójście tam to będzie dla ciebie prawdziwe piekło. Ale chyba wolisz spędzić
dwadzieścia minut w bólu aby tam dotrzeć i zginąć od razu niż męczyć się tygodnie czy też miesiące jakie mogłaby zająć ci śmierć od rany zadanej włócznią. Z powodu Unseelie których jadłaś ginęłabyś powoli — Włócznia....nie natychmiast? — szok zabarwił jej głos — Nie Wiedziałam w której chwili się na to zgodziła. Kiedy odwróciłam się i skierowałam do lustra ukrytego w ścianie alejki, podążyła za mną. Słyszałam miękki świst peleryny tuż za mną. — Chociaż jest za to pewna cena, jeśli naprawdę chcesz umrzeć będziesz musiała mi powiedzieć wszystko co wiesz o— — Nie mogę cię zostawić samej nawet na minutę, prawda? — powiedział Barrons — Gdzie do ciężkiej cholery wydaje ci się ,że idziesz tym razem panno Lane? I kto jest z tobą? *** Nasza trójka poszła razem Był to jeden z najbardziej krepujących i nieprzyjemnych spacerów w jakich brałam udział Przeżywałam jeden z tych momentów podczas których obserwowałam wszystko na zewnątrz własnej skóry. Osiem miesięcy temu kiedy pierwszy raz przy dryfowałam do KiBB, szukając sanktuarium po moim pierwszym spotkaniu z Ciemną Strefą, nigdy nie wyobraziłabym sobie tego właśnie momentu. Wpychania się w ceglastą ścianę tuż za księgarnią, naprawdę kamienną ścianę! Z pozbawioną skóry i ciężko otumanioną kobietą która prowadziła KiBB, z Barronsem który czekał aż wprowadzę go ponownie w dobry nastrój za pomocą seksu i który czasami zmieniał się w bestię mierzącą dziewięć stóp , jak również tego ,że mogę dowiedzieć się ,że jestem królem i stwórcą potworów które przejęły mój świat. Gdybym pomyślała ,że moje życie może się do tego sprowadzić, ruszyłabym prosto na lotnisko jeszcze tego samego dnia i wróciła do domu Fiona nie powiedziała słowa od kiedy Barrons pojawił się w alei. Zacisnęła kaptur mocno wokół twarzy. Nie mogłam sobie wyobrazić co musiała odczuwać kiedy tak szła popełnić samobójstwo pomiędzy mężczyzną którego kochała tak bardzo ,że doprowadziła tym do swojej własnej destrukcji a kobietą którą wierzyła ,że mu go odebrała Na początku, Barrons bardzo gwałtownie nie zgadzał się z moim planem Chciał użyć włóczni, zabić ją i nie wracać do luster, tracą tygodnie, możliwe ,że miesiące aby to zrobić. Ale po tym jak odciągnęłam go na stronę i wyjaśniłam ,że jest idealnym testerem lustra, niechętnie zgodził się z moim planem i zdałam sobie sprawę ,że on też miał nadzieję ,że ta legenda była tylko nieprawdziwym mitem Dlaczego? Myślał ,że byłam konkubiną. Biorąc pod uwagę to czym obawiałam się ,że byłam, konkubina nie wydawała się być aż taką złą rzeczą Chyba ,że wywnioskował ,że skoro ja byłam konkubiną, sam król przyjdzie po mnie w którymś momencie i mógł być to jedyny wróg któremu nie byłby w stanie dać rady, nawet w formie swojej bestii. Być może martwił się ,że król odbierze mu jego wykrywacz przedmiotów magicznych i z czym wtedy pozostanie? Ale jeśli zadasz jej choć jedno pytanie dotyczące mnie panno Lane wymamrotał tuż przy moim uchu Zabiję ją tam gdzie będziemy i nie przeprowadzisz swojego małego testu Zerknęłam na niego kątem oka. Mógł to zrobić? W ten sam sposób w jaki zabijał wróżki, jakikolwiek by on nie był? Jednoczenie nie zaproponował tego jako aktu litości. Zastanawiałam się co czuł kiedy tak poruszaliśmy się w dół różanego korytarza. Czy ją opłakiwał?, tą kobietę która prowadziła jego sklep przez lata, tą kobietę której ufał bardziej
powierzając swoje sekrety niż kiedykolwiek zaufa mi, tak aby je powierzyć? Nie zaoferował ,że zabiję ją szybko aby ulżyć jej cierpieniom Użył tego tylko jako groźby aby powstrzymać mnie przed wścibianiem nosa w jego sprawy Jego twarz była siatką twardych linii. Spojrzał w dół na czubek głowy Fiony i wyraz jego twarzy uległ zmianie, wtedy zobaczył ,że mu się przyglądam i znowu była kamienną maską Opłakiwał ją, nie jej cierpienie czy śmierć ale to ,że wybrała ścieżkę która doprowadziła ją do tego miejsca. Podejrzewałam ,że nigdy nie przestałby się o nią troszczyć i dbać, gdyby nie zwróciła się przeciwko mnie. Ale to działanie przypieczętowało jej los Barrons był jednym z najbardziej skomplikowanych mężczyzn jakich kiedykolwiek poznałam i w tym samym czasie jednym z najprostszych Jesteś z nim albo jesteś przeciwko niemu. Koniec kropka. Z nim dostajesz tyko jedną szansę A jeśli go zdradzisz, przestajesz istnieć w jego świecie, dopóki nie ma szansy aby cię zabić Fiona przestała w nim istnieć kiedy wpuściła cienie do księgarni aby pożarły mnie podczas snu (w potworny sposób kradnąc mu jego jedyną szansę na coś czego bardzo chciał, czymkolwiek to było) i jedynym co teraz odczuwał było ukłucie spowodowane tym ,że sprawy potoczyły się właśnie tak, szept żalu. Nie tak dawno temu, przebił jej serce nożem i gdyby nie jadała Unseelie, zabiłby ją Był gotowy zabić ją tam w tej alejce i to niezbyt miłosiernie Posłałam mu kolejne skradzione spojrzenie, zdając sobie sprawę nad czym właśnie rozmyślałam Myślał ,że go zdradziłam przystając z Darrociem kiedy wierzyłam ,że jest martwy. Ale nie wykluczył mnie ze swego życia. Czegokolwiek chciał od Sinsar Dubh, chciał tego bardzo mocno I według mojej własnej oceny jego osoby, kiedy już będzie to miał, zabije mnie Musiał poczuć moje spojrzenie bo skierował wzrok na mnie Coś nie tak panno Lane? Moje spojrzenie kpiło, A czy jest cokolwiek właściwego w tej sytuacji? Uśmiechnął się ale bez humoru. Poza oczywistym Potrząsnęłam głową Patrzysz na mnie tak jakbyś oczekiwała ,że cię zabije Szarpnęłam się. Czy aż tak łatwo było mnie rozszyfrować? Zastanawiasz się jakiego rodzaju mężczyzną jestem i co czuję w związku z tym wszystkim Gapiłam się Myślisz ,że mnie zdradziłaś i któregoś dnia cię za to zabiję Nawet nie wiem dlaczego zawracam sobie głowę mówieniem Moje oczy błysnęły złością. Nie cierpiałam być taka transparentna To ,że sprzymierzyłaś się z Darrociem aby osiągnąć swoje cele, nie było wymierzoną we mnie zdradą. Zrobiłbym to samo Więc dlaczego jesteś taki wkurzony? To ,że się z nim pieprzyłaś zostanie ci wybaczone jak tylko będziesz pieprzyć się ze mną. Inna kobieta biegłaby na złamanie karku w kierunku przebaczenia Zakończyłam tą dyskusję patrząc prosto przed siebie To był powolny spacer. Fiona nie mogła poruszać się szybko. Przechodziliśmy przez
korytarze, różowe, słoneczne aż do tych brązowych. — Biblioteki — powiedział Barrons kiedy szliśmy — Zatrzymamy się tam w drodze powrotnej, skoro i tak już tu jesteśmy. Chce jeszcze raz się rozejrzeć Poczułam nagłe napięcie w pokrytej peleryną figurze obok mnie kiedy ciemny kaptur zwrócił się w moją stronę Nie musiałam spoglądać na jej twarz aby dostrzec gorycz jej spojrzenia Jego komentarz uświadomił jej ,że ja i on wyjdziemy stąd razem a ona będzie już wtedy martwa. I wiedziałam ,że myśli teraz ,że będziemy spędzać wspaniale wspólny czas, tańcząc, walcząc, uprawiając seks i żyjąc, podczas gdy jej egzystencja będzie skończona, zgaśnie tak jakby nigdy się nie urodziła, nieopłakiwana przez nikogo Wyczuwałam nienawiść emanującą spod peleryny, wrogą i mroczną i ucieszyłam się kiedy zobaczyłam przed nami czarną podłogę Czułam się jakbyśmy byli strażnikami więziennymi, idącymi, długo i powoli, jakbyśmy odbywali jakiś piekielny spacer w kierunku eklektycznego krzesła. Skazany między nami zrobił wszystko aby uciec przez swoim losem, ale los nie dał mu żadnego wyboru poza pragnieniem zapomnienia — Jak? — wyszeptała kiedy weszliśmy do czarnego tunelu Spojrzałam na Baronsa a on zerknął na mnie. Kiedy stanęliśmy na czarnej podłodze, zaczęłam odczuwać seksualne napięcie, które uwalniała nieuchronnie ta część zamku. Jedno spojrzenie na jego twarz potwierdziło moje przypuszczenia ,że on też musi to odczuwać Byłam przerażona kiedy zdałam sobie sprawę z tego ,że i Fiona to czuła Barrons odpowiedział spięty — Jest lustro które dzieli komnatę króla Unseelie i konkubiny. Tylko ci dwoje mogą przez nie przejść. Wszystkich innych zabija natychmiast — Nawet...ciebie? A więc wiedziała ,że mógł zginąć. I wrócić — Tak Znowu ten okropny, wilgotny dźwięk, śmiech ale nie do końca — Ona....teraz już wie Barrons posłał mi spojrzenie które wyraźnie mówiło, Ucisz ją albo to zakończę, teraz — Tak, Wiem wszystko Fiona — skłamałam Poszła przodem, znowu milcząca *** Christian spał w wielkim łóżku króla Unseelie, długie czarne włosy rozsypane na czarnej jedwabnej poduszce Gdyby Fiona nie była pozbawiona skóry i tak bardzo cierpiała, pchnęłabym ją do białej części buduaru prosto do lustra aby z tym skończyć, ale nie mogłam zmusić się do tego aby jej dotknąć — Kto do— Co jest kurwa? — Barrons szedł przez śnieżnobiałe futra i wypełnione diamentami powietrze w stronę ogromnego lustra, wpatrując się w mężczyznę na łożu Zerknęłam na kominek, oczekując ,że zobaczę konkubinę i zastanawiając się jak wytłumaczę to Barronsowi jeśli pozostałości wspomnień królowej się tu nagle wyciągną, ale futra były puste. Jego zaskoczony głos obudził Christiana, młody szkot obrócił się i stanął na nogach Jedwabne prześcieradło opadło z jego ciała, pozostawiając go nagiego i wyraźnie pobudzonego. Przez moment myślałam ,że pozbył się tatuaży ale pojawiły sie poruszając w górę jego nóg, krocza aż do podbrzusza, po czym zakręcały po jednej stronie jego klatki i znikały ponownie
Dołączyłam do Barronsa stojącego na krawędzi lustra, próbując nie gapić się na niego ale wspaniały nagi mężczyzna to wspaniały nagi mężczyzna Zastanawiałam się czy wspomnienia króla i królowej kochających się w tej komnacie, wpływały na niego w taki sam sposób w jaki wpływały na mnie. Jego oczy połyskiwały leniwą zmysłowością i bardzo dobrze mogłam sobie wyobrazić to o czym śnił. Może być ciężko wyciągnąć go z tej komnaty kiedy nadejdzie już czas Stał w ciemnej stronie buduaru i spoglądał na mnie — Chyba śnie. Przyprowadź tu ten słodki tyłeczek a pokażę ci dlaczego bóg stworzył kobietę i dobrze wyposażonego szkota — Kto to jest do ciężkiej cholery? — zażądał odpowiedzi Barrons — Christian MacKeltar — To nie Christian MacKeltar! — krzyknął Barrons — To ktoś z rodziny królewskiej Unseelie! — Ach, kurwa — Christian przeczesał swoje długie czarne włosy rękoma, mięśnie jego ramion pracowały — Czy tak naprawdę wyglądam, Mac? Prawie powiedziałam, Nie wiem, nie mogę przestać patrzeć na twojego— Fiona mnie popchnęła Ta suka naprawdę pchnęła mnie z tyłu Byłam tak oszołomiona, że nawet nie sapnęłam. Byłam oniemiała. Przyszłam tu na misję litości a ona próbowała mnie zabić, ponownie! Wywnioskowała z tego co powiedział Barrons ,że też zginę jeśli dotknę lustra, i w swoim końcowym akcie desperacji próbowała zabrać mnie ze sobą Pchnęła mnie na tyle mocno ,że dosłownie wystrzeliłam po drugiej stronie lustra i wpadłam prosto na Christiana, popychając go swoim ciałem z powrotem na łóżko. Zaplątaliśmy się między siebie, próbując się podnieść Tuż za mną, Barrons zaryczał Leżąc na mnie, Christian wydał z siebie, ostry, napalony dźwięk i wpasował się we mnie Zassałam powietrze między zębami. Każda komórka w moim ciele chciała uprawiać seks, tu i teraz, z każdym To miejsce było niebezpieczne — Christian, to ta komnata, sprawia ,że chcesz uprawiać sex — — Wiem, kobieto. Byłem tu jakiś czas — podniósł jedno z ramion które dociskało mnie mnie łóżka — Wyjdź spode mnie! Ruszaj tyłek! — zazgrzytał Kiedy nie zareagowałam natychmiast, warknął — Teraz! Nie będę w stanie powiedzieć tego po raz kolejny! Spojrzałam na niego. Jego oczy były kompletnie nie skupione, skoncentrowane na jakimś punkcie wewnątrz mnie, dokładnie tak jak książęta wróżek. Wystrzeliłam spod niego i zgramoliłam się z łóżka Pozostał tam jeszcze przez chwilę na czworakach, z ciężkimi jądrami i ogromną erekcją, wtedy podniósł się na nogi próbując się zakryć ale jego dłonie były dość bezradną tarczą. Próbował szarpnąć prześcieradło z łóżka, ale czarny jedwab był królewskiego rozmiaru i pokrywał całe łóżko. Klnąc zaczął grzebać pośród poduszek i futer, szukając swoich ubrań, podczas gdy sama próbowałam nie patrzeć na niego ale niezbyt szczęśliwie moja próba zawiodła — Mac! — zagrzmiał Barrons Moje serce waliło. Chciałam Barronsa, nie Christiana, ale mężczyzna którego chciałam był po drugiej stronie lustra, a ten choleryny na wpół biały na wpół czarny buduar, był ekstazą na sterydach z zastrzykiem adrenaliny i sprawiał ,że wszystko było
takie senne i zawikłane..... To ten okropny dźwięk śmiechu Fiony przerwał zaklęcie Obróciłam się aby zobaczyć jak stoi zaraz obok lustra, spoglądając w górę na Barronsa, jej kaptur był opuszczony Wypowiedziała swoje najdłuższe tego wieczora zdanie — Jakie to uczucie, pragnąć kogoś bardziej niż ten ktoś pragnie ciebie, Jericho? — jej głos ociekał jadem — Jeśli ona przeszła przez to lustro, to należy do króla. Mam nadzieję ,że to iż jej pragniesz zżera cię żywcem. Mam nadzieję ,że on ci ją odbierze. Mam nadzieję ,że będziesz cierpiał przez całą wieczność! Barrons nic nie odpowiedział — Powinieneś pozwolić mi zginąć tam gdzie mnie znalazłeś, ty draniu — powiedziała gorzko — Wszystko co zrobiłeś to dałeś mi życie które sprawiło ,że chciałam rzeczy których nie mogłam mieć Powiedziałabym jej ,że wcale tak nie było. Barrons nie czuł niczego takiego w stosunku co do mnie, ani nikogo ale zanim mogłam powiedzieć słowo, Fiona rzuciła się na lustro Przygotowałam się ,że we mnie uderzy Byłam, taka pewna ,że nie byłam królem Unseelie Byłam gotowa na jej smród który zaatakuje moje nozdrza, a jej okaleczone ciało uderzy w moje. Pchnęłabym ją na łóżko, gdzie dźgnęłabym ją i uwolniła nas wszystkich od niej raz na zawsze Fiona zginęła w momencie w którym dotknęła lustra — Witaj, panno konkubino — kpił Barrons Och, gdyby tylko wiedział Ale Christian nie powie mu zanim stąd nie odejdziemy i ja też nie zamierzam
Trzydzieści trzy
Minusy, Dlaczego nie jestem królem 1. Byłam dzieckiem jakieś 23 lata temu. Widziałam swoje własne zdjęcia i pamiętam swoje dorastanie ( chyba ,że ktoś wypełnił mnie fałszywymi wspomnieniami) 2. Nawet nie lubiłam konkubiny ( chyba ,że odkochałam się w niej dawno temu)
3. Nie czuję się jakbym była rozdzielona na kilka różnych części, nigdy nie pociągały mnie kobiety (chyba ,że jestem jakaś przytłumiana) 4. Nienawidzę wróżek, zwłaszcza Unseelie
5.Gdybym była królem, czy książęta Unseelie nie znaliby mnie wtedy i nie zgwałcili? Czy ktoś by mnie nie...rozpoznał? 6. Gdzie byłam przez sześć czy siedem tysięcy ostatnich lat? I jak mogłam nic o tym nie wiedzieć? (Ok, może ktoś zmusił mnie abym napiła się z kotła) Plusy, Rzeczy które sprawiają ,że mogę wyglądać jak on 1. Wiedziałam jak wygląda Biała Rezydencja od środka. Znałam również każdy krok który postawiłam w wiezieniu Unseelie. To samo z tym ,że Cruce miał skrzydła. Miałam tonę wiedzy której posiadania nie mogłam wyjaśnić. (Może ktoś wprowadził we mnie te wspomnienia. Jeśli udaje im się zasiać te fałszywe to dlaczego nie te prawdziwe?) 2. Śniłam o konkubinie całe moje życie, nawet chociaż była nieświadoma, udało jej się mnie wezwać. (Może manipulowała mną w snach tak jak robiła to z Keltarami)
3. Mogłam przywołać runy które są częścią tego z czego rzekomo zostały zbudowane ściany więzienia Unseelie. (Nie byłam pewna ,do której kolumny się to klasyfikuje. Dlaczego król miałby pomagać?) (Może to część mojego daru sidhe -seer?) 4. Książka poluje mną mnie i pogrywa sobie jak kot który bawi się myszą (Nie mogłam wymyślić żadnego sposobu aby to wytłumaczyć. Oczywistym było to ,że jest we mnie coś innego) 5. K'Vruck zaczepił mnie mentalnie po czym powiedział Ach, tu jesteś WTF???
6.Mogę przejść przez lustro które tylko król i konkubina mogą przekroczyć. Barrons nie może, Fiona też nie mogła 7.Kiedy byłam w Białej Rezydencji mogłam zobaczyć konkubinę ale nie króla, co miało całkowity sens jeśli były to wspomnienia króla którymi żyłam, ponieważ jeśli coś wspominasz, nie widzisz samego siebie w tym wspomnieniu, widzisz kto jeszcze był w nim obecny i co działo się wokół ciebie Upuściłam długopis i zamknęłam z trzaskiem dziennik. Tatuś mógłby użyć tych dwóch ostatnich plusów aby załatwić mi resztę życia bez zwolnienia warunkowego Musiałam przeprowadzić więcej prób na lustrze. To było wszystko co musiałam zrobić. Kiedy tylko udowodnię ,że ktoś inny może je przekroczyć, będę mogła skończyć z tym doprowadzaniem się do szaleństwa — Jasne — wymamrotałam — Więcej eksperymentów, brzmi jak ktoś kogo znamy? — jak może ogarnięty obsesją król którego eksperymenty powołały do życia całą rasę potworów. Fakty były brutalne, jeśli mój test zawiedzie, mój testowany zginie. Czy byłam tak zdesperowana aby oczyścić samą siebie z podejrzeń, że byłam gotowa stać się mordercą? Pewnie, zabiłam sporo w ciągu minionych kilku miesięcy ale w gorączce walki, nie z premedytacją, a Fiona chciała umrzeć Człowiek w pełni byłyby najlepszym testerem Prawdopodobnie znalazłabym w Chester kogoś kto był zakochany w umieraniu. Albo zbyt pijanego aby — Czy traciłam moje człowieczeństwo? Czy zawsze taka byłam? Złapałam się za głowę i jęknęłam Nagle każdy mięsień w moim ciele stężał tak jakby stawał na baczność w geście powitania nawet wtedy kiedy ja się nie poruszyłam — Barrons — opuściłam dłonie i podniosłam głowę — Panno Lane — zajął krzesło na przeciwko mnie z tak niesamowitą płynnością ruchów ,że zastanawiałam się jak to możliwe ,że kiedykolwiek wierzyłam w to ,że był człowiekiem. Przelał swoje ciało na brokatowe krzesło jak woda obmywająca kamień, zanim nie osiadła w gładkich mięśniach. Poruszał się tak jakby wiedział gdzie wszystko w tym pomieszczeniu się znajduję, w najbardziej precyzyjnym wymiarze. Nie chodził czy kroczył, sunął z nieskazitelną świadomością wszystkich innych atomów znajdujących się w odniesieniu co do niego. Sprawiało to ,że łatwo było mu się ukryć za martwymi obiektami i przyjąć podobną ..strukturę czy coś w tym rodzaju — Zawsze poruszałeś się tak na moich oczach i nigdy tego nie zauważyłam? Czy byłam aż tak nieświadoma? — Nie i tak. Byłaś nieświadoma. Od stóp do głów nie pomijając tego ciasnego, różowego tyłka. Ale nigdy nie poruszałem się w taki sposób przed tobą — jego spojrzenie było jednym wielkim seksualnym podtekstem — Mogłem poruszać się w ten sposób raz czy dwa za tobą — Już niczego przede mną nie ukrywasz?
— Aż tak daleko bym się nie posunął — Co ukrywa ktoś taki jak ty? — Czyż nie chciałabyś wiedzieć? — jego migoczące oczy obrzuciły mnie twardym spojrzeniem z góry na dół Minął prawie tydzień od kiedy zabiliśmy Fionę w lustrach. Miałam na sobie zniszczone czarne skórzane spodnie i moją ulubioną różową koszulkę z nadrukiem Jestem soczystą dziewczyną, z przodu i szyfonowymi rękawkami. Zawiązałam gotycką apaszkę wokół moich blond pukli i miałam parę wiszący kolczyków Alinay w kształcie serc. Moje paznokcie odrosły i zrobiłam sobie francuski manikiur na dłoniach ale paznokcie u stóp pomalowałam na czarno. Dychotomia nie kończyła się w tym miejscu. Miałam na sobie czarne koronkowe stringi i biało różowy bawełniany stanik. Naprawdę miałam problemy — Kryzys tożsamości panno Lane? Był taki czas kiedy odpowiedziałabym na to jakąś ostrą ripostą. Ale w tym momencie byłam zbyt upojona tą chwilą, siedząc w mojej księgarni, sącząc gorące kakao, wpatrując się przez stolik do kawy w Barronsa rozświetlonego blaskiem kominka i świec, z moimi dziennikiem, iPodem i zapewnieniem ,że moim rodzicom nic nie jest, a mój świat jest w większość w porządku, z wyjątkiem mojego własnego osobistego kryzysu. Moi przyjaciele i bliscy byli bezpieczni. Odetchnęłam z ulgą. Tak samo jak ludzie którzy mieli dla mnie znaczenie. Życie było dobre Nie tak dawno temu, sądziłam ,że już nigdy więcej nie postawię stopy w tym miejscu. Nigdy nie zobaczę tego lekkiego, seksownego uniesienia wargi które powie mi ,że jest rozbawiony ale wciąż czeka aby się naprawdę zachwycić. Nigdy nie będę się już sprzeczać i przekomarzać, kłócić i planować. Nigdy nie będę wygrzewać się w świadomości że, tak długo jak poprzedni właściciel tej firmy żyje, to miejsce pozostanie bastionem znacznie większym niż tylko długość i szerokość geograficzna, trzymającym Ciemną Strefę, wróżki i potwory z daleka. To było miejsce ostatniego bastionu w moim sercu Chociaż nienawidziłam go za to ,że pozwolił mi rozpaczać, nie mogłabym być bardziej wdzięczna za to ,że był nie możliwy do zabicia, ponieważ to znaczyło ,że już nigdy nie będę musiała po nim rozpaczać Nigdy już nie załamię się z powodu Barronsa. Nic nie mogło mnie zranić jeśli chodziło o niego, ponieważ był tak pewny jak zmrok i będzie się powtarzał wiecznie jak zorza. Wciąż miałam pytania o to czym był i troski dotyczące jego motywów, ale to mogło poczekać. Czas mógł rozwiązać to w taki sposób w jaki naciski i ciekawość nigdy nie mogła — Nie mam już żadnego pojęcia co nosić, więc próbuje być przygotowana na każdą ewentualność — Spróbuj skórę — Trochę na to za chłodno Spoglądaliśmy na siebie przez stolik do kawy Jego oczy nie powiedziały Rozgrzałbym cię, a moje nie odparły Na co czekasz? Nie odpowiedział, Niech mnie szlag jeśli zrobię pierwszy krok więc byłam ostrożna aby nie powiedzieć Chciałabym abyś to zrobił, ponieważ ja nie mogę, ponieważ ja … a on nie warknął.......dławisz się swoją dumą! — Tak jakbyś ty też tego nie robił — Słucham? — Naprawdę, Barrons — powiedziałam sucho — Nie jestem jedyną która właśnie nie odbyła tej konwersacji i wiesz o tym Oto było to jego lekkie, seksowne uniesienie wargi — Niezły z ciebie numer, panno Lane
— Zaraz po tobie Zmienił temat — Klan Keltar przeniósł swoje żony i dzieci do Chester — Kiedy? Pobyt w Białej Rezydencji kosztował nas pięć tygodni czasu w Dublinie. Zatrzymaliśmy się w bibliotekach po drodze i wzięliśmy tak dużo książek króla Unseelie ile byliśmy w stanie unieść razem z ciałem Fiony. Nie tylko przegapiłam urodziny Dani ale też moje własne, 1 maja. Czas pędził nieubłaganie — Jakieś trzy tygodnie temu. Na tyle długo ,że zdążyli się już zadomowić. Odejdą kiedy zwrócimy im królową — Co byłoby nigdy — odparłam — Dokładnie — Ile dzieci? — nie potrafiłam sobie wyobrazić Chester wypełnionego mieszkającymi tam w tym chromowano szklanym gmachu rodzinami. Maluchów o jasnych włosach ciągnących za sobą kocyki i ssajacych własne kciuki, idących wzdłuż balustrady. To wydawało się być bardzo złe i jednocześnie śmiesznie właściwe — Czterech druidów z klanu Keltar przywiozło swoje żony i dzieci. Rozmnażają się jakby ich osobistą misją było zaludnienie kraju na wypadek gdyby ktoś ponownie ich zaatakował, tak jakby ktoś chciał tego cholernego miejsca. Były ich dziesiątki. Wszędzie. To był kompletny chaos — Ryodan musi tracić zmysły — zagryzałam wargę aby się nie roześmiać. Barrons brzmiał na prawdziwie skonsternowanego — Dziecko podążyło za nami kiedy poszliśmy zobaczyć królową. Chciało aby Ryodan naprawił zabawkę czy coś w tym stylu — Zrobił to? — Zdenerwował się ponieważ nie chciał się zamknąć i oderwał głowę — Dziecka? — sapnęłam Spojrzał na mnie tak jakbym była szalona — Niedźwiedzia. Bateria padła a muzyka wciąż grała. To był jedyny sposób aby to przerwać — To, albo włożenie nowej baterii — Dzieciak krzyczał jakby popełniono krwawe morderstwo. Armia Keltarów zaraz się zleciała. Nie mogłem wydostać się stamtąd wystarczająco szybko — Chcę zobaczyć moich rodziców, odwiedzić ich — V'lane zgodził się pomóc im wyciągnąć Christiana z więzienia Unseelie. Odbudowali dolmen na LaRuhe który zniszczył dla ciebie — posłał mi spojrzenie które mówiło — Szkoda ,że nie pomyślałaś, zanim kazałaś mu to zrobić, zaoszczędziłoby to nam trochę czasu — Wierzy w to ,że kiedy będzie kompletny, uda mu się przywrócić połączenie i sprowadzić go z powrotem A więc V'lane planował pogrywać miło, pracując ciężko na rzecz zespołu. Mieliśmy poważnie nie rozwiązane sprawy ale nie miałam już dłużej jego imienia na języku i podejrzewałam ,że mnie unikał. W minionym tygodniu jakoś nie byłam w nastroju do konfrontacji. Konfrontacja samej siebie była już wystarczająco trudna — Jeśli tego nie zorganizujesz, pójdę sama — mieliśmy mieć wkrótce Christiana! W chwili w której powróciłam z kierowanego litością zabójstwa Fiony, lobbowałam na rzecz wyciągnięcia Christiana z wiezienia Unseelie. Zaczęłabym moją kampanię szybciej ale informacja o tym ,że nie jestem konkubiną wrzuciła mnie w stan umysłowego zapętlenia na jakiś czas — Kiedy będzie z powrotem ? — Twój śliczny studencik nie jest już taki śliczny — Nie jest mój
Nasze spojrzenia się zwarły — Ale wciąż uważam ,że jest śliczny — powiedziałam tylko po to aby go podrażnić Zobaczę cię z nim w łóżku jeszcze raz, tak jak widziałem w lutrach, zabije go Zamrugałam. Nie widziałam właśnie tego w oczach Barronsa Wyparował z krzesła i pojawił się jakieś pięć stóp dalej, stoją przed kominkiem z plecami zwróconymi w moją stronę — Spodziewają się go z powrotem lada dzień Chciałam tam być kiedy wydostaną Christiana, ale jego wujowie dość jasno wyrazili się ,że nic chcą widzieć mnie w pobliżu. Nigdy nie powinnam była im mówić ,że nakarmiłam ich siostrzeńca ciałem wróżki. Nie wiedziałam czy uważali to za kanibalizm czy świętokradztwo, tak czy inaczej poczuli się obrażeni. Nie wspomniałam w szczegółach co to z nim uczyniło. I tak już wkrótce się dowiedzą Zadrżałam. Zbliżał się ten moment. Wkrótce odprawimy rytuał — Musimy zorganizować spotkanie z wszystkimi. Z Keltarami, sidhe-seers, V'lanem. Ustalić szczegóły — co się stanie kiedy w końcu będziemy mieli książkę zamkniętą pod kluczem. W jaki sposób Barrons chciał jej użyć w swojej sprawie? Czy znał pierwszy język? Czy był aż tak stary? Czy nauczył się go w międzyczasie? Czy może ktoś go nauczył? Czy planował pozwolić umieścić nam ją ponownie w opactwie a potem usiąść i ją przeczytać? I co z tą całą wiedzą? — Dlaczego po prostu mi nie powiesz po co ci Sinsar Dubh ? Już dłużej nie spoglądał w ogień, był przede mną — Dlaczego wciąż poruszasz się w ten sposób? Nigdy wcześniej tego nie robiłeś? — to było niepokojące — Czy to cię niepokoi? — Wcale. Jest po prostu...ciężko za tobą nadążyć Zamglony szkarłat prześliznął się przez jego oczy — W ogóle cię to nie przeraża? — Ani trochę. Chcę tylko wiedzieć co się zmieniło Wzruszył ramionami — Ukrywanie mojej prawdziwej natury wymaga wysiłku — ale jego oczy mówiły — Sądzisz ,że zaakceptowałaś bestię? Patrz na nią, dzień w dzień Żaden problem — Królowa przyszła do— — Jest przytomna? — krzyknęłam — Była, krótko, zanim znowu nie odpłynęła — Dlaczego zawsze tyle czasu zajmuje cię przekazanie mi ważnych rzeczy? — Kiedy królowa była świadoma, Jack wykazał się przytomnością umysłu i spytał kto umieścił ją w trumnie Oczekiwanie wyprostowało mój kręgosłup — I? — Powiedziała ,że to był książę wróżek którego nigdy wcześniej nie widziała. Nazywał sam siebie Cruce Gapiłam się oniemiała — Jak to możliwe? Czy ktokolwiek kto powinien być martwy jest naprawdę martwy? — Nie wydaje się aby tak było — Czy miał skrzydła? Posłał mi spojrzenie — Dlaczego? — Cruce miał — Skąd ty...ach wspomnienia — Czy to ci przeszkadza? To ,że jestem...... — nie konkubiną, nie mogłam dokończyć tego zdania — Nie bardziej ludzka niż ja? Przeciwnie. Albo żyłaś bardzo długo, albo przeszłaś
reinkarnację. Chciałbym wiedzieć które z tych dwóch stwierdzeń odnosi się do ciebie, tak abyśmy wiedzieli czy możesz zginąć. W końcu król Unseelie przyjdzie cię szukać. On i ja mamy do odbycia zaległą rozmowę — Po co chcesz książki Barrons? Uśmiechnął się, tak jakby. Cóż, tak czy inaczej pokazał mi swoje zęby — Chodzi o jedno zaklęcie panno Lane. To wszystko. Nie zamartwiaj tym swojej ślicznej, małej główki — Nie traktuj mnie z góry. Kiedyś mnie to zamykało. Ale już teraz nie działa. Zaklęcie do czego? Aby zmienić cię z powrotem w to czym byłeś wcześniej? Abyś mógł zginąć? Jego oczy zmrużyły się i zagrzechotało mu w piersi. Spoglądał na moją twarz, blisko tak jakby czytał każdy najdrobniejszy nawet niuans, to jak moje nozdrza drgają przy każdym oddechu, kształt ust, ruch oczu Podniosłam brew czekając — Czy to jest to co musisz o mnie myśleć? Że chcę umrzeć? Musisz ubrać mnie w rycerskość abym był dla ciebie strawny? Rycerskość wymaga samobójczych skłonności. Nie posiadam takowych. Nie mam dość życia. Budzenia się każdego dnia przez wieczność. Lubię być tym czym jestem. Mam najlepsze zakończenie tego rozdania. Będę tu gdy to będzie się działo. Będę tu gdy to się skończy. Wstanę z prochów i zrobię to jeszcze raz kiedy to wszystko zacznie się od nowa — Powiedziałeś mi ,że ktoś wyprzedził mnie w tym aby cię przekląć — Melodramat. Pomogło wkraść się w twoje łaski. Pocałowałaś mnie — Nie czujesz się przeklęty? — Bóg rzekł, niech stanie się światłość. Ja rzekłem, powiedz proszę Zniknął. Już dłużej nie stał przede mną. Księgarnia wydawała się pusta i rozejrzałam się w około zastanawiając się gdzie zniknął tak szybko i dlaczego. Czy wtopił się w cień regałów? Nagle pięść znalazła się w moich włosach, tuż za mną, wyciągając moją głowę do tyłu, wyginają kręgosłup, podnosząc go w górę z sofy Zamknął swoje usta na moich i pchnął język do środka, zmuszając moje zęby aby otworzyły się szeroko Złapałam jego ramię, ale tak ostro jak odsunął moją głowę, wszystko co udało mi się zrobić to ustabilizować samą siebie Oplótł drugą dłonią moją szyję, zmuszając podbródek aby wysunął się wyżej, całując mnie głębiej, mocniej, powstrzymując gdybym chciała się opierać Nie żebym chciała Serce waliło mi w piersi, moje nogi rozsunęły się. Są różne rodzaje pocałunków Myślałam ,że doświadczyłam ich wszystkich, jeśli nie przed przybyciem do Dublina, to zdecydowanie po miesiącach bycia Pri-ya, w łóżku z tym mężczyzną Ale ten był zupełnie nowy Wszystko co mogłam zrobić to trzymać się jego ramienia i przetrwać Pocałunek, nie był tu właściwym słowem. Złączył nas razem, moja szczęka była tak szeroko otwarta ,że nawet nie mogłam pocałować go w odpowiedzi. Mogłam jedynie przyjmować to co mi robił. Czułam ostre krawędzie kłów na języku kiedy zasysał go w swoich ustach Wiedziałam wtedy (to czego nigdy nie pozwolił mi zobaczyć w naszym łóżku w tamtej piwnicy) ,że był znacznie bardziej zwierzęciem niż mężczyzną. Może nie zawsze taki był, ale był taki teraz. Może dawno temu, na początku, tęsknił za byciem mężczyzną, jeśli rzeczywiście był nim na samym początku. Ale już tego nie robił. Stał się tubylcem Byłam trochę zaskoczona tym jakim mężczyzną wybrał aby być! Z łatwością mógł
stać się dzikusem. Był najsilniejszym, najszybszym, najmądrzejszym, najpotężniejszym stworzeniem jakie kiedykolwiek widziałam. Mógł zabić wszystko i wszystkich, włączając w to wróżkę. Nigdy nie mógł zostać zabity. A mimo to mieszkał w Dublinie, miał księgarnię, wspaniałe samochody i kolekcję rzadkich okazów pięknych przedmiotów. Zrzędził kiedy jego dywan został spalony i wkurzał się gdy ktoś niszczył mu ubrania. Dbał o niektórych ludzi, bez względu na to czy wydawał się to lubić czy też nie. I miał poczucie honoru które nie było zwierzęce — Honor jest zwierzęcy. Zwierzęta są czyste. Ludzie są popieprzeni. Zostaw to pieprzone rozmyślanie — puścił moje usta na tyle długo ,żeby mógł przemówić, po czym znowu nie mogłam oddychać Nie grałam czysto. Nie czułam się zbyt miło. Byłam zablokowana pod dziwnym kątem, przyszpilona do kanapy, całkowicie pod jego kontrolą, chyba ,że miałam zamiar złamać własny kark aby się oswobodzić. Chciałam wiedzieć jakiego chciał zaklęcia, chociaż tyle, więc przygotowałam się i wpuściłam wolejem do jego głowy Szkarłatne jedwabne prześcieradła Jestem w niej a ona patrzy na mnie tak jakbym był jej światem. Ta kobieta mnie zmienia Drgam. Uprawiam seks ze sobą, widząc siebie jego oczami. Wyglądam niesamowicie, nago, czy tak właśnie mnie widzi? Nie dostrzega żadnych moich wad. Nigdy nie wyglądam nawet w połowie tak dobrze kiedy na siebie patrze. Chcę się wydostać. To wydaje się perwersyjne. Jestem zafascynowana. Ale to nie tego szukam.... Gdzie są kajdanki? Ach, złap jej pieprzoną głowę, znowu zsuwa się w dół. Sprawi ,że dojdę. Zwiąż ją. Czy już wróciła? Jak dużo czasu jeszcze mam? Wyczuwa mnie tam Wynoś się z mojej GŁOWY! Pogłębiam pocałunek, gryzę jego język i wpada w furię pożądania. Korzystam z tego, wchodząc głębiej. Jest jakaś myśl którą chroni, chcę ją poznać Nie ma nikogo, tylko Ona dla której ja jestem całym światem. Nie mogę tak trwać, nie mogę dalej tego robić Dlaczego nie mógł tak żyć? Czego nie mógł dalej robić? Uprawiam z nim seks, w każdy sposób w jaki tylko chce, jednocześnie wpatrując się w niego z całkowitym uwielbieniem. W czym był problem? Znużenie nagle uderzyło we mnie. Jestem w jego ciele i właśnie dochodzę pod nim, kontroluje moje oczy ostrożnie Co ja tu kurwa robię? Wiedział czym był czym ja byłam Wiedział ,że pochodzimy z różnych światów, nie należymy do siebie A jednak przez kilka miesięcy nie było między nami żadnych rozgraniczających linii. Egzystowaliśmy w miejscu poza wszelką definicją, gdzie nie istniały żadne reguły, nic nie miało znaczenia i nie byłam jedyną która czerpała z tego radość. Ale przez cały czas kiedy ja byłam zatracona w seksualnej błogości on był świadom upływającego czasu, wszystkiego co się działo, tego ,że byłam bezmyślna, że tego nie chciałam i tego ,że kiedy wyrwę się z tego stanu, jego będę o to obwiniać Wciąż mam nadzieję zobaczyć światło w jej oczach. Nawet wiedząc ,że to oznacza z jej strony pożegnanie Tak było. Irracjonalnie czy nie, miałam mu to za złe. Widział mnie nagą, moje ciało i duszę a ja nie wdziałam go wcale. Byłam oślepiona bezsilną żądzą która nie była przeznaczona dla niego. Czułam żądzę a on tam był Jeszcze jeden raz, myśli kiedy obserwuje moje przeszklone oczy
Jeden raz co? Zamiast się przepychać, próbuje ataku z ukrycia. Udaje ,że żałuje, pozwalam myśleć ,że wygrał i w ostatniej sekundzie zawracam. Ale zamiast rzucać się na jego myśli, pozostaje bardzo ale to bardzo spokojna i nasłuchuje Odgarnia mi włosy z twarzy. Wyglądam jak zwierzę. Nie ma żadnej wrażliwości w moim spojrzeniu. Jestem jak jaskiniowiec z maleńkim prehistorycznym mózgiem Kiedy będziesz wiedziała kim jestem. Pozwól mi być twoim mężczyzną Wyrzuca mnie ze swojej głowy z taką siłą ,że prawie mdleje. W uszach mi dzwoni a głowa strasznie boli. Zasysam powietrze, ale jego już nie ma
Trzydzieści cztery
Szłam przez dzielnicę Temple Bar sprężystym krokiem. Obudziłam się wcześnie, spojrzałam tylko raz na słońce przebijające się przez moje okno w sypialni, ubrałam i skierowałam załatwiać swoje sprawy Lodówka była pusta a miałam podwójne urodziny, które byłam zdeterminowana świętować zanim będą jeszcze bardziej spóźnione i miałam zamiar odprawić jakąś poważną improwizację aby z tych składników które miałam dostępne upiec tort. Od czasu Halloween, masło, jajka i mleko były rzadko dostępnym towarem, ale kobieta pochodząca z południa mogła zrobić całkiem sporo ze skondensowanego mleka i jajek w proszku. Miałam zamiar upiec ciasto czekoladowe z grubą, podwójną warstwą czekolady choćby miała to być ostatnia rzecz którą zrobię. Dani i ja będziemy oglądać filmy, malować paznokcie. Będzie jak za dawnych czasów z Aliną. Odwróciłam twarz do słońca kiedy tak pędziłam w dół ulicy. Po tym co wydawało się być niekończącą się przerwą wiosna powróciła do Dublina Sezon słońca i odrodzenia był mi od dawana potrzebny. Chociaż udało mi się uniknąć większej części tych nieszczęsnych miesięcy zimna, kiedy byłam zajęta w krainie wróżek i lustrach, wciąż jednak była to najdłuższa zima mojego życia Wiosna nie wyglądała wcale inaczej niż zima, ale można było poczuć ją w powietrzu, pocałunek ciepłej bryzy, zapach oceanu który niósł ze sobą obietnicę kwitnących wkrótce kwiatów i pąków, jeśli nie tutaj, to gdzie indziej na świecie. Nigdy nie sądziłam ,że kiedyś zatęsknię za muchami i owadami ale tak było. Nie było nic co rosłoby w Dublinie, a to znaczyło żadnych motyli, ptaków, pszczół. Ani jednego kwitnącego kwiatka, ani źdźbła rosnącej trawy. Cienie zdziesiątkowały miasto na swojej drodze kiedy wydostawały się z miasta, zanim zatrzasnęły drzwi z hukiem w ostatnie Halloween. Ziemia była wyjałowiona Nie znałam się na tym za dobrze ale trochę poszperałam. Byłam całkiem pewna ,że jeśli wprowadzimy do gleby odpowiednie składniki odżywcze, po pewnym czasie udałoby się nam sprawić ,że wszystko odrośnie Mieliśmy wiele do odzyskania. Drzewa do usunięcia i zastąpienia. Rośliny i kwiaty do posadzenia. Parki do odtworzenia. Planowałam rozpocząć sprzątanie i obsadzanie z powrotem opactwa, z miejsc gdzie rosło jeszcze kilka stokrotek, jaskrów, może jakieś petunię i niecierpki. Wypełnię moją księgarnie, paprociami i odnóżkami roślin, po czym zacznę przesadzać je, zapełniając ponownie ogród na dachu a potem inne miejsca Pewnego dnia Dublin będzie żył i oddychał ponownie. Pewnego dnia wszystkie te łuski które kiedyś były ludźmi zostaną zmiecione i pochowane w pamiątkowym grobowcó z pomnikiem. Pewnego dnia turyści przyjadą zobaczyć strefę zero i powspominać jak to w noc Halloween ściany upadły (może nawet wspomnieć dziewczynę która przyczaiła się w dzwonnicy zanim pomogła uratować świat) wtedy skierują się do jednego z sześciuset odrestaurowanych pubów aby świętować ,że ludzka rasa odebrała to co należało do niej
Ponieważ tak będzie. Bez względu na to kim czy też czym byłam, byłam zdeterminowana aby pochwycić książkę, uwięzić ją, wykombinować jak przywrócić ściany z powrotem. Po drodze znajdę dowód na to ,że nie jestem królem tylko ludzką kobietą ze sporą ilością wspomnień kogoś innego które ktoś pozostawił we mnie z powodów które będą miały dla mnie sens kiedy już je poznam. Nie byłam centralną częścią proroctwa które albo ocali albo zgubi ludzką rasę. Byłam zaledwie osobą przeprogramowaną przez królową (albo kto mógł wiedzieć? Może króla) aby namierzyć książę na wypadek gdyby uciekła, dokładnie tak jak został zmanipulowany klan Keltar, byłam jedną małą częścią równania które miało ponownie ją uwięzić, tym razem na zawsze Kiedy tak spacerowałam tego poranka, próbowałam powrócić do umysłu młodej kobiety która wysiadła z samolotu, wzięła taksówkę, przejechała przez dzielnicę Temple Bar, i zameldowała się w Clarin House ostatniego lata, oszołomiona akcentem człowieka przypominającego krasnoludka którego zastałam w recepcji Głodna, przestraszona i rozpaczająca. Dublin był taki wielki a ja taka mała i bez absolutnie żadnego pojęcia Rozejrzałam się wokoło, absorbując cichą skorupę miasta, przypominając sobie zgiełk tego miejsca. Ulice wypełnione zabawą, tętniące życiem które brało się za całkowity pewnik — Dzień dobry panno Lane — inspektor Jayne przesunął się stając koło mnie Zerknęłam na niego szybko. Miał na sobie dopasowane jeansy w kolorze khaki z białym T-shirtem rozciągniętym na jego piersi, wojskowe buty oplatały ciasno nogawki jego spodni. Był opleciony amunicją, pistoletami za paskiem i w kaburze. Uzi przerzucone przez plecy. Nie było na nim żadnego miejsca w którym mogła ukryć się zła książka. Miesiące temu miał dość wydatny brzuch po którym teraz nie było śladu. Miał smukłe mięśnie i poruszał się jak mężczyzna który trzymał się twardo na ziemi po raz pierwszy od lat Uśmiechnęłam się, szczerze zadowolona z faktu ,że go widzę, ale to było wszystko co mogłam zrobić, i tak sięgnęłam po włócznie. Miałam nadzieję ,że nadal nie chciał mi jej odebrać, ani nie chował z tamtego powodu urazy — Dobry poranek, prawa? Zaśmiałam się — Właśnie myślałam o tym samym. Czy jest z nami coś nie tak? Dublin jest pustą skorupą a my wyglądamy na gotowych aby radośnie zagwizdać — od czasu herbatki zaprawionej poczęstunkiem z Unseelie inspektor i ja przeszliśmy długą drogę — Nie ma żadnej roboty papierkowej. Kiedyś nienawidziłem roboty papierkowej. Nie zdawałem sobie sprawy ile czasu z mojego życia pożerała — Nowy świat — Cholernie dziwny — Ale dobry — Tak. Ulice są ciche. Książka się przyczaiła. Nie widziałem Łowcy od paru dni. Kochałem się z żoną ostatniej nocy. Dzieciaki są zdrowe i silne. To dobry dzień na to aby żyć — powiedział Pokiwałam w całkowitym zrozumieniu — Jeśli już mowa o Łowcach, zobaczysz przynajmniej jednego na niebie wkrótce — wprowadziłam go w nasz plan, w to ,że będę przeszukiwać ulicę na Łowcy szukając Sinsar Dubh — Więc nie zestrzel mnie dobrze? Jego oczy zwęziły się przebiegle — W jaki sposób go kontrolujesz? Czy możesz zmusić go aby zabrał cię do swego legowiska? Moglibyśmy pozbyć się wielu z nich gdybyśmy tylko znaleźli ich legowisko — Pozbądźmy się najpierw książki z ulicy. Wtedy pomożemy ci zapolować, obiecuje
— Trzymam cię za słowo. Nie lubię wykorzystywać dziewczyny ale ona nalega. Miała już wystarczająco ciężkie życie, powinna być w domu, ktoś powinien mieć na nią oko. Zabija jakby została do tego stworzona. To sprawia ,że zastanawiam się jak długo była— — MacKayla — powiedział V'lane Jayne zamarł z szeroko otwartą buzią w pół kroku. Nie był zamrożony, po prostu unieruchomiony Zesztywniałam i sięgnęłam po włócznie — Musimy porozmawiać — Niedopowiedzenie. Ty musisz się wytłumaczyć — obróciłam się z wyciągnięta włócznią. Z jakichkolwiek powodów ale wciąż ją miałam — Schowaj włócznię — Dlaczego jej nie odebrałeś? — Zostawiłem ci ją w dobrej wierze — Gdzie jesteś? — zażądałam, słyszałam jego głos ale nie widziałam gdzie się znajduje, a źródło głosu wciąż się przemieszczało — Pokaże się kiedy ty też zrobisz coś w dobrej wierze — Czyli? — Pozwoliłem ci ją zatrzymać, tak wybrałem. Ty też wybierz i ją schowaj. Uhonorujemy się tym aktem, okazując sobie wzajemnie zaufanie — Nie ma szans, za cholerę — Nie ja jeden muszę się wytłumaczyć. W jaki sposób przeniosłaś królową przez lustro króla? — Powiem ci czego nie rozumiem. W noc Halloween zostałam zgwałcona przez książęta Unseelie. Powiedziałeś mi ,że byłeś zajęty, ponieważ niosłeś swoją królową w bezpieczne miejsce, na ludzkich nogach. Ale teraz już wiem ,że królowa była w więzieniu Unseelie przez (jak ty to nazywasz?) wiele ludzkich lat. Gdzie naprawdę byłeś tej nocy V'lane? Zmaterializował się przede mną, w odległości kliku stóp — Nie okłamałem cię. Nie całkowicie. Powiedziałem ci ,że nie mogłem być w dwóch miejscach jednocześnie i to była prawda. Jednakże, wprowadziłem cię w błąd kiedy powiedziałem ,że niosłem swoją królową w bezpieczne miejsce. Zamiast tego korzystałem z tych godzin, szukając jej w lustrach Darroca. Byłem pewny ,że to on stał za jej zniknięciem. Wierzyłem w to ,że ją uwięził w jednym ze skradzionych luster na LaRuhe, ale nie mogłem przeszukać tych luster dopóki ich magia nie została zneutralizowana. Kiedy zniszczyłem jego dolmen dla ciebie ( który odbudowaliśmy i z sukcesem sprowadziliśmy ostatniej nocy Christiana, w innym wypadku pojawiłbym się szybciej aby ci to wyjaśnić) starałem się je wtedy przeszukać. Ale Darroc sporo dowiedział się z dzienników skradzionych z Białej Rezydencji , i nie mogłem przełamać jego zabezpieczeń — Spędziłeś noc podczas której zostałam zgwałcona na przeszukiwaniu jego domu i niczego nie znalazłeś? — Godna pożałowania decyzja tylko dlatego ,że nie przyniosła rezultatów. Byłem pewny ,że ona tam jest. Gdyby była, byłoby warto. Kiedy odkryłem co zaszło, poczułem.... — spuścił powieki, pozostawiając tylko maleńki błysk srebra rzucający światło spod rzęs — Poczułem — jego usta ułożyły się w gorzki uśmiech — To było nie do wytrzymania. Wróżki nie czują. A z pewności nie pierwszy książę królowej. Próbowałem zazdrościć moim ciemnym braciom ,że poznali cię w sposób w który ja nigdy nie poznałem. Dławiłem się wściekłością twojej krzywdy. Rozpaczałem nad utratą czegoś nieporównywalnego, czegoś czego nigdy ponownie nie mógłbym mieć. Czy to nie ludzki żal? Czułem....…— odetchnął powoli i głęboko, potem wyrzucił to w końcu — Wstyd
— Tak twierdzisz Uśmiech przekrzywił się — Po raz pierwszy w mojej egzystencji, chciałem doświadczyć tymczasowego zapomnienia. Nie udało mi się sprawić aby moje myśli były mi posłuszne. Z własnej woli wędrowały w kierunku spraw które były piekielnie bolesne. Nie potrafiłem ich powstrzymać. To sprawiło ,że ja chciałem przestać istnieć! Czy to miłość, MacKayla? Czy tak samo dzieję się z tobą? Dlaczego więc, ludzie tak tego pragną? Szarpnęłam się przypominając sobie moment kiedy rozważałam aby położyć się na ziemi obok Barronsa i wykrwawić się przy nim — Jestem już zmęczony byciem w tej niemożliwej pozycji. Przez wieczność, moim pierwszym obowiązkiem było posłuszeństwo królowej. Bez niej los mojej rasy jest przesądzony. Nie ma następcy tronu. Nie ma nikogo wartościowego na tyle czy zdolnego do prowadzenia moich ludzi. Nie mogłem wybrać pomocy tobie, zamiast próby jej odzyskania. Moje emocję, do których nie miałem prawa.... nie mogłem pozwolić na to aby zaingerowały.. Przez zbyt długi czas ja byłem wszystkim co stało pomiędzy pokojem i wojną — zwarł się ze mną spojrzeniem — Chyba ,że... — Chyba ,że co? — Wciąż celujesz we mnie włócznią Podeszłam do niego, cofając dłoń z włócznią do tyłu Zniknął Przemówił poza mną — Czy to możliwe ,że stajesz się jedną z nas? Odwróciłam się ze zmrużonymi oczami — Co masz na myśli? — Czy stajesz się wróżką, w sposób w jaki powstawały one tak dawno temu? Podejrzewam ,że ten młody druid również cierpi teraz na ból tych narodzin. To najbardziej nieoczekiwany rozwój wydarzeń — I nie mile widziany — To się jeszcze okażę Czy to był jego oddech w moimi uchu, usta na moich włosach? — To nie mile widziane jak dla mnie! Nie mam zamiaru stać się jedną z was! Zabierz to! Nie chce tego! Poczułam jego dłonie na mojej tali, jak ześlizgują się niżej, po moim tyłku — Nieśmiertelność jest darem. Księżniczko — Nie jestem wróżką i nie zmieniam się we wróżkę! — Jeszcze nie. Być może. Ale czymś jesteś. Nieprawdaż? Zastanawiam się czym. Jestem już zmęczony tym obserwowaniem jak Barrons cię oznacza. Jestem zmęczony czekaniem aż nadejdzie dzień kiedy w końcu spojrzysz na mnie i dostrzeżesz ,że jestem czymś znacznie więcej niż wróżką i księciem. Jestem mężczyzną. Pragnącym cię tak bardzo ,że głód który czuje jest bezdenny. Ty i ja, bardziej niż ktoś innym w całym tym wszechświecie jesteśmy dla siebie stworzeni Był pół tuzina stóp ode mnie, spoglądając w moje oczy — Nie chciałbym tego tak kontynuować. Jestem rozdarty i nie zaznam spokoju. Duma uniemożliwia mi powiedzenie tego wyraźniej. Koniec z tym Zniknął i pojawił się tuż przede mną, tak blisko ,że widziałam blask tęczy w jego opalizujących oczach Włócznia była pomiędzy nami Zacisnęłam dłoń na rękojeści. Zamknął swoją własną na mojej, mierząc włócznią we własną pierś i pochylił się w moją stronę. Czułam go. Był twardy jak skała i gotowy, napierał na mnie. Oddychał szybko i płytko, oczy mu błyszczały — Zaakceptuj mnie albo zabij, MacKayla. Ale wybierz. Po prostu kurwa wybierz
Trzydzieści pięć Ostatni raz kiedy rozmawiałam osobiście z moją mamą był 2 Sierpnia, był to dzień w którym pożegnałam się i złapałam samolot do Dublina. Gorzko pokłóciłyśmy się o ten mój wyjazd do Irlandii. Nie chciała stracić drugiej córki na rzecz tego co nazywała tym przeklętym miejscem. Wtedy myślałam ,że jest melodramatyczna Teraz wiem ,że miała powody aby wierzyć w to ,że nigdy nie powinna była pozwalać wyjechać Alinie i była przerażona widząc ,że za nią podążam. Nienawidziłam tego ,że ostatnie słowa jakie powiedziałyśmy do siebie twarzą w twarz były ostre. I chociaż od tego czasu rozmawiałam z nią przez telefon to nie było to samo Widziałam tatusia trzy tygodnie później, kiedy pojawił się szukając mnie w KiBB. Barrons zmusił go przy użyciu magii Głosu aby wrócił do domu, i powstrzymał przy użyciu zaklęć przed powrotem do Irlandii. Zadziałało Tata wybierał się na lotnisko kilkakrotnie aby powrócić ale nie mógł zmusić się aby wsiąść do samolotu Widziałam ich oboje ponownie jakieś dwa tygodnie po świętach bożego narodzenia, kiedy powróciłam ze stanu bycia Pri-ya i V'lane zabrał mnie do domu do Ashford aby pokazać ,że pomógł przywrócić do poprzedniego stanu moje rodzinne miasteczko i utrzymywał moich rodziców bezpiecznych Nie rozmawiałam wtedy z nimi. Przycupnęłam w krzakach za domem i obserwowałam jak siedzą w ogrodzie i rozmawiają o mnie i o tym jak to rzekomo miałabym zniszczyć świat Widziałam ich oboje kiedy miał ich Darroc i trzymał w niewoli. Byli związani i zakneblowani Wtedy widziałam ich tutaj w Chester, tej nocy kiedy Sinsar Dubh przejęła kontrolę nad Fadem zabijając Barronsa i Ryodana, ale to było tylko spotkanie przez szklaną szybę Chronologicznie minęło dziewięć miesięcy od czasu kiedy mnie ostatnio widzieli. Z czasem utraconym w świecie wróżek, byciem Pri-ya, oraz byciem w lustrach, czułam się bardziej jakby minęły trzy miesiące, aczkolwiek najdłuższe, najbardziej przepełnione miesiące mojego życia Chciałam ich teraz zobaczyć. I chociaż nie zaakceptowałam V'lane'a w taki sposób w jaki tego chciał, również go nie zadźgałam, co okazało się być szczęśliwym trafem, ponieważ w końcu otrząsnął się na tyle aby powiedzieć mi ,że wszyscy mamy spotkać się dziś w Chester w południe, aby ustalić nasz plan pochwycenia książki Został wysłany jako posłaniec który miał wszystkich zawiadomić Zdecydowałam ,że moje sprawy mogą zaczekać. Wiedza o tym ,że jesteśmy tak blisko poważnej próby pochwycenia książki, wypełniła mnie koniecznością zobaczenia mamy i taty jeszcze przed tym wielkim spotkaniem. Przed rytuałem. Przed tym zanim cokolwiek innego w moim życiu może pójść źle. Osobisty kryzys tożsamości został odsunięty na bok, to byli moi rodzice i zawsze nimi będą. Jeśli żyłam wcześniej jako ktoś lub coś innego, to tamto życie bledło w porównaniu do tego. Wpadłam do Chester, płynąc spokojnie poprzez bary, które były przygnębiająco pełne jak na tak wczesną porę dnia i skierowałam się do schodów. Nie miałam ochoty rozmawiać z żadnym z dziwacznych i tajemniczych klientów klubu U podstawy schodów Lor i mocno umięśniony mężczyzna z długimi białymi włosami, bladą skórą i płonącymi oczami poruszającymi się razem, zablokowali mi drogę Zastanawiałam się właśnie czego z mojego głębokiego, szklanego jeziora mogłabym na nich użyć (Barrons pożarł moje szkarłatne runy ja trufle) kiedy Ryodan zawołał na dół —
Wpuście ją do góry Podniosłam głowę. Wytworny właściciel miejsca największego siedliska seksu, narkotyków i egzotycznych wrażeń w mieście, stał za chromowaną balustradą. Duże dłonie zaciśnięte na relingu, grube nadgarstki oplecione srebrnymi celtyckimi bransoletami ciemniejącymi dzięki dogodnie rzucanym na nie cieniom. Wyglądał jak pokryty bliznami model Gucciego. Jakiekolwiek życie wiedli ci mężczyźni zanim stali się tym czym byli, było ono bez wątpienia brutalne i twarde. Jak oni sami — Dlaczego? — zażądał wyjaśnienia Lor — Bo tak mówię — Jeszcze nie czas na spotkanie — Ona chce zobaczyć swoich rodziców. Będzie nalegać — I co z tego? — Wydaje jej się ,że musi coś udowodnić. Będzie nachalna — Słodko, nawet nie muszę się odzywać — wymruczałam. Rzeczywiście byłam w takim nastroju. Ryodan wyzwalał we mnie to co najgorsze. Jak Rowena, z góry mnie osądzał — Jesteś dziś przesiąknięta emocjami. Emocjonalni ludzie są nieprzewidywalni, a ty jesteś bardziej nieprzewidywalna niż większość. Poza tym — Ryodan brzmiał na rozbawionego — Jack wytworzył w sobie odporność na magię głosu używaną przez Barronsa. Żąda aby się z tobą zobaczyć. Mówi ,że zrobi z królowej zakładnika jeśli nie przyprowadzimy cię do niego. Nie martwię się o bezpieczeństwo królowej, Rainey ją lubi a Jack lubi wszystko to co lubi Rainey ale obawiam się ,że może wkrótce za argumentować nas na śmierć Uśmiechnęłam się lekko. Jeśli ktokolwiek mógł coś tu ugrać to był to właśnie mój tatuś. Przepchnęłam się przez Lora, podcinając go własnymi ramionami. Jego ramię wystrzeliło łapiąc mnie za kark i zatrzymując — Spójrz na mnie kobieto — ryknął Lor Odwróciłam głowę i napotkałam jego chłodne spojrzenie — Jeśli powie ci o nas cokolwiek, zabijemy cię. Rozumiesz to? Jedno słowo i jesteś martwa. Więc jeśli chodzisz sobie tutaj nadęta i zarozumiała bo czujesz się chroniona tylko dlatego ,że Barrons lubi cię pieprzyć, to lepiej pomyśl dwa razy. Czym bardziej lubi cię zaliczać, tym bardziej prawdopodobne ,że jeden z nas cię zabiję Spojrzałam do góry na Ryodana Właściciel Chester pokiwał — Nikt nie zabił Fiony — Była niczym Zepchnęłam ramię ze swojej szyi — Zejdź mi z drogi — Sugerowałbym abyś wyleczyła go z tej jego małej słabości jeśli chcesz przetrwać — powiedział Lor — Och, przetrwam — Czym dalej od niego się znajdziesz tym bezpieczniejsza będziesz — Chcesz żebym znalazła książkę czy nie? Ryodan odpowiedział — Gówno nas obchodzi ,że książka gdzieś tam jest. Jak też to ,że ściany upadły. Czasy się zmieniają, my trwamy dalej — Więc dlaczego pomagasz z rytuałem? V'lane powiedział ,że Barrons prosił ciebie i Lora abyście nieśli pozostałe kamienie — Dla Barronsa. Ale jeśli zdradzi ci chociaż jedno słowo o samym sobie jesteś martwa — Myślałam ,że to on jest waszym szefem
— Jest. On stworzył zasady według których żyjemy. Ale wciąż odbierzemy mu ciebie Odbierzemy mu ciebie. Czasem byłam taka tempa — A on o tym wie — Robiliśmy to już wcześniej — powiedział Lor — Kasteo od tego czasu nie odezwał się do nas słowem. Mówiłem mu ,żeby już dał sobie spokój, to przesada. Minęło tysiąc pieprzonych lat. Czy aż tyle warta jest kobieta? Odetchnęłam powoli i głęboko kiedy spłynęła na mnie pełna świadomość tego co mi powiedzieli. To dlatego Barrons nigdy nie odpowiedział na żadne z moich pytań i nigdy nie odpowie. Wiedział co ze mną zrobią jeśli mi powie, cokolwiek co zrobili z kobietą Kasteo tysiąc lat temu — Nie musicie się o to martwić. Niczego mi nie powiedział — Jeszcze — odparł Lor — Ważniejsze jest to — powiedziałam spoglądając w górę na Ryodana — Że nie będę pytać. Nie muszę wiedzieć — zdałam sobie sprawę ,że to prawda. Nie miałam już dłużej obsesji na punkcie tego aby posiadać nazwę i definicję Jericho Barronsa. Był czym był. Żadne imię czy powody nie zmienią niczego co go dotyczy, jak również tego co czułam — Tak mówi każda kobieta w swoim czasie. Znasz historię sinobrodego? Pewnie. Prosił swoje żony tylko o jedną rzecz, aby nigdy nie zaglądały do zakazanego pokoju na górze (w którym trzymał ciała wszystkich poprzednich żon, które zabijał za to ,że zajrzały do tego właśnie pokoju) — Żony sinobrodego nie miały życia — obserwowałam go. Wszyscy oni byli tak twardzi i bezwzględni — Jak wiele odebraliście sobie na wzajem? Tak wiele ,że nienawidzicie swojego własnego widoku? Czy wesoła brać stała się, chodzącą, mówiącą, nieśmiertelną zimną wojną? Jego twarz stwardniała — Rozbieraj się jeśli wchodzisz na górę Posłałam mu spojrzenie — Mam dopasowane ubrania — To nie podlega negocjacją. Wszystko. Nic, tylko skóra Lor założył ramiona na piersi, oparł się o schody i zaśmiał — Ma świetny tyłek. Jeśli mamy szczęście będzie miała stringi Biało włosy mężczyzna zahuczał śmiechem — Nigdy wcześniej nie kazałeś się nikomu rozbierać — powiedziałam — Nowe reguły — uśmiechnął się Ryodan — Nie— — Zobaczysz swoich rodziców jeśli tego nie zrobisz — przerwał mi — Nie chcę ich widzieć skoro mam być wtedy naga. Moja mama mogłaby tego nie znieść Podniósł w górę krótki szlafrok — Zaplanowałeś to — kutas — Powiedziałem ci. Nowe zasady. Przy znajdującej się tu królowej ostrożności nigdy za wiele Sądził ,że tego nie zrobię. Był w błędzie Wspaniale, kopniakiem zdjęłam buty, zrzuciłam koszulkę przez głowę, zsunęłam jeansy, odpięłam stanik i zdjęłam stringi. Wtedy założyłam z powrotem kaburę i włożyłam do środka włócznie, nago weszłam po schodach. Dodałam trochę dodatkowych wstrząsów do swojego sprężystego kroku i wytrzymałam jego spojrzenie przez cały czas Na szczycie schodów Ryodan praktycznie zahaczył o mnie krótkim szlafrokiem. Spojrzałam na Lora i tego drugiego strażnika. Oboje gapili się na mnie ale żaden z nich już się nie śmiał *** Na drugim piętrze Chester rozchodził się przyjemny zapach. Przechyliłam głowę, wąchając. Perfumy i.....gotowanie? Czy tu gdzieś była kuchnia?
Trzy kobiety wyszły ze ściany, rozmawiając i śmiejąc się, niosąc naczynia z przykrywkami, po czym zniknęły za kolejnym syczącym panelem. Byłam urażona. Wiedziały jak otwierać i zamykać drzwi a ja nie. Ryodan rzucił mi moje ubrania — Kobiety Ketlarów są całkowicie pozbawione kontroli. Gotują, plotkują, śmieją się, idiotki Zerknęłam na niego ale już poszedł dalej. Musiałam mocno się starać aby się nie roześmiać. Stanęłam w korytarzu i ubierałam się obserwując jak znika w jednym z pomieszczeń o ciemnych, szklanych ścianach Kiedy zaczęłam znowu iść Lor znalazł się o krok ode mnie. Nie podobał mi się sposób w jaki na mnie spoglądał, z tym gorącym, skupionym spojrzeniem, intensywnie seksualnego mężczyzny który widział mnie nagą i trzęsącą strategicznymi miejscami ciała i nie miał zamiaru szybko o tym zapomnieć — Jack i Rainey są tutaj — skręcił w lewo pomiędzy plastry szkła i chromu, idąc korytarzem którym nawet nie zdawałam sobie sprawy ,że tu istniej. Szklane ściany kreowały korytarz lustrzanych iluzji. Chester było jeszcze większe na drugim piętrze niż początkowo myślałam — Przenieśliście ich — Potrzebowaliśmy miejsca którego moglibyśmy lepiej pilnować, teraz kiedy jest tu królowa Na przeciwko, Drustan i Dageus stali w korytarzu i rozmawiali z....gapiłam się wróżką? Nie wyczuwałam od niego wibracji wróżki. Czym on był? Długie czarne włosy, obsypana złotem skóra, mnóstwo charyzmy, wróżka ale nie wróżka Gdy się zbliżyliśmy, usłyszałam jak Dageus mówi niecierpliwie — Wszystko o co prosimy to tylko to abyś potwierdził ,że ona jest naprawdę Aoibheal. Byłeś jej ulubieńcem przez pięć tysięcy lat, Adam. Znasz ją lepiej niż ktokolwiek z nas. Jest zmarnowana i słaba i chociaż jesteśmy prawie pewni ,że to ona, bylibyśmy spokojniejsi gdybyśmy usłyszeli to od kogoś kto kiedyś był jej prawą ręką — Jestem śmiertelnikiem. Gab jest w ciąży, nie mam zamiaru umierać w krwawej wojnie wróżek. To nie moja walka. To już dłużej nie jest moje życie — Prosimy cię tylko abyś potwierdził ,że to ona. V'lane cię tam teleportuje a potem stamtąd wyciągnie— — Powiecie temu skurwielowi ,że tu jestem niczego ode mnie nie dostaniecie! Nikt nie ma wiedzieć ,że jestem w Irlandii, ani jedna wróżka, jasne? — Wierzysz w to ,że wciąż na ciebie polują? — Mają długą pamięć, królowa jest słaba a ja nigdy nie byłem ich ulubieńcem. Niektóre nie piją z kotła tak często jak bym chciał. Jedno spojrzenie. Potwierdzę to dla was ale potem stąd znikam. Nigdy więcej mnie nie szukajcie Dageus powiedział chłodno — Miałeś szanse aby zabić Daarroca, zamiast tego uczyniłeś go śmiertelnikiem Ciemne oczy Adama zabłysły — Wiedziałem ,że jeden z was dranie będzie obwiniał mnie za to co się stało. Pozwoliłem mu żyć. Ludzie pozwolili żyć Hitlerowi. Nie jestem odpowiedzialny za destrukcję jednej trzeciej populacji — Masz cholerne szczęście ,że żadna z ofiar nie pochodziła z klanu Keltar, bo w innym razie to my byśmy na ciebie polowali — Nie groź mi góralu. Nie byłem nazywany sin siriche du bez powodu i nie zasymilowałem się bez podjęcia środków ostrożności. Wciąż jeszcze mam kilka sztuczek w rękawie. Mam swój własny klan który muszę chronić Gapiłam się na niego kiedy przechodziliśmy. Nagle jego głowa odwróciła się i to on wpatrywał się we mnie ze zmrużonymi oczami. Jego spojrzenie podążało za mną dopóki nie przeszliśmy
— Kim ona jest? — usłyszałam jeszcze jak zapytał — Wydaje się być jedną z wybranych przez królową. Potrafi namierzyć książkę — Założę się ,że potrafi — wymamrotał Adam Zerknęłam ostro przez ramie i zaczęłam się odwracać. Chciałam wiedzieć dlaczego to powiedział. Dłoń Lora, zaplotła się wokół mego ramienia — Idź dalej. Godziny wizyt w Chester...cóż jak dla ciebie to nie ma żadnych Zatrzymał się w najdalszym końcu korytarza naprzeciwko ściany gładkiego szkła, która była gęsto pomalowana dymiącym runami i przyłożył dłoń do panelu. Kiedy drzwi się rozsunęły, zerknęłam na dół i zobaczyłam ,że podłoga była pokryta jeszcze większą ilością run — Jeśli znudzisz się Barronsem — jego zimne oczy skupione na mojej twarzy — Zakładając ,że przeżyjesz Posłałam mu spojrzenie pełne kpiącego zdumienia — Niesamowite! Nigdy bym nie pomyślała! Lora składa mi propozycję w taki sposób? Niech ktoś mnie złapię kiedy będę mdlała — Oczarowywanie zabiera energię którą lepiej wykorzystać na pieprzenie — odwrócił się i zaczął odchodzić Wywróciłam oczami, wyprostowałam ramiona i weszłam na runy Albo raczej próbowałam wejść na runy Odrzuciły mnie gwałtownie i rozległ się każdy istniejący w tym budynku alarm *** — Nie mam na sobie książki! Widziałeś mnie nago! Puszczaj! Ramię Lora zaciskało się wokół mego gardła, miażdżąc tchawicę. Trochę więcej nacisku i straciłabym przytomność z braku tlenu — Co się stało? — zażądał Ryodan wpadając do środka — Uruchomiła alarm, naruszyła zabezpieczenia — Ciekawe dlaczego, zastanawiające, prawda Mac? — Zabierz ode mnie tego fiuta — powiedziałam — Puść ją — Barrons dołączył do Ryodana w korytarzu — Natychmiast Ryodan spojrzał na Barronsa i coś przepłynęło pomiędzy nimi, zdałam sobie sprawę ,że się tego spodziewali. Wiedzieli ,że w którymś momencie zażądam widzenia z rodzicami. Jedynym powodem dla którego Ryodan wpuścił mnie do góry było poddanie temu testowi. Ale czego dowodził? — To niczego nie zmienia — powiedział w końcu Barrons — Nie — zgodził się Ryodan — Co? — zażądałam odpowiedzi — Zabezpieczenia rozpoznały cię jako wróżkę — powiedział Barrons — Niemożliwe. Wszyscy wiemy ,że nią nie jestem. Musiały wychwycić ,że jadłam wróżki — Jadłaś wróżki? — zapytał Adam z obrzydzeniem — Rozpoznajesz ją? Dziwnie na nią spoglądałeś kiedy przechodziliśmy? — powiedział Lor — Tylko to ,że została naznaczona dotykiem wróżki — odparł Adam — Gdzieś w linii jej krwi. Królewskiej wróżki. Nie znam tej linii. Ale nie jest to moja Wszyscy gapili się na mnie — Chcecie pogadać! Żaden z was nie jest człowiekiem! No może Cian i Drustan, ale jest jeszcze ta cała sprawa z tym ,że jesteście wybranymi przez królową, wytrenowanym druidami. Więc nie gapcie się na mnie jakbym była jakimś wybrykiem natury. Może jakakolwiek sidhe-seer też by je uruchomiła. Skoro król Unseelie maczał palce w naszym stworzeniu. Nigdy nie uruchomiłam żadnych alarmów w opactwie
a te zostały zaprojektowane tak aby trzymać wróżki z daleka! A może tak było? Za każdym razem jak się tam znalazłam, lokalizowały mnie dziwnie szybko. I była jeszcze ta blond włosa kobieta która strzegła korytarza z jej nieubłaganym Nie wolno ci tu przebywać. Nie jesteś jedną z nas. Czym nie byłam? Sidheseer? Członkiem Przystani? Człowiekiem? — Chce zobaczyć moich rodziców — powiedziałam chłodno Barrons i Ryodan ponownie wymienili spojrzenia, po czym Ryodan wzruszył ramionami. Pozwól jej. Umieść ich w pokoju obok *** — Mac! — krzyknął Jack, pędząc w moją stronę jak tylko przekroczyłam drzwi — Och, boże, tęskniliśmy za tobą skarbie! Zniknęłam w niedźwiedzim uścisku który pachniał wodą po goleniu i miętą. Mówi się ,że zapach jest najsilniejszym skojarzeniem wspomnienia jakie posiadamy. Zapach uścisku mojego taty odklejał się przez te miesiące jak kartki kalendarza zrywane i wrzucane do śmieci Nie byłam wróżką, nie mogłam być królem Unseelie, nie miałam zamiaru zniszczyć świata. Byłam bezpieczna, chroniona, dobra, kochana. Byłam jego małą dziewczynką. Zawsze nią będę — Tatuś! — przycisnęłam nos do jego koszuli — I mama — głos mi się rwał zagłębiając twarz w jej ramionach Nasza trójka wczepiła się w siebie, trzymając tak jakby jutra miało nie być Oderwałam się i spojrzałam na nich. Jack Lane był wysoki, przystojny i opanowany jak zawsze. Rainey uśmiechała się promiennie — Wyglądacie fantastycznie. Mamo spójrz na siebie! — nie było ani śladu żal czy strachu w jej lekko pokrytej zmarszczkami twarzy. Oczy miała przejrzyste, promieniała — Czyż nie wygląda świetnie? — powiedział Jack łapiąc ją za rękę i ściskają — Twoja mama to inna kobieta — Co się stało? Rainey śmiała się — Życie w szklanym pokoju z królową wróżek mogło mieć z tym coś wspólnego. Poza tym ta muzyka dochodząca przez podłogi z dołu przez długie godziny. I nie zapominajmy o tych wszystkich wpadających tu nago ludziach Tata jęknął Uśmiechnęłam się. Zastanawiałam się jak moi rodzice sobie z tym radzą. Mama najwyraźniej była już całkiem oswojona z dziwacznością — Witaj w Dublinie — powiedziałam do niej — Nie żebyśmy dużo z niego widzieli — rzuciła spojrzeniem na szklaną szybę, tak jakby wiedziała dokładnie w którym miejscu stał Ryodan — W każdej chwili byłoby miło go zobaczyć — zerknęła z powrotem na mnie — Nie zrozum mnie źle. Miałam dość ciężki okres kiedy tu przyjechaliśmy. Twój tata miał ręce pełne roboty. Ale pewnego ranka obudziłam się i wszystkie moje lęki po prostu odpłynęły, tak jakby stało się to w czasie kiedy spałam i już nigdy więcej nie powróciły — Ponieważ działo się tyle różnych dziwnych rzeczy ,że nie było już więcej miejsca na strach? — zapytałam — Dokładnie! Żadne z reguł według których żyłam do tej pory nie mają tu zastosowania. Wszystko jak na razie dzieje się całkowicie na zewnątrz mojego pudełka, w takim stopniu ,że musiałam wyrzucić pudełko inaczej bym zwariowała. Jestem tym podekscytowana, czuję ,że żyje w taki sposób w jaki nie czułam od czasu aż byłyście
małymi dziewczynkami, jeszcze przed tym zanim zaczęłam zamartwiać się o ciebie i twoją siostrę przez cały czas. Teraz jedyną rzeczą o którą się martwię to to kiedy cię znowu zobaczę, i oto jesteś i wyglądasz cudowanie Mac, uwielbiam twoją fryzurę! Te krótsze włosy idealnie do ciebie pasują! Ale schudłaś kochanie i to sporo! Czy ty w ogóle coś jesz? Nie wydaje mi się abyś coś jadła. Nie możesz jeść wystarczająco dużo i być taka chuda! Co jadłaś na śniadanie? — zażądała odpowiedzi Zerknęłam na tatusia i potrząsnęłam głową — Czy ona nadal robi kotlety schabowe na śniadanie? Czy oni wpuszczają ją tu do kuchni? — Lor szmugluje ją tam co jakiś czas — Lor? — Lubi jej naleśniki kukurydziane Zamrugałam. Lor szmugluje moją mamę do kuchu aby robiła dla niego naleśniki kukurydziane? — Twój Barrons woli moją szarlotkę — powiedziała Rainey rozpromieniona — On nie jest moim Barronsem, i nie ma mowy ,że ten mężczyzna je szarlotkę — Barrons i szarlotka w jednym zdaniu, to było tak samo niewłaściwe jak....cóż wampiry i szczeniaczki....Ciężko było nawet myśleć o nich razem w tym samym czasie — Ale nie lody. Nie cierpi lodów Moja mama wiedziała więcej o żywieniowych nawykach Barronsa niż ja. No chyba ,że brałabym pod uwagę wszystkie resztki zwierząt które pozostawiał kiedy był bestią. Wiedziałam ,że nie lubiła łap a jedyne kości które przeżuwał to tylko te wypełnione szpikiem. Serca zawsze znikały, nawet jeśli nie zjadał niczego innego — Słyszałem ,że wkrótce będą odprawiać rytuał — powiedział Jack — Czy oni wam mówią wszystko? — zapytałam, z rozdrażnieniem. Ufali moim rodzicom ale nie mi? To było po prostu złe — Keltarowie dużo mówią — powiedziała Rainey — Ich żony wpadają z wizytą — No i mogliśmy trochę wywęszyć — tata mrugnął do mnie, a ja zaczęłam się zastanawiać ile czasu zajmie żonom Ketlarów zoriętowanie się ,że całe te pochlebstwa i skoncentrowana na nich uwaga Jaka Lane'a, która sprawia ,że czujesz się jak najbardziej wyjątkowa i interesująca osoba na świecie, była tylko przykrywką dla jego wewnętrznego śledztwa. To ,że systematycznie wywracał cię na drugą stronę, szukając dopuszczalnych i (nie dopuszczalnych) dowodów. Swoim urokiem wydobył więcej spowiedzi i rozbroił więcej drapieżników niż jakikolwiek adwokat w Ashford i otaczających je hrabstwach — Jeśli już o tym mowa — powiedziałam — Muszę wam coś wyznać — Przybyłaś zobaczyć nas w styczniu ale nie zostałaś — powiedziała Rainey — Wiemy. Zostawiłaś nam zdjęcie Aliny. Byliśmy zaskoczeni ,że wrzuciłaś je do skrzynki na listy. Mogliśmy nigdy tam nie zajrzeć. Znaleźliśmy je tylko dlatego ,że twój ojciec likwidował gniazdo os które zagnieździły się w pobliżu Najprostsze rzeczy mi umykały — Więc teraz nie ma już poczty i listonoszy? — Przez jakiś czas działała ale zbyt wielu listonoszy zostało zabitych w tych przemieszczających się wymiarach przez Unseelie. Nikt nie był juz chętny aby wykonywać dalej swoje obowiązki — odparł Jack — Znaleźliśmy je tego dnia kiedy pojawił się ten mężczyzna i nas porwał — dodała Rainey — Nie wtedy je zostawiłam — spojrzałam na tatę — Byłam tam jednej nocy kiedy ty i mama siedzieliście z tyłu w ogrodzie. Rozmawiając. O mnie. Jack przeszukiwał moje oczy, od lewej do prawej, gwałtownie — Chyba pamiętam tamtą noc — Ty i mam rozmawialiście o tych rzeczach których mi nigdy nie powiedzieliście —
to było miłe i nieszkodliwe. Wiedziałam ,że Ryodan i Barrons byli na zewnątrz, słuchając każdego wypowiedzianego przez nas słowa. Chciałam wiedzieć o przepowiedni ale nie na tyle aby zapytać o nią teraz. Biorąc pod uwagę fakt ,że właśnie załączyłam zabezpieczenia, obawiałam się ,że jeśli powiemy coś na temat mnie samej niszczącej ten świat, zostanę całkowicie wyłączona z rytuału. A musiałam się tam znaleźć. Nie miałam zamiaru ominąć wielkiego zakończenia. Miałam swoją cześć do odegrania. I to dobrą, zdrową część. Wszystko co musiałam zrobić to przelecieć się na Łowcy i wskazać złą książkę — Tak — Jack powiedział, obserwując mnie — Rozmawialiśmy. Zawsze myślisz o rzeczach których żałujesz ,że nie powiedziałeś kiedy obawiasz się ,że już nigdy możesz nie dostać na to kolejnej szansy. Nie byliśmy pewni czy cię jeszcze kiedyś zobaczymy — Cóż, oto jestem — powiedziałam dziarsko — Tak bardzo za tobą tęskniliśmy skarbie — powiedział Jack Wiedziałam ,że zrozumiał przesłanie Wtedy wszyscy poprzytulaliśmy się trochę więcej, popłakaliśmy i pogawędziliśmy. Opowiedzieli mi trochę o Ashford, kto przeżył kto zginął. Mówili mi ,że cienie próbowały przejąć miasto (wiedzieli tylko z powodu pozostałych łusek) a potem przybyli Nosorożcowi chłopcy ale ten przystojny książę wróżek, który jest w tobie absolutnie zakochany, i kochanie mogłabyś trafić znacznie gorzej niż ten książę i wiesz o tym, mógłby cię chronić i żyłabyś w dostatku i bezpieczeństwie, według mojej mamy, przybył i uratował moje rodzinne miasteczko w pojedynkę Zachęcałam ją aby bezwstydnie paplała o V'lane w nadziei ,że to odciągnie od dalszego podsłuchiwania Barronsa i Ryodana Albo przynajmniej doprowadzi do wściekłości Czas płynął zdecydowanie za szybko. Zanim się zorientowałam minęło prawie półtora godziny i ktoś pukał w szybę, warcząc ,że jest za kwadrans dwunasta i mój czas się skończył Uściskałam ich i znowu zwilgotniały nam oczy — Wrócę aby zobaczyć się z wami tak szybko jak tylko będę mogła. Kocham was, mamo — Ja też cię kocham skarbie. Wracaj szybko — wczepiłam się w nią na moment po czym zwróciłam do taty który zamknął mnie w niedźwiedzim uścisku — Kocham cię Mac — wyszeptał mi do ucha — Ta szalona kobieta nazywała się Augusta O'Clare z Devonshire. Miała wnuczkę imieniem Tellie, pomagała wydostać twojej matce was dwie z tego kraju. Jesteś słońcem i światłem skarbie. Nie ma w tobie ani jednej cholernej niewłaściwej rzeczy i nigdy o tym nie zapominaj — odsunął się i uśmiechnął do mnie. Miłość i duma błyszczała w jego oczach Tellie. To było to samo imię o którym wspominał Barrons w swojej rozmowie telefonicznej z Ryodanem, tego poranka, po tym jak odkryłam ,że żyje. Chciał wiedzieć czy Ryodan ją zlokalizował i jednocześnie poinstruował aby skierował do tego więcej ludzi — Idź ratuj świat skarbie Pokiwałam, dolna warga mi drżała. Mogłam polować na potwory. Mogłam uprawiać seks z mężczyzną który zmieniał się w bestię. Mogłam zabijać z zimną krwią. A tatuś wciąż doprowadzał mnie do płaczu tylko tym ,że we mnie wierzył *** — Nie chcę jej na ziemi razem z nami — mówiła Rowena piętnaście minut później — Nie ma takiej potrzeby. Mamy nasz własny system łączności. Musi tylko przelecieć nad miastem, zlokalizować książkę, przekazać nam jej położenie tak abyśmy mogli obstawić ją kamieniami, a potem może odlecieć na swoim demonicznym koniu — posłała mi spojrzenie pełne jadu, które mówiło ,że żadna żywa sidhe-seer nie poleciałaby na Łowcy, i były to
wszystkie powody mojej zdrady których potrzebowała — Keltarowie wyskandują magiczne zaklęcie i zaniosą ją do opactwa, gdzie nauczą moje dziewczęta w jaki sposób ponownie ją uwięzić. Jej obecność jest bezcelowa Parsknęłam, powietrze było gęste od napięcia. Kręciło mi się w głowię z braku tlenu. Nigdy wcześniej nie znalazłam się w jednym pomieszczeniu z taką ilością nieufności i agresji z jaką spotkałam się dzisiaj. To ,że Ryodan kazał każdemu się rozebrać i przeszukał wszystkie ubrania zanim zwrócił je na szczycie schodów, tylko pogorszyło wszystkich kiepski nastój. Wiedziałam dlaczego to zrobił. Nie chodziło o nowe zasady. Chodziło o wytrącenie wszystkich z równowagi, uświadamiając im ,że tutaj nie kontrolują niczego, nawet swojej własnej osoby. Stanie nago tuż przed całkowicie ubranymi strażnikami ,sprawiało ,że każdy czuł się niesamowicie wrażliwy Obejrzałam pokój. Na wschodniej ścianie szklanego pomieszczenia, pięciu, mocno wytatuowanych Keltarów, napakowanych w obcisłych spodniach i ciasnych koszulkach. Na południowej ścianie Rowena, Kat, Jo, i trzy inne sidhe-seers ( wszystkie ubrane w szare dopasowane kostiumy) stały na baczność minus Dani. Byłam zaskoczona ,że Rowena jej nie przyprowadziła, ale chyba zdecydowała ,że jej ryzyko przewyższa korzyści, najbardziej ryzykowną z jej wad był fakt ,że mnie lubiła Na północne ścianie, V'lane, Velvet, Dree'lia ( która ponownie miała usta ale tym razem trzymała je mądrze zamknięte) i trzy inne wróżki Seelie z tej samej kasty, stojące arogancko, spowite prześwitującymi krótkimi szatami, ich twarzom bez skazy towarzyszyły pozbawione skazy genitalia Barrons, Lor, Ryodan, i ja sama staliśmy na wschodniej ścianie, blisko drzwi Rowena zerkała na pięciu stojących ramię w ramię szkotów — Wiecie jak ją zapieczętować czy nie? — zażądała odpowiedzi Odpowiedzieli spojrzeniem wyrażającym różny stopień wrogości Keltarowie nie byli tego rodzaju mężczyznami którzy pozwolili by sobie aby rządziła nimi kobieta, zwłaszcza tak stara jak Rowena, która nie zawracała sobie głowy tym aby wykrzesać z siebie chociaż uncję dyplomacji ani uroku od kiedy została przyprowadzona, z opaską na oczach, do jednego ze szklanych pokojów na ostatnim piętrze Chester Perwersja i dekadencja, warknęła w momencie w którym zdjęli jej opaskę. Tolerujesz to....to...to mieszanie? Ciała ludzi i wróżek łączą się w tym miejscu. Będziesz przekleństwem ludzkiej rasy! wysyczała na Ryodana Pieprzyć ludzką rasę. Nie jesteście moim problemem Prawie zaczęłam się śmiać z wyrazu jej twarzy, ale nie śmiałam się teraz. Próbowała wykluczyć mnie z rytuału. Zachowując się jakbym była pariasem który nie powinien nawet zostać wpuszczony do pomieszczenia w którym odbywało się to spotkanie — Oczywiście ,że wiemy — przemawiającym był Drustan, Keltar który miał podnieść Sinsar Dubh i zanieść ją do opactwa. Według jego brata, został spalony na swego rodzaju stosie i miał niezniszczalne serce. Nie wierzyłam w to ani przez minutę. Nikt nie miał niezniszczalnego, nieprzekupnego serca. Wszyscy mamy nasze słabości. Ale musiałam przyznać ,że ten mężczyzna który spoglądał spoza tych srebrnych oczu wydzielał swego rodzaju.....spokój, który stał w całkowitej sprzeczności z jego wyglądem. Wyglądał jak mężczyzna który znacznie bardziej komfortowo czuł się w zamierzchłych wiekach, podążając wzgórzami z kijem w jednej dłoni i mieczem w drugiej. Wszyscy oni sprawiali takie wrażenie, z wyjątkiem Christophera, które silnie przypominał Drustana, ale bez tych całych wibracji 'powrotu do przeszłości' Drustan miał prezencję, swobodę wypowiedzi a głos tak głęboki, rozkazujący a jednocześnie delikatny. Mówił o wiele bardziej miękko niż każdy inny Keltar, i to on był tym którego najbardziej starałam się usłyszeć, kiedy mówili wszyscy naraz, co generalnie miało miejsce przez cały
czas Zerknęłam na Christiana i posłałam mu lekki uśmiech, ale wyraz jego twarzy nie ocieplił się ani na jotę. Zaledwie ostatniej nocy V'lane i Keltarowie połączyli z sukcesem dolmen przy 1247 LaRuhe z więzieniem Unseelie, po czym sforsowali królewską fortecę aby go odzyskać. Był na zewnątrz jakieś szesnaście godzin i nie wyglądał ani trochę lepiej niż wewnątrz luster. Nie był już dłużej marmurowo kobaltową statuą ale był...cóż, to nie miało sensu, ale sprawiał wrażenie ulotnego przyjmowania tych kolorów. Gdybym spojrzała prosto na jego włosy, znalazłabym w nich pasemka miedzi a nawet jeden lub dwa pasma złotego blondu, zaplątane w jego ciemnym kucyku, ale gdy spoglądałam kątem oka, wyglądały hebanowo i jakby były dłuższe niż w rzeczywistości. Jego usta był różowe i zupełnie całuśne chyba ,że nagle odwrócił głowę, i wtedy przez moment mogłabym przysiąść ,że był niebieskie z delikatną skorupą mrozu. Jego skóra była złota, gładka i dotykalna ale jeśli zerknęłam gwałtownie w jego stronę, potrafiła lśnić jak bryła lodu Jego oczy też się zmieniły. Wykrywanie kłamstw osiągnęło nadzwyczajny poziom, wydawał się teraz spoglądać przez wszystko co go otaczało, tak jakby widział świat kompletnie inny niż reszta z nas Jego ojciec, Christopher, obserwował go kiedy myślał ,że Christian nie widział. Ktoś powinien mu powiedzieć, że nie było takiego czasu podczas którego jego syn by czegoś nie widział czy też nie zwracał uwagi. Christian mógł sprawiać wrażenie ,że wyłączył się kilka razy ale jeśli spoglądało się prosto w jego oczy, można było dostrzec ,że był chyba jeszcze intensywniej skupiony na tym co go otaczało, tak skupiony ,że zamierał i wydawał się nieobecny, tak jakby otwierał jakieś wewnętrzne ucho które wymagało od niego absolutnej koncentracji — Kłamstwo — powiedział teraz Drustan jęknął na Christophera — Kazałem ci upewnić się ,że nie będzie tego robił — Co masz na myśli mówiąc kłamstwo? — zażądał odpowiedzi Rowena — Nie wiedzą na pewno czy ich wyśpiewywane zaklęcie zadziała. Stare zapiski przechowywane w wierzy Silvana uległy zniszczeniu, nie pozostawiając im innego wyboru niż improwizacja — I jesteśmy w niej cholernie dobrzy. Wyciągnęliśmy cię nie? — ryknął Cian — To jego kurewska wina ,że w ogóle się tam znalazłem — Christian szarpnął głową w kierunku Barronsa — Nawet nie wiem po co on tu jest — On tu jest — powiedział zimno Barrons — Ponieważ ma trzy kamienie niezbędne do namierzenia i zatrzymania książki — Przekaż je dalej i wypierdalaj — To nie moja wina ,że przekształcasz się we wróżkę — Wiedziałeś ,że moje tatuaże nie były wystarczającą ochroną— — Nie jestem twoją niańką— Christopher zasyczał — Powinieneś był go sprawdzić— — Na miłość boską — warknęła Rowena — To jakaś plaga barbarzyńców i głupców! — I to nie ja cię tatuowałem. Sam pakujesz swój własny pieprzony spadochron przed skokiem! Próba utrzymania ścian nawet nie była moim pieprzonym zadaniem— Drustan powiedział miękko — Powinniśmy byli go sprawdzić— Dageus warknął — Nie zachowuj się jakbyś wyświadczył nam jakąś cholerną przysługę— — Nie próbowałeś wyciągnąć mnie z luster. Czy w ogóle powiedziałeś komuś ,że tam jestem? — Ale czas uciekał— kontynuował Drustan — A czasu już dłużej nie można cofnąć
— Zrobiłeś to dla rasy ludzkiej, której jesteś częścią — skończył Dageus — I była to cholerna przysługa, chociaż nie widać tego po tym cholernym podziękowaniu jakie otrzymałem, i nie myśl ,że znajdujesz się w tej samej puli genów co ja, góralu — Och, zamknijcie się wszyscy! — powiedziałam rozdrażniona — Później będziecie się kłócić, teraz mamy robotę do wykonania Do Keltarów, powiedziałam — Jak pewni jesteście tej części z improwizacją? Nikt nie odzywał się przez chwilę kiedy kończyli swoją bitwę w milczeniu, piorunującymi spojrzeniami i niewypowiedzianym na głos groźbami — Tak pewni jak możemy być — powiedział w końcu Dageus — Nie jesteśmy nowicjuszami. Jesteśmy druidami królowej od czasów jeszcze przed wynegocjowanym porozumieniem. Siadywaliśmy z nimi w pradawnych czasach, kiedy wielkie wzgórze jeszcze nie powstało i nauczyliśmy się ich metod działania. Plus mamy kilka innych......arkanów wiedzy tajemnej do swojej dyspozycji — I wszyscy wiemy jak dobrze skończyło się to dla was ostatnim razem — powiedział jedwabiście Barrons — Wpłynąć na to mógł fakt ,że nie pomagałeś a przeszkadzałaś, pradawny — ryknął Dageus — Wiemy ,że masz w tym swój własny interes. Jaki? — Przestańcie, wszyscy! — warknęła Rowena Napięcie rosło — Barrons i jego ludzie umieszczą trzy kamienie — próbowałam powrócić do konkretów — Przekaże je moim sidhe-seers — Rowena powiedziała surowo— My umieścimy kamienie Barrons posłał jej spojrzenie pełne niedowierzania z subtelnym uniesieniem jednej brwi — W czyjej kurewskiej rzeczywistości wydaje ci się ,że to będzie miało miejsce? — Nie masz żadnego interesu w tym aby być w to zaangażowany — Stara kobieto, nie lubię cię — powiedział zimno Barrons — Lepiej bądź przy mnie ostrożna. Bardzo ale to bardzo ostrożna Rowena zamknęła usta, poprawiła okulary na nosie i zacisnęła wargi Zerknęłam na V'lane'a — Przyniosłeś czwarty kamień? Spojrzał na Barronsa — Czy on przyniósł pozostałe trzy? Barrons wyszczerzył zęby na V'lane'a V'lane zasyczał Keltarowie ryknęli I się zaczęło Czterdzieści pięć minut później, kiedy wszyscy wyszliśmy z pomieszczenia, dwie ściany były potłuczone a podłoga popękana Ale udało nam się nakreślić dość szczegółowy plan Przelecę na Łowcy przez miasto aby zlokalizować Sinsar Dubh, podając przez radio jej lokalizacje. Barrons, Lor, Ryodan, i V'lane zamkną ją przy pomocy czterech kamieni, podczas gdy Keltarowie zacząć odprawiać wiążące zaklęcie uszczelniając ją tak aby mogła zostać przeniesiona Drustan ją podniesie Barrons, Rowena, Drustan, V'lane, i ja pojedziemy razem Hummerem Barronsa do opactwa (ponieważ nikt nie ufał V'lane'owi czy też żadnej innej wróżce ,że teleportuje się tam razem z książką i zaczeka aż wszyscy przyjadą) Rowena otworzy zabezpieczenia i wszyscy którzy byliśmy w tym pokoju dzisiaj wejdziemy do podziemnego grobowca stworzonego przed wiekami aby uwięzić Sinsar
Dubh. Dageus uzupełni wiążące zaklęcie które zamknie i uszczelni jej strony (zgodnie z ich wiedzą) przekręci klucz w zamku, który zamknie ją w próżni wiecznej świadomości, samą już na wieki To piekielna rzecz, trzeba się upewnić powiedział ponuro I coś, o czym wydawał się coś wiedzieć Nie ma żadnego powodu aby ona tu była, Rowena wciąż protestowała, posyłając mi zabójcze spojrzenia, nawet z opaskami na oczach jej i reszty sidhe-seers. Ryodan nie chciał aby widziały klub czy też znały drogę powrotną Nie ma też żadnego powodu abyś ty tu była, starucho, powiedział Barrons. Kiedy już zneutralizujesz zabezpieczenia, przestaniesz być potrzebna Ty też nie jesteś niezbędny Uważasz ,że tylko Dageus powinien pójść, z Drustanem i książką? powiedziałam Wściekała się przez całą powrotną drogę Kiedy wyszłam na zachmurzone popołudnie, zadrżałam, wszystkie ślady wiosny zniknęły. Dzień znowu był ciemny i deszczowy. Jutrzejszej nocy spotkamy się przy O'Connell i Beacon. I przy odrobinie szczęścia, do świtu następnego dnia uda nam się sprawić aby świat znowu był bezpiecznym miejscem. W międzyczasie byłam zdesperowana aby spędzić trochę czasu z dala od wszystkich mężczyzn obecnych w moim życiu. Potrzebowałam babskiego wieczoru i namiastki normalności Odwróciłam się w stronę V'lane'a i dotknęłam jego ramienia — Czy możesz znaleźć dla mnie Dani? I poprosić aby przyszła do księgarni dzisiaj o ósmej? — Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem MacKayla — uśmiechnął się — Czy spędzimy jutro czas, razem na plaży? Barrons przesunął się stając obok mnie — Jutro jest zajęta — Czy jesteś jutro zajęta MacKayla? — Będzie pracowała razem ze mną nad bardzo starym tekstem V' lane posłał mi pełne litości spojrzenie — Ach, Stare teksty. Kolejny nudny dzień w księgarni — Tłumaczymy Kama Sutrę — dodał Barrons — Z wzajemną fizyczną demonstracją Prawie się udławiłam — Nigdy nie ma cię w ciągu dnia — Dlaczegóż to? — V'lane był obrazem czystej niewinności — Będę jutro — powiedział Barrons — Cały dzień? — zapytałam — Cały dzień — Będzie naga na plaży ze mną — Nigdy nie była naga w łóżku z Tobą. Kiedy dochodzi, ryczy — Wiem jakie wydaje dźwięki kiedy dochodzi. Dałem jej niezliczoną ilość orgazmów zaledwie ją całując — Ja doprowadzałem ją do wielokrotnych orgazmów, pieprząc ją. Przez miesiące. Wróżko — Wciąż ją pieprzysz? — zamruczał V'lane — Bo nie pachnie jak ty. Jeśli to robisz to nie oznaczyłeś jej wystarczająco. Zaczyna pachnieć jak ja. Jak wróżka — Niewiarygodne — usłyszałam jak mamrocze za nami Christian — Zalicza ich obu? — usłyszałam jak zapytał Drustan — I oni na to pozwalają? — Dageus brzmiał na zaskoczonego Spojrzałam pomiędzy V'lanem i Barronsem — Tu nawet nie chodzi o mnie — Co do tego jesteś w błędzie — Barrons wyciągnął z kieszeni komórkę — Wiesz jak
mnie znaleźć jeśli mnie chcesz — zaczął odchodzić — Jeszcze więcej sprytnych skrótów? Zniknął — Wiesz również jak mnie znaleźć, księżniczko — V'lane odwrócił mnie w swoją stronę i zamknął swoje usta na moich — Mac, co ci się wydaje ,że do ciężkiej cholery robisz? — zażądał odpowiedzi Christian Zachwiałam się odrobinę kiedy V'lane mnie uwolnił. Jego imię po raz kolejny znalazło się na moim języku — Wiesz co? — powiedziałam zirytowana — Możecie się wszyscy ode mnie odczepić. Nie muszę się przed żadnym z was tłumaczyć! W moim życiu było zdecydowanie zbyt wiele testosteronu Babski wieczór był wszystkim czego teraz potrzebowałam
CZĘŚĆ III Pomiędzy pożądanie I miłosny spazm Pomiędzy potencjalność I egzystencję Pomiędzy esencję I owoc jej Pada Cień T.S Eliot
Que sera, sera Co będzie to będzie Przyszłości nie można przewidzieć
Doris Day — Liningston And Evans 1.Fragment wiersza The Hollow Men w przekładzie Czesława Miłosza 2.Fragment piosenki Liningston And Evans — Doris Day
Nie jestem złem Więc, dlaczego niszczysz? Precyzuje Robisz potworne rzeczy Objaśniam Zabijasz Ci którzy są uśmiercani stają się czymś innym Właśnie, śmierć! Niszczenie! Zdefiniuj niszczenie Demolowanie, szkodzenie, rujnowanie, zabijanie Zdefiniuj tworzenie Zainicjowanie czegoś, kreowanie czegoś z niczego, zabranie nieobrobionego surowca i wymyślenie z niego czegoś nowego Nie ma czegoś takiego jak nic. Wszystko jest czymś. Skąd pochodzi twój ''nieobrobiony surowiec''? Czy nie był czymś zanim zmusiłaś go do stania się czymś innym?
Bryła gliny jest po prostu gliną zanim artysta wymodeluje z niej piękną wazę Bryła. Piękno. Ocena. Subiektywna. Bryła była czymś. Być może byłaś pod takim jej wrażeniem pod jakim ja jestem z powodu ludzi. A jednocześnie nie możesz zaprzeczyć ,że była samą swoją esencją. Rozbijasz ją, rozciągasz, wytapiasz, barwisz i zmuszasz aby stała się czymś innym. Nakazujesz jej swoją wolę. I nazywasz to kreacją? Biorę byt i wysyłam jego molekuły na spoczynek. W jaki sposób to nie jest kreacją? Było jedną rzeczą i jest jeszcze jedną. Kiedyś jadło teraz jest zjadane. Czy nie wykreowałem zaopatrzenia dla innego bytu jego nowym stanem? Czy może powstać jakiś akt kreacji który na początku nie niszczy? Wioski upadają. Miasta powstają. Ludzie giną. Życie tryska z gleby, tam gdzie leżą . To nie żaden akt destrukcji, Czy wystarczający upływ czasu powinien przechodzić w akt kreacji ? — Rozmowa z Sinsar Dubh
Trzydzieści sześć
Wszystkiego najlepszego! — zawołałam kiedy otworzyłam frontowe drzwi KiBB, wciskając stożkową urodzinową czapkę na jej głowę, strzelając elastyczną gumką pod podbródkiem, i podając jej trąbkę — Chyba żartujesz, Mac. To było miesiące temu — wyglądała na zawstydzoną ale widziałam błysk w jej oku — V'lane powiedział ,że chciałaś mnie widzieć. Uwielbiam tego kolesia, książę wróżek przychodzi szukając Megi! Co jest grane? Nie widziałam cię od jakiegoś czasu Poprowadziłam ją do imprezowego centrum które urządziłam na tyłach księgarni, z zapalonym kominkiem, włączoną muzyką, i stosem zapakowanych prezentów leżących na stoliku Jej oczy się poszerzyły — To wszystko dla mnie? Nigdy wcześniej nie miałam przyjęcia . — Mamy chipsy, pizzę, tort, ciasteczka, słodycze i wszystkie te słodkie krówki z potrójną ilością czekolady, czekoladowy mus, czy czekoladowe ciasteczka. Będziemy leniuchować na kanapie, otwierać prezenty, objadać się i oglądać filmy — Tak jak ty i Alina kiedyś robiłyście? — Dokładnie tak — oplotłam ręką jej ramiona — Ale najpierw, usiądź tutaj i zaczekaj Pośpieszyłam z powrotem do frontowej części sklepu, wyciągając ciasto z lodówki, włożyłam czternaście świeczek i podpaliłam Byłam dumna z mojego ciasta. Dałam sobie sporo czasu na dekorację, polukrowałam go w różne zawijasy i udekorowałam wiórkami z gorzkiej czekolady — Pomyśl życzenie i zdmuchnij świeczki — postawiłam go na stoliku do kawy, tuż przed nią Gapiła się na dół na ciasto z niezdecydowanym wyrazem twarzy i przez moment nie mogłam myśleć o niczym innym jak tylko Proszę, nie rozwal go na suficie. Całe popołudnie i trzy próby zajęło mi upieczenie tego ciasta, aż w końcu wyszło tak jak należy Spojrzała na mnie, zamknęła oczy i dmuchnęła z niesamowitą determinacją — Nie zrób sobie krzywdy kochanie. To tylko życzenie — drażniłam Ale wypowiedziała życzenie tak jak robiła wszystko inne, na 150 procent. Stała tam tak długo ,że zaczęłam podejrzewać iż będzie miała jeszcze jakieś zastrzeżenia
Wtedy jej oczy otworzyły się i posłała mi ten zarozumiały uśmieszek. Prawie zdmuchnęła warstwę lukru z tortu — To znaczy ,że musi się spełnić, prawda? Ponieważ udało mi się je zdmuchnąć? — Nie miałaś nigdy wcześniej urodzinowego tortu, Dani? Szarpnęła głową — Od tego dnia, będzie przynajmniej jeden urodzinowy tort dla Dani Mega O'Malley każdego roku — ogłosiłam uroczyście Pochyliła się, pokroiła tort i nałożyła sobie dwa duże kawałki na talerz. Dołożyłam do tego ciasteczka i garść słodyczy — Stara — powiedziała szczęśliwie, oblizując nóż — Co obejrzymy najpierw? Od kiedy przybyłam do Dublina, nie było zbyt wiele chwil w moim życiu kiedy mogłam sobie tak po prostu usiąść, zrelaksować się i zapomnieć Dzisiaj był jeden z tych dni. Pełnia szczęścia. Jak na skradziony wieczór. Znowu byłam Mac. Jedzenie, rozkoszowanie się dobrym towarzystwem, udawanie ,że wcale nie ode mnie zależą losy tego świata. Jedna rzecz której się nauczyłam jest następująca, czym trudniejsze staje się twoje życie, tym delikatniej musisz się obchodzić z samym sobą, kiedy w końcu uda ci się zdobyć trochę wolnego czasu. W innym wypadku nie będziesz mógł być wystarczająco silnym kiedy będziesz tego potrzebował Oglądałyśmy jakąś komedię i śmiałyśmy się jak szalone, podczas gdy malowałam na czarno jej paznokcie — Co to jest? — zapytałam zauważając bransoletkę Jej policzki zrobiły się różowe — Nic takiego Dancer mi to dał — Kim jest Dancer? Masz chłopaka? Zmarszczyła nos — To nie tak — A jak? — Dancer jest w porządku ale on nie.....on ma...jest tylko przyjacielem Taa, jasne. Mega bzdury. Dancer był kimś więcej niż tylko przyjacielem — Jak go poznałaś? Wierciła się niekomfortowo — Oglądamy ten film czy paplamy jak siostry? Podniosłam pilota i wcisnęłam pauze — Paplamy jak siostry a teraz mów, Dani, kim jest Dancer? — Ty nigdy nie mówisz mi niczego na temat swoje życia seksualnego — powiedziała — Założę się ,że ty i Alina cały czas rozmawiałyście o seksie Usiadłam prosto, zaalarmowana — Czy ty uprawiasz seks? — Nie, stara. Nie jestem jeszcze gotowa. Tak tylko mówię. Mamy rozmawiać jak siostry, będziesz musiała zrobić więcej Odetchnęłam ponownie. Została zmuszona aby dorosnąć, tak szybko. Chciałam aby niektóre części jej życia rozwijały się idealnie, powoli, z różami i romansem. Nie pod wpływem gorączki chwili, z deską rozdzielczą Camaro wbijającą się jej w plecy i jakimś kolesiem którego ledwie zna na górze, ale w taki sposób w jaki zapamięta to na wieki — Pamiętasz jak mówiłam ,że mamy do odbycia zaległą rozmowę? — I oto nadchodzi wykład — wymamrotała — Stara, uszy do góry, nie powiedzieli nam najważniejszego na temat przepowiedni. Sporo przemilczeli Wyskoczyła z tym na mnie tak nagle, odciągając mnie kompletnie od tego o czym chciałam porozmawiać, dokładnie tak jak przewidziała ,że się stanie — I właśnie teraz mi to mówisz? Wydęła górną wargę — Zbierałam się aby to zrobić. To ty chciałaś gadać o
pierdołach kiedy ja próbowałam zachować się jak najbardziej poważnie. Sama słyszałam. Nie spędzam już zbyt wiele czasu w opactwie. Dawno temu się stamtąd wyniosłam Założyłam ,że wprowadziła się z powrotem! Któregoś dnia nauczę się aby tak szybko nigdy niczego nie zakładać — Gdzie się zatrzymałaś? Z inspektorem Jayne i jego ludźmi w zamku w Dublinie? Skrzyżowała ramiona na piersi, pyszniąc się na prawo i lewo — Wpadam tam aby zabijać pieprzone wróżki które uda im się pochwycić, ale mam moje własne lokum. Nazywa się Casa Mega Dani mieszkała sama? I miała chłopaka? — Właśnie skończyłaś czternaście lat — byłam przerażona. Ta część z chłopakiem była w porządku ( no cóż, może w zależności od tego jaki był, ile miał lat i czy był dla niej wystarczająco dobry) ale ta część w której mieszka sama będzie musiała ulec zmianie i to szybko — Wiem. To znacznie spóźnione co nie? — posłała mi uśmieszek — Mam kilka różnych miejsc, w zależności od nastroju, czekają tam na mnie wszystkie — machnęła palcami — Urodziłam się dla tego świata Kto się nią zajmie kiedy złapię grypę? Kto przeprowadzi z nią rozmowę na temat seksu i zabezpieczeń, chorób przenoszonych droga płciową? Kto będzie bandażował jej skaleczenia i upewniał się ,że je wystarczająco? — Ale przepowiednia Mac. Jest inna jej część której nam nie powiedziały Odsunęłam rodzicielskie troski na moment — Gdzie to usłyszałaś? — Jo mi powiedziała — Myślałam ,że Jo jest lojalna Rowenie — Myślę ,że Jo robi coś jeszcze na boku. Jest częścią Przystani Ro, ale nie sądzę aby lubiła ją samą. Powiedziała ,że Ro nie pozwoli im powiedzieć ci całej prawdy i nie powiedziały mi tego bo mi też nie ufają. Uważają ,że powiem wszystkim — Więc mów — popędzałam — Przepowiednia ma całą kupę innych części, więcej informacji dotyczących szczegółów i sposobów w jakich wszystko się wydarzy. Mówi ,że ta która zginie młodo zdradzi rasę ludzką i połączył z tymi którzy stworzyli Bestię Zesztywniałam. Tysiąc lat przed narodzinami Aliny, zostało przepowiedziane ,że dołączy do drużyny Darroca? — Mówi się ,że ta która pragnie śmierci, ta która zapoluje na książkę (to ty Mac) nie jest człowiekiem, i dwie z antycznego rodu nie mają szans aby naprawić ten bałagan, ponieważ wcale nie będą chciały tego zrobić Chciałam coś powiedzieć ale żadne słowa nie napłynęły — Mówi się ,że ta cała impreza ma jakieś dwadzieścia procent szans na to ,że się powiedzie a jeśli nie, to druga przepowiednia ma jakieś dwa procent szans — Kto pisze przepowiednie z tak kiepskimi szansami spełnienia? — zapytałam poirytowana — Stara! Powiedziałam dokładnie to samo! — Dlaczego mi nie powiedziały? Według tego co mówisz wygląda na to ,że jestem praktycznie bez znaczenia — podobało mi się to. Miałam dość problemów z którymi musiałam sobie poradzić. Dani wzruszyła ramionami — Cała ta sprawa z tym ,że Ro nigdy nie powiedziała nam ,że możemy być kastą Unseelie, mówiła ,że gdybyś wiedziała, to mogło by być jak samospełniające się proroctwo. Ja mówię, że przecież musisz wiedzieć czym jesteś? Wiesz, spoglądasz w lustro i albo widzisz swoje oczy albo odwracasz wzrok — Co jeszcze? — zażądałam — Czy było coś więcej? — Jest jeszcze ta cała.. sprawa z zastępczym proroctwem. Mówi o tym ,że jeśli dwie
z antycznej linii krwi zginą, wszystko rozegra się inaczej i szanse na powodzenie będą znacznie większe. Czym prędzej zginą tym lepiej Chłodny dreszcz przeleciał mi po kręgosłupie. To było brutalne. Kto decydował jak daleko można przesunąć szalę na korzyść rasy ludzkiej? Byłam zaskoczona ,że nie zostałyśmy zabite przy narodzinach, zakładając ,że jakieś w ogóle przeżyłam — Więc, tak sobie myślę ,że to pewnie powód dla którego ty i Alina zostałyście oddane. Ktoś nie chciał zabijać was kiedy byłyście małymi dziećmi, więc was odesłali Oczywiście. A powrót tutaj miałyśmy zakazany. Ale Alina chciała pojechać do Dublina, studiować za granicą, a tatuś nigdy nie był w stanie jej niczego odmówić Jedna decyzja, jedna maleńka decyzja i świat jaki znałyśmy zaczął się rozpadać — Co jeszcze? — naciskałam — Jo mówiła ,że rozmawiały z Naną O' za plecami Ro. Mówiła ,że ta stara kobieta była w opactwie tej nocy kiedy książka się wydostała. Widziała pewne rzeczy. Sidhe-seers rozszarpywane na kawałki. Mówiła ,że odnaleźli tylko niewielkie ich części, niektórych nie odnaleźli nigdy — Nana tam była kiedy książka się wydostała? — nie wspomniała o tym słowem tej nocy kiedy Kat i ja rozmawiałyśmy z nią w domku nad oceanem. Krótko po tym jak nazwała mnie Aliną, powiedziała ,że jej wnuczka Kayleigh, była najlepszą przyjaciółką Isly i zaufaną członkinią Przystani, i to ,że czuła coś mrocznego poruszającego się w ziemi, nie powiedziała nam niczego innego Dani potrząsnęła głową — Pokazała się później. Powiedziała ,że jej kości powiedziały jej ,że nieśmiertelna dusz jej córki była w niebezpieczeństwie — Masz na myśli jej wnuczkę Kayleigh — Mam na myśli jej córkę — oczy Dani błyszczały — Ro Moje usta ukształtowały się w bezdźwięczne O — Rowena jest córką Nanay? — w końcu udało mi się wykrztusić. Rowena była matką Kayleighy? Jak dużo jeszcze Nana O'Reilly mi nie powiedziała? — Stara kobieta nią pogardzała. Kat i Jo przeszukały domek Nany kiedy ta spała i znalazły pewne rzeczy, zdjęcia i książki dla dzieci i inne takie. Nana uważa ,że Ro jest częścią tego w jaki sposób wydostała się książka. Mówiła ,że Kayleigh powiedziała jej ,że stworzyły taką zapasową kopię Przystani o której Ro nie wiedziała, z liderką która nawet nie żyła w opactwie. Nazywała się Tessie albo Tellie albo jakoś w tym rodzaju. Na wypadek gdyby coś stało się członkiniom Przystani mieszkającym w opactwie Moja głowa wariowała. Trzymały mnie w całkowitej niewiedzy. Gdybym nie była tak zdeterminowana aby celebrować urodziny Dani, nigdy bym się tego nie dowiedziała. Oto była ta tajemnicza Tellie o której wspominali i Barrons i mój ojciec! Była przywódczynią sekretnej Przystani. Pomogła uciec mojej matce. Musiałam ją znaleźć. Zlokalizowałeś już Tellie? Podsłuchałam jak pytał Barrons Nie? Skieruj do tego więcej ludzi. Wyglądało na to ,że Barrons kolejny raz mnie wyprzedził i jego ludzie już jej szukali. Ale dlaczego? Skąd wiedział o tej kobiecie? Czego takiego się dowiedział i mi tego nie przekazał? — I? — Mówiła ,że twoja m...(cóż, rzekomo nie jesteś człowiekiem, więc ona chyba nie jest twoją mamą) Isla wydostała się żywa. Nana O' widziała ją jak uciekła tej nocy i nigdy nie zgadłabyś z kim! Nie ufałam sobie na tyle aby w ogóle się odezwać. Rowena. I ta stara suka prawdopodobnie ją zabiła. Bez względu na to czy była moją mamą czy nie, wciąż czułam się do niej jakoś przywiązana, wciąż chciałam ją chronić — Ach, daj spokój, musisz zgadnąć! — robiła się rozmyta na krawędziach z
podekscytowania — Rowena — powiedziałam gładko — Spróbuj jeszcze raz — odparła — To przysmaży twój mózg. Nana nigdy by nie wiedziała, tylko ,że z nim do niej wpadłaś. Cóż, nie nazwał go nim, nazwał go czymś Gapiłam się na nią — Kto? — zażądałam odpowiedzi — Widziała jak Isla wsiada do samochodu z kimś kogo nazwała Przeklętym. Koleś który odjechał jakieś dwadzieścia parę lat temu z jedyną członkinią Przystani, która ocalała z opactwa to Barrons Byłam tak rozemocjonowana po tym wszystkim co powiedziała mi Dani ,że nie było mowy o tym abym była w stanie zrobić coś tak ospałego jak zwinąć się na sofie i oglądać film. Plus, miałam w sobie takie ilości cukru ,że wibrowałam prawie jak Dani. Kiedy spuściła bombę w postaci Barronsa, włączyła play i powróciła do oglądania filmu. Ten dzieciak był żywotny. Siedziałam i gapiłam się na ekran nie widząc niczego Dlaczego Barrons ukrywałby przede mną fakt ,że był w opactwie dwadzieścia parę lat temu kiedy książka się wydostała? Dlaczego ukrywał przede mną to ,że znał Islę O'Connor, matkę mojej siostry? Mogłam wyrzec się matki której nigdy nie miałam, ale nie mogłam darować mojej siostry. Bez względu na to czy była moja czy nie, zawsze będę tak o niej myśleć. Koniec kropka Przypomniałam sobie jak zeszłam tylnymi schodami i przyłapałam go na rozmowie telefonicznej z Ryodanem, słyszałam jak mówi Po tym czego się o niej dowiedziałem, tamtej nocy Czy miał na myśli tą noc kiedy pojechaliśmy do domku nad oceanem? Czy był tak samo zaskoczony jak ja kiedy usłyszał jak Nana mówi mi ,że kobieta która opuściła opactwo dwie dekady temu rzekomo była moją matką? Czy zabrał ją do tej kobiety Tellie, która pomogła Alinie i mnie znaleźć rodzinę w Ameryce? Jeśli Isla opuściła opactwo żywa, to jak, dlaczego, kiedy zginęła? Czy w ogóle dotarła do Tellie, czy ta kobieta zgodziła się już wcześniej zaopiekować jej dziećmi gdyby coś jej się stało? Czy on zabił Islę? Zesztywniałam. Widział ciasto. Wiedział ,że zaplanowałam przyjecie urodzinowe. Nienawidził urodzin Nie było szans na to ,że się dzisiaj tu pokaże Podniosłam trochę czekoladowego lukru. Rozglądałam się po księgarni. Spoglądałam na fresk znajdujący się na suficie i bawiłam kaszmirową narzutą Rowena była córką Nany. Isla i Kayleigh praktycznie dorastały razem. Isla była Mistrzynią Przystani. Uważały ,że koniecznie jest utworzenie Przystani za plecami Ro. Te które nawet nie żyły w opactwie. Isla dowodziła tą formalną, a tajemnicza Tellie tą sekretną Przez wszystkie te lata moja mama (Isla) była winiona za ucieczkę książki, a teraz wyglądało na to ,że stała za tym wszystkim Rowena Pozwoliła nam wszystkim wziąć na siebie winę, winiła najpierw Islę, potem Alinę, potem mnie... dwie z antycznej linii krwi nie będą miały szansy w naprawieniu tego bałaganu bo nie będą chciały tego zrobić Westchnęłam. Kiedy podsłuchałam mamę i tatę w Ashford tamtej nocy gdy rozmawiali o tym jak mogę zniszczyć ten świat, czułam się potępiona. Wtedy Kat i Jo pokazały mi proroctwo ( które teraz wiedziałam miało wersję skróconą) i czułam się rozgrzeszona Teraz powróciłam do uczucia potępienia. Było bardziej niż trochę niepokojące usłyszeć ,że czym szybciej moja siostra i ja zostaniemy zabite tym lepiej będzie się miała ludzka rasa
Czy gdyby przeżyła, czy Alina wybrałaby Darroca? W przypływie rozpaczy, chciałam zniszczyć ten świat i stworzyć nowy taki w którym byłby Barrons. Czy obydwie byłyśmy fatalnie wadliwe? Zamiast zostać przemycone z kraju dla naszego własnego dobra, zostałyśmy wywiezione przez wzgląd na dobro świata? Czy to dlatego chłopak z rozmarzonymi oczami dał mi kartę Świat? Aby ostrzec mnie ,że mogę go zniszczyć jeśli nie będę ostrożna? To ,że muszę się temu przyjrzeć, dostrzec i wybrać? Kim on tak w ogóle był? Kiedy pierwszy raz przyjechałam do Dublina i zaczęłam dowiadywać się o sobie pewnych rzeczy, czułam się jak niechętnie widziany bohater, na poszukiwaniach podczas epickiej podróży Teraz miałam tylko nadzieję ,że nie skończę, spieprzając wszystko za bardzo. Poważne problemy wymagały poważnych decyzji. Jak mogłam ufać w swój własny osąd, skoro nawet nie byłam pewna kim jestem? Skrzyżowałam nogi, wyprostowałam i przejechałam dłońmi przez włosy — Stara, oglądasz czy uprawiasz tu callanetics? — narzekała Dani Spojrzałam na nią — Chcesz iść coś zabić? Podskoczyła. Miała czekoladowe wąsy — Stara, myślałam ,że już nie spytasz! Każdy raz kiedy Dani i ja walczyłyśmy ramię w ramię był złotym wspomnieniem które przechowywałam w zakamarkach mojego umysłu Nie mogę się powstrzymać ,żeby nie myśleć czy tak byłoby gdyby Alina mi zaufała i walczyłybyśmy razem. Wiedza o tym ,że masz kogoś kto cię osłania, że jesteście drużyną, że nigdy nie pozostawicie się na wzajem, że odbiłybyście się z obozu wroga, jest jednym z najlepszych uczuć na świecie. Wiedząc o tym ,że bez względu na to w jak wielkie kłopoty się wpędziłaś, ta osoba po ciebie przyjdzie i bez ciebie nie odejdzie, to właśnie miłość. Zastanawiałam się czy Alina i ja byłyśmy słabe ponieważ pozwoliłyśmy się rozdzielić, podzielone przez ocean. Zastanawiałam się czy wciąż byłaby żywa gdybyśmy pozostały razem Mogę nigdy nie dowiedzieć się skąd pochodzę ale z tego miejsca mogę wybrać swoją własną rodzinę i Dani jest jej częścią, to nie podlega żadnym negocjacją. Jack i Rainey pokochają ją kiedy ją w końcu poznają Przedzierałyśmy się przez mokre od deszczu ulice, zabijając z zemsty Unseelie. Z każdym kolejnym dźgnięciem, coraz bardziej utwierdzałam się w przekonaniu ,że nie byłam królem. Na pewno czułabym coś gdybym nim była, żal, poczucie winy, coś. Król nie chciał porzucić swoich cienistych dzieci. Nie czułam żadnej dumy stworzenia, żadnej wprowadzającej w błąd miłości. Nie czułam nic poza satysfakcją, z ich kończącej się nieśmiertelności, pasożytniczej egzystencji, i chęci ratowania ludzkiego życia Wpadłyśmy na inspektora Jayne i jego ludzi, i pomogłyśmy im oczyścić jedno miejsce z kilku teleportujących sie wróżek. Widziałyśmy poszukującego zdobyczy Lora i Fade'a. Wydawało mi się ,że dostrzegłam Keltara na dachu ale zniknął tak szybko, że pozostało mi tylko wrażenie, gładkiego, wytatuowanego, umięśnionego ciała w ciemności Blisko świtu skończyłyśmy trochę za blisko Chester i zdecydowałam ,że prawdopodobnie powinnyśmy dać sobie spokój w czasie dnia. W końcu byłam na tyle zmęczona aby zasnąć i chciałam być w dobrej formie kiedy będę namierzać Sinsar Dubh. Dzisiaj to wszystko w końcu się skończy. Dzisiaj zapieczętujemy książkę już na zawsze. Wtedy pozbieram kawałki mojego życia i zacznę je odbudowywać, poczynając od mamy i taty. Będę kontynuować moją misję polegającą na tym aby dowiedzieć się kto zabił Alinę, oraz tego kim byłam, ale dopiero wtedy kiedy książka zostanie ponownie unieruchomiona, w końcu będę w stanie oddychać odrobinę lżej. Będę też miała więcej czasu dla siebie, tak jak dzisiaj, czasu na to aby żyć...i kochać
— Wracajmy do księgarni Dani Dziwaczny dźwięk był jedyną odpowiedzią Odwróciłam się i syknęłam nabierając powietrza. Nie myślałam. Po prostu szarpnęłam się do przodu i uderzyłam ją rękoma, zamrażając sukę Szara kobieta zamarła, ale było już za późno Przyglądałam się w przerażeniu. Podczas gdy byłam pogrążona w moich własnych myślach, pokryta ranami, wysysająca piękno Szara Kobieta, teleportowała się i złapała nieświadomą Dani i zaczęła ją pożerać. Tuż za mną a ja nie zauważyłam! Wszystko co mogłam myśleć to Ale przecież szara kobieta pożerała tylko mężczyzn! Dani próbowała się z niej wyplątać ale nie mogła — Stara, jak źle ze mną? Spojrzałam prosto na nią, było źle. Sapnęłam. To się nie działo, to było nie do zaakceptowania! Nie mogłam stracić Dani! Czułam coś dzikiego i mrocznego jak budzi się w moim wnętrzu — A, stara zabierz ją ode mnie! — krzyknęła Próbowałam. Nie mogłam. Dani też próbowała ale dłonie szarej kobiety wytwarzały niesamowite zasysanie, trzymając swoją ofiarę dopóki nie wybierze aby ją uwolnić. Wciąż uderzałam ją dłońmi aby ją zamrażać, próbując pomyśleć jasno i wykombinować co robić. Wciąż rzucałam ukradkowe spojrzenia na Dani. To co pozostało z jej włosów nie było już dłużej kasztanowe. Pokazały się duże łyse placki i rany zaczęły formować się na jej czaszce. Jej oczy były zatopionymi w pozbawionej krwi czaszce otworami. Była pokryta ranami i wyglądało jakby straciła na wadze z pięćdziesiąt funtów — Powinnam była wiedzieć — Dani powiedziała nieszczęśliwie — Zawsze była w okolicy, jak Chester. Polowałam na nią. Chyba o tym wiedziała— dotknęła ust Jej usta były popękane, ropiejące. Wyglądało na to ,że zęby zaczną jej zaraz wypadać Łzy napłynęły mi do oczu. Uderzałam dłońmi w zamrożoną szarą kobietę — Puszczaj ją! Puszczaj! — krzyczałam — Za późno, Mac Prawda? To właśnie widzę w twoich oczach — Nigdy nie jest za późno — wyjęłam włócznię i przyłożyłam do gardła Szarej Kobiety — Rób co mówię, Dani. Nie ruszaj się, pozwól mi sie tym zając. Odmrożę ją — Ona mnie wykończy! — Nie, nie zrobi tego. Zaufaj mi. Trzymaj się — zamknęłam oczy i otworzyłam umysł. Stałam na czarnej plaży i wpatrywałam się w ciemne wody. Tam w głębi, coś się burzyło, szeptało zapraszająco, witało mnie z uczuciem. Brakowało nam ciebie, mówiło Weź te są wszystkim czego ci potrzeba, ale wróć szybko, jest tak dużo więcej... Wiedziałam o tym, mogłam to poczuć. To jezioro było jak moje zamknięte pudełko w którym trzymałam myśli którym nie mogłam stawić czoła. Były tu łańcuchy i wieko które trzeba było podnieść. Ale któregoś dnia będę musiała otworzyć to mroczne miejsce mocy i zajrzeć głębiej. Pozbierałam szkarłatne runy z powierzchni czarnej wody. Otworzyłam oczy i przycisnęłam jedną do sączącego się policzka szarej kobiety, kolejną do jej trędowatej piersi Czekałam W tej samej chwili w której się odmroziła, próbowała się teleportować ale tak jak obiecało moje ciemne jezioro, runy ją przed tym powstrzymały. Czym bardziej się opierała, tym jaśniej pulsowały. Zdałam sobie sprawę z tego ,że to był składnik Pieśni Zrobienia o którym opowiadał mi Barrons, ten który wzmacniał ściany wiezienia. Czym bardziej wróżka próbowała się przez nie przedostać, tym mocniejsze się stawały Odskoczyła z dala od Dani i próbowała zerwać runy ze swojej skóry, z krzykiem.
Wydawały się płonąć. Dobrze Dani opadła na ziemię jak kartka papieru, cienka, biała i bardzo pognieciona Kopnęłam Szarą kobietę. Mocno. Jeszcze raz i jeszcze — Napraw co zrobiłaś! Obróciła się i zasyczała na mnie Podniosłam pięść, upuszczając z niej krew i runy, umieszczając na niej kolejną Krzyknęła i skuliła się — Powiedziałam napraw co zrobiłaś! — To niemożliwe — Nie wierzę ci. Wyssałaś to piękno. Możesz je oddać. A jeśli nie możesz, uwiężę cię w twojej własnej trędowatej skórze i będę torturować przez wieczność. Wydaje ci się ,że teraz jesteś głodna? Nie masz pojęcia o tym czym jest głód. Pokaże ci co to ból, będę trzymać cię w zamknięciu i moją osobistą życiową misją uczynię— Z rykiem gniewu i bólu, przewróciła się na drugą stronę i przyłożyła dłonie do twarzy Dani — Wolna droga! — krwawa ślina poleciała z jej ust — Co? — Nie zabijesz mnie jeśli to zrobię. Ty i ja będziemy musiały (jak to mówią?) dojść do porozumienia. Będziemy towarzyszkami. Będziesz mi coś winna — Dam ci twoje życie. To wszystko co dostaniesz — Mogę odebrać jej zanim ty odbierzesz moje — Pieprzyć ten hałas — zawołała Dani — Zabij sukę. Nic nie jesteś jej winna Mac Było coś co mnie zaniepokoiło. Czułam jakby to był jakiś osobisty atak — Nie zabijasz kobiet. Dlaczego zaatakowałaś Dani? — Zabiłaś mojego towarzysza! — ryknęła — Szarego człowieka? — Był jedynym takim. Teraz to ja cię zranię. Zdejmij je ze mnie — Oddaj jej z powrotem co zabrałaś. Spraw ,żeby była taka jak przedtem a je zdejmę, w innym razie, pokryje nimi całą twoją skórę Wiła się na chodniku — Liczę do trzech suko, jeden…dwa Podniosła do góry cienką, sączącą się, ropiejącą dłoń — Przysięgnij. Pozwolisz mi odejść albo ona zginie — zaśmiała się gorzko — Zostaliśmy rozdzieleni kiedy uciekliśmy. Polowaliśmy razem, pożywialiśmy się razem. Kto mógł wiedzieć. Na tym świecie może nawet moglibyśmy mieć razem młode. Nigdy już nie widziałam go żywego — jej ropiejące usta odparły — Wybieraj. Jestem już tobą zmęczona — Pieprz ją — zawrzała Dani — Chcę czegoś więcej niż jej życia. Nigdy nie skrzywdzisz nikogo kto należy do mnie. Nie będę tracić oddechu na tłumaczenie ci kto jest mój. Jeśli pomyślisz ,że istniej chociaż najmniejsze prawdopodobieństwo ,że mogę znać osobę na której chcesz się pożywić, nie rób tego, inaczej nasz rozejm ulega zerwaniu. Zrozumiano? — Ani ty ani żadne tobie podobne nie będą nigdy na mnie polować. Zrozumiałaś? — Nie pozostawisz na niej ani śladu swojego dotyku — Wyświadczysz mi przysługę pewnego dnia — Zgoda — Nie, Mac! — zawołała Dani Przyłożyłam dłonie do Szarej Kobiety. Poczułam pojedyncze ukłucie kiedy przepłynęła krew i dopełniłyśmy przysięgi — Zrób to— powiedziałam — Natychmiast — Nie mogę uwierzyć ,że to robisz — wymamrotała Dani przez zęby Jej policzki były zaróżowione, oczy błyszczały, jej kręcone kasztanowe włosy były
bardziej błyszczące niż kiedykolwiek wcześniej. Wyglądała nawet na trochę bardziej zaokrągloną, tak jakby miała dodatkową warstwę albo dwie kolagenu pod skórą — Chyba dała ci coś ekstra, Dani — drażniłam. Ale nie byłam całkiem pewna ,że rzeczywiście tak było. Dani promieniała, jej skóra mieniła się jak prześwitująca a oczy były tak zielone ,że aż hipnotyzowały. Rubinowe usta miała zaciśnięte — Chyba moje cycki są większe — powiedziała z uśmieszkiem, po czym otrzeźwiała— Powinnaś byłą pozwolić jej mnie zabić i wiesz o tym — To się nigdy nie zdarzy — odparłam — Zamiast tego ,zawarłaś jakiś diabelski pakt z tym świrem — I zrobiłabym to po raz kolejny w ułamku sekundy. Zmierzymy się z tym kiedy to stanie się problemem. Żyjesz. To wszystko co się liczy Dani raczej przez cały czas starała się być na luzie. Przy tych rzadkich okazjach kiedy pozwalała ci dostrzec jakieś uczucia, były to tylko te które sama wybrała aby ukazać na swojej twarzy. Miała całkiem spory arsenał krzywych min i niezadowolonego szyderstwa, ukazywała każdy niuans tego swojego pyskatego uśmiechu, i zarozumiałości znanej każdemu człowiekowi, znała również perfekcyjny śmiertelny wygląd, kiedy zabijała W tej chwili jednak jej twarz była naga i szeroko otwarta. Czysta adoracja błyszczała w jej oczach — To najlepsze urodziny w całym moim życiu! Nikt nigdy nie zrobił dla mnie niczego takiego — powiedziała — Nawet mama — przerwała, zaciskając usta w cienką linie — Kocham cię dzieciaku — powiedziałam, odrzucając jej loki, kiedy kierowałyśmy się w dół alejki za księgarnią Szarpnęła się ale szybko przykleiła na swojej twarzy ten znany mi już uśmieszek — Stara tym razem ujdzie ci na sucho to nazwanie mnie dzieciakiem. Naprawdę sądzisz ,że jestem ładniejsza? Nie ,żeby mi na tym zależało, chciałam tylko wiedzieć jakim wrzodem na tyłku będzie fakt, że jestem teraz bardziej gorącą niż byłam, kiedy Dancer dostanie dobry— — Przyprowadziłaś nam coś smacznego do wypicia, szybka? Ta ostatnia była słodziutka Obróciłam się z wymierzoną włócznią. Albo się teleportowali albo ukrywali się gdzieś w cieniu, nieporuszeni a my byłyśmy tak rozgorączkowane naszą ostatnią ucieczką przed szarą kobietą ,że byłyśmy całkowicie nieświadome Para Unseelie której nigdy wcześniej nie widziałam, stała przy kontenerach na śmieci, niedaleko tylnych drzwi KiBB Były identyczne, każdy miał cztery ramiona, i cztery smukłe, cylindryczne nogi, trzy głowy, dziesiątki ust, na ich gładkich, przerażających twarzach, z małymi, ostrymi zębami. W kącikach tych wielu ust znajdowały się pary znacznie dłuższych, cienkich zębów, i wiedziałam ,po prostu wiedziałam nie wiem skąd ,że używali ich jako słomek W większości kości mojej siostry brakowało szpiku, jej wewnętrzne gruczoły zostały opróżnione, została też pozbawiona płynu rdzeniowo mózgowego. Koroner nie miał żadnego pojęcia co się stało Ja już miałam Wiedziałam jaka kasta zabiła Alinę. To co pogryzło i rozdarło jej ciało, zrobiło to po to aby ostrożnie wyssać wszystkie jej wewnętrzne fluidy tak jakby były wykwintną potrawą To co powiedzieli dotarło do mnie z pewnym opóźnieniem Przyprowadziłaś nam tak samo dobrą jak ta ostatnia? Ta ostatnia była słodka Zamarłam w przerażeniu. Na pewno nie brzmiało to tak jak mi się wydawało ,że brzmiało. Dani była tą szybką. Co—Dlaczego— Jak—Mój mózg, nie potrafił tego przetworzyć
Stały za mną z wyrazem nadziei — Ona też jest nasza? — sześć ust przemówiło jako jedno — Musisz odebrać jej włócznie dla nas. Musisz uczynić ją bezradną, jak zrobiłaś z tą drugą blondynką. Zostaw ją z nami w alei, ponownie Dani. Otwieram usta ale nie wydobywa się z nich żaden dźwięk Słyszę za sobą dławiący dźwięk, łkanie — Nie odchodź! Szybka! — sześć par ust woła, ich spojrzenie skupione na czymś poza mną — Wróć do nas! Nakarm nas ponownie! Jesteśmy tacy głodni! Odwróciłam się i gapiłam na Dani Jej oczy były ogromne, twarz blada. Odsunęła się ode mnie Jeśli wyciągnie miecz, znacznie wszystko ułatwi Nie zrobiła tego — Wyciągnij miecz Potrząsnęła głową i zrobiła kolejny krok do tyłu — Wyciągnij swój pieprzony miecz! Przygryzła wargę i potrząsnęła ponownie głową — Nie zrobię tego. Jestem szybsza. Nie zabije cię — Zabiłaś moją siostrę. Dlaczego nie mnie? — ciemne jezioro w mojej głowie zaczęło wrzeć — To nie było tak — Zaprowadziłaś ją do nich Jej twarz wykrzywiona gniewem — Nie wiesz o mnie ani jednej pieprzonej rzeczy! Nic nie wiesz! Usłyszałam za sobą jakieś szmery, skórzasto mokre dźwięki, obróciłam się. Popieprzeńcy którzy zabili moją siostrę próbowali wykorzystać zamieszanie i uciec Nie ma szans. To dla tego momentu żyłam. Dla mojej zemsty. Najpierw oni, potem ona Rzuciłam się z imieniem Aliny na ustach Cięłam, dźgałam, rozszarpywałam Zaczęłam włócznią i zakończyłam na gołych dłoniach Zwaliłam się na tą parę jak bestia Barronsa. Moja siostra zginęła w alejce kiedy te potwory się nią zabawiały, i teraz wiem ,że nie było to wystarczająco szybko. Widzę ją, wykrzywioną od bólu, kiedy wiedziała ,że umrze, wydrapującą wskazówkę na chodniku. W nadziei ,że przybędę. Wierząc w to ,że uda mi się odnieść sukces tam gdzie ona zawiodła. Boże jak mi jej brakowało! Nienawiść mnie konsumowała. Chłonęłam zemstę, obejmowałam ją, stawałam się nią Kiedy z nimi kończę, nie ma już kawałków większych niż moja dłoń Drżę, sapię, jestem pokryta kawałkami ciała i szarej wydzieliny po tym jak roztrzaskałam ich czaszki Nakarm nas znowu zażądali Zginam się i opadam na chodnik, zwracam, zwracam tak długo dopóki już nie mam czym Nie muszę spoglądać za siebie aby wiedzieć ,że jej już nie ma W końcu dostałam to po co przyjechałam do Dublina Wiedziałam kto zabił moją siostrę Dziewczyna o której myślałam jak o siostrze Zwijam się w kłębek na zimnym chodniku i płaczę
Trzydzieści siedem
Kiedy wyszłam spod prysznica, dostrzegłam błysk swojego odbicia w lustrze. Nie było ładne Przez ten cały czas jaki przebywałam w Dublinie, z wszystkimi tymi przerażającymi rzeczami których doświadczyłam, nigdy nie widziałam takiego wyrazu na swojej twarzy Wyglądałam jak osoba prześladowana. Prześladowanie głównie widoczne jest w spojrzeniu Czułam się prześladowana Przyjechałam tu w poszukiwaniu zemsty. Oparłam dłonie po obu stronach łazienkowego zlewu i pochyliłam do lustra, obserwując swoją twarz Kto tam jest, za moją twarzą? Król nie zawahałby się przed zabiciem czternastolatki Kocham? Kochałam. Nienawidzę jej teraz. Zabrała moją siostrę do alejki i oddała ją tym potworom które poszlachtowały ją całą Nie jestem w stanie nawet myśleć o zadawaniu takich pytań jak dlaczego? To wydawało się nie mieć znaczenia. Zrobiła to. Res ipsa loquitur jak powiedziałby tatuś. Czyny mówią same za siebie Nie miałam energii na to aby wysuszyć włosy czy zrobić makijaż. Ubrałam się i zeszłam na dół gdzie wśliznęłam się na sofę w kąciku do czytania, podczas gdy grzmoty przetaczały się przez zachmurzone niebo. Dzień był tak deszczowy ,że wyglądał jak zmierzch w południe. Światło wysiadło Tak wiele straciłam. I zyskałam tak niewiele Dani znajdowała się w mojej kolumnie zysków To ,że dowiedziałam się kto zabił Alinę sprawiło ,że ból po jej śmierci otworzył się w moim sercu na nowo. Wmawiałam sobie ,że zmarła natychmiast i cokolwiek co zostało zrobione jej ciału, wydarzyło się już po śmierci. Teraz wiedziałam jak było naprawdę. Kiedy powoli ją wysączali, leżała tam wydrapując dla mnie wskazówkę na chodniku. Usiadłam, torturując się wizją jej tortur, tak jakbym mogła tym dokonać czegoś pożytecznego oprócz katowania samej siebie Resztki ciasta kpiły ze mnie stojąc na stoliku. Nierozpakowane prezenty stały w pobliżu. Upiekłam ciasto dla morderczyni mojej siostry. Zapakowałam prezenty. Pomalowałam jej paznokcie. Siedziałam i oglądałam z nią filmy. Jakiego rodzaju potworem byłam? Jak mogłam być taka ślepa? Czy były jakieś wskazówki których nigdy nie zauważyłam? Czy kiedykolwiek coś jej się na ten temat wymsknęło? Czy ujawniła nieświadomie jakąś wiedzę na temat Aliny której nie powinna ale ja nie przykładałam wystarczającej uwagi? Upuściłam głowę w dłonie i zacisnęłam, pocierając policzki, pociągając włosy Strony wyrwane z dziennika! — Miała dziennik Aliny! — powiedziałam z niedowierzaniem. Te pojedyncze strony z dziennika, pojawiające się w księgarni nie miały dla mnie żadnego sensu. Tak naprawdę niczego mi nie mówiły i pojawiały się w dziwnych momentach. Jak na przykład tego dnia kiedy Dani przyniosła pocztę i jedna była pomiędzy listami. W zasadzie to w takiej kopercie jakiej śmiało mogłaby używać firma kurierska Roweny Ale dlaczego miałaby dawać mi te strony? W zasadzie dotyczył tylko tego.... — Jak bardzo Alina mnie kochała — łzy popłynęły z moich oczu Rozległ się dzwonek nad drzwiami Podniosłam się na sofie i czekałam. Kto przyszedł tu w środku dnia? Moje mięśnie się napięły a w dołku ścisnęło mnie z oczekiwania. Oparłam się z powrotem o sofę
Reagowałam w taki sposób tylko na jednego mężczyznę, Jericho Barronsa. Byłam zatracona w rozpaczy i wściekłości, nienawidziłam tego ,że żyłam, a mimo to wciąż chciałam wstać, rozebrać się i uprawiać z nim seks tu na podłodze księgarni Czy to było podsumowanie całej mojej egzystencji? Normalnie działało to na zasadzie Myślę więc jestem zamiast tego u mnie było Jestem, więc chcę pieprzyć Jericho Barronsa. — Trochę nabrudziłaś w mojej tylnej alei, panno Lane — jego głos nadpływał z pomiędzy regałów, poprzedzając jego samego Nie tak bardzo jakby chciała. Chciałabym mieć tych drani Unseelie znowu żywych, tak abym mogła zabić ich po raz kolejny. W jaki sposób mam zrobić to co powinnam zrobić? Może powinnam po postu zabrać ją do jakiejś alejki i przekazać jakimś potworom tak aby zginęła. Ciężko byłoby ją złapać ale moje mroczne, szklane jezioro wzburzało się, szeptało, oferując każdego rodzaju pomoc i wiedziałam ,że mam więcej niż wystarczająco dużo arsenału aby złapać dzieciaka. Aby zrobić to czego chciałam. Było wewnątrz mnie coś bardzo ale to bardzo zimnego. Zawsze było. Chciałam to teraz powitać. Pozwolić temu ochłodzić moją krew i zamrozić wszystkie emocję, dopóki nie pozostanie we mnie już nic co było prześladowane ponieważ nie pozostanie we mnie już w ogóle nic — Deszcz ją wyczyści — Nie lubię bałaganu na moi— — Jericho — to było usprawiedliwienie, lament i błogosławieństwo Natychmiast przestał mówić. Pojawił się przy ostatnim regale i wpatrywał we mnie — Możesz mówić to w taki sposób kiedy tylko chcesz Mac, zwłaszcza jeśli jesteś naga a ja jestem na tobie — czułam na sobie jego spojrzenie, jak mnie przeszukuje, próbuje zrozumieć Nie rozumiałam sama siebie. Usprawiedliwienie było po to aby nie krytykował mnie w tej chwili. W tym momencie nie zniosłabym sarkazmu Lament był podzieleniem się z nim moim bólem ponieważ wiedziałam ,że on sam rozumie ból. Błogosławieństwo było częścią której nie rozumiałam. Tak jakby był dla mnie święty. Spojrzałam w górę na niego. Był z moją rzekomą matką, tej nocy kiedy opuściła opactwo, tej nocy kiedy uciekła książką i nigdy mi o tym nie powiedział. Jak mogłam go czcić? Nie miałam wystarczającej ilości energii aby go skonfrontować. Informacja o tym ,że Dani zabiła moją siostrę sprawiła ,że czułam się jak pozbawiony powietrza balon — Dlaczego siedzisz po ciemku — powiedział w końcu — Wiem kto zabił Alinę — Ach — to pojedyncze słowo mówiło więcej niż większość ludzi mogłaby powiedzieć przy użyciu całego paragrafu — Poza wszelkim cieniem wątpliwości? — Czarno na białym Czekał. Nie pytał. I nagle zrozumiałam ,że nie zapyta. To była cześć tego kim był. Barrons czuł, i kiedy czuł najsilniej, mówił najmniej, zadawał kilka pytań. Nawet stąd mogłam wyczuć napięcie w jego ciele kiedy czekał aby zobaczyć czy powiem mu więcej. Gdybym tego nie zrobiła, przeszedł by przez sklep i zniknął tak samo cicho jak się pojawił Ale jeśli przemówię? Co jeśli poproszę go aby się ze mną kochał? Nie pieprzył mnie mocno ale kochał się ze mną? — To Dani Nie mówił nic tak długo ,że zaczęłam się zastanawiać czy w ogóle mnie usłyszał. Wtedy wypuścił długi, zmęczony oddech — Przykro mi, Mac Spojrzałam na niego — Co mam zrobić? — byłam wstrząśnięta, kiedy słyszałam jak mój głos się łamie
— Jeszcze nic nie zrobiłaś? Potrząsnęłam głową — Co chcesz zrobić? Zaśmiałam się gorzko i prawie zaczęłam łkać — Udawać ,że nigdy się nie dowiedziałam, tak jakby to się nigdy nie wydarzyło — Więc, to właśnie zrobisz Spojrzałam na niego do góry z niedowierzaniem — Co?, Barrons, wielka ręka zemsty, mówi mi aby zapomnieć i wybaczyć? Ty nigdy nie wybaczasz. Nigdy nie rezygnujesz z walki — Lubię walczyć. Ty też, czasami. Ale w tym przypadku, nie wydaje się abyś chciała — To nie to...To znaczy.....Boże to jest skomplikowane! — Życie takie jest. Kurewsko popierdolone. Co do niej czujesz? — Ja..— czułam się jak zdrajca, odpowiadając mu na to — Zapytam inaczej — Co do niej czułaś przed tym, zanim dowiedziałaś się ,że zabiła Alinę? — Kochałam ją — wyszeptałam — Czy wydaje ci się ,że miłość tak po prostu wyparowała? Przestała istnieć kiedy stała się zbyt bolesna czy uciążliwa, tak jakbyś nigdy jej nie czuła? Zerknęłam na niego. Co Jericho Barrons wiedział o miłości? — Gdyby tak było. Gdyby tylko można było ją tak po prostu wyłączyć. Ale to nie kran który można zakręcić. Miłość to krwawa rzeka z pięcio poziomową kaskadą. Tylko katastrofalne działanie natury lub zapora ma szanse ją powstrzymać, a i tak zazwyczaj udaje się tym tylko zmienić jej bieg. Oba te środki są tak ekstremalne i zmieniają ukształtowanie terenu tak bardzo ,że kończysz zastanawiając się dlaczego w ogóle zawracasz sobie tym głowę. Nie będzie żadnych punktów orientacyjnych krajobrazu aby wskazać twoją pozycję kiedy już skończysz. Jedynym sposobem na przetrwanie jest opracowanie nowych sposób na nakreślenie swojego życia. Kochałaś ją wczoraj, kochasz ją dzisiaj. I zrobiła coś co cię zdruzgotało. Będziesz ją kochała jutro — Ona zabiła moją siostrę! — Złośliwie? Przy użyciu złej woli? Bo jest okrutna? Żądna władzy? — Skąd miałabym wiedzieć? — Kochasz ją — powiedział szorstko — To znaczy ,że ją znasz. Kiedy kogoś kochasz widzisz jego wnętrze. Użyj swojego serca. Czy Dani jest tego rodzaju osobą? Jericho Barrons mówił mi ,że mam użyć swojego serca. Czy życie mogłoby stać się jeszcze dziwniejsze? — Sądzisz ,że ktoś mógł kazać jej to zrobić? Powinna wiedzieć lepiej! — Ludzie, w swoim dzieciństwie, mają tendencję do niewiedzy — Czy ty ją usprawiedliwiasz? — ryknęłam — Nie ma na to usprawiedliwienia. Zaledwie zwracam ci uwagę na to na co chcesz abym zwrócił. W jaki sposób Dani traktowała cię od dnia w którym się poznałyście? Bolało nawet powiedzenie tego słowa — Jak starszą siostrę którą chciałaby mieć — Czy była względem ciebie lojalna? Brała twoją stronę, w starciu z innymi? Pokiwałam. Nawet wtedy kiedy myślała ,że przyłączyłam się do Darroca, pozostała przy mnie, trzymała moją stronę. Podążyła za mną do piekła — Musiała wiedzieć ,że jesteś siostrą Aliny — Tak — Mimo to przychodziła cię zobaczyć, chociaż za każdym razem kiedy cię widziała musiała czuć się jak przed plutonem egzekucyjnym
Mówiłam jej ,że jesteśmy jak siostry. A siostry, tak jej powiedziałam, wybaczają sobie wszystko. Złapałam wyraz jej twarzy w lusterku, po tym jak to powiedziałam, kiedy nie wiedziała ,że na nią patrzę. Jej spojrzenie było posępne, i teraz rozumiałam dlaczego. Ponieważ ona myślała Tak, jasne Mac mnie zabije jeśli kiedykolwiek się dowie, A jednocześnie wciąż przychodziła. Kiedy o tym myślałam, byłam zaskoczona ,że nie zapolowała i nie zabiła tych Unseelie, usuwając dowód swojej winy z powierzchni ziemi Był cicho przez długą chwile po czym powiedział — Czy to ona faktycznie zabiła Alinę? Własnymi rękoma? Swoją bronią? — Dlaczego pytasz? — Wszystko się stopniuje — Uważasz ,że niektóre sposoby śmierci są lepsze niż inne? — Wiem ,że są — Śmierć to śmierć! — Zgadza się. Ale zabijanie nie zawsze jest morderstwem — Sądzę ,że zabrała ją gdzieś gdzie wiedziała ,że zostanie zabita — Teraz już nie brzmisz na taką pewną ,że ona ją zabiła Opowiedziałam mu co stało się poprzedniej nocy, co powiedzieli Unseelie, jak wyglądało ciało Aliny, jak zniknęła Dani Pokiwał w milczącej zgodzie kiedy skończyłam — Więc, co mam zrobić? — Pytasz mnie o radę? Uzbroiłam się w oczekiwaniu na sarkastyczny komentarz — Postaraj się nie odgryź mi głowy, dobrze? Miałam kiepską noc — Nie miałem zamiaru — przykucnął na przeciwko mnie i spojrzał mi w oczy — To naprawdę był dla ciebie cios. Gorszy niż wszystko co ci się do tej pory przydarzyło. Gorszy niż to ,że zostałaś przekształcona w Pri-ya Wzruszyłam ramionami — Musiałam uprawiać non stop seks, bez poczucia winy, wstydu. Żartujesz? Przyrównując to do reszty mojego życia, to była czysta radość Nie opowiadał przez długą chwilę. Potem powiedział — Ale nie coś co miałabyś ochotę powtórzyć przy pełnej świadomości umysłu — To było.....— szukałam odpowiedniego słowa aby to wyjaśnić Był nieporuszony, czekał — Jak w noc Halloween. Kiedy ludzie rozpętali zamieszki. Łupili. Robili szalone rzeczy — Chcesz powiedzieć ,że bycie Pri-ya było dla ciebie stanem zamroczenia? Pokiwałam — Więc co mam zrobić? — Wyciągniesz swoją pieprzoną — obnażył zęby w milczącym warknięciu i odwrócił wzrok. Kiedy spojrzał ponownie, jego twarz była chłodną maską wytworności — Wybierz to z czym będziesz mogła żyć. A bez czego nie. To wszystko — Masz na myśli to czy będę w stanie żyć jeśli jej nie zabiję? Czy zniosę samą siebie jeśli jej nie zabiję? — Mam na myśli to ,czy potrafisz żyć bez niej. Zabijesz ją, pozbawisz ją życia na zawsze. Już nigdy więcej nie będzie Dani. W wieku czternastu lat jej życie się zakończy. Miała swoje szanse, spieprzyła sprawę i je utraciła. Jesteś gotowa na to aby być jej sędzią, ławą przysięgłych i katem? Przełknęłam i spuściłam głowę, tworząc ze swoich włosów zasłonę za którą miałam nadzieje się schować i już nigdy nie musieć wychodzić — Mówisz mi ,że nie będę lubiła siebie samej — Myślę ,że poradzisz sobie z tym całkiem nieźle. Znajdziesz jakieś miejsce w którym to w sobie umieścisz. Wiem jak to rozgrywasz. Widziałem już jak zabijasz. Pomyśl
o O'Bannionie i jego ludziach, to było dla ciebie najtrudniejsze bo byli to twoi pierwsi ludzie, lecz potem podchodziłaś już do tego na zimno. Ale to będzie zabójstwo z wyboru. Dokonane z premedytacją. To sprawi ,że będziesz oddychać inaczej. Żeby pływać w tym morzu trzeba rozwinąć w sobie skrzela — Nie rozumiem tego co mówisz. Mówisz mi ,że mam ją zabić? — Niektóre działania zmieniają cię na lepsze. Niektóre na gorsze. upewnij się jak będzie w tym przypadku i zaakceptuj to zanim zrobisz cokolwiek. Śmierć dla Dani, jest nieodwracalna — Czy ty byś ją zabił? Mogłam stwierdzić ,że poczuł się niekomfortowo kiedy zadałam to pytanie, ale nie wiedziałam dlaczego. Po długiej, pełnej napięcia ciszy powiedział — Jeśli tego właśnie chcesz, tak. Zabiję ją dla ciebie — To nie to o co mi.. nie, nie pytałam czy zabijesz ją dla mnie. Pytałam czy zrobiłbyś to gdybyś był na moim miejscu — Miejsce w którym się znajdujesz jest poza moją zdolnością wyobrażenia. Minęło zbyt dużo czasu — Nie masz zamiaru powiedzieć mi co robić, prawda? — chciałam aby to zrobił. Nie chciałam brać za to żadnej odpowiedzialności. Chciałam mieć kogoś kogo będę mogła za to winić jeśli nie spodoba mi się rezultat mojego wyboru — Za bardzo cię szanuje aby to zrobić Prawie spadłam z kanapy. Odsunęłam włosy i spojrzałam na niego ale on już dłużej nie kucał przede mną. Wstał i odszedł dalej — Czy my właśnie tak jakby rozmawiamy? — Czy ty właśnie tak jakby zapytałaś o radę i wysłuchałaś mnie z otwartym umysłem? Jeśli tak, to tak, nazwałbym to rozmową. Ale rozumiem jak możesz tego nie rozpoznawać, biorąc pod uwagę to ,że wszystko co zazwyczaj od ciebie otrzymuję to negatywne nastawienie i wrogość— — Och! Wszystko co ja kiedykolwiek od ciebie otrzymuje to wrogość i— — I znowu się zaczyna. Do ciężkiej cholery, czuje jak wychodzą moje kły, powiem ci coś panno Lane — powiedział miękko — Kiedykolwiek tylko będziesz chciała ze mną porozmawiać, zostaw tą niezliczoną ilość problemów które masz z tym ,że chcesz mnie pieprzyć za każdym razem jak na mnie patrzysz na zewnątrz mojej jaskini. Wejdź do środka i zobacz co tam znajdziesz. Może ci się to spodobać Odwrócił się i ruszył w kierunku wejścia do tylnej części sklepu — Zaczekaj! Wciąż nie wiem co zrobić w sprawie Dani — Więc masz swoją odpowiedź, przynajmniej na razie — zatrzymał się przy drzwiach i spojrzał na mnie — Jak długo jeszcze będziesz się maskować? — Kto używa słów takich ja maskować? Oparł się plecami o drzwi i skrzyżował ramiona — Nie będę już dłużej czekał. To twoja ostatnia szansa, ze mną — Nie wiem o czym mówisz — co chciał przez to powiedzieć? Czy Barrons miał zamiar ode mnie odejść? Ode mnie? To on nigdy mnie nie opuścił. To on był tym który zawsze utrzymywał mnie przy życiu. I zawsze mnie pragnął. Liczyłam na to jak na powietrze czy jedzenie — W stanie zamroczenia, ludzie robią to co chcieli zrobić od samego początku ale tłumili to bo bali się konsekwencji. Martwili tym co inni mogą o nich pomyśleć. Obawiali się tego co mogą dostrzec w nich samych. Lub po prostu nie chcieli zostać ukarani przez społeczeństwo które nimi rządzi. Ty już nie dbasz o to co pomyślą inni. Nikt też cię nie ukarze, co nasuwa pytanie. Dlaczego wciąż się mnie boisz? Czego jeszcze nie poukładałaś
sobie w tej swojej głowie? Gapiłam się na niego — Chcę kobiety którą myślę ,że jesteś. Ale czym dłużej się maskujesz, tym bardziej zaczynam myśleć ,że popełniłem błąd. Widziałem w tobie rzeczy których tam nie było Zacisnęłam dłonie w pięści i spuściłam je na dół w proteście. Sprawiał ,że czułam się tak bardzo skonfliktowana. Chciałam wykrzyczeć Nie popełniłeś błędu. Jestem tutaj! Chciałam zrobić coś aby powstrzymać tą utratę i biec zanim diabeł przywłaszczy sobie jeszcze większą część mojej duszy — W tej piwnicy była klarowność i czystość. To sposób w jaki ja żyje. Był czas kiedy myślałem ,że ty też Tak było, Chciałam powiedzieć Tak jest — Niektóre rzeczy są święte. Dopóki nie zachowujesz się jakby nie były. Potem je tracisz Drzwi zamknęły się cicho
Trzydzieści osiem
— Wszystko w porządku, Mac? — Kat brzmiała na zmartwioną — Nie wyglądasz za dobrze Zmusiłam się do uśmiechu — Nic mi nie jest. Chyba jestem trochę zdenerwowana, chcę aby wszystko się udało, chcę już z tym skończyć a ty? Uśmiechnęła się ale ten uśmiech nie doszedł do jej oczu i zbyt późno przypomniałam sobie o jej darze emocjonalnej telepatii Mogła wyczuć jak bardzo byłam wytrącona z równowagi Czułam się podwójnie zdradzona, najpierw przez Dani a potem przez Barronsa za to ,że powiedział mi ,iż nie nie będzie czekał wiecznie. I zawstydzona rzeczami których nie rozumiałam. Ale wszystko wracało do wiary w to ,że był martwy, a potem dowiedziałam się ,że był żywy, i miało to coś wspólnego z moją siostrą. Nie, wszystko wracało znacznie wcześniej, do zakończenia mojego czasu bycia Pri-ya. Westchnęłam. Nie mogłam tego do końca określić — Ostatniej nocy znalazłam Unseelie które zabiły Alinę — powiedziałam Kat, stwierdzając ,że po tym powinna już dać mi spokój Jej ostre skupione spojrzenie zmiękło — Dokonałaś swojej zemsty? Pokiwałam, nie ufając sobie na tyle aby przemówić — Ale nie wymazało to twojego bólu w taki sposób w jaki oczekiwałaś ,że wymaże — była cicho przez chwilę — Kiedy ściany upadły, Rowena nie powiedziała nam o jedzeniu Unseelie. Straciłam obu braci prze cienie. Od tego czasu zabiłam ich dziesiątki, ale nigdy nie sprawiło to ,że poczułam się lepiej. Gdyby tylko zemsta mogła sprowadzić ich z powrotem ale tak nie jest. Dodaje ona tylko kolejne ciała do licznika — Rozsądna jak zawsze Kat — uśmiechnęłam się. Ale wewnętrznie westchnęłam Nie chciałam tego co rozsądne. Chciałam krwi. Łamanych kości. Destrukcji. Moje mroczne jezioro wzburzyło się w miażdżące fale ostatniej nocy, z wiejącym nad nimi ciemnym wiatrem Jestem tutaj, mówiło. Użyj mnie. Na co czekasz? Na to nie miałam żadnej odpowiedzi Kontynuowałam swój marsz w kierunku O'Connell i Beacon, sprawdzając zegarek. Było za dziesięć dziewiąta. Kat zrównała się ze mną kilka przecznic wcześniej — Gdzie jest Jo? — Zatrucie pokarmowe. Puszka starej fasolki. Myślałam o tym aby przyprowadzić
Dani ale nie mogłam jej znaleźć. Zamiast tego przyprowadziłam Sophie Mocno zareagowałam kiedy usłyszałam imię Dani. Kat zerknęła na mnie ostro. Wyprostowałam ramiona i dogoniłam ją. Na skrzyżowaniu czekał V'lane i jego Seelie, po przeciwnej stronie Rowena i jej sidhe-seers. Na jej widok zagotowało się moje ciemne jezioro, syczało i parowało Myślisz ,że ona nie wiedziała ,że Dani to zrobiła? Ona wie wszystko. Czy to ona kazała jej to zrobić? Zacisnęłam szczękę i zacisnęłam dłonie w pięści. Moją osobistą wendetą zajmę się później. To co ważne najpierw. Jeśli byłam królem Unseelie potrzebowałam uwięzionej książki, czym szybciej tym lepiej. Jeśli nie byłam królem Unseelie, wciąż potrzebowałam uwiezionej książki, ponieważ z jakiegokolwiek powodu z którego wciąż szukała mnie i tych których kocham, tak długo jak będzie wolna moi rodzice i jak nigdy nie będziemy bezpieczni Wszystko co musiałam zrobić to odegrać moją niewielką część. Polecę na Łowcy przez miasto (dostarczonym dzięki uprzejmości Barronsa, wytłumionym i kontrolowanym) i pomogę im ją namierzyć. Kiedy zostanie już unieruchomiona, dołączę do nich na ziemi Aby czuć się bezpiecznie planowałam zachować dystans. Nie chciałam już w swoim życiu żadnych więcej niespodzianek Moje ciało napięło się pod wpływem seksualnej świadomości — Mac — powiedział chłodno Ryodan przepychając się obok mnie Seksualne napięcie wzrosło do prawie bolesnego stanu i wiedziałam ,że Barrons jest tuż za mną. Czekałam aż mnie minie Kat poszła dalej, przeszedł Lor i wszyscy znaleźli się na skrzyżowaniu. Mimo to wciąż stałam, czekając na Barronsa aż przejdzie z poza mnie Wtedy jego dłoń znalazła się na moim karku i poczułam na swoim tyłku jego twardość. Odetchnęłam gwałtownie i oparłam się plecami o niego, wypychając w jego stronę swoje biodra Zniknął Przełknęłam. Nie widziałam go całe popołudnie, od czasu kiedy powiedział mi ,że mogę go stracić — Panno Lane — powiedział chłodno — Barrons — Łowca ląduje za …— spojrzał do góry — Trzy...dwa...teraz Trzepotał skrzydłami, kierując się w dół skrzyżowania. Skrzydła kipiały kryształkami lodu w powietrzu. Opadł miękko, pochylając nisko głowę i spoglądając na mnie ognistymi oczami. Był pokonany i wkurzony z tego powodu jak cholera. Sięgnęłam do niego swoimi myślami. Wrzał, waląc kratami jakiejkolwiek klatki którą Barrons stworzył przy pomocy run i zaklęć i go w niej umieścił — Dobrych łowów — powiedział — Barrons, ja— — Masz fatalne wyczucie czasu — Macie zamiar stać tu i pieprzyć się na wzajem oczami przez całą noc, czy możemy zaczynać? — warknął Christian Przybyli Keltarowie. Christopher, Drustan, Dageus, i Cian wyszli z pobliskiej alei — Wsiadaj na swojego piekielnego konia dziewczyno i leć. Ale pamiętaj — Rowena potrząsnęłam palcem w moją stronę — Obserwujemy cię I chociaż teraz już wiedziałam dlaczego była taka przekonana o tym ,że jestem zagrożeniem ( od kiedy Dani powiedziała mi o reszcie przepowiedni) wciąż pocieszałam się myślą o tym ,że ją detronizuję i zabiję
Ten Łowca był większy niż ten którego poprzednio zaczarował Barrons. Trzeba było Barronsa, Lora, i Ryodana aby pomóc mi usadowić się na jego grzbiecie. Cieszyłam się ,że pamiętałam o tym aby przynieść rękawiczki i ubrać się ciepło. Uczucie było podobne do siedzenia na górze lodowej z siarczanym oddechem Kiedy już usadowiłam się pomiędzy jego lodowatymi skrzydłami rozejrzałam się wokoło. To było to Noc w której zdejmiemy z ulicy Sinsar Dubh. Na spotkaniu wczoraj, nikt nie zadał pytania Co wtedy? Rowena nie powiedziała Seelie nie zostaną dopuszczone nigdzie w jej pobliże! My będziemy jej strzec, i utrzymamy ją w zamknięciu już na zawsze! Tak jakby ktokolwiek w to wierzył. Już raz udało jej się uciec A V'lane nie powiedział Wtedy zabiorę moją królową do świata wróżek, razem z książką, gdzie będzie mogła dojść do siebie i przeczytać ją w poszukiwaniu Pieśni Zrobienia, tak aby ponownie uwięzić Unseelie i odtworzyć ściany pomiędzy naszymi światami W to też bym nie uwierzyła. Co sprawiało ,że byli tacy pewni iż fragmenty Pieśni są zawarte w książce? Albo tego ,że królowa w ogóle będzie w stanie ją przeczytać? Konkubina mogła kiedyś znać pierwszy język, ale najwyraźniej piła z kotła zbyt wiele razy aby teraz o tym pamiętać. A Barrons nie powiedział Wtedy usiądę i ją przeczytam, ponieważ tak się składa ,że znam pierwszy język, i kiedy wyciągnę zaklęcie którego poszukuje, możecie wszyscy robić sobie co tylko kurwa chcecie. Naprawić ten świat albo go zniszczyć. Nie dbam o to A Ryodan nie dodał Wtedy cię zabijemy Mac, ponieważ ci nie ufamy i nie będziesz już dłużej niezbędna Na nieszczęście, ja sama wierzyłam w ostatnie dwa Napięcie które czułam było nie do zniesienia. Nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo uważałam Barrons za coś pewnego w swoim życiu, dopóki nie wyjaśnił mi wcześniej dzisiejszego dnia ,że jego czas spędzany ze mną miał datę ważności Mogłam go stracić Może nie wiedziałam czego od niego chciałam, ale przynajmniej wiedziałam ,że chciałam mieć go w pobliżu. To zawsze wydawało się mu wystarczać Nie w porządku jak cholera i wiesz o tym, powiedział maleńki głos w moim wnętrzu Przy biodrze zatrzeszczało moje radio — Odbiór Mac Wcisnęłam guzik — Ryodan Sprawdziliśmy wszystkie radia — Na co czekasz dziewczyno? — warknęła Rowena — Ruszaj i znajdź ją! Trąciłam Łowce umysłem i mięśniami obserwując jak kurczy się pode mną, gdy wielkie czarne skrzydła mieszają nocne powietrze. Chciałam zgnieść ją kciukiem jak irytujący pyłek którym była Potem zapomniałam o niej, rozkoszując się tą chwilą przyjemności To był pęd To było....wspaniałe uczucie Znajome Uczucie wolności Wznosiliśmy się w niebo wyżej i wyżej. Dachy przelatywały pod nami Przede mną rysowała się linia srebrzystego wybrzeża. Za mną, otwarty kraj Powietrze było świeże z domieszką soli. Światła pod nami były nieliczne i oddalone.
Zaśmiałam się na głos To było niesamowite. Latałam Robiłam to już wcześniej. Z Barronsem, ale to było co innego. Byłam tylko ja, mój Łowca i noc. Czułam się szeroko otwarta od nadmiaru możliwości. Świat był mój. Nie, światy były moje. Cholera, dobrze było być mną! Nagle wiedziałam coś na temat Łowców, może nakarmił mnie swoimi myślami. Nie tylko były masywnymi, lodowymi, smokami, które sprawiały ,że Lustra wróżek były przestarzałe. Nie były wróżkami. Nigdy nie były Były nami rozbawione. Trzymały się z Unseelie ponieważ uważały ich za interesujące.... to ,że spędzają czas właśnie w taki sposób. One same nigdy nie był uwięzione Nikt nie miał ich w swoim posiadaniu Nikt nigdy nie mógł W zasadzie, nawet nie zaczynaliśmy rozumieć czym naprawdę byli (Nie żywi w taki sposób w jaki myśleliśmy. Czy leciałam właśnie na ogromnym, oddychającym meteorze poprzez niebo? Wykutym z tego z czego powstał wszechświat?) Sięgnęłam umysłem do głowy Łowcy Możesz przenosić światy! Odwrócił głowę i skupił na mnie ogniste pomarańczowe oczy tak jakby mówił Jak głupia jesteś? Wiedziałaś o tym Nie ,nie wiedziałam Parsknął, na mnie wąską stróżką dymu z nozdrza, przypalając moje dżinsy — Auł! — przyklepałam dłonią kolano Nie potrzebujesz niewidomego. Usuń jego znaki. Zakłócają moją wizję. Jego istnieniu powinien zostać położony kres. Bawi się instrumentami bogów — Barrons? Jakie znaki? Na skrzydłach, z tyłu mojej głowy. Usuń je — Nie Był rozczarowany ale zamilkł, akceptując moją decyzję Otworzyłam mój zmysł sidhe-seer. A może to była ta część mnie która była królem Unseelie? Sapnęłam Wiedziałam gdzie była Sinsar Dubh. Na zewnątrz Książek i Bibelotów Barronsa. Szukała mnie — Wschód— powiedziałam do radia — Jest przy księgarni Skradali się wokół niej, niosąc kamienie wyrzeźbione z klifów jej domu, otaczając ją powoli ale pewnie pod moim przewodnictwem Mogła wyczuć mnie w pobliżu. Nie była pewna gdzie. Ale wydawała się być w stanie ich wyczuć Nasłuchiwałam przy radiu Rowena już zaczęła ze swoimi żądaniami ,że wróżki Seelie nie mogą zostać dopuszczone w pobliże książki, kiedy już ja uszczelnią, chociaż Kat próbowała desperacko i dyplomatycznie zniwelować jej władczy stosunek Seelie z momentu na moment robiły się coraz bardziej wściekłe i władcze. Drustan próbował zainterweniować, ale reszta Keltarów zaczęła toczyć miedzy sobą dyskusję na temat roli wróżek Seelie i roli sidhe-seers, podkreślając ,że ich rola jest o wiele ważniejsza Barrons robił się coraz bardziej wściekły z każą upływającą minutą, a Lor groził ,że wyrzuci kamień i odejdzie jeśli 'wszyscy się kurwa nie zamkną' — Dwie przecznice na wschód od ciebie V'lane — powiedziałam. Szedł nie teleportował się. Powiedział ,że w innym wypadku książka wyczuje jego obecność — Porusza się, znowu, szybko — zawołałam. Właśnie pokonała trzy przecznice w ułamku sekund — Musi być w samochodzie. Nie wiem kto ją prowadzi, spróbuje zbliżyć się
aby lepiej się przyjrzeć — Nie waż się! — odparła Rowena — Zostań tam, z daleka od niej, dziewczyno! Jęknęłam. Spuszczony na jej głowę kawałek stolca wielkości Łowcy poprawiłby mi humor jak na razie, obawiałam się jednak ,że tylko zabicie jej usatysfakcjonuje mnie na dłuższą metę — Zejdź ze mnie, starucho — wymamrotałam i wyłączyłam funkcję tak abym ja mogła ich słyszeć ale oni nie mogli słyszeć mnie Nie chciałam aby ktokolwiek usłyszał dźwięk skrzydeł które pojawiły się tuż obok mnie, których trzepot świadczył o skrzydłach zdecydowanie zbyt masywnych aby należały do mojego Łowcy Gapiłam się w dół skórzanych skrzydeł mojego Łowcy, na te które leciały w tandemie z nami K'Vruck. Nocny wiatr, pozwala latać wysoko, wolność Gwałtownie sprawdziłam mój wewnętrzny radar. Nie przypominało to typowego sygnału Sinsar Dubh chociaż nie mogłam przez to czuć się bardziej bezpieczna. Tylko kiedy upewnię się ,że książka jest znowu na ziemi będę mogła ponownie swobodnie oddychać Co robił tu K’Vruck skoro nie książka go sprowadziła? Jego myśli były bardziej obserwacją danej chwili Czy K’Vruck …był szczęśliwy? Obrócił głowę i posłał mi uśmieszek, wyszczerzył przy tym zęby w swoich pokrytych skórą ustach. Końcówki jego skrzydeł zmartwiły swoją rozpiętością skrzydła mojego Łowcy który cofnął swoje własne do tyłu — Co robisz? Czym jesteś? — Co? Ja lecę Patrzyłam na niego bezmyślnie. Podkreślił słowo Ja Kiedyś używałeś mnie odparł z wyrzutem. Stary przyjacielu Gapiłam się na niego,zakłopotana Zmrużyłam oczy. Zdecydowanie był częścią jakiejś konspiracji która kazała mi myśleć ,że byłam królem Unseelie To był stek bzdur których nie kupowałam — Odejdź — machnęłam na niego jak na natrętną muchę — Sio, znikaj stąd Odpędzałam go bardziej niż odpędzałabym własną śmierć Byłam mgliście świadoma tego ,że Barrons krzyczy do mojego radia Zwrócił swój uśmieszek do przodu i popłynął spokojnie do przodu, zaledwie poruszając swoimi ogromnymi skrzydłami, surfując w bryzie. Był pięć razy taki jak mój Łowca, skórzaste skrzydła, rogi i ogromne oczy jak dwa piekarniki, plus cokolwiek co trzymało tą lodowatą czerń do kupy razem. Kiedy przepływał przez niebo, bryza która owiewała jego wielkie ciało parowała jak suchy lód — Odejdź! — warknęłam — Mac, gdzie do cholery jest książka? — głos Ryodana brzmiał dziwnie przez radio. Byliśmy wyżej niż chciałam być — Gdzie jesteś? Nie widzę cię tam u góry. Widzę parę Łowców lecących razem, ale nie widzę ciebie. Kurwa, to jakiś kolos?! Świetnie, tylko tego mi było trzeba. Każdy kto zerknie do góry zobaczy mnie ,że lecę ramię w ramie z ulubionym Łowcą króla Unseelie, z jego prywatnym Lamborghini. Włączyłam radio — Jestem tutaj. W chmurach. Czekajcie. Zobaczycie mnie za kilka minut
— skłamałam — Mac, tam nie ma żadnych chmur — powiedział Lor Christian warknął — Kłamstwo. MacKayla. Spróbuj ponownie .Z kim lecisz? — Gdzie jest książka? — zażądał odpowiedzi V'lane — Jest — Och, tu jesteś! Cholera! Cztery przecznice na zachód, w dół przy dokach. Zejdę niżej aby się bliżej przyjrzeć Kiedy skłoniłam mojego Łowcę do zanurkowania, K’Vruck zrobił to samo — Panno Lane — zażądał odpowiedzi Barrons — Co ty robisz, lecąc z Łowcą który zabił Darroca?
Trzydzieści dziewięć
Nie pozwolili mi wylądować Nie mogłam mieć im tego za złe Nie chodziło nawet o to ,że miałam moją własną satanistyczną, skrzydlatą figurę (nie było nikogo na ziemi tej nocy kto chociaż raz, nie umoczył by chociaż palca w czymś mrocznym) to o co się martwili to to,że książka w jakiś sposób przejmie K'Vruck'a i wszyscy oni zostaną w jakiś sposób z K'Vruck owiani Nie mogłam nim wstrząsnąć. Łowca który sam siebie nazywał czymś bardziej ostatecznym niż śmierć po prostu nie chciał opuścić mego boku. I jakaś sekretna część mnie była tym po prostu zachwycona Leciałam nad Dublinem razem ze śmiercią Mocna rzecz jak na małomiasteczkową barmankę z Georgii Musiałam obserwować z powietrza jak czynili to fiasko. I to było fiasko Namierzyli ją, osaczyli kamieniami na schodach kościoła w którym zostałam zgwałcona. Zastanawiałam się czy w jakiś sposób o tym wiedziała i próbowała namieszać mi w głowie Czekałam aż przemówi w moim umyśle ale nie zrobiła tego. Ani razu. Ani słowa. To był pierwszy raz kiedy byłam w jej pobliżu i nie próbowała w jakiś sposób sobie ze mną pogrywać. Stwierdziłam ,że kamienie i druidzi wywarli taki efekt, ograniczając jej wpływy Kiedy obserwowałam jak przesuwają cztery kamienie ( wschód, zachód, północ, południe) bliżej i bliżej aż uformowali nimi cztery rogi pudełka, dziesięć stóp od siebie, miękkie, niebieskie światło, zaczęło rozchodzić się pomiędzy kamieniami tworząc swego rodzaju klatkę Wszyscy cofnęli się do tyłu — Co teraz? — wyszeptałam, krążąc nad wieżą — Teraz jest moja — powiedział spokojnie Drustan. Druid z klanu Keltar zaczął intonował zaklęciem i srebrno oki góral przesunął się do przodu Nagle spłynęła na mnie jego wizja, złamanego i martwego na kościelnych schodach. Książka przybrała postać bestii, wzniosła się ponad nich wszystkich, śmiejąc się. Zdejmując jedno po drugim — Nie — krzyknęłam — Nie, co? — zapytał natychmiast Barrons — Przestań, Drustan! Góral spojrzał w górę na mnie i zatrzymał się. Studiowałam żywy obraz rozgrywający się poniżej. Coś było nie w porządku. Sinsar Dubh leżała na schodach, niewinna twarda oprawa. Nie górująca nad wszystkimi bestia, nie O'Bannion o zębach jak piły łańcuchowe, nie obdarta ze skóry Fiona — Kiedy wydostała się z samochodu? — zażądałam odpowiedzi Nikt mi nie odpowiedział
— Kto go prowadził? Czy ktoś widział jak książka wydostaje się z samochodu? — Ryodan, Lor, mówcie! — warknął Barrons — Nie wiem, Barrons. Nie widzieliśmy, myśleliśmy ,że ty widziałeś — W jaki sposób znalazła się na schodach? V'lane zasyczał — To iluzja! Jęknęłam — Tak naprawdę jej tu nie ma. Musiałam zgubić jej ślad. Zastanawiałam się dlaczego sobie ze mną nie pogrywa. Ale tak było. Robiła to tylko nie w ten sam sposób co zwykle. Spieprzyłam — Och, cholera, V'lane uważaj!
Czterdzieści
— Słyszałeś to? — doprowadzało mnie to do szalu — Co? — Nie słyszysz ,że ktoś gra na ksylofonie? Barrons posłał mi spojrzenie — Przysięgam ,że słyszę dochodzące z oddali dźwięki Qué Sera Sera — Doris Day? — Pink Martini — Ach. Nie. Nie słyszę Szliśmy w ciszy. A przynajmniej on. W moim świecie, grały trąbki i klawesyny i chciałam tylko obracać się z szeroko rozpostartymi ramionami, posuwając się w dół ulicy , śpiewając Gdy byłam małą dziewczynką, zapytałam mamę, jaka będę. Czy będę ładna, czy będę bogata? Oto co mi odpowiedziała..... Ta noc była całkowitą porażką na wszystkich frontach Sinsar Dubh wywiodła nas w pole, ale to mnie za to winili. To ja byłam tą która mogła ją namierzyć. Miałam tylko tą niewielką część do odegrania i nawet tego nie byłam w stanie zrobić właściwie. Gdybym nie wpadła na to w ostatnim momencie, prawdopodobnie przejęła by V'lane'a i pozabijała nas wszystkich, a przynajmniej tych których można było zabić. Ostrzegłam V'lane'a na tyle wcześnie ,że zdążył jeszcze się teleportować zanim zdążyła zrobić z niego swojego złego niewolnika i skłonić go aby wziął ją z reki sidhe-seer która mu ją oferowała Skłoniła Sophie aby ta podniosła ją tuż pod naszym nosem, podczas gdy my wszyscy byliśmy skupienia na miejscu w którym kazała mi myśleć ,że była Szła pośród nas bóg tylko raczy wiedzieć jak długo, pracując nad swoją własną iluzją, wykreowaną specjalnie dla mnie i wprowadziłam ich w błąd. Byliśmy tylko krok od masowej rzezi Uciekaliśmy jak szczury z tonącego okrętu, potykając się o siebie próbując uciec To dopiero musiał być widok. Najpotężniejsi i najbardziej niebezpieczni ludzie jakich kiedykolwiek znałam (Christian, ze swoimi tatuażami Unseelie, Ryodan, Barrons i Lor, którzy byli potajemnymi wysokimi na dziewięć stóp potworami które nie mogły zginąć, V'lane i jego dworzanie, którzy byli praktycznie nie do zabicia i posiadali cały zestaw niewyobrażalnych mocy) wszyscy uciekali przed jedną sidhe-seer trzymającą książkę Książkę. Magiczny tom, który został stworzony przez jakiegoś idiotę który chciał zrzucić z samego siebie całe to zło, tak aby mógł zacząć życie na nowo jako patriarchalny lider swojej rasy. Mogłam mu powiedzieć ,że próba uniknięcia odpowiedzialności koniec końców nigdy dobrze się nie kończy I gdzieś tam, dzisiaj lub jutro, mimo tego ,że nikt nie będzie jej szukał ani próbował ratować, Sophie zginie
Razem z resztą, wielu innych ludzi. V'lane teleportował się do opactwa aby ostrzec resztę ,że ona już dłużej nie jest jedną z nich. — Co działo się z tym Łowcą tam u góry, panno Lane? — Nie mam pojęcia — Wyglądało na to ,że masz przyjaciela. Myślałem ,że może był to Łowca należący do konkubiny — Nie pomyślałam o tym! — zmusiłam się aby to wykrzyczeć, tak jakbym była oszołomiona tą informacją Posłał mi suche spojrzenie — Nie potrzebuje druida z klanu Keltar ,żeby wiedzieć kiedy kłamiesz Jęknęłam — A to dlaczego? — Jestem tu już od długiego czasu. Uczysz się czytać ludzi — Dokładnie od jak długiego czasu? — Co ci powiedział? Wypuściłam z siebie rozdrażnione westchnienie — Mówił ,że kiedyś na nim podróżowałam. Nazwał mnie starym przyjacielem — jedną przyjemną rzeczą w rozmowach z Barronsem było to ,że nie musiałam owijać w bawełnę i przebierać w słowach Wybuchnął śmiechem Słyszałam ,żeby śmiał się tak otwarcie tak niewiele razy, że jego śmiech w tej właśnie chwili tak jakby ranił moje uczucia — Co w tym takiego zabawnego? — Wyraz twojej twarzy. Życie nie okazało się być takie jak myślałaś, prawda, tęczowa dziewczyno? To przezwisko przecięło moje serce jak tępe ostrze. Opuszczasz mnie tęczowa dziewczyno Wtedy te słowa były splecione z czułością. Teraz były ledwie szyderczym określeniem — Najwyraźniej zostałam wprowadzona w błąd — powiedziałam sztywno. Ten przeklęty klawesyn powrócił, jego dźwięki wzrastały Gdy dorosłam i się zakochałam, zapytałam mojego ukochanego Co nas czeka? Czy każdy nasz dzień będzie tęczowy? Oto co odparł mój ukochany… — Chyba tak naprawdę nie wierzysz w to ,że jesteś królem Unseelie, prawda? Klawesyn zamilkł tylko jego igła zgrzytała tak jakby nagle została szarpnięta. Dlaczego w ogóle zawracam sobie głowę mówieniem? — Skąd ten pomysł? — Widziałem królową w Białej Rezydencji. Nie udało mi się wymyślić żadnego powodu dla którego pozostałości jej wspomnień miały by tam być. Próbowałem to zrozumieć. Ona nie jest królową. Albo nie była nią wtedy — Więc kim jestem? — Nie królem Unseelie — Daj mi jakieś inne wyjaśnienie — Jeszcze się nie ujawniło — Muszę znaleźć pewną kobietę, nazywa się Augusta O'Clare — Jest martwa Przestałam iść — Znałeś ją — Była babcią Tellie Sullivan. To do jej domu Isla O'Connor poprosiła abym ją zabrał tej nocy kiedy książka wydostała się z opactwa — I? — Nie jesteś zaskoczona. Interesujące. Wiedziałaś ,że byłem w opactwie
— Jak dobrze znałeś moją mat....Islę? — Poznałem ją tamtej nocy. Odwiedziłem jej grób pięć dni później — Czy miała dwoje dzieci? Potrząsnął głową — Sprawdziłem to później. Miała tylko jedną córkę. Tellie pilnowała jej tej nocy. Widziałem dziecko u niej w domu kiedy zabrałem tam Islę Moją siostrę. Widział Alinę u Tellie'e — I sądzisz ,że nie jestem królem Unseelie? — Sądzę ,że nie znamy wszystkich faktów Miałam ochotę się rozpłakać. Od dnia w którym postawiam stopę na szmaragdowej wyspie, rozpoczęła się powolna erozja mnie samej. Przybyłam jako ukochana córka Jacka i Rainey Lane, siostra Aliny. Zaakceptowałam fakt ,że jestem adoptowana. Byłam dumna z tego ,że mam irlandzkie korzenie. Ale teraz Barrons właśnie potwierdził ,że nie byłam O'Connor. Był tam kiedy zginęła Isla i miała tylko jedno dziecko. Nic dziwnego ,że Ryodan był taki pewny Nie było nic co by mnie identyfikowało oprócz całego życia niemożliwych snów, pokładów niemożliwej wiedzy ,złej książki i upiornego Łowcy z dziwną, niepokojącą skłonnością do mnie samej — Co stało się tej nocy w opactwie? Dlaczego tam byłeś? — Usłyszeliśmy o czymś. Podczas tych wiejskich dyskusji. Staruszki plotkowały. Nauczyłem się słuchać starych kobiet, czytać je za każdym razem jak świeżą gazetę — A jednocześnie kpiłeś z Nany O'Reilly — Nie chciałem ,żebyś tam wróciła i zaczęła głębiej kopać — Dlaczego? — Powiedziałaby ci rzeczy, o których nie chciałem abyś wiedziała — Jak na przykład to czym jesteś? — Podałaby ci moją nazwę — przerwał, długo przeżuwając następne słowa — Nieprecyzyjną ale nazwę. Wtedy potrzebowałaś nazw — Wydaje ci się ,że nie wiem? — Przeklęty, tak go nazwała. Zastanawiałam się dlaczego — Uczysz się. Opactwo było tematem rozmów. Obserwowałem je od tygodni, próbując opracować sposób aby dostać się do środka, nie alarmując ich magicznych zabezpieczeń. Ale była to bardzo precyzyjna robota. Te zabezpieczenia wyczuwały nawet mnie a nic mnie nie wyczuwa — Powiedziałeś usłyszeliśmy o czymś. Myślałam ,że pracujesz sam. Kim są ci my? — Tak jest. Ale w tym czasie polowały na nią dziesiątki. To było jak święty Gral dla pewnych specyficznych typów kolekcjonerów. Czarownika z Londynu który skończył tej nocy z kopiami jej stron. Gangsterów Potencjalnych królów. Wszyscy podążali tym samym śladem, który dostrzegaliśmy jeden na drugim, zarówno wtedy jak i teraz, dając sobie na wzajem szeroki oddech wytchnienia tak długo jak myśleliśmy ,że ten inny może któregoś dnia stanowić cenny ślad, chociaż nigdy nie widziałem w tym towarzystwie Keltarów. Podejrzewam ,że królowa po nich posprzątała, trzymała ich obecność w ukryciu — Więc, byłeś na zewnątrz opactwa? — Nie miałem pojęcia ,że coś się dzieję w środku. To była spokojna noc, jak każda inna podczas której prowadziłem obserwację. Nie było żadnego zamieszania. Żadnych krzyków, żadnych zakłóceń. Książka wyśliznęła się niezauważona, albo przyczaiła się i wydostała później. Zostałem rozkojarzony przez kobietę uciekającą przez okno z tyłu opactwa, trzymającą się za bok. Została dźgnięta i była ciężko ranna. Skierowała się prosto do mnie, tak jakby wiedziała ,że tam byłem Musisz mnie stąd zabrać, powiedziała. Chciała abym zabrał ją do Tellie Sullivan w Devonshire. Że losy świata od tego zależą
— Nie sądzę aby cokolwiek obchodziły cię losy tego świata — Nie obchodzą. Widziała Sinsar Dubh. Zapytałem czy nadal jest w opactwie i powiedziała ,że była ale już dłużej nie jest. Dowiedziałem się tej nocy ,że ta cholerna rzecz była praktycznie pod moim nosem przez ostatnie tysiąc lat — Sądziłam ,że zawsze tam była, na długo przed tym zanim to miejsce stało się opactwem — nie miałam zamiaru komentować jego wieku — Byłem w Irlandii tylko ostatnie milenium. Przedtem byłem..... w innych miejscach. Usatysfakcjonowana, panno Lane? — Ledwie — zastanawiałam się dlaczego wybrał Irlandie. Dlaczego mężczyzna taki jak on pozostał w jedyny miejscu? Dlaczego nie podróżował? Czy lubił posiadać 'dom' ?W końcu nawet lwy i niedźwiedzie miały swoje legowiska — Powiedziała ,że zabiła wszystkich z Przystani. Wtedy nie miałem pojęcia czym była Przystań. Próbowałem użyć na niej głosu ale co chwila traciła przytomność. Nie miałem niczego aby zająć się jej obrażeniami. Sądziłem ,że jest moją najlepszą szansą aby ją wyśledzić, więc umieściłem ją w samochodzie i zabrałem do jej przyjaciółki. Do czasu kiedy tam dotarliśmy zapadła w śpiączkę — I to wszystko co ci powiedziała? — Kiedy zdałem sobie sprawę ,że nie odzyska świadomości, ruszyłem dalej, nie chciałem stracić śladu. Poza tym miałem konkurencję do wyeliminowania. Po raz pierwszy od czasu kiedy człowiek nauczył się spisywać wydarzenia, widziano Sinsar Dubh. Inni też jej szukali. Musiałem ich zabić kiedy jeszcze wiedziałem gdzie są. Kiedy wróciłem do Devonshire, była już martwa i pogrzebana — Czy kopałeś— — Skremowana — Och, czy to nie wygodne. Przepytałeś Tellie? Użyłeś głosu na niej i jej babci? — I proszę kto jest teraz bezwzględny. Już ich nie było. Od tamtego czasu mam wynajętych ludzi którzy ich poszukują. Babcia zmarła osiem lat temu. Wnuczka nigdy ponownie nie była widziana Wywróciłam oczami — Tak, to śmierdząca sprawa. To także jeden z wielu powodów dla których nie wierzę ,że jesteś królem. Zbyt wielu ludzi włożyło zbyt wiele wysiłku aby ukryć pewne sprawy. Jakoś nie widzę aby ludzie robili to dla jakiejkolwiek wróżki, zwłaszcza nie sidheseers. Nie, musiało dziać się coś jeszcze — Powiedziałeś jeden z wielu powodów — Lista jest nieskończenie długa. Pamiętasz jaka byłaś na samym początku kiedy tu przyjechałaś? Naprawę sądzisz ,że ubrałby się na różowo? Albo w koszulkę z napisem Jestem soczystą dziewczyną? Spojrzałam na niego. Kąciki jego ust drgały — Po prostu jakoś nie widzę a najbardziej przerażająca wróżka nosiła pasujące do siebie stringi i stanik haftowany w maleńkie różowo purpurowe kwiaty — Próbujesz mnie rozbawić — moje serce bolało. Myśli o tym co zrobić w sprawie Dani, wściekłość na Rowenę, gniew na samą siebie za to ,że wprowadziłam dzisiaj wszystkich w błąd, w moim wnętrzu zawiązał się cały supeł emocji — Widzę ,że nie skutecznie — powiedział kiedy weszliśmy do niszy Książek i Bibelotów Barronsa — A może to? — wyciągnął mnie z powrotem na ulicę i złapał moją głowę w swoje dłonie. Myślałam ,że ma zamiar mnie pocałować ale przekręcił moją głowę ta abym spojrzała do góry — Co? — Znak
Kołyszący się na wypolerowanym mosiężnym maszcie napis głosił RĘKOPISY I MANUSKRYPTY MacKayli — Żartujesz? — wykrzyknęłam — Jest moja? Ale właśnie powiedziałeś ,że to moja ostatnia szansa z tobą! — Tak jest — uwolnił moją głowę i odsunął się — Może zostać zdjęty tak samo łatwo jak został powieszony Mój znak. Moja księgarnia — Moje Lamborghini?— zapytałam z nadzieją Otworzył drzwi i wszedł do środka — Nie przeciągaj struny — A co z Viperem? — Nie ma szans Ruszyłam za nim. W porządku, mogłam sobie poradzić bez samochodów. W tym momencie. Księgarnia była moja MOJA, wielkimi literami, dokładnie jak znak — Barrons, Ja— — Nie bądź banalna. Nie chodzi o ciebie — Miałam zamiar ci podziękować — powiedziałam ze złością — Za co? Za odejście? Zmieniłem szyld ponieważ nie planuje być tu dłużej. To nie miało nic wspólnego z tobą. To czego chcę jest już prawie w zasięgu ręki. Dobranoc panno Lane *** Zniknął z tyłu. Nie wiem czego się spodziewałam W zasadzie to wiem. Spodziewałam się ,że ponownie spróbuje zaciągnąć mnie do łóżka Barrons był przewidywalny w tym jak mnie traktował od dnia kiedy go poznałam. Początkowo używał odniesień do seksu aby mnie zamknąć. Potem używał seksu aby mnie przebudzić. Po tym jak nie byłam już dłużej Pri-ya, powrócił do używania odniesień do seksu aby trzymać mnie na krawędzi. Zmuszając abym pamiętała w jak intymnych stosunkach kiedyś byliśmy Jak wszystko inne co go dotyczyło, zaczęłam na tym polegać Insynuacja i zaproszenie. Wieczne jak deszcz w Dublinie. To ja byłam tą którą lizał niebezpieczny lew. I lubiłam to Dzisiaj, kiedy wracaliśmy do księgarni, rozmawiając, wymieniając się swobodnie informacjami, poczułam coś ciepłego, nowego, rozkwitającego między nami. Kiedy pokazał mi znak, rozpłynęłam się I wtedy oblał mnie kubłem lodowatej wody Za co? Za odejście? Zmieniłem szyld ponieważ nie planuje być tu dłużej Odszedł nie robiąc żadnej insynuacji czy też zaproszenia Po prostu wyszedł Dając mi maleńki posmak tego jakie to uczucie. Barrons odchodził, zostawiał mnie samą Czy naprawdę odejdzie na dobre kiedy to wszystko się skończy? Zniknie bez pożegnania, w momencie w którym dostanie swoje zaklęcie? Zaciągnęłam się do mojej sypialni na piątym piętrze i rzuciłam na łóżko. Zazwyczaj udawałam ,że nie ma niczego dziwnego w tym ,że czasami znajdowałam mój pokój na piątym piętrze a czasami na czwartym. Już tak bardzo oswoiłam się z tą całą 'dziwnością' ,że jedyną rzeczą jaką się teraz martwiłam było to ,że pewnego dnia moja sypialnia może zniknąć całkowicie. Co będzie jeśli będę w środku gdy tak się stanie? Czy ja też zniknę? Albo utknę w ścianie lub podłodze? gdy ona zrobi swoje wielkie wyjście Tak długo jakby została gdzieś wewnątrz sklepu, czułabym się wystarczająco bezpieczna. Po tym w jaki sposób zmieniło się moje życie, gdyby faktycznie zniknęła, prawdopodobnie
tylko bym westchnęła, i pobiegła do góry jej szukać Ciężko jest utracić coś o czym zaczęło się myśleć jak o czymś własnym Czy to wszystko wkrótce się skończy? Pewnie, spieprzyliśmy dzisiaj, ale nie spieprzymy tego następnym razem Jutro spotykamy się w Chester aby opracować nowy plan. Mamy naszą drużynę, będziemy próbować. Niewykluczone ,że uda nam się pochwycić Sinsar Dubh i uwięzić już na zawsze w ciągu kilku dni. I co wtedy się stanie? Czy V’lane królowa i wszystkie wróżki Seelie opuszczą nasz świat i powrócą na swój dwór? Czy uda im się w jakiś sposób odbudować ściany i zabrać tą zarazę Unseelie z mojego świata? Czy Barrons i jego ósemka zamkną Chester i znikną? Co ja zrobię, bez V'lane'a, Unseelie z którymi mogłabym walczyć, Barronsa? Ryodan jasno się wyraził ,że nikt kto o nich wiedział nie miał prawa żyć. Ukrywali swoją nieśmiertelną egzystencję pośród nas przez tysiące lat. Czy będą próbowali mnie zabić? Czy po prostu odejdą i usuną wszystkie ślady tego ,że kiedykolwiek tutaj byli? Czy będę szukać na całym świecie i nigdy ponownie żadnego z nich nie odnajdę? Czy zestarzeje się i zacznę zastanawiać czy wyobraziłam sobie te wszystkie szalone, namiętne, mroczne dni spędzone w Dublinie? Jak się zestarzeję? Kogo poślubię? Kto kiedykolwiek będzie w stanie mnie zrozumieć? Czy przez resztę swojego życia będę żyć samotnie? Stanę się tak samo zrzędliwa, tajemnicza i dziwna jak mężczyzna który mnie taką uczynił? Zaczęłam krążyć Byłam tak zaabsorbowana moimi problemami ( kim był, kim byłam ja, kim był zabójca Aliny) ,że nigdy nie spoglądałam w przyszłość i nigdy nie próbowałam wyobrazić sobie prawdopodobnego wyniku tych wszystkich wydarzeń. Kiedy walczysz każdego dnia po prostu o szansę aby mieć jakąkolwiek przyszłość, to trochę trudno jest wyobrażać sobie jak może wyglądać ta przyszłość. Myślenie o tym jak będziemy żyć jest wtedy luksusem z którego korzystają ludzie którzy wiedzą ,że będą żyć Nie chciałam zostać sama w Dublinie kiedy to wszystko się skończy! Co będę robić? Prowadzić księgarnię, otoczona wspomnieniami przez resztę mojego życia, tak jak ci z nas którzy pozostaną aby pieczołowicie odbudować miasto? Nie mogłam tu zostać bez niego. Nawet gdyby odszedł wciąż by tu był, wszędzie. Rozejrzałam się. To byłoby niewiele gorszę niż jego śmierć. Barrons nawiedzałby to miejsce tak samo żywo jak konkubina żyjąca w korytarzach Białej Rezydencji Wiedziałabym ,że gdzieś tam jest, poza moim zasięgiem już na zawsze. Dni chwały, osiągnięte i stracone przez dwudziestotrzylatkę, jak mistrz futbolu z ogólniaka, teraz trzydziestoletni, ważący dwa razy tyle co kiedyś, ciągnący piwo z kumplami, dwójka dzieci, zrzędząca żona, rodzinny van i uraza do życia Rzuciłam się z powrotem na łóżko Gdzie bym się nie obróciła widziałabym duchy Czy duch Dani będzie mnie nawiedzał na ulicach? Czy sprawię ,że tak się stanie? Czy posunę się aż tak daleko? Zmorduje z premedytacją dziewczynę która była niewiele starsza niż dziecko Wybierz to z czym będziesz mogła żyć, powiedział I to bez czego żyć nie możesz Nigdy nie przyszło mi do głowy ,że wynikiem mojego pobytu w Dublinie może być życie w księgarni bez Barronsa już na zawsze, chodzenie ulicami wypełnionymi— — Och pieprzyć to,to była moją siostrą — jęknęłam uderzając poduszkę. Gówno mnie obchodziło to ,że nie byłyśmy rodzonymi siostrami. Alina była moją najlepszą
przyjaciółką, siostrą w moim sercu, i to czyniło z nas siostry pod każdym względem — Gdzie byłam? — wymamrotałam. Ach, tak, ulice wypełnione duchem mojej siostry, uzupełnione duchem nastolatki o której zaczęłam myśleć jak o młodszej siostrze, a która była zaangażowana w zabicie mojej siostry. Czy będę chodziła po tym ulicach z tymi towarzyszącymi mi fantomami codziennie? Jakie straszne i puste stałoby się moje życie! — Alina, co powinnam zrobić? — boże jak za nią tęskniłam. Brakowało mi jej tak jakby to było wczoraj. Podniosłam się z łóżka, złapałam plecak, usiadłam ze skrzyżowanymi nogami na podłodze, wyciągnęłam jej album ze zdjęciami i otworzyłam słoneczno żółtą okładkę Tu była z mamą i tatą na rozdaniu dyplomów Tu my razem, nad jeziorem, z grupką przyjaciół, piłyśmy piwo grałyśmy w siatkówkę, tak jakbyśmy miały żyć wiecznie. Młode tak cholernie młode. Czy naprawdę byłam kiedyś taka młoda? Łzy płynęły mi po policzkach kiedy obracałam stronę Tu na trawniku w koledżu Trinity z jej nowymi przyjaciółmi W pubie, tańcząc i machając do aparatu Był i Darroc, obserwował ją, jego spojrzenie było gorące i zaborcze Tu spoglądała na niego, całkowicie otwartym spojrzeniem. Wstrzymałam oddech. Gęsia skórka pojawiła się na mych ramionach i szyi Kochała go Mogłam to zobaczyć. Znałam moją siostrę. Szalała na jego punkcie. Sprawiał ,że czuła to samo co ja za sprawą Barronsa. Coś większego niż ja sama, większego niż życie, ogień możliwości, pełen zachwytu oddech, niecierpliwość oczekiwania na kolejny wspólny poranek. Była szczęśliwa w tych ostatnich miesiącach, tak żywa i szczęśliwa A gdyby przeżyła? Zamknęłam oczy Znałam moją siostrę Darroc miał rację. Wybrałaby jego. Znalazłaby jakiś sposób aby go zaakceptować. Aby kochać go mimo wszystko. Byłyśmy całkowicie skażone A co jeśli....co jeśli jej miłość by go zmieniła? Kto powiedział ,że tak by nie było? Co jeśli zaszłaby w ciążę i nagle pojawiłyby się małe Aliny bezradne, różowe, gruchające? Może miłość by go zmiękczyła, zmieniłaby jego potrzebę zemsty? Udało jej się już dokonać większych cudów. Może nie powinnam myśleć o niej jak o skazie ale jak o czymś kluczowym w pracy na rzecz dobra, czymś takim co mogło zmienić końcowy wynik na lepszy. Kto mógł to wiedzieć? Odwróciłam stronę i policzki pokryły mi się rumieńcem Nie powinnam była patrzeć. Nie mogłam nic na to poradzić. Byli w łóżku. Nie widziałam Aliny, miała aparat. Darroc był nagi. Z kąta pod jakim robiła zdjęcie, wiedziałam ,że była u góry Z wyrazu jego twarzy, wiedziałam ,że dochodził kiedy robiła to zdjęcie. I widziałam to jego oczach Też ją kochał Upuściłam album wpatrując się w przestrzeń Życie było takie skomplikowane. Czy była zła dlatego ,że go kochała? Czy on był zły bo chciał odzyskać to co zostało mu odebrane? Czy te same motywy nie kierowały królem Unseelie i jego konkubiną? Czy te same motywy nie kierowały ludźmi cały czas? Dlaczego królowa po prostu nie pozwoliła królowi zatrzymać kobiety którą tak kochał? Dlaczego król nie mógł być szczęśliwy poprzez tylko jedno ludzkie życie? Co mogło stać się z Unseelie gdyby nie zostały uwięzione? Może skończyłyby tak jak dwór Seelie?
A co z moją siostrą i ze mną? Czy naprawdę zdecydujemy o losach świata? Gdziekolwiek się nie obejrzę, widzę tylko odcienie szarości. Czerń i biel nie są niczym więcej niż tylko wzniosłymi ideami w naszych umysłach, normami według których próbujemy osądzać rzeczy i zaznaczać nasze miejsce na świecie, w odniesieniu do nich. Dobro i zło w swojej najczystszej formie, było tak niematerialne i na zawsze poza naszą zdolnością do uchwycenia go w dłonie jak próba pochwycenia iluzji wróżki. Można tylko do tego dążyć, aspirować i mieć nadzieję na to ,że tak bardzo nie zagubimy się w cieniu ,że już dłużej nie będziemy widzieć światła Celem Aliny było zrobienie tego co właściwe. Tak jak i moim. Jej się nie udało. Czy ja też zawiodę? Czasem trudno był określić co było tą właściwą rzeczą którą należało zrobić Czując się jak najgorszego rodzaju podglądacz, sięgnęłam po album, wsunęłam go z powrotem na kolana i zaczęłam przewracać strony Wtedy właśnie to poczułam. To miejsce było za grube, coś było za zdjęciem przedstawiającym Darroca wpatrującego się w Alinę tak jakby była jego całym światem, dochodzącego w jej wnętrzu Drżącymi dłońmi wyciągnęłam zdjęcie. Co tu znajdę, sekretnie ukryte? Notatkę od mojej siostry? Coś co pozwoli mi zajrzeć głębiej w jej życie zanim zginęła? List miłosny od niego? Od niej? Wyjęłam kawałek starego pergaminu, rozłożyłam go i delikatnie wygładziłam. Był zapisany po obu stronach. Przewróciłam. Jedna strona była pokryta z góry na dół. Druga miała zaledwie kilka linijek Natychmiast rozpoznałam, papier i zapiski, na tej pełnej stronie. Widziałam już wcześniej pismo szalonej Morry chociaż nie czytałam w staro irlandzkim języku Odwróciłam go wstrzymując oddech. Tak, przetłumaczył go! Jeśli bestia trzech twarzy nie zostanie pojmana do czasu kiedy pierwszy mroczny książę zginie, pierwsza przepowiednia zawiedzie, bestia wzrośnie w siłę i zmianę. Upadnie tylko przez swojego kreatora. Ten który nie jest tym czym był powinien wziąć talizman , kiedy potwór zostanie pokonany tak aby potwór był bez niego Przeczytałam ponownie — Jaki talizman? — jak dokładne było to tłumaczenie? Napisała,Ten który nie jest tym czym był. Czy Darroc naprawdę był jedynym który mógł połączyć się z książką? Dageus nie był tym czym był. Byłam gotowa się ,założyć ,że Barrons również, kto z nas w ogóle był? Co za mgliste stwierdzenie. Raczej nie nazwałabym tego ostatecznym kryterium. Tatuś miałby spore problemy w sądzie gdyby używał takich ogólnych sformułowań Do czasu kiedy pierwszy mroczny książę zginie … już było za późno, jeśli to była prawda. Pierwszym mrocznym księciem był Cruce, który nie mógł wciąż żyć. Chociaż raz w ciągu minionych siedmiu tysięcy lat pokazałby swoją twarz. Ktoś by go widział. Ale nawet jeśli był żywy, w momencie kiedy Dani zabiła mrocznego księcia który przyszedł do mojej celi w opactwie było już za późno aby pierwsze proroctwo zadziałało Skrót był talizmanem. A Darroc go miał Coś męczyło moją podświadomość. Złapałam plecak i zaczęłam się przez niego przekopywać, szukając karty tarota. Podniosłam ją do góry i przyglądałam się. Kobieta wpatrywała się w dal podczas gdy świat przed nią wirował O co tu chodziło? Dlaczego chłopak z rozmarzonymi oczami (czy też człowiek cień, jak twierdził) dał mi akurat tą konkretną kartę? Przypatrywałam się szczegółom jej ubrania i włosów, układu na planecie. Cóż
definitywnie była to ziemia Badałam krawędzie karty szukając ukrytych run i symboli. Nie znalazłam niczego, ale chwila! Co znajdowało się wokół jej nadgarstka? Wyglądało jak fałda skóry dopóki nie przyjrzałam się bliżej Nie mogłam uwierzyć ,że to przegapiłam To znajdowało się na granicy, sprytnie ukryte jak swego rodzaju pentagram, ale znałam kształt klatki która trzymała kamienie. Wokół nadgarstka kobiety znajdował się łańcuch amuletu który Darroc ukradł od Mallucé'a Chłopak z rozmarzonymi oczami jednak próbował mi pomóc Talizmanem z proroctwa był amulet. Amulet był skrótem Darroca! Był w zasięgu mojej ręki tej nocy kiedy Sinsar Dubh urwała głowę Darroca jak winogrono z kiści. Dotknęłam go. Był tak blisko. Następne co wiedziałam to to ,że zostałam przerzucona przez czyjeś ramię i już go nie było Uśmiechnęłam się. Wiedziałam gdzie go znaleźć Jako mężczyzna, Barrons kolekcjonował antyki, dywany, manuskrypty, antyczną broń. Jako bestia kolekcjonował wszystko czego się dotknęłam. Woreczek z kamieniami, mój sweter Bez względu na formę, Barrons musiał mieć to co dobrze dla niego pachniało Nie było mowy aby odszedł tak po prostu od niego tamtej nocy, W końcu go dotknęłam Wśliznęłam pergamin z tłumaczeniem, kartę tarota do kieszeni i wstałam Już dawno powinnam się była dowiedzieć gdzie chodził Jericho Barrons kiedy opuszczał księgarnię *** Nie chodził daleko Przez ten cały czas jaki go znałam byłam gotowa się założyć ,że nigdy nie odchodził daleko Kiedy dotarłam na pierwszy stopień wyczułam go. Lekki zapach pikantnej korzennej woni unosił się na zewnątrz jego gabinetu Gabinetu w którym trzymał swoje lustro Przez cały czas kiedy byłam Pri-ya, nigdy nie widziałam jak śpi. Odpływałam ale za każdym razem jak się budziłam, on tam był, powieki ciężkie na tych błyszczących czarnych oczach, obserwują mnie, tak jakby leżał tam tylko czekając aż obrócę się i znowu każe mu się pieprzyć. Zawsze gotowy. Tak jakby po to właśnie żył. Pamiętam wyraz jego twarzy kiedy rozciągał się na mnie Pamiętam jak reagowało moje ciało Nigdy nie brałam ecstasy ani żadnych innych narkotyków których próbowali moi znajomi. Ale jeśli przypominało to bycie Pri-ya, nie mogłam sobie wyobrazić jak ktoś mógł chcieć to robić z własnej woli Jakaś część mojego mózgu wciąż była świadoma, w jakiś swego rodzaju przytłumiony sposób, podczas gdy moje ciało było całkowicie pozbawione kontroli Jeśli tylko musnął dłonią moją skórę, prawie krzyczałam z potrzeby poczucia go w sobie.. Zrobiłabym wszystko aby tylko się tam znalazł Bycie Pri-ya było gorsze niż gwałt dokonany przez książęta To było jak setki gwałtów w kółko i w kółko. Moje ciało tego chciało. Mój umysł był opustoszały Jednocześnie jakieś esencjalne części mnie wciąż tam były, w pełni świadome tego ,że moje ciało jest pozbawione wszelkiej kontroli. Że tego nie wybrałam. Wszystkie moje wybory zostały dokonane za mnie. Seks powinien być wyborem
Mi został pozostawiony tylko jeden, więcej Kiedy we mnie wchodził i czułam jak zaczyna się poruszać przekształcało mnie to w coś dzikiego, gorącego, mokrego i desperacko pragnącego go więcej. Z każdym pocałunkiem, z każdą pieszczotą, z każdym pchnięciem ,potrzebowałam więcej Dotykał mnie, szalałam. Świat skurczył się tylko do jednej rzeczy, niego. Naprawdę był moim światem w tej piwnicy. To było zbyt dużo władzy jak dla jednej osoby w stosunku co do drugiej. Mogła powalić na kolna, zmusić do błagania Miałam sekret Okropny sekret który zjadał mnie żywcem Co miałaś na sobie na balu, Mac? To była ostatnia rzecz jaką usłyszałam jako Pri-ya. Wszystko od tej chwili stało się naprawdę Udawałam Okłamywałam jego i siebie Zostałam I nie czułam się wcale inaczej Byłam tak samo nienasycona, chciwa i podatna na zranienie. Wiedziałam dokładnie kim byłam, co stało się w tym kościele i co robiłam przez minione kilka miesięcy I za każdym razem jak mnie dotykał, mój świat kurczył się tylko do jednej rzeczy, jego On nigdy nie był podatny na zranienie Nienawidziłam go za to Potrząsnęłam głową, rozpraszając te rozmyślania Dokąd udawał się Barrons ,gdy chciał być sam, zrelaksować się, może trochę się przespać? Poza zasięgiem każdego? Wewnątrz ciężko zabezpieczonego lustra? *** Z jego zapachem wciąż wiszącym w powietrzu, splądrowałam jego gabinet Czułam się nieludzko i byłam zmęczona tym ciągłym postępowaniem według reguł. W zasadzie to i tak nie wiedziałam dlaczego powinny być jakiekolwiek reguły pomiędzy nami. To wydawało się absurdalne. Zawładnął moją przestrzenią w momencie w którym go poznałam, był w niej, większy niż życie, elektryzująco obecny, potrząsający mną i budzący mnie, doprowadzający do szaleństwa Złapałam jedną z jego wielu sztuk antycznej broni i próbowałam otworzyć zamkniętą na klucz szufladę biurka Tak, zobaczy ,że się włamałam, nie żeby mnie to cokolwiek obchodziło. Niech tylko spróbuje wyładować swój gniew na mnie. Miałam swój własny do wyładowania Miał moją teczkę, teczkę moich rodziców, McCabe'a, i O'Banniona, ludzi o których nigdy nie słyszałam, nawet swoich własnych ludzi Rachunki, za tuziny różnych adresów w wielu różnych krajach W dolnej szufladzie znalazłam moje zdjęcia. Całe ich stosy W Clarin House, gdy wychodzę rankiem na zapraszający mnie Dublin, opalone nogi lśnią pod krótkim rąbkiem mojej ulubionej białej, spódniczki, długie blond włosy kołyszą się związane w wysokim kucyku Na trawniku przez koledżem Trinity przy fontannie, gdzie po raz pierwszy spotykam Dani Schodzę po schodach wracając z mieszkania Aliny i skręcam do alejki W tylnej alejce za księgarnią przyglądam się porzuconym samochodom O'Banniona, tego ranka kiedy zdałam sobie sprawę ,że Barrons wyłączył wszystkie światła i pozwolił cieniom pożreć szesnastu ludzi aby zabić jednego który był dla mnie zagrożeniem. W
swoich własnych oczach mogłam dostrzec, szok, przerażenie i niewątpliwe ulgę Walcząc ramie w ramie z Dani, miecz i włócznia połyskująca w ciemności jak alabaster. Była cała seria zdjęć zrobiona z góry, pewnie z dachu. Płonęłam, twarz lśniła, oczy zwężone ,tak jakby moje ciało zostało stworzone do tego co właśnie robiłam Przez frontową szybę księgarni, obejmuje tatę Skulona na sofie z tyłu księgarni, śpię Żadnego makijażu, wyglądałam na siedemnaście lat, trochę zagubiona, kompletnie nierozważna Na posterunku z inspektorem Jayne. Wracam z powrotem do księgarni, bez latarek. Nigdy nie byłam w niebezpieczeństwie tej nocy. On tam był, upewnił się ,że przetrwam, cokolwiek stanie mi na drodze Nikt nigdy wcześniej nie zrobił mi tak wielu zdjęć. Nawet Alina. W każdym ujęciu wyłapywał moje najsubtelniejsze emocję. Obserwował mnie. Zawsze mnie obserwował Chociażby przez okno domku nad oceanem, kiedy dotykałam twarzy Nany, próbując dostać się do jej myśli aby zobaczyć moją matkę. Oczy miałam na wpół przymknięte, rysy twarzy maksymalnie wytężone koncentracją Kolejne ujęcie z dachu. Dłonie miałam przyciśnięte do piersi szarej kobiety, żądając aby oddała piękno Dani Czy było cokolwiek o czym nie wiedział? Pozwoliłam aby zdjęcia wpadły z powrotem do szuflady. Czułam się oszołomiona. Widział wszystko, to co dobre, złe i obrzydliwe. Nigdy nie zadał mi żadnego pytania, chyba ,że uważał ,iż sama powinnam znaleźć na nie odpowiedź. Nigdy nie okleił mnie wygodną etykietą i nie umieścił w pudełku. Chociaż wtedy nie brakowało etykiet które mógł do mnie przykleić. Byłam czym byłam w danym momencie i lubił to, to było wszystko co miało dla niego znaczenie Odwróciłam się spoglądając w lustro Obce odbicie spoglądało na mnie z drugiej strony Dotknęłam swojej twarzy w odbiciu. Nie, nie była obca. Była kobietą która wyszła ze swojej strefy bezpieczeństwa aby przetrwać, która stała się wojowniczką. Lubiłam kobietę którą widziałam w tym szkle Powierzchnia lustra była lodowata pod moimi palcami Znałam to lustro. Znałam wszystkie lustra. Miały w sobie coś z .............K'Vruck'a. Czy król do ich stworzenia użył jakiś składników pochodzących ze świata Łowcy? Kiedy do niego zajrzałam, poszukałam tego ciemnego, szklanego jeziora i powiedziałam mu czego chciałam Brakowało nam ciebie, parowało Chodź popływać Wkrótce, obiecałam Alabastrowe runy wyskoczyły z jego głębin, mieniąc się na powierzchni To było takie proste. Prosiłam dostawałam. Zawsze tam było, zawsze gotowe Podniosłam je i przycisnęłam, jedna po drugiej do tafli lustra Kiedy ostatnia znalazła się na miejscu, powierzchnia zaczęła marszczyć się jak srebrzysta woda. Przejechałam po niej palcami i woda cofnęła się do czarnej krawędzi lustra, pozostawiając mnie wpatrującą się w zasnuty mgłą cmentarz. Poza nagrobkami i kryptami, podkradały się i prześlizgiwały mroczne stworzenia Lustro buchnęło podmuchem lodowatego powietrza Weszłam do środka *** Tak jak podejrzewałam, zabezpieczył to lustro w taki sposób aby żaden intruz nie przeszedł przez nie żywy, chroniąc swoją podziemną siedzibę
Dziewięć miesięcy temu jeśli w jakiś sposób wykombinowałabym, jak do nie go wejść, zginęłabym zaledwie po kilku krokach. Zostałam zaatakowana zaraz jak tylko weszłam do środka. Nie miałam czasu aby wyciągnąć włócznię. Kiedy pierwsza fala zębów i pazurów uderzyła we mnie, moje jezioro natychmiast zaoferowało mi coś co zaakceptowałam bez wahania Pojedyncze purpurowe runy jaśniały w mojej dłoni Moi atakujący wycofali się. Nienawidzili ich, czymkolwiek były Wirowałam we mgle, która sięgała mi do pasa, absorbując surowy krajobraz. Szkielety drzew świeciły jak żółte kości w mdłym świetle księżyca. Rozpadające się nagrobki, ustawione pod ostrym kątem. Mauzoleum wznosiło się za bramą z kutego żelaza. Było tu przerażająco zimno, prawie tak lodowato jak w więzieniu Unseelie. Moje włosy pokryły się lodem. Brwi i nozdrza zamarzły, palce sztywniały Przejście z tego lustra do następnego odbyło się samo w sobie. Wszystkie one były w taki sposób połączone. Barrons był w tej sztuce o wiele bardziej biegły niż Darroc a nawet wydawało się sam król Unseelie Nawet nie zauważyłam zmiany w moim najbliższym otoczeniu. Nagle stałam jedną nogą na lodowatym cmentarzu a druga znalazła się w czarnym, pustynnym piasku, słońce mnie prażyło. Sunęłam na przód w kierunku tego piekącego ciepła. Nic mnie nie zaatakowało na tym wypalonym terenie. Zastanawiałam się czy słońce mogło samo pozbyć się intruzów którzy by tu dotarli. Następne lustro się dopasowało. Nagle znalazłam się pod wodą i nie mogłam oddychać. Spanikowałam i próbowałam się wydostać Ale w więzieniu Unseelie też nie byłam w stanie oddychać Przestałam z tym walczyć, na wpół płynąc, na wpół idąc po dnie oceanu jakiejś planety (na pewno nie naszej bo nie mieliśmy ryb które wyglądały jak małe podwodne parowce z wirującymi kołami zębów) Moje szklane jezioro zaoferowało swego rodzaju bańki, rozkładając je wokoło mnie i wszystko co się zbliżało odbijało się od nich Zaczęłam czuć się niezniszczalne. Zarozumiale. Dodałam trochę kołysania do mojego kroku Do czasu jak przeszłam przez pół tuzina kolejnych 'stref' byłam już poza zarozumiałością. Na każde zagrożenie jakie się do mnie zbliżało, moje szklane jezioro miało swoją odpowiedź. Upiłam się swoją własną mocą Z krajobrazu który zostałby nazwany Północna daleka gwiazda gdyby został namalowany, wpadłam do słabo oświetlonego pokoju i zamrugałam Był spartański, w stylu starego świata i dobrze pachniał. Głębokim pikantno korzennym odurzającym zapachem Barronsa. Moje kolana zrobiły się miękkie. Czułam go, myślałam o seksie. Byłam beznadziejnym przypadkiem Natychmiast wiedziałam gdzie byłam Pod garażem, za Książkami i Bibelotami Barronsa
Czterdzieści jeden
Chciałam zbadać to miejsce. Zbadałabym gdyby nie płacz dziecka Ze wszystkich rzeczy jakie spodziewałam się ,że Barrons trzyma ukryte w sekrecie przed światem i tak dobrze chronione, dziecko nie znajdowało się na mojej liście Wskazówka co do jego tożsamości? Zapewne Luksusowy dom? Zdecydowanie Dziecko? Nigdy Oszołomiona podążyłam za dźwiękiem. Był słaby, dochodził z dołu. Dziecko pochlipywało tak jakby świat się kończył. Nie mogłam stwierdzić czy była to dziewczynka czy chłopiec, ale ból i smutek jaki czuło rozdzierał moją duszę. Chciałam aby się zakończył.
Musiałam go zakończyć. Łamał moje serce Przesuwałam się pomieszczenie po pomieszczeniu, ledwie dostrzegając swoje otoczenie, otwierając i zamykając drzwi, szukając sposobu aby dostać się na dół. Byłam odlegle świadoma ,że prawdziwe perełki kolekcji Barronsa znajdowały się właśnie tutaj, w jego podziemnym legowisku. Mijałam rzeczy które oglądałam w muzeach i już wiedziałam ,że musiały być kopiami. Barrons nie zawracałby sobie głowy kopiami. Kochał swoje antyki. To miejsce było też wypełnione przedmiotami magicznymi. Czułam ich wibrację, w końcu też je znajdę Ale najpierw dziecko Dźwięk tego płaczu mnie dobijał Czy Jericho Barrons miał dzieci? Może miał jakieś z Fioną? Zasyczałam i zdałam sobie sprawę jak bardzo w stylu wróżek to zabrzmiało, po czym udawałam ,że właśnie tego nie zrobiłam. Zatrzymałam się i przechyliłam głowę. I tak jakby dziecko usłyszało mój wydobywający się przez zaciśnięte usta oddech, płacz się wzmógł, zrobił się głośniejszy. Mówił Jestem tutaj, jestem blisko, proszę znajdź mnie, jestem taki samotny i przerażony Gdzieś tu musiały być schody Przekradałam się przez to miejsce, szarpnięciem otwierając każde kolejne drzwi. Płacz działał już na moich ostatnich strunach macierzyńskiego instynktu. W końcu znalazłam właściwe drzwi i weszłam do środka Podjął naprawdę poważne środki ostrożności To było pomieszczenie pełne luster, coś na wzór luster śmiechu w wesołym miasteczku. Mogłam zobaczyć schody w tuzinach różnych miejsc ale nie miałam żadnego sposobu aby rozróżnić co jest odbiciem a co rzeczywistością A znając Barronsa tak dobrze jak znałam, jeśli trafię na to co było tylko odbiciem, przydarzy mi się coś bardzo okropnego. Najwyraźniej bardzo mu zależało na ochronie tego dziecka Moje mroczne jezioro zaoferowało swoją pomoc ale nie potrzebowałam jej — Pokaż mi co jest prawdą — wymamrotałam i lustra zrobiły się ciemne, jedno po drugim, dopóki chromowane schody nie rozbłysły w lekkim świetle Przesunęłam się bezszelestnie w dół, prowadzona jak marynarz przez syrenę, płaczem dziecka Po raz kolejny zawiodłam się na moich oczekiwaniach Płacz dochodził zza wysokich drzwi które były pokryte łańcuchami, zamknięte na kłódkę i naznaczone runami W ogóle nie powinnam była słyszeć tego płaczu. Byłam zdumiona ,że kiedykolwiek byłam w stanie usłyszeć ryczącego Barronsa, tak daleko pod ziemią Dwadzieścia minut zajęło mi pozbycie się łańcuchów i reszty zabezpieczeń. Najwyraźniej chciał aby to dziecko było maksymalnie chronione. Dlaczego? Dlaczego było takie ważne? Co się tu działo? Kiedy otworzyłam drzwi płacz gwałtownie zamarł Weszłam do pomieszczenia i rozejrzałam się wokoło. Czegokolwiek oczekiwałam, to nie było to. Nie było tu żadnego bogactwa, skarbów ani kolekcji. Było to pomieszczenie niewiele lepsze niż grota Mallucé'a pod Burrenem Pokój był wykuty w kamieniu, jaskinia wyryta w skalnej ziemi. Mały strumień przebiegał przez wschodnią ścianę, zanikając tuż za zachodnią. Wszędzie zamontowane były kamery. Będzie wiedział ,że tu byłam, nawet jeśli zawrócę i wyjdę w tej chwili Pośrodku pomieszczenia stała klatka, dwadzieścia na dwadzieścia, zrobiona z masywnych, żelaznych prętów, rozstawionych bardzo blisko siebie. Jak drzwi, była mocno
obłożona runami. Była również pusta Przesunęłam się w jej stronę I stanęłam oniemiała Nie była pusta, tak jak myślałam. Dziecko leżało w klatce, skulone na boku, nagie. Wyglądało na dziesięć, jedenaście lat Pośpieszyłam w jego stronę — Skarbie, wszystko w porządku? Co się stało? Dlaczego tu jesteś? Dziecko spojrzało do góry. Opadłam na kolana, na kamienną posadzkę, oszołomiona Spoglądałam na dziecko z wizji Barronsa Każdy szczegół był krystalicznie jasny w mojej głowie, tak jakbym przeżyła go wczoraj, rzadki wgląd w serce Barronsa. Tak łatwo mogłam zamknąć oczy i znaleźć się tam z nim z powrotem. Byliśmy na pustyni Jest zmierzch. Trzymamy dziecko w naszych ramionach Wpatruje się w noc. Nie spojrzę w dół. Nie mogę stawić czoła temu co znajduje się w jego oczach. Nie mogę ,nie spojrzeć Moje spojrzenie opada w dół, niechętnie i zachłannie. Dziecko wpatruje się we mnie z całkowitym zaufaniem — Ale ty zginąłeś! — zaprotestowałam wpatrując się w niego Chłopiec rusza w moją stronę, podchodzi stając na krawędzi klatki i oplata swoje małe ręce wokół krat. Piękny chłopiec. Ciemne włosy, złota skóra, ciemne oczy. Wykapany ojciec. Jego oczy są miękkie, ciepłe A ja jestem Barronsem, wpatruje się w dół na niego Jego oczy mówią, Wiem ,że nie pozwolisz mi zginąć Jego oczy mówią Wiem ,że powstrzymasz ten ból Jego oczy mówią Zaufanie/ Miłość/ Podziw/Jesteś idealny/Zawsze zapewnisz mi bezpieczeństwo/Jesteś moim światem Ale nie zapewniłem mu bezpieczeństwa. I nie mogę powstrzymać jego bólu. Byliśmy na pustyni, trzymając to dziecko, tego chłopca w naszych ramionach, tracąc go, kochając go, rozpaczając nad nim, czując jak jego życie się wymyka.... Widzę go tam. Jego przeszłość. Jego teraźniejszość. Przyszłość której nigdy nie będzie Widzę jego ból i to mnie niszczy Widzę jego absolutną miłość i to mnie zawstydza Uśmiecha się do mnie. Przekazuje mi całą swoją miłość w swoich oczach. Zaczyna gasnąć Nie! Ryczę. Nie umrzesz! Nie zostawisz mnie! Wpatruje się w jego oczy przez to co wydaje się być tysiącem dni Widzę go. Trzymam go. Jest tam Już go nie ma Ale przecież nie zniknął. Jest tutaj ze mną. Chłopiec przyciska swoją twarz do krat. Uśmiecha się do mnie. Przekazuje mi całą swoją miłość swoimi oczami. Rozpływam się. Gdybym tak mogła być czyjąś matką, zabrałabym to dziecko i zapewniła mu bezpieczeństwo już na wieki Wstaje i poruszam się jakbym była w transie. Trzymałam to dziecko we wnętrzu głowy Barronsa. Jak Barrons kochałam go i utraciłam. Dzieląc z nim tą wizję stała się też ona moją raną
— Nie rozumiem. W jaki sposób żyjesz? Dlaczego tu jesteś? — dlaczego Barrons przeżył jego śmierć? Nie było żadnych wątpliwości ,że tak było. Byłam tam, też tego doświadczyłam. Przypomniało mi to żal który czułam po stracie Aliny Wróć, wróć, chce krzyczeć........tylko minutę, jeszcze jeden uśmiech....tylko jedna szansa aby zrobić to właściwie. Ale jego już nie ma. Dokąd odszedł? Co dzieje się z życiem kiedy opuszcza ciało? Czy udaje się dokądś czy tak po prostu kurwa znika? — Jak się masz, tutaj? — zapytałam z zastanowieniem Przemówił do mnie i nie zrozumiałam ani słowa. Ten język był martwy i zapomniany. Ale słyszałam tą żałość w tonie jego głosu, słyszałam słowo które brzmiało jak Mama. Zduszając płacz sięgnęłam po niego Kiedy prześliznęłam ramiona przez kraty i zagarnęłam to małe, nagie ciało w swoje ramiona, jego głowa opadła w zagłębienie gdzie moje ramię styka się z szyją. Kły przebiły moją skórą i piękny mały chłopiec rozszarpywał mi gardło
Czterdzieści dwa
Umierałam przez długi czas Znacznie dłużej niż powinno to trwać Stwierdziłam ,że dane mi było umierać powoli i boleśnie. Traciłam przytomność kilkakrotnie, i dziwiłam się ,że w ogóle dane mi było odzyskać świadomość Czułam się jak w gorączce. Skóra na szyi była odrętwiała, a rany paliły jakby były zainfekowane jadem Wydaje mi się ,że połowa szyi została w nieprawdopodobnie wielkich szczekach dziecka Zaczął się zmieniać w momencie w którym wzięłam go w ramiona Udało mi się wyrwać z jego nadnaturalnie silnego uścisku i potykając wydostać zanim zakończył transformację Ale było za późno. A ja była głupia. Moje serce połączyło Barronsa z płaczącym dzieckiem i sentymentalnie objęło. Widziałam łańcuchy, kłódki, zabezpieczenia jakie założył Barrons aby zabezpieczyć dziecko A tak naprawdę to zabezpieczał świat przed tym dzieckiem Leżę na podłodze kamiennej komnaty ,umierając. Tracę świadomość co jakiś czas, po czym mi ona powraca Obserwuje jak dziecko staje się nocną wersją bestii Barronsa. Czarna skóra, czarne rogi i kły, czerwone oczy. Jeśli już mowa o morderczym szale, to on sprawia ,że bestia Barronsa z luster, wydaje się wręcz genialna i spokojna Podczas przemiany wyje bezustannie, bije głową z boku na bok, ochlapuje mnie swoją śliną i krwią, wpatruje się we mnie tymi dzikimi, szkarłatnymi oczami. Chce wbić we mnie swoje zęby, potrząsnąć mną i upuścić ostatnią kroplę krwi z mego ciała. Znak który Barrons umieścił na mojej czaszce nie robi nic aby ograniczyć jego rządzę krwi Jestem jedzeniem a on nie może mnie dosięgnąć Grzechocze prętami klatki i wyje To ten hałas który słyszałam pod garażem. To słyszałam spoglądając na Barronsa stojącego po drugiej stronie samochodu To dziecko, uwiezione tu na dole, w tej klatce, już na zawsze I zrozumiałam, kiedy moje życie dobiegało końca, że to dlatego wynosił martwą kobietę z lustra Dziecko musiało być karmione
Trzymał to dziecko, obserwował jak umiera. Próbuje o tym myśleć, zrozumieć. To dziecko musi być jego synem. Jeśli Barrons go nie karmi, dziecko cierpi. Jeśli go karmi, to musi patrzeć na tego potwora Jak długo? Jak długo opiekował się tym dzieckiem? Tysiąc lat? Dziesięć tysięcy? Może więcej? Próbuje dotknąć swojego karku, poczuć jak duże są moje obrażenia, ale nie mogę podnieść ramienia. Jestem słaba, senna i tak naprawdę wcale mnie to nie obchodzi. Chcę po prostu zamknąć oczy i spać. Chociaż kilka minut, krótka drzemka, kiedy się obudzę znajdę coś w moim jeziorze co pomoże mi to przetrwać. Zastanawiam się czy są runy które potrafią uleczyć rozszarpane gardło. Może jest tu gdzieś jakiś Unseelie Zastanawiam się czy to moja szyja tak tryska. Jeśli tak ,to jest za późno, o wiele za późno dla mnie Nie mogę uwierzyć w to ,że umrę w taki sposób Barrons przyjdzie i mnie tu znajdzie Wykrwawioną na podłodze jego jaskini Próbuje odnaleźć w sobie wolę aby przeszukać moje jezioro, ale chyba straciłam zbyt dużo krwi zbyt szybko i nie mogę. Bez względu na to jak bardzo bym nie próbowała. Jezioro jest zadziwiająco milczące. Tak jakby obserwowało czekając aby zobaczyć co sie stanie. Ryk robi się taki głośny. Nie słyszę aby Barrons też ryczał, dopóki nie podnosi mnie w swoich ramionach i wynosi z pomieszczenia, zatrzaskując za sobą drzwi — Kurwa, co jest Mac? Co do cholery? — wciąż to powtarza, w kółko i w kółko. Jego oczy są dzikie, twarz biała, usta zaciśnięte — Co ty sobie myślałaś, schodząc tu na dół beze mnie? Przyprowadziłbym cię gdybym wiedział ,że będziesz taka głupia. Nie rób mi tego! Kurwa! Nie możesz mi tego zrobić! Spoglądam do góry na niego. Cienie sinobrodego, dumam sennie. Otworzyłam zakazane drzwi, prowadzące do jego zaszlachtowanych żon Moje usta nie chcą ukształtować słów. Chce wiedzieć jak to możliwe ,że dziecko wciąż żyje. Czuje się odrętwiała On jest twoim synem, prawda? Nie odpowiada. Gapi się na mnie tak jakby chciał zapamiętać moją twarz. Widzę jak coś porusza się głęboko w jego oczach Powinnam była kochać się z tym mężczyzną. Zawsze obawiałam się być w stosunku co do niego czuła. Jestem zamroczona swoją własną głupotą Drga — Nie waż się myśleć przez ani jedną pieprzoną minutę, że możesz pokazać mi to wszystko w swoich oczach i zginąć. To bzdury. Nie mam zamiaru znowu przez to przechodzić! Masz jakieś Unseelie? Na wpół oczekuje , że popędzi na powierzchnię, zapoluje i wróci z jednym. Ale nie mam aż tyle czasu i wiem o tym — Nie jestem aż taki dobry, Mac. Nigdy nie byłem A co to, czas na prawdziwe wyznania? drażnią moje oczy Niepotrzebnie — Chcę czego chce i to biorę Czy on mnie ostrzega? Czy może mi w tej chwili grozić? — Nie ma nic z czym nie mógłbym żyć. Tylko rzeczy bez których nie będę żył Wpatruje się w moją szyję i wiem ,że jest w kiepskim stanie z wyrazu jego oczu. Poszarpana na strzępy. Nie wiem w jaki sposób nadal oddycham, dlaczego nie jestem martwa. Wydaje mi się ,że nie mogą mówić ponieważ już dłużej nie mam nienaruszonych strun głosowych Dotyka mojej szyi. Cóż a przynajmniej tak mi się wydaje. Widzę jego dłoń pod moim
podbródkiem. Nic nie czuję. Czy próbuje poskładać strzępy mojego ciała tak jak ja kiedyś próbowałam poskładać jego, w promieniach wczesno rannego słońca na skraju klifu, tak jakbym mogła poskładać go do kupy swoją siłą woli Jego oczy się zwężają a brwi łączą razem. Zamyka oczy, po czym je otwiera i mruży. Przesuwa mnie w swoich ramionach i ogląda pod każdym kątem, zerkając pomiędzy moją twarzą i szyją Zrozumienie wygładza jego czoło, i usta wykrzywiają się w upiornym uśmiechu, którym ludzie obdarowują cię zaraz przed tym zanim powiedzą ci ,że mają dobre i złe wieści, a te złe są naprawdę złe — Kiedy byłaś w krainie wróżek, czy kiedykolwiek coś jadłaś lub piłaś, Mac? — V’'ane — mówię cicho — Drinki na plaży — Czy źle się po nich czułaś? — Nie — Czy kiedykolwiek piłaś coś co sprawiło ,że czułaś jakby ktoś wyrywał ci wnętrzności, tak bardzo ,że chciałaś umrzeć. Z tego co słyszałem, trwałoby to około jednego dnia Pomyślałam przez chwilę. Gwałt w końcu mówię, Dał mi coś. Ten którego nie mogłam zobaczyć. Czułam ból przez dugi czas. Myślałam ,że to z powodu książąt znajdujących się we mnie Jego nozdrza drgają, i kiedy próbuje przemówić, wydaje z siebie tylko głęboki grzechot. Próbuje jeszcze dwukrotnie zanim w końcu udaje mu się powiedzieć — Pozostawiliby cię w tym stanie na wieczność. Pokroje ich na małe kawałki i nakarmię sobą nawzajem. Powoli. Będę to robił przez wieki — jego głos jest tak spokojny jak głos socjopaty Co chcesz powiedzieć? — Zastanawiam się. Po tym pachniałaś inaczej. Wiedziałam ,że coś zrobili. Ale nie pachniałaś jak Rhymer. Byłaś jak on ale inna. Musiałem zaczekać i zobaczyć Gapiłam się na niego do góry, oceniając swój stan. Znowu jestem w stanie czuć swój kark. Pali jak cholera ale mogę przełykać Nie umieram? — Musieli obawiać się ,że zabiją cię przy pomocy swoich..— odwraca wzrok, mięśnie jego szczęki pracują — Piekielna wieczność. Byłabyś Pri-ya już na zawsze — jego twarz jest przepełniona furią Co mi zrobili? żądam odpowiedzi Rusza dalej, niesie mnie przez kolejne pomieszczenia, w końcu zatrzymujemy się w pomieszczeniu prawie identycznym jak ten przytulny kącik do siedzenia w KiBB, dywany, lampy, sofa, puszyste futra. Tylko kominek był inny, ogromny z kamiennym wnętrzem tak dużym ,że mógłby stanąć w nim mężczyzna. Gazowy. Żadnego dymu który sączący się mógł zdradzić w jakiś sposób jego obecność Układa poduszki i umieszcza mnie na sofie. Przesuwa się do kominka i zapala go — Wróżki posiadają eliksir przedłużający życie Dały mi go. Kiwa. Czy to stało się z tobą? — Powiedziałem wydłuża. Nie przekształca cię w wysokiego na dziewięć stóp, rogatego, szalonego potwora — obserwuje moją szyje — Uleczasz się. Twoje rany się zamykają. Znam mężczyznę który otrzymał eliksir. Cztery tysiące lat temu. Też pachniał inaczej. Tak długo jak Rhymer nigdy nie zostanie dźgnięty mieczem albo włócznią, będzie żył, nie starzejąc się. Można go zabić tylko w taki
sposób w jaki można zabić wróżkę Gapię się na niego Jestem nieśmiertelna? Znowu mogę poruszać ramionami. Dotykam szyi. Czuje jak skóra zasklepia się z powrotem. Tak jak wtedy gdy jadłam Unseelie. Goję się pod dotykiem własnych rąk. Czuje chrzęst, coś poruszającego się w mojej szyi, jak odradza się nowe i silniejsze — Raczej jak długo żyjąca i trudna do zabicia Cztery tysiące lat, nazywa długim życiem? Gapię się na niego pusto. Nie chcę żyć cztery tysiące lat, myślę o tym Unseelie, poważnie uszkodzonym, pozostawionym w mojej tylnej alei. Nieśmiertelność jest przerażająca. Chcę tylko mojego małego zwyczajnego życia. Nie jestem sobie w stanie nawet wyobrazić czterech tysięcy lat. Nie chcę żyć wiecznie, życie jest za ciężkie. Osiemdziesiąt, sto lat byłoby idealne. To wszystko czego kiedykolwiek chciałam — Możesz chcieć poważnie rozważyć noszenie tej włóczni. W zasadzie, mogę zdecydować o tym ,aby ją zniszczyć. I miecz — odpina kaburę z mojego ramienia i rzuca ją na ziemie przy kominku Spoglądam jak odbija się głośno od fasady kominka, z ulgą. Mogę umrzeć. Nie żebym chciała robić to w tej chwili. Po prostu lubię mieć wybór. Tak długo jak mam włócznie, mam wybór. Nigdy się jej nie pozbędę. To moja randka z nagrobkiem a ja jestem człowiekiem. Chcę umrzeć, któregoś dnia — Ale on nie może — to pierwsze zdanie które wypowiadam w całości od ataku — Twój syn nie może umrzeć, prawda? Bez względu na wszystko. Nigdy
Czterdzieści trzy
Gdybym nigdy nie jadła Unseelie, takie 'cudowne' gojenie ran nie źle namieszałoby mi w głowie Ale skoro kiedyś je jadłam, udawałam ,że tym razem też tak było. Nie mogłam sobie poradzić z tym całym scenariuszem uwzględniającym mnie samą i jakiś eliksir życia. Sprawiało to ,że chciałam raz jeszcze od początku zabić Darroca. Gwałtownie. Sadystycznie. Ze sporą ilością towarzyszących temu tortur Nie tylko przekształcił mnie w Pri-ya, planował abym żyła w taki sposób przez wieczność. Zmiękłam kiedy zobaczyłam jego zdjęcia z Aliną, wyobrażając sobie dla nich całkiem inny scenariusz, ale teraz cała moja miękkość zniknęła. Gdyby Barrons mnie nie ocalił, nawet nie mogłam sobie zacząć wyobrażać tego horroru. Nie chciałam. W bardzo krótkim odstępie czasu zrobiłabym się patologicznie szalona. A co jeśli zamknąłby mnie i odmawiał, nie dając tego czego potrzebowałam? Trzymał mnie w jakimś miejscu małym, ciemnym i— Zadrżałam — Przestań o tym myśleć — powiedział Barrons Zadrżałam. Nie mogłam nic na to poradzić. Naprawdę były rzeczy gorsze niż śmierć — To się nie wydarzyło. Wydostałem cię i przywróciłem z powrotem. Koniec końców wszystko dobrze się skończyło. Ciężko cię zabić, z czego się cieszę Wykrwawiałam się, według tego co mówił Barrons, kilka razy. Zbyt wielka część mojego gardła została wyszarpana z ciała aby mogła się zaleczyć wystarczająco szybko. Kiedy byłam martwa (a przynajmniej już dłużej nie oddychałam) moje ciało zaleczyło swoje rany. Odzyskiwałam świadomość tylko po to aby wykrwawić się ponownie. W końcu, na tyle duża część mego ciała została przywrócona do poprzedniego stanu, że pozostałam przytomna przez resztę procesu. Jestem pokryta skorupą zaschniętej krwi
Barrons podnosi mnie i jeszcze raz niesie. Przechodzimy przez luksusowe pokoje, w dół schodami i przez jeszcze większą ilość schodów, kiedy zdaje sobie sprawę ,że jest więcej poziomów niż trzy, pod garażem. Miał tu na dole cały świat. Zazwyczaj nienawidziłam być pod ziemią. Ale tu czułam się inaczej. Czułam tu jakieś uczucie ekspansywności, tak jakby to miejsce nie było całkiem tym czym się wydaje. Podejrzewałam ,że miał tu jeszcze więcej luster, wiele dróg wyjścia i wejścia. Coś jak ostateczna fantazja przetrwania. Świat mógłby zostać zmieciony z powierzchni ziemi, a tu na dole życie toczyłoby się dalej, lub moglibyśmy przedostać się tędy do jakiegoś innego świata. Z Barronsem, podejrzewałam ,że żadna katastrofa nie byłaby nigdy ostateczna. On zawsze by trwał Teraz również i ja Nie podobało mi się to. Zostałam przeprogramowana, zmieniona na tak wiele sposobów. Jednak z tym będzie mi się najgorzej uporać. Sprawiało to ,że czułam się mniej ludzka, a już i tak czułam się oderwana od rzeczywistości. Czy jestem częścią króla Unseelie, teraz prawie ,że nieśmiertelną? Zastanawiałam się czy to swego rodzaju pętla? Czy odradzamy się w kółko powtarzając wciąż ten sam cykl? — Czy to byłoby takie złe? — Czy ty czytasz mi w myślach? — Myślisz oczami — uśmiecha się Dotykam jego twarzy i uśmiech znika — Zrób to jeszcze raz — Nie bądź dupkiem Śmieję się. Ale na jego twarzy nie ma już śladu rozbawienia. Zostało bardzo szybko usunięte Spogląda na mnie zimnymi, twardymi oczami. Teraz widzę co w nich jest. Dla reszty świata mogą wydawać się puste. Pamiętam jak sama kilka razy pomyślałam sobie ,że są pozbawione całego człowieczeństwa, ale to nieprawda. On czuje. Wściekłość. Ból. Żądzę. Tak wiele emocji, elektryzujących pod jego skórą. Tak wiele sprzeczności. Człowiek i bestia, zawsze w stanie wojny. Teraz wiem ,że dla niego to nigdy nie jest łatwe. To bitwa którą stacza non stop. Jak ten mężczyzna funkcjonuje każdego dnia? Zatrzymuje się i opuszcza mnie na nogi. Porusza się przez cienie, odpala gazowy kominek i zaczyna zapalać świece Jesteśmy w jego sypialni. Przypomina legowisko króla Unseelie, bogate, luksusowe z ogromnym łóżkiem, udrapowanym czarnym jedwabiem, czarnymi futrami. Nie mogę spojrzeć ponad nie. Wszystko co jestem w stanie dostrzec to samą siebie, nagą z nim, w tym wielkim łożu Drżę Jestem onieśmielona tym ,że tu jestem. Tym ,że mnie pragnie Zapala więcej świec w pobliżu łóżka. Podnosi poduszki i układa je w stos który pamiętam z mojego czasu gdy byłam Pri-ya. Dawno temu w piwnicy, układał je w taki kopiec pod moimi biodrami. Rozkładałam się na nich z głową na łóżku i tyłkiem w powietrzu a on ocierał się nim pomiędzy moimi nogami w tą i z powrotem do czasu aż nie zaczynałam błagać, a wtedy wchodził we mnie od tyłu, powoli Umieścił ostatnią poduszkę i spojrzał na mnie. Szarpnął głową wskazując stos poduszek — Widziałem jak umierasz. Muszę cię zerżnąć, Mac Te słowa uderzają we mnie jak pociski, podcinając moje kolana. Opieram się plecami o jakiś mebel, chyba szafę. Naprawdę mnie to nie obchodzi. Pomaga mi ustać na
nogach. To nie była prośba. To było potwierdzenie wymogu przetrwania od tej chwili do następnej, coś w stylu Potrzebuje transfuzji, moja krew została zatruta — Chcesz abym to zrobił? — nie było w jego głosie żadnego pomruku, nieśmiałości czy uwodzicielskiej nuty. Było tylko pytanie które wymagało odpowiedzi. Naga prawda. Tego chciał. To oferował — Tak Zdjął koszulę przez głowę i wstrzymałam oddech, obserwując grę tych długich twardych mięśni. Wiedziałam jak wyglądają jego ramiona, jak się prężą kiedy jest na mnie, jak jego twarz spina się z pożądania, kiedy uwalnia je w moim wnętrzu — Kim jestem? — Jericho — Kim ty jesteś? — zdejmuje buty i spodnie Mój oddech wydostaje się ze mnie z tym jednym, zdaniem — Tą która zostanie zerżnięta — W końcu — to słowo jest miękkie, ale ten mężczyzna nie — Potrzebny mi prysznic Jego oczy połyskują, zęby błyszczą w ciemności — Nigdy nie przeszkadza mi odrobina krwi — sunie w moją stronę. Aksamitny cień w ciemności. On jest nocą. Zawsze nią był. Ja kiedyś byłam słoneczną dziewczyną Okrąża mnie, spoglądając z góry na dół Obserwuje go wstrzymując oddech. Jericho Barrons zatacza wokół mnie nagie kręgi, spoglądają na mnie tak jakby miał zamiar zjeść mnie żywcem, w dobrym tego słowa znaczeniu, nie tak jak jego syn. Kiedy na niego patrzę, szarpią mną emocję Zdaje sobie sprawę ,że nigdy tak naprawdę do końca nie doszłam do siebie po tym co zrobiłam tam na klifie, kiedy wierzyłam ,że jest martwy. Pozbyłam się tak wiele z siebie samej aby przetrwać. Kiedy zdałam sobie sprawę ,że żyje, działo się tyle innych rzeczy i byłam wściekła bo mi nie powiedział, i odepchnęłam ten poplątany węzeł emocji z dala od siebie, odmawiając aby na niego spojrzeć. Chodziłam przez ostatnie kilka miesięcy, nie pozwalając aby cokolwiek z tego co się działo tak naprawdę na mnie wpłynęło. Odmawiając sobie akceptacji kobiety którą się stałam, zaprzeczając nawet ,że kiedykolwiek się nią stałam Teraz dopiero to ze mnie zeszło. Teraz stałam i spoglądałam na niego i zdałam sobie sprawę dlaczego nigdy do tego nie wracałam, nigdy tego nie przeanalizowałam Zniszczyłabym dla niego ten świat I nie mogłam stawić temu czoła. Nie mogłam znieść tego jak to o mnie świadczyło Chciałam zwolnić ten moment. Już kiedyś wcześniej ,skończyłam w łóżku z nim, wewnątrz mnie, ale byłam Pri-ya , to stało się tak szybko i bez udziału świadomości i wolnej woli ,że skończyło się jeszcze zanim się na dobre zaczęło. Tego chciałam — Czekaj Jego postawa zmienia się natychmiast, oczy zalewają się purpurą — Czy nie czekałem wystarczająco długo? — jego klatka grzechocze, jego ręce po bokach, dłonie zaciskają się i rozkładają. Jego oddech robi się ciężki i przyśpiesza W tym migotliwym świetle widzę jak jego skóra ciemnieje Gapię się na niego. Tak po prostu, od pożądania do furii. Wydaje mi się, że rzuci się na mnie, powali na podłogę, rozszarpując po drodze moje ubranie, i wedrze się we mnie zanim nawet zdążymy uderzyć w podłogę — Nigdy bym tego nie wziął — mruży oczy. Szkarłat plami biel jakby krwawił do niej małymi rzekami Nagle jego oczy stają się ponownie czernią na czerwieni, nie ma już w nich żadnej bieli
— Ale nie powiem ci ,że o tym nie myślałem Oddycham głęboko — Jesteś tutaj. W mojej sypialni. Nie masz kurewskiego pojęcia co to ze mną robi. Jeśli kobieta pojawia się w tym miejscu, umiera. Jeśli nie ja ją zabijam robią to moi ludzie — Czy kobieta kiedykolwiek pojawiła się w tym miejscu? — Raz — Czy sama znalazła tu drogę? Czy ją tu sprowadziłeś? — Sprowadziłem ją — I? — Kochałem się z nią Szarpnęłam się, obracając razem z nim, wpatrując się w jego oczy. To ,że mówi te słowa o innej kobiecie sprawia ,że mam ochotę rzucić się na niego zdzierając swoje ciuchy, nabić go na siebie i zacisnąć się na nim, zanim jeszcze uderzymy w podłogę, wymazując ją. Ze mną chce się pieprzyć. Z nią się kochał Obserwuje mnie z bliska. Wydaje mu się podobać to co widzi — I? — Kiedy skończyłem, zabiłem ją Mówi to bez żadnych emocji ale widzę coś więcej w jego oczach. Nienawidził się za to ,że ją zabił. Wierzył w to ,że nie ma wyboru. Uległ czarowi chwili, posiadania kogoś w swoim łóżku, w swoim domu, w swoim świecie. Chciał czuć.....się normalnie przez jedną noc. A ona zapłaciła za to całym swoim życiem — Nie jestem bohaterem, Mac. Nigdy nie byłem. Nigdy nie będę. Wyjaśnijmy to sobie, nie jestem też anty bohaterem, więc porzuć tą chęć aby odkryć mój ukryty potencjał. Nie można mnie zbawić I tak go pragnęłam To właśnie chciał wiedzieć Oddycham niecierpliwie i odgarniam włosy z twarzy — Masz zamiar zagadać mnie na śmierć czy pieprzyć, Jericho Barrons? — Powtórz. Tą ostatnią część Robię to — Będą próbowali cię zabić — Dobrze, że ciężko to zrobić — tylko jedna rzecz mnie martwi — Czy ty też? — Nigdy. Jestem tym który zawsze będzie na ciebie uważał. Zawsze będzie na miejscu aby pieprzeniem przywrócić ci zmysły jeśli tego będziesz właśnie potrzebowała, jedynym który nigdy nie pozwoli ci zginąć Ściągam koszulkę przez głowę i skopuje z nóg buty — O co więcej mogłaby prosić kobieta? — Wyślizguje się z jeansów ale stopa plącze mi się w nogawce kiedy próbuje zdjąć bieliznę. Potykam się Jest na mnie zanim ląduje na podłodze *** Pragnęłam Jericho Barronsa od chwili kiedy na niego spojrzałam. Chciałam aby robił ze mną rzeczy którymi różowa i nieświadoma MacKayla Lane była zszokowana i przerażona...i cóż, ok, absolutnie zafascynowana kiedy o nich myślała Nie przyznałam tego sama przed sobą. Jak paw mógł pożądać lwa? Byłam kapryśna i dumna, w tym moim bezużytecznym upierzeniu. Obnosiłam się wokoło, ukradkiem spoglądając na króla dżungli, zaprzeczając temu co czułam. Oceniłam mój ogon i jego zabójcze pazury i zrozumiałam ,że jeśli lew kiedykolwiek legnie z pawiem, zrobi to tylko na gnieździe uwitym z jego krwawych piór To nie powstrzymało mnie przed pożądaniem go Sprawiło ,że obrosłam w pazury
Kiedy upadłam na podłogę pod nim, myślałam, oto jestem, pozbawionym piór pawiem z pazurami. Utraciłam mój śliczny ogon, na rzecz czego innego. Spoglądam w lustro i nie mam pojęcia czym jestem. Nie obchodzi mnie to. Być może obrosłam też grzywą Ulga zalewa mnie kiedy jego ciało uderza w moje. Barrons porusza się jak nagły mroczny wiatr. Nie tylko jest na mnie ale wchodzi we mnie zanim uderzamy w podłogę Och, Boże, tak, w końcu! Moja głowa uderza w podłogę ale ledwie to czuję. Wyginam szyję i plecy, rozkładam nogi. Moje kostki są na jego ramionach i nie mam z tym żadnego problemu. Jest tylko potrzeba i odpowiedz na nią, wpychająca się we mnie, gładka, twarda, zwierzęca, przebrana w skórę mężczyzny Spoglądam na niego do góry i jest po części bestią. Jego twarz jest mahoniowa, kły wysunięte. Oczy jednak należą do Barronsa Spojrzenie w ich wnętrzu już nie. Sprawia ,że czuję się dzika. Chcę być z nim. Żadnych zahamowań. Czuje jak robi się twardszy, dłuższy wewnątrz mnie — Możesz tak robić? — sapię. Bestia jest większa niż mężczyzna Śmieję się i zdecydowanie nie jest to ludzki dźwięk Jęczę, posapuję. Wiję się. To niesamowite. Wypełnia mnie, wślizguje się we mnie głęboko i rozkosznie, w miejsce w którym nigdy wcześniej nie czułam jeszcze mężczyzny. Och Boże, dochodzę, eksploduję, słyszę jak ktoś ryczy! To ja, śmieję się i wciąż dochodzę. Chyba krzyczę. Używam moich pazurów i on dochodzi we mnie, nagle i gwałtownie. Wydaje ten dźwięk, z głębi swojego gardła na punkcie którego całkowicie szaleje. Kocham ten dźwięk Przeszłabym przez piekło i z powrotem, uśmiechając się tak długo jak był przy mnie. Tak długo jak mogłabym zerkać na niego i nasze oczy by się spotykały i dzielilibyśmy jedno z tych pozbawionych słów spojrzeń — Nie straciłaś swoich piórek — jego słowa są dziwne, gardłowe, wypowiedziane poprzez kły Parskam, ale wtedy jego język znajduje się w moich ustach, szczęki mam szeroko otwarte i nie mogę oddychać i ma rację Pewnego dnia poznajesz mężczyznę który cię całuje i nie możesz wtedy oddychać i zdajesz sobie sprawę ,że wcale nie musisz. Tlen jest czymś trywialnym. To pragnienie, sprawia ,że życie się toczy. Że ma znaczenie. Sprawia ,że jest warte wszystkiego. Pragnienie jest życiem. Głód aby zobaczyć następny wschód czy zachód słońca, aby dotknąć tego kogo kochasz, aby spróbować ponownie Wie co myślę. Zawsze. Jesteśmy połączeni. Atomy między nami kursują jak promy, przenosząc wiadomości w tą i z powrotem — Mocniej, głębiej, dalej , Barrons, więcej — czuje przemoc. Jestem nie do złamania. Jestem elastyczna wokół niego. Nienasycony. Jego dłoń jest po jednej stronie mojego karku, wokół gardła, na wpół obejmując moją twarz. Jego oczy wwiercają się w moje. Obserwuje każdy niuans, każdy detal, każdego wyrazu mojej twarzy tak jakby jego egzystencja od tego zależała. Pieprzy z jednomyślnym oddaniem umierającego człowieka poszukującego boga Kiedy mnie wypełnia, zastanawiam się czy ( w ten sam sposób w jaki seks tworzy swoje własne unikatowe perfumy ) tak naprawdę nie uprawiamy miłości. To tak jakbyśmy kreowali, tworzyli, przywoływali, niezależny element w powietrzu wokół nas, i jeśli wystarczająca część nas zrobiłaby to naprawdę dobrze, moglibyśmy zmienić świat. Ponieważ kiedy jest we mnie, czuje jak przestrzeń wokół nas się zmienia, ładuje i wydaje się wzniecać jakiegoś rodzaju sprężenie zwrotne, w którym czym więcej mnie dotyka, tym bardziej go potrzebuję. Seks z Barronsem zaspokaja moje potrzeby, potem je
karmi, zaspokaja, karmi. To nigdy nie kończący się cykl. Kiedy wychodzę z jego łóżka szaleję aby znaleźć się w nim z powrotem. I— — Nienawidzę cię za to — mówi delikatnie To zawsze była moja kwestia — Nigdy nie mam dość, Mac. Doprowadza mnie to do szaleństwa. Powinienem cię zabić za to co sprawiasz ,że czuję Rozumiałam to doskonale. On jest moim słabym punktem. Stałabym się Sziwą, pożeraczem świata dla niego Wychodzi ze mnie i prawię krzyczę z wszechogarniającej pustki Wtedy podnosi mnie w ramionach i jestem na łóżku, rozkłada mnie na stercie poduszek, rozsuwając szeroko moje nogi i kiedy wchodzi we mnie od tyłu, łkam z ulgi. Jestem pełna, jestem żywa, jestem— Zamykam oczy i zagłębiam się w tej bezmyślnej błogości. To wszystko co jestem w stanie zrobić. Być. Czuć. Żyć Znowu jestem Pri-ya Zawsze nią będę z tym mężczyzną Znacznie później spoglądam na niego. Jest na mnie, ledwie wewnątrz mnie. Jestem opuchnięta, rozgrzana i dziko żywa Moje dłonie są nad głową. Lubi mnie drażnić, cal, może dwa, dopóki nie szaleje z potrzeby, po czym wchodzi we mnie mocno Wiem ,że częścią tego co tak bardzo mnie nakręca, sprawia ,że tak gwałtownie go pożądam, jest to ,że jest niebezpieczny. Jestem miękka jeśli chodzi o tych złych facetów. Szaleje na punkcie tego kto sprawia kłopoty. Alfy który nie pogrywa sobie według reguł z innymi i nie przyjmuje rozkazów od nikogo Czego innego oczekiwałam? Możliwe ,że jestem częścią antycznego kreatora rasy Unseelie Całuje mnie. Imienia V'lane'a już dawno nie ma na moim języku. Jest tylko on i jest tu teraz. Żaden inny mężczyzna tu nie pasuje — Może wszystko z tobą w porządku Mac — mówi — Może jesteś dokładnie tym czym powinnaś być, a jedyny powód dla którego czujesz się tym taka skonfliktowana jest to ,że wciąż próbujesz grać do przeciwnej bramki. Wbija się głęboko, kołysze biodrami do przodu w taki sposób i przy pomocy takich mięśni których jestem gotowa się założyć ,że żaden człowiek nie posiadał Wyginam w łuk plecy — Chcesz powiedzieć, że według ciebie jestem zła? — Zło nie jest stanem bycia. Jest wyborem — Nie sądzę— Moje usta nagle są zajęte. W momencie w którym mogę już swobodnie dokończyć zdanie, nie mam pojęcia co w ogóle chciałam powiedzieć Kończymy pod prysznicem, ogromnym, wyłożonym włoskim marmurem, z natryskami znajdującymi się na każdej ścianie. Długi na kilkanaście stóp, szeroki na sześć, ma stopień dokładnie odpowiedniej długości. Mam wrażenie ,że spędzamy tam kilka dni. Przyniósł jedzenie i zjadłam je pod prysznicem. Myje go prześlizgując dłońmi przez jego piękne ciało — Kiedy umierasz, twoje tatuaże znikają? — mokre, jego czarne włosy są jeszcze ciemniejsze, błyszczące, a skóra nabiera odcienia głębokiego brązu. Woda spływa po jego mięśniach, rozpryskując się na erekcji. Zawsze jest twardy — Tak — To dlatego są inne — marszczę brwi — Czy powracasz dokładnie taki jaki byłeś wtedy gdy zginąłeś po raz pierwszy?
— Byłaś Pri-ya przez cały czas? Próbuję pochylić głowę tak aby nie mógł zobaczyć moich oczu. Zdradzają mnie czasami, bez względu na to jak bardzo próbuję ukryć prawdę, zwłaszcza kiedy moje odczucia są takie intensywne Łapię mnie za głowę i trzyma za dwie garście moich włosów, zmuszając abym na niego spojrzała — Wiedziałem! Nie byłaś ! — jego usta są na mnie, przyciska mnie do ściany. Nie mogę oddychać ale nie dbam o to. Czuję ,że on tryumfuję w tej właśnie chwili — Jak długo? — żąda odpowiedzi — Co się dzieje kiedy umierasz? — odparowuje — Wracam — Najwyraźniej. Ale jak? Gdzie? Czy w końcu ponownie wstajesz z prochów czy jak? Słyszę grzechotanie i nagle jest na podłodze, głowa odrzucona do tyłu, mięśnie pęcznieją, walczy o to aby pozostać mężczyzną. Przegrywa w tym starciu. Ma pazury. Czarne kły wyślizgują się z jego ust. Widzę ,że nie chce się zmienić ale coś o co go spytałam sprawiło ,że oszalał Nie mogę patrzeć jak ze sobą walczy. Zastanawiam się czy ktokolwiek kiedyś próbował mu pomóc. Odpowiadam, mówię do niego aby utrzymać go ze mną tu i teraz — Wiedziałam co się dzieję od momentu kiedy spytałeś mnie co miałam ubrane na szkolnym balu — osuwam się na kolana tuż przy nim, biorę jego głowę w ramiona i przytulam do piersi. Jego twarz jest na wół twarzą bestii na wpół mężczyzny — Zaczęłam wypływać na powierzchnie. To było tak jak bym tam była ale jednoczenie nie była. Jestem tutaj Jericho. Zostań ze mną *** Później śpimy. A przynajmniej ja. Nie wiem co on robił. Jestem wyczerpana, rozgrzana i po raz pierwszy od długiego czasu czuję się bezpieczna, odpływając w podziemnym świecie Barronsa, zaraz obok samego króla zwierząt Budzę się z nim wpychającym się we mnie od tyłu. Uprawiamy seks tak wiele razy na tak wiele sposób, że ledwie mogę się poruszyć. Dochodzę tak wiele razy ,że wydaje mi się niemożliwe abym mogła zrobić to ponownie ale wtedy on jest we mnie i moje ciało opowiada mi całkiem inną historię. Potrzebuję tego tak bardzo, że aż czuje ból. Zsuwam dłoń w dół i jak tylko się dotykam, dochodzę. Wbija się we mnie głębiej, kołysząc mnie do orgazmu. Leżę na boku, trzyma mnie blisko przy sobie. Jego ramiona są wokół mnie, jego usta na moim karku. Zęby muskają moją skórę. Kiedy przestaje drżeć, wychodzi ze mnie i natychmiast chcę go znowu. Wypycham tyłek i jest z powrotem. Porusza się powoli, tak wolno ,że jest to nieomal torturą. Wbija się, zaciskam, wycofuje się, tężeje, leżę czekając. Żadne z nas nie mówi słowa. Ledwie oddycham. Przerywa i leży całkowicie spokojnie przez chwilę ale nie po to aby mnie drażnić. Lubi być we mnie. Twardy. Złączeni leżymy tak w milczeniu. Nie chcę aby ta chwila dobiegła końca Ale tak się dzieje, i kiedy się rozdzielamy nie rozmawiamy przez długi czas Obserwuje cienie igrające na znanych obrazach zdobiących ściany. Nie śpi, czuje go tam w pełni świadomego — Czy ty kiedykolwiek śpisz? — Nie — To musi być piekło — uwielbiam spać. Kulić się na łóżku, drzemać, śnić. Muszę śnić — Śnię — mówi chłodno — Nie miałam na myśli— — Nigdy się nade mną nie lituj, panno Lane. Lubię to czym jestem
Obracam się w jego ramionach, dotykam twarzy. Pozwalam sobie na czułość. Śledzę rysy jego twarzy, przesuwam palcami we włosy. Wydaje się jednocześnie zniechęcony i zachwycony sposobem w jaki go dotykam. Poprawiam wewnętrznie swoją głowę tak aby dostrzec zalety tego ,że nigdy nie śpi Jest ich sporo — W jaki sposób śnisz skoro nigdy nie śpisz? — Dryfuję. Ludzie muszą całkowicie się wyłączyć. Medytacja daje te same rezultaty, pozwala na grę podświadomości. To wszystko co jest potrzebne — Co stało się z twoim synem? — Ale z ciebie dzisiaj pytająca dziewczyna? — kpi — To z jego powodu chcesz Sinsar Dubh Czuje nagłą przemoc w jego ciele. Porywa się jak sirocco, i tak po prostu znajduje się wewnątrz jego głowy. Jesteśmy na pustyni i zastanawiam się z dziwnym poczuciem dwoistości w której ja jestem nim i mną dlaczego wszystko zawsze dla niego sprowadza się do tego miejsca. Wtedy Jestem Barronsem, i jestem na kolanach w piasku Wiatr się wzmaga, nadchodzi burza Byłem głupi, byłem taki głupi Śmierć do wynajęcia. Śmiałem się. Piłem. Pieprzyłem. Nic nie miało znaczenia. Chełpiłem się idąc przez życie jak bóg Dorośli mężczyźni krzyczeli gdy widzieli ,że nadchodzę Narodziłem się dzisiaj. Otworzyłem oczy po raz pierwszy Teraz kiedy jest już za późno wszystko wygląda zupełnie inaczej. Co za kurewski żart. Nigdy nie powinienem się tu pojawić. To jedyna bitwa, dla kogoś do wynajęcia której nie powinienem był przyjmować Trzymam mojego syna i płacze Niebo się otwiera uwalniając burzę. Piasek nadchodzi, tak gęsty ,że przekształca dzień w noc Jeden po drugim, moi ludzie padają wokół mnie Przeklinam niebiosa kiedy umieram. A one przeklinają mnie w odpowiedzi Jest czerń, tylko czerń. Czekam na światło. Najstarsi powiadają ,że gdy umierasz pojawia się światło Mówią aby do niego biec. Jeśli odejdzie, opuszczasz ziemie już na zawsze Żadne światło do mnie nie nadpływa Czekam całą noc w ciemności Jeszcze żyje, czuje pustynie pod moimi zwłokami, tarcie piasku na skórze, pełznie w górę mych nozdrzy. Skorpiony żądlą moje dłonie i stopy. Otwarte martwe oczy, ze skorupą piasku, wpatrują się w nocne niebo, kiedy pojawiają się i znikają na nim gwiazdy jedna po drugiej. Ciemność jest absolutna. Czekam i zastanawiam się. Światło nadejdzie. Czekam, czekam Jedynym światłem które do mnie przychodzi jest świt Wstaje, wstają moi ludzie i wpatrujemy się w siebie z niepokojem Wtedy wstaje mój syn i nic mnie nie obchodzi. Przez ani jedną chwilę nie zastanawiam się nad tą jedną nocą która nie powinna mieć miejsca. Wszechświat jest tajemnicą. Bogowie są kapryśni. Ja trwam on trwa i to wystarczy. Przerzucam go przez
konia i pozostawiam swoich ludzi za sobą — Mój syn został zabity dwa dni później Otwieram oczy mrugając. Wciąż czuję piasek, czuje jego smak, czuje go w oczach. Skorpiony pełzające przy moich stopach — To był wypadek. Jego ciało zniknęło zanim mogliśmy je pogrzebać — Nie rozumiem. Zginąłeś na pustyni czy nie? Czy on zginął? — Zginęliśmy. Dopiero później poskładałem wszystko do kupy. Rzeczy rzadko mają sens gdy się rozwijają. Po tym jak mój syn zginął drugi raz, zginął jeszcze wiele razy, po prostu próbując do mnie dotrzeć i wrócić do domu. Był na głębokiej pustyni bez transportu i wody Gapiłam się — Co chcesz powiedzieć? Że za każdym razem kiedy umiera, wraca w to samo miejsce w którym zginął po raz pierwszy z tobą? — O świcie, następnego dnia — W kółko? Stara się to ponownie zrobić, po czym umiera z powodu przegrzania czy czegoś w tym stylu i wszystko zaczyna się od początku? — Daleko od domu. Nie wiedzieliśmy. Żaden z nas nie umarł przez naprawdę długi czas. Wiedzieliśmy ,że jesteśmy inni ale nie wiedzieliśmy o umieraniu. To przyszło później Obserwowałam go i czekałam aż znowu się odezwie. To sedno z Barronsem. Chciałam wiedzieć więc nie mogłam naciskać. — To nie był koniec jego piekła. Miałem wrogów którzy też przemierzali pustynie. Śmierć do wynajęcia. Wielokrotnie przerzedzaliśmy wzajemnie swoje szeregi. Jednego dnia znaleźli go, idącego przez piaski. Zabawili się z nim — odwraca wzrok — Torturowali go i zabili — Skąd o tym wiesz? — Ponieważ kiedy w końcu poskładałem wszystko do kupy razem, torturowałem i zabiłem kilkoro z nich i sporo powiedzieli kiedy umierali — jego usta się uśmiechają, jego oczy są zimne, bezlitosne — Rozbili obóz niezbyt daleko miejsca w którym odradzał się co świt i znaleźli go następnego dnia. Kiedy zdali sobie sprawę co się dzieje, uwierzyli w to ,że jest wcieleniem demona. Torturowali go i zabijali, bez końca. Za każdym razem kiedy wracał, byli bardziej zdeterminowani aby go zniszczyć. Nie wiem jak wiele razy go zabili. Zbyt wiele. Nigdy nie pozostawili go przy życiu na tyle długo aby miał szanse się zmienić. Nie wiedzieli czym był, tak jak i on. Tylko to ,że wciąż powracał. Pewnego dnia zaatakowała ich inna grupa i nie mieli czasu aby go zabić. Został pozostawiony sam sobie, związany w namiocie przez dni. Zrobił się na tyle głodny ,że przeszedł przemianę. Nigdy nie wrócił do swojej postaci. Było to na rok przed tym zanim zostaliśmy wynajęci aby zapolować na bestię która pustoszyła kraj, rozrywając gardła i serca mężczyzn. Byłam przerażona — Zabijali go każdego dnia przez rok? A ty zostałeś wynajęty aby go zabić? — Wiedzieliśmy ,że to jeden z nas. Wszyscy się zmienialiśmy. Wiedzieliśmy czym się stajemy. To musiał być on. Miałem nadzieję — jego usta wykrzywiły się w gorzkim uśmiechu — W jego oczach był nagi głód — Jak długo był dzisiaj dzieckiem? Jak długo go widziałaś, zanim cię zaatakował? — Kilka minut — Nie widziałem go takiego od wieków — widziałam jak wspomina ten ostatni raz — Złamali go. Nie potrafi kontrolować przemiany. Widziałem go jako mojego syna tylko pięć razy, tak jakby na te klika chwil zaznał spokoju — Nie możesz jakość do niego dotrzeć? Nauczyć go? — Barrons mógł nauczyć każdego — Części jego mózgu już nie ma. Był za młody. Zbyt przerażony. Zniszczyli go.
Mężczyzna może by to wytrzymał. Dziecko nie miało szans. Zwykle siadywałem przy jego klatce i mówiłem do niego. Gdy technologia ewoluowała, nagrywałem każdym moment, aby złapać chociaż przebłyski tego kiedy jest moim synem. Kamery są teraz wyłączone. Nie mogłem oglądać tych nagrań, patrzeć na niego. Muszę trzymać go w klatce. Gdyby świat kiedykolwiek się o nim dowiedział, też by go zabili. W kółko, bez końca. Jest dziki. To właśnie robi — Karmisz go — Cierpi jeśli tego nie robię. Pożywia się, czasem odpoczywa. Zabiłem go, próbowałem narkotyków, czarów. Druidzkiej magi. Sądziłem ,że mogę magią Głosu, może skłonić go do snu, nawet śmierci. Wydaje się go hipnotyzować na jakiś czas. Dobrze się przystosowuje. To ostateczna maszyna do zabijania. Studiowałem, kolekcjonowałem relikty mocy. Przebiłem twoją włócznie przez jego serce dwa tysiące lat temu, kiedy pierwszy raz o niej usłyszałem. Zmusiłem księżniczkę wróżek aby zrobiła co w jej mocy. Nic nie działa. Jego już tam nie ma, a jeśli jest, gdzieś tam to jest w stałej, wiecznej agonii. To się nigdy dla niego nie kończy. Jego wiara we mnie była niesłuszna. Nigdy nie mogłem go— Ocalić, nie mówi tego, ja też tego nie mówię, bo jeśli nie będę ostrożna zacznę płakać i wiem ,że to tylko wszystko mu utrudni. Jest już o tysiące lat za późno na łzy. On chce go tylko uwolnić. Wysłać syna na spoczynek. Powiedzieć dobranoc, już na zawsze, ostatni raz — Chcesz go odtworzyć, sprawić aby nie pojawił się na tym świecie — Tak — Od jak dawna to trwa? Nic nie odpowiada Nigdy mi nie powie. I zdaje sobie sprawę ,że liczby nie mają tak naprawdę znaczenia. Żal który czuł na pustyni nigdy nie osłabł. Rozumiałam teraz dlaczego by mnie zabili. To nie tylko jego sekret. To także ich sekret — Wszyscy powracacie do miejsca w którym zginęliście Gwałtownie zalewa go przemoc, rozumiem Zabijają aby powstrzymać kogoś przed zrobieniem im tego co zostało uczynione jego synowi. To ich jedyny słaby punkt, miejsce do którego powracając o świcie następnego dnia. Wróg mógłby tam czekać na nich i zabijać ich w kółko, od nowa — Nie chcę wiedzieć gdzie jest to miejsce. Nigdy — zapewniam go i naprawdę tak myślę — Jericho, zdobędziemy książkę. Znajdziemy to zaklęcie. Obiecuje. Wyślemy twego syna na spoczynek — czuje złość, kto im to zrobił? Dlaczego? — Przyrzekam — ślubuje — W ten czy inny sposób, sprawimy ,że tak się stanie Kiwa i zakłada ramiona za głową, rozciąga się na poduszkach i przymyka oczy Kiedy ta chwila mija obserwuje jak napięcie opuszcza jego twarz. Wiem ,że jest w miejscu gdzie medytuje, gdzie kontempluje pewne rzeczy. Co za niezwykła dyscyplina Przez ile tysięcy lat zajmował się swoim synem, karmił go, próbował zabić i zakończyć jego agonię, nawet jeśli tylko na kilka chwil Jestem z powrotem na pustyni, nie dlatego ,że mnie tam zabiera ale dlatego ,że nie mogę pozbyć się wyrazu twarzy jego syna z własnej głowy Jego oczy mówią Wiem ,że zakończysz ten ból Barrons nigdy nie był w stanie. To się nigdy nie kończy. Dla żadnego z nich Dziecko, którego śmierć go zniszczyła, niszczyła go każdego dnia od tamtej chwili. Żyjąc Umieranie, mówił Barrons jest łatwe. Mężczyzna który umiera, ucieka, to jasne i
proste Nagle jestem szczęśliwa ,że Alina nie żyje. Jeśli światło przychodzi po każdego, to z pewnością przyszło po nią. Spoczywa w jakimś miejscu Ale nie jego syn. I nie ten mężczyzna Przyciskam policzek do jego piersi i słucham bicia serca I po raz pierwszy od czasu kiedy go poznałam, zdaje sobie sprawę ,że nie ma żadnego. Czy nie słyszałam wcześniej, jak płynie jego krew, bije serce? Jak mogłam tego nie zauważyć? Spoglądam na niego do góry, tylko po to aby zobaczyć ,że wpatruje się we mnie z niezgłębionym wyrazem twarzy — Nie pożywiałem się ostatnio — I twoje serce przestaje bić? — To staje się bolesne, w końcu się przemienię — Co jesz? — pytam ostrożnie — Nie twój pieprzony interes — odpowiada delikatnie Kiwam. Mogę z tym żyć *** Porusza się tu na dole inaczej. Nie próbuje niczego ukrywać. Tutaj jest sobą i porusza się w taki sposób który wydaje się całkowicie zjednoczony z wszech światem, gładki jak jedwab, płynący bez najmniejszego hałasu od pomieszczenia do pomieszczenia. Jeśli zapominam przykładać uwagę do miejsca w którym się znajduję, gubię go. Odkrywam ,że opiera się o kolumnę (kiedy tak naprawdę myślałam ,że on był kolumną) z założonymi rękoma i mnie obserwuje. Badam jego podziemne legowisko. Nie wiem jak długo żyje ale jest jasne ,że zawsze żył bogato. Kiedyś był najemnikiem, w innym czasie, innym miejscu, kto wie jak długo. Lubił wtedy dobre rzeczy i jego gust się nie zmienił Znalazłam jego kuchnię. To kuchnia marzeń smakosza, wszystko ze stali nierdzewnej najwyższej jakości. Sporo marmuru i piękne szafki. Ogromna lodówka i dobrze zaopatrzona zamrażarka. Kolekcja wina za którą można by zabić. Kiedy pochłonęłam talerz chleba i sera, wyobraziłam go sobie tutaj, podczas tych wszystkich nocy kiedy wdrapywałam się do mojej znajdującej się na czwartym lub piątym piętrze sypialni i spałam sama. Czy przemierzał te pomieszczenia, gotował sobie obiad a może zjadał na surowo, praktykował czarną magię, tatuował się, wybierał na przejażdżki którymś samochodem z kolekcji? Był tak blisko przez cały czas. Tu na dole, nagi na jedwabnych prześcieradłach. Doprowadzałoby mnie do szaleństwa gdybym wtedy wiedziała to co wiem teraz Obiera ze skórki mango, podczas gdy ja zastanawiam się w jaki sposób udało mu się zdobyć owoce w Dublinie, po zburzeniu ścian. Było tak dojrzałe ,że sok spływał mu po palcach i przedramionach. Zlizuję sok z jego dłoni. Popycham go do tyłu i zjadam owoc z jego brzucha, schodzę niżej, po czym kończę z nagim tyłkiem na zimnej marmurowej wyspie i nim znowu we mnie, obejmuje go nogami wokół bioder. Wpatruje się we mnie, tak jakby zapamiętywał moją twarz, obserwuje mnie jakby nie do końca wierzył ,że tu jestem Siedzę na wyspie kiedy robi mi omlet. Jestem wygłodniała, ciała i duszy. Spalam więcej kalorii niż mogę zjeść Gotuje nago. Podziwiam jego tyłek, ramiona, nogi — Znalazłam drugą przepowiednie — mówię mu. Śmieje się — Dlaczego zawsze tyle czasu zajmuje ci powiedzenie mi najważniejszych rzeczy? — Przyganiał kocioł garnkowi — odpowiadam sucho Podaje mi talerz, widelec i mówi — Jedz
Kiedy kończę, mówię — Masz amulet, prawda? Posyła mi pełny uśmiech który mówi Jestem największym twardzielem i mam wszystkie zabawki Wracamy do jego sypialni i wyciągam stronę z dziennika szalonej Morry, oraz kartę tarota z kieszeni Spogląda na kartę — Skąd mówiłaś ,że to masz? — Z Chester. Chłopak z rozmarzonymi oczami mi ją dał — Kto? — Ten przystojny student który pracuje jako barman Jego głowa zabawnie się porusza, jak wąż, wycofujący się aby uderzyć — Jak bardzo przystojny? Spoglądam na niego. Jego spojrzenie jest chłodne Jeśli chcesz takiego rodzaju życia, wypieprzaj z mojego domu, natychmiast, mówią jego oczy — W niczym nie przypomina ciebie Barrons Relaksuje się — Więc, kim on jest? Widziałem go kiedyś? Mówię mu kiedy i gdzie, opisuję go, i wygląda na zaskoczonego — Nigdy nie widziałem dzieciaka. Widziałem starszego mężczyznę, z ciężkim irlandzkim akcentem, nalewającego drinki kilka razy jak po ciebie przyszedłem ale nie widziałem nikogo takiego jak mówisz Wzruszam rękoma — Chodzi o to ,że jest już za późno aby zadziałała pierwsza przepowiednia — podaje mu stronę — Darroc był przekonany ,że to on był jedynym który mógł użyć amuletu. Ale czytałam jego tłumaczenie i wygląda na to ,że mógłbyś to być ty albo Dageus. Albo jakiś inny mężczyzna Barrons bierze ode mnie pergamin i przygląda mu się — Dlaczego myślał ,że chodzi o niego? — Ponieważ jest napisane ten kto nie jest tym czym był. A on kiedyś był wróżką Odwraca go i spogląda na tłumaczenie Darroca, potem obraca z powrotem na zapiski szalonej Morry — Darroc nie mówił staro irlandzkim kiedy go uczyłem, i jeśli nawet nauczył się od tego czasu czegoś to na pewno nie wystarczająco dobrze. Jego tłumaczenie jest nieoprawne. To rzadki dialekt i neutralny pod względem płci. Mówi owładnięty...lub przejęty — To mówiła pierwsza przepowiednia Spogląda na mnie i podnosi brew. Chwilę czasu zajmuje mi interpretacja jego wyrazu twarzy — Uważasz ,że to ja — w jakiś sposób wcale mnie to nie zaskakiwało. Tak jakby jakaś część mnie zawsze wiedziała ,że koniec końców wszystko się do tego sprowadzi , do mnie przeciwko Sinsar Dubh, zwycięzca bierze wszystko. To trąci przeznaczeniem. Nienawidzę przeznaczenia. Nie wierze w nie. Niestety myślę ,że ono wierzy we mnie Przesuwa się do sejfu ukrytego za obrazem któremu przyglądałam się wcześniej w blasku świec i wyciąga amulet. Ciemnieje w jego dłoniach. W momencie w którym do mnie podchodzi, zaczyna słabo pulsować Sięgam po niego. Rozjaśnia się kiedy go dotykam. Kiedy mam go w dłoniach czuję ,że jest na właściwym miejscu. Pragnęłam go od pierwszej chwili w której go ujrzałam — Jesteś dziką kartą, Mac. Uważałem tak od początku. Ta rzecz myśli ,że jesteś epicka. Tak jak i ja Niezły komplement. Trzymam amulet w dłoniach. Znam go Nauczyłam się dziś tak wiele, o nim, o sobie samej. W tym miejscu, czuje się
nieustraszona. Nic nie może mnie dotknąć, nikt nie może mnie za bardzo skrzywdzić. Czuję się spokojniej niż kiedykolwiek czułam się od bardzo długiego czasu. Jeśli potrafię go użyć, potrafię też znaleźć zaklęcie odtwarzające dla jego syna. Zakończę ich cierpienie Pokaż mi co jest prawdą, mówię i otrząsam się z mojej ślepoty. Pozwalam aby prawda sama na mnie spłynęła. Przed czym się ukrywam? Jakie potwory mnie prześladują, czekając cierpliwie aż na nie spojrzę? Zamykam oczy i otwieram umysł. Fragmenty zapomnianego czasu, przeskakują przez mnie tak szybko, że widzę tylko rozmazane kolory. Ufam swojemu sercu ,że zabierze mnie tak gdzie muszę się udać i powie mi kiedy się zatrzymać Obrazy powoli stają się statyczne i jestem w innym miejscu, w innym czasie. To jest takie realne, czuje zapach róż rosnących w pobliżu. Uwielbiam ten zapach bo sprawia ,że o niej myślę. Trzymam te róże wszędzie, rozglądam się wokoło Jestem w laboratorium Cruce zniknął Obserwowałem jak odchodzi Kocha mnie, ale siebie samego kocha bardziej Kończę czwarty amulet bez niego. Trzy pierwsze nie były doskonałe. Ten jeden dokona tego czego chcę Z balansuje równowagę miedzy nami Będzie błyszczeć tak wspaniale jak ja na nocnym niebie. Tytani łączą się w pary z Tytanami albo wcale Sam zaniosę go ukochanej Nie mogę uczynić jej wróżką, ale dam jej tą całą moc w inny sposób Być może jestem głupcem, że daje jej amulet zdolny do kreowania iluzji która może uwieść nawet mnie, ale wiara w moją miłość nie zna granic Moje skrzydła wytaczają szlak na podłodze gdy się obracam. Jestem olbrzymem. Jestem jedyny. Jestem wieczny Jestem królem Unseelie
Czterdzieści cztery Zmierzch nadchodzi fioletowy i ostry Dancerowi spodobałaby się ta myśl. Jest poetą, genialnie radzi sobie ze słowami. Jednego dnia napisał kawałek o mordowanych zegarach, ponieważ powstrzymują nas przed pójściem do przodu, więżą w przeszłości. Kiedyś dokuczało mi to przez cały pieprzony czas, ale teraz ona wie i mówię, w porządku, po problemie Przenoszę się, niespokojnie, gapię się na KiBB. Przed frontem stoi limuzyna. Podjechała kilka godzin temu i od tego czasu się nie poruszyła. Nie mogłam zobaczyć kto wysiadł. Ktoś zmienił znak. Wydaje mi się ,że to musiała być Mac, i rozbawiło mnie to ale nie śmieję się tak szczerze jak kiedyś. Zamiast tego przełykam ten śmiech W końcu nie jest tak ,że nie będzie próbowała mnie zabić A ja nie zginę, więc Oto jesteśmy Obserwuje to miejsce od paru dni. Obserwuje tych co też je obserwują. Wszyscy są zdenerwowani. Próbując odgryźć sobie na wzajem głowy Książka oszalała jednego dnia. Przekształciła jednego kolesia w samobójczą bombę, wprowadziła go prosto do Chester Sporo osób zginęło, próbując go stamtąd wyprowadzić. W opactwie też popadły w paranoje
Myślą ,że będą następne. A nikt nie potrafi namierzyć książki ponieważ Mac zaginęła Tak jak Barrons Bez nich utknęliśmy. I nikt nie potrafi wyczuć książki, dopóki nie jest za późno i w nas nie uderza. Dancer uważa ,że któregoś dnia stanie się jak bomba nuklearna. Skończy z nami wszystkimi. Mówi ,że musimy powstrzymać ją jak najszybciej Obserwuje, siedzę z podkurczonymi kolanami na wieży ciśnień. Nikt nie spogląda tak wysoko Zostałam wykluczona. Ro nie dopuści mnie w pobliże ich działań. Kat i Jo informują mnie na bieżąco. Nie wiedzą ,że zabiłam Alinę. Mac nie wie, ponieważ sama właśnie się dowiedziałam, ale jest jeszcze trzecia przepowiednia. Coś na temat luster, synów, córek i potworów które są potworami wewnątrz i na zewnątrz. Jo jeszcze nie skończyła tłumaczenia ale bardzo się martwi. Wydaje się ,że czym dłużej książka jest wolna, tym mniejsze są szanse Słyszałam Ry-O jak mówił temu kolesiowi z białymi włosami i przerażającymi oczami ,że Mac zginie. Ale nie przed tym zanim książka nie zostanie uwięziona. Poważnie go wkurzyło to ,że przyszła do jego klubu i próbowała go wysadzić. Nie zadziera się z Ry-O Ma kolesi ustawionych na szczycie księgarni. Zabawnie się poruszają Jo znajduje się na dachu kilka budynków dalej, z Kat i jej małą grupą zaufanych owiec. Gapią się przez lornetki. Nigdy nie spoglądają w moją stronę. Widzą tylko to co spodziewają się zobaczyć. To co ona każe im widzieć. Kretynki. Wyciągnijcie w końcu swoje głowy z tyłków, myślę. Czuje owcze gówno Rzeczy o których wiem Szkoci są na szczycie pięcio piętrowego budynku w Ciemnej strefie. Też mają lornetki Moje oczy nie potrzebują żadnej pomocy aby widzieć! Widzę wszystko, słyszę wszystko, przez cały czas Czuje V'lane'a. Zapach wiatru. Nie wiem gdzie jest. Gdzieś w pobliżu Pięć dni nie ma już Mac i Barronsa. Od nocy w której próbowali namierzyć książkę. Ro wini za wszystko Mac. Najpierw cieszyła się ,że Mac zniknęła. Powiedziała ,że jej nie potrzebujemy, nie chcemy. Ale wrócił jej rozum kiedy książka zaatakowała Chester. Widzicie, była tam kiedy książka złożyła swoją małą wizytę, nosząc gorset z dynamitu, a Ro nie lubi niczego bardziej od swojego własnego tyłka Ry-O wini druidów. Mówi ,że musieli pomylić się wyśpiewując zaklęcie Szkoci winią Ry-O. Mówią ,że zło nie może uwięzić zła Ry-O śmieje się i pyta, czym do cholery są V'lane jest wkurzony na wszystkich. Mówi ,że wszyscy jesteśmy nieudolnymi, małostkowymi śmiertelnikami Chichoczę. W tym jednym koleś ma rację. Wzdycham, rozmarzenie. Wydaje mi się ,że V'lane jest na mnie napalony. Chciałabym zapytać Mac— Otwieram proteinowego batona i przeżuwam go z jękiem. Co ja sobie myślę? Tak jakbym kiedykolwiek jeszcze zapytała Mac o cokolwiek. Powinnam była zapolować na tych popieprzeńców co zabili Alinę. Powinnam była się ich pozbyć. Nigdy by się nie dowiedziała. Uśmiecham się, myśląc o zabiciu ich. Jęczę myśląc o tym ,że tego nie zrobiłam — Jesteś konkretnie rozchwiana co dzieciaku? Głos jak noże. Sztywnieje próbując uciec przy pomocy super szybkości ale ten popieprzeniec łapie mnie za ramię i nie puszcza — Puszczaj — wypluwam słowa z buzią pełną czekolady i orzechów myśląc — Kto jeszcze używa takich słów? Ale wiem kto to, i martwi mnie on prawie tak samo jak książka —Ry-O — mówię,
naprawdę bezczelnie Uśmiecha się w taki sposób w jaki wydaje mi się ,że musi uśmiechać się śmierć, kły i twarde oczy które nigdy nie mają w sobie nawet uncji— Oddycham ostro i dławię się orzechami. Gardło mi się zaciska, nie mogę złapać tchu, pierś zaczyna mi drgać Przebrał się na Halloween? To jeszcze nie czas Walenie w mostek nie zadziała i wiem o tym. Muszę uderzyć się w plecy, więc musiałby mnie puścić tak abym mogła się od czegoś mocno odbić. Używam super siły aby wyszarpać się z jego uścisku, praktycznie wyrywam ramię ze stawu Wciąż mnie trzyma. Nigdzie się nie ruszę Oplata mój nadgarstek swoimi długimi palcami i obserwuje. Obserwuje mnie jak się dławię. Zimny popieprzenieć. Obserwuje jak z ust toczy się ślina a moje oczy robią się dzikie. Ślinie się! Koleś, to naprawdę nie jest w porządku! Zginę tu na tej wieży ciśnień, dławiąc się pieprzonym batonem. Spadnę na chodnik, Każdy będzie mógł to zobaczyć Mega O'Malley skrzeczy jak Joe! Nie ma pieprzonej mowy! Już kiedy zaczyna mi się kręcić w głowie, uderza dłonią w moje plecy i wypluwam zmemłany gryz. Nie mogę oddychać przez minutę. Potem zasysam z piskiem powietrze. Powietrze nigdy nie było słodsze Uśmiecha się. Jego zęby są normalne. Gapię się na niego. Pogrywa sobie z moją głową? Oglądałam za dużo filmów — Mam dla ciebie robotę — Nie ma mowy — mówię natychmiast. Nie mam zamiaru zapaść się w otaczający go tłum. Mam przeczucie ,że jak już raz to zrobisz to nigdy więcej się z niego nie wydostaniesz. Po prostu spadasz. Dopóki nie sięgniesz dna. Nie mam zamiaru schodzić tak nisko. Mam swoje własne problemy — To nie prośba, dzieciaku — Nie pracuje dla nikogo kto nazywa mnie dzieciakiem — Puść ją Wykrzywiam twarz w groźnym spojrzeniu — Kto wysłał wam zaproszenia na moją wieże ciśnień? — jestem wkurzona. Co się stało z odrobiną prywatności? Jeden z Keltarów wyłania się z cienia. Widzę go tylko z oddali. Nie mam pojęcia jak któremu kolwiek z nich udało się podejść do mnie tak blisko i tego nie zauważyłam. To mnie przeraża. Mam super zmysły a oni się do mnie podkradli! Szkot się śmieje. Ale już dłużej nie wygląda jak szkot. Wygląda trochę jak.... gwiżdżę i potrząsam głową, ze współczuciem. Staje się księciem Unseelie Zapominają o mnie. Zajęci spoglądaniem na siebie nawzajem. Ry-O krzyżuje ramiona. Szkot robi to samo Wykorzystuje ten moment. Nie mam zamiaru zostawać aby dowiedzieć się o jakiej pracy dla mnie myślał Ry-O Nigdy nie chcę o tym wiedzieć. I jeśli jakiś koleś który tak jakby został przeciągnięty na ciemną stronę myśli ,że zapunktuje odgrywając dla mnie anioła zemsty to, mam dla niego nowinę, wcale tego nie chcę Mój bilet do piekła już został skasowany, torby na pokładzie ,bucha para, gwizdek sygnalizuje odjazd Pogodziłam się z tym, lubię wiedzieć dokładnie na czym stoję Ulatniam się przy pomocy super szybkości ***
Nie ma nocy. Nie ma dnia. Nie ma czasu Zatraciliśmy się w sobie Coś się ze mną stało, tu pod ziemią. Jestem odrodzona. Czuje się spokojnie po raz pierwszy w życiu. Nie czuje już dłużej dwoistości. Nie ma już nic co bym przed sobą ukrywała Ciągła obawa jest wyniszczająca. Przyjmę prawdę zamiast lęku każdego dnia Jestem królem Unseelie. Jestem królem Unseelie Powtarzam to w kółko w mojej głowie Akceptuje to Nie wiem jak, dlaczego i mogę nigdy się tego nie dowiedzieć, ale przynajmniej wiem ,że przyjrzałam się mocno najmroczniejszym częścią mnie samej Tak naprawdę przez cały czas było to jedyne wyjaśnienie W pewien sposób to nawet zabawne. Przez cały czas tak bardzo martwiłam się, czym mogą być wszyscy znajdujący się wokół mnie, podczas gdy ja sama byłam największym złem z nich wszystkich Mroczne szklane jezioro które posiadam jest nim. Mną. Nami. To dlatego zawsze mnie przerażało. W jakiś sposób udało mi się podzielić moją psychikę i trzymać go w ukryciu. Mnie. Te części mnie, które nie narodziły się dwadzieścia trzy lata temu, jeśli rzeczywiście przyszłam na świat Nie mogę wymyślić żadnego scenariusza który wyjaśniłby w jaki sposób stałam się tym czym jestem. Ale prawda moich wspomnień jest niepodważalna Stałam w laboratorium, prawie milion lat temu. Tworzyłam relikty i kochałam konkubinę, powołałam na świat Unseelie. To wszystko moja robota Może to dlatego Barrons i ja nie możemy się sobie oprzeć. Obydwoje mamy swoje potwory — Naprawdę sądzisz ,że zło jest wyborem? — pytam — Wszystko nim jest. Każdym moment. Każdy dzień — Nie spałam z Darrociem. Ale zrobiłabym to — To bez znaczenia — porusza się w moim wnętrzu — Ja jestem tu, teraz — Chciałam go uwieść aby wydobyć od niego skrót, tak abym mogła zdobyć książkę. Wtedy miałam zamiar zastąpić ten świat, innym, tak abym mogła mieć cię z powrotem Zamiera. Nie mogę zobaczyć jego twarzy. Jest za mną. To część tego dlaczego mogę to powiedzieć. Nie sądzę abym mogła powiedzieć mu to w twarz i spoglądać na swoje własne odbicie w jego oczach Nie miałam zamiaru stworzyć świata w którym miałabym z powrotem moją siostrę. Kochałam ją przez całe moje życie. Jego znałam tylko przez kilka krótkich miesięcy — Mogłoby to być odrobinę żmudne zadanie jak na twoją pierwszą próbę stworzenia — mówi w końcu. Słyszę ,że próbuje się przy tym nie śmiać. Mówię mu ,że zniszczyłabym ludzkość dla niego a on próbuje się nie śmiać — To nie byłaby moja pierwsza próba. Jestem zawodowcem. Mylisz się. Jestem królem Unseelie — mówię do niego Znowu zaczyna się poruszać. Po chwili, obraca mnie i całuje — Jesteś Mac — mówi — A ja jestem Jericho. Nic innego nie ma znaczenia. Nigdy nie będzie miało. Dla mnie istniejesz w miejscu które jest poza wszelkimi regułami. Rozumiesz? Tak Jericho Barrons właśnie powiedział mi ,że mnie kocha *** — Więc jaki masz plan? — pytam znacznie później — Kiedy zdobędziemy książkę, unieruchomimy ją, w jaki sposób masz zamiar zdobyć zaklęcie którego chcesz? — Unseelie nigdy nie piły z kotła. Wszystkie znają pierwszy język. Zawarłem kilka
układów, przygotowałem się na ten moment Potrząsam głową, marszcząc się sama na siebie. Czasem umykają mi najbardziej oczywiste rzeczy — Ale teraz mam ciebie — Będę w stanie ją przeczytać — to było przerażające. Teraz przynajmniej wiedziałam dlaczego mama taką silną negatywną reakcję na Sinsar Dubh. Wszystkie moje grzechy zostały uwięzione na jej stronach. I ta cholerna rzecz, po prostu nie mogła odpuścić. Próbowałam uciec od poczucia winy ale moje poczucie winy zaczęło żyć własnym życiem i na mnie polować Rozumiałam dlaczego mnie prześladuje. Gdy już stała się odczuwająca ( jak umysł bez nóg, skrzydeł, metody przemieszczania i niczego więcej z wyjątkiem mnie, a ja najwyraźniej nią pogardzałam ) musiała mnie znienawidzić. A skoro to byłam ja, to też mnie kochała. Książka którą napisałam miała na moim punkcie obsesję. Chciała mnie skrzywdzić ale nie zabić Ponieważ pragnęła mojej uwagi Tak wiele rzeczy nabrało sensu teraz kiedy zaakceptowałam ,że jestem królem Zastanawiałam się dlaczego tak ciężko zawsze było mi wejść i wyjść z luster. Klątwa Cruce'a, która tak naprawdę została rzucona przez innego księcia Unseelie, wyczuwała mnie i próbowała utrzymać z daleka. Oczywiście ,że znałam wnętrze czarnej fortecy i piekła Unseelie. To był mój dom. Każdy krok był instynktowny, ponieważ chodziłam tymi lodowymi ścieżkami milion razy, pozdrawiając klify, płacząc z powodu okrutnego uwięzienia moich córek i synów. Rozumiałam dlaczego wspomnienia konkubiny rozgrywały się przed moimi oczami, a króla tak jakby wśliznęły do wnętrza mego mózgu. Wiedziałam skąd znałam komendę aby otworzyć drzwi fortecy króla Mogłam być królem ale przynajmniej byłam dobrym królem. Wolałam myśleć o sobie jak o Seelie ponieważ wyeliminowałam całe moje zło. Obsesyjny maniak który robił eksperymenty na wszystkich i wszystkim aby osiągnąć swoje cele, był gdzieś tam w formie książki, nie wewnątrz mnie, i był to nie mały komfort Wybrałam aby pozbyć się swojego zła (dokonałam wyboru jak powiedział Barrons) i od tego czasu próbowałam zniszczyć te najmroczniejsze części mnie Barrons coś mówił. Zapomniałam ,że rozmawialiśmy — Liczę na to ,że będziesz w stanie ją przeczytać. Ułatwisz tym wszystko. Musimy tylko wykombinować jak pochwycić ją przy pomocy trzech kamieni i bez angażowania w to druidów. Niech mnie szlag trafi jeśli dopuszczę tych popieprzeńców gdzieś w jej pobliże Zerknęłam na dół na srebrny i złoty łańcuch, kamień ozdobny mieścił się w złoconej klatce. Czy w ogóle potrzebowałam kamieni czy druidów aby namierzyć moją własną książkę, czy to na ten amulet polowałam tak naprawdę przez cały czas? Zdecydowanie pasowałam do kategorii owładnięty lub przejęty Byłam królem wróżek w ciele ludzkiej kobiety Zastanawiam się w jaki sposób konkubina straciła amulet. Kto go jej odebrał, zdradził mnie? Czy ktoś ją porwał, sfabrykował jej śmierć, przetransportował ją na dwór Seelie podczas gdy ja szalałam z gniewu, zajęta pozbawianiem się moich własnych grzechów? Nigdy sama by go nie zdjęła, jednoczenie oto tu był, w świecie ludzi. Czy gdyby ktoś po nią przyszedł, nie pozbyłaby się go zamiast pozwolić aby wpadł w niepowołane ręce, czekając cierpliwie aż pewnego dnia być może wszystko wróci do normy? Czy pamiętałabym i ucieklibyśmy przed tym co zostało nam uczynione aby być znowu razem? Szkoda, że nie chciałam z nią być Zawsze nienawidziła iluzji. Kiedy planowała ogrody i dodawała je do terenów Białej
Rezydencji, robiła to starymi metodami. Dwór wróżek staje się nicością jeśli wróżki nie pojawiają się na nim i nie uczestniczą w jego życiu, nie mogą go wtedy utrzymać. Biała rezydencja została stworzona inaczej i wytrzyma każdą próbę czasu z nią lub bez niej, niezależnie od nikogo W jaki sposób stała się królową Seelie? Kto ją porwał, uwięził w grobowcu z lodu i pozostawił na powolną śmierć w piekle Unseelie? W co się tu grało? W jakim celu? Znałam cierpliwość nieśmiertelnych. Kto pośród wróżek, czekał na swój czas, na perfekcyjny moment, ostatecznej zapłaty? Wyczucie czasu musiałoby być idealne Wszystkie księżniczki Seelie i Unseelie musiały być martwe a królowa zabita w tym właśnie momencie (nie mogłoby być żadnej rywalki do tronu) wtedy ktokolwiek by to nie był połączyłby się i przejął całą wiedzę z książki Cała moc królowej Seelie i króla Unseelie skupiłaby się w jednym naczyniu Zadrżałam. Nie można było na coś takiego zezwolić. Każdy z tak wielką ilością mocy byłby nie do powstrzymania przez nikogo, w żaden sposób. On lub ona byłaby niezwyciężona, nie do kontrolowania, nie do zabicia. W jednym słowie, stałaby się bogiem lub szatanem, wszyscy zostalibyśmy zniszczeni Czy wierzyli ,że jestem martwa? Zniknęłam? Trwam w stanie apatii? Sądzą ,że będę tak po prostu stać i pozwolę na to aby to się działo? Czy ten nieznany wróg odpowiadał za to w jakim stanie teraz byłam, ludzkim i zagubionym? Moja moc i magia królowej. Kto za tym stał? Jeden z mrocznych książąt? Może od samego początku był to Darroc i książka, zrobiła z tym planem to samo co w jego głową. Być może Darroc korzystał tylko z czyjeś przebiegłości, jechał na ogonie, wroga bardziej sprytnego i przebiegłego Potrząsam głową. Magia nie przeszłaby na niego i on o tym wiedział. Jedzenie wróżek by nie wystarczyło. Ten kto przejmie magie wróżek musi być wróżką Konkubina obudziła się i powiedziała ,że to książę wróżek którego nigdy wcześniej nie widziała, który nazywał się Cruce, ją uwięził Według tego co mówił V'lane, przyprowadził on Cruce'a do oryginalnej królowej Seelie (tej suki) i zabiła go na moich oczach Czy posiadam te wspomnienia? Przeszukuje swoje wnętrze Ściskam swoją głowę i obrazy uderzają we mnie, Cruce nie zginął łatwo czy przyjemnie. Szalał i zarzekał się, był obrzydliwy na końcu. Zaprzeczył temu kim był, zaprzeczył ,że zdradził mnie królowej, wstydziłam się jego śmierci Ale kto sfabrykował śmierć mojej konkubiny? W jaki sposób zostałam oszukana? Oszukana Czy to był klucz Tylko przez jego własną kreację upadnie mówiła przepowiednia Ograniczona w formie, jaki plan miała książka? Jak planowała to obejść i osiągnąć swoje cele? Jej walutą przetargowa była iluzja. Oszukiwała ludzi, sprawiała ,że widzieli to co chciała aby widzieli Czy to dlatego człowiek cień ( który prawdopodobnie był jednym z moich najlepszych przyjaciół, gdybym miała wystarczającą ilość czasu aby przekopać się przez wszystkie moje wspomnienia) dał mi kartę tarota, kierującą w stronę amuletu? Amulet mógł oszukać nawet mnie Właśnie z tego powodu martwiłam się dając go konkubinie. Co za przeogromna
miłość, niebezpieczne zaufanie Książka była jedynie moim cieniem Ja byłam prawdziwą rzeczą, królem który stworzył książkę I miałam amulet zdolny do kreowania iluzji która mogła oszukać nas wszystkich To było proste. W konkursie woli, miałam zagwarantowane zwycięstwo Byłam podekscytowana. Moja własna dedukcja wydawała się wielce prawdopodobna. Wszystkie strzałki wskazywały północ. Wiedziałam co musiało zostać zrobione. Dzisiaj mogłam pochwycić i uwięzić książkę raz na zawsze. Nie uwięzić ją tak aby spała z jednym okiem otwartym jak mówiła pierwsza przepowiednia, ale pokonać potwora całkowicie. Zniszczyć go Po tym jak wyciągnę zaklęcie dla Barronsa. Co za ironia, oddałam wszystkie moje zaklęcia książce aby się ich pozbyć i teraz potrzebowałam jednego z nich z powrotem Kiedy już będę je miała, zabije zdrajcę, (jego lub ją) przywrócę konkubinę na dwór, aby była nadal królową Seelie (ponieważ jestem pewna ,że jej nie chcę, a ona i tak wydaje się niczego nie pamiętać) gdzie dojdzie do siebie na tyle ,że będzie mogła znowu dowodzić. Odejdę pozostawiając wróżki same sobie Powrócę do Dublina i stanę się po prostu Mac To nie mogło wydarzyć się dla mnie wystarczająco szybko — Chyba wiem co trzeba zrobić, Jericho *** — Czego byś chciała gdybyś ty była książką a ona królem? — zapytał później Barrons — Myślałam ,że nie wierzysz w to ,że jestem królem — Nie ma znaczenia w co ja wierzę. Książka wydaje się w to wierzyć — K'Vruck też — przypomniałam mu. Był jeszcze chłopak z rozmarzonymi oczami. Kiedy spytałam go czy jestem królem Unseelie, powiedział. Nie bardziej niż ja. Czy on był jedną z moich części? — Zostaw kryzys tożsamości na później. Skup się — Wydaje mi się ,że ona chce zostać zaakceptowana, rozgrzeszona, coś w stylu syna marnotrawnego. Chce abym ją z powrotem powitała wewnątrz siebie, chce abyśmy znowu stały się jednością abym powiedziała ,że się myliłam — Ja też tak myślę — Martwię się trochę o tą część w której jest mowa o tym kiedy potwór wewnętrzny zostanie pokonany, Jaki wewnętrzny potwór? — Nie wiem — Ty zawsze wiesz — Nie tym razem. To twój potwór. Nikt nie może poznać czyjegoś potwora, na tyle dobrze aby go uwięzić. Tylko ty sama możesz to zrobić — Po spekuluj — zażądałam Uśmiechnął się nieznacznie. Bawi go to kiedy rzucam mu w twarz jego własne słowa — Jeśli jesteś królem Unseelie ( i zauważ słowo jeśli w tym zdaniu, nie jestem co do tego przekonany ) można by spekulować ,że masz słabość do zła. Kiedy już pochwycisz Sinsar Dubh, można sobie wyobrazić ,że poczujesz pokusę aby zrobić to czego chce od ciebie książka. Zamiast próby jej zamknięcia, możesz wybrać rezygnację z ludzkiej postaci i powrót do dawnej świetności, odebrać wszystkie zaklęcia które do niej wrzuciłaś i ponownie stać się królem Unseelie Nigdy. Ale nauczyłam się nigdy nie mówić nigdy — Co jeśli jestem? — Będę tam, odwiodę cię od tego. Ale nie sądzę ,że jesteś królem Jakie były inne możliwości, wyjaśniające to wszystko? Najprostsze wyjaśnienie jest
zawsze najbardziej prawdopodobne Ale z Barronsem, który mną potrząśnie i moją determinacją aby wieść normalne, ludzkie życie, mogłam to zrobić. To czego chciałam tu było, w ludzkim świecie. Nie w lodowym więzieniu z bladą, srebrzystą kobietą, uwikłane w wieczną dworską politykę — Bardziej obawiam się o to co może być twoim wewnętrznym potworem, jeśli nie jesteś królem. Masz jakiś pomysł? Potrząsam głową. To bez znaczenia. Może ciężko było mu zaakceptować czym byłam, ale nie wiedział wszystkiego co ja, i nie było czasu aby mu to teraz wyjaśniać. Każdego dnia, każdej godziny gdy Sinsar Dubh była wolna, wędrując ulicami Dublina, więcej ludzi ginęło. Nie miałam żadnej iluzji co do tego dlaczego pojawiła się w Chester. Chciała moich rodziców. Chciała mi odebrać wszystko na czym mi zależy, pozostawiając tylko siebie i mnie. Tak jakby mogła zmusić mnie aby zaczęło mi na niej zależeć. Zmusić abym powitała jej mrok z powrotem w swoim ciele, abyśmy ponownie stały się jednością. Teraz wierzyłam ,że Ryodan miał rację od samego początku. Próbowała zmusić mnie do przejścia na jej stronę. Książka sądziła ,że jeśli odbierze mi wystarczająco dużo, sprawi ,że będę wystarczająco zraniona i wściekła, że nie będzie mnie już obchodził świat, tylko moc i władza. Wtedy pojawiłaby się mówiąc Oto jestem, weź mnie, użyj mojej mocy, zrób co tylko chcesz Odetchnęłam ostro. To był dokładnie ten stan w jakim znalazłam się kiedy myślałam ,że Barrons jest martwy. Polując na książkę, gotowa podnieść ją, połączyć się z nią i zniszczyć ten świat. Wierząc w to ,że będę w stanie ją kontrolować Ale teraz byłam zabezpieczona. Już kiedyś doświadczyłam takiej rozpaczy. Poza tym, miałam w dłoni skrót Darroca Miałam klucz aby ją kontrolować. Nie miałam zamiaru przejść na jej stronę. Barrons żył. Moi rodzice mieli się dobrze. Nie odczułabym nawet pokusy Nagle zrobiłam się bardzo niecierpliwa, chciałam już z tym skończyć. Zanim cokolwiek mogło pójść źle — Muszę być pewny ,że potrafisz użyć amuletu — Jak? — Oszukaj mnie — mówi gładko — I przekonaj mnie do tego Zacisnęłam dłonie w pięści wokół amuletu. Dawno temu, w grocie Mallucé'a, nie był zbyt chętny aby dla mnie popracować. Chciał czegoś, czekał na coś co myślałam ,że było dziesięciną, tak jakbym musiała upuścić dla niego krwi czy coś w tym stylu Teraz wiem ,że to było o wiele prostsze niż to. Rozjaśniał się tym samym niebiesko czarnym blaskiem z tego samego powodu co kamienie, ponieważ mnie rozpoznawał Problemem było ,że ja sama siebie nie rozpoznawałam Robiłam to teraz. Jestem twoim królem. Należysz do mnie. Będziesz mi posłuszny Sapnęłam z przyjemności kiedy rozbłysnął w mojej pięści, jaśniej niż dla Darroca Rozejrzałam się wokół sypialni. Przypomniałam sobie piwnicę w której byłam Pri-ya. Nigdy nie zapomnę żadnego z jej szczegółów Odtworzyłam ją teraz dla nas, co do najmniejszego szczegółu, zdjęć moich i Aliny, szkarłatnych jedwabnych prześcieradeł, prysznica w rogu, choinki, futrzanych kajdanek na łóżku. Przez pewien czas, było to najszczęśliwsze, najprostsze miejsce jakie kiedykolwiek znałam — Nie dokładnie zachęta do tego aby mnie stąd wyciągnąć — Musimy uratować świat — przypominam mu Sięga po mnie — Świat może zaczekać. Ja nie
CZĘŚĆ IV I tak się właśnie kończy świat I tak się właśnie kończy świat I tak się właśnie kończy świat Nie hukiem ale skomleniem T.S. Eliot
Nie rozmawiaj z tym piękna dziewczyno. Nigdy z tym nie rozmawiaj Chłopak z rozmarzonymi oczami 1.Fragment wiersza The Hollow Men w przekładzie Czesława Miłosza
Czterdzieści pięć Wiedziałam w którym momencie zaczął to ponownie rozważać Czułam napięcie jego ciała, widziałam jak tężeją okolice oczu, co znaczyło ,że myślał intensywnie i nie podobał mu się temat tych rozmyślań — To niewystarczający plan — powiedział w końcu i wyszedł z łóżka Prawie niemożliwym było zmusić się do ruchu. Chciałam zostać w łóżku już na zawsze. Ale dopóki to się nie skończy, nikt na kim mi zależało nie był bezpieczny i nigdy nie będę w stanie się zrelaksować i ruszyć do przodu ze swoim własnym życiem dopóki tak się nie stanie. Podnoszę się, wsuwam jeansy, zapinam guziki i wciągam koszulkę przez głowę — Co sugerujesz? Żeby zebrać wszystkich razem i kazać im trzymać amulet? Sprawdzić czy na kogoś zareaguje? A co jeśli rozbłyśnie na kogoś takiego jak na przykład Rowena? Spogląda na mnie, kiedy przekładam amulet przez głowę i chowam za koszulką, gdzie spoczywa chłodny na mojej skórze. Mogę dostrzec to dziwne, ciemne światło przez moją koszulkę. Zakładam na to skórzaną kurtkę i zapinam Nie roziskrzył się niebiesko czarnym światłem dla niego. Wiedziałam, że gdyby tak było to wiedziałby o czym mówi druga przepowiednia i dawno temu namierzyłby książkę — Ani trochę mi się to nie podoba Nie podobało się też i mnie ale nie widziałam innej alternatywy — Sam pomogłeś stworzyć ten plan — To było kilka godzin temu. Teraz mamy wyjść na ulice i masz podnieść tą cholerną rzecz, wierząc w jakieś proroctwo spisane przez szaloną praczkę która kiedyś pracowała w opactwie, bez żadnej konkretnej wiedzy co zrobić, ufając ,że amulet pomoże ci ją oszukać zmuszając do uległości. To najwyższe uwodzicielskie zło a ty oczekujesz ,że uda ci się je przechytrzyć. Ten plan śmierdzi. To wszystko w tym temacie. Nie ufam Rowenie. Nie ufam— — Nikomu — dokończyłam — Nie ufasz nikomu. Z wyjątkiem siebie, a to nie zaufanie tylko wielkie ego — Nie ego. Świadomość własnych możliwości. I ich nieograniczonej natury — Zostałeś zabity na klifie przez Ryodana i mnie. Klasyczny przykład kiedy przydałaby się od początku odrobina zaufania Jego oczy są czarne i bezdenne. Mam właśnie zamiar odwrócić wzrok kiedy coś w ich wnętrzu się porusza Ufam ci
Czuje jakby właśnie przekazał mi klucze do swojego królestwa. To pieczętuje sprawę. Mogę zrobić wszystko — Udowodnij. Trenowałeś mnie od momentu kiedy się tu pojawiłam, tak abym była wystarczająco silna, mądra, twarda żeby zrobić wszystko co musi zostać uczynione. Przeszłam przez piekło, w tą i z powrotem i przetrwałam. Spójrz na mnie. Jak to zawsze mówisz? Dostrzeż mnie. Zrobiłeś ze mnie wojownika, teraz pozwól mi walczyć — Ja walczę w bitwach — Walczysz w tej bitwie. Ale po to ruszymy razem — Będziesz obserwować. Kto prowadzi ten motocykl a kto jedzie w pieprzonej motocyklowej przyczepie?! Ja nie jeżdżę w przyczepie! nawet nie mam takiego motocykla! — wyglądał na urażonego aż do samego dna swojej duszy — Coś więcej niż obserwacja. Trzymaj mnie na uwięzi, tak jak zrobiłeś kiedy byłam Pri-ya i nie mogłam znaleźć mojej drogi z powrotem. Nigdy nie udałoby mi się bez ciebie, Jericho. Byłam zagubiona ale czułam cię tam, czułam jak próbujesz mnie uziemić, jak trzymasz sznurek mojego latawca — wkroczył dla mnie do piekła, usiał na mojej sprężynowej kanapie w moim szalonym miejscu i powstrzymał przed pozostaniem tam na zawsze. Zaciągnął mnie z powrotem, po prostu siłą woli. Zawsze mógł to zrobić — Potrzebuje cię — mówię po prostu Zamglony szkarłat zabarwił jego oczy. Włożył sweter przez głowę, rozciągając mięśnie, poruszając tatuaże — Jeszcze nie jest za późno — mówi szorstko — Możemy pozwolić na to aby ten świat stoczył się prosto do piekła. Są inne światy. Cała ich masa. Możemy nawet zabrać twoich rodziców. Kogo tylko byś chciała Przeszukuje jego oczy. Naprawdę tak myśli. Odszedłby ze mnę, przez lustra i żylibyśmy gdzieś indziej — Lubię ten świat — Czasem cena jest zbyt wysoka. Nie jesteś nietykalna, zaledwie długo żyjąca i trudna do zabicia — Nie możesz chronić mnie zawsze Posyła mi spojrzenie które mówi Zwariowałaś! Oczywiście ,że bym mógł Poprosiłbyś mnie abym żyła w taki sposób? Kluczowym słowem tutaj jest słowo, żyć Nie zamykaj mnie w klatce. Oczekuje od ciebie czegoś więcej Uśmiecha się lekko — Moglibyśmy sprawdzić czy zadziała na Dageusa. On też jest przez coś 'przejęty' a przynajmniej tak mówią — Zabawna z ciebie dziewczyna, nieprawdaż? Po moim trupie — Więc przestań walczyć z wiatrakami. Ty nie możesz użyć amuletu. To pozostawia mnie, z tobą u mego boku. To jedyny wybór. Nie możesz zginą, to znaczy, możesz ale zawsze wrócisz. I wiemy ,że mnie nie zabije, jesteśmy do tego idealni — Nikt nie jest idealny do walki ze złem. Ona uwodzi. Kiedy ją znajdziemy przyjdzie do ciebie ze wszystkim co ma do zaoferowania Byłam na to gotowa. Wiedziałam ,że tak będzie. Wzięłam głęboki, wolny oddech, napełniając płuca, prostując ramiona — Jericho, czuje jakby całe moje życie popychało mnie w kierunku tej właśnie chwili — Koniec. Przeznaczenie to niestała dziwka. Nie zrobimy tego. Ściągaj ciuchy i wracaj do mojego łóżka Śmieje się — Daj spokój, Barrons. Czy kiedykolwiek uciekłeś przed walką? — Nigdy. I zapłacili za to inni. Nie pozwolę aby to samo przydarzyło się tobie — Nie wierzę w to — mówię z kpiącym przerażeniem — Jericho Barrons jest
rozdarty! Niesamowite! Nigdy bym nie pomyślała Grzechotanie rozlega się w jego piersi — Nie jestem rozdarty. Jestem...ach, kurwa Barrons nigdy się nie okłamuje. Był rozdarty i wiedział o tym — W momencie w którym na ciebie spojrzałem wiedziałem ,że będą z tobą kłopoty — Wzajemnie — Chciałem zaciągnąć cię pomiędzy regały, wypieprzyć do utraty zmysłów i odesłać do domu — Gdybyś to zrobił, nigdy bym nie wyjechała — Tak, czy inaczej wciąż tu jesteś — Nie musisz być z tego powodu taki skwaszony — Naruszasz moją całą egzystencję — W porządku, odejdę — Spróbuj a cię przykuje — spogląda na mnie wilkiem — To faktycznie rozdarcie — wzdycha Po chwili wyciąga rękę Wślizguje moją w jego Lustro w gabinecie Barronsa wybija mnie, lecę przez pokój i uderzam w ścianę Męczyło mnie to ,że lustra traktują mnie w taki sposób. Kiedy to się skończy, będę chciała pozbyć się klątwy Cruce'a. W wolnym czasie, może spróbuje zbadać Białą Rezydencję Marszczę się. A może wcale tego nie zrobię. Może muszę przeciąć wszystkie więzy z przeszłością Barrons wysuwa się za mną, wyglądając niewzruszenie i wytwornie jak zawsze, ciemne włosy, brwi i skóra, oszroniona — Stój — zarządza natychmiast Moje nogi ślizgają się na podłodze — Co? — Ludzie na dachu. Rozmawiają — stoi tak długo ,że lód zaczyna zaczyna ześlizgiwać się po jego policzku i szyi — Ryodan i inni. Keltarowie są w pobliżu. Czekają na... co to za dźwięk do cholery? — mija mnie i wychodzi z gabinetu Przechodzi przez drzwi które łączą prywatną rezydencję z publiczną częścią sklepu Podążam za nim, depcząc mu po piętach. Na zewnątrz było ciemno i mgliście, a wnętrze księgarni było oświetlone tylko przez miękkie bursztynowe światło które zostawiałam zapalone zawsze, tak aby sklep nigdy nie był całkowicie ciemny — Jericho Barrons — powiedział elegancki, kulturalny głos — Kim ty kurwa jesteś? — zażądał odpowiedzi Barrons Zrównałam się z Barronsem, dokładnie w sam raz aby zobaczyć mężczyznę wychodzącego z cienia, w kąciku do czytania księgarni Podszedł w naszą stronę, oferując dłoń — Jestem Pieter Van de Meer Długi i smukły, z nienaganną postawą człowieka szkolonego w sztukach walki, był przed pięćdziesiątką. Blond włosy w nordyckiej twarzy z głęboko osadzonymi jasnozielonymi oczami. Przypominał mi czujnego węża, przygotowanego ale nie atakującego dopóki nie musiał — Zrób jeszcze jeden krok, a cię zabiję — odparł Barrons Mężczyzna przystanął, wyglądając na zaskoczonego i zniecierpliwionego — Panie Barrons, nie mamy na to czasu — Ja zdecyduje na co mamy czas. Co tu robisz? — Należę do grupy Tritona — Co z tego? — Nie grajmy w gierki. Wiesz kim jesteśmy — fuknął mężczyzna — Macie na własność opactwo, pośród wielu innych rzeczy. Nie lubię waszego
rodzaju — Naszego rodzaju? — Pieter Van de Meer pozwolił sobie na niewielki uśmiech — Obserwujemy cię od wieków, panie Barrons. My nie jesteśmy żadnym 'rodzajem' ty nim jesteś — I dlaczego nie zabiję cię właśnie w tej chwili? — mruczy Barrons — Ponieważ 'mój rodzaj' jest często użyteczny, a ty długo szukałeś sposobu aby przedostać się pomiędzy nasze szeregi. Zawsze nieskutecznie. Jesteś nas ciekawy. Przyniosłem coś dla dziewczyny, nadszedł czas na prawdę — Co może wiedzieć o prawdzie ktokolwiek z grupy Tritona? — Jeśli nie wysłuchasz mnie z jakimkolwiek stopniem obiektywności, być może posłuchasz kogoś innego — Wynoś się z mojego sklepu w tej chwili a pozwolę ci żyć. Tym razem. Nie będzie następnego — Nie możemy tego zrobić. Jesteś na skraju popełnienia poważnego błędu a my zostaliśmy zmuszeni aby się ujawnić. To jej wybór, nie twój — Kim są my? — na przemian spoglądałam na Pietera i w słabo oświetlony kącik do czytania księgarni, wpatrując sie ostrożnie w inną postać która tam siedziała. Nie było dostatecznie dużo światła aby ją dostrzec dokładnie ale wiedziałam ,że była kobietą. Miałam motyle w brzuchu i silne przeczucie czegoś złego Jasno zielone oczy Pieter'a przepływały od Barronsa do mnie. Jego wyraz twarzy zmiękł Czułam się nieswojo. Spoglądał na mnie tak jakby mnie znał. Ja nie znałam tego mężczyzny. Nigdy wcześniej go nie spotkałam — MacKayla — powiedział delikatnie — Jaka jesteś śliczna. Ale wiedziałem ,że taka będziesz. Oddanie cię było najtrudniejszą rzeczą jaką kiedykolwiek zrobiliśmy — Kim do cholery jesteś? — nie lubiłam go, ani trochę Wyciągnął dłoń w kierunku osoby siedzącej na sofie Wstała i podeszła do miejsca w którym padało światło Sapnęłam Chociaż czas odcisnął na jej twarzy delikatne zmiany, zmiękczył linię jej szczęki, pokrył siateczką zmarszczek kąciki ust i oczu, a jej włosy były znacznie krótsze, ledwie muskały ramiona nie było żadnych wątpliwości kim była Blond włosy, niebieskie oczy, piękna. Widziałam ją, dwadzieścia lat młodszą, stojącą na straży w korytarzu opactwa. Mówiła. Nie przynależysz tutaj. Nie jesteś jedną z nas Spoglądałam na ostatnią znaną liderkę Przystani, matkę Aliny Islę O'Connor. — Jak..co.. — wyjąkałam — Proszę wybacz mi — usprawiedliwienie było wypowiedziane miękko, w jej oczach widać było udrękę — Musisz wiedzieć ,że to było konieczne. Nie miałam wyboru Barrons powiedział — Zginęłaś. Widziałem cię. Byłem na twoim pogrzebie Szarpnęłam się. Właśnie to potwierdził. Ona była Islą O'Connor. Nie wiedziałam dlaczego mnie to obchodziło. Nie była moją matką. Alina była jej jedynym dzieckiem. Ja byłam królem Unseelie — To długa historia — powiedziała Barrons potrząsnął głową — Taka której nie będziemy słuchać — Ale musicie. Inaczej popełnicie straszliwy błąd — powiedział ponuro Pieter — A MacKayla za niego zapłaci — On ma rację. Musimy porozmawiać teraz, nim będzie za późno — Isla nie mogła oderwać ode mnie wzroku — Chcesz to usłyszeć, prawda?
Potrząsnęłam głową. Nie ufałam sobie na tyle aby przemówić Kiedy weszliśmy do luster, w pełni oczekiwałam ,że przejdziemy na drugą stronę, wsiądziemy do samochodu i pojedziemy zapolować na Sinsar Dubh. Ani przez chwilę nie rozważałam możliwości ,że Isla O'Connor może czkać na nas w księgarni, z czarną długą limuzyną zaparkowaną od frontu, z szerokim w ramionach kierowcą stojącym przy drzwiach pasażera, skanującym otoczenie z góry na dół. Byłam gotowa się założyć ,że pod tym ciemnym uniformem znalazłabym broń i to pewnie nie jedną Czym była grupa Tritona, poza firmą której własnością było opactwo? Dlaczego Barrons tak bardzo ich nie lubił? Co Isla ( kolejna osoba która powinna być martwa a nie była) tu robiła? Łzy zaczęły płynąć po jej idealnych rysach twarzy — Och, skarbie, oddanie was, było najtrudniejszą rzeczą jaką kiedykolwiek zrobiłam. Jeśli nie chcesz niczego więcej ode mnie usłyszeć, posłuchaj chociaż tego. Byłaś moim dzieckiem. Moim słodkimi, bezradnym dzieckiem, a oni mówili ,że zniszczysz świat. Zabiliby cię gdyby o tobie wiedzieli! Obie moje córki były w niebezpieczeństwie. Wszyscy wiedzieliśmy o przepowiedni. Wiedzieliśmy ,że było przepowiedziane iż siostry narodzą się w jednym z najpotężniejszych rodów. Rowena mnie obserwowała. Nienawidziła mnie od dnia kiedy ujawniły się moje talenty. Ona chciała aby jej córka Kayleigh, stała się Mistrzynią Przystani chciała aby klan O'Reilly rządził opactwem już na zawsze. Nigdy nie wybaczyła Nanie. Zrobiłaby wszystko aby się mnie pozbyć. Gdyby wiedziała ,że ponownie byłam w ciąży....nie miałam wyboru. Musiałam cię oddać, i usunąć się w cień, udając że jestem martwa — Nie byłaś w ciąży kiedy pomogłem ci opuścić opactwo — mówi chłodno Barrons — To był prawie piąty miesiąc. Dobrze to ukrywałam, ubraniem. To cud ,że mojemu dziecku nic sie nie stało kiedy uciekałam. Tak się bałam ,że ją stracę — poleciało więcej łez Wciąż potrząsałam głową. Wydawało sie ,że nie mogę przestać — Och, MacKayla! To byłą tortura każdego dnia! Wiedzieć ,że gdzieś tam jesteś, wychowywana przez kogoś innego, wiedząc ,że mogę już więcej nie zobaczyć ciebie i Aliny, bez narażania was na niebezpieczeństwo. Ale jesteś tu teraz, i chcesz zrobić coś co będzie miało straszliwe konsekwencje. Czas aby te kłamstwa się zakończyły. Musisz poznać prawdę Wsunęłam dłonie do kieszeni i odwróciłam się — Nie odwracaj się do mnie plecami — załkała — Jestem twoją matką! — Rainey Lane jest moją matką! — Niegrzeczne i niesprawiedliwe — powiedział Pieter — Nawet nie dałaś jej szansy — A co ciebie to obchodzi? — mówię z irytacją — Obchodzi, bo jestem jej mężem, MacKayla. I twoim ojcem
Czterdzieści sześć
Miałam braci. Pietera juniora, który miał dziewiętnaście lat i Michaela (na którego wszyscy wołali Mick) szesnastolatka. Pokazali mi zdjęcia. Wyglądaliśmy podobnie. Nawet Barrons wydawał się wstrząśnięty — Spreparowaliśmy śmierć twojej matki, skremowaliśmy jakąś nieznaną nikomu kobietę, i przeszmuglowaliśmy was dwie z kraju. Zabraliśmy was do stanów i zrobiliśmy co w naszej mocy aby znaleźć wam dobry dom z dala od niebezpieczeństwa — Pieter wziął dłoń Isly i zacisnął pomiędzy swoimi własnymi — Twoja matka prawie tego nie przetrwała. Nie odzywała się przez miesiące po tym wydarzeniu — Och, Pieter, wiedziałam ,że trzeba to zrobić. Tylko ,że—
— Piekło — powiedział gładko — Oddanie ich to było absolutne piekło Szarpnęłam się. Mówili wszystko to co chciałam usłyszeć. Łamało mi to serce. Miałam rodziców. Braci. Urodziłam się. Przynależałam. Żałowałam jedynie ,że Alina nie dożyła tego dnia. Byłoby idealnie — Mówiłaś ,że masz jej do powierzenia coś ważnego. Mówi i wynoś się — zarządził Barrons Spojrzałam na niego rozdarta. Część mnie chciała powiedzieć mu ,żeby był cicho, tak abym mogła usłyszeć więcej a część mnie chciała aby odeszli i nigdy więcej nie wracali. Dopiero co pogodziłam się z jedną rzeczywistością. A oni chcieli teraz abym porzuciła tą rzeczywistość i oswoiła się z nową. Ile razy jeszcze będę decydować kogo znam i czym jestem, tylko po to aby dowiedzieć się ,że byłam w błędzie? Już dłużej nie czułam swojej dwoistości, czułam się jak schizofrenik z wieloma osobowościami — Jeśli jestem twoją córką, to dlaczego mam wspomnienia które należą do króla Unseelie? Isla sapie — Masz? Kiwam — Mówiłem ci ,że mogła tak zrobić — przypomniał Pieter — Kto? — zażądałam — Zrobił co? — Królowa Seelie przybyła zobaczyć się z nami krótko po tym jak uciekła książką, zanim opuściliśmy Dublin. Powiedziała ,że zrobi wszystko co tylko w jej mocy aby pomóc ją odzyskać — powiedział Pieter — Była bardzo tobą zainteresowana — powiedziała ponuro Isla — Miałaś zaledwie trzy miesiące, pamiętam jakby to było wczoraj. W różowej sukience w maleńkie kwiatki i tęczowej wstążce na włosach. Nie mogłaś przestać na nią patrzeć. Gruchałaś i próbowałaś sięgać w jej stronę. We dwie zdawałyście się sobą zafascynowane — Obawialiśmy się wtedy że królowa namieszała ci w głowie. Jest z tego znana. Spogląda w przyszłość i stara się dostosować wydarzenia zmieniając je gdzie nie gdzie, tak aby koniec końców osiągnęła swoje własne cele — powiedział Pieter — Kilka razy byłem prawie pewny ,że ktoś był w twoim pokoju zanim tam wszedłem — I uważasz ,że pozostawiła we mnie wspomnienia króla Unseelie? Skąd miałaby jakiekolwiek do pozostawienia? Myślałam ,że piła z kotła. Wymazałoby to wszystko co wiedziała — Któż to mógł wiedzieć, z nią nigdy nic nie wiadomo — wzruszyła ramionami Isla — Być może były to jakieś fałszywe wspomnienia, sprytnie spreparowane, przeniesione od kogoś innego. Być może nigdy tak naprawdę nie piła z kotła, Niektórzy twierdzą ,że udawała — Kogo to kurwa obchodzi? Po co tu przyszliście — mówi niecierpliwie Barrons Isla spogląda na niego tak jakby musiał być szalony — Dbałeś o nią, i za to nigdy nie będziemy mogli podziękować ci wystarczająco, ale przybyliśmy zabrać ją do domu — Ona jest w domu. I ma świat do uratowania — Tym też się zajmiemy — mówi Pieter — To właśnie robimy — Jak do tej pory wykonaliście świetną robotę Pieter posyła mu spojrzenie pełen nagany — Nie, żebyś ty zrobił coś więcej. Większość naszych wysiłków skierowaliśmy na zdobycie amuletu. Tego prawdziwego Zmrużyłam oczy — Dlaczego? — Grupa Tritona poszukiwała go przez wieki, z różnych powodów. Ale ostatnio znalezienie go stało się kluczowe ponieważ odkryliśmy ,że to jedyny sposób aby ponownie uwięzić książkę — powiedział Pieter — Przedstawiciel naszej grupy usłyszał (za późno niestety) o aukcji na której został sprzedany. Przybyliśmy do zamku Walijczyka krótko po
masakrze dokonanej przez Johnstone'a , ale ten gotycki punk po prostu rozpłynął się w powietrzu — Chyba pod grubymi skałami — wymamrotałam, nigdy nie zapomnę mojego piekielnego wiezienia pod Burenem — Przez miesiące nie mieliśmy pojęcia gdzie był. Podejrzewaliśmy ,że miał go Darroc, ale żaden z naszych ludzi nie mógł zbliżyć sie do niego wystarczająco aby to potwierdzić. Nie tolerował ludzi. Potem otrzymałem raport o tym ,że MacKayla przeniknęła do jego obozu i stała się jego prawą ręką — jego spojrzenie wyrażało dumę — Świetna robota skarbie! Jesteś tak samo błyskotliwa i pomysłowa jak twoja matka — Powiedziałeś ten prawdziwy — doprałam — Według legendy król zrobił wiele amuletów — odpowiedziała Isla — Wszystkie zdolne do utrzymania w różnym stopniu, iluzji. Użyte razem, stają się potężne. Ale tylko ostatni jaki stworzył może oszukać samego króla. Książka obrosła w siłę i stała się zbyt potężna aby została powstrzymana w jakikolwiek inny sposób. Iluzja to jedyna broń która może przeciw niej zadziałaś — Mieliśmy rację! — krzyknęłam spoglądając na Barronsa — Przepowiednia jest jasna. Osoba którą została 'przejęta' musi użyć amuletu aby ją zapieczętować — Już nad tym pracujemy — odparł chłodno Barrons — To nie twoja walka — powiedział delikatnie Pieter — My to zaczęliśmy, my to zakończymy Usiadłam na skraju sofy, z łokciami podpartymi na kolanach — Co chcesz powiedzieć? — Twoja matka musi to zrobić. Chociaż jeśli jesteś podobna do niej, skarbie, pewnie uważasz ,że to twój problem. To dlatego tak się o ciebie martwiliśmy, i dlatego tak się tu śpieszyliśmy. Isla jest tą 'przejętą' Dwadzieścia trzy lata temu, kiedy książka uciekła, przejęła ją, posiadła. Ona ją zna. Była nią. Rozumie ją. I jest jedyną która może ją uwięzić — Nigdy nie pozostawiła ,żadnego człowieka przy życiu — powiedział gładko Barrons — Pozostawiła Fionę — przypomniałam mu — Jadła Unseelie. Była inna — Isla była w stanie wyrwać ją ze swojego ciała — wyjaśnił Pieter — Jest jedyną o której wiemy ,że była w stanie oprzeć się jej na tyle ,że ta opuściła jej ciało, pozostawiając ją przy życiu i przejęła innego, mniej skompilowanego zakładnika Barrons nie wyglądał na przekonanego — Ale nie przed tym zanim sprawiła ,że zabiłaś większość Przystani — Nigdy nie mówiłam ,że to było łatwe — powiedziała cicho Isla, jej oczy przepełniły się wspomnieniami pełnymi żalu — Pogardzam tym do czego mnie zmusiła. Muszę z tym żyć każdego dnia — Ale ona namierzała mnie — zaprotestowałam — Wyczuwała twoją krew, szukając mnie — odparła Isla — Ale to ja jestem epicka, wyjątkowa — dodałam odrętwiała. Czyż nie byłam? Byłam taka zmęczona nie wiedząc jakie miejsce w tym wszystkim zajmuje Czy zniszczę ten świat? Czy byłam konkubiną? Czy byłam królem Unseelie? Czy w ogóle byłam człowiekiem? Czy ja byłam osobą która powinna ponownie uwięzić książkę? Odpowiedz brzmiała nie, na wszystkie powyższe pytania. Byłam tylko Mac Lane, krążąc wokoło jak trzmiel, często się z czymś zderzając i podejmując głupie decyzje — Jesteś skarbie — odparła Isla — Ale to nie twoja bitwa — Twoim przeznaczeniem jest inny dzień — powiedział Pieter — To zaledwie
pierwsza z wielu bitew w których przyjdzie nam walczyć. Nastały mroczne czasy. Nawet z uwięzioną ponownie książką, wciąż jeszcze pozostaje sprawa zburzonych ścian pomiędzy wymiarami. Nie mogą zostać odbudowane bez Pieśni Zrobienia. Mamy dla nas sporo pracy — uśmiechnął się — Twoi bracia też mają swoje talenty. Nie mogą się doczekać aby cię poznać — Och, MacKayla, znowu będziemy rodziną! — powiedziała Isla i zaczęła płakać — To wszystko czego zawsze chciałam! Zerknęłam na Barronsa. Miał ponury wyraz twarzy. Spojrzałam z powrotem na Pietera i Islę. To było wszystko czego ja też zawsze chciałam. Nie byłam królem. Urodziłam się. Byłam osobą z rodziną. Moja głowa nie mogła tego ogarnąć, ale moje serce już próbowało *** Pomijając sprawy rodzinne, Barrons nie bardzo akceptował zmiany w naszym planie i ja też nie. Spędziliśmy miesiące budując ten moment i teraz, w przed dzień bitwy przyszli moi biologiczni rodzice, mówiąc nam ,że już dłużej nie jesteśmy potrzebni. Będą walczyć w tej wojnie i ją zakończą. To irytujące — Możesz ją namierzyć? — zażądał odpowiedzi Barrons Odpowiedział Pieter — Isla może. Ale ona też może ją wyczuć, dlatego przebywanie w Dublinie było dla niej zbyt niebezpieczne, zanim nie byliśmy pewni ,że MacKayla ma amulet — Skąd wiecie że go mam? — spytałam — Twoja matka powiedziała, że poczuła dzisiaj jak się z nim łączysz. Przybyliśmy od razu — Wydawało mi się ,że poczułam jak się z nim łączysz, już wcześniej, na początku października zeszłego roku — powiedziała Isla — Ale uczucie minęło nieomal natychmiast jak się tylko pojawiło Zamrugałam — Dotknęłam go w październiku. Skąd o tym wiedziałaś? — Nie mam pojęcia — powiedziała po prostu — Poczułam połączenie dwóch wielkich mocy. W obu przypadkach poczułam ciebie, MacKayla. Poczułam moją córkę! — jej twarz się skrzywiła — Poczułam raz, kiedyś też Alinę — odwróciła wzrok wpatrując się w zimny kominek przez długą chwilę, po czym zadrżała — Umierała. Czy możemy zapalić ogień? — Oczywiście — powiedział natychmiast Pieter. Wstał i przesunął się do kominka ale Barrons był tam przed nim Spojrzał wściekle na Pietera. Możesz próbować rościć sobie prawo do kobiety, mówiły jego oczy ale nie popełniaj błędu, ona i ten pieprzony kominek należą do mnie Po długiej chwili, Pieter wzruszył ramionami i przesunął się z powrotem na sofę — Prześpimy się z tym — powiedział Barrons — A teraz wyjdźcie. Skontaktujemy się jutro Pieter parsknął — Nie możemy wyjść Barrons. To musi się tu skończyć, dzisiaj, w ten czy inny sposób. Nie ma czasu do stracenia Nie mogłam przestać patrzeć na Islę. Było coś takiego w jej twarzy. Kiedy na nią spoglądałam myślałam o Rowenie. Chyba dlatego ,że ta starucha tak długo nas prześladowała — Dlaczego to musi skończyć się dzisiaj? Isla posłała mi dziwne spojrzenie — MacKayla, nie czujesz tego? — Czuje ,że — przerwałam, nie próbowałam wcale tego poczuć, trzymałam mój zmysł sidhe-seer wyłączony tak długo ,że stało się to dla mnie prawie ,że instynktowne — Och, Boże, Sinsar Dubh kieruje się prosto na nas — otworzyłam mój zmysł rozciągając go tak daleko jak tylko mogłam — Jest.....inna— spojrzałam na Islę, która pokiwała — Jest intensywniejsza, gotowa, tak jakby zgromadziła wszystkie siły czekając na
ten moment — moje oczy zrobiły się szerokie — Znowu uzbroi zamachowca samobójce i wysadzi nas wszystkich jeśli jej nie powstrzymamy! — Wie, że tu jestem — powiedziała Isla. Jej twarz była blada ale oczy zmrużone z determinacją, którą widywałam na mojej własnej twarzy — W porządku — dodaje ze spiętym uśmiechem — Ja też jestem gotowa. Mogła ukraść moje dzieci i rozdzielić moją rodzinę dwadzieścia trzy lata temu ale dzisiaj poskładamy wszystko do kupy *** Pieter i Isla przeprosili nas na moment i odeszli na bok, szepcząc gwałtownie Usiadłam na sofie z Barronsem, obserwując ich. To wszystko było takie surrealistyczne. Czułam się jakbym przeszła przez lustro do alternatywnej rzeczywistości, takiej z i żyli długo i szczęśliwe. To było dokładnie to czego chciałam, rodzina, bezpieczna przystań, żadnej odpowiedzialności i konieczności ratowania świata Więc dlaczego czułam się tak jakby ktoś spuścił ze mnie całe powietrze po prostu niewłaściwie? Czułam ,że książka nadchodzi, gdzieś tam pośród nocy. Zwolniła z jakiegoś powodu, prawie się zatrzymała. Zastanawiałam się czy po prostu zatrzymała się i zmieniała swój 'transport' Może znalazła kogoś lepszego? Wbrew sobie, pomijając moją miłość do Jacka i Rainey, spoglądanie na moim biologicznych rodziców robiło ze mną coś zabawnego. Wiedza o tym ,że nie chcieli mnie oddać, rozsupłała węzeł napięcia który nawet nie wiedziałam ,że w sobie nosze. Chyba jakieś części mnie czuły się się jak dziecko diabła którego wszyscy się obawiają, które zostało zesłane na wygnanie tylko dlatego ,że nikt nie chciał zabić dziecka. Ale przez te wszystkie lata, moi rodzice gdzieś tam byli, tęskniąc za mną i Aliną, nienawidzili tego ,że musieli nas oddać, i zrobili to tylko dla naszego własnego bezpieczeństwa. Byłyśmy połączone więzią, matka córka. Miałam tak wiele pytań! — Nie ufam niczemu co ich dotyczy — powiedział Barrons — To jakaś bzdura Barrons był idealnym paranoikiem. Idealna świadomość, tak on to nazywał. Cóż, powiedział to co oczekiwałam ,że powie — Ciężko w to uwierzyć — wymamrotałam — Więc tego nie rób — Popatrz na nią, Barrons. Ona jest kobietą która nie chciała dopuścić mnie do opactwa, ostatnią liderką Przystani. Kobietą którą zabrałeś tamtej nocy, na litość boską, jesteśmy do siebie podobne! — przynajmniej byłyśmy kiedy przyjechałam do Dublina. Gdy byłam miękka, zaokrąglona i wciąż miałam coś dziecięcego w swojej twarzy Byłam jak ona, starsza, smuklejsza, moja twarz mniej okrągła, rysy bardziej wyraziste Zerkał pomiędzy nami — Może być kuzynką — Może być również moją matką — powiedziałam sucho — A jeśli jest, to nie jestem królem Unseelie — ciężar niezliczonej ilości grzechów spadł z moich ramion, wiara w to ,że jestem ostatecznym czarnym charakterem, odpowiedzialnym za tak wiele pokręconych narodzin i miliony zgonów na całym świecie, była miażdżącym ładunkiem który musiałam dźwigać — Może oni mają rację Barrons. Może to nigdy nie była moja bitwa. Może Alina i ja po prostu wpadłyśmy w ten krzyżowy ogień, książka wyczuwała nas jako część jej linii krwi i nękała pieprząc nasze życie — Dani zabiła Alinę — przypomniał mi ostro Dlaczego musiał mi o tym przypominać akurat teraz? Odwróciłam się aby rzucić mu gniewne spojrzenie. Jego twarz była wykrzywiona, wpatrywał się we mnie, ciemne oczy były dzikie, ryczał imię Roweny tak głośno ,że byłam zaskoczona ,że szyby nie pękły
Zamrugałam. Znowu był tylko Barronsem. Spoglądał na mnie dziwnie — Nic ci nie jest? — Co właśnie powiedziałeś? — Spytałem, czy nic ci nie jest? — Nie, co powiedziałeś przedtem? — Powiedziałem ,że Dani zabiła Alinę, z powodu Roweny. Nigdy w to nie wątp. Co się stało, jesteś blada jak ściana Potrząsnęłam głową, zawstydzona. Potem szarpnęłam ją zwracając się w stronę okna — Och, nie! Sinsar Dubh zaczęła się gwałtownie przemieszczać — Nadchodzi! — krzyknęła Isla w tym samym momencie — Ile mamy czasu? — domagał sie odpowiedzi Pieter — Trzy minuty, może mniej. Jest w samochodzie — odparła Isla Musiałam wiedzieć czy obie wyczuwamy ją generalnie w tej samej okolicy. Teraz gdy byłyśmy obie, ciężej będzie jej nas oszukać. Niech mnie szlag trafi jeśli pozwolę aby ponownie stało się to co ostatnio gdy próbowaliśmy ją namierzyć — Gdzie ją wyczuwasz? — Północno zachodnia część miasta, jakieś trzy mile Odczułam ulgę. Dokładnie w tym samym miejscu ja ją wyczuwałam — Która część tego miejsca jest najbardziej zabezpieczona? — Isla spytała Barronsa Posłał jej spojrzenie — Wszystko — Jaki jest plan? — zapytałam — Musisz dać amulet swojej matce — powiedział Pieter Dotknęłam łańcuszka zawieszonego wokół szyi i spojrzałam na Barronsa. Odetchnął powoli i otworzył usta. Rozciągnęły się szeroko w bezgłośnym ryku Zamrugałam i spojrzałam ponownie. Był opanowany i wytworny jak zawsze — To twoja decyzja, sama musisz ją podjąć — powiedział Czułam się tak dziwnie. Mac 1.0, barmanka, marzycielka i profesjonalna czcicielka słońca, nie chciałaby niczego więcej niż zrzucenia odpowiedzialności na kogoś innego. Tak aby zajął się tym ktoś inny, nie ona. Już dłużej nie znałam tej kobiety. Lubiłam podejmować trudne decyzję i walczyć. Spychanie odpowiedzialności już dłużej nie wydawało mi się być utratą dodatkowego obciążenia, raczej odczuwałam to jak bycie odcinaną od najważniejszych części mojego życia — MacKayla, czas jest istotny — powiedział miękko Pieter — Już więcej nie musisz walczyć. Teraz my tu jesteśmy Spojrzałam na Islę. Jej niebieskie oczy błyszczały od nagromadzonych łez — Posłuchaj swojego ojca — powiedziała — Nigdy już nie będziesz sama, skarbie. Daj mi amulet. Uwolnij swój ciężar i pozwól mi nieść go za ciebie. Nigdy nie miał być twój Spojrzałam z powrotem na Barronsa. Obserwował mnie. Znałam go. Nie zmusiłby mnie do tego. Przemyślałam to ponownie. Kogo chciałam oszukać? Oczywiście ,że Barrons próbowałby mnie zmusić do tego. Chciał zaklęcia aby zakończyć życie swojego syna. Polował na nią przez prawie całą swoją egzystencję. Wkroczyłby kłócąc się, rycząc. Nigdy nie zbliżyłby się do swojego celu tak bardzo tylko po to aby teraz odsunąć się i pozwolić mi podjąć moją własną decyzję — Nie rób tego — warknął — Obiecałaś — Sinsar Dubh znalazła się w mieście — powiedziała niecierpliwie Isla — Musisz zdecydować Też to czułam, śpieszyła się w naszym kierunku, tak jakby wiedziała ,że jeśli się pośpieszy zastanie nas w tej sytuacji, mnie niezdecydowaną i nas wszystkich narażonych przez moją niezdolność do podjęcia decyzji
Przesunęłam się w stronę Isly, przesuwając łańcuszek pomiędzy palcami. Jak mogłam zaakceptować to ,że nie musiałam walczyć w tej bitwie? Byłam do tego przygotowana. Byłam gotowa. Jednocześnie stała tutaj mówiąc mi ,że nie musiałam się martwić. Że nie zniszczę świata, I ,że nie musiałam go ratować. Inni byli przygotowywani na ten sam moment i byli bardziej wykwalifikowani To surrealistyczne uczucie powróciło. I co tak brzęczało w moim uchu? Wciąż wydawało mi się ,że słyszę ryczącego Barronsa, ale za każdym razem jak na niego spoglądałam, nie mówił ani słowa — Potrzebuje zaklęcia z książki — Kiedy będzie już uwięziona, możemy zdobyć wszystko czego potrzebujesz. Pieter zna pierwszy język. To w taki sposób twój ojciec i ja się poznaliśmy, pracując nad starożytnymi zwojami Wpatrywałam się w twarz taką samą jak moja własna, ale starszą, mądrzejszą, dojrzalszą. Chciałam to powiedzieć, musiałam to powiedzieć chociaż raz, mogę nigdy już nie mieć szansy aby to zrobić — Matko — próbowałam to słowo na moim języku Drżący, promienny uśmiech rozświetlił jej twarz — Moja słodka, najdroższa MacKayla! — wykrzyknęła Chciałam ją dotknąć, znaleźć się w jej ramionach, oddychając zapachem mojej matki i wiedząc ,że gdzieś należałam. Skupiłam się na moim jedynym jej wspomnieniu, głęboko pogrzebanym aż do tego momentu. Skupiłam sie na nim mocno, myśląc o tym jak cenne było. Jak nie mogłam uwierzyć ,że zapomniałam o nim przez te wszystkie lata. Jak mój dziecięcy umysł pstryknął tylko jedno zdjęcie, Isla O'Connor i Pieter spoglądają na mnie ze łzami w oczach. Stoją niedaleko niebieskiego kombi, machając na pożegnanie. Padał ulewny deszcz i ktoś trzymał jasno różowy parasol w zielone kwiatki nad moim wózkiem, ale wiatr śmigał chłodną mgłą poniżej. Zacisnęłam maleńkie piąstki, płacząc i Isla nagle oderwała się od Pietera aby okryć mnie dokładniej kocykiem — Och, skarbie, to była najtrudniejsza rzecz jaką kiedykolwiek zrobiłam, tego dnia w deszczu, oddanie was! Kiedy cię okrywałam, tak desperacko chciałam zabrać was z powrotem i zatrzymać z nami już na zawsze! — Pamiętam ten parasol — powiedziałam — Wydaje mi się ,że to stąd wzięła się moja miłość do różowego Pokiwała z błyszczącymi oczami — Był jasno różowy z zielonymi kwiatkami Łzy napłynęły mi do oczu. Gapiłam się na nią przez długą chwilę, zapamiętując jej twarz Isla otworzyła ramiona — Moja córka, moja piękna mała dziewczynka! Słodko gorzkie emocje zalały mnie kiedy przesunęłam się w ramionach mojej matki Gdy jej ciepłe, komfortowe ramiona zamknęły się wokół mnie, zaczęłam płakać Gładziła mnie po włosach i szeptała — Cicho, kochanie, wszytko jest w porządku. Twój ojciec i ja tu jesteśmy. Nie musisz się już o nic martwić. Wszystko w porządku. Jesteśmy znowu razem Płakałam silniej, ponieważ mogłam dostrzec prawdę. Czasem znajduje się ona w wadach Innym razem, jest w zbyt wielkiej doskonałości Ramiona mojej matki znajdowały się wokół mojej szyi. Pachniała dobrze, jak Alina, kremowo brzoskwiniowymi świecami i pięknymi perfumami Ale nie posiadałam ani jednego wspomnienia tej kobiety Nie było żadnego niebieskiego kombi, żadnego różowego parasola, ani deszczowego dnia Wyśliznęłam włócznie z kabury i wbiłam ją pomiędzy nasze ciała Prosto w serce Isly O'Connor
Czterdzieści siedem
Isla oddycha, ostro z bólu i sztywnieje w moich ramionach, ściskając mnie za szyję — Skarbie?— niebieskie oczy gapią się na mnie, puste, zdezorientowane. Była Islą — Ty głupia mała suko! — niebieskie oczy wpatrujące się we mnie, są zaciekłe, inteligentne, wściekłe, twarde z gniewu. Była Roweną — Jak mogłaś mi to zrobić? — załkała Isla — Och gdybym tylko zabiła cię tej nocy w pubie! — wypluła Rowena razem z pomieszaną z krwią śliną — MacKayla, kochanie, ukochana córko, coś ty zrobiła? — Och, wszystko to stało się z twojego powodu! — wypluła Rowena — Cholerny klan O'Connor, nie przynosi niczego prócz nieszczęścia i kłopotów! Czułam jak jej nogi się poddają, ale złapała mnie za ramię i nie upadła. Była twardą staruchą Zadrżałam. Nigdy nie rozmawiałam z Islą. To od początku była Rowena, nosząca Sinsar Dubh, przejęta przez książkę. Ale teraz umierała i zdolność książki do kreowania iluzji umierała wraz z nią. Migała w tą i z powrotem, pomiędzy iluzją Isly a rzeczywistością Roweny — Zabiłaś moją siostrę? — potrząsnęłam staruchą tak mocno ,że włosy wysypały się z jej ciasno spiętego koka — Dani zabiła twoją siostrę. A wy dwie zawsze trzymałyście się razem. Och, i wyobrażam sobie ,że teraz czujesz w stosunku co do niej zupełnie co innego! — zaskrzeczała Użyłam Głosu — Czy kazałaś jej to zrobić? Wiła się wykrzywiając usta. Nie chciała mi odpowiadać. Chciała abym cierpiała — Taaak! — słowo eksplodowało z niej z niechcianym sykiem. Miałam nadzieję ,że sprawiło jej to ból — Czy użyłaś przymusu psychicznego, kiedy kazałaś jej to zrobić? Jej szczęka się zacisnęła a oczy zwęziły do małych szparek. Powtórzyłam pytanie, okna w gabinecie zadrgały od siły wielowarstwowego grzmotu przymusu magii głosu — Taaaak! To było moje prawo, dlatego dostałam taki właśnie dar! I spryt aby z niego korzystać! Wymaga to całych warstw wielu subtelnych poleceń, dokładnej wiedzy w które miejsce uderzyć. Nikt inny nie mógłby tego robić Posłała mi zadowolone z siebie spojrzenie Skrzywiłam się i odwróciłam wzrok, unieruchomiona przez grozę tego wszystkiego Oto była ostateczna prawda o śmierci mojej siostry. W końcu wiem co przydarzyło się Alinie W dniu w którym odkryła ,że Darroc jest Lordem Master, zadzwoniła do mnie płacząc i zostawiła wiadomość. To był dzień w którym została zabita ale nie z powodów o których myślałam. Gdyby nie Rowena, Alina przeżyłaby ten dzień Ja kupiłabym nowy telefon, zadzwoniła do niej za kilka dni a ona by odpowiedziała. Życie nadal by się toczyło dla nas obu. Ona i Darroc prawdopodobnie wróciliby do siebie, i kto wie jak wszystko mogłoby się jeszcze wtedy odwrócić? Jej wiadomość była wprowadzająca w błąd od samego początku, ale ona nie miała zielonego pojęcia ,że ta starucha była jej wrogiem Ta suka, ta wtrącająca się we wszystko tyranka, która wierzyła w to ,że to jej prawo, aby użyła swojego 'daru' po to ,żeby zmusić dziecko do zabójstwa, kazała Dani zabrać Alinę do ciemnej alei aby tam została zamordowana Ręce mi drżały, chciałam zabić ją w ten sam sposób Czy Rowena sprecyzowała z jakimi potworami Dani powinna zostawić Alinę? Czy
nalegała aby Dani została i obserwowała do końca? Czy Alina błagała? Czy obie płakały wiedząc, jakie to złe? Ja zostałam zmuszona do tego aby pragnąć seksu. Dani została zmuszona do morderstwa mojej siostry w wieku trzystu lat. Nie mogłam sobie wyobrazić jakie to uczucie, obserwować siebie samą zabijającą kogoś kogo nie chcesz zabić. Czy Dani znała Alinę? Lubiła ją? I została zmuszona urokiem aby ją zabić, mimo wszystko? — I próbowałam zabić cię w tej celi kiedy byłaś pozbawioną mózgu dziwką ale nie umarłaś! Poderżnęłam ci gardło! Dusiłam, Trułam, Wypatroszyłam!, a ty wciąż wracałaś. W końcu zamalowałam zabezpieczenia aby pozwolić im cię zniszczyć! — Zamalowałaś zabezpieczenia?! miałaś zamiar oddać mnie z powrotem książętom? — byłam oszołomiona. Próbowała mnie zabić. To nie był sen. Wypchnęłam obie myśli ze swojego umysłu, chciałam odpowiedzi a z wyrazu jej twarzy wiedziałam ,że nie wytrzyma zbyt długo. Głos wypływający ze mnie odbijał się echem od ścian — Dlaczego zbiłaś Alinę? — Ogłuchłaś? Połączyła się z wrogiem! Moi szpiedzy podążyli za nią do jego domu i wiedzieli go z Unseelie! To był wystarczający powód, a jeszcze przepowiednia! Zabiłabym ją tuż po narodzinach gdybym tylko mogła, gdybym wiedziała ,że wciąż żyje, ścigałabym ją! — Wiedziałaś kim była kiedy ją zabijałaś? Wiedziałaś ,że była córką Isly? — Oczywiście — warknęła — Wysłałam Dani aby ją do nas zwabiła, kiedy moje dziewczęta powiedziały ,że zauważyły nie wyszkoloną sidhe-seer, tak samo jak ja zauważyłam ciebie! Alina Lane, tak się nazywała ale natychmiast jak tylko ją ujrzałam wiedziałam kim była. Wypisz wymaluj Isla, jasna jak słońce! A moja Kayleigh jest martwa z powodu jej matki! Chciałam udusić ją gołymi rękoma, wycisnąć z niej ostatni oddech. I tak bez końca — Wiedziałaś kim jestem, kiedy zobaczyłaś mnie tej pierwszej nocy! Niespokojne spojrzenie pojawiło się na jej czole — To niemożliwe. Nie możesz nią być. Nie narodziłaś się. Wiedziałabym ,że Isla była w ciąży! Kobiety plotkują. Nigdy o tym nie wspomniały! — W jaki sposób wydostała się książka? — zażądałam Chytra jasność pojawiła się w jej oczach — Myślisz ,że ja ją wypuściłam. Nie zrobiłam czegoś takiego. Wykonywałam pracę aniołów! Anioł przyszedł do mnie i ostrzegł mnie ,że zaklęcie ją powstrzymujące słabnie. Kazał mi wejść do zakazanej komnaty i wzmocnić runy. Tylko ja mogłam to zrobić. Musiałam być dzielna! Musiałam być silna! Byłam jednym i drugiem. Widzę, służę i chronię! Zawsze tam byłam dla moich dzieci! Wstrzymałam oddech. Książka uwodziła. Byłam gotowa się założyć ,że nie było żadnego anioła. Staruszka obciążona ochroną świata przed Sinsar Dubh nie wzmocniła run tylko je wymazała — Wykonałam instrukcje anioła, to twoja matka ją wypuściła! — Co się stało tej nocy kiedy książka uciekła. Powiedz wszystko! — Jesteś paskudztwem. Zniszczysz nas wszystkich — do światła w jej oczach dołączył przebiegły uśmiech — Zginę tutaj, ale tacy jak ty nie zaznają ode mnie spokoju. Isla była zdrajcą i dziwką, a ty jesteś tym samym — złapała moją dłoń i nabiła się głębiej na włócznie, przekręcając ją kiedy była już w środku — Ahhhh! — krzyknęła. Krew trysnęła z jej ust Zmarła nagle, z otwartymi ustami i szeroko otwartymi oczami Z obrzydzeniem puściłam ją i zrobiłam krok do tyłu, obserwując jak się osuwa. Sinsar Dubh wypadła na podłogę. Cofnęłam się w pośpiechu Za mną, Barrons ryczał. Zerknęłam przez ramię. Walił w niewidzialną barierę, jego oczy były dzikie, krzyczał
— W porządku — powiedziałam do niego — Mam to pod kontrolą. Przejrzałam ją — drżałam, było mi zimno i gorąco, miałam mdłości. To wszystko było takie realistyczne. Czułam się jakbym zabiła swoją matkę, nawet wtedy gdy mój mózg wiedział ,że tego nie zrobiłam Przez krótką chwilę, uwierzyłam w te kłamstwa. I moje serce bolało tak jakbym naprawdę utraciła rodzinę której nigdy nie miałam Spojrzałam z powrotem na Rowenę. Gapiła się w sufit, oczy miała puste, usta otwarte Sinsar Dubh leżała pomiędzy nami, zamknięta, pozornie obojętna, masywna czarna księga z wieloma zamkami Nie miałam żadnych wątpliwości ,że wybrała właśnie Rowenę ,że względu na jej wiedzę o runach zabezpieczających tak aby mogła przejść przez ochronne zaklęcia Barronsa, prosto do samego serca naszego mocno zabezpieczonego świata Cofnęłam się w myślach, wyłapując moment w którym zaczęła się iluzja. Od chwili kiedy tylko wyszłam dzisiaj z luster, nic nie było prawdziwe Rowena i Sinsar Dubh czekały na mnie z zasadzką w księgarni, i w momencie w którym się tylko pojawiłam, przeniknęły do moich myśli, wybierając z nich szczegóły które uznam za najbardziej przekonywające Nigdy nie wyszłam z gabinetu, nie poszłam za Barronsem, nie usiałam na kanapie, czy też poznałam mojej matki. Książka 'smakowała' mnie już przy wielu okazjach. Znała mnie. I zagrała na mnie jak wirtuoz, grając na strunach mojego serca, jedna po drugiej Wykreowanie dla mnie ojca było majstersztykiem. Połączyła wspomnienia z pragnieniami i dała mi to czego pragnęłam najbardziej, rodzinę, bezpieczeństwo, wolność od przygniatających mnie swoim ciężarem wyborów Wszystko po to abym przekazała amulet, abym przekazała w ręce Roweny jedyną rzecz która może nas wszystkich oszukać I gdybym— Och, boże, gdybym! Nigdy nie wiedziałabym od tamtego momentu co było prawdą a co nie Byłam tak bliska uczynienia tego, ale książka popełniła dwa błędy. Nakarmiłam ją myślami o Barronsie i natychmiast zmieniła go zgodnie z moimi oczekiwaniami. Potem nakarmiłam ją fałszywymi wspomnieniami, wzmocnionymi działaniem amuletu, i odbiła je zaraz z powrotem w moją stronę Nie miałam żadnych wątpliwości ,że prawdziwy Barrons był ode mnie odgrodzony jakimś murem przez ten cały czas. Barrons który stał przy mnie w księgarni był iluzją, książka manipulowała mną ciągle, wedle tego co otrzymywała ode mnie Prawie cię miałam …zamruczała — Prawie, robi różnice — gapiłam się w dół na Sinsar Dubh, z jej czarną oprawą i wieloma skomplikowanymi zamkami. Ale coś było nie w porządku. Nigdy nie wyglądała jak dla mnie właściwie Skonsultowałam to ze swoimi wspomnieniami. Pamiętałam dzień w którym król Unseelie ją stworzył. To nie było to co stworzył — Pokaż mi co jest prawdą — wymamrotałam Kiedy ujawniła się prawdziwa forma Sinsar Dubh, sapnęłam. Powołana do egzystencji z tablicy najczystszego złota i kawałków obsydianu, była wspaniała. Jakbym wezwała szkarłatne kamienie z jednej z galaktyk na którą tak lubili latać Łowcy, w których wnętrzu znajdowały się maleńkie, tańczące płomienie. I chociaż zamknęłam moją książkę na zamki, na górze i dole, były one dekoracyjne, a nie zabezpieczające. Mój szyfr był wystarczającą ochroną Tak przynajmniej myślałam
Uczyniłam ją piękną. Miałam nadzieję ,że jej piękno, może złagodzi horror tego co znajdowało się w środku Uśmiechnęłam się smutno. Przez krótką chwilę wierzyłam ,że jestem córką Isly. Ale nie. Byłam królem Unseelie. I czas aby bitwa z moją ciemniejszą stroną dobiegła końca już dawno minął. Według przepowiedni, tak jak ją rozumiałam, zatryumfuje nad moim wewnętrznym potworem. Musi nim chyba być moje pragnienie iluzji, pragnienie aby zatracić się w życiu jakiego nigdy nie miałam. Zacisnęłam pięść wokół amuletu. Rozbłysnął niebiesko czarnym światłem. Byłam epicka, byłam silna. Stworzyłam ten horror i sama go zniszczę. Nie zostanę pokonana. Nie pokonana, MacKayla. Chcę abyś wróciła do domu — Jestem w domu. W mojej księgarni To drobiazg. Pokaże ci cuda poza wszelkimi twoimi wyobrażeniami. Twoje ciało jest silne. Będziesz mnie trzymać i będziemy żyć. Tańczyć. Pieprzyć. Świętować. To będzie wspaniałe. Z K'Vruck ujemy cały świat — Nie będę cię trzymać. Nigdy Zostałaś dla mnie stworzona. Ja dla ciebie — Prędzej się zabiję — jeśli do tego dojdzie, zrobię to I pozwolisz mi wygrać? Zginęłabyś i pozwoliła mi rządzić? Pozwól mi się zachęcić. — To nie tego chcesz i wiesz o tym A jak ci się wydaje czego chcę, słodka MacKayla? — Chcesz mojego przebaczenia Nie odczuwam potrzeby rozgrzeszenia — Chcesz abym przyjęła cię z powrotem do środka Do środka, słodka rzecz, przyjęcie mnie do środka. Ciepła i mokra jak seks jest ciepły i mokry — Chcesz być królem. Chcesz znowu uczynić nas złem Zło, dobro, tworzyć, niszczyć. Słabe umysły. Słabe ich jaskinie. Czas, MacKayla. Czas rozgrzesza — Czas nie definiuje czynów. Czas jest bezstronny, nie potępia i nie rozgrzesza. Czyny zawierają intencję, a intencja jest tam gdzie znajduje się definicja Nudzisz mnie tym ludzkim prawem — Oświecam cię uniwersalnym prawem Oskarżasz mnie o złe intencję? — Jednoznacznie W twoich oczach jestem potworem? — Absolutnie Powinno się ze mną (jak wy to mówicie?) skończyć? — Po to właśnie tu jestem Cóż więc czyni to z ciebie, MacKayla? — Skruszonego króla. Wypatroszyłam moje zło, już raz wcześniej cię uwięziłam i zrobię to ponownie Jak bardzo mnie rozbawiasz — Śmiej się ile tylko chcesz Wierzysz w to ,że jesteś moim stwórcą — Wiem ,że jestem Moja słodka MacKayla, jesteś taka głupia. Nie stworzyłaś mnie. To ja stworzyłam ciebie Dreszcz prześliznął się po moimi kręgosłupie. Z jej głosu sączyła się satysfakcja i kpina tak jakby obserwowała mnie jak pędzę prosto pod rozpędzony pociąg i rozkoszowała
się każdą tego minutą. Zmrużyłam oczy — Nie mam zamiaru zaczynać tej dyskusji na temat kury i jajka. Twoje zło nie uczyniło ze mnie króla. Byłam królem i przeszłam na złą stronę. Zmądrzałam i uwięziłam całe moje zło w książce. Nigdy nie powinnaś była żyć. I mam zamiar to naprawić Nie kury i jajka. Ludzkiej kobiety. A ty....jesteś maleńkim zarodkiem Moje usta otworzyły się na ripostę ale zawahałam się Ze wszystkich kłamstw które utkała do tej pory, to jedno wydawało się być prawdą. Dlaczego? To co powiedziałam ci wcześniej było prawdą. Zabrałam Islę aby uciec z opactwa. A ona była w ciąży. Nie spodziewałam się znaleźć w niej ciebie. Nie wiedziałam w jaki sposób repikowani są ludzie. Kiedy użyłam jej do zabicia innych ludzi którzy ośmieli się mnie powstrzymać (Mnie! zamkniętą w zimnym, kamiennym wnętrzu na wieczność nicości, masz jakiekolwiek pojęcie o tym Piekle?) oto znalazłaś się ty. Cud. Uformowane życie w jej ciele. Moje, do wzięcia. Podziwiałam twoje piękno. Nieuformowane, nie ukształtowane przez skrupuły przez ludzkie słabości. Ta wasza rasa i jej obsesja na punkcie grzechu! Przykuwacie się łańcuchami do pręgierza w obawie przed niebem. To właśnie te łańcuchy, te ograniczenia sprawiają ,że ciało jest takie słabe i kruche ,że rozszarpuje je zaraz po tym jak je posiądę Ale ty byłaś inna. Pragnęłaś, spałaś, śniłaś ale byłaś czysta. Nie znałaś zła czy dobra, byłaś pusta. Nie opierałaś się mi. Byłaś otwarta. Napełniłam cię, zagnieździłam się w twoim wnętrzu, zrobiłam z ciebie swoją własną replikę i zostawiłam ją tam. Jesteś moim dzieckiem. Wykarmionym na mojej piersi MacKayla. Byłam mlekiem twojej matki, dałam ci twoją osłonę przed światem. Tego dnia ,zanim twoje ciało mogło przeżyć osobno, zanim w ogóle miałaś szansę aby zrobić coś tak głupiego i nieznaczącego jak stanie się człowiekiem. Teraz ja roszczę sobie do ciebie prawo. Ja powołałam cię na świat. Nie Isla. — Kłamiesz. Jestem królem — mówię gładko Szukasz prawdy? Czy potrafisz stawić jej czoła? Nic nie odpowiadam Prawda jest wewnątrz ciebie. Zawsze była. Jest tam w jedynym miejscu do którego odmawiasz się udać Zmrużyłam oczy. Być może zbyt szybko pogratulowałam sobie opanowania mojego wewnętrznego potwora Nie rozmawiaj z tym, piękna dziewczyno powiedział chłopak z rozmarzonymi oczami, dawno temu w Chester, o wiele wcześniej niż poznałam człowieka cienia. Nigdy z tym nie rozmawiaj. Zastanawiałam się czy miał wtedy na myśli Sinsar Dubh. Za późno. Byłam już po pas w ruchomych piaskach, szarpanie się tylko przyśpieszy mój upadek Zawsze brałaś z tego co oferowałam, tylko to co pływało na powierzchni. Zanurkuj MacKayla. Muśnij dno swojego jeziora. Znajdziesz mnie tam na dole, lśniącą w mojej chwale. Podnieś moje wieko. Poznaj prawdę swojej egzystencji. Jeśli ja jestem złem, my
jesteśmy złem. Jeśli ja powinnam zostać unicestwiona, ty musisz także. Nie ma sensu ze mną walczyć. Jesteś mną. Nie królem. Mną. Zawsze byłaś. Zawsze będziesz. Nie możesz się mnie pozbyć. Jestem twoją duszą — Te runy które znalazłam są jednym z moich darów sidhe-seer Ze ścian więzienia Unseelie Wszechświat nie znosi nudnych kłamstw. Ekstrawagancja MacKayla. Musisz ją nabyć jeśli masz zamiar spędzić ze mną wieczność — To dlatego ,że jestem królem. Jego dobrą częścią. Mam jego wspomnienia aby to udowodnić Posiadamy wspomnienia z części jego istnienia. Niemożliwym dla niego było zrzucenie całej tej wiedzy bez wniesienia na moje strony istoty bytu która ją wykreowała. Czułam od chwili kiedy skończył zapisywanie moich stron. Czy przypominasz sobie cokolwiek co stało się przed dniem kiedy królowa odmówiła nieśmiertelności dla konkubiny króla? Zwracam się do swojego wnętrza, poszukując Nie ma niczego. Biała przestrzeń pustki tak jakby życie zaczęło się właśnie tego dnia Tak było. To był dzień w którym napisał pierwsze zaklęcie kreowania, uczynił swój pierwszy eksperyment. Znamy jego życie od tego dnia. Nie wiemy niczego o jego egzystencji wcześniej. I wiemy niewiele o jego egzystencji od tego czasu, tylko wtedy gdy go śledzę, czasem go dostrzegam. Nie jesteś królem. Jesteś moim dzieckiem ,MacKayla. Jestem matką, ojcem, miłością, wszystkim. Czas wrócić do domu Czy to możliwe ,że mówiła mi prawdę? Nie byłam konkubiną, nie byłam królem? Byłam tylko człowiekiem, który został dotknięty i naznaczony przez zło jeszcze przed urodzeniem? Więcej niż dotknięty. Tak jak król przelał samego siebie w moje wnętrze, ja jestem w tobie. Twoje ciało wzrastało wokół mnie i teraz czeka na zjednoczenie. Tęskniłaś za mną. Beze mnie jesteś pusta. Czyż zawsze o tym nie wiedziałaś? Nie czułaś się pusta, głodna więcej? Jeśli ja jestem złem to ty też nim jesteś. To moja słodka MacKayla, jest twoim wewnętrznym potworem. Albo i nie — Skoro ty mnie stworzyłaś, gdzie byłaś przez ostatnie dwadzieścia trzy lata? Czekałam aż dziecko wzrośnie w siłę zanim się z nim ponownie zjednoczę — Ale wcześniej muszę przejść na złą stronę. Tego potrzebujesz. To dlatego próbujesz zabić ludzi których kocham Ból destyluje. Wyj